Ik ben nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam prulllemieke.
Ik ben een vrouw en woon in bij leuven (belgie) en mijn beroep is mensen blij maken.
Ik ben geboren op 17/02/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lachen, kinderen,kleinkinderen,dieren,lezen,tekenen.
in 1996 maakte ik een salto fatale waarbij ik mijn rug brak dank zij de steun van mijn vriend,kinderen, ouderskon ik weer rechtstaan en een paar pasjes zetten met looprek 9 maanden daarna overleed m'n vriend
Deel 1. . (liedje van zijn lievelingszanger werd gespeeld op begrafenis ging eigenlijk een beetje over hem)
Het begon feitelijk allemaal op vrijdag 23/01/1998..mijn vriend was al een hele week "grieperig" maar werd die vrijdag plots héél erg ziek. Hij had al 2 dagen niets meer kunnen eten of drinken , gaf alles over en had daarbij nog buikloop. De dokter kwam maar vond het blijkbaar niet ernstig? schreef immodium en primpéran voor en het zou wel overgaan, véél drinken had ze wel gezegd en melkprodukten eten. Een neefje die verpleger was merkte op dat mijn vriend uitdrogingsverschijnselen had en dringend moest opgenomen worden in ziekenhuis voor vochttoediening, "was absoluut nog niet nodig" besliste de dokter" we zien morgen wel". Die nacht werd het alsmaar erger mijn vriend lag lijkbleek in bed, kon zeer moeilijk ademen,zijn ogen stonden zo diep in de oogkassen, hij zag bijna niks meer, zijn nagels en lippen werden blauw , hij zegde zelfs "ik ga dood" .... Om 4 uur 's ochtends werd hij op mijn aandringen eindelijk naar ziekenhuis gebracht door een van zijn broers met de wagen , hij kon niet meer gaan ,zat in mijn rolstoel, keek even om en wuifde nog even naar me....In dat ziekenhuis was geen dokter aanwezig, die moesten ze thuis nog gaan halen, hij lag op de afdeling"materniteit" en er liepen 2 verpleegsters rond op de gang want het was weekend , ze wisten niet wat ze moesten doen en wachtten op de instructies van de dokter die moest komen. Om 18 's avond ging ik naar ziekenhuis en hij lag daar nog altijd hetzelfde, geen vocht, geen antibiotica, gewoon niks. Ik vroeg waarom hij nog geen vocht gekregen had, we moeten wachten op de dokter om iets te doen! er werd mij gevraagd naar huis te gaan ze zouden mij wel verwittigen als er iets was. Ik zat alleen in dat grote huis, kon niet weg door die rolstoel en zat de hele nacht aan de telefoon. De volgende morgen belde ik naar ziekenhuis , mijn vriend lag nu in een ander ziekenhuis werd mij gezegd zonder één woordje uitleg, kreeg juist telefoonnummer van nieuwe ziekenhuis. Ik voelde dat er iets mis was , kort daarna belde mijn schoonmoeder om een telefoonnummer te vragen iets wat ze nooit deed en vroeg of iets ze iets wist over mijn vriend en ze antwoorde koudweg "neen nog niks gehoord"en kon niet vlug genoeg dichtleggen. Ik liet de kinderen komen voor als er toch iets zou gebeuren...Om 19u belde mijn schoonmoeder met de woorden " Als je hem nog eens wilt zien, moet je nu direkt komen, hij heeft de sacramenten al gekregen dus haast u maar. Wat was er gebeurd ondertussen ? ....'s nachts in het eerste ziekenhuis waren al zijn organen stilgevallen en was hij in coma geraakt en werd hij vlug overgebracht naar het andere ziekenhuis (zonder mij te verwittigen) alleen zijn broers en zijn moeder hadden ze verwittigd, mij niet. Ik kwam met de kinderen om 20u eindelijk bij hem..op intensieve,hij lag in coma en werd beamdemd en was stervende. Ik kneep in zijn hand maar er was geen reaktie, niets, ik had geen afscheid kunnen nemen.Om 21 uur werd mij gevraagd naar huis te gaan om zijn kleren te zoeken om opgebaard te worden als hij overleed, ik wilde zo graag blijven tot het einde maar het mocht niet, zijn broers bleven bij hem. Ik streelde door zijn haar en wreef nog even over zijn wang en vertrok ...Ik kwam net thuis toen de telefoon ging " een van zijn broers zegde dat het voorbij was .....Ik zat op de rand van het bed kon niet huilen en staarde voor me uit, het enige waar ik aan dacht was" hij heeft toch nog gewacht om te sterven tot ik bij hem was, dit was mijn enige troost ....(wordt vervolgd)
Na 3 dagen rust ben ik er weer !!!!! In een of ander krantje dat ik bij het papier wou gooien, viel mijn oog op bovenstaande titel. Ik heb het een beetje samengevat om het u mee te laten lezen.
Het gaat vooral over de virtuele wereld en virtuele vrienden die je maakt met zelfs virtuele cadeautjes. Men vind het internet een kwebbelplek en niet langer een bibliotheek. Je kwebbelt met mensen van overal, je deelt je fotos, je muziek, je raapt nieuws op in je omgeving, je maakt bedenkingen over je het leven ziet, je maakt vrienden, je ontdekt soms familieleden waarvan je het bestaan niet eens wist. De fratsen van je kinderen of kleinkinderen laat je aan de wereld zien enz
Nieuws maken we zelf:
Het internationaal persagentschap Reuters heeft op zijn website plaats gemaakt voor webblogs; dagboeken op het internet naast het gewone nieuws!
Autoconstructeurs organiseren desingwedstrijden via internet voor nieuwe modellen. Nokia liet nieuwe toestellen eerst testen door bloggers dan pas door journalisten.
Er schreef ook iemandvia mijn blog leerde ik mensen kennen in het échte leven, ik ga naar de georganiseerde blogmeetings om er een gezellige avond van te maken en een gezicht te kunnen plakken op de mensen achter de blogs die ik volg. In zekere zin is de blogosfeer op zich al een netwerk van de mensen die elkaar kennen of denken elkaar te kennen.
Verslaving
8 miljoen mensen spelen world of warcraft het populairste online rollenspel, al die mensen betalen een abonnement om met zijn allen in de virtuele wereld van Azeroth, uren, dagen en nachten de meest bizarre creaturen te bevechten.
Relaties springen af omdat man, of vrouwlief, liever de virtuele wereld dan het echtelijk bed bewoont.
Nu wat en hoe ik erover denk
1. Té is nooit goed .of je een blog aanmaakt of niet je kiest er zelf voor.
Ik zag op tv een reclame van Belgacom adsl een vrouw op seniorennet gaan heb vlug adres genoteerd en sanderdaags was ik al vetrokken , ik had een blog!
2. Een dagboek : ook daar kies je zelf voor wat je er wel en niet opzet, of je het anoniem doet of niet!
3. Vrienden : die kies je zelf, ik merk hier hoeveel échte vriendschappen er zijn ontstaan; hoeveel bloggers onderling eens afspreken om een fijne avond of namiddag door te brengen buiten de blogmeetings, moet toch tof zijn!!!!
4.Verslaving : Ik doe niet mee aan online spellen omdat ik al meer als genoeg heb aan mijn blogje bij te houden, gastenboeken , zoeken wat je er gaat opzetten enz, kruip héél veel tijd in soms, soms, nee altijd. Ik zat er in het begin ook bijna dag en nacht voor, omdat ik er toen nog niks van kende en nog geen foto of tekst kon plaatsen ..je moet op een bepaald moment voor jezelf uitmaken of er nog meer is als dat blog, ik was dat ook even vergeten, het ging hier zo van : vlug opruimen, vlug was insteken, vlug hondjes uitlaten, alles moest hier vlug gaan, ventje keek tv, hier werd nog weinig gezegd. We gingen nooit meer samen slapen, gelukkig zag ik toen in dat ik totaal verkeerd bezig was en ben beginnen afbouwen maar dat afbouwen was het ook niet, want als je er eens voorzit, wil je dit of dat nog lezen, daar eens een bezoekje brengen en voor ge het weet zijn er al een paar uurtjes voorbij Ik moest mijzelf echt verplichten op een bepaald uur echt te stoppen, klaar of niet klaar dan was het maar zo.
Om te eindigen: voor ik een blog had, verveelde ik mij dikwijls steendood als mijn werk erop zat, ik miste sociale contacten, een gewone babbel over dagdagelijkse dingen, ik woon in een klein dorpje , kende hier praktisch niemand. Ik werd er soms depressief van en had ook geen enkel alternatief want hier is gewoon niks voor mindervalide, ook niet voor gewone jonge mensen, zoals bv een cursus t is eender over wat.
Sinds ik mijn blogje heb is er voor mij een grote wereld opengegaan, al is het dan maar een virtuele. Nu kan ik tenminste praten met mensen, ik lees ook veel over anderen, ik voel nu tenminste dat ik leef i.p.v hier opgesloten te zitten tussen 4 muren die soms op me afkwamen, ik ben veel opgewekter en voel me niet meer afgeschreven in de maatschappij, het is mijn gezondheid ook ten goede gekomen, was vroeger meer ziek, had dokter ook al opgemerkt ! Voor mijn part laat ze maar lullen over kwebbelplek verslaving enz, . Ik ben heel blij dat ik jullie allemaal ken, niettegenstaande ik nu eens een weekendje iets anders gedaan heb, wat ook weer eens leuk was, !!!!
Voor mij begint het weekend vandaag pas, nu heb ik 3 dagen rust, geen kiné, en...een sabatweekend ook , géén pcke dit weekend, geen berichtjes, gewoon eens iets anders doen. Fijn Weekend en tot maandag, wou ik ook nog zeggen als er niets tusssenkomt begin,,, ik maandag toch aan mijn levensverhaal, je kan toch niet blijven prentjes en gedichtjes plaatsen , ben het zelf ook beu, haha!!!!!
Ik wist niet dat dit kon! dus licht dimmen, zet U comfortabel ,de stem geeft de instucties maar hou U héél goed vast, niet geschikt voor mensen met hartproblemen, dus kijken op eigen risico!!!!!!(klik op afbeelding is heel vlug opgeladen en geluid héél luid zetten!!)
Kalm, manhaftig kampt de grijze zeeman met den storm. Maar splijtend te allen kante
vreeslijk kraken de oude brooze wanden.
Bleek en bevend staart alom de manschap
naar het krakend wantwerk en den zeeman.
"Sloepen af en vrouwen eerst!" gebiedt hij.
Wiegend wagglen sloepen in den storrem,
angstig ijlt de manschap in de sloepen.
Eenzaam staat op 't vaartuig de oude zeeman.
"Vol!" zucht hij, "vaartwel, matrozen, redt u."
Door den storm verdwijnen zijne sloepen.
Buldrend speelt de zee met 't splijtend vaartuig.
Kalm, manhaftig bidt de grijze zeeman
de armen rond een mast. Zoo lange reisden
schip en zeeman samen door de stormen;
grijs is 't hoofd geworden van den zeeman,
krakend en versleten 't machtig vaartuig...
O de wind, de zee, de laatste storrem!
Schuimend, bruischend, stijgen wilde baren
onder zijne voeten. Krakend, berstend,
in de diepe kolken draait het vaartuig...
Samen duiklen schip en man verzwolgen.
Machtig stormt de zeewe, grootsch en eenzaam.
Albrecht Rodenbach
Aan zee heb ik ook eens in een hevige storm een wandeling gemaakt , je kon letterlijk op de wind liggen zonder om te vallen, het was zaaaalig zo uitwaaien!!!!!!Maar als je bovenstaand gedicht las zal het zeker geen pretje geweest zijn om in een vissersbootje een storm mee te maken.
In Amerika is er ook een programma de X factor, dit 12 jarig meisje zet wel de hele jury eventjes voor schut met haar "liedjeskeuze" !!!!!(even op afbeelding klikken)
Als ik niet kan slapen kijk ik soms in bed nog wat tv, naar National Geography, documentaires over dieren in het wild vind ik het leukst, daarom laat ik u meegenieten van een documentaire over wolven van National Geography , veel kijkplezier!!(klik op afbeelding)
'k heb zo weinig tijd vandaag maar laat je daarom genieten van een boswandeling, geluid goed luid zetten en genieten maar en nog een fijne dag verder!!!(KLIK OP AFBEELDING)
Is een MEMORYSPEL MET KAARTEN .Ik weet het het wordt al laat, maar hier kan je even je geheugen testen, want het mijne laat me al eens in de steek, ik "vergeet" waar ik iets gelegd heb , ik"vergeet" soms wat ik zegde , ik kan zo nog lang doorgaan dus proberen maar, mijn score lag redelijk goed maar ik ben al"vergeten" hoeveel het was hahaha!!! (klik op afbeelding)
Mooi weertje vandaag, !! Klik op de afbeeelding en geniet van de zee met al de geluiden die erbij horen, mooi hoor!!! Maar doe uw duikerspak ook maar aan !!!!
Het is winter maar de grond is slechts bezaaid met afgewaaide takken door een storm die tropisch leek en raasde langs het café waar ik erwtensoep bestelde waarop ze vroegen of het winter was of zo.
Het is winter, de bomen staan volop in knop mijn buurman oefent voor de spiegel in zijn blote kont voor op het strand. Ik zet de verwarming opnieuw lager en de ijskast weer een standje hoger, die vul ik met witbier en rosé.
A person find me and teach me who and what I am, as well as what I am capable of. One who showed me how to reach for all I can, how to set myself free and be the best I can be.
There is now spirit in my soul and music in my heart all because my awakening has come to life.
Als ge iets schrijft, moet ge het toch ook menen nietwaar! Ik schreef deze week dat ik veel nadacht over alles en nog wat, maar er was nog iets waarover ik het nog niet had. Na mijn revalidatie in Pellenberg kon ik met looprek terug een beetje stappen, 't was wel niet ver maar ik kon toch al is uit die rolstoel, als was het maar om zitvlak een beetje te laten bekomen van het vele uren"zitten" na het overlijden van mijn vriend had ik de moed opgegeven en wilde niet meer verder werken niettegenstaande dat de arts die mij opereerde mij 60% kans op genezing had gegeven wat toch niet weinig is. De kinesist kwam dagelijks maar na een jaar of drie was ik het zo beu dat ik de consultaties afbouwde tot 2x per week en tussenin belde ik nog regelmatig af met een gepast excuus. Resultaat: ingekorte spieren van het zitten, spierkracht en spiermassa behoorlijk verminderd en de pijn enorm toegenomen. Ik maakte mij de bedenking , dit is toch niet fair tgv die andere mensen die verlamd zijn die geen 60% maar misschien 0 of 20% kans hebben op recuperatie en die ik met eigen ogen heb zien werken, héél hard zonder opmerkelijk resultaat en toch bleven oefenen tot ze er bijna letterlijk bij vielen jaren aan een stuk,en ik, ik gooide mijn kansen zomaar weg.De kinesist zag en voelde ook dat mijn inzet op een laag pitje stond deed gewoon wat hij altijd deed dus "onderhouds" oefeningen maar niks méér en na een kwartiertje was hij al weer weg. Een maand of drie terug toen de kleintjes hier waren had ik het heel moeilijk met ze op te tillen, slapen te leggen, aankleden enz en ik was "stikkapot" toen ze weer naar hun mama gingen en voor het eerst sinds lang wilde ik terug kunnen wat ik vroeger kon, al wist ik goed dat ik bijna van nul moest herbeginnen en hard zou moeten werken. Ik zocht een nieuw kinesist via huisarts belde haar op en maakte meteen een afspraak voor dezelfde dag, in de namiddag belde ze aan en toen ik de deur opendeed stond er voor mij een grote sterke(lieve) vrouw , ik dacht bijmezelf "oei" die gaat er zeker met de "ruwe borstel" doorgaan(Leuvens) en het zal deze keer niet lukken om smoesjes uit te vinden om er vanaf te geraken hier zal het écht werken worden" Na een korte kennismaking begonnen we dadelijk met" werken" en ik kan u verzekeren het was werken een vol uur aan één stuk, "goed" zei ze," je hebt wel wat verloren maar er zit nog genoeg in om het terug aan den babbel te krijgen" , ik vroeg voorzichtig:"en Mevrouw aan hoeveel keer had je gedacht per week, 2 keer"? Neen, neen zei ze kordaat 5x per week één uur, ik slikte even en dacht zo iemand heb ik nu nodig se, iemand die me ne serieuse duw in mijn rug geeft want alleen bak ik er toch niks van. We zijn nu 3 maanden verder en mijn rug staat veel rechter, ik kan behoorlijk staan, en ik loop terug met mijn looprek af en toe, met de kleintjes geen probleem meer. Hoever ik nog zal geraken kan niemand voorspellen, maar al wat ik teruggewonnen heb blijf ik houden mits het nodige "onderhoud". Nu nog het roken afleren en ik word nog een goei???....
Vandaag heb ik hard gewerkt!!! Ik heb geen poetsvrouw zou niet kunnen denk ik door die grote hond, zolang als ik kan blijf ik het zelf doen al is het dan wat trager en minder tot in de puntjes , door die rolstoel , terwijl heb ik dan ook mijn beweging want stilzitten is niks voor mij behalve dan voor de pc ! Ik ben ook een denkertje en terwijl ik dan zo bezig ben zit ik aan vanalles te denken Mijn teksten van de laatste dagen waren alles behalve vrolijk , je krijgt dan lieve reakties en dan vraag ik mezelf af, waarom zet je dit nu op mijn blog? Als je ongelukkig bent maak je de andere mensen ook een beetje ongelukkig omdat ze met je begaan zijn ! Gelukkig zijn hangt voor een groot deel af van hetgeen je denkt en ook hoe je denkt. Heb je nog nooit gemerkt dat je eetlust verdwijnt als je met sombere gedachten rondloopt.Soms kan je niet slapen als je begint te denken aan al de ongelukken, de tegenslagen, rampen die boven je hoofd zouden kunnen hangen, je geraakt in de put als gevolg van donkere gedachten zoals, Oh, ik heb toch geen chance, ik geloof dat ik ga ziek worden , mij zit nu toch eens alles tegen nu begin ik toch oud te worden .ik ben toch weer zo moe .en zo kan ik blijven doorgaan. Als je zo denkt, trek je ongelukken en tegenslagen als een magneet naar je toe! Voor mijn ongeluk was ik zo een doemdenker en toen sloeg alles tegen (dacht ik) mama zegde soms als ze me zag maar Nicole je hebt precies weer het kruis van de héle wereld op je schouders hangen is het nu zo moeilijk om een beetje te lachen en content te zijn met wat ge hebt? loopt ge hier zo tegen uw goesting rond?Er zijn mensen die ziek zijn, blind zijn, geen eten hebben, gehandicapt zijn, wat zou je dan zeggen?Dit ging bij mij het ene oor in en het andere weer gewoon uit want toen vond ik dat ze me toch niet begreep en dat ze weer héél hard aan het zagen was Nu mama er niet meer is en ik ondertussen toch gehandicapt raakte denk ik nog vaak terug aan haar wijze woorden en meer en meer besef ik dat ze indertijd oh zo gelijk had Vroeger was ik altijd en om alles triestig een echte pessimist en nu heb ik geleerd spelenderwijze te leven, nu, vandaag! Gisteren en alle vorige dagen en jaren zijn voorbij, begraven in de tijd! Je kunt er niks meer aan veranderen. Waren er scherven? Draag ze dan niet mee want ze zullen je dag na dag verwonden, er zijn scherven die je diep in je hart niet kunt genezen maar laat ze dan gewoon rusten! Ik heb moeten leren om met héél weinig tevreden te zijn ik heb nu tijd voor dingen die ik vroeger doodgewoon vond, ik hoor nu vogels fluiten, zie bloemen en bomen, en kan nog als een kind verwonderd zijn over sommige dingen ;de kunst is om het allemaal te ontdekken , geloof me er zijn nog zoveel kleine vreugden rond je huis en zelfs in je huis. Ik heb nog altijd een doelen en redenen om te leven Nu bezit ik ook een flinke portie humor, die het mij mogelijk maakt te lachen , soms zelfs met mijn eigen miserie! Ik ben er zeker van als er iets is hierboven en mama mij zou kunnen zien dat ze nu héél fier zou zijn op mij en gelukkig ook omdat ik haar woorden onthouden heb !
Ik ben nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam prulllemieke.
INTERNET WORDT KWEBBELPLEK ?
Voor mij begint het weekend vandaag pas, nu heb ik 3 dagen rust, geen kiné, en...een sabatweekend ook , géén pcke dit weekend, geen berichtjes, gewoon eens iets anders doen. Fijn Weekend en tot maandag, wou ik ook nog zeggen als er niets tusssenkomt begin,,, ik maandag toch aan mijn levensverhaal, je kan toch niet blijven prentjes en gedichtjes plaatsen , ben het zelf ook beu, haha!!!!!
Winter
Als ge iets schrijft, moet ge het toch ook menen nietwaar! Ik schreef deze week dat ik veel nadacht over alles en nog wat, maar er was nog iets waarover ik het nog niet had.
Maak eens een zelfportret in plaats van een ander slecht af te schilderen."
