Ik ben nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam prulllemieke.
Ik ben een vrouw en woon in bij leuven (belgie) en mijn beroep is mensen blij maken.
Ik ben geboren op 17/02/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lachen, kinderen,kleinkinderen,dieren,lezen,tekenen.
in 1996 maakte ik een salto fatale waarbij ik mijn rug brak dank zij de steun van mijn vriend,kinderen, ouderskon ik weer rechtstaan en een paar pasjes zetten met looprek 9 maanden daarna overleed m'n vriend
Na dat uitstapje in de Ardennen , bladerde God op een ochtend door zijn dossiers tot hij mijn naam vond ," Oh ja , Nicole, dat Prullemieke dat nooit stilzit, laten we eens een bliksemstraal haar kant opsturen en zien hoe ze dat aanpakt, de deuren van haar toekomst en haar hart zitten toch voorlopig nog op slot"...De heling na verdriet eindigt hier niet per se in een ravijn! Ik schreef in mijn vorig stuk dat ik absoluut niet wist wat ik moest doen met mijn gevoelens.....
Ik schreeuw om jou liefde maar zwijg als het graf ik hunker naar jou en toch wijs ik je af Mijn"laat me met rust" is een "laat me niet langer alleen" Let niet op mijn woorden Hoor niet wat ik zeg Blijf proberen Al stuur ik je weg Zie niet mijn masker Maar kijk aub door me heen
(Marco Borsato)
Zo had ik het aangepakt ik heb geen betere tekst gevonden om het te illustreren! Ik deed niets anders dan een inventaris maken van mijn lichamelijke en geestelijke verval , in gedachte stelde ik mij vragen over een toekomstig liefdesleven... Ik wilde wel die lege plek in mijn hart vullen ...Daniel heeft volgehouden , nooit iets geforceerd en uiteindelijk gewonnen wat hij dubbel en dik verdiende. Hij woonde op een studio en ging vaak naar hem toe ...Het werd november ik had nog altijd geen woning, dochter 1 verhuisde 1 december en daarbij kwam nog eens dat de studio van Daniel verkocht werd en we allebei even ver stonden, maar achteraf bekeken bracht het lot ons op deze manier samen. Daniel zijn vriend huurde een woning buiten Leuven waarin hij alleen maar tijdens de zomer verbleef hij gaf ons de sleutel, we mochten er blijven tot de zomer, hopelijk hadden we ondertussen dan toch iets gevonden ! Allebei zette we onze meubels in een bewaarplaats, namen het hoogstnodige en namen onze intrek in het huis van de vriend. Het was een droomhuis, de eerste keer dat we samen een "optrekje" hadden en voortaan samen door het leven zouden gaan. Ik zag de rimpeltjes naast zijn ogen toen hij naar me glimlachte, helemaal geen vreemde , maar "mijn " Daniel..zo was het gegaan hoogtepunten van lijden,lachen,dwaasheden, angsten... "Vindt je het niet erg dat we net een ouder koppel zijn " vroeg ik....? hij masseerde m'n nek en schouders , ook mijn rug, hij hield zich lang op bij de 20cm lange snede , een dunne lijn , daarlangs had mijn vroeger leven me verlaten. De eerste keer dat we samen de liefde bedreven had ik tegen Daniel gezegd dat het me speet dat ik hem niet mijn vroeger lichaam kon geven, hij legde zijn hand op mijn mond "met je vroegere lichaam heb ik niks te maken, ik hou van je zoals je bent ...ik weet nu precies hoe je in elkaar zit...met hem ontdekte ik opnieuw de liefde , de man, de vriend, de kus, het geduld. We omhelsden elkaar, voerden onbeduidende , lieve gesprekken, keken op de wekker...vijf uur in de ochtend , geen oog geslapen maar gewoon genoten van elkaars warmte..".Weet je " zei ik , ze zeggen dat er leven is na de dood, maar ik ben tot het besef gekomen dat er ook soms een dood is tijdens het leven. Daniel nam mijn handen in de zijne , ik zag zijn glimlach, zijn innerlijke goedheid, een ongeloofelijke bron van liefde.....toen begreep ik echt dat ik nu niet meer alleen was...dat er iemand over me waakte . Gelukkig maar, want we waren bijlange nog niet aan het einde van ons latijn , gelukkig hadden we een héél sterke band om de nog komende tegenslagen te overwinnen.
Mei '98 ---------- op een zaterdag had ik eindelijk mijn eerste uitstapje met Martine, ik keek er echt naar uit. Dochter 1 zou voor Pimmeke zorgen zodat ik tot zondag bij Martine kon blijven. Eerst naar Woluwe shopping center om ons eens extra te verwennen, paar prullekes, niet duur dat kon ik mij niet veroorloven. Martine werkte in een Taverne waar we 's avonds nog eens binnen gingen om iets klein te eten en een slaapmutske te drinken.Zij had er al een hele vriendenkring opgebouwd , ik kende er weinig mensen omdat ik al zolang uit Leuven weg was, ik was vlug ingeburgerd en begon links en rechts een praatje te maken ook met een oudere man (Luc) wiens vrouw overleden was in maart en die het ook moeilijk verwerkt kreeg. Hij was er een trouwe klant die elke dag tot diep in de namiddag zijn koffiekes kwam drinken en dan naar huis ging. Dan was er nog de gerant , leek een lieve rustige man en nadat ik hem een tijdje had geobserveerd viel het op dat hij een allesbehalve gelukkige uitstraling had.Hij hield zich steeds op de achtergrond, mengde zich nooit in een gesprek, en keek steeds voor zich uit met trieste ogen, het viel gewoon op.Het was zo gezellig geweest dat de uren voorbij gevlogen waren. s'zondags sliepen we uit en in de namiddag deden we een terrasje. Zondagavond ging ik terug naar huis, had veel te vertellen en ook een blij weerzien met Pimmeke, die had het hele weekend overal zijn plasjes gedaan behalve buiten dan , had ook niks willen eten zo had hij me gemist.Martine zegde me "als je nog eens wil weggaan, bel me dan of laat je brengen naar de taverne, als mijn uren geklopt zijn , zien we wel wat we daarna doen.Het was wel niet de geschikte oplossing om steeds in die taverne te zitten maar er was nog geen alternatief en ik had tenminste mijn babbel, en ik ging zoveel en zo weinig als ik wilde. Het uitstapje had me echt goed gedaan . Er begon weer een nieuwe week , in de voormiddag ruimde ik een beetje op, oefende terug met kinesist, wandelde met Pim , en voor de namiddag had ik toch iets gevonden , schilderen, ik had het nog nooit gedaan , op school hadden ze vroeger gezegde dat ik er wel aanleg voor had en probeerde het uit, in boeken zocht ik uitleg over de technieken, verschillende verfsoorten enz. Ik was er uren mee bezig en werd er echt heel rustig van en na een tijdje mochten mijn werkjes toch gezien worden.Om 19uur ging ik nog steeds naar mijn kamertje met Pimmeke, las een boek of keek nog een beetje tv, daarna viel ik vanzelf in slaap , mijn verdriet en de pijn waren er nog maar anders , het was meer gelatenheid ik kon er eindelijk mee omgaan. Soms de vrijdagavond ging ik (met Pim)eens naar Martine veel was er niet te beleven , Luc was er nog altijd en vroeg om zondag eens iets anders te doen, Martine moest toch werken en had ondertussen een nieuwe vriend, waarom niet? dacht ik. Een paar keer ging ik dan s'zondags weg met Luc, het was al zomer, hij kwam ook al eens op bezoek bij mijn dochter en zaten we samen in de tuin herinneringen op te halen over zijn vrouw of B.Hij was een "gewone" goede vriend van me geworden maar niks meer. Een tijdje later voelde ik dat Luc meer voor me voelde als vriendschap, hij sprak over bij hem komen wonen, had toch geen kinderen, was tamelijk bemiddeld en ik zou niks te kort komen ?ik weet dat er vrouwen bestaan die onmiddelijk op zo'n aanbod zouden ingaan , maar ik zit zo niet in elkaar! Ik legde hem voorzichtig uit dat ik hem een lieve man vond maar dat de gevoelens niet wederzijds waren, en zeker nog niet klaar was voor een andere relatie omdat ik nog te veel verdriet had voor B. Hij nam het goed op maar ik denk dat hij in zijn achterhoofd de gedachte hield van "ik zal zo nog wat verder doen en niks forceren , misschien komt het dan toch!....(wordt vervolgd)
Langzaam begon ik weer te functioneren, dat had ik (hoe absurd het ook klinkt)aan Pimmeke te danken, door hem moést ik uit bed komen, hij had wél honger! moest zijn plasjes maken, en wilde zo graag buiten in de tuin om met zijn balleke te spelen Tijdens de dag was ik terug beneden kon terug wat eten en weende eindelijk véél minder . De kinesist kwam terug , had veel met me gepraat ; ik zag het terug allemaal een beetje zitten tot grote vreugde van iedereen die er zo onder geleden had (vooral de kinderen) . Ik had contact opgenomen met het plaatselijk OCMW om een inkomen te hebben, een sociale woning te vragen, en juridische tussenkomst om te bemiddelen met het ziekenfonds en Minist.van sociale voorzorg. Het was niet normaal dat ik geen enkel inkomen had(28bf), en mijn ziekenhuisrekeningen zelf moest betalen door een fout bij administratie van het ziekenfonds,( die zelfs de sociale assistent in Pellenberg niet had kunnen rechtzetten), ik was steeds in orde geweest met mijn ziekenfonds, bijdragen betaald, niemand kon mij helpen. Het Riziv had de nodige onderzoeken gedaan , een advocaat had een dossier aangemaakt voor KVG maar het was een tienjarenplan aan het worden. Er kwam iemand van het OCMW en ik kreeg dezelfde dag een bestaansminimum ,er zou voor gezorgd worden dat alles wat er scheef zat rechtgezet zou worden, voor de sociale woning moest ik nogeven wachten want er was een lange wachtlijst ,de tijd dat ze uw dossier bovenaan konden leggen om het wat vlugger te laten verlopen was voorbij , voorrang omdat ik in een rolstoel zat bestond niet? Het gaf me een goed gevoel dat ik toch al een inkomen had en al de kosten kon delen met dochter 2 en terug iets voor mezelf kon kopen, vooral kleding want alles was véél te groot geworden. Het werd lente ik zat veel buiten in de tuin een boek te lezen , had ook een paar keer naar het kerkhof geweest ,hielp een beetje in het huishouden en de dagen gingen eindelijk vlugger voorbij, alleen de avonden en de nachten waren nog moeilijk, ik keek af en toe tv , kon de radio al aanzetten zonder schrik te hebben dat het ene of andere liedje mij in tranen zou doen uitbarsten. Ik had vriendinnen maar had ze al zo lang niet meer gezien het was in feite allemaal een beetje verwaterd. Donderdagavond ging ik nog altijd met dochter 1 naar een of andere winkel zoals de (toen )GB daarna gingen we iets eten en toeval of niet ik zag daar mijn vriendin terug ! Het was een blij weerzien en voor mij een geschenk uit de hemel want eindelijk zou ik terug eens wegkunnen en terug onder de mensen komen. Telefoonnummers werden uitgewisseld en in het weekend zouden we al afspreken (wordt vervolgd)
We waren nu al een maand verder en ik begon langzaam terug te keren naar de gewone wereld , ik moest zorgen dat ik een inkomen had, onverwachte rekeningen stapelden zich op en ik moest nu al beginnen zoeken naar een woonst of instelling .Een kinesist had ik ondertussen gevonden via het revalidatiecentrum van Pellenberg. Ik had even overwogen om naar Unsbroek een revalidatiecentrum in Nederland te gaan voor de hele week maar ik kon Pimmeke niet achterlaten of ook niet meenemen. Ik wilde naar Pellenberg(was vlakbij) als ambulante patient maar dat kon ook niet omdat ik dan niet verzekerd zou zijn ? Sinds ik daar woonde ,had ik nog niemand gezien juist de kinderen, tijdens de dag bleef ik beneden en om 7 uur ging ik naar mijn kamertje met Pim. Ik kon me op niks concentreren ,tv kijken kon ik niet, lezen ook niet , altijd maar piekeren , slapen en eten deed ik heel weinig. Papa was net met pensioen en nu ze eindelijk een beetje zouden kunnen genieten van hun oude dag kwam er bij een routineonderzoek aan het licht dat mama leukemie had. Het was een zeldzame vorm had iets te maken met de milt die altijd maar groter werd ,het zou traag gaan had de dokter gezegd.Mama voelde zich al een tijdje niet goed en was heel vlug moe nu wisten we waarom . De plannen van de reizen die ze zouden maken werden opgeborgen, dat was ook een van de redenen waarom ik niet bij hen was gaan wonen,nu had ik weer een reden om nog meer te piekeren. Ik wilde iets om handen hebben buiten de kleine taken die ik van mijn dochter overnam , ik wilde mensen zien, ik wilde erover praten maar er was niemand. Iedere donderdagavond kwam dochter 2 en bleef dan die nacht bij me slapen ,met haar kon ik er over praten ,soms tot een stuk in de nacht, ze was voor mij boeken gaan kopen allemaal over hetzelfde onderwerp: de dood en alles wat ermee te maken had, zoals het verwerken ervan . Ik zat nog met zovele dingen waar ik nog geen antwoord op had. Elke dag en avond zat ik te lezen en het hielp mij enorm, ik was eigenlijk nog nooit geconfronteerd geweest met de dood van iemand die je zo dierbaar was , je denkt altijd dat het nog ver af is , je kan je ook niet voorbereiden op een plotse dood. Afscheid nemen is ook héél belangrijk en ook dit had ik ook niet kunnen doen bij een gesloten kist. Ik wilde zo graag naar het kerkhof maar had niemand die me kon brengen . Een week later werd ik plots heel ziek, de vriend van B. die dokter was kwam bij me , ik woog nog 41 kg, door zo weinig te eten had ik ook geen weerstand meer en had een longontsteking .Ik moest in bed blijven net nu ik er een klein beetje bovenop aan het komen was. Na een maand was ik min of meer genezen en woog nu nog 38kg. Ik moest me dringend herpakken of moest naar ziekenhuis iets wat ik zeker niet wilde !(wordt vervolgd).
Vandaag geen vervolg op verhaal ;maar wel dit ... het is oud maar heb het steeds een mooie levensvisie gevonden ,
Ik probeer me nu voor te houden dat ik gewoon nergens spijt over wil hebben. Niet over de dingen die ik deed Niet over de dingen die ik liet. Niet over de dingen die ik wilde doen, maar nooit aan toe gekomen ben.
Ik volg m'n gezond verstand en m'n hart, aangevuld met een dosis moed en wat lef. En voor mij is dat het recept dat de meeste kans geeft op 'geen spijt hebben'
Eerst wil ik even zeggen dat na 9 jaar mijn verdriet héél anders is als in het begin. Ik hield toen een dagboek bij , de onderstaande tekst komt uit mijn dagboek '98. Dit stuk is tevens ook een afsluiter van het onder woorden brengen van hoe ik omging met dit verdriet. ____________________________________________________________________
Maandag, het gewone leven hernam zich en het was de eerste keer dat ik echt helemaal alleen was. Het woord "dood" dreunde in mijn hoofd verbonden met zijn naam, als een onafscheidelijk koppel, evenals ,nooit, altijd, voor altijd, nooit meer.Er waren zoveel beelden die zich opdrongen beelden van herinneringen , van een voorbije tijd, van een verleden, er worden nu geen herinneringen meer aangemaakt . Vanaf nu is B. veroordeeld tot mijn geheugen! Nu ik dit goed wist huilde ik en hield daar de komende 12 maanden niet mee op. Mijn binnenste vervult zich met angst, ik weet niet precies waarvoor ik bang ben, ik ben bang voor iedere volgende seconde, voor iedere minuut, ieder uur van de komende dagen van mijn leven zonder hem. Ik zie me de tijd, de toekomst niet doorkomen zonder hem. Ik beef en kan het beven niet stoppen. Vandaag voelt aan als het begin van een leven zonder B. Van iedere komende dag van mijn bestaan weet ik dat het een dag zal zijn zonder hem. Ik weet dat het waanzin is maar ik kan het niet laten mij die laatste uren van zijn leven voor ogen te halen. Ik heb nu anderhalve week niet gegeten en ik kan me niet voorstellen dat ik dit ooit weer ga doen, ik drink (koffie) en ik rook. Mijn verstand doet zijn uiterste best ,het draait op volle toeren, maar er valt niks te bedenken, bijna niks. Het is het lot, het domme onomkeerbare lot dat inbeukt op mijn leven en mij veroordeelt tot reageren, weren, afweren, verdedigen. Het lot van zijn dood is van gisteren, van eergisteren, van een week geleden en er hangt nog geen geschiedenis aan. Zijn dood blijft jong en vindt iedere dag opnieuw plaats en ik ben niet in staat een nieuw verleden aan te maken. "Eerst moeten alle seizoenen erover heen gaan", heeft mama gezegd...Om de angst die de godganse dag door m'n ingewanden jaagt te verdragen denk ik dat ik nooit iets ergers zal meemaken dan dit. Mijn verstand zoekt naar redenen om mij te helpen om mij te sussen maar het faalt, ik vind er geen. Wat ik het liefste wil zal nooit kunnen dat weet ik zeker! Sinds hij van me weggehaald is heb ik zijn leven erbij gekregen, zoveel spullen die zonder hem niks meer waard zijn en hun ziel verloren hebben. De eerste dromen die ik al had, vervloek ik omdat ik eruit moet komen als ik ontwaak, het is de enige manier om hem bij mij te hebben , omdat hij daarin beweegt en praat zoals hij nooit bewoog en sprak. Als ik in bed lig, liggen er links en rechts van mijn hoofd een T-shirt , een trui, een boxershort die hij gedragen heeft. Overdag trek ik zijn truien aan om z'n geur bij mij te hebben die nog in zijn kleren hangt......
Langzaam werd dat heel akelige gevoel zwakker, de permanente schrik die zich zo in mijn ingewanden, in mijn hart en m'n hoofd nestelde begon ook te verdwijnen.
Ik begon me te verzoenen met het idee dat ik een groot verdriet had en dat ik hield van een afwezige en alleen deze moeilijke, steile weg zou moeten verder beklimmen.(wordt vervolgd)
Die zaterdagavond sliep ik in de kamer van dochter 2 met Pimmeke, nam de grote foto van B. en het kruis die op de kist hadden gestaan mee in bed. Slapen kon ik niet en begon mij zoveel vragen te stellen en mij te overladen met schuldgevoelens; waarom had ik toch niet zijn vriend die dokter was niet opgebeld, waarom had ik hem niet direct naar Leuven laten brengen, waarom hij en niet ik ?hij was net 50 geworden en we hadden nog zoveel plannen, .....Waarom schoof die familie mij zo opzij, er was nooit iets geweest ruzie of zo, gewoon niks! Ik was blij dat het eindelijk morgend was, ik had ook de hele nacht gedroomd, amper geslapen en kon niet ophouden met wenen. De kinderen wisten niet goed hoe ze ermee moesten omgaan en begonnen alles in orde te brengen om mij een mooi, gezellig kamertje te geven met een paar persoonlijke spulletjes ; er was zo direct niks terug te vinden omdat het allemaal zo vlug had moeten gaan maar ik had het hoogstnodige en dat was al voldoende. Een iemand was héél gelukkig en dat was Pimmeke , het was een mooi gezellig huisje met een héél grote tuin waar pim naar hartelust kon stoeien en lopen hetgene hij zo gemist had voordien en met al mijn ellende kon ik er dan toch even mee lachen als hij aan het rollebollen was van blijdschap , ik had hem nog nooit zo levendig gezien! In de namiddag was mijn nieuwe optrekje klaar dat een jaar lang mijn nieuwe woonst zou worden. Ik was de kinderen zo dankbaar ik kan het met geen pen beschrijven! Dochter 1 vertrok terug naar Rotterdam en zou het donderdags terugkomen( wat ze een heel jaar bleef doen) Omdat ik het jonge koppeltje zo weinig mogelijk tot last wilde zijn ging ik in de namiddag al naar boven om alles een beetje in te richten en omdat ikzelf ook alleen wilde zijn zoveel mogelijk. Ik ben altijd zo geweest als er iets mis ging ,wilde ik dat altijd alleen verwerken en als het over was kroop ik terug uit mijn schelp..Pimmeke plakte bijna letterlijk aan me , had echt verlatingsangst, hij voelde héél goed aan dat ik verdriet had en zocht ook naar B. als ik hem vroeg "waar is kleine papa nu?" begon hij te janken, had het ook gedaan stipt op het uur als B. overleden was en een hele nacht door. Ik geloofde er tervoren niet in maar er moet toch "iets" zijn ook met dieren die zo'n dingen toch aanvoelen. Boven had ik uitzicht op een héél groot veld en al was de afstand 50 km van mij verwijderd ik zocht naar de richting van het kerkhof waar B. nu lag . Het werd avond en donker er waren veel sterren aan de hemel en ik dacht zou hij nu daarboven zijn? , zou hij mij nu zien,zat stilltjes met hem te praten en smeekte dat hij me wou helpen met alles wat nog moest komen en huilde mezelf weer inslaap.....
Voor mij begint het weekend vandaag tot en met maandag!!!!! (geen kiné)!!!! ik ben zeker niet triestig omdat ik aan mijn levensverhaal begon er komen zeker ook nog leuke dingen ! Ik wou dat het zonneke al terug scheen is beter voor mijn knoken, maar hiermee geraakt je al in de sfeer als je wat fantasie hebt natuurlijk,! haha, liefs van mij en tot deze avond in gastenboeken want ik moet veel inhalen nu !!!!!
29 januari 1998 werd B. begraven. De details over begrafenis en familie ga ik jullie besparen , het was allesbehalve fraai! Het huis waarin we woonden was onderaan taverne en boven een appartement. Het was een druk bezochte zaak vooral om de 14 dagen als er voetbal was want het stadion van STVV lag tegenover de zaak. Toeval of niet op 30 januari werd er thuis gespeeld en moest de zaak die dag zeker open zijn van de brouwerij...Het enige wat ik wilde was zo vlug mogelijk weg zijn daar B. was overleden en ik kon de zaak niet verder uitbaten. Het was einde maand en ik had nog welgeteld 3 dagen tijd om te verhuizen naar ??? en hoe ???.
Gelukkig heb ik 2 schatten van kinderen én schoonzoons die allemaal een week verlof hadden genomen om beurtelings bij mij te blijven dag en nacht sinds die trieste zondag.Mijn jongste dochter en man beslisten zonder ik het gevraagd had dat ik bij hen zou blijven, tot ik iets gevonden had om terug op eigen benen te staan. Ze zorgden voor een vrachtwagen en veel vrienden die allemaal meehielpen aan de verhuis .Ik had ondertussen met de brouwer een akkoord gemaakt dat hij die zaterdagavond de taverne zou opendoen en de opbrengst was dan natuurlijk voor hem. Het moest allemaal zo vlug gaan dat ik weinig tijd had om te treuren, moest mijn hoofd goed bijhouden voor al het nodige te doen bij de bank , de brouwerij enz.. De zaterdagmorgen héél vroeg begon de verhuis want s'middags moest alles opgeladen zijn, opgekuisd boven en beneden, gebruiksklaar voor de voetbal. Tijd om iets in te pakken had ik niet gehad en ook niet gekund want ik liep erbij gelijk een zombie door de pillen die ik gekregen had van een bevriende dokter (andere als de toenmalige huisdokter natuurlijk) Hoe ze het allemaal rond kregen heb ik nooit begrepen maar s'middag stonden alles opgeladen om te vetrekken. Dan pas drong alles goed tot me door : in amper 5 dagen was ik mijn partner kwijt waarmee ik 10 jaar samen had geleefd, stond ik gewoon op straat, had geen geld (trok welgeteld 28bf per maand van Ministerie omdat ik samenwoonde met een zelfstandige, ze gaan altijd 5 jaar terug met belastingspapieren die moeten dienen om uitkering te berekenen, maar in die 5 jaar was er zoveel gebeurd, B. had de boeken moeten neerleggen omdat hij zelf door een val een verlamde arm had overgehouden, en het zware werk dat we deden niet meer konden doen ,we hadden maar negen maanden die taverne gehad en hadden op die korte tijd geen winst kunnen maken, er was nog juist geld genoeg om de rekeningen dicht te doen en dat was het, ik had nog wel een paar meubelkes en mijn( toen nog )kleine Pimmeke het hondje dat ik cadeau kreeg om niet alleen te zijn op dat grote appartement. Ik nam hem in mijn armen en vertrok, ik keek nog één keer achterom en huilde tot ik op mijn bestemming was.
Deel 1. . (liedje van zijn lievelingszanger werd gespeeld op begrafenis ging eigenlijk een beetje over hem)
Het begon feitelijk allemaal op vrijdag 23/01/1998..mijn vriend was al een hele week "grieperig" maar werd die vrijdag plots héél erg ziek. Hij had al 2 dagen niets meer kunnen eten of drinken , gaf alles over en had daarbij nog buikloop. De dokter kwam maar vond het blijkbaar niet ernstig? schreef immodium en primpéran voor en het zou wel overgaan, véél drinken had ze wel gezegd en melkprodukten eten. Een neefje die verpleger was merkte op dat mijn vriend uitdrogingsverschijnselen had en dringend moest opgenomen worden in ziekenhuis voor vochttoediening, "was absoluut nog niet nodig" besliste de dokter" we zien morgen wel". Die nacht werd het alsmaar erger mijn vriend lag lijkbleek in bed, kon zeer moeilijk ademen,zijn ogen stonden zo diep in de oogkassen, hij zag bijna niks meer, zijn nagels en lippen werden blauw , hij zegde zelfs "ik ga dood" .... Om 4 uur 's ochtends werd hij op mijn aandringen eindelijk naar ziekenhuis gebracht door een van zijn broers met de wagen , hij kon niet meer gaan ,zat in mijn rolstoel, keek even om en wuifde nog even naar me....In dat ziekenhuis was geen dokter aanwezig, die moesten ze thuis nog gaan halen, hij lag op de afdeling"materniteit" en er liepen 2 verpleegsters rond op de gang want het was weekend , ze wisten niet wat ze moesten doen en wachtten op de instructies van de dokter die moest komen. Om 18 's avond ging ik naar ziekenhuis en hij lag daar nog altijd hetzelfde, geen vocht, geen antibiotica, gewoon niks. Ik vroeg waarom hij nog geen vocht gekregen had, we moeten wachten op de dokter om iets te doen! er werd mij gevraagd naar huis te gaan ze zouden mij wel verwittigen als er iets was. Ik zat alleen in dat grote huis, kon niet weg door die rolstoel en zat de hele nacht aan de telefoon. De volgende morgen belde ik naar ziekenhuis , mijn vriend lag nu in een ander ziekenhuis werd mij gezegd zonder één woordje uitleg, kreeg juist telefoonnummer van nieuwe ziekenhuis. Ik voelde dat er iets mis was , kort daarna belde mijn schoonmoeder om een telefoonnummer te vragen iets wat ze nooit deed en vroeg of iets ze iets wist over mijn vriend en ze antwoorde koudweg "neen nog niks gehoord"en kon niet vlug genoeg dichtleggen. Ik liet de kinderen komen voor als er toch iets zou gebeuren...Om 19u belde mijn schoonmoeder met de woorden " Als je hem nog eens wilt zien, moet je nu direkt komen, hij heeft de sacramenten al gekregen dus haast u maar. Wat was er gebeurd ondertussen ? ....'s nachts in het eerste ziekenhuis waren al zijn organen stilgevallen en was hij in coma geraakt en werd hij vlug overgebracht naar het andere ziekenhuis (zonder mij te verwittigen) alleen zijn broers en zijn moeder hadden ze verwittigd, mij niet. Ik kwam met de kinderen om 20u eindelijk bij hem..op intensieve,hij lag in coma en werd beamdemd en was stervende. Ik kneep in zijn hand maar er was geen reaktie, niets, ik had geen afscheid kunnen nemen.Om 21 uur werd mij gevraagd naar huis te gaan om zijn kleren te zoeken om opgebaard te worden als hij overleed, ik wilde zo graag blijven tot het einde maar het mocht niet, zijn broers bleven bij hem. Ik streelde door zijn haar en wreef nog even over zijn wang en vertrok ...Ik kwam net thuis toen de telefoon ging " een van zijn broers zegde dat het voorbij was .....Ik zat op de rand van het bed kon niet huilen en staarde voor me uit, het enige waar ik aan dacht was" hij heeft toch nog gewacht om te sterven tot ik bij hem was, dit was mijn enige troost ....(wordt vervolgd)
Na 3 dagen rust ben ik er weer !!!!! In een of ander krantje dat ik bij het papier wou gooien, viel mijn oog op bovenstaande titel. Ik heb het een beetje samengevat om het u mee te laten lezen.
Het gaat vooral over de virtuele wereld en virtuele vrienden die je maakt met zelfs virtuele cadeautjes. Men vind het internet een kwebbelplek en niet langer een bibliotheek. Je kwebbelt met mensen van overal, je deelt je fotos, je muziek, je raapt nieuws op in je omgeving, je maakt bedenkingen over je het leven ziet, je maakt vrienden, je ontdekt soms familieleden waarvan je het bestaan niet eens wist. De fratsen van je kinderen of kleinkinderen laat je aan de wereld zien enz
Nieuws maken we zelf:
Het internationaal persagentschap Reuters heeft op zijn website plaats gemaakt voor webblogs; dagboeken op het internet naast het gewone nieuws!
Autoconstructeurs organiseren desingwedstrijden via internet voor nieuwe modellen. Nokia liet nieuwe toestellen eerst testen door bloggers dan pas door journalisten.
Er schreef ook iemandvia mijn blog leerde ik mensen kennen in het échte leven, ik ga naar de georganiseerde blogmeetings om er een gezellige avond van te maken en een gezicht te kunnen plakken op de mensen achter de blogs die ik volg. In zekere zin is de blogosfeer op zich al een netwerk van de mensen die elkaar kennen of denken elkaar te kennen.
Verslaving
8 miljoen mensen spelen world of warcraft het populairste online rollenspel, al die mensen betalen een abonnement om met zijn allen in de virtuele wereld van Azeroth, uren, dagen en nachten de meest bizarre creaturen te bevechten.
Relaties springen af omdat man, of vrouwlief, liever de virtuele wereld dan het echtelijk bed bewoont.
Nu wat en hoe ik erover denk
1. Té is nooit goed .of je een blog aanmaakt of niet je kiest er zelf voor.
Ik zag op tv een reclame van Belgacom adsl een vrouw op seniorennet gaan heb vlug adres genoteerd en sanderdaags was ik al vetrokken , ik had een blog!
2. Een dagboek : ook daar kies je zelf voor wat je er wel en niet opzet, of je het anoniem doet of niet!
3. Vrienden : die kies je zelf, ik merk hier hoeveel échte vriendschappen er zijn ontstaan; hoeveel bloggers onderling eens afspreken om een fijne avond of namiddag door te brengen buiten de blogmeetings, moet toch tof zijn!!!!
4.Verslaving : Ik doe niet mee aan online spellen omdat ik al meer als genoeg heb aan mijn blogje bij te houden, gastenboeken , zoeken wat je er gaat opzetten enz, kruip héél veel tijd in soms, soms, nee altijd. Ik zat er in het begin ook bijna dag en nacht voor, omdat ik er toen nog niks van kende en nog geen foto of tekst kon plaatsen ..je moet op een bepaald moment voor jezelf uitmaken of er nog meer is als dat blog, ik was dat ook even vergeten, het ging hier zo van : vlug opruimen, vlug was insteken, vlug hondjes uitlaten, alles moest hier vlug gaan, ventje keek tv, hier werd nog weinig gezegd. We gingen nooit meer samen slapen, gelukkig zag ik toen in dat ik totaal verkeerd bezig was en ben beginnen afbouwen maar dat afbouwen was het ook niet, want als je er eens voorzit, wil je dit of dat nog lezen, daar eens een bezoekje brengen en voor ge het weet zijn er al een paar uurtjes voorbij Ik moest mijzelf echt verplichten op een bepaald uur echt te stoppen, klaar of niet klaar dan was het maar zo.
Om te eindigen: voor ik een blog had, verveelde ik mij dikwijls steendood als mijn werk erop zat, ik miste sociale contacten, een gewone babbel over dagdagelijkse dingen, ik woon in een klein dorpje , kende hier praktisch niemand. Ik werd er soms depressief van en had ook geen enkel alternatief want hier is gewoon niks voor mindervalide, ook niet voor gewone jonge mensen, zoals bv een cursus t is eender over wat.
Sinds ik mijn blogje heb is er voor mij een grote wereld opengegaan, al is het dan maar een virtuele. Nu kan ik tenminste praten met mensen, ik lees ook veel over anderen, ik voel nu tenminste dat ik leef i.p.v hier opgesloten te zitten tussen 4 muren die soms op me afkwamen, ik ben veel opgewekter en voel me niet meer afgeschreven in de maatschappij, het is mijn gezondheid ook ten goede gekomen, was vroeger meer ziek, had dokter ook al opgemerkt ! Voor mijn part laat ze maar lullen over kwebbelplek verslaving enz, . Ik ben heel blij dat ik jullie allemaal ken, niettegenstaande ik nu eens een weekendje iets anders gedaan heb, wat ook weer eens leuk was, !!!!
Voor mij begint het weekend vandaag pas, nu heb ik 3 dagen rust, geen kiné, en...een sabatweekend ook , géén pcke dit weekend, geen berichtjes, gewoon eens iets anders doen. Fijn Weekend en tot maandag, wou ik ook nog zeggen als er niets tusssenkomt begin,,, ik maandag toch aan mijn levensverhaal, je kan toch niet blijven prentjes en gedichtjes plaatsen , ben het zelf ook beu, haha!!!!!
Ik wist niet dat dit kon! dus licht dimmen, zet U comfortabel ,de stem geeft de instucties maar hou U héél goed vast, niet geschikt voor mensen met hartproblemen, dus kijken op eigen risico!!!!!!(klik op afbeelding is heel vlug opgeladen en geluid héél luid zetten!!)
Kalm, manhaftig kampt de grijze zeeman met den storm. Maar splijtend te allen kante
vreeslijk kraken de oude brooze wanden.
Bleek en bevend staart alom de manschap
naar het krakend wantwerk en den zeeman.
"Sloepen af en vrouwen eerst!" gebiedt hij.
Wiegend wagglen sloepen in den storrem,
angstig ijlt de manschap in de sloepen.
Eenzaam staat op 't vaartuig de oude zeeman.
"Vol!" zucht hij, "vaartwel, matrozen, redt u."
Door den storm verdwijnen zijne sloepen.
Buldrend speelt de zee met 't splijtend vaartuig.
Kalm, manhaftig bidt de grijze zeeman
de armen rond een mast. Zoo lange reisden
schip en zeeman samen door de stormen;
grijs is 't hoofd geworden van den zeeman,
krakend en versleten 't machtig vaartuig...
O de wind, de zee, de laatste storrem!
Schuimend, bruischend, stijgen wilde baren
onder zijne voeten. Krakend, berstend,
in de diepe kolken draait het vaartuig...
Samen duiklen schip en man verzwolgen.
Machtig stormt de zeewe, grootsch en eenzaam.
Albrecht Rodenbach
Aan zee heb ik ook eens in een hevige storm een wandeling gemaakt , je kon letterlijk op de wind liggen zonder om te vallen, het was zaaaalig zo uitwaaien!!!!!!Maar als je bovenstaand gedicht las zal het zeker geen pretje geweest zijn om in een vissersbootje een storm mee te maken.
Ik ben nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam prulllemieke.
INTERNET WORDT KWEBBELPLEK ?
Voor mij begint het weekend vandaag pas, nu heb ik 3 dagen rust, geen kiné, en...een sabatweekend ook , géén pcke dit weekend, geen berichtjes, gewoon eens iets anders doen. Fijn Weekend en tot maandag, wou ik ook nog zeggen als er niets tusssenkomt begin,,, ik maandag toch aan mijn levensverhaal, je kan toch niet blijven prentjes en gedichtjes plaatsen , ben het zelf ook beu, haha!!!!!
