xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Eicel, zaadcel, embryo.

Je bent foetus.

Je drijft uit, je glijdt in

wit licht zo wit maar log stroomt

het leven door je longen.

Adem.

Je blaast de kaarsen uit, jaar na jaar.

Gezwicht voor schone schijn

staar je verbaast naar de hoogste bomen

die als bloemen de kelken keren

naar het zoemend zonlicht.

Je ademt jachtig. Je jaagt. Je raakt

opgewonden van onweer

omdat bliksem je nog niet treft,

van de hitsige blik van de zon

omdat je nog niet op de blaren zit.

Je weet alles. Je liegt niet,

oh nee, niet jij. Het eerste woord

was het zaad van de leugen.

Jij bent waarheid en

niets dan de waarheid.

Maar de stroom haalt je in.

Hij klopt je op de borst. Ja,

je raast en rent in rondjes

je staart achterna.

Ik heb geen tijd, is al wat de klok slaat.

Er is nooit tijd. Er is altijd tijd.

Er komt een tijd dat tijd

adem is.

Je wordt als de wolken

hooghartig en luchtdun,

maar week en wenensklaar

wervel je in stroom neer.

Hoor hoe het stort en stoot

en onstuimig slingert.

Storm + storm = stromen.

Het begint bij een druppel

en geen mens staat er bij stil dat

wie regen trotseert, nat wordt.

Geen mens weet nog hoe de avond,

rood als een gestoofde appel,

de voetnoten van de dag inkorft,

of hoe alles gebeurt als

men het niet verwacht.

De nacht sluit je slaap in

zoals je mond het gemurmel

van je eigen stormen

anagram van stromen.

Adem.

De pot van inzicht

wordt opengedraaid,

je lichaam weigert en luwt

en ik, ik frons je voorhoofd,

ik lees je lippen,

ik trek je na elke regel

dichterbij het besef

dat als het einde nadert

je zal denken dat het begint.

Stormen of stromen,

van leven ga je sowieso dood.

Een infuus als laatste zegen.

Nog een zalvend ogenblik.

Iemand zucht, iemand snikt.

Je drijft uit, je glijdt in

wit licht zo wit zo licht.

© Marleen De Smet