Ik ben mark dejongh
Ik ben een man en woon in Sint Gillis-Waas (Belgie) en mijn beroep is ziekenhuisapotheker.
Ik ben geboren op 23/08/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: joggen, tafeltennis, fietsen.
ik heb ook een mooie verzameling van meer dan 64.000 kroonkurken uit 200 verschillende landen.
Maar veel belangrijker, al meer dan 35jr. gehuwd met Irma en vader van vele lieve kinderen : Christophe, Thomas, Tine, Katrijn, Frederik, en Roeland.
opa gaat op stap
Relaas van de wandeltocht van St. Gillis-Waas naar Santiago de Compostela 112 dagen op pelgrimstocht : ontdekken, ontmoeten, onthaasten.
08-04-2012
Paaszaterdag in Droiturier
Na de eenzame picknick in Bert trek ik via Loddes en Andelaroche naar Droiturier. Het zijn lichtlopende macadamwegeltjes in een prachtige natuur! In alle weiden staan er veel koetjes en ik voel me niet alleen. Achteraf hoor ik van Jean-Louis en Denis dat het restaurant in Bert werd uitgebaat door een koppel uit de Kempen. Ze kwamen daar ooit eten als toerist, en vroegen of het resto te koop was. Dat was toen niet het geval , maar ze lieten toch hun adres achter. Thuis in België krijgen ze de boodschap dat ze de zaak toch kunnen overnemen. Ze verkopen hun winkel in ?? en trekken naar Bert... In Droiturier bezoek ik nog even de gerestaureerde kerk en kom dan aan bij Brigitte. Het is er een kleine dierentuin : een "gepensioneerde" blinde-geleide hond, nog 2 andere honden en een papegaai. Het avondmaal is heel lekker en Alice eet ook mee, haar kleinkindje van 2 jaar. Echt gezellig. Ik kan ook nog een uurtje op de pc mijn verhaaltjes bijwerken (gelukkig maar) en ik zie dat ik na 5 weken al mijn 6700e bezoeker heb. (140e in de top 200 van de blogs op seniorennet, wauw!!). Op Pasen vertrek ik met enkele paaseitjes en een potje zelfgemaakte confituur van Brigitte in mijn picknickdoos. Brigitte heeft me super in de watten gelegd. De eerstvolgende dorpjes zijn Chatelus en Bruyère. Ik moet op tijd in Arfeuilles raken want de bakker sluit op de middag !!!
Toen ik de bibliotheek (te) haastig verliet bijsluitingstijd, vergat ik mijn boekje met de wegbeschrijving daar op een stoeltje. Ik sta buiten nog wat te treuzelen en ben langzaam een klein eindje verder gewandeld. Ineens komt er een dame van de bib aangelopen met mijn boekje. Wat een geluk, ik kan me niet voorstellen hoe ik het zonder dat ding hier zou moeten stellen in deze streek!!!
In de gite vind ik Denis en Jean-Louis terug en samen trekken we even naar de kerk naast onze gite. Daar staat een mooi beeld van St Jacobus. Ik ga hem even danken dat ik mijn boekje terug heb gekregen! pelgrimsgroeten mark
Ja ik ben ze alweer kwijt , mijn 2 goeie maten Na een hele maand alleen, vond ik het best wel fijn om samen met hen op te trekken gedurende die 2 dagen. Ze moeten naar een feest van iemand in de familie die 60 wordt... Ik probeer me nog uit te nodigen, maar dat lukt niet, want ik heb gene plastron bij. Jean-Louis dropt de sleutel van de kleine gite in de brievenbus van het gemeentehuis van Léonen onder een druilerige regen gaan we die mistige ochtend weer op pad. In Bert, na 12km. (zo heet dat dorpje) hebben ze afgesproken aan het kerkje met de vrouw van Jean-Louis. En zo ontdekken we nog dat wij, de stappers deze morgen heel veel geluk hebben gehad. Jean-Louis zijn vrouw had "emmers" water over haar auto gehad onderweg; Ik mag er niet aan denken, wij kwamen er vanaf met wat druppels in de mist. Vanaf vanmiddag moet ik weer zelf mijn kaart lezen, en mijn logies zoeken. Mijn 2 companen vragen of ik nog mee ga eten met hen in een klein restaurantje daar, maar ik wil het afscheid niet te lang uitstellen en ga niet in op hun mooie aanbod. Beter een korte pijn denk ik, want ik vrees dat het afscheid me anders heel zwaar zal vallen. Ik picknick een eindje verder in Bert in de kou aan de rand van een mooie vijvertje met zicht op het plaatselijk zwembad. Het worden nog moeilijke dagen : morgen Pasen, maandag weer alles gesloten en dan dinsdag en volgende dagen de eenzame bergen in. Ik moet morgen, met Pasen, zeker voor de middag in Arfeuilles geraken , en dan hopen dat de bakker nog open is! Als dat niet lukt wordt het schooien om wat brood hier en daar... We zullen wel zien. Eerst vanavond in Droiturier nog lekker aanschuiven in de chambre d'hôtes . En weer slapen in een zacht bed zal ook deugd doen. Morgen slaap ik in een bungalow op de camping in Saint Clément. Waarschijnlijk blijf ik daar een dagje rusten, want zonder het echt te willen heb ik deze week verschillende dagen van +/- 30km op een zwaar terrein achter de rug. En dat laat zich voelen: mijn linker schouder heeft ambras met "Drappy" de rugzak. Ik zal "Drappy" vanavond eens goed insmeren met wat Voltaren gel, dan zal het wel weer beter gaan (of zou ik beter mijn schouder insmeren? )
Tot binnen een week pas waarschijnlijk ! Hopelijk wordt het geen te slecht weer , want de tijd van stralende zon is voorbij zeggen de "locals" hier. Komt wel goed
6-4-2012 We vertrekken om 9u en maken een omweg naar een heel mooi oud kerkje dat 1km buiten de route ligt in St Aubin: We bewonderen er muurschilderingen uit de XIIe eeuw, SUBLIEM. Dan komen we nog juist op tijd aan op de middag in Diou om daar onze inkopen te doen in de supermarkt voor ze sluit om 12u30. Ik doe mijn voorraad van chocolade, banaan en appels, brood en salami op. Terwijl ik boodschappen doe heeft Jean-Louis ons verblijf voor de avond kunnen regelen: We slapen in klein "kotje" van de gemeente St. Léon, dat te reserveren is via het gemeentehuis. Wat we niet wisten is dat die mairie gesloten is op goede vrijdag Jean-Louis belt dan maar naar de apotheek in dat dorpke , en ja , die geeft het telefoonnummer door van de adjunct burgemeester, en na nog wat extra telefoontjes van Jean-Louis hebben we gelukkig een dak boven ons hoofd vanavond. Ik wil direct gaan picknicken (moet ge dat zo schrijven ??) maar Denis heeft een gezellig restaurantje gevonden met een compleet dagmenu van 12€. De naam is niks origineels : "La tradition" maar het zit er stampvol, en pas binnen een kwartierke kunnen we in een hoekje een aperitief drinken, in afwachting van een tafeltje dat vrij komt. Jean-Louis heeft zijn twijfels om te gaan dineren want we moeten nog 5u30 stappen !! Dat is wel een heel lang eind Maar Denis is niet om te praten en gelukkig voor hem is het hééél lekker (charolaise-vlees) en het gaat er goed vooruit. We zijn na een uurke buiten en hebben de drank sober gehouden. Wel hebben Denis en ik het zakje, waarin ons bestek en onze serviette zat, gevuld met respectievelijk wat peper en zout. Gelukkig hielden de uitbaters ons niet al te zeer in het oog. We zaten wel opvallend hard te lachen ... Bij het buitengaan, om kwart na 2, ontdek ik dat de serveuze van Hoboken afkomstig is en al sedert 6 jaar in Frankrijk woont. Wat is de wereld klein !! Ik betaal heel het eetgelag met mijn bankkaart en mijn gezellen betalen mij met cash geld terug, want er is daar (weerom) geen geldautomaat. Zo kom ik terug aan wat baar geld. Onze tocht verloopt vlot: geen te zware hellingskes en goed begaanbare wegen . Het is al anders geweest in de Morvan vorige week... De aankomst om half 6 in de gite is ontnuchterend : Een klein kamerke met 1 tafel en enkele stoelen, een lavabo om de afwas te doen, een toilet en maar 2 veldbedden. Gelukkig heb ik mijn matraske bij. Ondanks onze aankopen van die middag gaat Denis bij de lokale bakker weer wat lekkers afhalen: Hij koopt voor ons 3 een aardappeltaartje ( nee, geen appeltaartje) en laat dat daar in de microgolfoven opwarmen. Ik koop het dessertje. In de winkel naast de bakker kopen we 3 bierblikjes. Denis is een echte Franse Boergondiër. En wij genieten mee. De nacht verloopt niet zo goed: De veldbedden kraken enorm . We zingen "Pour un flirt" van Michel Delpèche, maar voegen de daad niet bij het woord... Denis en Jean-Louis proberen stil te liggen , maar dan krijgen ze krampen, dus ze houden mekaar en mij een hele poos wakker. Voor we gaan slapen nemen we nog wat actiefoto's in dit uitzonderlijke kader en lachen ons een breuk. Ik kreeg deze morgen wel een pluim dat ze mij niet hadden gehoord. Maar mijn nacht op die flinterdunne matras die zichzelf opblaast op een kille stenen vloer, was ook niet zoals ik het graag gehad zou hebben. Dat hoort er allemaal bij denken we dan en blij gemutst vertrokken we deze morgen weer op weg.
We vertrekken samen vanuit Issy l'Eveque richting Bourbon Lancy. Maar ik ga eerst nog langs bij de plaatselijke kruidenier om een nieuwe oplaadkaart voor mijn GSM. Het is er hemels druk met allemaal eenvoudige plattelandsvrouwen die elkaar kennen en daar hun inkopen doen. Ik krijg, voor het eerst sinds lang stress, omdat mijn 2 maten buiten op mij staan te wachten… In Grury kunnen we ons, volgens de Lepère-reisgids weer bevoorraden. Maar in de praktijk is de bakker verdwenen, en ook het kruidenierswinkeltje is er niet meer. De streek loopt hier leeg; Gelukkig hebben we nog voldoende brood om te overleven. In Bourbon Lancy slapen we buiten het centrum bij een Zwitserse boerin. Mijn 2 gezellen nemen de kortste weg , en ik loop naar het centrum van Bourbon Lancy om een nieuwe SFR-sim kaart voor mijn "Franse GSM" te zoeken. In de cafe-tabac hebben ze er geen meer, maar 2km verder is er een gsm winkel en daar hebben ze het wel denkt de madame. 2 km op het einde van een dag heen/terug is wel veel met een rugzak. Maar ik ben dapper , ik ga ervoor want ik wil een nieuw SIM-kaartje hebben. Altijd maar rechtdoor lopen langs de hoofdweg richting Moulins, dus op de koop toe is het nog saai stappen. Ik vind het GSM-winkeltje zonder problemen, maar geraak daar ook niet gesteld. "Misschien in den "Atac", het grootwarenhuis hiernaast mijnheer?" . Daar hebben ze spijtig genoeg geen SIM kaartjes, alleen maar herlaad- dinges aan de kassa... Heel die omweg voor niks. Ik bel naar Christophe en vraag hem om van op zijn PC thuis mijn gsm te deblokkeren want ik kan hem nog steeds niet heropladen. Ik voel me niet zo happy... En nu zoeken naar de boerderij in Chevagny. Ik doe een auto stoppen : "eerste links" zegt hij. Een minuut later komt die auto terug in de andere richting gereden. Hij had gezien dat het niet de eerste , maar de 2e straat links was en keerde speciaal terug om me dat te vertellen !!! . Zou jij hetzelfde gedaan hebben voor mij ??? Ik kom een uur of 2 na mijn copains doodmoe toe. Ze hebben er wel wat plezier in dat al die moeite voor niks is, het zijn dan ook ECHTE pelgrims die al 2 keer in Santiago zijn geweest. (maar die 2 deden het wel steeds maar in stukken van 1 maand) Onze Zwiterse gastvrouw kookt super lekker voor ons en het wordt een gezellige avond en een rustige nacht op de grote boerderij. De Zwitserse is een "echte boerin" die haar land verliet om hier van nul te beginnen in een streek waar er "veel meer ruimte" is. In het begin moest ze de boerenstiel echt leren, en van haar geburen-landbouwers kreeg ze niet echt veel steun. Maar nu loopt alles veel beter, en ze kweekt ook renpaarden op haar domein. Op het erf slapen 2 pauwen in de boom. Ondertussen probeert zoonlief van thuis uit tevergeefs mijn GSM nummer te deblokkeren en weer op te laden. Weer een stapke dichter bij St Jacobus in Spanje.
Ben ik wel een echte pelgrim? Ik denk het nog niet , ik ben zoals ik ben...ik heb zelfs 2 telefoontjes bij: 1 voor lokale reservaties in Frankrijk, en 1 van thuis. Ik voel me nog geen echte pelgrim, want toen gisteren het Telenet-netwerk overal uitviel had ik het even moeilijk. Mijn Franse GSM is namelijk ook al geblokkeerd. Bij de aankoop van je SIM-kaartje (enkele weken terug in Rocroi) moest ik papieren invullen. Ik heb dat mooi gedaan samen met de verkoper in het gazettenwinkeltje maar er is wat misgelopen bij de Franse post, terwijl ik zeker weet dat ik de enveloppe direct in een postbus heb gedropt daar.Maar de enveloppe is blijkbaar nooit aangekomen. Nu na enkele weken hebben die mannen van SFR hem toch wel geblokkeerd zeker, de kl...zakken. Ik kan hem niet meer opladen en als ik naar een herstelnummer bel werkt het niet want ik heb ook geen belkrediet meer. Dat noemen ze een vicieuze cirkel! Ik wou dat ik een echte pelgrim was en mijn GSM kon missen... Ondertussen is het contact met de Belgische provider wel weer in orde gekomen, en als ik hier niet te ver in de bossen zit kan ik sms-jes maken of bellen. Maar soms zit ik uren zonder netwerk!! Gelukkig went dat snel en dan voel ik me weer wat meer pelgrim
Vandaag, dinsdag 3 april, wil ik van Athez naar Larochemillay stappen, 35km. Ik ben juist een maand geleden vertrokken en heb al een goeie 720 km gewandeld. Wat gaat het allemaal snel hé , ook voor een pelgrim die wil onthaasten. Ik ben al rond een uur of 7 wakker, en de hond van Pauline, de studente landbouw die ook in de gite slaapt, staat al te wachten om met me te spelen. Pauline niet ... Weer besluit ik om de GR kelk niet tot op de bodem te nuttigen en laat de beklimming van de Haut-Folin ( het hoogste punt van de Morvan) links (eigenlijk rechts ) liggen. Voor wie het niet zou weten : "Haut" is het Frans voor "hoog"...
Ik wandel rechtdoor richting St.Prix en picknick in een klein bushokje. Daarna begint het zowaar te regenen, na 3 weken zonder 1 druppel nat. Ik moet nog uittesten hoe ik alleen mijn poncho moet aantrekken over mijn Drappy en mezelf. Voorwaar geen simpele klus, zeker niet als het rap moet gaan, maar in gedachten heb ik de oefening al dikwijls uitgevoerd de voorbije dagen. Mijn plannetje werkt perfect en de poncho zit al vlug op zijn plaats. Maar de wind maakt dat mijn broek wat later kletsnat is , en die poncho blijkt nog steeds niet zo waterdicht als ik had gehoopt. ondanks het bespuiten met de spray in Leuven. Mijn planneke en de wegbeschrijving (in de kaarthouder die aan alle kanten vol tape hangt ondertussen) en mijn fototoestel en portefeuille zijn ook al nat. Ik geef alles een ander plaatsje in mijn vestzak in plaats van in mijn broekzak. Ik stap door en loop via de GR het bos in. Hier komt de regen er zo niet door, maar alles wat nat is blijft wel nat... Boven op een berg kom ik ineens terecht in Bibracte, een stad uit de tijd dat Julius Caesar onze contreien veroverde. Deze nederzetting van enkele tientallen hectaren groot lag boven op een berg waar nu een groot bos is. Er gebeuren daar opgravingen en reconstructies onder een grote tent : echt de moeite waard, zeker als het droog is. Ik blijf niet hangen want het is ferm koud, ik ben doorweekt en op de koop toe hangt er daarboven een dichte mist. Ik raak er op een open vlakte de gr-tekens kwijt... Wat nu, terug, en weer zoeken maar niks te vinden in die stomme mist. Maar dan zendt de heilige Jacobus ineens een man naar mij, 't is te zeggen ik zie daar in dat rotweer iemand aan een schommel, bevestigd aan een grote boom, staan met zijn zoontje en ik vraag hem de weg. En ja hoor , hij kent de GR route daar en zet me direct weer op het rechte pad: ik was vergeten rechtsaf te draaien tussen die bomen ... Dat was effe geluk hebben, dat er in dat heel slechte koude en natte weer toch nog mensen "buiten lopen". En dan was het alsmaar bergaf , maar weer met losse keien soms. Ik zie nog een houthakker een hele hoge dode boom vellen : 1 minuutje werk met zijn kettingzaag en dan nog een kwartierke sleuren met zijne tractor. Nog een heel uur door de regen stappen en ik kom aan in Larochemillay. Ik heb nog steeds geen contact gekregen met de verantwoordelijke van de gite communale en bel terug naar het gemeentehuis van onder de hangar op een boerenhof waar er geen loslopende hond is. Ze hadden me toch wel de verkeerde GSMnummer doorgegeven zeker Hoe is dat nu mogelijk denk ik dan in zo'n klein dorp waar iedereen iedereen kent ?! Ik bel doorkleumd en onderkoeld naar het goeie nummer maar krijg weer geen antwoord! Dus bel ik terug naar de "mairie" en zeg dat ik niet wil buiten blijven staan in zo'n hondeweer. "Nee nee meneer , ga alvast maar naar boven ( Larochemillay ligt boven op een heuvel verdorie, en dat pikt als je kleddernat bent na zo een dagje stappen...) en de gite ligt daar naast de kerk. Wij zullen de verantwoordelijke voor U proberen bereiken". En ja hoor, als ik daar een kwartier later aankom staat ze me juist op te wachten, een jonge dame met enkele kleine kinderen in haar auto die ze juist van school had opgehaald. Eind goed, al goed, weer een dagje om niet al te snel te vergeten. Maar nee het is nog niet gedaan. Na het uittrekken van al mijn natte spullen zie ik 3 jonge gasten in de keuken : bonjour ... Ze zijn van Lokeren en hun ouders zijn nog boodschappen gaan doen (12km verder, maar met de auto is dat niet zo erg ver hé). Het wordt nog een gezellige babbel , en ik mag nog wat ravioli van hen meeëten ( gelukkig maar, want mijn blikje ravioli was wat klein uitgevallen als souper). Als toetje op de taart krijg ik ook nog enkele glaasjes rode wijn erbij!! En nog voor mijn souper komen er nog 2 waterkiekens aan (lees pelgrims): Denis en Jean-Louis. Ik had ze al ontmoet op het ontbijt in de gite van Vezelay en gisteren ook in Anost waar ze me passeerden toen ik stond te wachten. Met hen heb ik lekker gezellig ontbeten vanmorgen en nu zullen we weer een gite en zelfs dezelfde kamer delen denk ik (er zijn maar 6 bedden in die gite van Issy l' Eveque).
Woensdag 4 april Vandaag was het off road stappen : dit wil zeggen ik volgde de GR niet maar ben recht naar Luzy gestapt (12km) om daar eten te kopen voor vanmiddag en vanavond. Het deed raar om nog eens een winkeltje te zien dat geopend was ! Gelukkig bleef de regen weg en had ik tijd om wat koetjes in de weide te fotograferen, alsook een grote muskusrat die een vijvertje over zwom. Ik vergat nog bijna te vertellen dat ik vanmorgen een kleine levende tor uit mijne (nog natte) bottin haalde.... Hoe die erin kwam weet ik niet. Als groene jongen heb ik hem maar door het venster buitengezet, in plaats van hem te vermorzelen onder mijn schoen. En ook leuk om te vermelden : ineens staan er na die regen van gisteren heel veel groene blaadjes aan de bomen . Het landschap zal er in de komende dagen heel anders uit zien. LENTE !!! De bibliotheek gaat hier sluiten om 17u en ik zal mijne gite eens gaan zoeken. Stel het wel daar. Ik doe hier hetzelfde onderweg naar Le Puy en Velay;
Pelgrimsgroeten Mark
PS. het zal weer wel enkele dagen duren voor ik een PC vind, vandaag was echt toeval !!
Ik sta op en er hangt een geurtje in de bungalow: Ik heb mijn Damarke wat te dicht bij de chauffage gehangen, verdorie toch... Gelukkig is ie niet verder gekrompen , of verbrand, want hij is al nipt door te wassen bij 50° vorige week ergens ... In la douce France is er heel veel gesloten op maandag. Ik weet dat al uit ervaring. Het enige plaatske waar ik me kan bevoorraden vandaag is in Anost op 18 km van de Lac des Settons. Bovendien passeer ik ook morgen, dinsdag, nergens voorbij een winkeltje waar ik me kan bevoorraden: dinsdag wordt een "bosdag" in de Morvan. Bij het vertrek zie ik een lokale fietser met een stokbrood: Hij stelt me gerust : in Anost is "het" op maandag ook open. Een pak van mijn hart, want een dag stappen zonder eten op GR paden is onmogelijk (voor mij). Ik heb ondertussen ook al proberen bellen naar de gite in Athez waar ik wil overnachten, maar ik kom steeds op een antwoordapparaat terecht. Ik heb in mijn bungalow toevallig vanmorgen boven de dampkap ook de telefoon van het gemeentehuis van Anost gevonden, en daar weten ze te vertellen dat het een verkeerd telefoonnr is dat wordt vermeld in mijn reisgidsje (Lepère) Vezelay - Le Puy-en-Velay ....(misschien een helpende hand van St.Jacques deze morgen?) Op de picknick aan een tafeltje van een buitenverblijf aan de bosrand, eet ik alles behalve 1 boterham op. Maar ik nader de winkel toch om mijn eetvoorraad weer aan te vullen. Terwijl ik nog wat nageniet van mijn lekkere picknick passeren daar de 2 pelgrims die ik in Vézelay een dag voor mij zag vertrekken. Om 14u30 kom ik aan in Anost. Wat later kom ik de 2 pelgrims van Vézelay ook weer tegen : "Ik zit hier te wachten tot de winkel opengaat" roep ik hen toe, en ze wandelen rustig verder. De eerste winkel ( een supermarkt), maar ook de bakker, de beenhouwer , het café-tabac, alles is gesloten. Dan loop ik verder naar het gemeentehuis. Ook dat is gesloten op maandag, maar ze doen open voor "Urgences" hangt er op de deur. Ik vind dat het toch wel dringend is, mijn probleem van deze maandag. Ik klop en leg mijn geval uit : "Ha ben jij die pelgrim die deze morgen belde ?" zegt de mevrouw. Ik krijg een stempelke en het advies om naar het 2e winkeltje 100m verder te gaan ofwel naar de pizzeria op het plein ernaast. De tweede winkel gaat open om 16u volgens een kaartje met de openingsuren dat aan de deur hangt. Ik besluit nog 3 kwartier te wachten want anders heb ik niks om te eten voor de avond en ook niet voor morgen dinsdag. Het is 16u10 en nog steeds geen beweging in dat winkeltje ... De eigenaar woont wat verder, maar de buurman wil zijn adres niet geven. Laatste hoop : de café- pizzeria daarnaast. Er hangt een handgeschreven papierke aan de deur: "ouverture 17h". Daar zit niks anders op dan weer te wachten. Ik vind nog een appel in mijn rugzak Om 17u stipt komen er 2 mensen toe en ook wat caféklanten . Het is de bazin met haar duim in een groot verband die terugkomt van het ziekenhuis: ze had 's middags met een broodsnijmachien voor baguettes in haar duim "gehakt" en ze was voor verzorging naar het ziekenhuis gevoerd. "De keuken opent pas om 18u meneer ..." Wat een dag, wat een dag Nog een uur wachten, ik bestel een biertje, en na een half uur een tweede. Een tooghanger vraagt : "Tu veux encore une mousse?" Ik begrijp hem niet goed en knik ja. "Une mousse" is het dialect voor een biertje , dat viel mee, maar 't was wel mijn derde op een nuchtere maag. Gelukkig was de pizza heel lekker en groot. Ook heb ik van de bazin nog een oud stokbrood van de dag daarvoor kunnen overkopen voor 1 Om 19u heb ik nog 5 km te stappen naar mijn dortoir communale. Weer het bos in. Ineens sta ik oog in oog met een hert aan de bosrand. Toch nog een leuke ontmoeting om die klotedag af te sluiten. Wat verder mis ik een GR pijltje en loop een kwartier alle mogelijkheden af op dat kleine "kruispunt". Ondertussen belt mijn dochter Katrijn: "Papa waar zit ge met Pasen, we gaan je komen bezoeken!" "Al die moeite moet je niet doen , mijn kind, ik trek mijn plan en weet echt niet waar ik dan zal zitten in deze desolate streek. Bespaar jullie die moeite om zo ver (meer dan 700km enkel ) heen en terug te rijden op een weekend met jullie 2 kleine spruiten al die uren in de auto." Ik heb het even kwaad... Uiteindelijk had ik een klein GR-pijltje in het schemerdonker in het bos gemist... Ik begin me te haasten want de avond valt hier snel. Maar haast en spoed is zelden goed : Ik schuif uit en val op mijne zijkant => mijn heup, mijn knie en mijn onderbeen zijn geschaafd , want Drappy, de rugzak laat niet met zich sollen en liet me een flinke totter maken. Gelukkig geen verrekking of nog erger en een kwartierke later ben ik in mijn gite aangekomen in het donker. Er slaapt nog een studente landbouw en haar hond. Pauline maakt nog een lekker tasje thee voor mij en we eten samen nog een boterhammetje met zelfgemaakte paté die ik in Anost kreeg van een dame die toevallig aan het winkeltje passeerde en aan wie ik om wat eten vroeg... Vlug een douche en het is weeral bedtijd want de volgende etappe naar Larochemillay is er een van 35km volgens het boekje.
Patrick was 's avonds nog aan de deur van de gite geweest voor een babbel, maar ik lag al om kwart na 9 in bed te ronken... Dus kwam hij de volgende morgen terug om me een streekkaart toe te stoppen van de Morvan. Om 8u15 ben ik al op weg, in het gezelschap van Patrick en zijn grote dalmatiër die hem overal heensleurt in plaats van rustig naast zijn baasje te lopen. Ik kan een stukje korter lopen en een hoekje afsnijden : eerst nog op de GR tot Bonaré (10 huisjes) stappen. Daar staat een oude meneer in zijn groententuin en ik begin over "de lente": "neen, het is nog lang geen lente , want de noordenwind is koud en droog". Hij voorspelt nog sneeuw, "want die kille wind in de Goede Week is niet goed" . Later zal blijken dat dit profetische woorden zijn !!! Dan afslaan op de "départementale" naar Dun-les-Places via Mézauguichard (wat een naam) en daarna naar Montsauche. Zo worden de 32 km een beetje ingekort. In Dun les Places hebben ze in WO II 28 verzetsstrijders gefusilleerd. Picknicken bij het herdenkingsmonument aan de kerk en dan stap ik verder naar de Lac des Settons. Ik had iemand gebeld om een bungalowke te huren in zijn vakantiepark, maar het toeristisch seizoen was nog niet begonnen en het park is nog gesloten. Om me uit de nood te helpen doet ie bungalow nr 5 (V) open voor mij en legt uit hoe ik moet stappen: "langs de oostelijke oever van het meer en dan over een "passerelle". De sleutel ligt onder de mat. Wat ie niet vermeldt is de afstand: 7km. (gelukkig dat ik vanmorgen een verkorte versie van de route nam) Ik begin te twijfelen, maar de talrijke zondagswandelaars bevestigen keer op keer dat ik nog steeds op de goeie weg ben naar die passerelle.
Het is heel mooi om te stappen tussen de dennenbomen naast het meer onder het kille zonnetje, en ineens krijg ik een SMS van de schoonzoon (dank U Stefaan!!) om te zeggen dat het Tom Boonen is die de Ronde van Vlaanderen gewonnen heeft. Ik ben er weer even bovenop met dat leuke nieuws. Uiteindelijk is het 18u als ik pompaf toekom: helemaal alleen in het bungalowpark...(allez er staat ook een loslopend paardje aan mijn bungalow te grazen...) Als de dochter van de eigenaar even langskomt om te zien of ik alles goed gevonden heb, vraag ik een theezakje , want er is echt niks in de keukenkastjes te vinden na het lange winterseizoen. "Wacht een beetje" zegt ze en wat later komt ze met 2 pakken koekjes (gaufrettes met aardbeismaak, vervaldatum 3-2012), suiker, oploskoffie en thee en een mandarijntje terug. Van geluk gesproken. Tijd voor een handwaske van mijn vuile kleertjes en mijn zondagavond is gevuld. Ik hang mijn damarke iets te dicht bij de verwarming, en er hangt een brandluchtje... Gelukkig loopt het goed af... Boven de dampkap ligt er allerlei toeristische info van de Morvan-streek. Ik vind daar ook de telefoonnummer van de gite in Athez, mijn volgende mogelijke slaapplaats en het gemeentehuis in Anost. Dit helpt me heel veel verder want de telefoonnummers in mijn Lepère wandelgids kloppen niet meer!!! Het geld voor mijn overnachting laat ik achter in een enveloppe en de sleutel leg ik weer onder de mat...
Hallo allemaal ! het geluk is met mij vandaag: ik ben in Issy l'Eveque en bij het binnenkomen van dat stadje zie ik een huisje staan : de bibliotheek. Ze is open op wo- namiddag en op zaterdagvoormiddag. En daarenboven mag ik daar gratis op de PC werken.(Wat een verschil met Vézelay !) Door omstandigheden ben ik hier al vroeg aangekomen zodat ik wel even de tijd heb om jullie op de hoogte te houden. Vooreerst leuk om mijn kleinkindje Fela en haar ouders, Flore en Frederik zo te zien glunderen. Opa is heel fier en blij om vanuit de verre Morvanstreek de baby op zijn blog te zien verschijnen, bedankt Roel voor die mooie foto's
En nu nog een klein addendum Het restaurant-café-winkeltje in Marigny l' Eglise had ook nog een postkantoortje ergens in een hoek. Ik wou dit nog effe graag vermelden om volledig te zijn Bij deze gebeurd
:-)Normaal mag een pelgrim maar 1 dagske blijven in deze "herberg", maar er wordt zonder veel problemen een uitzondering gemaakt voor de "echte" die al van "ver" komen... Ik eet die avond in het kleine refterke mijn oud brood op. Bij mij slaapt een pelgrim, 71 jaar oud, uit Parijs, die onderweg is naar Jeruzalem!! Een diepchristelijk man die in Frankrijk zoveel mogelijk in kloosters slaapt, dank zij de tussenkomst van zijn 2 zonen, 2 priesters in de regio van Parijs... En 's nachts komt er nog een Nederlandse pelgrim bij ons bij slapen. Ik sta al om 6u op om naar de laudes te gaan in de kathedraal en de pelgrimszegen te ontvangen samen met de man uit Parijs en Jean-Louis en Denis, 2 vrienden die vandaag hun zoveelste pelgrimstocht starten van Vézelay naar Lyon, waar Jean-Louis ergens in de buurt woont. Op het kamerke waar ik slaap is er een bed kapot. En om 9u30, wanneer de pelgrims normaal allemaal vertrokken zijn, komen er 2 jonge nonnekes in hun lange pij binnen met een gereedschapskist en een boormachien in de hand om dat bed te repareren. Mijn ogen rollen uit mijne kop. "Vous avez deux "mains droits" mes soeurs" laat ik me ontvallen. Zuster X (ik ken haar naam niet) richt haar boormachine al lachend op mij : "pas op, ik ben gevaarlijk". Ik maak me gauw uit de voeten , anders moet ik misschien nog helpen, en ik ben al zo handig ... Ik trek dan het kleine stadje in en haal een pakje met landkaarten op dat mijn vrouwtje me "poste restante" opstuurde in het postkantoor van Vézelay. Dan zoek ik de toeristische dienst op want daar staat een PC. Ik ben er 2 uur bezig om de belevenissen van de laatste dagen te vertellen en het kost me welgeteld 12€ , flink wat geld, om al die verhaaltjes te vertellen. Maar het was nodig hé want ik ben al enkele dagen "off-line" geweest. 's Middags eet ik op mijn eentje een salade in een klein restaurant en in de namiddag wandel ik wat rond en bezoek een dame uit Verviers die naast de kathedraal een klein winkeltje / atelier heeft waar ze echte iconen schildert volgens de geldende regels. De dag vliegt snel voorbij en bij de vespers 's avonds ontmoet ik Eric Heyna. Het is een Franse pelgrim, die nog niet lang vertrokken is en ook via Le Puy wandelt naar Santiago. Maar hij wil de pelgrimstocht HEEN en WEER stappen gedurende 5 maanden. We hebben direct een heel intense band met elkaar.
Hallo, Ik zit hier in Marigny l'Eglise, 350 inwoners, en de streek hier heet Morvan: heuveltjes van +/- 500m. Ik heb vandaag 28 km gestapt, langs de GR13, een eenzame mooie route door bossen en weiden. Ze kweken hier charolaises: enkel de stierkes voor het vlees, maar dat is hééél lekker naar 't schijnt. Ik ga seffens proeven! Ik slaap nu in de gite van de gemeente: Toen ik met monsieur le maire belde eergisteren zei hij dat de gite nog niet open was !!!! Ik zei dat ik "désolé" was. Hij heeft er dan voor gezorgd dat ik er vanavond TOCH terecht kon. Nu zit ik in een bar tabac + klein winkeltje + bakkerijtje aan een tafeltje naast de toog op de PC van de eigenares te tokkelen want het restaurantje ( ja ook dat is er nog in ditzelfde gebouw) is nog niet open... Ik ben de eerste slaper dit jaar in de gite. Hopelijk zijn er geen bedwantsen! In de lavabo zat er maar 1 spin, dat viel nog mee... De eigenares van het restaurant-winkel-bakkerij, en ook van de PC... ( jonge dame) komt met haar wenende kleine weer binnen gestapt. Ik zal maar stillekes afsluiten
Morgen een zware etappe van 32km , maar ik weet al waar ik de GR wat kan afsnijden dank zij een tip van Patrick. Hij was vroeger prof in Parijs van Duits-Engels-Frans en werkt nu nog part-time als vertaler in een zeer gespecialiseerd domein: bagage afhandeling in luchthavens.
In plaats van veel kaartjes te schrijven naar iedereen , deze kleine tekst op een denkbeeldig postkaartje waar de basiliek uit de XIIe eeuw staat :
Hallo allemaal, beste familie, kindjes en kleinkindjes en mijn allerliefste echtgenote,
Al 640 km gestapt ( 1/4 e van mijn tocht).
Tot nu toe is alles goed.Ik ben echt heel gelukkig geweest de voorbije maand;
De stilte en de schoonheid van de natuur, afgewisseld met de mooie verrassende contacten, en dat alles onder een vaak stralende zon zijn een unieke belevenis.
Mijn lichaam is ondertussen ook al in harmonie met "Drappy".
Denk af en toe eens aan mij. Ik denk ook wel eens aan jullie en bid dan dat het jullie goed moge gaan.
Camp Cora is een oude burcht van de Romeinen boven op een heuvel.
Geen tijd om er veel van te vertellen, maar wel heel speciaal , die oude stenen omwalling, overwoekerd, in de stilte van de natuur. Het is pas in de 19e eeuw dat de ruïnes herontdekt zijn. Nog vlug vertellen dat het fort diende om de brug van de heirweg Lyon- Boulogne-sur-Mer te beschermen (ja toen waren er ook al echte "snelwegen"). Straffe gasten toch, die Romeinen.
Daarna stop ik voor de picknick op een bankje buiten aan een heem van bosklassen in La Jarrie. Er gaat een groep kinderen weer naar huis vertrekken en het staat er overal vol met valiezen en sporttassen. Iedereen is bezig met het opruimen van de keuken, de refter, het terrein, de slaapzalen....
Ik hou Drappy heel dicht bij mij. Stel je voor dat ze hem in een onbewaakt moment mee in de koffer van de autobus kieperen...
Ik mag er niet aan denken.
Ik krijg ongevraagd een tasje koffie aangeboden van de mensen in de keuken.
Nog 12 km te stappen naar Vezelay, mijn tweede grote tussenstop op weg naar Santiago de Compostella, op 640km. van thuis.
Ik loop weer verder door het bos. Bij het uitkomen staat de deur open van een klein huisje aan de rand (3, rue de la croix, les Hérodats in Montillot).
"Kan ik wat water krijgen aub?"
Er zitten 4 oudere mensen gezellig te tafelen. Ze zijn al aan het dessert toe.
"We hebben nog "rood water" ( Bourgogne van 12 graden...)"
"Nee", ik weiger. "Een tasje koffie met een dessertje dan?"
Dan denk ik weer aan "onthaasten" en open staan voor ontmoetingen.
En na de koffie komt er nog een glaasje zelfgemaakte "Eau de Vie" op tafel (veel meer dan de 12 graden van daarnet !!!!!!!) Het is een eau de vie van "poires 2009" uit "het wild".
En er volgt er nog eentje.
We babbelen heel gepassioneerd over de wielerkoers, doping en EPO en over Willy Voet, de Belgische verzorger van de Festinaploeg, die in de Ronde van Frankrijk lang geleden betrapt werd aan het begin van de "Tour de France" met zijn auto vol EPO-spuiten. Ik zit aan tafel met 2 gepensioneerde postbodes die in hun jonge jaren veel wielerkoersen hebben gereden als amateur. De gastheer was François Pinois met zijn vrouw en bij het vertrek halen ze een boek uit hun kast in de kleine living. Dat boek zit vol met ansichtkaarten uit Santiago en aantekeningen van andere pelgrims die daar allemaal zijn voorbijgestapt en binnengeroepen...
Ik moest om 17u in Vezelay zijn, maar dat lukt me nooit meer. Als ik vertrek wandelen ze nog 100m met me mee. Van daaruit kan ik heel in de verte de basiliek Sainte Marie-Madeleine van Vezelay zien: 2 "heel kleine" torentjes op een heuvel.
Het is tenslotte 18u15 als ik de "berg" van Vezelay opgeklommen ben. Ik ben vermoeid maar voldaan en trek recht naar de basiliek, waar een pater me na de Mis van 19u naar mijn kamertje brengt.
En nu ga ik genieten van mijn tweede welverdiende rustdag !!
De volgende morgen vertrek ik in de richting van Bessy sur Cure: Gerard, de gastheer kent een kortere weg dan deze die op mijn roadbook is aangegeven.
Hij wil dat ik die neem. En hij zal me ineens afzetten op een plaats waar ik niet meer kan verloren lopen boven op de heuvel tussen de "chablis-wijngaarden".
Er is geen discussie mogelijk. Je moet weten dat Gérard een ex-beroepsmilitair is die gewoon is bevelen te geven en die geen tegenstand duldt . Gaan lopen zou me niet vooruit helpen want hij zou me snel te pakken krijgen: zijn snelste marathontijd ooit 2u42 (nog wat rapper dan die Engelsman van eergisteren)...
Ge hebt het al begrepen, ik heb stukje met de auto meegereden, weliswaar tegen mijn zin, een km of 4, waarvan een heel stukske bergop. Maar ik ben al heel wat verkeerd gelopen, en zo kan ik mijn geweten toch sussen. Eerst passeer ik een pick-nickarea in Prehy met bankje vol mos en een boompje erbij. Maar er ligt ook een klein heuveltje vol BEDWANTSEN. ik kan mijn ogen niet geloven.
Dan loop ik verder door wijngaarden en bossen tot in St. Cyr-aux-Colons. Ik koop er een stuk vla en een stokbrood en eet op een bank op het gezellige pleintje naast de kerk.
Michel Fourniret, die man die verschillende kindermoorden op zijn kerfstok heeft woonde een stuk in Wallonië en verbleef ook hier een periode.
Waar een mens allemaal niet langs komt als ie zo lang op weg is ...
Verder naar Cravant en daar kom ik in bos een reuzegrote mierenhoop tegen. Mijn busje water is leeg en ik vind water in een "circusschool voor kleuters". 't Was daar veel ambiance en alle aktiviteiten gingen gewoon door, ondanks mijn passage.
Ik slaap in Bessy-sur-Cure in de gite van de gemeente en ben daar helemaal alleen. Ik koos voor de optie "half pension" waarbij de verantwoordelijke dame van de gite een lekker avondmaal brengt dat je dan in je eentje daar kan opeten. Na het eten wil ik het een beetje gezellig maken:
ik zet de TV aan , maar met die afstandsbediening lukt er niks. Dan zet ik mijn GSM aan om naar FM radio te luisteren: maar met die dikke muren heb ik geen ontvangst.
Ik wil mijn ipod nog eens beluisteren na een lange tijd, maar de batterij is leeg...
Dan maar wat in stilte lezen over de locale geschiedenis van Bessy-sur-Cure : de hongersnood en de activiteiten daar enkele eeuwen terug ... Interessant om je een beeld te vormen hoe het er toen aan toe ging in het landelijke Frankrijk.
Ik haal mijn stempeltje op in het gemeentehuis van St Florentin en vertrek richting Vezelay.
Een beetje verder stap ik onder de TGV-lijn Paris- Lyon.
Op een goed half uur tijd passeren er wel 10 TGV's in die voormiddag. Je hoort ze van ver komen aangedonderd, het klinkt als een straaljager. Ik stap weer een uur of wat alleen door die grote mooie bossen en luister naar de vogelkes en de TGV's. Op een bank bij een primitief jachthuis midden in het bos eet ik een appeltje op.
In Lordonnois neem ik tijd voor een koffie in de bar tabac.
Ik zit er alleen met de waard, een Portugees die voor voetbalclub Porto supportert, zo te zien aan de foto's die aan de muur hangen. Hij zegt alleen maar "OUI" en "NON" en kijkt verder naar de televisiespellekes op de TV in de hoek van zijn établissement.
Dan stap ik maar verder naar Pontigny.
Ik wist het niet maar daar staat een enig mooi oud klooster van 900 jaar oud. Het is helemaal gerestaureerd op een prachtige manier, en ook de tuin errond is prachtig.
Er is geen kat: Zo groot, zo stil, zo sober, echt een unieke gewaarwording op mijn lange pelgrimstocht tot nu toe. Een geschikte plaats om wat tot rust te komen. Ik laat mijn Drappy achter in verzekerde bewaring bij de concierge in de boekenwinkel aan de inkom, en ik neem mijn tijd om die atmosfeer op te snuiven en de geschiedenis van die cisterciënzerabdij te proeven. Daarna eet ik mijn pick-nick op een bankje in de zon langs de oprijlaan die naar die monumentale kerk loopt.
Dan vertrek ik verder richting Beines, een dorpje naast Chablis (van de lekkere witte wijn).
In Lignorelles een gehucht van Chablis staan een 50-tal huizen, haast allemaal wijnboeren.
Ik waag mijn kans en vraag op een erf om mijn fleske water te vullen aan een oud dametje.
"En mag ik misschien ook eens van die lekkere Chablis proeven ?"
Ja het lukt: wat smaakt die Chablis lekker in de koele ruimte waar de tanks vol wijn staan.
Ik krijg nog een tweede glaasje aangereikt: "ça vous donne des jambes" volgens de oude gastvrouw...Het is Domaine de Cauroy van mr. Georges Massé, 9, rue des Carillons 89800 Lignorelles tel 03 86 47 41 49. Warm aanbevolen door "een kenner".
Ik kom een uurke later dan verwacht aan op mijn volgende slaapplaats bij Michèle en Gerard.
Daar drinken we weer een andere lekkere Chablis bij het eten ... LA DOUCE FRANCE !!!
We vertrekken vol goeie moed in Champsicourt en het weer ziet er goed uit. De gastvrouw haalt een oude stafkaart boven om me de weg te wijzen.
Via een binnenwegel loop ik terug naar de plaats in het bos waar die jager stond gisteren.
Maar al die wegen trekken een beetje (teveel) op elkaar.
Ik blijf met de moed der wanhoop doorstappen en ja , daar was het, eindelijk, het "kruispunt in het bos waar die mijnheer stond te staan"...Het was heel wat verder dan ik dacht.
En nu naar Eaux-Puiseaux. Het is al meer dan 2 uur later als ik daar aankom.
Maar gene stress, ik wil toch onthaasten ??!!
Wat verder, in Vosnon staat er weer zo'n typisch overdekt wasplaatske waar ik picknick. Aan de overkant is er een dame haar tuin aan het snoeien in haar kamerjas op de middag. Ik vraag om mijn fleske water op te vullen.
"Nog iets anders nodig?"
"Ja misschien een tasje thee en een gezellige babbel" probeer ik.
En ja hoor, op de binnenkoer van haar oude mooi gerestaureerde hoeve krijg ik een lekker tasje thee aangeboden door Anne en er volgt een gezellige babbel over de jarenlange restauratie van die mooie hoeve.
Dan leidt de weg me door eindeloze golvende velden evenwijdig met de RN 77 ( route nationale) naar Saint Florentin.
Veel hotels in St.Flo, maar niks voor het budget van de pelgrims. Ik ben nog juist op tijd in de "Mairie", maar ik was al gesignaleerd op straat door ...???
Ze sturen me naar het Rode Kruis. Die hebben een soort kamertje voor "daklozen" en mensen op weg zonder "onderkomen". ("Pour les SDF, sans domicile fixe" noemen ze dat daar) Ze hebben er zelfs een nationaal noodnummer voor in Frankrijk : heb je geen onderdak, bel de cent - quinze, den 115. De dames van de SDF-dienst steken nog een plastic zak met allerlei spullen in mijn handen (zou ik er zo armtierig hebben uitgezien ?) : pakje soep, staafjes nescafé, 2 rijsttaartjes, tonijnsalade, provencaalse salade, een blik koele limonade. Er is zelfs een klein Nesbitt-vuurtje bij, en een landkaart van het stadje en de regio. Mijn geluk kan niet op.
Het kamertje is niet al te proper. Maar gelukkig heb ik voor zulke noodgevallen al mijn eigen slaapgerief bij...
Ik kan wel buiten uit die kleine ruimte, maar ik kan het kotje niet afsluiten langs buiten. Toch wil ik nog even frisse lucht snuiven.
In de bar-tabac, die nog open is ben ik de laatste klant en ik bestel een Leffe.
"Waar slaap je?" "In dat ding van het Rode Kruis"
"Kan dat op slot?" "Nee"
"Het kan iedereen overkomen dat zijn spullen ineens weg zijn" krijg ik als antwoord. Op het plein aan de rand waarvan dat SDF-kamertje gelegen is staat het vol kermisattracties en caravans...
In plaats van een leuke babbel is het een ad fundum geworden daar in de bar-tabac.
A propos : daar aankomen en behandeld worden als een "homeless" die max 48 uur kan blijven is een niet zo bijster leuke ervaring.
Gelukkig is het maar voor 1 nachtje, en dan weer verder. Hier heb je echt geen behoefte aan een 2e rustdag ondanks feit dat kost en inwoon volledig gratis aangeboden wordt !
Ik ben mark dejongh
)
Patrick was 's avonds nog aan de deur van de gite geweest voor een babbel, maar ik lag al om kwart na 9 in bed te ronken...
Hallo allemaal !
Hallo, 
De volgende morgen vertrek ik in de richting van Bessy sur Cure: Gerard, de gastheer kent een kortere weg dan deze die op mijn roadbook is aangegeven.
Ik haal mijn stempeltje op in het gemeentehuis van St Florentin en vertrek richting Vezelay.
