En weer word ik (nu voor het laatst) door al die "kortslapers" gewekt.
Drappy wordt dan voor de allerlaatste keer volgestoken en op mijn rug gezwierd.
Ik ga nog eens naar de kathedraal. Het is er nog rustig in de voormiddag en ik zet mijn rugzak gewoon tegen een pilaar.
Ineens gaat er een vreemd gevoel door mij heen: "Je gaat hier nog iemand tegenkomen".
Ik sta daar verder niet bij stil en ga in de crypte binnen:
" Bedankt St. Jacobus, dank zij jou hulp op de moeilijke en gevaarlijke momenten ben ik hier heelhuids aangekomen. Je maakte de tocht zo mooi door steeds weer andere pelgrims rond mij te laten meestappen. Misschien tot later nog eens?"
Ik kom uit de crypte en wil uit de kathedraal buiten stappen, op weg naar het busstation. Ineens sta ik oog in oog met Eric, de pelgrim die ik in Vézelay ontmoette, 2000 km verwijderd van Santiago, en die ik nadien nog één keertje even terug zag in een caféetje in St Jean-Pied-de-Port toen het al dagen aan een stuk regende.
We zijn alle 2 sprakeloos. "Ken je me niet meer?" vraagt hij.
"Natuurlijk ken ik je nog, maar ik kan niks zeggen". Tranen van vreugde...
Wat een symboliek : ik zie hem in het begin , halfweg, en nu op het einde, in de schaduw van St Jacobus juist voor ik terug met de bus vertrek. 
Eric stapt ook nog eens te voet terug naar huis (nog eens 2200km) : "Het ga je goed Eric!"

En dan is het echt tijd om op te stappen, definitief op te stappen naar de plaats waar de bus vertrekt .

Pelgrimsgroeten,

Mark

01-07-2012 om 00:00 geschreven door opie

Aan de bushalte is het een drukte van jewelste en Germain staat er al (natuurlijk).Ook zie ik Isabelle, de dame die met Hugo meestapte, en Judith, en Nicolas, en ...
De chauffeur spreekt enkel Spaans en/of Portugees en is allesbehalve vriendelijk. Met een half uur vertraging zijn we dan vertrokken richting Burgos.
Germain heeft zich op de laatste bank achteraan genesteld. We hebben er heel veel beenruimte. Naast mij zit Judith, de Duitse, pas afgestudeerde arts die ik sinds Foncebadon geregeld ergens tegenkwam.

Na 2u  stopt de bus ineens voor de overstap op een groot plein waar er een paar tientallen bussen samenkomen: De chauffeur mompelt wat in de micro in onverstaanbaar Spaans en vertikt het om te herhalen. "Trekt uwe plan maar."
Buiten is het bloedheet. Wat een geluk dat we die hittegolf niet hadden terwijl we stapten. In het wegrestaurant nemen we een maaltijd en we delen een laatste fles wijn : Nicolas, Germain, ?? en ikzelf.
Er staan wel 15 reisbussen naar alle delen van Europa.
Bus 650 naar Amsterdam is er nog niet. Als ze wat later aankomt is de chauffeur al even "gastvrij en sympathiek" als de vorige.
Germain nestelt zich weer aalvlug, ondanks zijn hoge leeftijd, op de laatste rij : een fatale vergissing zal achteraf blijken want de bus zit stampvol en deze keer is er geen extra beenruimte daar. Voor ons zitten 2 Portugezen en naast mij een lieve oude Antwerpse dame (88jr). Ze is zeer slecht te been. Ze is weduwe, en was gehuwd met een Spanjaard uit Galicië. Omdat ze zelf niet meer kan rijden sukkelt ze nu met die bus zo ver op familiebezoek voor een paar weken. In de voornacht stoppen al de bussen van Eurolines met een andere bestemming op hetzelfde tankstation aan de kant van de autostrade, en zo zie ik Nicolas nog even van ver terug door het venster…
Na enkele uren zetten de Portugezen voor ons hun zetel in ligstand. We voelen ons als sardientjes in een blik want de rugleuning van onze zetel kan niet meer verder achteruit geplaatst. Het is muf en warm en er hangt geen al te fris geurtje. Slapen lukt niet natuurlijk, en de airco blaast veel te hard als we hem openzetten.
Ik bespaar jullie de rest, maar na een hele lange nacht, met enkele sanitaire (bus)stops, een opstopping op de ring rond Parijs en nog een kleine file in Rijsel moet ik daar definitief afscheid nemen van de allerlaatste en misschien wel de tofste pelgrim die ik heb ontmoet, Germain.
En dan kom ik met een uur of 2 vertraging eerst in de avondspits aan het station van Brussel-Zuid terecht. Dan sleept de bus zich via Brussel-Centraal door de vroege avondspits dwars door het centrum verder naar Brussel - Noord. Nu kan ik eindelijk na vele uren, mijn benen weer strekken en rond 17u kan ik definitief uitstappen in Antwerpen aan de Rooseveltplaats in de buurt van het centraal station. Voor de allerlaatste keer zwier ik mijn Drappy nog eens op mijn rug. voor een heel korte wandeling. 
Ik ben bijna thuis ! Maar nog niet helemaal...

Pelgrimsgroeten
Mark

01-07-2012 om 00:00 geschreven door opie

Ik kom aangestapt in het centraal station in Antwerpen. Het is er allemaal veranderd de laatste jaren en ik voel me daar niet goed meer thuis alhoewel ik er als kind jarenlang elke zaterdag de trein opstapte naar huis.
Als ik via het Astridplein binnen stap zie ik aan mijn rechterzijde een kartonnen bord op de grond staan met daarop vermeld:  "TICKETS"
Ik kan alles wat op me afkomt niet meer zo snel ordenen na 30 uur in die stomme bus en stap naar binnen: " Eén enkel Sint Niklaas aub"
"Meneer, dat is niet hier, dit is ne winkel van GSM's"
Ik durf dat jonge verkoopsterke niet meer aan te kijken en draai me vlug om zonder nog iets te zeggen.
Thuis geraken is precies veel moeilijker dan al de rest ?!?
Om af te sluiten : Het is me gelukt om via een automatische biljettendistributeur mijn ticket vast te krijgen en ik ben gelukkig op de juiste trein gestapt. Ik zat er bij iemand die ook op de bus zat vanuit Santiago. Het bleek een sportieveling uit St.Niklaas te zijn die per fiets zo snel mogelijk van St Niklaas tot ginder wilde geraken. Ik begreep hem echt niet ...

De aankomst in St.Niklaas : daar stond ze dan , mijn schat, om me weer mee te voeren naar huis, waar alle kinderen en kleinkinderen me opwachtten.

Het is mooi geweest, ontzettend mooi.

En nu moet ik weer terug "gewoon" worden , bijna zoals ik was maar niet helemaal want ik weeg wel 7 kg lichter en in mijn hoofd ben ik 2 ton ballast kwijt, zoals ik ontdekte in de kathedraal van Santiago.

BEN IK GEWORDEN WIE IK BEN ?
JA, ONGETWIJFELD TOCH WEL EEN BEETJE !!

De laatste (?) pelgrimsgroeten

Mark

01-07-2012 om 00:00 geschreven door opie

Ik heb nog even het berichtje van enkele weken terug hier weer geplakt.
Velen hebben al via  een overschrijving hun sympathie laten blijken.
Misschien ben jij het vergeten en wil je me alsnog "aanmoedigen" na de tocht.

Als je me wil aanmoedigen voor het laatste stukje van 200km kan je een gift overmaken aan "Het Veer".
Dit is een Therapeutisch Kinderdagverblijf in St Niklaas, waar gehandicapte kinderen dagelijks worden verzorgd en wel gekend is in de regio.
Je kan er meer over lezen op: www.hetveer.be

Ze zoeken ondermeer sponsoring voor enkele kleine projecten in de nabije toekomst:

- Aankoop van een I-pad om te gebruiken bij logopedie en ergotherapie

- Aankoop van een buggy waarin 6 kinderen tegelijk in kunnen zitten

- Aankoop van electrische tandenborstels voor elke patiënt en uitwerken van een project mondhygiëne hiermee.

- ...

Als je een gift wil overmaken kan dat op
Het Veer vzw
BE 27 7376 2042 4773
BIC KREDBEBB
met vermelding : " Pelgrimstocht Santiago"

Giften van 40€ en meer komen in aanmerking voor aftrek bij de belastingaangifte

Oprechte dank namens de mensen daar

Mark

01-07-2012 om 00:00 geschreven door opie

Unieke ervaring op het einde van mijn camino !

02-07-2012 om 00:00 geschreven door opie

Die eerste avond thuis, waar alle kinderen en kleinkinderen me een warm onthaal gaven, was echt weer helemaal aanpassen. Zo blij om weer bij mijn dierbaren te zijn, die me zo erg gemist hebben. De kleinkinderen pakken me eens goed vast en begrijpen het maar half : "den opa was zo lang weg en nu is hij ineens weer terug. Waar zat hij toch zo lang ?"

Weer slapen in mijn eigen comfortabel bed na meer dan 100 andere verschillende
bedjes !!

De volgende dag is het wel moeilijk om weer onder de mensen te komen.
Ik ben nog heel moe na die veel te lange busreis en voel me een zombie. Telkens
ik even alleen ben dwalen mijn gedachten af naar de tocht, naar de vrienden
die ik achterliet, en die nu zowat hetzelfde zullen meemaken als ik.
"Hoe is het geweest?" "Amai, ge zijt precies "een beetje" vermagerd,
ge ziet er goed uit" zeggen ze, maar zeggen ze wat ze denken ?! Mijn baard
geeft me een heel andere look. 
Het is zo moeilijk om aan iemand in enkele zinnen weer te geven wat er die
laatste 16 weken allemaal over mij is gekomen.
In de namiddag wil ik toch al eens heel even mijn hoofd binnensteken op
het werk, dus we rijden naar  de apotheek van AZ Nikolaas in St. Niklaas. Eerst voorzichtig de apotheek binnengestapt. Wat een emotioneel weerzien met enkele van de collega's, zo onverwacht weer oog in oog met elkaar. Er vloeit zelfs een traantje bij mij...

Dan zoek ik mijn collega-apothekers  op want ze zitten op het  werkoverleg.
Ik klop en steek mijn hoofd voorzichtig binnen. De eerste reactie van mijn "baas" : "Oei die meneer is verkeerd, en heeft zich vergist van vergaderzaaltje". Maar Manuela herkent me direct en springt recht om me een dikke knuffel te geven. Het is een heel intens weerzien na zo een lange tijd. De wekelijkse telefoontjes op vrijdagmiddag tussen 4 en 5 hebben ervoor gezorgd dat ik niet vergeten ben. Gelukkig maar. Maar weer  is het zo moeilijk voor mij om te vertellen hoe voldaan ik me voel na mijn lange afwezigheid!

De volgende dag naar de buren en vrienden. En op zaterdagmorgen gaat Irma zogezegd naar de markt om boodschappen te doen.
Ze laat me thuis wat met de PC prutsen en mijn foto's bekijken.  Ze
gaat met een kartonnen doosje  vol trappistglazen buiten en ik vraag wat er gaande is:  "ik ga naar het containerpark" is haar antwoord. Ik begrijp er niks van maar durf niet repliceren dat die glazen nog van pas kunnen komen!
Een uurke later staat Eddy, mijn jogging-vriend daar ineens met zijn vrouw Anni. Ik moet meekomen en mijne PC meebrengen want iemand van zijn werk wil mijn foto's wel eens zien. Ik voel dat er iets niet klopt in zijn verhaal maar stel verder geen vragen. Zo word ik "ontvoerd" naar een zaaltje op het "Veer" waar er een hele hoop vrienden en alle kinderen en kleinkinderen weer present zijn. Wat een SUPER verrassing. Ik ben overdonderd en nog niet in staat om veel te vertellen over mijn pelgrimstocht.
Mijn hoofd is nog één totale chaos, maar de honderden foto's die er worden geprojecteerd geven toch al een mooi sfeerbeeld. De omhelzingen en knuffels brengen me weer stilaan terug naar de realiteit: "Je bent weer thuis man!

Het tweede deel van je leven, het leven NA de camino, is zojuist begonnen!!!"

Mark

17-10-2012 om 00:00 geschreven door opie

Veel tijd om te acclimatiseren heb ik niet gehad.

Woensdagavond landde ik thuis als een zombie na een busreis van 30 uur. Maandagmorgen stond ik om 8u30 terug op het werk na 17 weken afwezigheid.

Maar eerst nog even mijn laatste werkdag vertellen: ik sta elke vrijdag op “onco”.  Die laatste werkdag (ik had in de namiddag verlof gevraagd) werd ik met een smoes naar “beneden” geroepen rond een uur of 11. Mijn bureau was niet meer te herkennen: een grote rugzak , een paar afgedankte botinnen, allerlei andere attributen voor een stapper, snoepjes, ehbo materiaal,een geplastificeerd fotootje van alle collega’s, aan een kleine sleutelhanger met achteraan een kleine aanmoediging …. Er werd ook even tijd gemaakt om een kleine pakkende afscheidsrede voor te lezen. Iedereen sprak me nog wat goede moed in en niemand kon zich voorstellen waar ik voor stond, ook ikzelf niet. Weg voor zo een lange periode. “Ga je af en toe eens aan ons denken?” “Wees voorzichtig!” “Je komt toch zeker terug ?” “Met ne lange baard ?”

En ineens stond ik daar weer terug, na mijn pelgrimstocht. Ze durven niet te veel vragen, ze laten me stilletjes betijen en zijn blij om me terug te zien.

Ik open mijn mailbox na al die tijd: meer dan 1400 mailtjes wachten op mij, want niemand had de reflex gehad om me uit zijn “groep” te lichten voor de voorbije periode.  De volgende uren ben ik zoet met de berichten op mijn computer en met handjes schudden van allen die ik weer tegenkom na zo een lange afwezigheid.

De volgende dagen verlopen beter dan verwacht. Al de details van het werk  komen vlugger terug dan dat ik ooit had durven denken. En ik word ook minder “gespaard” dan op die eerste werkdag. Er is geen tijd meer om weg te dromen en al vlug is het of ik er altijd ben geweest.  Een mens is toch flexibel hé?

pelgrimsgroeten
mark

21-10-2012 om 00:00 geschreven door opie

22-10-2012 om 00:00 geschreven door opie

Vandaag juist 1 jaar geleden ben ik om 13uur aangekomen op het einddoel, Santiago de Compostela.
Ik was juist 16 weken onderweg en heb ongeveer 2700 km gewandeld.
Sinds ik thuis ben heeft die pelgrimstocht me nooit meer losgelaten.
Ik heb mijn foto's geordend, ik heb mijn blog aangevuld, ik heb nog duizenden keren teruggedacht aan de vele gebeurtenissen op de Camino in die lange tijd en er gaat geen week voorbij of ik herlees stukken uit mijn blog om alles te herbeleven.
Maar het leven gaat gewoon verder, en ik heb de draad weer opgepakt.
Het was niet altijd even makkelijk, vooral niet voor mijn naaste omgeving.
Het lukt me niet om die intense pelgrimservaringen en de nieuwe visie op het leven om te zetten in woorden en door te geven aan hen.
Ik heb me daar al bij neergelegd en blijf al dat moois koesteren diep in mij.

Eén boodschap wil ik hier nog achterlaten:
Als je er van droomt om ook die tocht te maken, of een stukje ervan, begin dan nu te plannen en DOE het, of kies een periode in de toekomst om het te doen.
Aarzel niet, heb vertrouwen, heb geen schrik. Er wordt voor je gezorgd en alle puzzelstukjes vallen dag na dag in elkaar.

Ultreia en Buen Camino

Mark

22-06-2013 om 00:00 geschreven door opie