Droog en warm weer. Vandaag een culturele dag. Chicago heeft een beroemde architect, Frank Lloyd Wright. Hij heeft prachtige huizen ontworpen maar ook meubels en lampen. Hij woonde in Oak Park weer een van de oudere voorsteden van Chicago. Daar woonde hij, pas getrouwd, in bij zijn moeder en haar twee zusters. Dat werd niks dus besloot hij voor zichzelf te bouwen. De buren vonden het ontwerp zo mooi dat hij van hen opdrachten kreeg om ook voor hen te bouwen. En zodoende staan er in een kleine wijk prachtige huizen. We zijn de wijk doorgelopen en hebben het huis en zijn studio bezocht en nog een tempel die hij ook gebouwd heeft. Hij is ook de ontwerper van het Guggenheim in New York. We hebben genoten en zijn heel blij dat we het gevonden hebben. Leve de Tomtom. Ik heb terwijl ik in de launderette was de hele folderverzameling daar door gekeken en wat meegenomen en zo kwam ik er achter dat het maar een half uur rijden was. Want de mensen hier doen zo iets niet. Marja heeft een paar meubels en lampen in de Frank Lloyd Wright stijl maar wist niet dat zijn collectie zo dichtbij te zien was. Krysten's zuster zei het al, we werken meestal vijf maar vaak ook zes dagen en de zevende dag zijn we thuis. Vader en moeder werken, hebben een paar kinderen en geen of weinig vrije dagen dus die komen niet verder dan een visite bij een familielid of vriend. Het gras moet gemaaid en het huis moet schoon want die sociale controle is er wel. Ook van de gemeente, die let op of je je huis goed verzorgt. Anders krijg je een bekeuring. Marja heeft in haar leven drie keer een bekeuring gekregen. Een keer omdat haar banden te veel lawaai maakten, een keer omdat ze niet stil stond bij een stopbord, (dat op elke hoek staat) en een keer voor te hard rijden in de bebouwde kom bij een school. Mag je maar 20. Vandaag ging ik geld halen en ik kon in de auto blijven zitten. Net als bij een een benzinepomp rijd je naar een paal en haalt je geld eruit. Voor benzine moet je er nog uit maar voor je geld kun je blijven zitten. En ik heb een rootbeer float geprobeerd. Gedver. Rootbeer is volgens mij een soort (vieze) gingerale, het is een ouderwets drankje. Michael heeft een fles Dad's rootbeer en daar schenkt hij wat van in een glas en dan een klont vanille ijs er bij. Het is donkerbruin met een grote schuinkraag dus het ziet er goed uit. Maar het is niet lekker. Otto en ik hebben het samen opgedronken maar dat was eens maar nooit weer. De spaghetti van Marja smaakte beter.
Baby dag vandaag. Het begon met mooi weer maar later ging het flink regenen. Wel jammer want Sean heeft een grote, mooie tuin en daar konden we niet inzitten. Maar de baby mocht ook nog niet naar buiten. Nick en Krysten kwamen ook met de kinderen dus het was weer een grote kinder speelplaats. Maar de baby is prachtig. We kregen een fotootje dat in het ziekenhuis is genomen toen het een paar uur oud was. En we hebben natuurlijk zelf foto's gemaakt. Een paar staan op het internet. Na de pizza zijn we weer naar huis gegaan. Kim heeft steeds migraine aanvallen dus die wilde liggen. Voor ons was het ook genoeg.
Vandaag wordt Alyson drie jaar en ze geeft een feestje. We kregen een mooie uitnodiging gericht aan Opa en Els. We zijn er met Marja en Michael naar toe gegaan. Het is de oudste van Nick. Daar waren we twee dagen. Nu zijn we er voor het feestje. Het gaat wel anders als bij ons. Er kwamen wat vrienden met kinderen, bij elkaar een man of twintig. Ze komen zomaar aanlopen en gaan ergens zitten, binnen, buiten maakt niet uit en pakken wat te drinken en te eten. Ze stellen zich niet voor, als ze toevallig voorbij lopen zeggen ze hoi. En de cadeautjes worden in de kamer in een hoek gezet. Niet één cadeautje maar geweldige pakken en zakken. Niet normaal. Als er genoeg gegeten is komt de verjaardagstaart. Met kaarsjes. En als dat op is worden de cadeaus uitgepakt. Bij elk pak zit een kaart en iemand verzamelt die kaarten en schrijft er op wat diegene voor cadeaus heeft meegebracht. Dat is om later op de bedankkaartjes te kunnen zeggen, bedankt voor de mooie jurk, pop of wat dan ook. Zeker vijf poppen, een hele stapel jurken, rokken en t-shirts. En allerlei spellen. Als je daar door het huis loopt kun je geen stap verzetten of je schopt tegen speelgoed aan. En dan dit er allemaal weer bij. Maar het schijnt gewoon te zijn. Marja zei dat dit nog eenvoudig is. Terwijl de kinderen toen wij er waren een hele middag speelden met een opblaas lieveheersbeest. Kostte een paar euro. Maar het was toch leuk om mee te maken. Gelukkig was het goed weer, het waaide erg en er kwamen een paar druppels maar verder was de lucht blauw. Toen we terug waren zagen we dat het in Hanover Park erger was geweest. Alle potplanten lagen om en de matten waren weggewaaid. Weer een bijna tornado gemist.
Vanmorgen zijn we op ons gemak en na de spits weer terug gereden naar ons hotel. We waren een beetje aan het rommelen op de kamer en daar horen we toch een ruzie. Gillen en schreeuwen en vechten. De man van de huishoudelijke dienst was in de buurt. ja, wat moet je doen. Ik wilde gaan wassen en stond bij de lift met mijn waszak en daar kwamen er twee aangerend. Zij was duidelijk op de vlucht. Ze zag de lift, die net kwam en dook erin. Ik stapte ook in maar hij kwam ook. En moest ineens doen of er niets aan de hand was. Dat lukte niet echt. Hij stond te briesen als een paard, woest was hij. Hij vloog beneden naar buiten en zij liep naar de balie. Ik ging wassen. Terug na een tijdje ging er ineens een alarm af. Hetzelfde geluid als gisteren bij Nick. Wat een lawaai. Ik had net koffie gezegd en Otto keek of ik het deed. Op de gang flikkerden alle brandalarmen dus ik zeg tegen Otto, pak je tas en we lopen de trap af. We moeten er uit. Drie brandweerauto's, politie en ambulance heel snel voor de deur. Gelukkig waren er om die tijd niet veel gasten in huis. Het bleek de kamer te zijn van het ruziemakende stel. Die hadden aan de rookmelder gezeten. En in de kamer er naast hadden ze geprobeerd te koken. Dat samen veroorzaakte het alarm. Stonden we weer een klein uurtje op straat. Was ook niet nodig geweest maar de manager neemt geen risico's. Wel toevallig zo twee keer achter elkaar. Ik ben nog even gaan kijken in die kamer, de deurtjes van de keukenkastjes lagen er ook uit. Helemaal vernield. Lekkere gasten. Ik heb Marja gebeld om te kijken wat ze ging doen na het werk maar dat was niet veel. Ze kwam pas om zeven uur thuis en toen moest Michael nog komen. Dus ook vandaag geen baby kijken. Misschien in het weekend, Michael moet het ook nog zien. Ik heb weer wat foto's van de kinderen en Nick en Krysten op het internet gezet.
Er was beloofd dat het zeer slecht weer zou worden maar het was een prachtige dag. We zijn eerst naar een park gegaan, het Morton Arboretum. Alle soorten bomen maar vooral een grote speelplaats voor de kinderen. Veel ondiep water en hout waar ze in en op konden klimmen. Ze waren onvermoeibaar. Heel leuk om te horen als Alyson ineens roept " He Opa gaat je mee" of als Otto achterblijft om een foto te maken hoor je " waar is Opa nou" Het went gauw. 's Middags waren we weer thuis en kon Nick naar Spanje-Rusland kijken. Heb ik ook maar gedaan.Het begon hier om half drie. 's Avonds na het eten, de kinderen lagen net in bed hoorden we een soort van alarm afgaan. We zochten, babyfoon, wasmachine. Maar we wisten het niet. Boven op de gang zit een soort melder en die geeft een alarm af als er gas of koolmonoxide vrij komt. Dat ding flikkerde. Ze moesten bellen. De brandweer zei dat we naar buiten moesten, alle ramen dicht en de straat op. De kinderen uit bed gehaald en wij de straat op. De brandweer was er wel vlug, een enorme auto met zwaailichten. De hele buurt kwam meteen naar buiten. Ze hebben alles doorgemeten maar het was goed. Gelukkig. De kinderen mochten in de brandweerauto zitten en Sophia wilde er niet meer uit.Te veel te zien. Ik stond met de overbuurvrouw te praten. Het is een Pools gezin en ze willen terug naar Polen. Maar ze kunnen het huis niet kwijt. Ze zakken steeds meer in prijs maar het is de verkeerde tijd. Ze hebben tien jaar in Amerika gewoond en er zijn twee kinderen geboren. Die zijn dus Amerikaans. Maar ze hebben ook een Pools paspoort en ze zijn tweetalig. Ze moeten nog werk zoeken in Polen en dat wordt moeilijk. Ik zei, je kunt altijd naar Nederland komen. Dat is dichterbij, kun je in het weekend terug naar Polen. Al met al een gezellig uurtje op straat. Nadat de kinderen weer in bed lagen zijn we de DVD van de bruiloft van Nick en Krysten gaan bekijken. Alsof we er bij zijn geweest. Voor hun ook leuk om weer eens terug te kijken. Er was veel overeenkomst met de bruiloft van vorig jaar in Californie. We hebben veel foto's natuurlijk maar morgen gaan we weer terug naar ons "huisje" en kan ik het allemaal rustig bekijken en overzetten. Het waren twee drukke dagen maar heel bijzonder vooral door de kinderen. Nick stelde Otto met enige trots voor als zijn overgrootvader.We hadden het niet willen missen. Maar morgen maar een rustige dag inlassen.
De eerste dag vandaag dat het regent. En toen het 's middags droog werd bleef het bewolkt. Maar erg warm en vochtig. Geen prettig weer. We zijn naar de jongste zoon gereden, Nick. Hij woont prachtig in een mooie omgeving en een fijn huis. Krysten heeft de kinderen geleerd dat ze Opa zeggen dus dat deden ze braaf toen we aankwamen. We hebben met ze gespeeld en gewandeld en we hebben een deel van de voetbalwedsrijd Duitsland - Turkije gezien. Want deze kinderen zijn de ware voetballiefhebbers. Ze volgen alles van Europa. Ik gebruik hun PC maar even, dat is makkelijker en die staat op onze slaapkamer. Het is eigenlijk hun slaapkamer, heel genant, zij slapen op de bank beneden. Maar ze vinden het zo leuk dat we er zijn. Krysten heeft een Oekrainse moeder en ze heeft Sauerkraut met puree en poolse worst gemaakt. Heerlijk. Er zat van alles doorheen en ze heeft langs in de keuken gestaan. Alleen bij speciale gelegenheden doet ze het. En dat was dus vandaag ook. We gaan de kinderen naar bed brengen, Alyson is drie en Sophia is bijna twee. Ze hebben zich moegespeeld en daarna goed gegeten dus Opa kan tevreden zijn.
Omdat we niet alleen van de buitenwijken willen genieten en de mooie parken zijn we vandaag naar downtown Chicago gegaan. In Hanover Park, waar Marja woont, is een station heb ik uitgezocht en daar rijdt een soort metro. De metra. In 45 minuten en 15 stops zijn we op Union Station, helemaal in het centrum. Makkelijker gaat niet. We zijn naar de Sears Tower gegaan, het hoogste gebouw van Amerika. En de Amerikanen vinden het ook nog steeds het hoogste gebouw van de wereld. We kwamen uit het station en dan weet je niet welke kant je op moet. Het station loopt dood op de Chicago rivier en bij de brug hingen een paar jongens. Een had zes gouden voortanden. Dan wil je wel lachen de hele dag. Hij wist het allemaal keurig te vertellen, ik keek alleen naar zijn tanden. En toen naar de toren. Met de lift en die telt meteen 10,20 enz verdiepingen in plaats van 1,2, tot 99 dan remt hij en bij 103 stopt hij. Dan sta je op het skydeck. Het was geweldig, mooi helder weer en dus goed zicht ook over het Michigan meer. We hebben alles op de foto natuurlijk. Weer beneden zijn we door de stad gaan lopen. Ik vond het prachtig. Wat een leven en drukte, geweldige stad, wat je noemt bruisend. Hardstikke gezellig. Ik heb genoten. We gaan zeker nog een dag. Op de terugweg zat de halve trein te knikkebollen want vermoeiend is het wel. In onze kamer knipperde de telefoon. Een bericht. En jawel er is een baby. Kim is vandaag bevallen van een jongen. Alles is goed, 22 inches en 7 Amerikaanse pounds en een kop met dik donker haar. Hij heet Devon, een echte Amerikaanse naam zei Marja. We gaan er vandaag niet meer naartoe, ze is nog in het ziekenhuis. Vrijdag is ze thuis en dan zijn wij er ook weer. Want morgen gaan we voor twee nachten naar Nick en Krysten, de jongste zoon en vrouw en twee dochters. Die wonen in Romeoville, een hele verre buitenwijk. Zal ook best gezellig zijn. Voor wie het adres van de foto's niet meer kan vinden of nog niet heeft: picasaweb.google.nl/otenels
Dat liep allemaal een beetje anders dan gedacht. Gisteravond toen wij vertrokken waren stootte Madison haar knie en dat was brullen geblazen. Ze hield niet meer op. Ja, en ze wilde naar huis. Hadden ze de hele dag lopen juichen dat ze bij Oma mochten slapen en nu was er niets goed meer. Moeder Kim opgebeld. Die waren al weer thuis en die probeerde te sussen maar er zat niets anders op, vader Sean kwam ze weer ophalen. Want Payton wilde niet alleen blijven. Ondertussen had die wel zijn hele lego kraan in elkaar gezet. En toen Marja vanmorgen opstond had ze heel erg last van haar rug. Ze is van de winter gevallen op haar achterste maar ze houdt veel pijn. Dus die wilde naar de chiropractor. Ze had vandaag nog vrij. Maar wij vermaakten ons best. We zijn naar de dierentuin gegaan. Brookfield Zoo, het park van Chicago. Groot was het wel, enorm zelfs, maar weinig dieren. De enige diersoort die er heel veel was waren de kinderen. Ontelbare families. Het park is rond gebouwd en aan de kanten zijn de dieren en in het midden is de kinderspeeltuin. Dus wij hebben de buitenkant gelopen en later een treintje gepakt want het was zo groot. Maar heel gezellig, voorbeeldige kinderen allemaal en niet te warm. Om vijf uur heb ik Marja gebeld en die kon weer lopen. Michael had de barbeque al aangestoken, we werden verwacht. Hamburgers en Poolse worstjes vandaag. Omdat het zo'n mooie avond was zijn Marja en ik nog een uurtje buiten gaan zitten kletsen. Ja, want je eet natuurlijk binnen.
Iedereen gaat eerst naar de kerk en dan sporten. Wij sloegen een deel over maar we zijn wel naar het sportveld geweest. Sean, de oudste kleinzoon, is een verwoed baseball speler. Dus we moesten even komen kijken. Volgens mij een soort slagbal met rondjes maar dat zal wel wat ingewikkelder liggen. In ieder geval ging het er rustig aan toe, het was ook warm. Zijn team was in het oranje, met zwarte kousen dus dat was wel leuk. Je doet wat voor je kleinkind. Hij is degene die weer een kind krijgt. Zijn vrouw, Kim, was er ook. Heel erg zwaar, kan niet lang meer duren. Vandaag is het eigenlijk de dag. Morgen gaat ze nog voor controle. Ze heeft wel al weeën zegt ze. Misschien mag ze blijven en is het er morgen. De andere twee kinderen, Payton en Madison komen aan het eind van de middag bij hun Opa en Oma. Daar blijven ze dan een nacht slapen. Zijn ze voor hun moeder even uit de weg. We zijn eerst nog naar Geneva gereden. Daar kregen we een voorproefje van de 4 juli parade. Prachtige optocht. Thuis zette Michael meteen de barbeque aan. We moesten klaar zijn voor de kinderen werden gebracht. Hij had een stuk varkensfricandeau op het vuur. Het duurde wel een uur maar het was me toch lekker. Zacht en gaar en sappig. Hij kan er wat van. Het hele stuk ging natuurlijk op. Zoiets krijg ik nooit meer. Opeens was het huis vol en het zijn echt maar twee kinderen. Ik heb de cadeaus meteen maar uitgedeeld en dat was een succes. Voor Payton hadden we technisch lego. Dat kennen ze hier ook en hij is er gek op. Die was meteen stil en heel geconcentreerd aan het werk. Hij doet het alleen. Morgen zien we wel hoe het geworden is. Een leuk, rustig kind, hij laat zich knuffelen. Lijkt op zijn moeder. Madison is beweeglijker. Die hoort meer bij Michael en Sean. Altijd grapjes en gek doen en heel beweeglijk. Maar leuk. We mochten naar huis want ze gingen pas naar bed als wij weg waren.
Lia en Linda zijn jarig vandaag. Hier is het warm. 's Morgens een fikse plensbui en dan zie je de straat droogdampen en werd het zonnig. Michael ging naar zijn klus en wij zijn met Marja naar Cantigny park gereden. Het is een landgoed, een prachtig huis en een park. Was allemaal van Robert McCormick de eigenaar van de Chicago Tribune. En al verkocht hij zijn kranten voor een penny hij werd er schatrijk van. Maar hij heeft wat moois nagelaten. In het park is nog een legermuseum en er staan tanks uit de 2e wereldoorlog. Leuk voor kinderen om op te klimmen. Hij ligt er zelf en zijn vrouw begraven. Toen we terug kwamen hadden we Michael al thuis verwacht. Maar nee, hij belde dat het wat uitliep en uiteindelijk kwam hij pas om zeven uur thuis. We zouden gaan eten ergens, bij een pools restaurant maar dat ging niet door. De keuken sloot om acht uur. En Michael moest nog douchen en een andere korte broek aantrekken. Dus we aten dichter bij huis. Maar twintig minuten in de auto. Wel erg lekker. Maar veel. De hond eet er nog twee dagen van.
Toen ik belde was Marja nog niet thuis, maar Michael wel. Hij ging net de barbeque aansteken dus hij kon er voor ons ook wat opgooien. We hebben een gezellige avond gehad, veel gepraat over het leven van Marja met haar ouders en later met Michael. Ze begrijpt heel goed dat Otto het allemaal heeft moeten missen en hoe erg hij dat vindt maar zegt ze, het heeft geen zin om terug te blijven kijken. Kijk maar vooruit dat doe ik ook. Ze heeft een goed leven, een fijne man en kinderen. En ja, het had anders kunnen lopen maar dan had ik hen niet gehad. En ze heeft gelijk. Vanmorgen een beetje kalm aan gedaan, wat gewassen en boodschappen gedaan en gegeten bij Denny's. Ze kennen ons daar nog en noemen ons de smart guys. We kunnen er lekker ontbijten en er is goede koffie die ze eindeloos bijvullen. Het was vochtig warm en opeens begon het heel erg te regenen. Je kunt er op wachten en dan schijnt de zon weer. Met Marja zijn we naar een appel-aardbeienfeest gegaan in een stadje dat Long Grove heet. Niet zo ver en heel oud, wel honderd jaar. Kleine antiekwinkeltjes en galeries en een overdekte brug zoals in de bridges of madisoncounty en natuurlijk aardbeien. Verse aardbeien gedoopt in chocolade, best te eten. Het was broeierig warm maar toen we weer terugreden krijgen we weer een stortbui. Dus geen barbeque vandaag, gyrosbroodjes hebben we gehaald. Marja reed vanmiddag dus ik kon lekker rondkijken. Je ziet de prachtigste huizen, allemaal van hout, en meestal grijs van kleur en nu begrijp je dat Michael als timmerman goed werk kan vinden. Hij bouwt nu een paar nieuwe huizen en tussendoor klust hij wat. We blijven nu in de staat Illinois. De auto staat geregistreerd in Missouri. Daar zijn we niet geweest maar we hebben toch een paar staten bezocht. Van Illinois naar Michigan, naar Canada, naar de staat New York, naar Pennsylvania en Ohio en aan de overkant van het Michigan meer is het Wisconsin. Had ik ook nooit gedacht dat ik dat allemaal nog eens zou zien. Morgen moet ik opbellen naar de jongste kleinzoon, Nick. Daar gaan we volgende week een paar dagen naar toe.
Gisteravond hebben we heerlijk italiaans gegeten. We dachten dat we de tiramisu nog wel erbij konden nemen maar dat werd teveel. Dus nu ging ik ook eens weg met een doosje eten. En hadden we dus tiramisu voor het ontbijt. Vandaag van Milwaukee naar Chicago gereden. Het was niet zo ver, bijna 200 km maar erg druk. Toen we onderweg gingen tanken moest ik nog aan het mopje van de entertainer op de boot denken. Hij vertelde dat zijn vrouw hem vroeg of ze een keer duur uit konden gaan. Hij vond van wel en nam haar mee naar een tankstation want dat is tegenwoordig het duurst. Ja, voor ons niet, de dollar zakt nog steeds. We hebben ons nu geinstalleerd in het appartement. Op de bovenste verdieping zitten we nu nog 17 dagen. Het zal een stuk rustiger zijn. Otto is toch wel moe van het rond trekken maar hij had het niet willen missen. Ik ga Marja bellen en kijken of ze thuis is. Dit weekend moet de baby komen maar of baby's zich laten bestellen moeten we nog maar zien.
Van ons bed en breakfast huis heb ik een paar foto's op het internet gezet en bij Holland Michigan een paar toegevoegd van de vaandels in het stadje. Nu gaan we Marian's verjaardag vieren
Marian van harte gefeliciteerd en een prettige dag gewenst. Onze dag verliep goed al begon die niet zo best. We moesten vroeg op en de eigenaren Tom en Amy wilden ook opstaan. Vond ik niet nodig maar Amy was er. Zelf wonen ze niet in het huis. Ik was om vijf uur opgestaan en toen ik klaar was Otto geroepen. Die kon zijn bril niet vinden. Hij heeft hem echt de hele dag op dus je zou zeggen dat hij in de kamer moest zijn. Alles overhoop gehaald en niets gevonden. Amy heeft beneden alle kussens opgetild en we hebben buiten gezocht. Niets. Ik gaf het op. Otto moest zich aankleden want de boot wacht niet. Gelukkig hebben we een reservebril bij ons. Ik deed alle rommel in de auto en dronk nog even een kop koffie met Amy. Ze had gauw kaneelbroodjes voor ons gebakken, water en vers fruit in een bakje en we konden weg. Ik ging nog een keer naar boven om de kamer nog een keer na te lopen nu die leeg was. Overal gekeken en ik sla het dekbed opzij en daar zie ik de bril. Tussen de spijlen van het bed aan het voeteneind hing die. Puur toeval dat ik het zag. Amy zou hem wel naar Marja gestuurd hebben maar dit was beter. We kwamen op tijd bij de boot. De auto mag je hier niet zelf de boot oprijden. Achterlaten met de sleutels erin en alleen de spullen die je denkt nodig te hebben neem je mee. Veel gezinnen met kinderen want het is nu grote vakantie. De kinderen kregen een spelletje en een kleurboek met potloden. Ze waren voorbeeldig aan het spelen en een paar vaders kleurden mee. Wij gingen bingo doen. Ik won een potlood en een plastic beker met vignet van de boot. De drie uur waren zo om op deze manier. Het was wel koud, geen zonnedek vandaag maar droog en later kwam de zon. Aan de overkant werden alle auto's weer naar buiten gereden en neergezet en als jouw auto kwam kon je wegrijden. Geen enkele controle maar het schijnt nooit fout te gaan. Ja, ik zag geen betere auto dus ik pakte mijn CGM maar weer. We zijn naar Milwaukee gereden en daar overnachten we. Morgen nog 200 km en dan zijn we weer bij Marja terug. Ik kreeg een mailtje van het hotel dat ze ons verwachten. Gelukkig maar.
Gisteravond hebben we in het dorp gegeten. Ik vis uit het meer en dat was natuurlijk lekker. Hier was het eerste restaurant waar je een glaasje wijn dronk. Tenminste ze gingen er van uit dat je dat deed. Dus deze keer geen lege beker en vul zelf maar, deze keer een glas rode wijn. Volgens mij lijdt ik aan ontwenningsverschijnselen want ik stond meteen op z'n kop. 's Avonds in de prachtige huiskamer gezeten met koffie of thee en zelfgebakken koek. De andere gasten kwamen wel gedag zeggen maar niet bij ons zitten. Dat kwam de volgende morgen bij het ontbijt. Nog twee echtparen en wij aan de grote eettafel. Ze moesten alles van elkaar weten en ik weet het nu ook. Otto verstond er niets van. maar het was gezellig. Lekker en veel te veel gegeten. Een soort wentelteefjestaart met ei uit de oven en worstjes en fruit. Tot een uur of vier geen trek in eten of drinken. We zijn naar Ludidngton gereden om te kijken bij de ferry. Die vertrekt morgen vroeg om 8 uur en je moet er nog een uur eerder zijn dus dat wordt de wekker zetten. Maar het is makkelijk te vinden. Er is daar een prachtig strand met vuurtoren dus daar konden we wandelen. En nu zit ik weer illegaal te internetten. Buiten op het terras. Onder de parasol. Het is droog, zonnig en warm maar de wind maakt het toch fris. Niks te klagen als ik de tv bekijk en de staten ver onder ons zie. Weer een beetje geluk want vorige week schijnt het hier heel erg te zijn geweest. Mijn volgende bericht komt van de ander kant van het meer. Drie uur varen.
Vandaag niet zo ver gereden. We zijn van South Haven naar Holland gereden. Daar moesten we toch langs en we hadden het stadje niet echt gezien. Leuk al die Hollandse namen boven de winkels. En in de winkel werden we geholpen door een meisje dat Harkema heet. Als we weer in het hotel zijn in Chicago zal ik nog wat foto's voegen bij het plaatje Holland. Maar hier gaat dat niet. We zijn terecht gekomen in een B&B in Pentwater, een klein dorp aan het water. Een prachtig landgoed met vier kamers. Wij hebben de paarse kamer gekozen. Heel comfortabel en gastvrij. Hier blijven we twee nachten en dan gaan we met de ferry over het meer naar de andere kant. We hebben het allemaal door de landlord laten boeken. Lekker makkelijk. Het hele huis is voor ons, nou ja met een paar andere gasten. Maar vanavond zitten we in de lounge bij de haard. Niet dat die nodig is het weer is goed, niet te warm. We zagen net op de TV een paar staten die vreselijk slecht weer hebben maar dat is onder ons. Zal me niet gebeuren op het meer en slecht weer. Er is hier geen internet in het huis maar ik zit nu op de veranda en daar pik ik iets van de buurman op. Moet maar voor het weblog.
Ja, je moet er toch uit om te eten. Volgens de verhalen is er hier maar een goed restaurant,Clementine. Wij daar naar toe om een uur of zeven. Een drukte niet mooi meer. We moesten zeker een uur wachten. Dan maar naar de buffetchinees. Altijd lekker. Na het eten nog even naar het strand. De braderie rommel was opgeruimd en we konden makkelijk parkeren. 's Middags hadden we al gezocht hoe je moest betalen. Er hing een bord met tarieven maar nergens een betaalplaats te vinden. Nu maar eens gevraagd. Een meisje liep mee en liet zien hoe het moest. In een groot geel bord zaten kleine gleufjes met nummers erboven. Wij stonden op nummer 21. Aan het bord hing een draadje met een plat aluminium plaatje. Je pakt je geld vouwt het een beetje over het plaatje heen en frommelt het samen door het gleufje van nummer 21. En dat was het. En hoe weet men dat dat ik betaald heb? Ach ze kijken af en toe achter in het bord en vinden dan het geld. Dus als je ergens staat en ze vinden op dat nummer geen geld zit je fout. Het was nog druk op het strand. Zondag en de kinderen hebben nu vakantie en mooi weer. Geen wind meer en de laatste zon. Je kunt je niet voorstellen dat het een meer is, net de zee. Dwars over het meer varen duurt drie uur. Gaan we ook proberen. Maar alleen met mooi weer.
We zijn naar de kust van het lake Michigan gereden. Volgens het boekje moet daar strand en een pier en een vuurtoren zijn. Nou dat klopte. Onderweg hebben we vijf dode herten langs de weg gezien en een auto met zo'n rare deuk, volgens Otto moet dat een hert zijn geweest. Maar zielig die grote beesten met de poten in de lucht. Wat je ook veel ziet langs de weg zijn geknalde autobanden. Echt autobanden, helemaal in flarden. Zal je treffen dat je dat voor je neus ziet gebeuren, een grote vrachtwagen met een klapband. Tot nu toe geluk. In South Haven was het prachtig mooi weer maar wel veel wind. Het hele dorp was op de pier en het strand denk ik. Achter een soort van duintjes was ook nog een festival, braderie. Heel gezellig allemaal. We zaten net in de auto om een hotel te zoeken en ik wil wegrijden hoor ik me toch een paar knallen. Meteen stilstaan en kijken. Ik schrok me rot. Het was onweer. Drie druppels regen en even een pikzwarte lucht en dat was het. Zo nu kan ik lezen. Ik heb gisteren genoeg gedaan met al die foto's.
Zo, gelukkig kunnen jullie de foto's zien. Ja, Herbert ik zal nog even alle knoppen nakijken in de auto. We hebben lang gezocht naar de achterruitwisser. Die zit in het midden onderaan, helemaal verstopt. Natuurlijk vond Otto de knop. W zoeken straks verder naar knoppen die we nog niet weten. Wat we wel hebben is een kerkklok. Leuk voor de zondagmorgen. Als je 5 mijl over de max. snelheid gaat begint er een klok te luiden. Dus ik probeerde steeds over en eronder te gaan, dan heb je muziek. Vond Otto wat minder maar afzetten krijg ik niet voor elkaar. Het merk van de auto is Chevrolet Envoy. Een auto die in Nederland echt niet kan. Otto moet een beetje klimmen om er in te komen. De verhuurder geeft alleen de nieuwste auto uit zei Michael. Na 25. 000 mij worden ze ingeruild. Hij kan het weten wat hij heeft een tijdje de "oude" auto's naar een dealer gereden die ze verkoopt. Met de benzine valt het mee. Er kan zeker 80 liter in de tank en ik hoef echt niet elk ogenblik te tanken. Voor ons is het goedkoop rijden maar hier is de prijs verdubbeld in een jaar. We betalen nu rond de 4 dollar per gallon, omgerekend 60ct per liter. Michael heeft het wel drie keer gevraagd, betalen jullie echt 12 dollar per gallon. Ik heb ja gezegd en er bij gevoegd dat zij dat binnenkort ook gaan doen. Op de weg merk je er trouwens niets van dat men minder rijdt. Verder naar onze volgende adres
