Lia en Linda zijn jarig vandaag. Hier is het warm. 's Morgens een fikse plensbui en dan zie je de straat droogdampen en werd het zonnig. Michael ging naar zijn klus en wij zijn met Marja naar Cantigny park gereden. Het is een landgoed, een prachtig huis en een park. Was allemaal van Robert McCormick de eigenaar van de Chicago Tribune. En al verkocht hij zijn kranten voor een penny hij werd er schatrijk van. Maar hij heeft wat moois nagelaten. In het park is nog een legermuseum en er staan tanks uit de 2e wereldoorlog. Leuk voor kinderen om op te klimmen. Hij ligt er zelf en zijn vrouw begraven. Toen we terug kwamen hadden we Michael al thuis verwacht. Maar nee, hij belde dat het wat uitliep en uiteindelijk kwam hij pas om zeven uur thuis. We zouden gaan eten ergens, bij een pools restaurant maar dat ging niet door. De keuken sloot om acht uur. En Michael moest nog douchen en een andere korte broek aantrekken. Dus we aten dichter bij huis. Maar twintig minuten in de auto. Wel erg lekker. Maar veel. De hond eet er nog twee dagen van.
Toen ik belde was Marja nog niet thuis, maar Michael wel. Hij ging net de barbeque aansteken dus hij kon er voor ons ook wat opgooien. We hebben een gezellige avond gehad, veel gepraat over het leven van Marja met haar ouders en later met Michael. Ze begrijpt heel goed dat Otto het allemaal heeft moeten missen en hoe erg hij dat vindt maar zegt ze, het heeft geen zin om terug te blijven kijken. Kijk maar vooruit dat doe ik ook. Ze heeft een goed leven, een fijne man en kinderen. En ja, het had anders kunnen lopen maar dan had ik hen niet gehad. En ze heeft gelijk. Vanmorgen een beetje kalm aan gedaan, wat gewassen en boodschappen gedaan en gegeten bij Denny's. Ze kennen ons daar nog en noemen ons de smart guys. We kunnen er lekker ontbijten en er is goede koffie die ze eindeloos bijvullen. Het was vochtig warm en opeens begon het heel erg te regenen. Je kunt er op wachten en dan schijnt de zon weer. Met Marja zijn we naar een appel-aardbeienfeest gegaan in een stadje dat Long Grove heet. Niet zo ver en heel oud, wel honderd jaar. Kleine antiekwinkeltjes en galeries en een overdekte brug zoals in de bridges of madisoncounty en natuurlijk aardbeien. Verse aardbeien gedoopt in chocolade, best te eten. Het was broeierig warm maar toen we weer terugreden krijgen we weer een stortbui. Dus geen barbeque vandaag, gyrosbroodjes hebben we gehaald. Marja reed vanmiddag dus ik kon lekker rondkijken. Je ziet de prachtigste huizen, allemaal van hout, en meestal grijs van kleur en nu begrijp je dat Michael als timmerman goed werk kan vinden. Hij bouwt nu een paar nieuwe huizen en tussendoor klust hij wat. We blijven nu in de staat Illinois. De auto staat geregistreerd in Missouri. Daar zijn we niet geweest maar we hebben toch een paar staten bezocht. Van Illinois naar Michigan, naar Canada, naar de staat New York, naar Pennsylvania en Ohio en aan de overkant van het Michigan meer is het Wisconsin. Had ik ook nooit gedacht dat ik dat allemaal nog eens zou zien. Morgen moet ik opbellen naar de jongste kleinzoon, Nick. Daar gaan we volgende week een paar dagen naar toe.
Gisteravond hebben we heerlijk italiaans gegeten. We dachten dat we de tiramisu nog wel erbij konden nemen maar dat werd teveel. Dus nu ging ik ook eens weg met een doosje eten. En hadden we dus tiramisu voor het ontbijt. Vandaag van Milwaukee naar Chicago gereden. Het was niet zo ver, bijna 200 km maar erg druk. Toen we onderweg gingen tanken moest ik nog aan het mopje van de entertainer op de boot denken. Hij vertelde dat zijn vrouw hem vroeg of ze een keer duur uit konden gaan. Hij vond van wel en nam haar mee naar een tankstation want dat is tegenwoordig het duurst. Ja, voor ons niet, de dollar zakt nog steeds. We hebben ons nu geinstalleerd in het appartement. Op de bovenste verdieping zitten we nu nog 17 dagen. Het zal een stuk rustiger zijn. Otto is toch wel moe van het rond trekken maar hij had het niet willen missen. Ik ga Marja bellen en kijken of ze thuis is. Dit weekend moet de baby komen maar of baby's zich laten bestellen moeten we nog maar zien.
Van ons bed en breakfast huis heb ik een paar foto's op het internet gezet en bij Holland Michigan een paar toegevoegd van de vaandels in het stadje. Nu gaan we Marian's verjaardag vieren
Marian van harte gefeliciteerd en een prettige dag gewenst. Onze dag verliep goed al begon die niet zo best. We moesten vroeg op en de eigenaren Tom en Amy wilden ook opstaan. Vond ik niet nodig maar Amy was er. Zelf wonen ze niet in het huis. Ik was om vijf uur opgestaan en toen ik klaar was Otto geroepen. Die kon zijn bril niet vinden. Hij heeft hem echt de hele dag op dus je zou zeggen dat hij in de kamer moest zijn. Alles overhoop gehaald en niets gevonden. Amy heeft beneden alle kussens opgetild en we hebben buiten gezocht. Niets. Ik gaf het op. Otto moest zich aankleden want de boot wacht niet. Gelukkig hebben we een reservebril bij ons. Ik deed alle rommel in de auto en dronk nog even een kop koffie met Amy. Ze had gauw kaneelbroodjes voor ons gebakken, water en vers fruit in een bakje en we konden weg. Ik ging nog een keer naar boven om de kamer nog een keer na te lopen nu die leeg was. Overal gekeken en ik sla het dekbed opzij en daar zie ik de bril. Tussen de spijlen van het bed aan het voeteneind hing die. Puur toeval dat ik het zag. Amy zou hem wel naar Marja gestuurd hebben maar dit was beter. We kwamen op tijd bij de boot. De auto mag je hier niet zelf de boot oprijden. Achterlaten met de sleutels erin en alleen de spullen die je denkt nodig te hebben neem je mee. Veel gezinnen met kinderen want het is nu grote vakantie. De kinderen kregen een spelletje en een kleurboek met potloden. Ze waren voorbeeldig aan het spelen en een paar vaders kleurden mee. Wij gingen bingo doen. Ik won een potlood en een plastic beker met vignet van de boot. De drie uur waren zo om op deze manier. Het was wel koud, geen zonnedek vandaag maar droog en later kwam de zon. Aan de overkant werden alle auto's weer naar buiten gereden en neergezet en als jouw auto kwam kon je wegrijden. Geen enkele controle maar het schijnt nooit fout te gaan. Ja, ik zag geen betere auto dus ik pakte mijn CGM maar weer. We zijn naar Milwaukee gereden en daar overnachten we. Morgen nog 200 km en dan zijn we weer bij Marja terug. Ik kreeg een mailtje van het hotel dat ze ons verwachten. Gelukkig maar.
Gisteravond hebben we in het dorp gegeten. Ik vis uit het meer en dat was natuurlijk lekker. Hier was het eerste restaurant waar je een glaasje wijn dronk. Tenminste ze gingen er van uit dat je dat deed. Dus deze keer geen lege beker en vul zelf maar, deze keer een glas rode wijn. Volgens mij lijdt ik aan ontwenningsverschijnselen want ik stond meteen op z'n kop. 's Avonds in de prachtige huiskamer gezeten met koffie of thee en zelfgebakken koek. De andere gasten kwamen wel gedag zeggen maar niet bij ons zitten. Dat kwam de volgende morgen bij het ontbijt. Nog twee echtparen en wij aan de grote eettafel. Ze moesten alles van elkaar weten en ik weet het nu ook. Otto verstond er niets van. maar het was gezellig. Lekker en veel te veel gegeten. Een soort wentelteefjestaart met ei uit de oven en worstjes en fruit. Tot een uur of vier geen trek in eten of drinken. We zijn naar Ludidngton gereden om te kijken bij de ferry. Die vertrekt morgen vroeg om 8 uur en je moet er nog een uur eerder zijn dus dat wordt de wekker zetten. Maar het is makkelijk te vinden. Er is daar een prachtig strand met vuurtoren dus daar konden we wandelen. En nu zit ik weer illegaal te internetten. Buiten op het terras. Onder de parasol. Het is droog, zonnig en warm maar de wind maakt het toch fris. Niks te klagen als ik de tv bekijk en de staten ver onder ons zie. Weer een beetje geluk want vorige week schijnt het hier heel erg te zijn geweest. Mijn volgende bericht komt van de ander kant van het meer. Drie uur varen.
Vandaag niet zo ver gereden. We zijn van South Haven naar Holland gereden. Daar moesten we toch langs en we hadden het stadje niet echt gezien. Leuk al die Hollandse namen boven de winkels. En in de winkel werden we geholpen door een meisje dat Harkema heet. Als we weer in het hotel zijn in Chicago zal ik nog wat foto's voegen bij het plaatje Holland. Maar hier gaat dat niet. We zijn terecht gekomen in een B&B in Pentwater, een klein dorp aan het water. Een prachtig landgoed met vier kamers. Wij hebben de paarse kamer gekozen. Heel comfortabel en gastvrij. Hier blijven we twee nachten en dan gaan we met de ferry over het meer naar de andere kant. We hebben het allemaal door de landlord laten boeken. Lekker makkelijk. Het hele huis is voor ons, nou ja met een paar andere gasten. Maar vanavond zitten we in de lounge bij de haard. Niet dat die nodig is het weer is goed, niet te warm. We zagen net op de TV een paar staten die vreselijk slecht weer hebben maar dat is onder ons. Zal me niet gebeuren op het meer en slecht weer. Er is hier geen internet in het huis maar ik zit nu op de veranda en daar pik ik iets van de buurman op. Moet maar voor het weblog.
Ja, je moet er toch uit om te eten. Volgens de verhalen is er hier maar een goed restaurant,Clementine. Wij daar naar toe om een uur of zeven. Een drukte niet mooi meer. We moesten zeker een uur wachten. Dan maar naar de buffetchinees. Altijd lekker. Na het eten nog even naar het strand. De braderie rommel was opgeruimd en we konden makkelijk parkeren. 's Middags hadden we al gezocht hoe je moest betalen. Er hing een bord met tarieven maar nergens een betaalplaats te vinden. Nu maar eens gevraagd. Een meisje liep mee en liet zien hoe het moest. In een groot geel bord zaten kleine gleufjes met nummers erboven. Wij stonden op nummer 21. Aan het bord hing een draadje met een plat aluminium plaatje. Je pakt je geld vouwt het een beetje over het plaatje heen en frommelt het samen door het gleufje van nummer 21. En dat was het. En hoe weet men dat dat ik betaald heb? Ach ze kijken af en toe achter in het bord en vinden dan het geld. Dus als je ergens staat en ze vinden op dat nummer geen geld zit je fout. Het was nog druk op het strand. Zondag en de kinderen hebben nu vakantie en mooi weer. Geen wind meer en de laatste zon. Je kunt je niet voorstellen dat het een meer is, net de zee. Dwars over het meer varen duurt drie uur. Gaan we ook proberen. Maar alleen met mooi weer.
We zijn naar de kust van het lake Michigan gereden. Volgens het boekje moet daar strand en een pier en een vuurtoren zijn. Nou dat klopte. Onderweg hebben we vijf dode herten langs de weg gezien en een auto met zo'n rare deuk, volgens Otto moet dat een hert zijn geweest. Maar zielig die grote beesten met de poten in de lucht. Wat je ook veel ziet langs de weg zijn geknalde autobanden. Echt autobanden, helemaal in flarden. Zal je treffen dat je dat voor je neus ziet gebeuren, een grote vrachtwagen met een klapband. Tot nu toe geluk. In South Haven was het prachtig mooi weer maar wel veel wind. Het hele dorp was op de pier en het strand denk ik. Achter een soort van duintjes was ook nog een festival, braderie. Heel gezellig allemaal. We zaten net in de auto om een hotel te zoeken en ik wil wegrijden hoor ik me toch een paar knallen. Meteen stilstaan en kijken. Ik schrok me rot. Het was onweer. Drie druppels regen en even een pikzwarte lucht en dat was het. Zo nu kan ik lezen. Ik heb gisteren genoeg gedaan met al die foto's.
Zo, gelukkig kunnen jullie de foto's zien. Ja, Herbert ik zal nog even alle knoppen nakijken in de auto. We hebben lang gezocht naar de achterruitwisser. Die zit in het midden onderaan, helemaal verstopt. Natuurlijk vond Otto de knop. W zoeken straks verder naar knoppen die we nog niet weten. Wat we wel hebben is een kerkklok. Leuk voor de zondagmorgen. Als je 5 mijl over de max. snelheid gaat begint er een klok te luiden. Dus ik probeerde steeds over en eronder te gaan, dan heb je muziek. Vond Otto wat minder maar afzetten krijg ik niet voor elkaar. Het merk van de auto is Chevrolet Envoy. Een auto die in Nederland echt niet kan. Otto moet een beetje klimmen om er in te komen. De verhuurder geeft alleen de nieuwste auto uit zei Michael. Na 25. 000 mij worden ze ingeruild. Hij kan het weten wat hij heeft een tijdje de "oude" auto's naar een dealer gereden die ze verkoopt. Met de benzine valt het mee. Er kan zeker 80 liter in de tank en ik hoef echt niet elk ogenblik te tanken. Voor ons is het goedkoop rijden maar hier is de prijs verdubbeld in een jaar. We betalen nu rond de 4 dollar per gallon, omgerekend 60ct per liter. Michael heeft het wel drie keer gevraagd, betalen jullie echt 12 dollar per gallon. Ik heb ja gezegd en er bij gevoegd dat zij dat binnenkort ook gaan doen. Op de weg merk je er trouwens niets van dat men minder rijdt. Verder naar onze volgende adres
Het was even werken maar ik heb het voor elkaar denk ik. Er staan foto's op het net. Als je naar http://picasaweb.google.nl/otenels gaat dan kun je ze bekijken. Je ziet het vast Brenda, die tuin zou Martin wel bevallen. Je kunt er lang in rondlopen en je ziet steeds weer wat anders. Het is echt haar hobby. Tussen de middag gaat ze een uurtje naar huis en rommelt dan in de tuin. Geniet ze.
Na dat vreselijke onweer kun je niet verwachten dat het stralend weer zou zijn maar het viel mee. Wel bewolkt maar warm. We zijn onder langs het Eriemeer gereden richting Toledo. Hier en daar even gestopt. We kregen nog een regenbui en toen ging de zon weer schijnen en was het warm. Otto heeft toch de kaart maar een beetje bestudeerd. Je wilt het toch begrijpen hoe die wegen lopen. Het is zo anders als bij ons. Deze wegen, de interstates, hebben een nummer en dan rijd je op dat nummer naar noord of zuid of van oost naar west. Moet je wel weten waar dat is. Bij de afslagen staan alleen straatnamen en geen plaatsen verderop. Moet je het nummer van die weg weer weten. Dus terwijl ik reed was Otto aan het puzzelen met de kaart. En vond een leuke plaats aan een meer waar we heen konden. Voor alle zekerheid toch maar van Eva tomtom gebruik gemaakt maar Otto heeft het haar helemaal voorgezegd. We kwamen in Belleville terecht. Daar hebben we een hotel genomen. Weer niet aan het water maar wel comfortabel en met internet en ontbijt. In het dorp was het feest. Weer zo'n festival maar nu bijna alleen van kerken. Dus veel homemade, gebreid en gehaakt en gebakken. Mijnheer VanGelder wees ons de weg hoe te parkeren. Hij dacht dat we Canadezen waren. Heerlijk Hollands gegeten bij Applebee's. Een gepaneerde kipschnitzel met puree en broccoli. Otto zat te smullen. En nu zijn we lekker op onze kamer en nemen een borrel op de verjaardag van Peter. Van harte. Van voetballen merken we hier niets maar de kleinzoons zijn zeer geinteresseerd in de Europese sporten zegt Marja. Hebben ook alle apparatuur om dat te zien dus misschien kijken we nog wel een Nederlandse wedstrijd als we bij hen zijn.
Nog even de NiagaraFalls. We zijn er echt van 10 tot 10 geweest. Het was prachtig. En wat hebben we gelopen. We kregen het advies om voorbij de watervallen te parkeren en dan terug te lopen. Dat hebben we gedaan. En zo was het ook het mooist. Maar je loopt hele einden zonder erg. Toen nog met dat bootje en toen weer terug lopen. Ávonds door het stadje gelopen en wat gegeten en toen weer naar het water voor de lichtshow. We waren echt moe. Maar voldaan. Terwijl ik in de lobby aan mijn blog werkte had Otto een paar folders verzameld. Ik zag een sluizencomplex in het Eriekanaal. De plaatjes leken erg op onze boten en sluizen in Engeland dus het leek leuk om daar heen te gaan. Vrijdag 13 juni De brug over en je bent weer in Amerika. De sluizen liggen in de staat New York. Het was inderdaad net als onze vakantie in Engeland. Er gingen twee boten met schoolkinderen door de sluizen dus dat was prachtig. Vandaar zijn we naar de stad Erie gegaan. We wilden toch ook even aan het meer staan. En misschien een hotel vinden. Nou, de prachtigste huizen maar geen hotel. Redelijk dichtbij het water vonden we "lake breeze" op de tomtom. Wij daar naar toe. Het was een schattig oud dametje. Ze verhuurde heel mooie kamers, echt heel gezellig. Ze wilde geen creditcard aannemen en toen had ik gewaarschuwd moeten zijn. Geen internet natuurlijk en ook niets in de buurt toen ik het probeerde. Toch maar gebleven. Ook omdat er een wasserette was en die hadden we ook nodig. Bij Erie is een schiereiland en daar kun je helemaal overheen rijden. Leuk, aan twee kanten water. 's Avonds zaten we voor onze kamer lekker buiten en opeens werd het heel donker. Wij naar binnen. Toen kwam er een onweer. Heb ik nog niet meegemaakt. De straat overspoelde meteen en het knalde en bliksemde vlak boven ons. Ik vond het maar niks. Wilde in de auto zitten met mijn tas en laptop. Maar het liep goed af. We konden veilig slapen.
Om tien uur liepen we bij de watervallen. Het was maar een uurtje rijden. We hadden een onvoorstelbaar mooie dag. Wat je meemaakt, al dat water en dat lawaai. We hebben het van de beste kant bekeken en we zijn met een bootje vlak langs gevaren. Kletsnat word je maar daarom krijg je een regenpak. Iedereen loopt voor schut dus het geeft niet. Kinderen willen nat worden dus die staan voorop. We besloten om te blijven dus we hebben een motel midden in het centrum. Wat de natuur is prachtig maar er moet wel verdiend worden. Dus het stadje is een grote kermis. In onze tuin staat een reuzenrad. Hebben we ook ingezeten,. Die gaat vier keer rond. Vanavond is een een lichtshow bij het water dus nu wachten we op het donker worden. Er was weer geen aansluiting op de kamer dus ik zit in de lobby achter de gemeenschappelijke PC. Het is druk maar ik moet mijn blog doen nietwaar. Otto heeft denk ik elke druppel gefotografeerd. Maar ja dit zie je nooit meer. Morgen trekken we verder, terug naar Amerika.
Vanmorgen een ontbijt gekregen in het hotel. Dat gebeurt niet vaak en het was nog lekker ook. Geroosterd brood en bagels. En een papieren zakje voor in de magnetron. Er zat een soort broodje in met ei en spek. Na ja. Terwijl Otto zich schoor ging ik Eva Tomtom instellen. En ze deed dus helemaal niets. Ik kreeg echt de zenuwen. Maar Otto zei dat ze het in dee auto vast deed. En jawel. Ik weet niet wat er fout ging, volgens mij niets, maar ze luisterde naar Otto. Gelukkig iemand die luistert. Met nog een beetje buikpijn op weg. Heel Michigan door en over een hele grote brug Canada in. We zitten nu in de buurt van de Niagara. Maar ik kreeg er ineens genoeg van en toen zijn we van de weg gegaan en met de Nuttige plaatsen van de tomtom een hotel gezocht. Werd een motel maar zonder internet op de kamer. Ik heb twee keer geprobeerd maar in kon niets versturen al was er een klein beetje verbinding. Nu zit ik dus in het kantoortje van de moteleigeenaar met een laptop van een van de kinderen op schoot. Het zijn indiaase mensen en we hebben ook maar indiaas gegeten vandaag. Was een buffet bij de buren. Heerlijk eten. Vanmiddag gingen we even een milkshake drinken bij McDonald aan de overkant maar ik vergat dat ik geen Canadees geld had. Was geen probleem maar je krijgt wel Canadees geld terug. Moet ik morgen kwijt zien te raken. De kinderen komen steeds kijken of ik klaar ben, die willen met de laptop spelen denk ik. Dus nog even naar marja mailen en dan mogen ze hem hebben. Trouwens een goed ding. Lekkere toetsen. Morgen naar de Niagara.
Met Marja afgesproken dat ze iedere dag een e-mail krijgt over hoe het gaat en waar we zijn en vandaag lukt dat ook. Bij de balie krijg je een password en dan kun je aan de slag. Vanmorgen om half tien uit het hotel vertrokken en in een paar uur naar het plaatsje Holland gereden. Bij Chicago was het natuurlijk wel druk maar Eva weet de weg en later waren we echt buiten. Veel groen en mooie bomen. Je kon zien dat het hier flink geregend heeft. In Holland in de staat Michigan wonen veel Nederlanders. Ondertussen spreken ze geen woord Nederlands meer maar de meesten willen toch geen Amerikaan worden. Er is van alles, een mooie molen en delfs blauw, een draaimolen voor kinderen en een draaiorgel. Hollandse huisjes, klompendanscursussen enz. en allemaal echt overgevlogen uit Nederland. Ik had er van gehoord en omdat we er makkelijk langs konden rijden wilde ik het zien. Het was de moeite waard. En omdat het al later werd zijn we hier ook maar een hotel gaan zoeken. We zitten in een Marriott voor $ 60. Prachtige kamer met twee queensize bedden. Met een chinees aan de overkant. Weer eens wat anders dan de hamburgers. De eerste dag is heel goed verlopen. En het was een zonnige dag, wel winderig maar zonder jas. Morgen zien we wel weer. We maken ook maar gebruik van het couponnensysteem dat hier door iedereen wordt gebruikt. Overal liggen folders en krantjes met bonnen en als je die gebruikt krijg je korting. Ik heb een boek voor hotelkortingen gevonden dus daar zal wel af en toe een bon uitgeknipt worden. In ieder geval vandaag.
Vannacht moet er weer een kleine tornado over zijn gekomen maar daar hebben we weer niets van gemerkt. Wel dat het zo hard heeft geregend dat de straat onder gelopen was. Maar toen wij naar buiten gingen was het droog. Wel bewolkt maar warm, klam en vochtig. Eerst maar eens ontbeten bij Denny's onze buurman. We kregen roerei met brood en grids. Ze konden niet uitleggen wat het was dus laten we het maar proberen. Bleek griesmeelpap te zijn. Met boter en suiker best te eten. Al met al een vreemde combinatie op een bord. Marja was nog vrij dus samen zijn we op stap gegaan. Eerst naar een kleine dierentuin, voor ons meer een grote kinderboerderij maar erg leuk en in een prachtig park. Omdat het weer donker werd zijn we naar een grote shopping mall gegaan. Tien Bijenkorven onder één dak en dan de kleiner winkels nog. Lekker Starbuck's koffie gedronken. Hier vinden ze het duur maar wij nemen de kleinste portie en die kost $ 1,50. Veel te weinig voor de Amerikanen. Toen ik Michael vertelde dat de prijs wel mee viel zei hij dat hij voor zo'n beetje koffie niet eens geld wilde betalen. En het zijn echt grote koppen voor onze begrippen. 's Avonds de rest van gisteren op de BBQ gelegd. Michael was laat thuis dus we hebben het zelf gedaan. Een oude krant en kooltjes en het werd prachtig vuur. Morgen gaan we voor tien dagen samen op stap. Op naar de NiagaraFalls. Volgens mij kan ik wel hotels uitzoeken met een internetaansluiting. Dus jullie kunnen het volgen.
De regen en de wind die ze gisteren beloofden zijn vannacht en vanmorgen over ons getrokken. De auto is weer schoon. Dus we konden kalm aan doen en wachten tot het droog werd . Marja ging naar de kerk en ik probeerde mijn Tomtom. Die deed helemaal niets meer. Moet je resetten las ik in de handleiding op het internet. Er gebeurde niets, het scherm bleef zwart. De batterij was vol. Toen maar gezocht naar een zaak waar ze hier tomtom verkopen en ja, bij Walmart. Ook daar konden ze er niets mee dus toen maar een nieuwe gekocht. Ik kan echt niets hier zonder Eva tomtom. ja, naar Marja redt ik wel en de grote winkels heb ik ook gevonden maar tien dagen rondrijden redt ik niet. Thuis alles geprobeerd en het werkte met een engelssprekende dame. Via de computer Eva weer gedownloaded en we konden rijden. Wel even stressen maar het is weer gelukt. Huren was duurder. Dat had ik ook nog uitgezocht. Het was ondertussen twee uur en stralend warm weer. Zo gaat dat hier. Met Marja en Michael zijn we naar St Charles gegaan. Daar was een festival. Het bleek een heel leuk oud stadje te zijn. Eindelijk een stadje naar Europese begrippen met een winkelstraatje en oude mooie huizen. Aan de rivier de Fox. Festival betekende hier een soort braderie. Heel gezellig rondgescharreld en langs de rivier gelopen. Otto was behoorlijk moe. Marja had hem stevig vast maar ze loopt iets sneller. Bij Marja konden we nu wel BBQen. Hij kan het goed, Michael. Porkchops zonder been, kipburgers en bratwurst. De Amerikaanse benamingen. De rest is voor morgen. Het schijnt een mooie dag te worden. Marja is nog vrij. Tijd voor een whisky.
We hebben ontbeten bij Denny's. Goed maar dan zoals McDonald's. Otto vroeg een beetje water voor zijn poeder maar dat is meteen een kwart liter. Toen we verder vroegen kwam ze met een bakje aan waar je een beetje saus in kunt doen, maat eierdop. Dat was beter. Daarna hebben we zelf inkopen gedaan. Water en whisky oa. Naar Marja gereden en samen geluncht. Toen zijn we naar een dierenwinkel gegaan. Ze wilde een paar goudvissen kopen voor in de vijver. Een winkel als een supermarkt en alleen vooor dieren. Behalve honden en katten waren er allerlei soorten dieren en ook alle eten, drinken en speelgoed. Ook kleding. Een jurk voor een pasgetrimd hondje. Gedver. Je kijkt je ogen uit. Met vier goudvissen en een ervaring rijker weer naar huis. Michael zou de BBQ aanzetten maar er kwam een waarschuwing voor een tornado. Die schijnt uiteindelijk vlak langs Chicago te zijn gegaan. Het regende niet eens zo erg, een paar druppels. Maar geen BBQ dus. En nu weer "thuis". Het is een grote kamer met twee grote bedden, een badkamer en een keuken met koelkast, kookplaat en magnetron. En alle potten en pannen die in de keuken horen. Dus heel comfortabel. Ze komen niet schoonmaken. Alleen als je langer dan een week blijft komen ze de bedden verschonen en de kamer doen. Nieuwe handdoeken mag je halen als je die nodig hebt. Dus net een vakantiehuis. Nog niets te repareren gevonden. Had ik niet moeten zeggen. Hij is het toilet aan het herstellen met een nieuw elastiek. Vrijdag in het vliegtuig was Otto zijn gouden pen kwijt. Was tussen de stoelzitting en de leuning gezakt. Samen hebben we geprobeerd om de pen te pakken maar hij moest de zitting helemaal verwijderen voor ik hem kon pakken. Was een hele klus en als de pen niet van goud was geweest hadden het gelaten. Het toilet is nu beter dan het was. We gaan aan de whisky.
Zo we zijn er. Ik zit aan mijn laptop in onze kamer. Het is nog een beetje vroeg maar dat is het tijdsverschil. Alles is goed verlopen. De vlucht was prima in het begin, we zouden een half uur eerder aankomen maar uiteindelijk werd het een half uur later. De vrijdagse drukte werd er gezegd. Alle slurfen waren vol. Maar half zes stonden we bij de band en onze koffers kwamen meteen. De douane vroeg alleen of we tulpenbollen hadden. Lachen en doorlopen. Dus dat was makkelijk. Toen naar de rentalcars gezocht. Blijkt dat je met een bus naar de verhuurplaats moet. Lastig met drie koffers en handbagage. Maar we werden geholpen. Otto in de hal neergezet met de koffer en ik in de rij. We kregen een grote auto, mooi donkerrood maar het merk weet ik nog niet. Voorop staat groot CGM geloof ik, misschien general moters. Maar het rijdt goed. Alles is automatisch behalve sturen. Dus nu de tomtom te voorschijn gehaald en het hotel ingetikt. Daar waren we tegen achten. Alles in de kamer gezet en even de cadeaus bij elkaar gezocht en Marja gebeld dat we er aan kwamen. Dat was het moeilijkste deel van de reis. Het is 4 kilometer weg maar niet te vinden. De straat loopt rond met allemaal zijstraten. Eva kwam er niet uit Uiteindelijk heb ik een jong stel op straat aangesproken en hun telefoon gevraagd. Zij belden Marja en die leidde ons toen makkelijk naar haar toe. Ze stond op straat te kijken. En ondertussen was het al donker geworden. We zijn niet te lang gebleven, we waren toch moe. En we hebben nog tijd. Nu ga ik eerst koffie zetten en dan boodschappen doen want we hebben niets in huis voor het ontbijt. Ik zie wel restaurantjes aan de overkant. Dus eerst maar eens op onderzoek uit.
