Even verslag van mijn ochtend lectuur, A. Houtepen, Uit aarde, naar Gods beeld, p. 368-376 ( Ik las ook nog, uitgesteld, vooraf, Griet Vermassens stuk uit DSL van 14.07.06, De mens als vlees.) ( Een angstig miauwende jonge kat onder mijn raam leidt me steeds af, verstrooit me. ) Houtepen heeft het over sterven en H. Arends 'nataliteit'. Houtepen citeert: 'de stervende mens wordt door God opgewacht en bekleed met diens onsterfelijke liefde.' Wat doe je daarmee? zegt hij.
Ik zou dat de emergentie noemen. Ook Griet Vermassen , in een mooi stuk overigens, speelt met dat feit, zonder het begrip te kunnen benoemen of plaatsen, ze blijft te zeer gevangen in het 'vlees'. Ik ben geen vlees! Ik leef vanuit vlees! Haar ontgaat het specifieke van de emergentie, die ze niet gezien heeft, er wel ' rakelinks nabij ' evolueert. Op basis van dat 'vlees' bloeit Humaniteit! Humanitas op een voetstuk van vlees. Een voetstuk dat ons zijn kosmische automatismen ten dienste stelt, en ons zo van veel labeur verlost, en vrijstelt voor 'hogere' bezigheden, hogere, emergerende taken. Gelukkig gaat ademen en verteren van zelf! Dat emergeren uit het kosmische is geen flux, geen wegwaaiende zucht, maar heeft als spiritus een blijvende kracht en uitwerking! Cultuur! Emergentie wordt te weinig overdacht, of te eenzijdig, te los van haar kosmische voetstuk. 'Ungedacht'.
p.370 Nadenken over sterven moet beginnen bij de geboorte. ( Waar in feite? Hoe ver in het verleden, 250.000 generaties terug? )
Leven zelf is reeds emergeren, leven is tegennatuurlijk, want de natuur draagt leven niet, leven is a-kosmisch: het overstijgt, overtreft de kosmos. Leven stuwt de kosmos op wegen die weinig kosmisch zijn! Kijk naar die prachtige campanula!
De pracht van een bloem stijgt boven de fysica en chemie uit!
p. 371 Nataliteit: Geburtigkeit: Hannah Arendts eigen begrip! in Vita Activa ontwikkeld. Bij elke geboorte begint de evolutie, begint de geschiedenis op nieuw, from scratch. Nieuwe kansen, nieuwe viersprongen, nieuwe jokers, nieuwe keuzes, nieuwe doelen, nieuwe beslissingen, nieuwe interacties. Nieuwe prestaties. Staat echte seksualiteit zo ver af van de Zijnsdrift? Van de wil er te zijn, te overleven, desnoods in andere zijnden? Een wil tot eeuwigheid? De enige eeuwigheid die eindige zijnden kunnen realiseren. Is seksualiteit niet vleesgeworden Zijnswil?
In noot 518 zegt Houtepen dat we: "wezenlijke beginners zijn, originelen en in die zin uniek, ieder voor zich ( en voor al de rest Tk ), zodat we er nooit meer niet geweest kunnen zijn: we zijn allereerst natals en niet mortals.
p. 372 Zonder de queest-gedachte ben je een woestijnrivier die dood loopt in het zand. Als Zijn zich voortdurend herhaalt en zich herhalend verrijkt, groeit, zich ontpooit, openbaart en de innerlijke, verbogen weelde ten toon spreidt, epifaneert, uitwaaiert en zo zich zelf elk moment vernieuwt, dan zijn we niet een uitdovende genster, een in de eeuwige duisternis wegspringende vonk, maar dan worden we mee opgenomen in de queeste van het Zijn naar zijn voltooiing,, in de Aufbau, in de restauratie , in de eindgestalte, de apotheose, die steeds komende is: Maranata!
p. 373 Het is maar via mijn lichaam dat ik mijn bijdrage kan leveren aan die eindapotheose. Dit lichaam. Dit eindige, sterfelijke lichaam. Als trampoline voor mijn buitelingen in de emergentie!
Moet ik dan treuren om het sterven? Leuk is het beslist niet, noch voor mezelf noch voor die om me geven. Echter, wat ik ooit volbracht, zal blijven! Ook al begint bij elk kind een nieuwe evolutie! Een nieuwe geschiedenis.
Ik moet mijn eindigheid aanvaarden als de hefboom om dingen zonder einde tot stand te brengen. Losgeld! Eindigheid als sleutel tot de oneindigheid! Sterven is losbreken uit de eindigheid! Toegangspoort tot de queeste naar de apotheose! Emergentie is de kans om uit de zinloos ronddraaiende tredmolen, botermolen van de kosmische causaliteit te stappen.
Is een geboorte pijnloos? Zo ook de dood niet!
p. 376 In mijn eindig leven speelt zich een veroveren van oneindigheid af. Met verantwoordelijkheid!
