Eerst toch nog een bedenking bij één zinnetje van Heidegger. Omdat in dit zinnetje heel Heideggers denken zit!

Ik had het boek Zur Sache des Denkens verloren gelegd en al een paar dagen ernaar gezocht. Toen ik het terugvond sla ik het blij open, p. 61, en die zin treft me als een steen in het gezicht.

Ik noteerde in mijn notitieschriftje:

"Zie je dat? Zie je afstanden? Zie je die gerichte afstanden? Die wederzijdsheid, die wederkerigheid?

'Fragen': dat is niet! Dat is niets. Dat wenst wel er ooit te komen. Maar het is er niet! Het reikt wel uit, met gestrekte arm naar een antwoord. Maar, in feite is 'vragen' nergens. Alleen gerichtheid. Dynamiek!

'Wege': Weer die afstand, die verwijdering! Dat er niet zijn. Niets. Die gerichte afstand, dat toegekeerd zijn, maar dubbel; voor- en achterwaarts! Wegen zijn nergens, leiden enkle ergens heen, ergens van weg. Hebben een ingebouwd doel. Een ingebouwde gerichte dynamiek.

'Antwort': weer die afstand. Weer die gerichte dynamiek. Weer die wederkerigheid. Die wederzijdsheid. Wel in de tegemoetkomende richting op weg. Ant-woordt op de vraag.

Op de weg, dus 'nergens' ont-moeten ze elkaar: vraag en antwoord. Afstandelijk, elkaar respecterend. Elk in zijn eigenheid latend, in zijn integriteit latend. Want die eigenheid is de unieke, de 'einmalige', de onuitwisselbare gelegenheid tot epifanie van de weelde aan diversiteit van het Zijn. Die kans tot epifanie, tot uitstraling vabn de weelde van het Zijn komt nooit meer terug. Dat is het Augenblick, de 'kairos' . Risico!

Wat een zin. Je leest er normaal aan voorbij: vieux jeu, oud gerief, bekend, niets nieuws!

En dat kwijt zijn, dat even openslaan en het treffen van het oog reveleert de rijkdom achter die eenvoudige tien woordjes! Dat 'er-nog-niet-zijn' , dat 'samen-op-weg-zijn', die dynamische

gerichtheid op een doel, dat is eigen aan Heidegger.