Mijn tweewieler houdt blijkbaar niet van de Herentalse bossen. Gisteren nog maar een keer ondervonden. Platte band, rem stuk en bovendien de versnelling in het wiel. Stond ik daar mooi. Balen was het, echt balen. Zeker omdat ik nog een eind moest fietsen en ik voor één keer mijn ‘bicycle-aid-kit’ niet in de tas had zitten. Vanaf nu kan ik kiezels missen als kiespijn.

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Lopen dus maar – maar wat met de versnelling die knel zat in het achterwiel? Fiets op z'n kop, midden op straat. Nu ja, aan de zijkant van het bos. Een kwartier stond ik daar te sukkelen, die verdomde versnelling wou maar niet terug op haar plaats. Mijn handen zo vettig als een de poot van een varken.

Ineens hoorde ik een stem achter mijn rug: "Lukt het niet?", vroeg die. Ik draaide me om en stond oog in oog met een vriendelijke jongedame. Hoog-blond, vol-slank en met een gezonde natuurlijke blos op de wnagen en zo op het eerste zicht te zien halverwege de twintig lentes. "Niet echt", antwoordde ik kort.

Het volgende moment stond zij naast me, deed haar jeansvestje uit, stroopte de mouwen van haar blouse op. Haalde uit haar handtas een set sleutels en begon aan het achterwiel en de versnelling te prutsen.  "Niet makkelijk", zei ze. Dat was het inderdaad niet. Tien minuten later was de klus evenwel geklaard.

Ik bedankte haar om de eerste karwei geklust te hebben. Nu restte nog het plakken van de banden, want ondertussen had ik gemerkt dat ook de band van het voorwiel was leeggelopen. “Slechte dag?” vroeg ze. “Dat kan je op z’n minst zeggen” antwoordde ik nogal brut en ontstemd. Gelukkig kon ik nu tenminste met de fiets aan de hand verder en liep even met haar mee. De jonge dame bleek thuis te zijn in het herstellen van fietsen en stelde voor dat ik met haar mee ging. “Geen probleem” zei ik al iets vrolijker.  Op de grote steenweg gingen we een kleine garage binnen en op een half uurtje was het leed geleden. Rem gemaakt en banden hersteld.

“Wat moet ik jou voor de herstelling?” vroeg ik haar. Wel zegt ze: “doe me een plezier en ga jij even een brood voor me halen”. Toen ik tien minuten later met het brood terug  kwam was de hoog-blonde juf verdwenen. Garage gesloten en op mijn aankloppen kreeg ik geen antwoord. Ik keek nog eens goed rond in de buurt maar de blonde weldoenster was niet meer te zien. Haar naam had ik haar niet gevraagd. Zodoende informeren bij de buren naar een hoog-blonde twintiger in jeans out-fit zou ook dom en ongeloofwaardig overkomen, dacht ik. Jammer misschien. Ik had haar zelfs nog niet bedankt. Maar ja, misschien kwam ik haar nog wel tegen.

Is dit nu toeval? Is dit nu een voorbestemming? Of heb ik nu gedroomd?

Soms lijkt het wel of er teveel toeval in het spel is. Toen ik huiswaarts reed passeerde mij de lijnbus naar Turnhout en wie stapte daar aan de eerste halte af, jawel lady jeans. Ik sprak haar aan met “hier is je brood nog voor het geval je zou honger hebben”. Lachend pakte zij het brood aan en vertelde mij dat ze persé de bus moest hebben omdat ze nog een belangrijke afspraak had. “Weet je, ik wens je veel plezier op je tocht naar Compostela ” zei ze. “Hoe kom je daar bij?” vroeg ik haar. “De schelp op je bagagerek”, antwoordde ze en weg was ze een grote modezaak binnen stappend.

Opmerkelijk toch dat dit symbool – de schelp - door velen gekend is…

Dus, was het wel toeval, dat die jonge dame daar ineens voorbij kwam? Dat zij besliste om me te helpen? Dat zij een hele handige Harriette is. Waarschijnlijk wel. En toch. Alleszins, het plezierde me, dat zij stopte en me hielp. Meer mensen zouden zo moeten zijn. Daden van menslievendheid stellen. Of eenvoudigweg: hulpeloze ouwe stoempers (lees fietsers) met pech een handje helpen.

Ik vond het zo lief, zo hoffelijk van haar.

Weet je dat ik haar naam nog niet weet. Ik heb haar zelfs geen hand kunnen geven wegens die vettigheid.

Als het voorbestemd is zal ik haar wellicht terug tegen komen. Wie weet is zij een engelbewaarder voor hulpeloze ouwe stoempers...

PieterVé