Vandaag, 14 februari. Valentijn.
Niet veel van gemerkt. Pedro is niet pro Valentijn. Is te commercieel zegt hij. Hij post steeds wel een woordenspinsel in mijn mailbox. Ook dit jaar. Wat opvalt is dat de slijmbalwoordjes jaar per jaar verminderen. Het ouder worden zit daar wel voor iets tussen. Maar allé het is de geste dat telt zegt men. Eigenlijk treur ik daar niet om. Pedro hoeft ook geen wederkerige Valentijn dus het is bij ons een dag als een andere. Ik heb mezelf een door 'Valentines Chocolates' gekocht, kwestie van de hormonen te sussen.

Toch niet helemaal. Straks moet ik naar de kliniek, op onderzoek voor de steeds weerkerende lage rugpijnen. Sinds mijn val in de douchecel, enkele jaren geleden, weet ik soms niet hoe ik mij moet neerzetten. Moet ik nu onderuit zitten, rechtop, met of zonder kussensteun, ik weet het niet meer. Lang stilstaan op eenzelfde plaats is ook al uit den boze… Dan ook te weten dat ik in de verzorgingssector bezig ben en dat ik daar dikwijls moet heffen. We zien wel wat het wordt straks. Er bestaat nog altijd zo iets als chocolade om de frustraties weg te werken... Positief denken zegt de Pedro en fietsen in plaats van stappen. Maar dat fietsen loopt al evenmin op wieltjes…

Maar wat heeft reis hier dan te maken in de column van vandaag. Wel daar treur ik nu een beetje om. We (Pedro) heeft besloten om dit jaar een reissabbatjaar in te lassen. Dus geen buitenlandse reis. Geen Cyprus, geen Turkije, geen Malta, geen Spanje. Wauw dat was wel ff slikken toen hij met dat (eenparig goedgekeurd) voorstel voor de dag kwam. Argumenten zijn er genoeg. Sparen voor onze oude dag (?) Liever om de twee jaar een mooie reis maken dan ieder jaar een kleine reis (?) Mijn rugprobleem, ha Pedro denkt dus in mijn plaatst over mijn gezondheid (?) Veiligheid in de zuiderse landen (?) Operatie in het najaar aan Pedro’s knie (?) Enfin, eigenlijk te veel om alles te vermelden. De fietsvierdaagse gaat wel door, natuurlijk. Ik denk dat onze Pedro al serieus met Compostela in zijn hoofd zit. Fietsen is prioriteit geworden. En ik moet eerlijk toegeven dat fietsen niet echt mijn ding is. Zo ’n dertig kilometer kan ik wel af, met af en toe een terrasstop. En dan koffiepauze met choco-koekje.

BTW, over Compostela schrijf ik later nog wel een column. Want met die trip zijn we nog niet aan de nieuw patatten…

Als ik nu zo deze column overlees ben ik goe bezig om de Pedro op zijn kap te zitten. Het zullen de hormonen zijn zeker. Maar de eerlijkheid gebied mij ook te zeggen dat Pedro gisteren gekuist heeft. Dat doet hij om mijn rug te sparen. ’t Zal zeker voor mijne Valentijn geweest zijn. En als het meezit kan ik misschien dit jaar nog een tripje met de vriendinnen doen, zoals vorig jaar. The golden girls in Turkey… 'k Ga een chocolade hartje op mijn tong laten smelten.

Lewiske