Je houdt het niet voor mogelijk: in het boek “Spiegel Vanden Ouden ende Nieuwen Tijdt” van Jacob Cats brengt de kamermeid van een Engelse Ridder, groot edelman maar klein van middelen, een schotel met beulingen naar een rijke jonkvrouw 

De tekst vermeldt: Het is een beulingh drie of vier, gemaeckt naar onse kocks manier, gemaeckt vooreerst van suyver bloet, en dan gort, en kruyt, en roet.

Naar Nederlandse gewoonte zijn deze bloedpensen bereid met gort (gerst) als bindmiddel.

Werd er ooit roet aan pensen toegevoegd als kleurstof of bewaarmiddel? Een beetje raar, het woord ‘roet’! ‘Roet’ betekent hier gewoon, “vet”. In een boek over de late middeleeuwse keuken vind ik : - Roet(e): ruet, reeut : vet . Ook schapenruet... Dus vet. Ook dit woord wordt nu nog gebruikt in sommige dialecten. Zo sprak mijn moeder vroeger altijd over ‘kaarsriet’...  als ze het vet van de kaars bedoelde. Zo spreken sommige slagers ook nog over ‘talg’ of zelfs ’talk’ als ze het of hard (rund)vet hebben...