Ik ben Hugo, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Piere De Beeste.
Ik ben een man en woon in Oostende () en mijn beroep is iedereens meid.
Ik ben geboren op 12/03/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Alles wat gemakkelijk is..
Profiteer van het leven, t'is al kort genoeg!!!
Eindelijk, na weken zwoegen ( zo dom ben ik ), en met de inmenselijke inspanning van mijn goede blogvriend Rudy ( http://blog.seniorennet.be/rudolf ), heb ik dit eerste pps'je kunnen maken. Het is héél eenvoudig, maar het verwijst naar de titel van mijn blog, "Eenvoud siert". Dank je wel Rudy, je bent een vriend naar mijn hart!!!
Shocking Blue was een Nederlandse rockband uit Den Haag die in de jaren '60 en '70 succesvol was. De groep, in 1967 opgericht, ging in 1975 uit elkaar, kwam in 1980 voor een jaar of twee bijeen, en herrees in een nieuwe samenstelling in 1993. Deze formatie bleef optreden tot aan het overlijden van Mariska Veres in december 2006.
Mariska Veres
De groep had een wereldwijde hit met "Venus", een lied gebaseerd op The Banjo Song uit 1963 van The Big 3. De single behaalde in Nederland twee keer de Nederlandse Top 40, maar wist niet hoger te komen dan #3. "Venus" bereikte in de Verenigde Staten echter de #1-positie, net als in veel andere landen in de wereld. Het nummer is inmiddels een evergreen, en staat ook jaarlijks in de Top 2000 van Radio 2. Bovendien is het talloze keren gecoverd: als intro van Stars On 45, wat ook een #1-positie in Amerika behaalde en een versie van de meidengroep Bananarama behaalde in 1986 tevens de #1-positie in AmerikaIn 1970 worden de bandleden naar aanleiding van het Amerikaanse succes van Venus benoemd tot ereburgers van Den Haag. Ze krijgen een eremedaille. De fans kunnen een erepenning kopen die door sommigen ook nu nog gekoesterd wordt. In 1971 werd Shocking Blue tijdens de tweede editie van Pinkpop het spelen nagenoeg onmogelijk gemaakt. De bezoekers vonden Shocking Blue maar een kapitalistisch hitgroepje dat niet paste op het hippe en progressieve Pinkpop. Fluitconcerten en "een regen van rot fruit" (zoals te lezen in een verslag over het festival) waren Shocking Blue's deel, en Robbie, Henk, Cor en Mariska konden niet veel anders doen dan vertrekken. In 1972 wordt de groep tijdens een uitgebreide tournee door diverse landen gevolgd door een filmploeg van Cinecentrum. Resultaat is de special "Around the world" die in oktober door de AVRO op TV wordt uitgezonden. Te horen zijn stukken uit de albums "Inkpot" en "Attila". De special verschijnt in 2003 op de DVD van Shocking Blue. Tot die tijd zijn vele fans in de veronderstelling dat van de special niet veel meer bewaard is gebleven dan een slechte trillende kopie met jankend geluid op een huiskamer-videosysteem.....
In 1973 speelde Shocking Blue op het Haagse Malieveld tijdens de 18-aprildemonstratie van Radio Veronica. Ze zijn de eerste act. Om de vele demonstranten niet te lang in de regen te laten wachten begint Shocking Blue wat eerder dan gepland aan het optreden. Ook The Cats, Mouth and MacNeal en de George Baker Selection hoorden tot de grote groep artiesten die Radio Veronica een warm hart toedroegen Na een reeks succesvolle singles en albums krijgt Robbie van Leeuwen in 1973 geelzucht en besluit zich als actief lid uit Shocking Blue terug te trekken. Zijn plaats op het podium wordt ingenomen door Martin van Wijk. De band heeft nog een album opgenomen in deze samenstelling: "Good Times", maar Mariska Veres is op een gegeven moment niet gelukkig met het (wan)gedrag van sommige bandleden en besluit te stoppen met Shocking Blue. Op 1 juni 1974 kondigt de band aan te stoppen, maar door contractuele verplichtingen om platen uit te brengen komt er in 1975 nog een laatste single uit van Shocking Blue: "Gonna sing my song". De plaat blijft hangen in de Tipparade. Mariska start een solocarrière en heeft daar vooral in Duitsland succes mee. Maar daar zij een 'band-mens' is en (toen) het solo-optreden niet zag zitten, besloot ze ook daar een punt achter te zetten. Omdat er toch brood op de plank moet komen gaat ze een poosje werken als diskjockey in een Haagse club. Ook maakt Mariska een tijdje deel uit van Robbies nieuwe groep Mistral. In 1979 komt de band heel even in originele samenstelling bij elkaar en er wordt zelfs een comeback-single opgenomen: "Louise". Maar het blijft allemaal steken in goede bedoelingen en het nummer wordt niet uitgebracht. Een jaar later is de originele Shocking Blue dé sensatie van de Haagse Beat Nach in de Houtrusthallen. Toch gaat Shocking Blue op den duur weer ter ziele. In 1986 is er weer een opleving met de single "The jury and the judge", maar als de plaat niets doet houdt Robbie het verder voor gezien, onder andere door het feit dat het geld weer binnenstroomde door het succes van de Britse meidengroep Bananarama.
In 1993 krijgt Mariska van Robbie speciale toestemming om de naam Shocking Blue te gebruiken voor haar nieuwe groep, waarvan zij het enige originele lid is. De anderen zijn nieuw, maar weten zich de muziek van Shocking Blue verrassend goed eigen te maken. Ook Mariska's levenspartner André van Geldorp speelt mee in het nieuwe Shocking Blue. De groep brengt in 1994 een single uit: "Body and soul", maar die gaat nagenoeg geruisloos aan het publiek voorbij. Mariska blijft echter ook solo en met andere ensembles actief: zo treedt ze op met The Clarks, met big bands, het Mariska Veres Shocking Jazz Quintet (album "Shocking You" - 1993), haar eigen rockband Veres en in 2003 maakt ze met Andrei Serban ook een zigeuner-cd ("Gipsy Heart"), waarmee ze terugkeert naar haar zigeunerroots. Het definitieve einde voor Shocking Blue komt op 2 december 2006: Mariska Veres overlijdt aan kanker; de ziekte was kort daarvoor bij haar vastgesteld. Het nummer "Love buzz" werd gecoverd door Nirvana. Deze versie staat op hun debuutalbum Bleach uit 1989. Sinds juli 2007 is er (op initiatief van Huub Koch) een speciale Shocking Blue Memorial Website. Het is een trefpunt voor fans, die hier hun herinneringen aan de band kunnen delen, foto's plaatsen, video's bekijken en contact met elkaar kunnen maken.
In mijn gedachten denk ik aan wat er nog allemaal komen gaat, wat of wie ik ben, en waar het leven voor staat. het leven, soms diepe dalen, maar ook vaak héél mooi. Als ik daaraan denk, is het alsof ik ontdooi... Het heeft geen zin om teveel te treuren, want er zijn nog véél juiste deuren....
Earth and Fire was een Haagse popgroep met boegbeeld Jerney Kaagman (zang) en de tweelingbroers Gerard (keyboards) en Chris Koerts (gitaar). De overige bandleden wisselden in de loop van de tijd. Drummer op de eerste twee hits was Cees Kalis (overleden 2006), die daarna koos voor een baan in het onderwijs. Ze werden bekend met de single Seasons (1970) geschreven door Golden Earring-gitarist en -zanger George Kooymans. In hetzelfde jaar maakte Earth & Fire hitsingles als Ruby Is The One en Wild And Exciting. Vanaf 1971 verlegde Earth & Fire de muzikale koers naar symfonische rock. Gerard Koerts introduceerde de mellotron in de Nederlandse popmuziek, die jarenlang typerend bleef voor de sound van de band.
De eerste nummer één hit in Nederland was Memories (1972). In 1978 werd Frits Hirschland manager, en in 1979 scoorde Earth & Fire een grote internationale hit met Weekend. De groep viel uit elkaar in 1983. In 1987 maakte de groep een come-backtour in een nieuwe bezetting met daarin onder andere Ton Scherpenzeel. Jerney Kaagman maakte vanaf 2003 deel uit van de jury van het TV-programma Idols. In 2006 verscheen een groepsbiografie, geschreven door Fred en Dick Hermsen. In deze biografie is te lezen hoe de band omging met onderlinge spanningen, muzikale ambities, de druk van de media en platenmaatschappijen, met alcohol en liefde, met beroemd-zijn en anonimiteit. In 2003 gebruikte de Duitse band Scooter het refrein voor hun nummer weekend. Ook dit werd een grote hit en stond wel 10 weken in de top 40.
Ik ben Hugo, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Piere De Beeste.
