Ik ben Hugo, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Piere De Beeste.
Ik ben een man en woon in Oostende () en mijn beroep is iedereens meid.
Ik ben geboren op 12/03/1958 en ben nu dus 67 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Alles wat gemakkelijk is..
Profiteer van het leven, t'is al kort genoeg!!!
Mijn blogdeurtje staat altijd open, voor ieder die me weet te apprecieren, voor WIE ik ben, niet voor WAT ik ben.
10-11-2007
In Flanders Fields is een gedicht van de Canadese militaire arts en dichter John McCrae (30 november 1872 28 januari 1918). De definitieve versie schreef hij op 8 december 1915. McCrae stierf toen hij nog tijdens de oorlog in een veldhospitaal werkte, aan longontsteking en hersenvliesontsteking. Hij werd 45 jaar oud. De wapenstilstand werd getekend in een treinwagon in Compiegne op 11/11/1918.
In Flanders fields the poppies blow
Between the crosses, row on row
That mark our place; and in the sky
The larks, still bravely singing, fly
Scarce heard amid the guns below.
We are the dead. Short days ago
We lived, felt dawn, saw sunset glow
Loved, and were loved, and now we lie
In Flanders fields.
Take up our quarrel with the foe:
To you from failing hands we throw
The torch; be yours to hold it high.
If ye break faith with us who die
We shall not sleep, though poppies grow
In Flanders fields.
Vertaling door Tom Lanoye in 2000.
In Vlaamse velden klappen rozen open
Tussen witte kruisjes, rij op rij,
Die onze plaats hier merken, wijl in 't zwerk
De leeuweriken fluitend werken, onverhoord
Verstomd door het gebulder op de grond.
Wij zijn de doden. Zo-even leefden wij.
Wij dronken dauw. De zon zagen wij zakken.
Wij kusten en werden gekust. Nu rusten wij
In Vlaamse velden voor de Vlaamse kust.
Toe: trekt gij ons krakeel aan met de vijand.
Aan u passeren wij, met zwakke hand, de fakkel.
Houd hem hoog. Weest gij de helden. Laat de doden
Die wij zijn niet stikken of wij vinden slaap noch
Dit liedje draag ik vandaag speciaal op voor al de slachtoffers van oorlogen en zinloos geweld. Voor hebberige en egoistische wereldleiders, aub , laat het ooit es vrede zijn, of is de zak nooit vol!!!!!
Mensen nieuwe kansen geven, mensen leiden door het leven, vooroordelen uit het leven bannen, niet tegen anderen samen spannen. Oordeel over de basis van nu, en hier inspanningen willen, maar ook plezier. Echt iets willen betekenen! Uitstralen dat men op jou kan rekenen. Kijken naar groei, en mogelijkheden naar goede dingen die mensen deden. Wat baat nu toch wrok en haat? Vriendschap in het leven..., is toch het mooiste wat er bestaat ?
Kevin Coyne (Derby 27 januari 1944 Neurenberg 2 december 2004) was een Brits musicus, schrijver en schilder. Coyne nam als singer-songwriter meer dan 35, grotendeels op de blues geïnspireerde, albums op. Karakteristiek voor zijn teksten waren zijn maatschappijkritiek en Britse humor. Coyne studeerde grafiek en schilderkunst aan de Joseph Wright School of Art, daarna aan de Derby College of Art. Hij werkte aanvankelijk als sociaal werker in Lancashire (tot 1968). Daarna als raadsman voor drugsverslaafden. Deze periode is een belangrijke inspiratiebron geweest voor zowel zijn vroege als latere songs.
Vanaf 1973 volgden er acht zeer productieve jaren. Het leverde in totaal elf LP's op. Vooral met "Millionairs and teddy bears" (1979) en "Pointing the finger" (1981) vergaarde hij bekendheid. Daarnaast toerde hij door Canada, Australië, de V.S. en Europa. Ook werkte hij in het theater met twee zelfgeschreven musicals (onder andere Babbles). Hierna volgde een complete inzinking die behalve door de hectiek van de afgelopen tijd ook te wijten zou zijn geweest aan overmatig drankgebruik. Enkele sombere albums dateren uit die periode. In 1985 vertrok Coyne voorgoed naar Neurenberg (Duitsland) alwaar hij met de Duitse Paradise Band een nieuwe start maakte, zonder drank. Zijn carrière als schrijver, schilder en singer-songwriter bloeiden in deze periode van zijn leven. Hij is drie keer getrouwd geweest en had drie zoons.
Het leven met al haar plussen en haar minnen. Je kan van het ene moment genieten en omslaan als het weer zoiets als het pijpestelen giet. Geen mens is altijd vrolijk, onmogelijk zou dat zijn. Gevoelend spelen mee met getijden, maar goed ook, dat maakt mens zijn juist uniek. Daar waar het vandaag een feestje is met toeters, morgen op hetzelfde plekje een buitje. Soms met harde windstoten en onweersbuien. Dan komt de zon weer door en kijk, het plekje is weer helemaal droog. Op naar de volgende bui. Zo draait het rond zoals de aardbol. Ben ik de enige die het zo ziet???
Emma Shapplin ( geboren als Chrystele Joliton op 19 mei 1974 in Parijs ), is een Franse sopraanzangeres, die bij haar debuut de voorkeur gaf aan klassieke muziek. Emma begon haar muziekcarrière met klassieke muziek, maar verhuisde een tijdje later naar de hard rock wereld. Ze vond dat rockmuziek haar meer artistieke vrijheid gaf. Dit was echter nog niet genoeg voor haar, ze besliste haar eigen stijl te creëren. Ze bekwam een combinatie van opera en moderne popmuziek. Ze sprak alleen maar Frans, maar ze besliste in het oud Italiaans te zingen, omdat ze dat een natuurlijke taal vond die bij haar muziek paste . Shapplin was vrijwel onbekend in de Verenigde Staten, tot componist Graeme Revell haar muziek en haar stem gebruikte voor de film "De Rode Planeet". Later maakte ze nog haar tweede album "Etterna", die volledig geproduceerd werd door Revell. Emma Shapplin's vader was politieman in het zuiden van Parijs, haar moeder werd secretaresse. Ze heeft nog 2 oudere broers.
Ik ben Hugo, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Piere De Beeste.
)
