Het is weer zover ! De boekjes staan weer vol met methodes om af te slanken . Een gevolg van de uitspattingen tussen Kerstmis en Nieuwjaar . Terwijl 3/4 van de wereld in honger leeft knallen hier de champagnekurken . Ik zelf heb het sober gehouden . Ik heb er echt wel geen boodschap aan , aan heel dat gedoe .
Maar goed , uit de grond van mijn hart , wens ik jullie , omdat het traditie is , een heel gelukkig jaar .
" En veel prijzen met de duiven !" zei mijn vader altijd . En mijn nonkels wensten mij , toen ik de leeftijd had , " En een schoon lief vandejoare ...." Dat was voorwaar een schone wens !!
Dus ...voor mijn part ....een schoon lief gewenst en veel tweede prijzen ...Hoezo ? Tweede prijzen ?
Wel ja , de eerste prijzen heb ik voor mezelf gereserveerd ! En rond de jaarwisseling ben ik begonnen met een soort novelle te schrijven . Beelden uit mijn kinderjaren ( en later ) . De gebeurtenissen in uw jonge leven hebben ongetwijfeld een invloed op uw karakter , ja ! zelfs op beslissingen die moeten genomen worden , veel later .... En dus ging ik aan het schrijven . De rechtstreekse aanleiding was een aanvaring op Face Book . Sommigen onder jullie hebben echt wel geen idee hoe het er daar aan toe gaat . Ik ben daar nu een paar maanden op actief en ik sta gewoonweg versteld van hetgeen daar allemaal aan bod komt . Facebook is gewoon de weerspiegeling van de huidige maatschappij . De hoofdtoon is ONVERDRAAGZAAMHEID op de voet gevolgd door JALOEZIE . Ik heb het al eens gezegd : Moest ik kunnen zingen , ik schreef een protestsong ! En dus schrijf ik ... Momentopnames uit mijn leven . Ingrijpende momenten . De indruk wordt misschien gewekt dat het één grote puinhoop is en dat is absoluut niet het geval . Het is allemaal goed gekomen met tijd en boterhammen .... Op de foto zie je vriendinnen van mij , leraressen van nu . Heel lieve meiden !! Schril contrast met de gefrustreerde nonnen van weleer ... Hoe dan ook , hieronder krijg je de link naar het eerste deel van :
Ja , beste vrienden . Het is weer Kerstmis . En een mooi verhaal is passend nu . Technisch is het nogal moeilijk om het hier te plaatsen met foto's en tekst op de juiste plaats . Maar geen nood , onze vriend Arie Huizer van Duivenvaria.nl heeft zijn medewerking verleend en het resultaat is prachtig . Spijtig van de tegenkantingen op Face Book en DUIVENMELKERSCAFE daar worden mijn berichten soms verwijderd omdat ze zogezegd verwijzen naar commerciële site's . Ik kan mij wel schikken naar de reglementen maar dan moeten ze ook gelden voor iedereen . Want ik zie regelmatig dat er inbreuken zijn op dat reglement en als ik de leiding daarop attent maak zeggen ze dat ze niet alles kunnen zien . Tja , wat doe je daar aan ? er tegen in gaan maakt het nog erger . Dus ja ..... Hieronder vind je de link naar mijn verhaal . Schrijven is mijn ding en ik hoop dat je er van geniet . vrolijk kerstfeest -gelukkig 2018 zeer genegen Roger Casier
Eindelijk, alhoewel, is het zo ver. Deze mens wordt over enkele weken 65 jaar oud (en niet "jong") en moet (en niet "mag") met pensioen gaan. Hij had bij zijn werkgever, de staat, gevraagd om nog 5 jaren door te mogen gaan. Hij kreeg snel het officieel antwoord, via een collegebeslissing, dat een verlenging aanvragen slecht jaar per jaar kon. Ik mocht mij zelfs de moeite besparen om een nieuwe "juiste" aanvraag in te dienen, want zelfs voor één jaar zou het mij niet toegekend worden, met als enig argument: "op advies van de gemeentesecretaris". Vermits zij er de logica, om mensen steeds langer aan het werk te houden, niet van inzien, zie ik het als humor.
Maar het resultaat is drastisch: ik moet stoppen, maar dat zal niet simpel zijn. Al heel mijn leven lang heb ik het gemakkelijk gehad. In de kleuterklas mocht ik heel veel spelen. Ik moest enkel gratis melk drinken en verwittigen als ik op het potje moest; de kleuterjuffrouw deed de rest. Tot 22 jaar moest ik enkel luisteren tijdens de les en proberen te onthouden wat er verteld werd; ik kreeg er ook nog kindergeld en een studiebeurs voor. Bij het leger moest ik opnieuw alleen doen wat er van mij gevraagd werd, liefst zonder er het nut van in te zien. In Turnhout 3 maal op één nacht opstaan om op de binnenkoer op wacht te gaan staan, omdat de vijand (?) mogelijks zou binnengevallen (?) zijn: ik kikte erop. Nooit heb ik de vijand gezien, maar ik was ervan overtuigd dat we de derde wereldoorlog vermeden hadden. De volgende elf maanden mocht ik in Ter Kamerebos te Brussel in de bar der officieren de legerleiding van drinken voorzien. een fulltime job. Ik dronk wel stiekem mee, kreeg er nog soldij bovenop en mijn vrouw trok nog kindergeld van mij omdat zij gezinshoofd was doordat ik niet genoeg verdiende. Tijdens mijn 43-jarige loopbaan, 26 jaar als werknemer en 17 jaar als ambtenaar, ben ik gelukkig nooit patroongezind geweest en ben ik altijd opgekomen als vakbondsman. Ik kende mijn bazen, door en door, maar heb mij nooit door hen laten vangen. Ik heb mij nooit door hen laten misbruiken; grensoverschrijdend gedrag vanuit werkgeverszijde was voor mij, toen al, "not done". Flirten met de werkgever moet kunnen, maar ik heb altijd de grenzen gesteld, duidelijk aangegeven en bewaakt. Werken doet men voor zijn brood, maar dan ook voor niets of niemand anders. Ik ben ook die hele tijd voor mijn werk betaald geweest, soms te veel maar soms ook te weinig, het maakt zelfs nu niets meer uit, toen des te meer. Maar nu zal ik eindelijk bereiken wat mijn bompa, een oorlogsinvalide uit de eerste wereldoorlog, mij altijd voorhield: "Menneke, ziet dat ge het zo ver brengt als ik: dat ze u betalen voor niets te doen". Hij was, spijtig genoeg, wel fysisch zwaar mindervalide; ik, tot nu toe, gelukkig enkel psychisch licht(?)mindervalide.
Maar nu komt het; het bewuste zwarte gat. Zoals reeds eerder gezegd, mijn vorige bazen had ik vrij snel door. Ik kon er mij ook vrij snel aan aanpassen. Maar net nu ik hen ken, moet ik hen verlaten en naar mijn nieuwe baas, mijn vrouw, toegaan. Ik moet hiervoor zelfs geen lessen volgen en al evenmin een examen afleggen en roepen als ik van het potje wil zal ook weinig kans op respons krijgen. Ik moet (en niet "mag") blindelings, zonder proefperiode, aan deze nieuwe job beginnen. Ik denk al 42 jaar dat ik ze ken, en dat is ook zo, maar ik heb ze nog altijd niet "door", misschien maar goed ook. Wie mij tegenspreekt is blind, liegt, of ziet het, gelukkig voor hem, niet in. Ik denk en ik hoop dat ik ook aan deze nieuwe baas snel zal wennen en niet in het zwarte gat zal vallen. Het is de eerste keer in mijn leven dat ik mij zo onzeker voel.
Maar nu komt het ergste nog: wat met mijn duifjes? Hoe gaan zij met die veranderde situatie omgaan?
Ik heb hun, 32 jaar lang, elke werkdag tussen 1 april en 15 september, 's morgensvroeg voor het werk, met de auto weggebracht voor een oefenvluchtje. Ik vermoed dat een gepensioneerde 's morgens iets langer bij zijn baas in 't bed blijft liggen. Hoe dikwijls per dag, als ik het binnen niet meer zie zitten, zal ik naar mijn duifjes gaan en hun storen, in hun liefdesspel tijdens de dag, iets wat ze nooit gewend waren. Zullen zij op dezelfde regelmatige tijden gevoederd worden, of zullen zij zich moeten aanpassen aan mijn (ons) winkelgedrag. Zullen zij niet merken dat ik meer gestresseerd rondloop omdat ik, als gepensioneerde, veel minder tijd heb dan vroeger, toen ik nog buitenshuis werkte? Zullen zij het wel waarderen dat ik veel meer hun hokken zal kuisen, waardoor mogelijks de goede vormmicroben veel te vroeg van het hok weggehaald worden? Gaat het gras, rond hun hokken, niet steeds te kort of te lang staan en op de onmogelijkste gekke momenten afgereden worden? Gaan zij hun hok nog wel als hun eigen territorium beschouwen, als ik daar te veel aanwezig ben of rondhang?
Samengevat: Gaan mijn duiven niet in een zwart gat vallen, slechter presteren, en mij daardoor in een neerwaartse spiraal meetrekken? Gaan ze die kalme man van weleer nog wel (h)erkennen? Ga ik van mijn snelheidsraketten geen stresskippen maken?
Gaat het ene zwarte gat het andere zwarte gat niet met zich brengen en gaat er daardoor geen opeenvolging van zwarte gaten ontstaan? of te wel één groot zwart gat?
DIE KANS IS NIET ONBESTAANDE.
Kerst en Nieuwjaar: Ik wens u allen nog meer geluk toe dan dat ik ooit gehad heb en dat is heel veel.
aangezien ik ook actief ben op Face Book kan je het laatste nieuws daar ook vinden . Het is gemakkelijker om er foto's bij te plaatsen . Klik op de link hieronder
Waarom ik een hekel heb aan die laatste dagen van het jaar heb ik al meermaals uitgelegd in mijn geschriften . Het ergste vind ik hoe de wereld er nu op vandaag voor staat . Het is niet schitterend wat er allemaal breed uitgesmeerd wordt op de media . Vechtpartijtjes organiseren , meisjes terroriseren , filmen en op internet zetten . Grafdelvers die kisten openbreken en stoffelijke resten filmen en ook naar internet versturen . Erger nog , sieraden stelen uit de graven en verkopen . In Antwerpen willen ze van werklozen en steuntrekkers flikken maken en hen een revolver in de hand stoppen . Is dit de Far-West ? Voor wanneer de premiejagers die in ruil voor een lijk van een vogelvrijverklaarde enkele euro's krijgen ? Een pedofiele bisschop die nu nog altijd 2800 euro per maand krijgt terwijl een derde van de Belgen zich krom legt om de eindjes aan elkaar te knopen . Leeg gemolken door die andere tweederde die in weelde leeft op de kap van .... Misschien moeten we de ex-bisschop zijn wedde afnemen en aan de warmste week schenken ? Misschien een werkje voor marshall De Wever ? Maar goed ....zo kan ik nog een tijdje doorgaan en het hypocriete kerstsfeertje bederven . Och ja ...in mijn hart is wel vrede . Vrede met mezelf , berusting , relativeren . Ik schrijf niet meer als een razende bezetene om onrecht aan te klagen maar soms wil ik het nog wel eens aan kaarten zoals vandaag .Ik heb wel geen goesting om te vieren want wat valt er in Godsnaam te vieren ? Donkere dagen , koude dagen . Tijd voor weemoed . Ik mis dezer dagen mijn vrienden en geliefden die ik onderweg verloor . Ik zou maar al te graag kerstmis met hen vieren . Wij zouden met meer dan 100 zijn . Moest dat kunnen ! ? En dan zit ik in mijn veranda met uitzicht op de velden en de avond valt over de akkers . En de straatlichtjes flikkeren aan langs het Lissewegs Vaartje en dan zit ik naar die lichtjes te turen zonder ze echt te zien en dan komen de schimmen tot leven . De maten van vroeger , papa , mama , Nancy ....Ze komen in stoet aan mijn ogen voorbij .... Er valt niets te vieren ....en toch heb ik een mooi kerstverhaal geschreven voor Duivenvaria . Nl . Het wordt in het weekend gepubliceerd als alles goed gaat . Er zijn nog een paar zaken die mij storen al lig ik er niet echt van wakker . En dan gaat het over duiven . De mijne zitten verspreid over gans Vlaanderen en vliegen overal eerste prijzen . Aan de andere kant van het land worden ze verkocht voor veel geld . En dan is er zo'n paljas die contact zoekt met mij en begint te informeren . Zoals volgt ... " En ik zoek nog een paar duivinnen op om mijn duivers van Van Gramberen te zetten en hoeveel zou je daar voor vragen ? Ik ben nog maar een beginneling , kan je mij niet helpen , please ...."
En dan denk ik na en zoek waarmee ik kan helpen . Ik heb nog een paar kleindochters zitten van ROCCO van dit jaar . En ik doe , na een paar uurtjes over en weer chatten , een voorstel . Twee schitterende duivinnen voor 250 euro en nog een mooie witte duiver uit de nestbroer van JO COX x ANNABELLE ( ingewijden weten wat die waard zijn !!! ) gratis er bij . " Wat denk je ? "vraag ik aan die gast en dan haakt zo'n gast af en hoor ik niets meer . En ja , ik had hem ook gemeld dat ik gepensioneerd ben , met iets minder dan 1400 euro/maand , en soms wel een duifje verkoop om mijn onkosten wat te temperen . En dan denk ik ....veel geluk man ! Met je pietrains , je geplekte papieren tijgers van Van Gramberen . En dan surf ik op internet en kom ik uit op de verkoopsite's en zie ik bedragen om van te duizelen . En doe mij eens een plezier en neem eens een kijkje bij Herbots via bijgevoegde links . En dan zal je zien in de Kerstverkoop die doorgaat op 26 december te Ophasselt met voorbieding op internet dat je daar duiven van mij kunt kopen , verkocht door GUNTHER SMET , ingeteeld naar ROCCO . James gekoppeld aan zijn moeder , hier gehaald in Lissewege !! Kijk naar de stambomen en kijk naar de stand van het bieden . Ik vraag speciale aandacht voor koop 22 en koop 35 . Het zijn goudklompjes ! ZONDER STOEFEN ! En koop 79 is al een achterkleindochter van Rocco . De kopen 9, 48 en 60 zijn ook verrijkt met mijn soort en wel met de 1e internationaal Agen gewonnen door Gunther . Zijn grootmoeder komt van hier . Kan je ook zien in de stambomen ! Van die zelfde soort gaf ik een koppel jongen uit mijn Casius , een topduif voor de zware fond , gratis voor niets aan de familie Witgeers omdat zij altijd klaar staan om mij te helpen . Zo zijn wij . Zo ben ik . Mijn vriend Hendrik Van Kerkhove kreeg een duivin en een duiver uit Rocco , ook gratis , omdat ik van hem ook van het beste kreeg . Sinterklaas spelen kan altijd , en desnoods haal ik de kerstman er ook bij , maar dan alleen voor BRAVE KINDEREN !! Ik wil best wel iemand helpen en ik ben tegen die commercie die de sport kapot maakt . Ik ben Coucke niet die een zoo koopt met een aap er in die Hein heet ! Ik ben van Brugge , zet je van achter , maar voetballen kunnen we en met de duiven spelen ook !! Dit gezegd zijnde kan ik hier de link toevoegen naar Herbots . Ik wens jullie een mooie vredige kerst en veel geluk voor 2018 .
voor deze ene keer werk ik eens omgekeerd en heb ik mijn artikel eerst op DUIVENVARIA NL geplaatst .
De reden is dat het nogal moeilijk is om de vele foto's hier geplaatst te krijgen . De beheerder van DUIVENVARIA NL heeft daar geen moeite mee en het resultaat is prachtig !!
( met dank aan Arie Huizer )
Via onderstaande link kan je het artikel bekijken . Dat kan eigenlijk ook via mijn eerste blog die eigenlijk de draaischijf is vanwaar je naar al mijn website 's kunt navigeren .
Op deze blog kun je rechts bovenaan het gewenste aan klikken . Probeer het eens !!! Ik ga hier ook deze link mee geven .
NIET WIJ , MAAR DE BEOORDELAAR EN DE TEGENSTAND BEPALEN HOE GOED WIJ ZIJN
Toen ik in de dorpsschool van mijn geboortedorpje Opvelp , waar ik altijd al gewoond heb, in het eerste studiejaar zat, was het meteen duidelijk. Ik zou een knap bazeke worden en het heel ver brengen. De leraar was een neef van mijn vader en hij zag het onmiddellijk.
In het eerste leerjaar; dit is echt waar en ook vroeger nog later ooit gebeurd: ik behaalde 100 procent , drie trimesters na elkaar.
Wij zaten met 4 aan de kleine kant, zoals dat toen noemde. Wij zaten samen met het tweede leerjaar (3 stuks) en het derde leerjaar (2 stuks).
Ik wil zeker niets zeggen van de drie anderen die bij mij zaten, want ze leven nog, alhoewel ik nu nog niet zeker ben of ze wel kunnen lezen.
Door toedoen van de beoordelaar en de concurrentie was ik een klein wonderkind, toen toch nog.
Later, in Leuven, was het heel wat minder. Ik haalde nog net de middenmoot en werd letterlijk en figuurlijk op mijn plaats gezet.
Blijkbaar zaten er in elke gemeente vermeende klasbakken. Ik had eerder nog geen enkel Frans woord gehoord of gezien, nog veel minder een turnzaal of een zwemdok .
Weer waren het de beoordelaar en de tegenstand die bepaalden hoe goed ik was, of niet was. Ik zelf was nochtans dezelfde gebleven.
Opeens sprak men van enige leerachterstand en daar zou moeten aan gewerkt worden. Maar ze waren ervan overtuigd dat het nog kon.
En het is ook goed gekomen, maar telkens met dezelfde formule: niet goed genoeg voor de latijnse, goed in wiskunde en minder in talen, te zwak voor de universiteit maar hogeschool zit er wel in , als hij maar de juiste richting kiest ; telkens weer die beoordelaar en die tegenstand.
Ik trek die lijn ook door naar onze duivensport. Zijn wij soms niet goed omdat de tegenstand te zwak is ?
Pleiten wij soms niet voor de snelheid omdat wij verderop geen prijs krijgen ?
Spelen wij soms niet graag op verdere afstanden omdat het korter bij niet lukt ?
Met andere woorden: wij zijn maar zo goed als de beoordelaar ons, al dan niet, punten geeft en de tegenstand zwakker of sterker is dan wij.
Van solidariteit is geen sprake. Anders zou ik vroeger gezegd hebben: iedereen in de klas is er door. Maar het klonk veel beter : Ik ben er door en al de anderen zijn gebuisd.
En dan zou ik nu zeggen : iedereen zijn duifjes zijn goed en wel thuis gekomen . Maar het klinkt ook nu beter : Ik ben de eerste en de anderen hebben geen prijs.
De waarheid is : Dat wij spelen wat we kunnen spelen en dat wij de eerste zijn omdat de anderen slechter zijn , punt .
En de goeie duiven zitten niet allemaal in Momignies, maar ook niet allemaal in Barcelona .
Al heel mijn leven heb ik een hekel aan verloren stappen . Letterlijk en figuurlijk . Het heeft niets te maken met luiheid maar vooral met efficiëntie . Vooraleer ik een stap zet overleg ik met mezelf en met anderen . De “ gewonnen “ energie van de “ gewonnen “ stappen kan je heel goed voor iets anders gebruiken .
Een win-win situatie dus . Een voorbeeld ? Destijds werkten mijn broer en ik bij een firma in waterdichte bepleistering . Het personeel was verdeeld in kleine ploegen van 4 a 5 man . Uitgerust met camionette + materieel . De ploegjes waren actief over het ganse land . Mijn broer werd door mij op geleid en werd later ook ploegbaas . De ploegbaas organiseerde het werk op de werf ter plaatse . Voor mij betekende dat harde discussie en confrontatie met de hoofdaannemer . Ik wilde zo dicht mogelijk bij de kelder staan om de mortel af te maken die in kruiwagens door de handlanger ( diender )
aan gevoerd werd . ( Gewonnen stappen , weet je wel ....)
Het verschil tussen mijn broer en ik was dat hij zomaar klakkeloos de plaats aanvaardde die hem toegewezen werd . Bovendien had hij veel minder organisatietalent ( wat een woord ) dan ik want , die plaats op de werf , was maar één aspect van het totaalplaatje .
Mijn broer was een harde naarstige werker maar hij liep rond als een kip zonder kop . De resultaten van onze arbeid waren ongeveer dezelfde , behalve dat ik minstens EEN UUR PER DAG minder nodig had om mijn doelstellingen te bereiken . Al heel mijn leven moet ik werken met bescheiden middelen . Al heel mijn leven moet ik naar oplossingen zoeken om er toch maar iets van te maken . Dan moet je bij momenten heel creatief zijn . Ik heb het gezien bij mijn vader die bijvoorbeeld een duivenkot in elkaar flanste met afbraakmateriaal .
Het kostte hem ( bijna ) niets . Al heel mijn leven moet ik naar oplossingen zoeken om toch maar iets te kunnen bereiken . Op den duur werd het een tweede natuur . En dat kwam mij goed van pas bij momenten ! In de politiek en op het werk . Nog een paar voorbeelden . Ooit moest ik ergens in Oostende een groot ondergronds waterreservoir dichten . Het plafond werd gedicht met speciale mortel door middel van een spuitmachine met pistool . Toestanden met sleuren van stellingen die constant moesten verplaatst worden enz...
Man , man , man ....miserie . Een lange lat van 4 meter bracht de oplossing . Het pistool werd er aan vastgemaakt met ijzerdraad . De hendel werd vast gezet en het spel werd bediend via de aan – en uitknop van de machine zelf . De stelling vloog aan de kant en de lat steunde op de grond en met langzame zijdelingse bewegingen werd het plafond voorzien van mooi laagje dichting . Het gaat hier wel over zo’n 500 vierkante meter hé . En ik voegde ook wat meer water toe dan beschreven en dan ging het nog vlotter .
Het werk was gedaan op de helft van de voorziene tijd . Een premie heb ik niet gekregen ! Nog een voorbeeld . Mijn laatste 13 jaar . Nachtwaker in een vakantie-centrum met in het topseizoen zo’n 500 gasten . Ik was er ‘s nachts baas na God ! Op een keer had ik een moeder in huis met 2 kindjes met mucoviscidose . Ze kwam van de andere kant van het land en ze had haar medicatie voor de kinderen vergeten . De situatie was levensbedreigend . En ik stuurde een garçon midden in de nacht naar het zeepreventorium in De Haan om het medicijn , dat nergens in Blankenberge te krijgen was . De garçon in kwestie pruttelde tegen omdat hij geen orders van mij moest aanvaarden .... ik zei woest tegen hem “ Manneke ...hoeveel tijd heb je om hier terug te staan met het medicament ??? ! “ En weg was hij ..... De onverantwoordelijke moeder vond het de normaalste zaak van de wereld .... Waarom ik dat nu allemaal vertel . Niet om te stoefen , nee !
De duivenmaatschappij WILLEN IS KUNNEN is gevestigd te st Andries deelgemeente van Brugge . In een kouwelijke loods van een aannemer op rust , zelf duivenliefhebber en voorzitter van de maatschappij . Jerome De Craemer . Een doorbrave mens die de club uit de nood hielp toen ze dakloos werden . En dit volledig gratis ! Verleden jaar is Jerome gestorven . En omdat de weduwe voorlopig nog niet kon verhuizen naar een service-flat mocht de maatschappij nog een tijdje blijven . Onzekere situatie .....dat wel ! Het toeval wil dat wij te Brugge een nieuwe schepen van de sport kregen en dat zij op een persconferentie verklaarde de volksporten te willen steunen en ook de duivensport . Dat klonk als muziek in de oren van clubverantwoordelijke GUIDO POLLET die mij daar op een einde-seizoens-barbecue attent op maakte . Het toeval wil ook dat ik de nieuwe schepen DOLORES DAVID al jaren ken en dus vatte ik de koe bij de horens .... Ik bedwong een vergadering op het kabinet van de schepen, op 14 september 2017 om 9 uur , in aanwezigheid van de Chef dienst sport , Guido Pollet , Hendrik Van Kerkhove en ikzelf . Op deze vergadering deed Guido Pollet zijn verhaal waarbij geschetst werd dat het verder gebruik van voornoemde loods heel onzeker wordt en dat er bovendien aan de weduwe van wijlen Jerome , 600 euro huur moest betaald worden . De familie had ook al laten door schemeren dat de loods eigenlijk wel meer kon opbrengen voor andere doeleinden
( lees : verhuur voor caravans bvb ) en dat het optrekken van de huur mogelijk was , zo niet waarschijnlijk . Schepen David wist toen te vertellen dat er mogelijkheden waren in het sportcomplex TEMPELHOF te St Pieters en nam onmiddellijk contact met de uitbater van het cafétaria . Wij werden uitgenodigd om ter plaatse eens een kijkje te gaan nemen wat wij dan ook gedaan hebben . Het stond ons wel aan , behalve een probleem met een doorgang aan de viaduct van de spoorweg waar mogelijks de duivencamion niet onderdoor kon . Dat moest bekeken worden . Dat zou onderzocht worden .......
Maar ....in de lijn van hetgeen ik hierboven vertelde ging ik gewoon door op mijn elan !! En ik contacteerde duiventransport WYBO en stuurde een foto van de viaduct in kwestie door . Wybo was categoriek : NIET MOGELIJK !!! Ondertussen had de cafébaas ook al oplossingen aan gereikt en ikzelf heb dan de concurrentie geraadpleegd met name TRANSPORT MARTENS . Die kon WEL met een kleinere ( lagere ) camion de duiven komen ophalen maar wilde de situatie eerst wel ter plaatse komen bekijken . In die wetenschap dat er in elk geval een mogelijkheid zou gevonden worden , contacteerde ik opnieuw GUIDO POLLET om hem te laten weten dat een oplossing nabij was .
Guido zou de mogelijke verhuis voorleggen op de algemene vergadering met stemming door de leden . Hij liet mij echter al weten dat er blijkbaar weinig goesting was van mensen van St Andries en Oostkamp om te verhuizen . En op de woelige vergadering van 15 oktober werd de mogelijke verhuis afgevoerd zonder zelfs maar een stemming .
Het resultaat van kortzichtigheid en eigenbelang . Ondergetekende zag het zo : Te St Andries was er geen mogelijkheid meer en geen toekomst ! met daar bovenop een aderlating van de clubkas ten voordele
van de weduwe . Haar overleden echtgenoot draait zich wellicht om in zijn graf ! In het Tempelhof zag ik WEL toekomst omdat er in het complex heel veel buitenstaanders aanwezig zouden zijn . Men heeft heden ten dage de mond vol over promotie van onze sport . ( Wij verdwijnen uit het straatbeeld – worden rariteiten ...zonderlingen )
Buitenstaanders zijn nieuwsgierig . Stellen vragen . Krijgen antwoorden ...gezellig ....in de cafetaria .
Van ‘t een komt ‘t ander . Komen eens kijken naar de inkorving van de duiven . Komen eventueel eens kijken naar de thuiskomst van de duiven . Sommigen krijgen goesting . Sommigen met veel tijd willen een handje helpen voor wat drinkgeld ... Sponsering door de uitbaters was ook beloofd . Met andere woorden . Heel veel mogelijkheden . Locatie st Andries zero 0,0 mogelijkheden . Verloren stappen .... heb er een hekel aan . Verspilde energie .
Het is spijtig . Niets aan te doen . Ik ben niet boos , alleen teleurgesteld omdat een probleem onopgelost blijft . Ik laat het nu los . Heb het van mij af geschreven . Alles blijft bij het oude . Een gemiste kans .
Straks organiseert men te St Andries een bonverkoop ten voordele van de maatschappij , zoals dat heet .
Men zou beter zeggen “ TEN VOORDELE VAN DE WEDUWE VAN WIJLEN DE VOORZITTER “
Arme duivensport . Ik schreef dit artikel met heel veel respect voor een paar oudere collega's die nog met de fiets komen inkorven en de mogelijke nieuwe locatie te ver vinden ( + 5 km ) . Met heel veel begrip , maar ook daar voor kon een oplossing gevonden worden !
Nota : via onderstaande links krijg je een beeld van de huidige locatie en van de viaduct onder de spoorweg
