Wanneer de maskers vallen is de waarheid dicht nabij. Achter het masker komt een gezicht, iets wat nieuw was voor mij.
En ik schrik, want de waarheid, dat ben jij.
Excuses komen boven, en het vertrouwen in jou, is verdwenen bij mij. Jouw leugens en bedrog, kwamen hard aan, want jij betekende alles voor mij.
Annelies
U hoeft niet te denken dat er iets fundamenteel mis is met mij, want dat is het niet, ik heb alleen wat kleine problemen met mensen die me teleurstellen af en toe, maar geen nood, morgen zal ik er wederom vrolijk zijn. IK hoop dat u er begrip voor hebt...?!
Zondag had ik me voorgesteld in de hangmat door te brengen tussen de stevige stammen van de bomen dicht boven de aarde en van de hemel ver genoeg verwijderd om me een mens op zijn plaats te voelen.
Maar het regende.
Remco Campert
=> Ik kan het niet blijven benadrukken, je moet ook eens langsgaan bij: http://blog.seniorennet.be/samengesteldevader
Ik mag het u EINDELIJK zeggen... Mijn nieuwe mama is in verwachting!!! Jaja, wij geloofden onze oren eerst ook niet, maar het is zover, er komt nog een boeleke bij bij ons thuis. Wanneer het geboren is, zullen we thuis met 7 zijn. Prachtig, nietwaar? Het wordt dan waarschijnlijk nog drukker (als dit al kon), maar dat vind ik nou juist zo zalig... Als wij dan nog eens buitengaan is het massatoerisme, wij zullen dan ook genoodzaakt zijn om ons een lijn-bus over te pakken, aangezien er in onze auto geen plaats meer is. Gelukkig hebben we een groot huis... met veeeel kamers!
Ik kan mijn geluk niet op (net zoals de rest van dat kleurrijke gezinnentje van mij)... Speciaal voor 'mama' heb ik dan ook hier haar (toepasselijk) lievelingsliedje, voor mama, omdat we u nu met z'n 6 graag kunnen zien...!!
Ik zie hoe je moeders ogen stralen De liefde heeft haar aangeraakt Ik zoek een zin die kan vertalen Wat jij in mij hebt losgemaakt
Slaap maar En weet dat je welkom bent We leven naar het moment Dat jij hier bij ons zal zijn Zorg maar dat je groter groeit Voor ons heb je al een naam Je wieg staat al bij het raam Dus neem de tijd
Ik heb een signaal van jou gekregen En luister hoe je hartje klopt Ik voel je zo nu en dan bewegen Wanneer je naar het leven schopt
Slaap maar En weet dat je welkom bent We leven naar het moment Dat jij hier bij ons zal zijn Zorg maar dat je groter groeit Voor ons heb je al een naam Je wieg staat al bij het raam Dus neem de tijd
Slaap nu maar En wacht op een goed moment Je weet dat je welkom bent Dus neem de tijd
Ik heb gisteren met het hele gezin -net zoals duizenden anderen- naar de finales sprint 200m en hoogspringen gezien, en was met stomheid geslagen! Wat die 2 -Tia Hellebaut en Kim Gevaert- gepresteerd hebben vind ik reusachtig!! Vooral Tia dan, zij heeft gisteren zo maar even 2 records gebroken, en dan nog goud gehaald ook! Het was gewoon ontroerend om te zien hoe de 2 Vlaamse meisjes in elkaars armen vlogen van geluk.... Als je zoiets ziet, wil je gewoon zelf aan atletiek beginnen... Nu hopen dat er ook nog iets te rapen bij de 4*100m, of de andere disciplines waar wij present zijn. Ik wens ze alvast enoorm veel succes, en zal zeker zien!!
Zo veel dagen heb ik liggen klagen Terwijl het geluk naast me lag, ik moest het alleen grijpen. Nu is het gedaan, het hoeft niet meer te rijpen. Ik ben klaar om er nu mee om te gaan.
Deuren gaan nu open een lach op mijn gezicht, zo ga ik tegenwoordig lopen, met m'n hoofd naar boven gericht.
Het leven was wat somber maar nu is dit voorbij, ik wachtte op een wonder. En dat m'n beste, ben jij!
Morgen zal ik er misschien voor 5 dagen, misschien voor langer, niet meer zijn. Ik ga namelijk op een handelsmissie naar Luxemburg samen met enkele groothertogen en hertoginnen.. Onze missie zal zijn om naaktzwemmers (zeker oudere mensen) in zwembaden tegen te gaan. Waar we werkelijk voor gaan (maar dit mag de staat niet weten, want dan krijgen we geen subsidies meer) is voor eens goed te gaan eten.... Een mens mag iets hebben, nietwaar?? Ondertussen zullen wij ons ook nog laten bedienen door Portugezen, en zwembaden controleren door er undercover te zwemmen, zo zullen we onze missie dan toch kracht bijzetten. Misschien is de missie afgelopen in 5 dagen, als we afgelost worden door Flup (ik mag hem flup noemen,) en Matil (idem), of anders moeten we daar langer bljven. Het zal wel niet, in Luxemburg spreken ze Frans, dus hij zal zijn werk in Vlaanderen wel even cancellen om naar Luxemburg te gaan. Tot zover deze dienstmededeling, naaktzwemmers: weze gewaarschuwd!
Annelies xxxx
P.S: Zonder zever nu, tot binnen 5 dagen schatjes...
Aaaah! Terwijl ik hier zit te bloggen, is het aan het onweren... Ik wou eerst schrijven dat ik totaal geen inspiratie had vandaag, en het daarbij laten, maar ik zal u vandaag eens een diepere kijk op mijn leven gunnen. Ik heb namelijk een ongelofelijke genoegdoening van een stevig onweer.. Soms wanneer het s'nachts onweert, kruip ik uit mijn bed, en zet ik mij, gewoon op mijn reigel van m'n raam, en geniet ik van dat onweer. Ik kan er uren naar kijken en luisteren, zeker als het dan nog es goed regent daarbij. Ik word daar echt rustig van...een goede kalmeerpil.. Nu zijn padre en Ellen net te voet naar de winkel, maar op zo'n moment mag je niet lachen natuurlijk...wacht even, ga het raam dicht doen, want het regent binnen, dat is iets minder.. Mensen worden dan wel sneller onrustig, en bang, dat begrijp ik niet...de kans dat iemand dood gaat van een onweer is 1 op een miljoen. Dus in Vlaanderen zouden er 6 mensen door sterven, statistich gezien, je moet de pech maar hebben... Ik zal maar al zwijgen, want ik zou zoiets weer voor hebben, en dat willen we niet zeker?! Toch iets spectaculairs om aan je einde te komen, het is weer eens wat anders dan: 'Mijn pa is in de oorlog gestorven, of mijn ma is doodgegaan tijdens een hold-up' Nee, geef mij dan maar deze kop in de krant: 'Annelies is gestorven aan blikseminslag' Dat kunnen er maar 10 zeggen hier bij ons....
Annelies...
P.S: Ik ga nu verder genieten, u ook?? Aja, pas op trouwens, u kan 1 van de 6 zijn! Haha
Arm Vlaanderen, dacht ik gisteren wanneer ik met een vriendin terugreed van Tienen naar Leuven . Wij waren met ons 2 naar Suikerrock geweest in Tienen, waar we onder andere A Brand en Zornik hebben gezien. Deze 2 groepen waren ronduit schitterend en Tienen was en is super gezellig, een stad om zeker eens weer te keren... Maar er was nog een groep die we doodgraag hadden willen zien (Within Temptation, maar dat doet er nu niet toe), maar die konden we niet zien want de laatste trein was om kwart voor 12. Elke verstandige mens weet dat om kwart voor 12 WT nog niet eens klaarstond.. Pech voor ons natuurlijk, en tientallen anderen, die ook naar huis moesten met het openbaar vervoer! Wat wil zo'n organisatie dan, of wat wil Tienen? Is het niet de bedoeling van zo'n concert om veel volk te krijgen, en zo geld in het laatje te brengen?? Of is Suikerrock alleen voor mensen van Tienen en omstreken?? Ok, voor mij moeten die treinen niet tot een kot in de nacht rijden, maar kwart voor 12? Mag er dan geen uitgaansleven zijn? Of moeten mensen dronken rondrijden in hun auto? Of hadden wij aan onze ouders moeten vragen om ons alsjeblief s'nachts te komen halen in Tienen, vergeet het dan maar om nog weg te gaan.. Kan de stad dan niet zo slim zijn om pendelbussen te gebruiken, of een ander alternatief? Maar ja, waarom zouden ze voor zoiets geld uitgeven?? Het is toch mààr Suikerrock... Arm Vlaanderen... We moesten dan afstappen in Leuven, omdat we daar een slaapplaats hadden, en we keken even rond in die prachtige stad..was me dat een verademing! Is dit ook Antwerpen? Blijkbaar wel... Zo mooi en gezellig! En leuven heeft het helemaal begrepen, zij hebben elk uur tot 3 uur s'nachts pendelbussen die naar elke rondomliggende gemeente rijdt. Elk uur maar 1, maar er is er wel 1. Dit is iets anders dan in Antwerpen, toch dé stad?! Daar vertrekt de laatste bus om half 1... Yippie yee, dan begint het uitgaansleven pas... Maar dan zitten wij wel al mooi in onze bus. En met de fiets kan je ook al niet gaan, ten eerste omdat het levensgevaarlijk is (door allerlei redenen die ik hier niet hoef op te sommen) en ten tweede, omdat je dan de volgende dag een andere fiets kan gaan kopen... U ziet zelf dat er nog heel wat te doen is in onze stad en omstreken, voor de verbetering ervan. Logisch nadenken zou al een hulp zijn, en geen geld verspillen aan nodeloze dingen (vul hier zelf maar in, ik onthoud mij van commentaar). Ik weet dat ik nu veel negatieve reacties ga krijgen, maar waar zijn al die fameuze politici dan? Sorry godfather, maar ik zie er geen, van geen enkele partij, zij zijn met belangerijkere dingen bezig. En heus, ik weet dat er belangerijkere zaken zijn dan pendelbussen en/of trams, maar sommige politici houden zich met stommere zaken bezig dan dat....(ook hier zelf invullen wanneer nodig...)! Ach ja, al goed dat ik nog niet mag gaan stemmen, ik zou het toch niet weten, en ik denk, met mij veel Vlamingen.. Misschien richt ik wel een eigen partij op tegen dan! Geen pedofielen partj zoals in Nederland, maar een partij die zin heeft, en waar mensen met plezier voor stemmen, niet omdat ze geen andere partij weten. PHOBL Partij Met Hoop Op Beter Leven.... Klinkt schoon, niet??
Nee, het is niet één of andere ham of hesp, maar een eiland: 'Procida', en het is het eiland waar we de laatste dagen zijn verbleven. We namen de boot in Napels, om vandaar naar Procida te gaan, een eiland van 2 kilometer op 4. Niet echt spectaculair dus, maar wel enoorm gezellig.. Het eiland is wel zeer toeristisch, en dat slaagt wat tegen. Maar kom, op dat eiland is er ook weer veel gebeurd, om het in chronologische volgorde te zetten:
1. Toen een paar mensen van onze groep (eigenlijk iedereen buiten ikzelf) op het strand lagen te zonnen onder een rots (toeristisch strand, we riskeerden ons leven niet), hoorde iemand een geluid. Bleek dat de rotsen naar beneden aan het vallen waren, de groep is dan allemaal vliegensvlug naar het water gelopen, en al goed, want niet veel later was er een lawine. Waar, als ze het niet zo snel hadden gemerkt, gewonden/doden waren geweest... Dit met lichte traumatische gevolgen voor sommigen, maar het gaat nu al veel beter.
2. Terzelfdertijd was ik bovenaan in het stadje bezig met mijn totemproef (dit zijn allerlei proeven die je moet afleggen om jet totemnaam te krijgen, een dier waarvan de eigenschappen overeen komen met die van jou. Ik had de mijne al, maar kreeg nu een voortotem, dit is een eigenschap van jezelf, die extra benadrukt wordt.) Ik moest dus voor de hele groep een 3 gangen menu samenstellen, en het mochten geen pasta's zijn, wat ik niet had verwacht, was dat de winkels maar om 5 uur terug opengingen, en niet om 4. Ik heb dus een uur alleen moeten zitten in een leeg stadje, tot het 5 uur was. Ik ben dan maar wat beginnen rondlopen, en heb daar dan een opendeur ontdekt. Nieuwsgierig als ik ben, liep ik daar dan binnen, en ontdekte dat het een klein kerkje was, waar op die moment een misviering plaatsvond. En ik kan u verzekeren, een misviering heeft mij nog nooit zo ontroerd ald die in Procida. Het kerkje zelf was prachtig omdat het zo eenvoudig was, maar wat me het meest verbaasde is dat het kerkje, hoe klein ook, vol zat, met mensen die al die teksten van buiten kende. Daar zat ik dan, kleine Westerling, in bikini met nat haar, tussen al die gelovigen, die zo innig aan het bidden waren. Ik ben dan maar snel vanachter gaan zitten, en heb me heel stil gehouden, of de dorpsbomma (denk aan die kwaaie bomma's uit de Buitoni reclames) zou mij buiten hebben gekieperd... Maar wel een speciale ervaring, zeker zo alleen...
3. En tenslotte heb ik op dit eiland mijn totem gekregen, vanaf nu ben ik: "Gezellige Capra" Capra is een schroefhoorngeit. Mijn eigenschappen zijn dat ik met iedereen een babbel wil slaan, en dat ik trouw ben aan mijn vrienden, en een graag gezien persoon, leuk hé?!!!
Voila, da wast wat Italië betrof, als er vragen zijn, moogde die altijd stellen, maar ik heb nu zowat alles verteld denk ik....
Ok, het gaat deze keer niet over Italië, daarom ook tussendoor... Maaaaar, ik ben deze nacht uit geweest met een vriendin die anoniem wil blijven (haha!), naar 't stad. We zijn naar een antal leuke café's geweest, en hebben daar leuk gebabbeld, en ondertussen jongens (liefst knappe) gespot. Toen we een laatste pint dronken in een cafétje, kwamen er 2 gasten op ons af: 'Wa moette gulle hebben, want ik verjaar vandaag?' Wij lieten een kans om getrakteerd te worden natuurlijk niet liggen, en bestelden nog iets. We gaven onze beider namen, en zij die van hen. Na een tijdje gebabbeld te hebben, en we ontdekt hadden dat het 2 politiemannen waren van Antwerpen (ja, wij hebben weer chance), kwam het moment voor de leeftijden eraan. Omdat 1 van de kerels verjaarde vroeg ik hoe oud hij werd. 'Raad eens', zei hij. Ik wist het echt niet, dus hij zei maar dat hij 26 werd. Wij slikten even, maar babbelden verder, tot hij vroeg wat onze leeftijd was. En op onze beurt vroegen we om te raden. Alleen was de leeftijd lichtjes verkeerd, ze dachten allebei dat we 22 à 23 jaar waren... Toen ze dan hoorden dat we 16 waren, was de lach op hun gezicht gauw verdwenen. Allé, van één toch, de ander wou nog blijven, maar niet lang erna zijn ze allebei toch vertrokken.... Spijtig dat ze zo oud waren, wel knap, maar ja, we hebben weer eens kunnen lachen é! En we hebben weer eens gratis drank gekregen..hemels!
Jaja, die dag was het 9 juli, en we zouden het geweten hebben. Na de vele stapdagen zou deze de laatste geweest zijn... We zouden die dag nog naar Sorrento stappen, en daar nog 1 keer in het wild slapen, om de kosten te drukken. Die middag waren we dus aangekomen in Sorrento en konden we al een vleugje proeven, van wat het die avond zou moeten worden. Grote schermen werden op de straten gezet, café's breidden hun terrassen uit, en tv's werden buitengezet, bovendien puilden alle winkeltjes uit van de Wk spullen. We mochten natuurlijk vrij rondlopen in het stadje, en iedereen was daar een t-shirt gaan kopen met een Italiaanse speler op, voor de geïnteresseerden, ik had een t-shirt van Toni (de knapste van het team, logisch). Een aantal van de groep hadden zelfs een heel grote vlag gekocht. De leiding begreep toen dat het zonde zou zijn geweest als we in het wild zouden slapen, ver van alle drukte. Zoiets maak je namelijk maar 1 keer in je leven mee.. Onze lieve leiding is dus toen gaan zoeken naar een geschikte camping dicht tegen Sorrento. Ondertussen mochten wij daar nog wat wachten, en heb ik gauw even wat kennisgemaakt met Luigi en Paulo, 2 Italiaanse boy's die een hele tijd Toni riepen naar mij. Ik heb ze dan maar eens vriendelijk toegelachen, en ben samen met hen op de foto gegaan. Wie weet op welke site ik nu sta? Maar ja, toen was het wel grappig. Alleen hielden de rest van de meisjes mij toen weg van alle jongens die we tegenkwamen, zogezegd omdat ik ze allemaal zou verleiden, pure nonsens natuurlijk... We hadden dan uiteindelijk toch nog een camping gevonden, daar snel onze spullen gezet, hot-dogs klaargemaakt, en snel in een colonne van blauw-wit vertrokken naar Sorrento. Op weg naar daar was het al reuze leuk, des te meer omdat we overspoeld werden door getoeter van Vespa's en auto's die voorbij ons reden, en dit waren er redelijk veel, om niet te zeggen, de hele tijd. Maar dat was zo gezellig! De café's zaten stampvol, en de sfeer was alsof ze al gewonnen hadden. Wij gingen met z'n 16 niet in een café zitten, dus we liepen dan maar naar het grote scherm in hartje Sorrento, en hier stond het al propvol, naast ons stond zelfs een carabinieri (Italiaanse politie), die even geen tijd had om police te spelen, maar naar het voetbal wou zien, moet kunnen.. Van de match zelf heb ik niet veel gezien, hier en daar een voet, en zelfs soms een bal, als het in close-up was, meer niet. Er hingen namelijk levensgrote vlaggen voor mij, en mensen die veel groter waren dan ik. Ook heb ik de helft niet gezien omdat ik met mijn rug naar het scherm toe stond, omdat ik het niet meer aankon, zo spannend was het. Oké, de eerste goal van Zidane was de doodsteek, de gezichten van elke Italiaan en toerist veranderde van wit-rood-groen, naar lijkbleek. Ook ik dacht dat het feestje toen afgelopen was. Was ik blij dat er daarna snel een goal kwam van Italië, de hele menigte sprong een gat in de lucht, en ik zelf heb nog nooit van mijn leven zo hard gegild en geroepen als toen, zo'n extase, ongeloofelijk. Ik was toen zo bang, dat we met een paar anderen gewoon daar in het midden van het plein hebben staan bidden. In de hoop dat we dit mochten meemaken.. Oké, de verlengingen hadden ze overleefd, nu kwam de langzame dood, de penalty's. God, ik ben nog nooit zo bang geweest, althans toch niet op een kamp. Tot de laatse man (Toni!) de bal binnen shotte, toen barstte de hel los!! De Italianen, ik hoef het u niet te zeggen, werden zot.. Er werd gesprongen gejoeld, ik kan de vreugde toen (ook van ons zelf) niet beschrijven, zo gek was het.. Alles was Italië op die moment. Vespa's, een hele colonne, wel honderden reden voorbij de smalle straatjes, en toeterden erop los. De carabinieri naast ons zette zijn sirene aan, en een lijkwagen met een Franse vlag reed voorbij. Mensen dansten op standbeelden, kortom het was me een feestje...ik heb een hele menigte nog nooit zo blij gezien, allemaal voor 1 ploeg. U ziet dat voetbal goed is voor de hereniging van mensen, zelfs de grootste vijanden werden toen even terug vrienden, en de maffia heeft die nacht niemand gemold, daar hebben ze speciaal 1 nacht mee gewacht. Ik hoef u niet te vertellen, dat we die nacht, ondanks dat we vroeg in ons bedje lagen, niet veel hebben gesplapen door die zotte Italianen.... ZALIG!!!!! Aja, dan ben ik de kopstoot van Zidane nog vergeten, ook een moment om nooit meer te vergeten. Toen ze dé kopstoot herhaalden, ontstond er een gejoel van nog nooit gezien, en hoeveel lelijke dingen dat ik toen gezien heb, kan ik hier niet beschrijven, wegens té brutaal, ongeloofelijk.. Te verstaan is dat er al feestvreugde ontsond toen hij rood kreeg, alsof ze toen al hadden gewonnen. Ach ja, spijtig van zo'n einde, maar dom van Zidane, zo'n oude rot, en zo'n domme fouten maken, raar..maar misschien zat Ye er voor iets tussen, en kan Zidanneke een extra villake kopen in de Provence. Feit is dat ook hij spektakel heeft gemaakt voor ons, danku meneer Zidane, en doet er nog een paar jaar bij!
Annelies die toen ook zot werd (amai, dat woord heb ik precies veel gebruikt, maar het kan nog altijd niet beschrijven wat een feest het was, het was meer dan zot, het was bangelijk abnormaal, u had er bij moeten zijn!)
Ja, ik weet het, ik zaag weer, maar we hebben gewoon veel gestapt, daar kan ik niet aan doen. Daarmee slaag ik vandaag een aantal dagen over, een aantal dagen die ik in een paar punten kan samenvatten: -Altijd steil naar boven -Dorst, veel dorst -Trappen, onmenselijk veeel trappen.. -Oja, trappen -Bergen -Geen kat, en ook geen hond te zien
Zeer boeiend, en vermoeiend. Oké, het uitzicht was wel mooi, en we hebben toen veel geld uitgespaard, maar kom, die hitte was toch echt om ons te pesten. Bon, ik ga er niks meer over zeggen, maar vergeef mij als het nog eens moest ontsnappen uit mijn mond.
Het enige wat ik wel grappig vond was in een klein gehuchtje Marina del Cantone, waar we geslapen hebben.. We hadden daar natuurlijk geen camping, dus we moesten daar in het veld slapen; enige nadeel was, dat ze daar geen velden hadden, alleen een plein, daar hebben we dan ook op geslapen. Met naast ons een kerk, die om het uur zijn klokken moest laten luiden, en om het kwartier een ander groepje mensen die 'de talk of the town' wilden komen bezichtigen. Zeer grappig dus. Zeker wanneer je half naakt in een slaapzak ligt (door de hitte, niet door iets anders...vieze mensen) en er ineens een oud mannetje naast jou staat, dat je aan het observeren is, en intussen vanalles in het Italiaans aan het vertellen is...boeiend!! Ook leuk als attractie, zijn de honden die s'nachts ineens beginnen blaffen, waarbij iedereen wakker schoot, en mijn buurvrouw plotseling op mij lag....aangenaam. Wat een nacht, wat een reis. Ik kan u wel meedelen, dat we na 1700(!)- nee, ik heb ze niet geteld, er was een bordje-trappen naar beneden een rustige namiddag hadden aan het strand. Dit om aan te tonen dat de leiding niet altijd beulen waren..
Annelies..
P.S: Hou u klaar: morgen vertel ik over 9 juli! Als dat niets is om naar uit te kijken, lieve luisteraars...
Intussen zijn we al dag 3, zonder speciale gebeurtenissen, maar daar kwam die dag verandering in. Die dag gingen we namelijk terug op weg, richting Positano, nog vele kilometers te gaan dus. De wegen waren vrij wel allemaal bergop, en slecht begaanbaar, buiten hier en daar een weg op stenen. Met volle waterzakken (4 à 5 liter) gingen we dus op weg, de andere kant van de berg op. Met een kabelliftje gingen we de berg op, van plan om vanboven, nog wat hoger te stappen, en dan verder te gaan richting Positano (naar beneden), onderweg waren we al een man tegengekomen die ons had gewaarschuwd voor de gevaarlijke weg. Maar als echte scouts gingen we toch verder. Ten eerste omdat dit deel van het kamp was, en ten tweede om dat we geen andere keus hadden, want geld om de bus e.d te pakken, hadden we gewoon niet. Vol goede moed gingen we dus verder naar beneden. Ondertussen werd het nog warmer (naarmate de dag vorderde) en het peil van de waterzakken daalde ook aanzienlijk door het warme weer. Het dalen deed goed aan onze voeten, maar de kuiten kregen hier dan weer last, en niet te vergeten onze rug, want je moet continu een enorm zware rugzak tegenhouden. Moest je dit niet doen, denk ik dat je gewoon naar beneden zou rollen. De weg werd alsmaar moeilijker natuurlijk, wat niet echt abnormaal is, als je in de bergen zit, maar toen waren we nog niet ongerust. Het was pas wanneer we echt zwaar moesten afdalen, dat we zagen dat er iets niet klopte. Een rots blokkeerde onze weg, dus we moesten onze rugzakken naar beneden smijten, en bijna letterlijk naar beneden springen (onmogelijk om terug naar boven te gaan dus.) Wanneer iedereen naar beneden was gekomen, wilden we verder, tot we ontdekten, dat de weg een paar meter eindigde in een ravijn. Geen enkele weg meer naar beneden dus. U begrijpt dat we toen trilden op onze benen. Bovendien hadden we geen water meer, en geen eten. Zelfs de leiding zag het op die moment niet meer zitten. Verschillende meisjes én jongens begonnen wit weg te trekken, en enkele begonnen te wenen. Natuurlijk was er daar geen enkel huis, of mensen te bespeuren. Het enige dat we wisten, was dat we dicht bij ons dorpje waren (niet Positano, maar een tussendorpje), maar dat we er onmogelijk geraakten. Op een gegeven moment was het zo erg, dat een meisje uit de groep gewoon flauw viel. Maar er moest nu echt dringend iets gebeuren, dus de mannelijke leiding maakte zich klaar om toch af te dalen. Levensgevaarlijk natuurlijk, maar de enige optie. Met behulp van veel handen, is hij dan toch moeizaam beneden gekomen, en heeft mensen uit het dorp kunnen verwittigen. Het dorp intussen, was helemaal in de ban van ons avontuur en was zelfs met verrekijkers aan de voet van de berg naar ons aan het zien. Ze leefden helemaal met ons mee, waarschijnlijk het spectaculairste dat ze in jaren hadden meegemaakt. Terwijl zaten wij daar natuurlijk nog altijd dood te gaan van de zenuwen. Al goed kwamen er niet veel later een paar mannen met touwen en veiligheidsgordels die we dan aandeden, en waarmee we veilig beneden geraakten. Daar stond dan een busje, waarmee we naar beneden werden gereden, helemaal van ons melk. Beneden aangekomen werden we ontvangen als helden, we werden omhelsd door de vrouwen, en de mannen gaven ons allerlei eten en drinken. Een echt feest dus, alleen konden wij er niet echt van genieten, allé, achteraf wel natuurlijk. Alleen ik niet, want niet veel later deelden ze mij mee, dat Portugal verloren was van Frankrijk, maar ja, als ik dan huilde, staken ze het op de schok...
Wat staat ons nog allemaal te wachten? Wait and see....
Na onze vermoeiende reis van gisteren, hadden we wel recht op een lui lekker dagje op het strand. Het weer was zalig, het strand lonkte. Wij dus, weer al die trappen af van de camping, te voet van de berg, naar het strand. Op het strand aangekomen, ploften we ons gerief in de schaduw, en doken allemaal de zee in, buiten een paar die een water-allergie hadden. Een handdoek hadden we niet nodig om ons af te drogen (dat deed de zon), maar wel om op de grond te leggen, want de het was geen zandstrand, maar een stenenstrand. Vrij pijnlijk om op te liggen dus.. Maar de hete zon maakte alles goed, en de knappe Italiaan naast mij ook. Toegegeven, ik zou dit beter niet schrijven, aangezien er mensen uit mijn nabije omgeving dit ook lezen, maar ik heb jullie beloofd van alles te vertellen, dus doe ik dat. Awel, naast mij lag er dus een Italiaan (met een rode zwembroek, vandaar zijn bijnaam Rood), en ik had hem al gauw gespot. En oké, toegegeven, ik lag niet toevallig aan zijn kant op mijn handdoek, en ik keek niet toevallig naar hem, maar echt speciaal deed ik nu ook weer niet hoor (hier ga ik weer commentaar op krijgen). De knappe jongeman deed alles om mijn aandacht te trekken. Op een gegeven moment had hij zelfs een fles water gevuld, en had hij die voor mijn neus over zijn gezicht gekapt, hilarisch dus. Toevallig was er achter ons ook een douche (u weet wel, zo 1 die je vaker aant strand vindt) en toevallig (ik weet het, veel toeval was er niet bij) toen ik naar de douche ging om mijn handen te wassen (toegegeven, ik had toen veel last van mijn handen), moest hij zich ook even verfrissen. Zo ging het een hele tijd door, tot ik de eerste blunder deed. Ik was weer even mijn handen gaan wassen, met mijn zonnebril op, zonder dat ik het wist. Nee, zo dom ben ik nu ook weer niet, om met mijn zonnebril onder de douche te gaan, wat dachten jullie nu wel van mij? Neen, erger, ik deed hem af, en legde hem naast mij op de grond, en in al de drukte om geen blunders te maken als hij aan het zien was, ging ik terug naar mijn plaats, zonder zonnebril. Ik schrok me dan ook een hoedje, toen Rood ineens op mijn schouder tikte, en heel verlegen zei: 'Ragazza, prego' Hij was dus achter mij aangerend om mij de zonnebril te geven, schattig nietwaar? Ik werd natuurlijik wel zo rood als een tomaat, maar gaf hem wel zeker 3 'gracies' na elkaar. Daara begon het te regenen, en zijn we allemaal snel moeten vertrekken, geen romantisch einde van het verhaal dus, maar ik had mijn portie Italiaan voor die dag gehad, das ook al iets. S' avonds was het de halve finale Italië-Duitsland, en die mochten we niet missen natuurlijk. Maar daar had de Cristoffer (lees: vertrek naar Amalfi) een goed idee voor. De man had namelijk ook nog eens een bar: 'Chez Willy', nee, je mag die mens daar niet mee uitlachen, het is en blijft een Amerikaan. Daar hebben we dan, ondanks een stijve nek, de helft van de match gezien, en dan zijn we vertokken, omdat het zo'n saaie eerste helft was. Wij wisten natuurlijk niet dat die smeerlappen daarna nog 2 goals maakten, maar ja. In spanning, maar zonder eindresultaat gingen we dan slapen. Natuurlijk hoopten we allemaal dat Italië zou winnen, dan zouden we nog een feestje hebben de 9de, in de finale, maar veel hoop op overwinning hadden we niet. Daarom kropen we maar allemaal flink in onze slaapzak. Tot we werden wakkergemaakt door een hels kabaal van een stoomboot, en nog één, en vuurwerk. De Italianen werden zot. Italië zat in de finale, en wij hebben een halve nacht niet geslapen van al dat kabaal.
Tot morgen bella's, en bello's!
Annelies
P.S: Er zijn toch altijd van die mensen die super nauwkeurig moeten zijn hé! Ja, oké, we zijn geland in Rome, niet in Napels, my mistake...
Ik had jullie gezegd dat ik het kamp zou overlopen, dus, ziehier.. Dag 1 van een fantastisch kamp: Het vertrek naar Amalfi.
We vertrokken zoals jullie misschien al wisten om half 4 s'morgens, erg vroeg dus. We namen het vliegtuig in Charleroi, en na 2 uur vliegen kwamen we aan in Napels. Napels is trouwens één van de steden die ik hierna nooit meer wil zien, tenzij om er een trein te nemen, zo vuil en griezelig! Daar zijn we dan gelukkig niet zo lang gebleven, en hebben we daar dan maar de bus genomen naar Amalfi, een klein dorpje aan de zee, in het zuiden van Italië. Een echte aanrader trouwens, echt leuk, wel toeristisch, maar soit, dat is (bijna) overal. Normaal moesten we in Amalfi zelf nog 3 Km stappen (mét rugzak van 14.1 kilo!) naar onze camping, maar daar stak een vrolijke Amerikaan een stokje voor. Christoffer was zijn naam, en hij had een poesje met de naam Smokey (maar dit geheel terzijde). Hij wist een veel betere camping (die van hem..), die maar een beetje verder was, en waar we met de bus naar toe konden gaan, deze was dan nog eens stukken goedkôper dan de andere camping, dus de leiding vond het een goed idee, en we namen zijn camping. Hij had ons terloops ook wel eens vermeld dat er een paar trapjes waren naar boven, maar daar hadden we ons voor de rest niet echt zorgen in gemaakt, tot we voor de lange trappenzee stonden... En natuurlijk niet naar beneden, maar super steil naar boven natuurlijk. Iemand die nog moed had voor de rest van het kamp, was die bij deze verloren. Jongens, jongens, zo steil. En onze kuiten waren natuurlijk nog niet zo in conditie als nu, dus we hebben afgezien, echt waar... Op de camping was dan wel een verbluffend mooi uitzicht, waar we dan ook enorm van genoten hebben. Voor de culineaire liefhebbers, we hadden 4 vuurtjes mee, waar met met ons 16 in gekookt hebben een heel kamp, maar op deze 'camping' was een kookvuur, en daar hebben we de eerste avond kaasfondue gegeten.
U ziet, die eerste dag was niet zo spectaculair, maar enorm vermoeiend, een hele dag reizen kruipt niet in je kleren. Maar toen wisten we natuurlijk niet wat ons nog allemaal te wachten stond....
Ciao iedereen! Ik ben er weer helemaal (in stukjes zou geen zicht zijn nietwaar!), en ik ben super bruin. Bovendien heb ik zoooo veel boeiende verhalen voor jullie allemaal, dat jullie zeker eventjes zoet zijn! Maar ik ben nu heel moe, en moet morgen zeer vroeg gaan werken, dus ik heb nu niet veel tijd en goesting om te schrijven. Het belangerijkste is dat ik vanaf morgen al de dagen 1 voor 1 zal overlopen, alsof u er zelf bij was. Dat is toch al iets om naar uit te kijken, nietwaar? Het zal de moeite zijn...
Voor de mensen die iets snuggerder zijn, ik heb de lay-out veranderd omdat we nu al over de 100 dagen bezig zijn, en ik het toch een beetje beu was.
