Bonnie Raitt (Burbank (Californië), 8 november 1949) is een Amerikaanse zangeres, liedjesschrijfster en gitaarspeelster.

Ze is de dochter van Broadway musicalster John Raitt. Ze begon gitaar te spelen toen ze twaalf jaar oud was. Na de middelbare school begon ze in Rhythm and Bluesclubs te spelen. In 1983 werd ze geloosd door haar platenlabel, Warner Bros. Records, onder andere vanwege alcohol- en drugsgebruik, maar verdween allerminst uit de muziekscene.

Na meer dan 20 jaar opnames en optredens, bereikte Bonnie Raitt succes met haar tiende album. "Nick of Time" kwam in de top te staan in de Verenigde Staten en won drie Grammy Awards. Tegelijk kreeg ze een vierde Grammy voor haar duet "In the Mood" met John Lee Hooker op zijn album "The Healer".

Hierna kreeg ze nog drie Grammy Awards voor haar album uit 1991, "Luck of the Draw", waarna ze in 1994 nog twee Grammy's kreeg met haar album "Longing in Their Hearts".

Sir James Paul McCartney (Liverpool, 18 juni 1942) is een Brits popzanger en componist. Hij werd in eerste instantie bekend als de basgitarist, pianist, gitarist, zanger en songwriter voor The Beatles.

Jeugd

Paul McCartney werd geboren in het Walton ziekenhuis (waar zijn moeder Mary Mohin McCartney werkte als vroedvrouw), niet ver van zijn ouderlijk huis in Liverpool. Toen zijn moeder in 1956 stierf aan borstkanker, stortte Paul zich op de rock-'n-roll.

1957-1970 The Beatles

In 1957 leerde hij via een gemeenschappelijke vriend John Lennon kennen, werd lid van diens band The Quarrymen en schreef samen met hem, George Harrison en Ringo Starr geschiedenis als lid van The Beatles. Hij schreef veel van het materiaal van de Beatles samen met John Lennon, alhoewel ze maar af en toe samen een lied schreven - meestal schreef de een het grootste stuk en maakte de ander het af. Hun relatie was meer een wedstrijd dan een samenwerking, maar door een afspraak die ze al vroeg maakten kregen alle songs voor de Beatles Lennon-McCartney als credit.

Paul werd over het algemeen gezien als de knapste van de vier Beatles en had de grootste vrouwelijke aanhang. Hij had een lange relatie met de actrice Jane Asher voordat hij Linda Eastman, een fotografe, ontmoette. Hij trouwde met Linda in 1969. Samen kregen ze drie kinderen: Mary, Stella en James. Linda had al een dochter, Heather, uit een eerder huwelijk.

Een van McCartney's bekendste composities, Yesterday, is opgenomen door een recordaantal artiesten, en staat hiervoor genoteerd in het Guinness Book of Records. Andere ballades die ook een universele aantrekkingskracht hebben zijn onder andere Hey Jude, Let it be en The long and winding road.

1970-1980 Solocarrière & the Wings

Nadat de Beatles in 1970 uit elkaar gingen begon Paul onmiddellijk aan een solocarrière en bracht het album McCartney uit met daarop het bekende Maybe I'm Amazed. Daarna volgde het album Ram dat slecht werd ontvangen. Feitelijk was dit album door zijn low-fi aanpak zijn tijd ver vooruit en tegenwoordig wordt Ram beschouwd als één van zijn beste albums. In 1971 richt Paul McCartney een nieuwe band op: Wings. Ondanks de vele personele wisselingen was Wings erg succesvol in de jaren 70. De enige drie constante leden van Wings waren Paul McCartney, Linda McCartney en Denny Laine. Wings maakte een aantal succesvolle albums zoals Band on the Run en Venus and Mars. Ook werd een aantal grote hits gescoord met onder andere My Love, Live and Let Die, Band on the Run, Listen To What The Man Said, Silly Love Songs en With a Little Luck. Het nummer Mull of Kintyre, opgenomen als ode aan het gelijknamige schiereiland in Argyll, Schotland, waar Paul McCartney een huis heeft, werd de grootste hit. Deze single was de meest verkochte single ooit tot hij in 1984 voorbij werd gestreefd door Do They Know It's Christmas van Band Aid. Tot op de dag van vandaag blijft Mull of Kintyre één van de meest verkocht platen die niet voor liefdadigheid werd gemaakt. Plannen voor een nieuwe wereldtournee van Wings in 1980 worden afgelast in januari 1980 wanneer Paul McCartney op het vliegveld van Tokio wordt gearresteerd voor het bezit van drugs. Hij wordt na 10 dagen vrij gelaten, maar de tournee wordt toch afgezegd. In 1980 werkt Wings door aan nieuwe nummers, maar die worden niet uitgebracht. Laurence Juber en Steve Holly verlaten daarom Wings. Uiteindelijk wordt op 27 April 1981 bekend gemaakt dat ook Denny Laine Wings zal verlaten en dat daarmee Wings ophoudt te bestaan. Vanwege zijn arrestatie in Tokio, en de moord op John Lennon, besluit Paul McCartney voorlopig niet meer op tournee te gaan.

1980-heden

Pas sinds1989 gaat McCartney weer volop op tournee. Begin jaren '80 schreef hij nummers met Michael Jackson. Uit deze samenwerking ontstond het nummer The Girl Is Mine. Het nummer belandde op Jacksons album Thriller, en het werd als single meteen een nummer 1 hit. Later maakten de twee nog het nummer Say, say, say waarvan nu verschillende remixes gemaakt zijn. Ook werkt hij samen met Stevie Wonder. Uit deze samenwerking ontstond de hit Ebony & Ivory, dat op McCartney's album Tug Of War terecht kwam in 1982. Op dat album staat ook het indrukwekkende Here Today, dat Paul speciaal heeft geschreven als eerbetoon aan John Lennon.

Paul en zijn vrouw waren uitgesproken vegetariërs en dierenrechtenactivisten. In 1991 introduceerde Linda haar eigen serie vegetarische gerechten op de Britse markt.

Op 11 maart 1997 kreeg Paul de titel Sir van Koningin Elizabeth II van het Verenigd Koninkrijk.

Nadat Linda in 1998 was overleden aan borstkanker, trouwde hij Heather Mills, een ex-model en anti-landmijnactivist in juni 2002. Samen kregen ze op 28 oktober 2003 een dochter genaamd Beatrice Milly. In mei 2006 werd bekend dat de twee besloten hebben te gaan scheiden.

In 2008 ging McCartney weer op wereldtournee - het was eigenlijk voor 2007 gepland maar eerst wilde hij zijn echtscheiding van Heather Mills afronden. Op 17 maart 2008 besloot de rechtbank dat McCartney 24,3 miljoen pond (30,9 miljoen euro) aan Heather Mills moet betalen. Ook moet hij ten behoeve van de opvoeding van hun kind 35.000 pond per jaar betalen.

Pseudoniemen

In 1977 bracht McCartney een orkestuitvoering uit van het album Ram onder de naam Percy "Thrills" Thrillington.

Als Bernard Webb schreef hij in 1966 het nummer "Woman" voor Peter & Gordon, omdat hij benieuwd was of het publiek een liedje van hem ook zou waarderen als niet bekend was dat het een McCartney-nummer betrof. Het nummer werd geen hit.

Onder de naam Paul Ramon (een naam die hij ook af en toe gebruikte voordat hij met The Beatles doorbrak, en die de inspiratie vormde voor de naam van de groep The Ramones) speelde hij in 1969 mee op het nummer "My Dark Hour" van de Steve Miller Band.

In de jaren '90 bracht hij twee experimentele albums uit als The Fireman, in samenwerking met Youth van (oa) Killing Joke. Met name het tweede album "Rushes" is zeer geslaagd. Of The Fireman wel echt Paul McCartney was, was aanvankelijk vrij schimmig: Bandnaam en plaattitel verwijzen in combinatie met elkander naar het Beatlenummer "Penny Lane" (`...the fireman rushes in..') Het label, Juggler Records, verwijst naar het vignet van McCartney Productions Ltd (mpl), waarop een jongleur staat afgebeeld. Verder staan er enkele vervormde geluiden op die aan McCartney's stem doen denken en een foto op de binnenhoes van een naakte dame die erg lijkt op McCartney's dochter Mary. Tijdens de wereldtournee van 2002-2003 werd muziek van The Fireman gebruikt als voorprogramma. Tot dat moment was zelfs bij de fans nauwelijks bekend dat het hier om werk van Paul McCartney gaat.

Bij latere tournees stond de DJ Freelance Hellraiser in het voorprogramma, die diverse nummers uit de solocarrière van McCartney Mixte. McCartney en hij brachten in 2005 een dubbel-LP uit vol met dit soort mixen. Zowel de LP als de artiesten kreeg de naam "Twin Freaks" mee.

In 2008 wilde McCartney weer op wereldtournee - het was eigenlijk voor 2007 gepland maar eerst wilde hij zijn echtscheiding van Heather Mills afronden. Op 17 maart 2008 besloot de rechtbank dat McCartney 24,3 miljoen pond (30,9 miljoen euro) aan Heather Mills moest betalen. Ook moest hij ten behoeve van de opvoeding van hun kind 35.000 pond per jaar betalen.

Op 22 oktober 2009 werd bekend dat Paul McCartney in december 2009 een korte tournee doet door Europa. De tournee heeft de titel The Good Evening Europe Tour. Hierbij heeft hij op 9 december 2009 een optreden gegeven in het GelreDome in Arnhem. Dat was tevens voor het eerst in zes jaar dat Paul McCartney weer naar Nederland kwam. Hij heeft hierbij een paar nummers voor het eerst in Nederland gespeeld, waaronder Mrs Vanderbilt van het album Band on the Run, waarvan hij overigens bijna de helft speelde. Het concert kreeg zeer goede recensies van verschillende kranten. Vanaf maart 2010 ging McCartney in de Verenigde Staten verder met de Up and Coming Tour.

De samenstelling van de McCartney-band is Paul Wickens (keyboards), Abe Laboriel Jr. (drums), Rusty Anderson en Brian Ray (gitaren).

Kort geleden onthulde McCartney dat hij in 2011 een nieuw album gaat uitbrengen.

Trivia

In 1969 ging het gerucht dat Paul McCartney in 1966 bij een auto-ongeluk om het leven was gekomen en sindsdien door een dubbelganger was vervangen. De meeste uiteenlopende aanwijzingen in de liedjes en elpeehoezen van de Beatles zouden dit gerucht bevestigen. Zie ook Paul is Dead.

B.B. King

Riley B. King (Itta Bena (Mississippi), 16 september 1925), beter bekend als B.B. King, is een bekende Amerikaanse bluesgitarist. Op 15 december 2006 ontving B.B. King de hoogste burgeronderscheiding, de Medal of Freedom.

Zijn bekendste hit is waarschijnlijk: "The Thrill Is Gone" uit 1970.

Biografie

King werd geboren op een plantage en spendeerde een groot deel van zijn jeugd samen met zijn moeder en grootmoeder werkend als een sharecropper. Hij zegt dat hij, voor hij van zijn andere talenten weet had, 35 cent voor elke 45 kg katoen betaald kreeg. Reeds vroeg raakte King in de ban van zwarte muzikanten als T-Bone Walker en Lonnie Johnson, en jazzartiesten zoals Charlie Christian en Django Reinhardt. Snel ontwikkelde King zijn eigen muzikale vaardigheden in de kerk bij het zingen van gospel.

In 1943 verhuisde B.B. King naar Indianola, Mississippi. Drie jaar later verhuisde hij weer naar Memphis, Tennessee, waar hij zijn gitaartechnieken verfijnde, met de hulp van zijn neef, country bluesgitarist Bukka White.

Uiteindelijk begon King zijn muziek live op het radiostation van Memphis WDIA te brengen, een station dat juist een draai had gemaakt door enkel zwarte muziek te spelen, iets wat zeer opmerkelijk was toen. On air begon King de naam The Pepticon Boy te gebruiken, wat later Beale Street Blues Boy werd. Die naam werd afgekort tot gewoonweg Blues Boy, wat uiteindelijk B.B. werd.

In 1949 begon King songs op te nemen onder contract met RPM Records. Veel van zijn vroege opnames werden geproduceerd door Sam Phillips, die later het legendarische Sun Records zou stichten.

In de jaren 1950 werd B.B. een van de belangrijkste namen in R&B muziek, met een imposante lijst van hits zoals "You Know I Love You", "Woke Up This Morning", "Please Love Me", "When My Heart Beats Like a Hammer", "Whole Lotta' Love", "You Upset Me Baby", "Every Day I Have The Blues", "Sneakin' Around", "Ten Long Years", "Bad Luck", "Sweet Little Angel", "On My Word of Honor" en "Please Accept My Love". In 1962 begon King bij ABC-Paramount Records.

In November 1964 nam B.B. King het legendarische album Live at the Regal op in het Regal Theater te Chicago.

King vond zijn eerste succes buiten de bluesmarkt in 1969 met zijn remake van Roy Hawkins' melodie, "The Thrill Is Gone", dat een hit werd in zowel de pop- als de R&B-hitlijsten, een zeldzame gebeurtenis, zeker in die tijden. Kings succes bleef duren in de jaren 1970 met liedjes als "To Know You Is to Love You" en "I Like to Live the Love". Van 1951 tot 1985 verscheen King maar liefst 74 keer in de Billboards-R&B-charts.

De jaren 1980, 1990 en 2000 leverden niet zoveel platen op, maar King bleef wel zeer actief in televisieshows, films, en treedt zo'n 300 keer per jaar op. In 1988 bereikte hij een nieuwe generatie fans via de single "When Love Comes To Town", opgenomen samen met de Ierse band U2. In 2000 duetteerde King met gitarist Eric Clapton om Riding With The King op te nemen.

In 2004 werd aan King een eredoctoraat overhandigd van de Universiteit van Mississippi. Tevens had hij ook zijn uitgebreide bluescollectie geschonken aan het 'Ole Miss Center for Southern Studies'.

Met zijn 82 jaar heeft King een zeer vol en zeer actief leven geleid. Hij bezit een vliegbrevet, is bekend als gokker, vegetariër, niet-drinker en niet-roker. Als diabeticus sinds meer dan tien jaar, is King een van de spreekbuizen van de strijd tegen diabetes.

Lucille

B. B. King en concert en France (1989).

B.B. King speelt vooral op Gibson-gitaren en noemt ze traditiegetrouw "Lucille".

Dit is ontstaan in de winter van 1949. King speelde in Twist, een plaats in Arkansas, Amerika. Tijdens zijn optreden begonnen twee mensen te vechten en ze stootten een vat brandende benzine om die als verwarming dienst deed. Daardoor kwam het gebouw in brand te staan. Toen iedereen buiten was, realiseerde King zich dat hij zijn gitaar had achtergelaten. Hij riskeerde toen zijn leven om zijn gitaar te halen.

Toen King later hoorde dat het gevecht over een vrouw ging die "Lucille" heette, besloot hij zijn gitaar zo te noemen, om zich er aan te herinneren nooit meer zoiets te doen.

Ook zijn hond die op 27 januari 2006 vermist is geraakt heet "Lucille". Degene die de hond terug vindt, krijgt als beloning een gitaar met handtekening.Orlando geopend op International Drive.
 In 2009 werd er een club geopend in West Palm Beach. Nog een club is gevestigd in het Mirage Hotel in Las Vegas. De Memphis, Nashville, Orlando, West Palm Beach en Las Vegas blues clubs zijn allemaal van hetzelfde bedrijf

Nieuwjaar is de dag waarop het begin van het nieuwe jaar wordt gevierd. In de Westerse Wereld is dit op 1 januari, in andere culturen vaak op andere data. Bij deze viering zijn wederzijdse gelukwensen en goede voornemens gebruikelijk.

Geschiedenis

Lang geleden begon het nieuwe jaar bij het begin van de lente, als de natuur weer tot leven kwam, of begin januari, als de dagen beginnen te lengen. Bij de invoering van het christendom wilde de Kerk een eind maken aan de heidense gewoonten rond deze nieuwjaarsviering, en riep 1 januari uit tot bid- en boetedag om de besnijdenis van Jezus (8 dagen na de geboorte) te vieren. Maar ook daarna vierde men het nieuwe jaar nog rond de oude heidense data, maar ook op Sint Maarten (11 november); de eerste adventsdag; de zonnewende (rond 21 december); of Maria Boodschap (25 maart). De Spaanse landvoogd Requesens besloot in 1575 dat het nieuwe jaar officieel op 1 januari begon.

De Babyloniërs brachten rond 2600 v.Chr. een koningsoffer. Ze meenden dat op nieuwjaarsdag de koning het mikpunt van de goden zou zijn, dus vervingen ze de koning tijdelijk door een slaaf of een ter dood veroordeelde, reden hem als koning rond en offerden hem ten slotte. Zo werd het kwaad een jaar afgewend.

De oude Germaanse oud-en-nieuwviering werd in de winter gevierd, duurde 12 dagen en nachten en heette 'joelfeest'. Het joelfeest begon op 25 december, als de dagen gingen lengen, en duurde tot 6 januari, het huidige Driekoningen. Rond de 8e dag, ofwel 1 januari, was het hoogtepunt met grote vuren, dierenoffers en veel eten en drinken. In hedendaagse paganistische religies (o.a. Wicca) wordt Yule gevierd rond 21 december.

Bij de Romeinen begon het nieuwe jaar op 1 maart, totdat Julius Caesar in 44 v.Chr. de Juliaanse kalender invoerde, vanaf die tijd was Nieuwjaar op 1 januari. De Romeinen offerden sindsdien op die dag aan de god Janus (waarnaar januari is genoemd) om hem mild te stemmen voor het aankomende jaar. Dit begin van het jaar in maart komt nog tot uiting in de namen van onze maanden september ("zevende maand"), oktober ("achtste maand"), november ("negende maand") en december ("tiende maand"), en in de schrikkeldag, die voorkomt aan het eind van de laatste maand van het jaar: februari.

Tijdens de overgang tussen het oude- en nieuwe jaar worden netwerkdiensten van mobiele telefoons geblokkeerd om te voorkomen dat telefoonlijnen overbelast raken.

Tradities en gebruiken

Men ziet de periode van Kerst tot Driekoningen (de heidense twaalf nachten) tegenwoordig nog steeds als feestelijke periode. In deze periode vallen (verplichte) snipperdagen en schoolvakanties, en veel bedrijven zijn gesloten. Veel mensen laten de kerstboom tot na Driekoningen staan. De tradities van onze heidense voorouders hebben dus nog steeds invloed.

De nieuwjaarsvuren zijn terug te vinden in de traditionele kerstboomverbrandingen die in sommige plaatsen nog steeds worden georganiseerd. De oude vuren werden destijds gedoofd, en nieuwe vuren werden ontstoken om het oude jaar te vernietigen en de komst van het licht en het nieuwe te onderstrepen.

Ook moesten de geesten van de overledenen en de demonen worden verjaagd, die juist rond deze tijd konden opspelen. Dit verjagen gebeurde met veel lawaai, wat we nog terugvinden in het gebruik om rond de jaarwisseling vuurwerk en klokgelui te gebruiken.

Deze geesten moesten echter ook gunstig gestemd worden. Zij konden namelijk de mensen en het vee vruchtbaar maken en het gewas doen groeien. Men bracht ze daarom ook offers, die men na het ritueel zelf opat en -dronk. Dit vinden we terug in onze eigentijdse kerst en oud-en-nieuwgerechten terug, zoals kerststollen, duivekaters, wafels, knieperties, spekdikken, oliebollen en de traditie om uitgebreide maaltijden aan te richten met veel alcoholische drank.

Het geven van cadeautjes en nieuwjaarsgiften aan familie en personeel was al onder de Romeinen gebruikelijk. Het vindt in Frankrijk plaats op nieuwjaarsdag, in Italië op Driekoningen, in het Verenigd Koninkrijk op Eerste kerstdag, in Duitsland op Kerstavond en in Nederland op Sinterklaas (5-6 december) en met kerst. In 1535 schafte Maarten Luther Sinterklaas af; het Kerstkind werd de brenger van geschenken.

Op 1 januari wensen we iedereen het beste, zodat we die wensen ook terug ontvangen. Vroeger werd vooral geld gegeven. In de 19e eeuw liep dat uit de hand, toen men wildvreemde voorbijgangers geld probeerde af te bedelen met berijmde nieuwjaarswensen en -prenten. Schoorsteenvegers, vuilnisophalers, straatvegers, nachtwakers en lantaarnaanstekers verkochten hun beste wensen; tegenwoordig zijn het de tijdschrift- en krantenbezorgers die ons zo hun beste wensen overbrengen, en zien we dit gebruik nog terug in het sturen van kerst- en nieuwjaarskaarten, het geven en bezoeken van nieuwjaarsrecepties, en de gewoonte iedereen die men ontmoet het beste te wensen voor het nieuwe jaar.

In de laatste jaren is het gebruikelijk geworden zich massaal in het open en dus koude water te storten, meestal in, soms zonder zwemkleding, maar ook in allerlei fantasie uitmonsteringen, dit gebruik staat bekend als de nieuwjaarsduik.

Ook op 1 januari vindt het traditionele Nieuwjaarsconcert van de Wiener Philharmoniker plaats, een jaarlijks concert op nieuwjaarsdag in de Wiener Musikverein, het concertgebouw van Wenen. Dit concert wordt internationaal live uitgezonden op televisie.

Tevens is er een wedstrijd van het schansspringen, het Vierschansentoernooi, dat begint in Oberstdorf, Garmisch-Partenkirchen, Innsbruck en Bischofshofen. Dit wordt ook live uitgezonden op televisie.

Later in de maand vinden er vele nieuwjaarsrecepties in bedrijven, verenigingen en gemeenten in Nederland plaats.

Nieuwjaarsbrief

In België is het voor kinderen de gewoonte om op 1 januari een nieuwjaarsbrief met nieuwjaarswensen voor te lezen aan de ouders en aan de doopmeter en dooppeter. Meestal zijn doopmeter en dooppeter nabije familie en is dit gebeuren een echt familiefeest, in aanwezigheid van grootouders en ooms en tantes.

Een nieuwjaarsbrief is traditioneel een eenvoudig dubbel gevouwen en versierd kaftje, binnenin kan dan de tekst geschreven worden. De tekst opent traditioneel met : "Liefste ouders", "Liefste meter" of "Liefste peter". In nieuw samengestelde gezinnen en bij overlijdens, kan hiervan afgeweken worden. De nieuwjaarswensen zelf worden meestal in rijm of versvorm geschreven. De brief eindigt met: " Uw doopkind,(Plaats) , 1 januari,(jaartal)" De blanco brieven zijn te koop in de boekhandel.

Zolang het kind nog niet naar school gaat, zullen de ouders de nieuwjaarsbrief zelf schrijven en inoefenen met het kind. Nadien zal de voorbereiding en het schrijven van de nieuwjaarsbrieven volledig op school gebeuren. Dit is in het lespakket opgenomen. Vanaf de kleuterschool tot de basisschool zal de tekst voorgedrukt staan op de nieuwjaarsbrief. Op school zullen de kinderen de tekst gezamenlijk inoefenen. Op zijn 6de, vanaf het eerste jaar tot het laatste jaar basisschool, zal het kind op school de nieuwjaarsbrief eigenhandig schrijven en voorlezen.

Na het voorlezen van de nieuwjaarsbrief krijgt het kind speelgoed of een nuttig geschenk, dat in overleg met het kind en de ouders gekozen is. Het krijgen van geschenken met Nieuwjaar is in België even belangrijk of zelfs belangrijker dan met Sinterklaas.

Op zijn 12de-13de jaar, wanneer het kind de overstap maakt van de basisschool naar secundair onderwijs, zal deze traditie ophouden. Soms krijgt de tiener met Nieuwjaar, nog wat geld toegestopt door de doopmeter of dooppeter tot hij of zij meerderjarig is of huwt.

Alhoewel een doopmeter en dooppeter een christelijk-katholiek gebruik is, is deze traditie ook door vrijzinnigen overgenomen. Dit is niet het geval bij de andere geloofsovertuigingen.

Hannah Montana is een Amerikaanse komedieserie gecreëerd door Michael Poryes, Richard Correll en Barry O'Brien en uitgezonden op Disney Channel. De serie is gemaakt voor kinderen tussen de 7 en 17 jaar. Het eerste seizoen werd vanaf 17 mei 2008 in Nederland uitgezonden door Jetix in een Nederlandse nasynchronisatie. Dat seizoen werd vanaf 20 juni 2009 opnieuw uitgezonden met ondertiteling, omdat de nagesynchroniseerde grappen niet begrepen werden. De serie kreeg ook een nieuwe naam: Hannah Montana Original. In Vlaanderen wordt de serie uitgezonden door VT4. Vanaf 3 oktober 2009 is de serie in Nederland alleen nog maar op Disney Channel en vanaf 1 november 2009 in Vlaanderen op Disney Channel te zien.

Personages

Miley Stewart is een normale scholier die stiekem 's avonds met een pruik op door het leven gaat als de populaire popster Hannah Montana. Alleen haar familie en beste vrienden weten dit. Elke aflevering krijgt ze weer te maken met problemen. Haar beste vriend is Oliver Oken. Hij was ooit smoorverliefd op Hannah Montana, totdat hij er achterkwam dat Miley Hannah was. Lilly Truscott/Lola Luftnagle is de beste vriendin van Miley. Ze was een grote fan van Hannah Montana, totdat ze er achterkwam dat Miley dit in werkelijkheid was. Ze is dol op skateboarden, jongens, het strand en het winkelcentrum. Ze probeert er nog steeds mee om te gaan dat Miley werkelijk Hannah is. Ook heeft ze sinds de aflevering "What I Don't Like About You" van Seizoen 3 een relatie met Oliver Oken. Robby Ray Stewart is een weduwnaar en de vader van Miley en Jackson. Hij is tevens haar manager en producent, wanneer Miley Hannah Montana is. Hij geeft haar meestal raad, wanneer Miley problemen heeft. Jackson Stewart is de grotere broer van Miley en is student. Hij geeft veel om zijn imago en geld. Hij is dol op meisjes en wil alles doen om bij hen in de smaak te vallen.

David Robert Jones, beter bekend onder zijn artiestennaam David Bowie (Brixton, 8 januari 1947) is een Engelse muzikant. Hij wordt gezien als een uiterst invloedrijk rockmuzikant, artiest en acteur, vanaf de jaren zestig tot heden.

David Bowie werd bekend vanwege wereldhits zoals Changes, Ziggy Stardust, Let's Dance, Dancing In The Street, Heroes en Under Pressure. In Nederland had Bowie vijf nummer één hits. Daarnaast is hij bekend van de verschillende imago's, die vooral in de jaren zeventig excentriek te noemen waren.

Biografie

De beginjaren

David Bowie is geboren in Brixton (stadsdeel van Londen), maar is opgegroeid in Bromley, in het graafschap Kent. Toen Bowie 15 was, werd zijn linkeroog in een gevecht met een vriend beschadigd toen deze hem met zijn vuist in het gezicht raakte. Na enkele operaties kan David Bowie nog wel zien met zijn beschadigde oog, zij het in mindere kwaliteit. De pupil kan, door de beschadiging, niet meer reageren op licht-variaties waardoor het linkeroog permanent een bruine kleur lijkt te hebben. Hierdoor lijkt het dat hij op het eerste gezicht twee verschillend gekleurde ogen heeft, wat later een van zijn handelsmerken zal worden.

Oorspronkelijk was hij in de jaren zestig saxofonist en zanger in verschillende Londense bluesbandjes, zoals de The Lower Third. Een van David Bowie's grootste talenten is om nieuwe trends te zetten, die navolging kregen over de hele wereld. Later in zijn carrière wist hij zijn imago aan te passen aan muzikale trends, waarbij hij daar zijn eigen invulling aan wist te geven. Zijn muzikale invloed blijkt onder meer door het aantal artiesten dat aangeeft door hem muzikaal geïnspireerd te zijn (Simple Minds, U2, Pet Shop Boys, Placebo, Sonic Youth, The Arcade Fire, Nine Inch Nails, Joy Division en vele anderen). Hij is beïnvloed door drama, van avant-garde en mime tot commedia dell'arte en gebruikte verschillende karakters en pseudoniemen in zijn werk, waarvan Ziggy Stardust de bekendste is. De naam David Bowie is een gevolg van het feit dat er al een Davy Jones van The Monkees was. Daarom koos hij de achternaam Bowie, van Jim Bowie, die het bowiemes had uitgevonden.

Hij verwierf zijn eerste bekendheid met het nummer Space Oddity in 1969, dat samenviel met de eerste maanlanding en gebaseerd was op Stanley Kubricks film 2001: A Space Odyssey. Het was zijn eerste commerciële succes in het Verenigd Koninkrijk waar de single de vijfde plaats in de hitparade haalde. In Nederland bereikte de single in september 1969 een achtste plaats in de hitparade. In de Verenigde Staten bereikte het nummer de vijftiende plek in de hitparade. De re-release in 1975 in Engeland bereikte zelfs de eerste plek. Zijn eerste twee albums waren in eerste instantie nergens een groot succes. Beide albums werden in het Verenigd Koninkrijk uitgebracht met de titel David Bowie, hetgeen tot de nodige verwarring leidde. In de Verenigde Staten stond het tweede album in eerste instantie bekend als Man Of Words, Man Of Music. In 1972 werd het tweede album opnieuw uitgebracht als Space Oddity. Met die titel haalde het album zowel in de Verenigde Staten als in het Verenigd Koninkrijk de top 20.

In maart 1970 trouwde Bowie met Mary Angela Barnett (nu beter bekend als Angela Bowie). Later dat jaar bracht hij The Man Who Sold the World uit. Hierop verruilde hij de akoestische gitaar van Space Oddity voor een zwaarder rockgeluid, verzorgd door onder andere gitarist Mick Ronson. Dit sloot aan bij de Britse hardrock van dat moment, hoewel ook op dit album Bowie's drang tot vernieuwing bleek, onder meer door het gebruik van latin invloeden in het titelnummer. Rond deze tijd vormde hij ook zijn band The Spiders From Mars (als opvolger van Hype). Het titelnummer werd succesvol gecoverd door Lulu in 1974 en door Nirvana in 1994. De hoes van The Man Who Sold the World was opvallend, omdat Bowie te zien was in een elegante jurk. Dit was een van de eerste tekenen van de exploitatie van zijn androgyne uiterlijk. De hoes werd in de Verenigde Staten gecensureerd en vervangen door een andere hoes.

Zijn volgende album, Hunky Dory (1971), kenmerkte zich deels door een terugkeer naar het geluid van Space Oddity, maar ook door "Oh! You Pretty Things" en het nummer "Kooks". Dat laatste nummer werd opgedragen aan zijn toen nog jonge zoon Zowie Bowie, die als Duncan Zowie Heywood Jones bij de burgerlijke stand bekend staat. Bowie eerde op het album verder op ongebruikelijk directe manier enkele van zijn voorbeelden in de nummers "Song for Bob Dylan", "Andy Warhol" en "Queen Bitch" (opgedragen aan de Velvet Underground). Het volgende jaar zou Bowie Lou Reeds solo-doorbraak Transformer produceren. Vergezeld van de hitsingle Life On Mars verkocht Hunky Dory goed in het Verenigd Koninkrijk. Ook zijn zelfverklaarde biseksualiteit kon op veel aandacht rekenen (later zou hij afstand nemen van deze uitspraak). In de daaropvolgende periode van achttien maanden (1972 en 1973) had hij in het Verenigd Koninkrijk vier albums in de top tien staan en acht top tien hits. Ook in Nederland en België begonnen zijn albums rond deze tijd steeds beter te verkopen.

De Ziggy Stardustjaren

Zijn androgyne verschijning werd verder doorgevoerd op zijn volgende album The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars (1972). Het album werd zowel commercieel als artistiek een succes. Ziggy Stardust is één van 's werelds meest bekende conceptalbums en verhaalt over de carrière van een buitenaardse rockzanger. Het album bevat veel van Bowie's meest gewaardeerde werk. Het is op nummer 35 het hoogst geplaatste van zes Bowiealbums in de top 500 van meest invloedrijke albums aller tijden van het blad Rolling Stone. Het album valt te beschouwen als een reactie op zijn eigen beroemdheid en het conflict tussen zijn eigen idealen en de realiteit van het leven als een van de grootste sterren van dat moment. Dit thema werd verder doorgevoerd op het album Aladdin Sane (1973) met de hit "The Jean Genie" (nummer 7 in de Nederlandse Top 40) en de Rolling Stonescover "Let's Spend the Night Together". David Bowie werd rond deze periode de koning van de glamrock genoemd.

David Bowie als Aladdin Sane

David Bowie voerde het karakter Ziggy Stardust tot in het extreme door. Hij toerde en gaf persconferenties als Ziggy. Hier kwam een plotseling einde aan toen Ziggy abrupt en dramatisch zijn leven als rockzanger beëindigde tijdens een liveconcert in het Londense Hammersmith Odeon op 3 juli 1973. Deze show werd later uitgebracht in 1983 als film en bijbehorende soundtrack onder de naam Ziggy Stardust - The Motion Picture. Een opgepoetste versie is in 2003 als de 30th Anniversary Edition verschenen. Bowie's volgende twee albums waren muzikaal gezien voortzettingen van de Ziggy Stardustperiode: het jaren zestig cover-album, Pin Ups (1973) en het ambitieuze en futuristische Diamond Dogs (1974). Het album werd gevolgd door een grote Diamond Dogs Tour in de Verenigde Staten. De choreografie van de tour werd verzorgd door Toni Basil en stond bol van theatrale special effects. De tour werd gefilmd door Alan Yentob voor de documentaire Cracked Actor.

Bowie gaf aan dat het resulterende livealbum David Live eigenlijk David Bowie is Alive and Well and Living Only in Theory zou moeten heten, waarschijnlijk een verwijzing naar zijn (door overmatig drugsgebruik) verwarde mentale toestand in deze periode. Desondanks verstevigde het album zijn status als superster, met een tweede plaats in de hitlijst in het Verenigd Koninkrijk en een achtste plek in de hitlijst in de Verenigde Staten.

Bowie werkte in deze periode behalve met Lou Reed ook samen met Iggy Pop & The Stooges, Mott The Hoople en Lulu.

Soul, drugs en Berlijn

In 1975 veranderde Bowie zijn imago drastisch, zowel artistiek als qua uiterlijk. Wel konden we hem in zijn eerste commerciële film, The Man Who Fell To Earth, nog één keer bewonderen als androgyne buitenaardse rockster. Zijn eerste werk na deze zet was de dansbare soulplaat Young Americans. Dit was een groot verschil met zijn voorgaande werk. Hij verloor hiermee veel fans, maar trok ook weer veel nieuwe fans naar zich toe. Opvallend is ook het nummer Fame, een duet met John Lennon. Dit werd zijn eerste Amerikaanse nummer één hit en bereikte in Nederland de vierde plaats.

Ondertussen had Bowie zich gevestigd in Los Angeles en gebruikte veel drugs, vooral cocaïne. Op het album Station To Station (1976) introduceerde hij een nieuw en controversieel personage, genaamd The Thin White Duke, een gladde, koude, typisch Britse aristocraat. Het album was zijn tijd ver vooruit en kenmerkte zich door een kil new wavegeluid, vermengd met enkele funk- en disco-invloeden. Sommigen horen ook de invloed van Bowie's zwaar toegenomen drugsgebruik in vooral het titelnummer, anderen zien in het album eerder toespelingen op occulte zaken, met name op de kabbalistische boom des levens ("Kether" en "Malkut" zoals ze in de tekst van het titelnummer voorkomen zijn namen van sefirot -stations- van de boom des levens). Ook in Bowies andere werk wordt soms gerefereerd aan het occulte. Het nummer Golden Years werd Bowie's vijfde top tien hit in Nederland (nummer 6).

Superster in de jaren tachtig

In 1980 kwam er een eind aan de Berlijnse jaren van Bowie. Met Scary Monsters... and Super Creeps keek hij terug op zijn eigen carrière en met de single Ashes To Ashes scoorde hij weer een grote hit. Het album gebruikte weliswaar de invloeden waarmee Bowie in Berlijn had kennisgemaakt, maar was zowel muzikaal als tekstueel veel directer dan de voorgaande albums. Mogelijk was dit een gevolg van de drastische veranderingen die Bowie in de periode voorafgaand aan het album had ondergaan. Hij scheidde van Angela Bowie en onderging een ontwenningskuur voor zijn drugsgebruik. Veel mensen zagen dit album als zijn voorlopig laatste, omdat het ernaar uitzag dat Bowie zich ging richten op zijn film- en theatercarrière (onder meer stond hij drie maanden op het toneel van Broadway als de Elephant Man). In 1981 scoorde hij samen met Queen nog wel een nummer één hit met de klassieker Under Pressure. In 1982 werkte hij samen met discoproducer Giorgio Moroder voor de soundtrack van de film Cat People en verscheen zijn eind jaren zeventig opgenomen duet Peace On Earth/Little Drummer Boy met Bing Crosby op (kerst)single.

Het duurde tot 1983 voor David Bowie een nieuw album uitbracht. Het toegankelijke album Let's Dance en de bijbehorende hitsingles Modern Love, China Girl en het titelnummer werden enorme commerciële successen die Bowie tot een absolute superster maakten. Het album was geproduceerd door Nile Rodgers (Chic) en alle singles werden voorzien van videoclips die op de in deze jaren nieuwe zender MTV vaak te zien waren. Samen met de Serious Moonlight Tour trok hij overal ter wereld volle stadions. De gitarist op het album, Stevie Ray Vaughan, werd in de tour vervangen door Earl Slick.

De opvolger Tonight (1984), werd door vele critici gezien als een luie poging om het succes van Let's Dance te evenaren. Dit lukte echter maar deels, door middel van het van Iggy Pop teruggeleende Tonight, een duet met Tina Turner, en de hit Blue Jean. Dit laatste nummer ging gepaard met een vijftien minuten durend filmpje, dat op succesvolle wijze Bowie's jarenlange interesse in de combinatie drama en muziek liet blijken. Het album stelt vooral teleur door het geringe aantal nieuwe songs; meer dan de helft van het album bestaat uit covers van Iggy Pop-nummers of eerder door Iggy Pop uitgebrachte songs. Het nummer Loving the Alien laat Bowie echter op zijn best zien.

Het jaar daarop scoorde Bowie toch weer een nummer één-hit met This Is Not America, met de Pat Metheny Group. Dit nummer kwam uit de film The Falcon and the Snowman. Later dat jaar scoorde hij weer een nummer één hit. Deze keer vertolkte hij samen met Mick Jagger de Martha Reeves & the Vandellas-hit, Dancing in the Street, opgenomen in het kader van Live Aid. Hierna speelde hij een succesvolle hoofdrol in de film Labyrinth (1986), waarvan het nummer Underground in Nederland de top 10 haalde. In 1986 speelde hij een rol in de film Absolute Beginners, en de door hem geschreven titelsong werd een hit.

In 1987 kwam het volgende album van David Bowie uit, Never Let Me Down. De plaat werd door critici, maar ook veel fans, ongenadig de grond in geboord. Desalniettemin werd de single Day In Day Out een hitje en was de begeleidende Glass Spider Tour commercieel een veel groter succes dan het album. Artistiek sloeg deze tournee de plank echter behoorlijk mis, iets wat door Bowie later ook volmondig erkend werd. Het opvallende is dat het in dezelfde periode opgenomen en door Bowie geproduceerde Iggy Pop-album Blah Blah Blah wel van hoge creatieve kwaliteit is. Dit album wordt vanwege de invloed van Bowie (nummers als "Isolation", "Hideaway" en "Shades") door veel Bowie-fans beter gewaardeerd dan Bowie's eigen producten in die tijd. Vervolgens werd het even stil rond Bowie als soloartiest. In Nederland scoorde hij in de jaren tachtig nog één nummer één hit met een live-versie van het nummer "Tonight", in duet met Tina Turner.

Tin Machine

In 1988 vormde Bowie, voor het eerst sinds de jaren zestig, een rockband, genaamd Tin Machine. Tin Machine was een viertal, waar naast Bowie gitarist Reeves Gabrels, bassist Tony Sales en drummer Hunt Sales in zaten. Tin Machine bracht in 1989 het album Tin Machine uit, waarbij Bowie zijn wens liet blijken om weer muziek te maken voor zichzelf en niet voor de massa, zoals de albums hiervoor. Bowie trad met Tin Machine op in kleine zalen, waaronder Paradiso.

In 1991 verscheen het album Tin Machine II. Door de critici werd dit album evenals de voorganger met gemengde gevoelens ontvangen. Het album werd ondersteund met een tournee (liveopnames van deze tournee verschenen in 1992 op het album Oy Vey, Baby). Vervolgens werd de band officieus ontbonden.

Sinds de jaren negentig

David Bowie in 1990

Na de artistieke flop Never Let Me Down en zijn ervaringen in de band Tin Machine besloot Bowie dat het tijd was voor verandering. In 1990 werden al zijn klassieke albums op cd uitgebracht door Ryko/EMI, waardoor Bowie de kans schoon zag zijn grote hits ten grave te dragen. Moe van het oeverloos herhalen van zijn grootste successen, wilde hij deze tijdens de Sound + Visiontour voor de laatste keer live ten gehore brengen. In deze tournee was een grote rol weggelegd voor gitarist Adrian Belew, met wie hij ook het duet Pretty Pink Rose had opgenomen.

In 1992 trouwde Bowie met voormalig fotomodel Iman Abdulmajid. Speciaal voor de huwelijksceremonie schreef Bowie een aantal instrumentale nummers, die in 1993 op het album Black Tie, White Noise verschenen. Het album was wederom geproduceerd door Nile Rodgers, en bevatte een aantal sterke tracks, zoals de cover van Creams I Feel Free met Mick Ronson op gitaar en de hitsingle Jump They Say, met als thema de zelfmoord van zijn halfbroer Terry. Mede doordat het label waarop het album in de Verenigde Staten werd uitgebracht (Savage) failliet ging, was er maar een beperkte promotie, en het album werd al snel weer vergeten. In 2003 kreeg het album opnieuw aandacht doordat er een speciale, uitgebreide editie van verscheen, bestaande uit de oude cd, een cd met speciale versies van nummers, en een dvd met daarin videoclips van de nummers en een aantal clips die speciaal waren opgenomen voor vertoning op het huwelijksfeest van Bowie en Iman. In 1993 schreef Bowie de soundtrack voor de BBC-miniserie Buddha of Suburbia, naar het boek van Hanif Kureishi, maar ook dit album werd nauwelijks opgemerkt.

In 1995 kwam Bowie terug met 1. Outside, waarbij hij opnieuw samenwerkte met Brian Eno. Het album werd omschreven als een vreemd, conceptueel en moeilijk toegankelijk album. Het staat vol met gelezen fragmenten over moord, marteling en andere gruweldaden en daartussen staan de nummers. Op dit album is de toenemende invloed van gitarist Reeves Gabrels sterk merkbaar. Er werd gezegd dat dit het eerste album zou zijn in een serie van vijf, en zelfs de titels van de volgende albums (die tot op heden niet zijn verschenen) werden al bekend gemaakt. Wereldwijd kreeg Bowie positieve artikelen en recensies in de bladen. Een grootschalige tournee volgde, waarin Bowie zijn in 1990 gedane belofte zijn oude nummers niet meer te spelen alweer verbrak. Het nummer "Hallo Spaceboy" werd in 1996 in de remix van de Pet Shop Boys (inclusief verwijzingen naar Major Tom) een bescheiden hit. Voor het eerst sinds Scary Monsters had Bowie ook de critici weer (bijna) unaniem aan zijn zijde. Het in 1997 verschenen album Earthling haakte aan bij de toen hippe junglemuziek, maar bevat desalniettemin een aantal sterke nummers (zoals I'm Afraid of Americans dat vagelijk doet denken aan What You Got van John Lennon en Little Wonder). Dit album werd eveneens gevolgd door een tournee, waarin ook nummers uit de Berlijntijd (zoals "V2-Schneider" van "Heroes") van een modern jasje werden voorzien. Tijdens de Earthlingtournee trad ook Nine Inch Nails-zanger Trent Reznor een aantal maal samen met Bowie op en in de videoclip van "I'm Afraid of Americans" is hij de man die een bange Bowie in New York achtervolgt.

David Bowie in 2004, tijdens het uitkomen van Reality

David Bowie's ster op de Hollywood Walk of Fame

De albums ...hours (1999), Heathen (2002) en Reality (2003) lieten een terugkeer zien naar de singer-songwriterperiode van Hunky Dory. Deze drie albums werden door velen gezien als een trilogie. De release van het album ToY, met nieuw opgenomen versies van nummers uit zijn beginperiode, stond gepland voor omstreeks 2001. Om onduidelijke reden werd het album afgezegd, terwijl de hoes al was ontworpen. Een aantal songs van dit album verschijnt als extra nummer op cd-singles uit de Heathenperiode (nieuw opgenomen versies van "Baby Loves That Way", "You Got a Habit of Leaving" en "Conversation Piece", nummers uit 1967, en een nieuwe versie van "Shadowman", een nooit eerder uitgebrachte song uit 1968). Op het album Reality verscheen een nieuwe versie van "Rebel Rebel". Op het album Heathen staan de nieuwe nummers "Afraid" en "Slip Away", een ode aan Bowie's favoriete kinderprogramma uit zijn jeugd, Uncle Floyd. Het nummer "Yesterday" door Bowie (een cover van het Beatles-nummer), dat op internet circuleert, was waarschijnlijk voor ToY bestemd. Het album Reality werd op een bijzondere wijze aan fans en pers gepresenteerd. In een groot aantal plaatsen in Europa kon men op een groot scherm via satelliet het liveconcert volgen waarop Bowie en zijn band alle nummers van Reality ten gehore brachten. De reacties van fans en pers zijn positief. Een dvd van dit concert werd later toegevoegd aan een speciale editie van de cd Reality. Bowie begon in september 2003 aan een ambitieus opgezette tournee van meer dan honderd concerten in anderhalf jaar. Deze tournee werd in 2004 echter plotseling voortijdig afgebroken vanwege gezondheidsproblemen, naar later bleek een lichte hartaanval. Van de Realitytournee verscheen in 2004 een dvd (A Reality Tour) met daarop het concert in Dublin. Sindsdien is het rustig rond David Bowie. Hij trad nog op tijdens de Fashion Rocks, waar hij "Life on Mars?" en "Five Years" ten gehore bracht, samen met de band Arcade Fire. Op 8 februari 2006 kreeg hij een Grammy-award uitgereikt voor zijn gehele oeuvre.

Naar verluidt is hij momenteel bezig met het opnemen van nieuwe nummers voor een album. Op eerste kerstdag 2006 verscheen een speciale cd-single van Bowie met David Gilmour van Pink Floyd, waarop het overlijden van Pink Floyd-oprichter Syd Barrett werd herdacht. Bowie zong op de cd een van de versies van het nummer. De single was slechts een week verkrijgbaar en kon daarna drie weken lang via iTunes worden gedownload. Rond David Bowie's zestigste verjaardag in 2007 verschenen er in muziekbladen veel artikelen en een uitgebreide documentaire op de BBC.Momenteel is Bowie de facto met pensioen, en houdt hij zich muzikaal vooral bezig met het heruitbrengen van ouder materiaal. Af en toe treedt hij nog eens live op of is hij te zien in een film, zoals in The Prestige

Steppenwolf voorman John Kay in 2007

Steppenwolf is een stevige blues-rock band met psychedelische invloeden opgericht aan het eind van de jaren zestig van de twintigste eeuw. Oprichter en spil van de band is John Kay. Hun teksten zijn voor die tijd zeer actueel en beslaan veel aspecten van de roerige "sixties". De band heeft veel invloed gehad en de basis gelegd voor de moderne rockmuziek. De band bestaat en speelt nog steeds.

Historie

Aangemoedigd door Gabriel Mekler, producer van ABC-Dunhill Records, richt John Kay, een Duits-Canadese singer-songwriter de band Steppenwolf op. De naam is geïnspireerd op Hermann Hesse's boek De steppewolf. Volgens ingewijden wordt deze naam aan John voorgesteld door Jim Morrison, die zoals bekend goed thuis was in de literatuur en zich sterk aangetrokken voelde tot het boek.

De bandleden zijn drummer Jerry Edmonton, keyboardspeler Goldy McJohn, bassist Rushton Moreve en de 17-jarige gitaarbelofte Michael Monarch. Ze brengen hun eerste lp, Steppenwolf, uit in 1968 en deze wordt meteen een kaskraker. Niet in de laatste plaats doordat 2 nummers, Born To Be Wild en The Pusher als soundtrack worden gebruikt in de legendarische film Easy Rider van Dennis Hopper en Peter Fonda.

Sinds 1968 hebben John Kay en de band 38 albums uitgebracht.

Muzikale kenmerken

De band heeft een ruige blues-rocksound door het overstuurde orgel- en gitaargeluid plus de gruizige stem van John Kay. De composities zijn duidelijk rock georiënteerd. Luister naar hun ode aan Chuck Berry in de song Berry Rides Again. Zij klinken duidelijk anders, heavier, dan de destijds ook populaire Beach Boys en The Byrds.

Hun muziek kan gezien worden als basis voor de in de jaren zeventig populaire hardrock muziekstijl. In de song Born To Be Wild wordt voor het eerst de term Heavy Metal gebezigd. Na beluistering van het 2e couplet, hoor je John Kay zingen:
"I like smoke and lightning - Heavy metal thunder - Racin' with the wind - And the feelin' that I'm under - Yeah Darlin' go make it happen - Take the world in a love embrace - Fire all of your guns at once - And explode into space".

Hun afschuw van harddrugs laten ze blijken in de dreigende, psychedelische, song The Pusher, waarin alle hens aan dek wordt gehaald om de pusher, de onweerstaanbare dealer, letterlijk te vervloeken en uit te roeien.

In hetzelfde jaar leveren ze hun tweede lp, The Second, af. Deze wordt ook een groot succes en levert met Magic Carpet Ride ook weer een monsterhit af.

Daarna scoort de band geen single hits meer. De samenstelling wijzigt, de bassist Rushton Moreve, wordt vervangen door Nick St. Nicolas. Wel brengen ze in hoog tempo nieuwe lp's uit, bijv. Monster Met daarop kritische songs als Monster, America en Suicide. Op deze plaat vervangt Larry Byrom de gitarist Michael Monarch.

Ferre Grignard (Antwerpen, 13 maart 1939, 8 augustus 1982) was een Vlaams zanger. Hij verwierf faam tijdens de jaren '60 met nummers als "Ring, Ring, I've Got To Sing" en "My Crucified Jesus".

Hij werd geboren in een burgerlijk milieu waar hij later weinig mee te maken zou willen hebben. Toen hij eind jaren '50 kunstonderwijs ging volgen, kreeg hij bekendheid in de Antwerpse artiestenwereld. Niet omdat zijn schilderijen nu zo goed verkochten, integendeel, maar omdat hij zichzelf gitaar had leren spelen en zong als een witte neger. "Hij heeft de blues, al spreekt hij geen woord Engels."

In 1964 werd hij ontdekt door platenbaas Hans Kusters, en Grignard brak snel door met de hit "Ring, ring, I've got to sing". Met zijn hippie-achtige imago, zijn lange haar en nonchalante uiterlijk, werd hij de Boudewijn de Groot van Vlaanderen.

Hoogtepunt was een optreden in Olympia in Parijs. Kort daarop klaagde hij de Franse vedette Johnny Halliday aan, die een bewerking had gemaakt van zijn tweede hit "My crucified Jesus". Het plagiaat zelf kon hem niet zoveel schelen, wel het feit dat Halliday er een tekst op had gemaakt, die beledigend was tegenover hippies in het algemeen en Grignard in het bijzonder.

Grignard leefde overeenkomstig zijn imago: wild en nonchalant. Dat deed zijn carrière geen goed. De fans waren hem snel vergeten en Grignard werd weer cafézanger. Vlak voordat hij in 1982 aan keelkanker zou overlijden, probeerde hij een come-back te maken, "met beklemmend werk, indringend als een lange doodskreet".

Omdat hij vaak in het Antwerpse jazzcafé "De Muze" zat, hangt er ook nu nog steeds een groot portret van Grignard aan de muur.

In 2005 eindigde hij op nr. 185 in de Vlaamse versie van De Grootste Belg, buiten de officiële nominatielijst.

Billy Ray Cyrus (Flatwoods (Kentucky), 25 augustus 1961) is een Amerikaanse countryzanger en acteur. Zijn bekendste hit is 'Achy Breaky Heart' uit 1992. Tevens is hij de vader van Miley Cyrus die bij het jongere publiek beter bekend staat als Hannah Montana.

Muziek

Billy Ray bezocht het Georgetown College met een studiebeurs voor honkbal. Hij stopte echter om samen met zijn broer Jeff een band te vormen, genaamd "Sly Dog". Hij werd ontdekt door de platenmaatschappij Mercury, toen hij in 1990 een concert van Reba McEntire in Louisville, Kentucky opende. In datzelfde jaar verhuisde hij naar Los Angeles en tekende een contract bij Mercury Records. Zijn eerste album "Some Gave All" bracht meteen een grote hit, "Achy Breaky Heart". Dit nummer zorgde in Amerika voor een grote opleving van het linedancen en maakte van Billy Ray een grote ster. Ook kenden velen hem vanwege zijn mullet-kapsel, kort van voren en bovenop, en lang van achteren.

Billy Ray's tweede album "It Won't Be the Last", liep in het begin goed, maar vergeleken met zijn eerste album vielen de verkoopcijfers sterk tegen. In 1993 werkte hij mee aan de single "Romeo" van Dolly Parton, die ze onder de naam "Dolly Parton & Friends" uitbracht met Pam Tillis, Kathy Mattea, Mary Chapin Carpenter, Tanya Tucker en dus ook Billy Ray Cyrus. Een jaar later, in 1994, bracht Billy Ray zijn derde album uit, getiteld "Storm In The Heartland". Hierna volgden nog "Trail of Tears" (1996), "Shot Full of Love" (1998) en "Southern Rain" in 2000. Grote verkoopsuccessen werden dit echter niet. In 2003 boekte Billy Ray wel weer een klein succesje als gospelzanger met het album "The Other Side". In juli 2006 verscheen zijn meest recente album "Wanna Be Your Joe."

Hij heeft drie nummer één-hits en zes top tien-hits op zijn naam staan, waaronder "Could've Been Me" en "In the Heart of a Woman". Tevens heeft Billy Ray het record van langstgenoteerde plaat op nummer 1 in de Billboard 200 met een debuutalbum. "Some Gave All" stond 17 weken op de eerste plaats.

Acteerwerk

Vanaf 2001 speelde Billy Ray de hoofdrol in de comedy-dramaserie "Doc" van zender PAX (tegenwoordig ION Television). Deze serie werd het best bekeken programma van de zender en liep 3 seizoenen, tot 2004. In 2005 speelde Billy Ray in de theaterproductie "Annie Get Your Gun in Toronto" de rol van Frank Butler.

Tegen het einde van 2005 begonnen Billy Ray en dochter Miley met de opnames van de eerste twintig afleveringen van de Disneyserie "Hannah Montana". Deze show gaat over een jong pop-idool (Hannah Montana), die een alter ego aanneemt(Miley Stewart) om op die manier haar jeugd als een normaal kind door te kunnen brengen (Hannah en Miley zijn gespeeld door Miley Cyrus). Billy Ray speelt hierin de vader en manager van dit pop-idool.

De symbolen die de officiële titel van Led Zeppelin IV vormen. Ze staan respectievelijk voor Jimmy Page, John Paul Jones, John Bonham en Robert Plant.

Led Zeppelin was een Engelse rockband, opgericht in 1968 door gitarist Jimmy Page, nadat hij als enige lid van de Yardbirds was overgebleven. Naast Page bestond Led Zeppelin uit Robert Plant (zang), John Paul Jones (bas en toetsen) en John Bonham (drums).

Biografie

The New Yardbirds

In juli 1968 bleef Jimmy Page als enige over van The Yardbirds. Er moest contractueel nog een aantal optredens in september gespeeld worden in Scandinivië. Page wilde Terry Reid als zanger, maar die had net een nieuw platencontract, en beval Robert Plant aan. Deze bracht op zijn beurt drummer John Bonham mee. John Paul Jones, die al eerder met Page gewerkt had, werd bassist van de groep. Het allereerste nummer dat de groep samen speelde was Train kept a Rollin', een nummer dat de Yardbirds ook gespeeld hadden. De groep speelde van 14 tot 23 september 1968 een achttal optredens in Denemarken, Zweden en Noorwegen onder de naam The New Yardbirds. Andere 'Yardbirds'-nummers die de groep speelde waren: Dazed and confused en White Summer. Het eerste was een bewerking van een nummer van Jake Holmes dat zou verschijnen op het eerste album van Led Zeppelin, het tweede was een nummer geschreven door Jimmy Page, dat op Little Games staat, een album van The Yardbirds uit 1967.

Led Zeppelin

In oktober 1968 neemt de groep zijn eerste plaat op. Vervolgens gaat de groep van 15 oktober tot 20 december 1968 onder de naam Led Zeppelin, genoemd naar Keith Moon's manier om een slecht optreden te beschrijven (Goin' down like a lead zeppelin), op tournee door Engeland. Daarna begint een Amerikaanse tournee van 26 december 1968 tot 8 februari 1969. De setlist bestaat voornamelijk uit songs uit het eerste album. Daarnaast speelt de groep onder andere Killing Floor, een bluesnummer van Howlin' Wolf dat later in een bewerkte versie als The Lemon Song op Led Zeppelin II terecht zal komen, en Pat's Delight, een drumsolo van John Bonham die als Moby Dick eveneens op datzelfde album zal terechtkomen.

Op 12 januari 1969 komt het eerste album Led Zeppelin uit, een album met zowel harde blues als akoestische nummers. In hetzelfde jaar komt Led Zeppelin II uit, een album waarvan de nummers op verschillende plaatsen tijdens de tournees opgenomen zijn. Op het derde album Led Zeppelin III zijn Engelse folk-invloeden te horen, een geluid dat op het vierde album Led Zeppelin IV versterkt werd. Het vierde album wordt, vanwege de in runentekens geschreven titel, ook wel The Runes Album genoemd. Op dit album staat de wereldhit (en all-time classic) Stairway to Heaven, die echter nooit als single uitgebracht werd. Drummer Bonham overleed op 25 september 1980. Eind 1980, enkele maanden na het overlijden van Bonham, hield Led Zeppelin op te bestaan. Postuum verscheen nog het album Coda, met daarop een aantal nog nooit eerder verschenen nummers uit de periode 1969-1978.

Optredens na 1980

In 1985 was er een speciaal optreden van de drie overgebleven bandleden (samen met Phil Collins en Tony Thomson van Chic op drums) op het liefdadigheidsconcert (Live Aid) in Amerika, ; ook bij het 25-jarig bestaan van hun platenmaatschappij in 1988 (Atlantic Records) traden ze nog een keer op, waarbij Jason Bonham, de zoon van John Bonham, drummer was.

Op 10 december 2007 was er een eenmalig optreden (ook weer met Jason Bonham op drums) in het 02-Arena stadion in Londen als eerbetoon aan hun overleden ontdekker, Ahmet Ertegün. Voor de 20.000 beschikbare kaarten zijn wereldwijd ongeveer 20 miljoen aanvragen geweest. De pers was zeer lovend over dit reünie-concert en er waren daarna geruchten over een wereldtournee. Begin 2009 werd duidelijk dat Led Zeppelin niet meer gaat touren.

Invloed

Led Zeppelin heeft wereldwijd meer dan 310 miljoen albums  verkocht waarvan er alleen al 112 miljoen in de Verenigde Staten. Deze hoge verkoopcijfers zijn redelijk opmerkelijk te noemen omdat ten eerste de band maar tien à elf jaar bestond en ten tweede geen echte "hitmachine" was, meer een band die het van de albums moest hebben. Hieruit zou geconcludeerd kunnen worden dat Led Zeppelin tot de beste rockbands ooit behoort, en de band tot op de dag van vandaag zijn aandeel in de muziek nog niet verloren heeft. Nog steeds wordt Led Zeppelin als voorbeeld of inspiratiebron gezien door veel nieuwe muzikanten.

Frans Bauer (Roosendaal, 30 december 1973) is een zanger van het levenslied. Hij is ook werkzaam als televisiepresentator.

Het vermogen van Bauer wordt volgens het blad Quote geschat op 16 miljoen euro. Hij is daarmee één van de rijkste Nederlanders onder de 40 jaar. Het meeste geld verdient hij met zijn reallifesoap en de concerten in Ahoy. Per show ontvangt hij ongeveer € 100.000.

Opvallend is dat hij tijdens het spreken een Brabants accent gebruikt (zachte g, palatale r), maar tijdens het zingen is dit niet het geval.

Jeugd en het begin

Hij werd geboren als Frans van Doorn, omdat zijn ouders toen nog niet waren getrouwd.

Bauer groeide op in een katholiek gezin, en bracht zijn jeugd door in een woonwagen. Vanaf jeugdige leeftijd was Bauer vastbesloten om zanger te worden. Zijn grote idolen zijn Julio Iglesias, Elvis Presley en Koos Alberts. Door de laatste werd hij tijdens optredens soms op het podium gehaald om Ik verscheurde je foto mee te zingen.

Bauers eigen zangcarrière kreeg vorm in 1987 toen hij onder de hoede van producers Riny Schreijenberg en Emile Hartkamp zijn eerste single Ben je jong opnam. Eerste landelijke bekendheid kreeg hij door het televisieprogramma All you need is love (1991), waarin hij mocht kiezen uit twee vrouwelijke fans (die toevallig allebei Diana heten) om een avondje te gaan stappen.

Carrière

Het televisieoptreden zorgde voor naamsbekendheid maar het duurde, mede door onwil van nationale radiozenders om zijn muziek te draaien, nog tot 1994 voor Bauer met Als sterren aan de hemel staan zijn eerste hit scoorde. Met het Duitstalige schlageralbum Weil Ich Dich Liebe veroverde Bauer in 1997 ook de Duitse markt. De Regenboog, een duet met Marianne Weber, was in datzelfde jaar in Nederland een nummer 1-hit. Het jaar 1997 eindigde voor Bauer echter in mineur; twee leden van zijn begeleidingsband kwamen, terugkerend van een optreden, bij een verkeersongeval om het leven.

Dankzij zijn fans werd Bauer steeds populairder. In maart 1998 gaf hij zijn eerste reeks concerten in Ahoy Rotterdam. Platenmaatschappijen hadden miljoenen over voor een contract. In 2003 was de realitysoap De Bauers over het gezinsleven van Frans en Mariska een veelbekeken televisieprogramma.

Bauer werd verder veelvuldig geïmiteerd door Edwin Evers in zijn radioprogramma "Evers staat op".

In 2004 werd Bauer, onder meer vanwege zijn vele liefdadigheidswerk, benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau. In datzelfde jaar won hij tevens de Gouden Televizier-Ring. Bauer is ook ambassadeur van Villa Pardoes.

In 2005 maakte Bauer zijn debuut in de bioscoop door mee te spelen in de film "Plop en het vioolavontuur" van Studio 100, waarin hij de rol vertolkte van de muzikale kabouter Amadeus. Eind 2005 ging hij samen met Di-rect touren.

Voor december 2006 stonden een 15-tal concerten in Ahoy gepland, welke echter uitgesteld moesten worden. Reden hiervoor was de vondst van een poliep op zijn stembanden, waar Bauer zo snel mogelijk aan geopereerd moest worden. De uitgestelde concerten hebben in april en mei 2007 plaatsgevonden.

In november 2005 was "Slapen bij Frans Bauer" een actie op de Nederlandse radiozender Radio 538 die werd uitgezonden op Talpa. In dit programma kregen deelnemers de kans om een nacht te slapen bij Bauer. Bauer koos 50 van zijn grootste fans uit om in een grote tent vlak bij zijn huis te slapen. Hieruit koos hij weer 4 fans die een nacht bij hem thuis mochten slapen.

Bauer heeft in samenwerking met de warenhuisketen Vroom & Dreesmann een kledinglijn ontworpen.

Op 12 april 2007 verscheen zijn biografie Frans Bauer, geschreven door Louis Bovée, een 155 pagina's tellend boek over de zanger met drie hoofdthema's: De Liefde, Het Geluk en Het Verdriet (en toch weer geluk).

In december 2007 gaf Bauer een serie van achttien concerten in Ahoy Rotterdam waaronder drie speciale kerstconcerten. In januari 2008 stond hij in het Antwerpse Sportpaleis.

Op 10 oktober 2007 werd het lied, "Mijn vaderland", verkozen tot het favoriete nieuwe volkslied. Dit gebeurde in een programma van de VPRO.

Op 21 april 2008 werd bekend dat de zanger een nieuwe reeks afleveringen van Bananasplit gaat presenteren. De uitzendingen komen vanaf februari 2009 op tv. Precies 5 jaar na de dood van Ralph Inbar, die het televisieprogramma in de jaren ’80 presenteerde. Op 8 februari 2009 was de eerste aflevering.

Op 5 september 2008 was bij de TROS de eerste aflevering te zien van de reallifesoap Frans & Marianne. In deze soap was de hernieuwde samenwerking tussen Bauer en Marianne Weber te zien. In december 2008 gaf het duo een reeks eenmalige concerten in Ahoy'.

Bauer presenteerde vanaf februari 2009 een reeks afleveringen van Bananasplit, precies 5 jaar na de dood van Ralph Inbar, die het televisieprogramma in de jaren 1980 presenteerde.

Op 18 oktober 2009 maakt hij bekend dat hij zijn eigen kinderfonds Sterrenfonds Laat Kinderen Stralen begint. Het fonds zal zich gaan zich inzetten voor zieke kinderen van 0 tot en met 16 jaar. De zanger stopt per direct met zijn ambassadeursschap voor Villa Pardoes.

In 2009 acteert hij voor de tweede keer. Hij speelt de rol van kapitein in de film Sinterklaas en de Verdwenen Pakjesboot.

Zijn derde acteerklus is in 2010, ditmaal alleen met zijn stem. In Wickie de Viking de film spreekt hij de Nederlandse stem van Viking Ulme in.

Vanaf 13 oktober 2010 is Frans te zien als de kapitein van de Pakjes-Boeing van Sinterklaas in de film Sinterklaas en het Pakjes Mysterie

Persoonlijk

Bauer ontmoette op 27 januari 1992 zijn latere vrouw Mariska ("Ma-ris") van Rossenberg. Hij was toen 18 en zij 16 jaar oud.

Ze hebben vier zoons: Christiaan (geb. 23 juni 2001), Jan (geb. 8 oktober 2002), Frans jr. (geb. 6 maart 2005) en Lucas (geb. 8 mei 2009).

Op 26 maart 2007 kondigde Bauer aan in het huwelijk te treden met zijn vriendin. Bauer en Van Rossenberg wilden in 1997 al trouwen, maar door de dood van Mariska's broer Jan en een miskraam in 2004 was het huwelijk voor onbepaalde tijd uitgesteld.

Op 14 februari 2008 ging het stel in ondertrouw in Zevenbergen, gemeente Moerdijk. Op 9 mei 2008 is Bauer met Van Rossenberg getrouwd in Oudenbosch, gevolgd door een feest op cruiseschip Jules Verne dat was afgemeerd in Willemstad. Voor de wet trouwden ze in het Mauritshuis in Willemstad en voor de kerk in de Basiliek van de H.H. Agatha en Barbara in Oudenbosch.

Bauer werd in de jaren 2007 en 2008 door de Nederlandse bevolking verkozen tot positiefste Nederlander.

Trivia

• Ter gelegenheid van het 25-jarig regeringsjubileum van koningin Beatrix op 30 april 2005 zong Bauer voor Hare Majesteit een speciaal door Emile Hartkamp geschreven lied Nederland mijn Vaderland. Dit lied is nooit op cd uitgebracht.
• Zijn fanclub telt circa 11.000 leden.
• In 2005 speelde hij mee met de film Plop en het Vioolavontuur.
• In 2006 gaven Bauer, Ali B en Lange Frans een single uit met de titel De leipe Bauer flavour gemaakt voor de slachtoffers van landmijnen.
• In 2007 bereikt de single Kom dans met mij de nummer 1 positie in de Belgische hitlijst. Het is een duet met de zangeres Laura Lynn.
• In 2008 maakt Bauer zijn comeback in Duitsland met zijn album Schön war die Zeit en een tv-optreden in Das Herbstfest der Volksmusik.

Charlie Watts in Hannover, juli 2006

Charles Robert Watts (Islington Londen, 2 juni 1941), beter bekend als Charlie Watts is de drummer van de Engelse rockband The Rolling Stones.

De 23-jarige Rolling Stones-drummer Charlie Watts trouwt op 14 oktober 1964 in Bradford met de drie jaar oudere Shirley Ann Shepherd. Hun vrienden Jeanette en Andy Hoogenboom zijn getuige. Charlie en Shirley Ann hebben elkaar leren kennen op de kunstacademie in Londen. Zij krijgen één dochter. Seraphine Watts wordt op 18 maart 1968 in een ziekenhuis in Howe geboren. Watts staat bekend als een rustig, evenwichtig persoon en is zich, op een korte periode in de jaren 1980 na, nooit te buiten gegaan aan drank of drugs, zoals zijn bandgenoten.

In 2004 is bij Watts keelkanker geconstateerd, waar hij volledig van is genezen.

Watts is ook een begenadigd tekenaar. Hij staat er om bekend in iedere hotelkamer waar hij verblijft het bed te tekenen en deze tekeningen aan zijn uitgebreide collectie toe te voegen. Hij verzorgde tevens de tekeningen op de hoes (en later het CD-boekje) van het album Between the Buttons en is nauw betrokken geweest bij het ontwerpen van verschillende podia. Daarnaast is hij een verwoed verzamelaar van antieke zakhorloges en klassieke, Britse automerken, alhoewel hij geen rijbewijs heeft. Met zijn vrouw Shirley Ann deelt hij een voorliefde voor paarden (arabieren).

Muzikale carrière

Watts groeide samen met één zus op in de Londense stadsdelen Wembley en Islington. Zijn vader werkte voor de Britse spoorwegen. Op jonge leeftijd raakte Watts geobsedeerd door het spel van drummers als Buddy Rich, Max Roach en Chico Hamilton. Al snel kreeg hij zijn eerste drumstel en leerde zichzelf drummen door mee te spelen op platen van zijn muzikale voorbeelden. Na zijn middelbare school volgde Charlie een opleiding tot reclametekenaar op de Harrow Art

School, waar hij tevens uitblonk in voetbal. In 1960 speelde hij in een lokaal bandje, toen hij kennis maakte met Alexis Korner, de grondlegger van de bluesscene in Londen. Korner wist Watts te overtuigen om achter het drumstel van zijn invloedrijke band Blues Incorporated te kruipen.

Zijn leven als muzikant was echter van korte duur. Watts kon het optreden en oefenen maar moeilijk combineren met zijn baan als tekenaar op een reclamebureau. Toch lukten het The Rolling Stones, die op het punt van doorbreken stonden, eind 1962 Watts te strikken als drummer. In januari 1963 zegde hij zijn zijn reguliere baan op om zich alleen nog maar op The Stones te concentreren.

Samen met Mick Jagger en Keith Richards behoort Watts ruim 45 jaar later nog steeds bij de Stones. Hij is tevens deels eigenaar van het zakelijk imperium van de Stones. Na het vertrek in 1991 van vriend en bassist Bill Wyman, verkoos Watts de jonge, zwarte Daryll Jones uit als vervanger.

Soloprojecten

Watts heeft meerdere jazz/big band opnames uitgegeven met verschillende zangers en muzikanten.

• Februari 1987: Live at Fulham Town Hall (Charlie Watts Orchestra)

VS #14, 6 weken (Billboard Top Jazz Albums)

• Februari 1991: From One Charlie (Charlie Watts Quintet)
• Augustus 1992: Tribute to Charlie Parker with Strings (Charlie Watts Quintet)

VS #19, 10 weken (Billboard Top Jazz Albums)

• December 1993: Warm & Tender' (Charlie Watts)

VS #6, 15 weken (Billboard Top Jazz Albums)

• Juni 1996: Long Ago & Far Away (Charlie Watts)

VK #86, 2 weken; US #10, 13 weken (Billboard Top Jazz Albums)

• Mei 2000: Charlie Watts/Jim Keltner Project (Charlie Watts en Jim Keltner)
• Augustus 2004: Watts at Scott's (Charlie Watts)

Speelstijl

Watts drumstijl kenmerkt zich voornamelijk door soberheid. Keith Richards beaamt dat door te zeggen dat hij tijdens concerten zich altijd richt op Charlie, omdat hij zich niet van de wijs laat brengen door het flamboyante en opzwepende gedrag van zanger Mick Jagger. Charlie heeft een voorliefde voor jazz en is dan ook het meest in zijn element als hij samen met zijn eigen big band optreedt.

Watts stond bekend als een van de ruigere beat- en bluesdrummers van de vroege jaren '60. Vanaf het einde van de jaren 1960 ontwikkelde Watts zich aan de hand van Stonesproducer Jimmy Miller, zelf ook drummer, tot een meer all-round slagwerker. Bekende voorbeelden van zijn ingetogen, maar zeer karaktersitieke stijl zijn terug te horen op nummers als "Honky Tonk Women", "Start Me Up" en "Paint it, Black". Veel drummers noemen Watts een van de meest invloedrijke blues- en rockdrummers.

Watts speelt al zijn gehele professionele loopbaan op drums van het merk Gretsch. Zijn standaardkit bestaat uit een snare, tom, floor tom en een kick. Watts geluid wordt mede gekarakteriseerd door het gebruik van een Chinees bekken, de zogenaamde china cymbal. Deze gebruikte hij voor het eerst veelvuldig op het album Tattoo You. Zijn huidige drumstel omvat een china, china-ride of swish-knocker, crash en ride van de merken Ufip en Zildjian. De producent van drumstokken, Vic Firth, bracht enkele jaren geleden een Charlie Watts Signature-serie op de markt.

Kim Wilde op Bospop te Weert (2007)

Kim Wilde met bassist Nick Beggs

Kim Wilde, geboren als Kim Smith (Chiswick (West-Londen), 18 november 1960) is een Brits zangeres en tuinier. Ze debuteerde in 1981 met de new wave classic "Kids in America", een top 10 hit in Nederland en nummer 2 in Engeland. In 1987 haalde ze nummer 1 in Amerika met haar versie van The Supremes' "You Keep Me Hangin' On". Wilde's carrière was onvoorspelbaar, met veel pieken en dalen. Tussen 1998 en 2005 was ze voornamelijk bekend als tuinier in Engeland, en in 2006 keerde ze met redelijk succes terug als solo-artiest, na haar eerste nummer 1 hit in Nederland in 2003 samen met Nena.

Kindertijd

Kim Wilde werd geboren als eerste kind van Marty Wilde, bekend rock-'n-roll-zanger in de jaren '50 en Joyce Baker, die deel uitmaakte van de Vernons Girls.

Als kind ging ze naar Oakfield Preparatory School in Dulwich. Ze verhuisde met haar familie naar de provincie Hertfordshire toen ze negen jaar oud was, en ging naar Presdales School, Ware, waarna ze naar de kunstacademie in St. Albans ging.  Ze tekende een contract bij Mickie Most's RAK Records in 1980 nadat ze was ontdekt als zangeres en popster tijdens het zingen van achtergrondvocalen bij een opname van haar broer.

1981-1983: RAK Records

Kim's eerste single, "Kids in America", werd uitgebracht in januari 1981. Het was meteen een groot succes, nummer 2 in de Engelse singleshitparade en top 5 in heel Europa. In Amerika bereikte de single een jaar later nummer 25 in de Billboard Hot 100, en aan het eind van het jaar stond het op nummer 85 in de year-end Hot 100 chart voor 1982. Het wordt wereldwijd nog altijd gezien als Kim Wilde's meest bekende song.

Het debuut-album Kim Wilde werd later in 1981 uitgebracht en bracht nog twee hits voort: Chequered Love (Top 10 in Engeland, Australia and Germany en nummer 2 in Nederland) en Water On Glass.

Het werd gevolgd in 1982 door het album Select, vol songs met synthesizers en de mid-tempo ballade "Cambodia" en de melodramatische tweede single "View From a Bridge". In Frankrijk stond "Cambodia" acht weken lang op nummer 1, in Nederland behaalde het de tweede plaats.

Indertijd was er wat verbazing over Kim's weigering om live op te treden . Haar eerste concerten vonden plaats in september 1982 in Denemarken , en een maand later ging ze op tournee in Engeland .

Wilde won in 1983 de Best Female Vocalist Award tijdens de jaarlijkse uitreiking van de British Phonographic Industry Awards. Echter, na het tegenvallende succes van Wilde's single "Love Blonde" en haar derde album Catch As Catch Can in 1983 verliet ze RAK Records. In de zomer van 1984 tekende ze een contract met MCA Records — daarmee de eerste periode van haar carrière beëindigend.

1984-1998: MCA Records

Tot 1984 was het merendeel van haar songs geschreven door haar vader Marty en haar broer Ricki Wilde, maar Kim begon nu ook zelf te schrijven en componeren. De eerste twee zelfgeschreven songs verschenen op het album Teases & dares, dat twee kleine hits bevatte: "The second time" (nummer 24 in Nederland) en "The Touch" (nummer 20 in Nederland)

Op haar vijfde album, Another Step (1986), had Wilde een nog groter aandeel in de composities. Dit album bevatte tevens haar grootste succes met een cover van de Supremes classic "You Keep Me Hangin' On". Na de hoogste plek te hebben bereikt in Australië en Canada en nummer 2 in Engeland, werd het in de zomer van 1987 een nummer 1 hit in Amerika. Daarmee werd ze de vijfde Engelse zangeres die nummer 1 werd in de US Billboard Hot 100, na Petula Clark, Lulu, Sheena Easton, and Bonnie Tyler. Pas in maart 2008 zou Leona Lewis met haar single Bleeding Love Kim opvolgen.. Wilde gaf later toe dat ze de song "niet enorm goed kende" voordat ze het opnam.

In 1988 bracht Kim Wilde haar best verkopende album uit: Close, dat in Nederland 43 weken in de albumhitparade zou staan, met nummer 7 als hoogste positie. Er kwamen vier Top 40-hits uit voort: "Hey mister Heartache", "You Came", "Never Trust a Stranger" en "Four Letter Word". De release van het album viel samen met Michael Jackson's Bad tournee, waar zij in het voorprogramma optrad in heel Europa. Hoewel ze hem alleen ontmoette tijdens het poseren van een promotiefoto had de mogelijkheid met hem te touren een zeer positieve invloed op haar carrière.

Wilde bracht in 1990 het album Love Moves uit. Het album probeerde het succes van Close uit te bouwen, maar hoewel de werkwijze niet noemenswaardig was veranderd had het publiek haar alweer verlaten. Opnieuw tourde Kim in het voorprogramma van een grote ster: deze keer met David Bowie tijdens zijn Sound & Vision tour.

Een samenwerking met Rick Nowels, songwriter voor o.a. Belinda Carlisle, resulteerde in het gitaar-georiënteerde "Love Is Holy" en het album Love Is (1992). In 1993 bracht ze haar eerste officiële compilatie-album uit, met als nieuwe track het dansbare "If I Can't Have You", een cover van de Yvonne Elliman track (geschreven door de Bee Gees voor de film Saturday Night Fever).

In 1995 bracht Kim het album Now & forever uit. De single "Breakin' away" bereikte slechts de tipparade, verder succes bleef uit. Wilde sloeg een nieuwe weg in toen ze van februari 1996 tot februari 1997 optrad als Mrs. Walker in de London West End musical-productie van Tommy. Hier ontmoette ze Hal Fowler, met wie ze trouwde op 1 september 1996. Wilde nam in 1997 nog een nieuw album op, maar na complicaties binnen de platenmaatschappij MCA werd het contract in 1998 ontbonden. Het album werd nooit uitgebracht.

Privéleven

Tijdens de jaren '80 had Wilde een aantal relaties. Eerst werd ze de vriendin van saxofonist Gary Barnacle. In 1988 kreeg ze een relatie met Calvin Hayes van de band Johnny Hates Jazz. In 1993 had Kim een kortstondige relatie met TV-presentator Chris Evans. Op 1 september 1996 trouwde Kim Wilde met Hal Fowler, haar medespeler in de musical Tommy. Ze wilden zo snel mogelijk een gezin stichten. Op 3 januari 1998 werd hun eerste zoon Harry Tristan geboren. Twee jaar later, op 13 januari 2000, volgde dochter Rose Elisabeth.

Tuinieren

Tijdens haar eerste zwangerschap realiseerde Wilde zich dat ze voor haar kinderen een gezonde leefomgeving wilde creëren. Ze volgde colleges aan het prestigieuze Capel Manor college om tuinbouw te studeren. Toen het Britse TV-station Channel 4 op zoek ging naar talent om een tuinprogramma te presenteren, kwamen ze uit bij Capel Manor, en bij Wilde. Ze werd aangetrokken als designer voor het programma Better Gardens. Een jaar later stapte ze over naar de BBC, waar ze twee seizoenen van Garden Invaders opnam. In 2005 deed zij voor het eerst mee aan de Royal Horticultural Society Chelsea Flower Show, en won een gouden medaille en de titel 'best in show' in de categorie Courtyard Gardens. Ze brengt tevens haar eerste boek uit: 'Gardening with children' (Collins, 2005). Dit boek wordt een jaar later, in maart 2006, uitgebracht in Nederland als 'Tuinieren met kinderen'. Haar tweede boek volgde in april 2006, getiteld The First-time Gardener, uitgebracht in Nederland in 2007 als Tuinieren!.

All about Alice (2001)

Kim Wilde en David Fountain maakten de tuin 'All about Alice' voor de Tatton Flower Show die plaatsvond van 18 tot 21 juli 2001. De tuin verbeeldde het verhaal van Alice in Wonderland. De tuin was gebouwd op twee verdiepingen, met een grote eikenboom als centrale blikvanger. Het onderste verdiep toonde gat dat steeds kleiner leek te worden, zoals het konijnenhol waar Alice haar avonturen begon. Het bovenste verdiep verbeeldde vier verhalen uit Alice's avonturen. De tuin kreeg de 'Best Show Garden' prijs.

The Cumbrian Fellside Garden (2005)

Kim Wilde en Richard Lucas ontwierpen en maakten 'The Cumbrian Fellside Garden' voor de RHS Chelsea Flower Show in Londen in 2005. Deze romantische tuin uit Cumbria was geïnspireerd door het heuvellandschap van de Lake District. Een voortdurend waterstroompje wordt door een sleuf door de tuin geleid, als simpel en relaxed onderdeel. De achterzijde van de tuin was voornamelijk wild; de natuur wordt teruggedrongen in haar poging om territorium te winnen. Wilde bloemen groeien in het lange gras en in de voegen van de muren. De voorkant van de tuin is romantisch beplant met verschillende bloemen. Leisteen uit Cumbria werd gebruikt als ondergrond. De tuin won een gouden medaille en de 'Best in show' prijs in de categorie Courtyard Gardens, plus de BBC RHS People's Award voor kleine tuinen.

Maar de muziek zat haar intussen nog altijd in het bloed. Op 13 januari 2001 trad ze voor het eerst in vier jaar weer op, als gast in een lokaal liefdadigheidsconcert verzorgd door de ABBA tribute band Fabba. Als gevolg hiervan trad ze aan het eind van 2001 op in de Here & Now Tour, een concertserie rondom de muziek van de jaren '80, samen met artiesten als Paul Young, The Human League en Howard Jones. Dit was zo'n succes dat ze dit de drie jaren daarna herhaalde. Nieuwe muziek was er ook; in 2001 nam ze een nieuwe track op (Loved) voor een compilatie-album, en die track werd onverwacht een hit in België. In 2003 had ze in heel Europa succes met Anyplace, anywhere, anytime, een duet met een ander '80er jaren-icoon: de Duitse zangeres Nena. Dit is een tweetalige remake van het oorspronkelijk Duitse nummer Irgendwie, Irgendwo, Irgendwann van Nena uit 1984.

Op 8 september 2006 werd een nieuw album uitgebracht door EMI: Never say never. De eerste single verscheen kort daarvoor in Nederland: een nieuwe versie van het nummer You came. In 2007 ging ze voor het eerst sinds 1994 weer op tournee, waarbij ze ook enkele malen Nederland aandeed.