Het is als het ontwaken na een lange, droomloze nacht: onthutst blik ik
rond in de kamer van mijn bescheiden bestaan en constateer dat tranen
en hartenpijn slechts verdwaasde blindheid tot gevolg hebben gehad. Wat
veronachtzaamd werd door onwetendheid moet opnieuw in de armen worden
gesloten met de tomeloze liefde die in elk van ons huist. Het is een
kwestie van je ogen openen en je oren spitsen, je handen uitstrekken en
je tenen krullen.
Op zoek naar mezelf ben ik op het punt teruggekomen waar ik mezelf verloren was.
Ik raak je weer aan. Ik neem de draad weer op. Ik word weer mens.
Een saboteur zet aan tot denken Of het knap en mooi en grappig geschreven was, of dat je zo lekker kon meeglijden op de herkenbare gevoelens en meningen, dat is opeens niet meer van belang. De aanraking verandert iets aan dat getob met die vraag, bijvoorbeeld het voegt er iets aan toe, zet iets op z'n kop, maakt iets ongeloofwaardig, doet iets van kleur verschieten. Je twijfelt, je bent van streek, je houdt opeens rekening met andere dingen. Dat gebeurt ook wel eens na het gesprek met een stervende vriend, of als je verliefd bent, of alleen bent in het bos of tijdens de nasleep van een beroving.
(Uit de lezing ‘Niet de bedoeling’ van Dirk van Weelden)
Jeannine trekt haar zwierige dichtershoed - damesmodel - strak over haar oren, zet haar zonnebril stevig op, slaat haar artistieke sjaal strijdlustig over haar linkerschouder en begint te lezen. Zoals in haar eigen gedichten ziet ze nu in de waas die voor haar ogen trekt vallende sterren, ziet ze zeeën van azuurblauw verschieten tot gifgroen, hoort ze oesters klepperen als castagnetten.
(Folkert van der Borg in zijn correspondentie met Victor van Olst)
Maar meestal ontvlucht ik de woorden, en voel ik de vlam van mijn fantasie opflakkeren. Zwart, donkerblauw, wit; zo verschieten de kleuren even, waarna ik waak over mijn creatie, vol blije wezentjes die niet weten wat studeren is, maar die slechts rollen over het gras.
(Anoniem, gevonden op het net)
en zie de eennachtsmuggen zoemen in de kelder van vervlogen idealen heldere kleuren verschieten in herhalende verhalen en ongeremd genot
(Anoniem, gevonden op het net)
Zij eet het rood van vliegenzwam Strekt zich op de bodem uit, stijgt op door scheuren in het web van mist Vijf vogels vliegen met haar mee Sterren verschieten gloeiend
Guido Devos glimlacht en grijnst, satert en schatert, maar is ook wel eens serieus…
29-04-2006
Een avondje uit in een Brusselse bioscoop
Er is me altijd voorgehouden: laat je niet kennen, spreek je eigen taal in onze hoofdstad! Het is geen kwestie van arrogantie of weigeren Frans te spreken, maar eerder een signaal verzenden dat wij, Vlamingen, ons niet in de hoek laten drummen. Wat oorspronkelijk een Vlaamse stad was, is door de eeuwen heen immers meer en meer een Franstalige enclave geworden omgeven door Vlaams gebied. Je kunt daarover sakkeren, weeklagen en er de goden om vervloeken, maar het is en blijft de realiteit. Moeten we daarmee leren leven? Dit weekend wilde ik me als Vlaamse bioscoopbezoeker laten kennen. Ik naar de kassa. Mijn vriendin achter me aan. Een piepjonge langharige kassajuffrouw blikte me met waterige ogen aan toen ik mijn opwachting maakte: Twee kaartjes voor La doublure alstublieft Oui, monsieur, antwoordde de schoonheid in haar beste Nederlands. Hoeveel maakt dat?, ging ik voort alsof de oui me was ontgaan. Dix-sept euros, antwoordde ze in Voltaires taal, maar Voltaire had mijn vraag in Vondels sprake wel degelijk begrepen. Omdat ik nogal koppig van aard ben als ik een zekere onwil aan de andere kant meen te bespeuren, ging ik halsstarrig voort in het Nederlands: In welke zaal speelt de film, juffrouw? A la salle trois, antwoordde ze met neergeslagen ogen alsof ze bang was voor de priemende blik van een zich steeds meer ergerende Vlaamse leeuw. Toen ze voelde dat ik bleef staan, keek ze weer op. Ben je nu nog niet weg schijtkereltje? Kunt u me mijn kaartjes misschien ook géven? vroeg ik, want die lagen nog altijd voor haar naast het computerklavier. Excusez-moi, monsieur, zei ze en ze begon te blozen. Ja, dat mocht wel. Ach, wat maakt het uit, bedacht ik. Je bent jong en je wil wat en je bent blij dat je een job aan de kassa van een bioscoop hebt kunnen versieren zonder dat men je het wettelijk voorgeschreven taalexamen heeft doen passeren. Wie kan je wat maken en één lastige Vlaming zal het bioscoopbezoek niet angstwekkend doen dalen. Op naar de zaal. Die bevond zich in de winkelgalerij even verderop. Voor de ingang van de bioscoop stonden twee afgeborstelde jonge kerels stoer te wezen. Kort geknipt, donker haar, strak in het pak, met ingestudeerde vriendelijkheid. Aha! Een nieuwe gelegenheid om mijn Vlaamse aanwezigheid in Brussel te manifesteren. Alstublieft! zei ik met luide stem terwijl ik Armani nummer één mijn kaartjes overhandigde. Deuxième niveau en bas, repliceerde hij met een brede glimlach en tintelende ogen. Het zal niet waar zijn. Mijn vriendin keek me spottend aan. Ik had evengoed Swahili kunnen praten. Toen de eerste beelden van de film op het doek geprojecteerd werden begon ik al een wee gevoel in de buik te krijgen. Het was een Frans-Italiaanse productie en, ja hoor, bij de eerste dialoog werd mijn vermoeden bevestigd: geen onderschriften! Met deze film mocht enkel in het Frans worden gelachen. Ik voelde me ongewenst, een Marokkaan op het congres van het Vlaams Belang. Tot mijn scha en schande moest ik bekennen dat ik het programmablad niet bekeken had en daarvoor betaalde ik nu het gelach. Vlamingen die Fransonkundig zijn, lachen helemaal niet. Hoe zouden zij reageren? Zouden zij met wapperende manen en met van woede vertrokken gelaat hun frustratie gaan uitbrullen aan de kassa? Of zouden ze verontwaardigde brieven aan de directie van de UGC Toison dOr schrijven? Mijn vriendin fluisterde me in het oor dat Vlaamse Brusselaars deze bioscoop waarschijnlijk niet frequenteren. Na de voorstelling keek ik wél het programmablad in: de UGC Toison dOr programmeert vijftien films deze week. Acht films hebben Franse én Nederlandse onderschriften. Zes films zijn origineel Franse en dus voor eentalige Vlamingen verboden terrein en de Zuid-Afrikaanse film in originele versie is enkel Frans ondertiteld Ik kreeg ter plekke haast een beroerte. Hoho, oppassen, makker, want als je in een Brussels ziekenhuis verzeild geraakt, klopt je hart beter in het Frans wil je zeker zijn dat het verder blijft kloppen.
Bedoeling van deze blog is op gezette tijden ook een stukje literaire creativiteit te etaleren Nu de lente in het land is en we allemaal kriebels door ons lijf voelen stromen is het misschien het moment om die kriebels onder woorden te brengen. Daarom een gedicht
TEDER
Teder Niet als een moeder haar pasgeborene Niet als een schaap haar lam Niet als een bries het blad
(Zo wreed zijn kan ik niet)
Maar als een prins op kousenvoeten Rieten matje op de vloer Hese woorden zonder franjes Met de waarheid heet als vuur
Toen ik in de jaren tachtig het literair eenmansschrift 'De Vos' uitgaf was ik begonnen met het aanleggen van een verzameling grappen in de literatuur. Nu ik 'Niemands meester, niemands knecht. Leve mij', een door Brigitte Raskin samengestelde keuze uit Johan Anthierens' autobiografisch werk aan het lezen ben, bekruipt mij de zin om deze aparte hobby weer op te nemen. Drie grapjes dus van de meester van de ironie, het sarcasme en het cynisme.
1. "Van de humordagen in Heist onthoud ik volgend verhaal: een man klaagt bij de dokter zijn nood over zijn ongelooflijk geheugenverlies. 'Hoe lang heb je dat al?' informeert de arts. 'Wat?' " (blz. 203)
2. "Ik hoorde het mopje van Roland Verhavert en die had het al van Hugo Claus en iedereen aan wie ik het kwijt wil, zegt: 'Ik ken het al hoe, vindt u het?' Het is een zeer positief verhaal, een triomf van het leven. Ik begin. Er wordt een kindje geboren en dat gebeurt nog wel meer, maar het opvallende is dat de boreling onbedaarlijk veel schik heeft. Sinds zijn ontstaan proest het van het lachen. Moeder maakt zich ongerust, vader vindt het vreemd en de dokter begrijpt het niet. En als het al die beduusde gezichten ziet, giert het kind het uit. De dokter roept een specialist bij dit opgewekte verschijnsel en die draait en keert het wicht en vraagt zich af waarom het zijn rechtervuistje krampachtig gesloten houdt. Na veel wrikken en trekken krijgt de arts het handje open en wat ziet hij in de geopende hand? Precies. De pil." (blz. 235)
3. Over zijn schoonmaakster: "Een tijdje later maakte iemand haar beklag over Lily's onprettige manier van telefoneren. 'Ja, meneer', verweert ze zich, 'maar u weet dat ik dat doe omdat ik zo ongemakkelijk telefoongesprekken voer.' Waarop ik haar ontsla van de plicht in mijn afwezigheid af te haken, laat maar bellen, sus ik haar. 'Ja, maar wat doe ik dan met dringende oproepen?' vraagt Lily.
Op 8 en 9 april werd de vernieuwde Koninklijke Vlaamse Schouwburg ingefeest en op 15 april vond er een opendeurdag plaats, waarbij eenieder zich kon vergapen aan de allernieuwste snufjes op theaterkundig vlak. Het gebouw was vroeger een wapenarsenaal maar werd eind van de negentiende eeuw als schouwburg voor het publiek opengesteld. Na vijf jaar restauratie- en vernieuwingswerken staat het opnieuw in volle glorie te prijken. Als je voor de gevel van het prachtige gebouw staat zie je drie borstebeelden boven de ingang (van links naar rechts): Willem Ogier (1618 -1689), een Antwerpse schrijver van kluchtspelen, Pieter Langendyck (1683 - 1756) een gevierd blijspeldichter en de onovertroffen Joost van den Vondel (1587 - 1679), de grote Nederlandse dichter en toneelschrijver. Interessant om weten. Ook interessant om weten is dat de KVS haar deuren wijdopen gezet heeft voor niet alleen het eigen gezelschap maar alle gezelschappen die kwaliteit te bieden hebben. Ook de multiculturele Brusselse samenleving heeft de programmatie beïnvloedt. Je kan het allemaal hier constateren. De Vlaamse aanwezigheid in Brussel blijft dus intact en wie houdt er ons tegen om daar massaal op in te spelen?
Geachte heer Oz, Ik denk niet dat de naam Amos Oz bij het grote publiek een belletje doet rinkelen, net zomin als die van Meir Shalev of A.B. Yehoshua. Omdat literatuur nu eenmaal mijn dada is, klonk uw naam mij wél bekend in de oren, maar tot meer dan wat nieuwsgierig geflapper heeft dat nooit geleid. Ik wist wel dat u tot het land van de Sharons en Peressen, de Talmud en de pijpenkrullen behoort, maar daar waar David Grossman op een blauwe maandag op mijn leestafel belandde, bleef uw werk mij vooralsnog onbekend. Ik lees nu dat u een links georiënteerd schrijver bent, oorspronkelijk actief binnen de Labourpartij, maar dat u later naar de extremere (Meretz)kant bent opgeschoven en de grote bezieler van de Vrede Nu-beweging werd. Ik lees ook dat u een gerespecteerd leraar literatuur bent en na het behalen van talloze internationale prijzen tot het selecte kransje kanshebbers op de Nobelprijs bent toegetreden. Mag daardoor mijn nieuwsgierigheid geprikkeld zijn? Als je een Joodse roman ter hand neemt, verwacht je ergens over de holocaust te lezen of over de gespletenheid die het huidige Israël kenmerkt, al is het maar in de kantlijn. Ik geef toe: het is clichématig denken, maar zolang de Jodenstaat niet tot rust is gekomen en de geest van de gaskamers niet bezworen, zullen deze themas blijven terugkeren als een brandhaard die blijft opflakkeren. Dat u Israël in twee blokken verdeelt, is een open deur intrappen: je hebt de ultraconservatieven die het land zijn bijbelse grenzen wensen terug te bezorgen en je hebt de tolerantere helft die begrip toont voor de Palestijnse verzuchtingen en inziet dat Joden niet de enigen zijn die door de geschiedenis werden verdreven. De kracht van de literatuur is realiteiten op oorspronkelijke wijze in fictie doen opgaan en personages in het leven roepen die met de stem van de schrijver spreken. Dit is één reden waarom ik uw roman Black Box (1987) zozeer gewaardeerd heb. Een puur literaire dus. Literatuur stopt echter niet bij het verhaal, maar zet zijn reflecterende tocht in het onderbewuste verder. Black Box refereert aan de beruchte zwarte doos die specialisten de oorzaak van een vliegramp helpen detecteren. Analoog probeert u in uw roman het hoe en waarom van het deficit van enkele relaties te achterhalen. Het samenvallen van twee personages met de Israëlische realiteit is slechts één aspect van deze roman, waarin liefde, haat, afstoting en verzoening angstwekkend dicht bij elkaar aanleunen, haast versmelten. Er is ook het religieus fanatisme dat soms op een verdoken maar steeds vaker op een expliciete manier ingrijpt in de Joodse en Arabische samenleving en als een permanente dreiging boven het boek hangt. Uw hoofdpersonage, professor Gidon, wordt zelfs wereldwijd geprezen om zijn studie van het fanatisme. Met de ketting van brieven, telegrams en ideeënkaartjes geeft u ons inzicht in de psyche van uw personages. Het is een interessant procédé om de stukjes van de puzzel te doen samenvallen. Literatuurlovers als ik breken na lectuur de puzzel snel weer op om het plezier te smaken hem een tweede keer te kunnen uitleggen, weliswaar met voorkennis, wat het lezen eens zo aangenaam maakt. Er zijn romans die me boeien omdat het thema me aanspreekt of omdat ze schitterend zijn geschreven, wat mijn bloed sneller doet stromen, maar de romans die beide combineren, daar lig ik wakker van. Van Black Box heb ik drie nachten niet geslapen en ik verzeker u: dat is een zalig gevoel.
De zinloze dood van deze levenslustige jongeman, neergestoken om een mp3, is alweer een uiting van de egocentrische en materialistische wereld waarin wij leven, waarin waarden en normen en respect voor de ander van geen belang meer zijn, waarin angst ons afstand doet nemen van onszelf en ons het schaamrood op de wangen bezorgt.
Silvio Berlusconi legt zich niet zomaar neer bij zijn verkiezingsnederlaag
Berlusconi (foto): ONTSPOORDEN, WILDEMANNEN!
Uit goed ingelichte bron hebben we vernomen dat de voorman van Forza Italia! vanmorgen nog een vergadering met zijn adviseurs heeft belegd waarop besproken werd hoe de gemene linkse manipulatie der verkiezingsuitslagen alsnog kon worden ongedaan gemaakt. Naar verluidt werden hierbij twee pistes gevolgd. In de eerste plaats zouden in de kiesdistricten waar de linkse oppositie een verdacht-duidelijke meerderheid behaalde de resultaten worden geannuleerd. De Olijf-coalitie zou er immers massaal oudere mensen hebben gemobilliseerd die manifeste symptomen van seniliteit vertoonden. Het ligt voor de hand dat dergelijke verwerpelijke praktijken voldoende reden zijn om van overheidswege in te grijpen ten einde de democratie niet in gevaar te laten komen. In andere districten waar een nek-aan-nek race in het voordeel van Romani Prodi uitdraaide zou aangedrongen worden om de verkiezingen opnieuw te laten plaatsvinden, maar om deze sneller en eerlijker en wars van manipulaties te laten verlopen zou de bevolking opgeroepen worden om zich naar het marktplein van de voornaamste steden te begeven om er bij handopsteking te stemmen. Van overheidswege aangestelde tellers zouden dan de échte wil van het volk kunnen laten doorwegen. Italië heeft het recht op een onvervalste verkiezingsuitslag, zei Berlusconi toen hij de vergadering verliet en zich naar een inderhaast samengeroepen ministerraad spoedde om de te nemen maatregelen te bespreken en het land van de chaos te redden.
Nu het Vlaams Belang de campagne voor de gemeenteraadsverkiezingen is begonnen rond het thema veiligheid, zien andere partijen zich genoodzaakt de handschoen op te nemen om niet van onverschilligheid te worden beticht.
Het CD&V laat via partijvoorzitter Jo Van Deurzen weten dat er betere manieren zijn dan het uitdelen van deur- en raamalarmpjes om het onveiligheidsgevoel weg te nemen. Het geloof verzet nog steeds bergen, stelt hij met uitgestreken gezicht. Daarom zal de christen-democratische partij tijdens het paasweekend aan elke burger een kruisbeeld overhandigen, versierd met een palmtakje. Hij kan het hangen waar hij het wenst: aan de deur of aan het raam. Geen snoodaard zal het nog aandurven om een door God gezegend huis te ontwijden
De VLD stuurde Rik Daems uit om twee problemen in één klap te regelen: Als sociaal voelende partij, stellen wij voor werklozen in te schakelen om de wacht op te trekken voor burgerwoningen. Zo zullen deze onfortuinlijke mensen zich weer nuttig voelen in onze samenleving en aan de mensen bewijzen dat zij zondermeer bereid zijn om hun stempelgeld terug te verdienen.
Voormalig minister van Binnenlandse Zaken Tobback maakt brandhout van de voorstellen van andere partijen: Een kruisbeeld heeft nog nooit bescherming geboden in precaire situaties. Vraag het maar aan al die priesters en nonnekes die in Afrika werden vermoord. Hetgeen Daems voorstelt is helemaal geen sociale maatregel, maar stigmatiseert de werkloze nog maar eens een keer. Over de gadgets van één euro die het Vlaams Belang uitdeelt hoeven we zeker niet uit te wijden: de prijs zegt al genoeg over deze ridicule verkiezingsstunt. De enige manier om het onveiligheidsgevoel weg te nemen is drastische maatregelen nemen: over subsidiëring van pitbullfokerijen moet nagedacht worden. Indien de overheid investeert in bonafide fokkerijen en aan elk gezin die dat wenst een correct opgeleide pitbull (met handleiding) cadeau doet, zal onze misdadig ingestelde medemens wel twee keer nadenken vooraleer zijn klokkenspel in gevaar te brengen.
Ze zijn u beslist niet ontgaan, de raadselachtige reclamespots van de overheid. Fientje Moerman, minister van Economie, schoot onlangs de Jij bent Flanders Future- actie op gang. Men wil bewijzen dat Vlaanderen een topregio is door zijn creatief vermogen centraal te stellen. Dat dat gebeurt met vooroorlogs taalgebruik (Weest zelf creatief!) en met een Engels paswoord stoort onze ministeriële vendelzwaaiers niet. Reden genoeg dus om de Satirische Saboteur op pad te sturen:
SS: Hallo, spreek ik met meneer Parys, algemeen directeur van Flanders District of Creativity? Parys: Inderdaad, ik ben nog steeds op post. Waarmee kan ik u van dienst zijn? SS: Ik merkte dat uw jong bedrijf volop in the picture staat en ik dacht: laat ik dat winning team gaan versterken. Parys: Het doet me genoegen dat ons initiatief aanslaat, meneer, maar voor sollicitaties kunt u zich beter wenden tot onze Senior Project Manager SS: Hold on, meneer Parys, ik ben vertrouwd met uw project! Met wie kan ik beter brainstormen dan met de voormalige woordvoerder van de minister van Economie? Parys: Mijn tijd is te kostbaar om SS: Time is money, indeed! Ik dacht aan de job van Creative Manager eigenlijk. Op uw schitterende site(Dutch only) zocht ik vruchteloos naar deze functie niettegenstaande u zich profileert als Vlaamse organisatie voor meer ondernemerscreativiteit. Zonder Creative Manager zie ik u onmogelijk uw eigen doelstellingen realiseren. Parys: Ik ben een andere SS: In feite kun je die functie opsplitsen: een CM op het vlak van business en een CM voor de language valley: immers het Vlaams wordt eens zo rijk met een Angelsaksische inslag. Uw Imagineering Officer geeft een aanzet op uw website. Parys: Hoe bedoelt u? SS: Hebben we het dan niet over Flanders Future, mister Paris? Parys: Inderdaad, wij zijn internationaal georiënteerd! SS: Precies! Vlaanderen, excuse me, Flanders heeft een internationale roeping! Wij moeten af van die verdomde losersmentaliteit. Luc Van den Brande was de eerste die tot dat besef kwam en zijn volk instrueerde met zijn Flanders Technology! Parys: U slaat de nagel op de kop: hij was een pionier. SS: Een pionier, mister Paris? Sorry, maar dat is een schromelijke onderschatting van onze aartsvader! Wist u dat de incrowd hem intussen met Abraham aanspreekt? No Flanders without him! En in zijn voetsporen treedt nu Fientje Moerman, de Vlaamse leading lady. Zij is onze Senior Creative Manager. Parys: Deze functie klinkt me niet echt bekend in de oren, maar SS: Ik zie dat u het idee niet ongenegen bent. Ik kan reeds morgen de job opnemen. Parys: ik moet hierover toch overleg plegen met onze Office Manager. SS: Zoals ik al zei kan een Creative Manager twee richtingen uit. Met mijn creatieve taalknobbel ben ik de geknipte persoon voor een CML. Een Creative Manager Language brengt pit in ons dorre taalgebruik. Zonder CM blijft uw organisatie een dooie boel. Hij spoort de Office Manager en de Project Managers aan om leven te brengen op de werkvloer en op het veld; de Sales Managers te lande leert hij hoe creative flyers de afzetmarkt opentrekken. Ik zie me het best functioneren als team leader binnen een Creative Unit Research and Development of Business Language. Parys: U kunt het allemaal goed aan de man brengen. Beschikt u over de nodige referenties? SS: Haha, u wenst me te screenen? Nu verwijst u me naar een Assessment Center, I suppose? Parys: Uw background is uw troef, meneer euh SS: Is dit een multiple choicevraag? U wenst een university degree te zien?:bachelor - master - doctor? Elke nitwit kan in een wip een diploma te voorschijn toveren, maar maakt hem dat tot een Creative Manager with balls? Het zijn de tentoongespreide kwaliteiten die het verschil maken! Vraag het uw Quality Coach maar! Ik heb onlangs nog een volledige check-up ondergaan in Saint-Luc en ik voel me in optimale conditie. Parys: Wat heeft Saint-Luc hiermee vandoen? SS: Het universitair ziekenhuis. Misschien bent u dat uit het oog verloren als corporate lawer in New York. Fysieke paraatheid is een must in de ondernemerswereld. U fitnest toch? Ik vind trouwens dat we ons niet mogen beperken tot het Engels in Flanders Fields, voyons. U comme francophone voelt dat toch kriebelen in uw kleine teen! Of hebben wij geen Franstalige broeders als buren die heel wat in de Europese pap te brokkelen hebben? Parys: Daar heeft u een punt, maar ik vrees dat uw concept niet kadert binnen de marketingstrategie van de minister en onze organisatie. Het lijkt me trouwens een té delicaat onderwerp om in de Vlaamse regering aan te kaarten. SS: Dommage, monsieur Paris! U bedoelt: op twee paarden wedden is not done? Parys: Zoiets, ja. The winner takes it all SS: Okay, alles op het Engels zetten dus? Maar u begrijpt dat ik als Creative Manager zo inventief mogelijk tewerk wil gaan. Got it? Parys: Dat siert u, meneer, maar SS: Ik verzeker u: met de nodige dosis creativiteit worden we Masters of the Universe! Parys: Thats the spirit, sir! Ik moet toegeven: uw enthousiasme werkt aanstekelijk. SS: We moeten dringend de handen uit de mouwen steken om Flanders top of the bill te maken. Ik zou trouwens het product Flanders nog ietsje meer commercialiseren als u mij toestaat een creatief ballonnetje op te laten Parys: Hoe bedoelt u? SS: Flanders ligt nogal droog in de mond. Wat dacht u van McFlanders? U voegt een extra dimensie aan de naam toe. De mensen leggen automatisch de link met de multinational en we zijn meteen ingeburgerd! Parys: Drijft u het niet een beetje ver nu? SS: Wilt u Flanders op de kaart zetten, bent u genoodzaakt om gedurfde initiatieven te nemen. Zo investeert u in human capital! Misschien kunnen we het doorpraten met uw staff op een dagje team building of ziet u het liever als een incentive voor uw personeel? De optie workshop mag evenmin uitgesloten worden. Parys: U loopt wel bijzonder hard van stapel, meneer euh SS: Doorzetting is me niet vreemd, mister Paris, het kenmerk van de headhunter. This is no small business, you know! Wanneer kunnen we een eerste werkvergadering beleggen om to the point te komen?
In Brussel loopt een boeiende tentoonstelling over Théo Van Rysselberghe (1862-1926), de man die in het spoor van onder andere Georges Seurat met enkele schitterende pointillistische schilderijen naam maakte. Mis deze tentoonstelling niet: ze loopt nog tot zondag 21 mei! Hier vind je er alles over. Je hebt trouwens geen gids nodig die je niet op je eigen tempo laat rondstruinen en ofwel te snel ofwel te langzaam naar je zin gaat. Tegen een habbekras kun je een audiogids huren en rustig al het moois bekijken.
Hoe vaak horen we (oudere) mensen niet hun beklag doen dat het vroeger zoveel beter was, dat de jongeren van vandaag alle besef voor waarden en normen hebben verloren, dat Louiske niet meer met twee woorden spreekt en Marieke nog nauwelijks goeiedag zegt, dat Kevin zich alleen nog interesseert voor computerspelletjes en je tegen Valerie geen woord meer kan zeggen omdat ze constant met oortjes rondloopt? Het is een fenomeen dat zich doorheen de tijden manifesteert, de oudere generatie die zich aan de jongere ergert omdat die andere waarden hanteert en andere interesses heeft. Zo is het ook met ons, intellectuelen (ahum ahum). De kunstfreaks ergeren zich mateloos aan de massa die elke belangstelling voor kunst en cultuur heeft verloren. In plaats van een toneelstuk verkiest ze 'Big Brother', in plaats van een tentoonstelling staart ze zich blind op de 'Royals', in plaats van naar een opera te gaan loopt ze storm voor 'Mama Mia', in plaats van een goed boek leest ze 'Story' of alles over de butler van prinses Diana. Ook deze oprispingen zijn van alle tijden. In de antieke wereld reeds werd er door filosofen en schrijvers steen en been geklaagd dat het volk geen interesse voor de Schone Kunsten meer opbracht en zijn tijd verdeed met brood ende spelen en in de 14 de eeuw schreef Petrarca een gedicht waarin hij met droefheid vaststelde dat hoongelach slechts zijn deel was. Laat dit gedicht (vertaling: Frans van Dooren) daarom een balsem zijn op de ziel van de verontruste kunstminnaar en ik zeg u: nee, er is niets veranderd en ja, we zijn een minderheid en een minderheid zullen we blijven . Laat ons in de eerste plaats positief blijven, de ander zijn geluk gunnen, ook al gaat dat niet in onze richting, en het onze vooral innig koesteren.
7
Vraatzucht en slaap en lege vadsigheid hebben van de aarde elke deugd verdreven, en door de waan der dagen afgeschreven is de natuur haar spoor volledig kwijt.
Gedoofd is 't sterrenlicht, dat wijd en zijd weldoend gestalte gaf aan 's mensen leven, en spotternij en hoongelach omgeven wie zich aan schrijven of aan dichten wijdt.
Wie taalt er nog naar mirte of lauwertak? De op winst beluste massa roept misprijzend: 'Och Wijsheid, jij bent arm en naakt en zwak!'
Edelgestemde geest, jij die al reizend dikwijls alleen zult zijn, ik wil je vragen om op je hoge tocht niet te versagen.
Tom Wolfe is geen Amerikaan zoals we die vaak karikaturaal afgebeeld zien. Hij behoort niet tot het Mc Donald's-clubje van vetgemeste yankees die blindelings de leider volgt en de rest van de wereld onder druk zet om zijn samenlevingsmodel over te nemen. Haast twintig jaar geleden schreef hij zijn 'Vreugdevuur der ijdelheden', een lijvige roman over de greedy eighties zoals een recensent het omschreef. Toch reikt deze roman verder dan een tijdsbeeld van de Reagan-periode. Het gegeven blijft nog steeds brandend actueel. Meer dan ooit is de angst voor 'de ander' ingebakken bij de bevolking en leven we nog steeds in een maatschappij waarin het 'ik' ten koste van de ander wil scoren. De personages die Wolfe in zijn wereldwijde bestseller opvoert, lopen nog dagelijks fluitend op straat: de politicus die het volk naar de mond praat met het oog op zijn herverkiezing, de journalist die met ophefmakende artikels zijn naam wil vestigen en de verkoopcijfers van zijn krant moet zien op te vijzelen, de officier van justitie die carrière maakt ten koste van zijn minder fortuinlijke medemens, de volksmenner die de waarheid verdraait om zijn aanhang te behagen en op te zetten Stuk voor stuk maken deze individu's misbruik van een in se banaal incident in de Bronx om de Amerikaanse klassenrechtspraak om te draaien en een blanke parvenu te doen opdraaien voor de achteruitgestelde kleurling. Elkeen spint garen uit een toevallige situatie. Is dat geen fenomeen dat we herkennen? Met deze roman wordt aangetoond dat we steeds verder afglijden naar een kille, egocentrische samenleving waarin het ieder-voor-zich-principe de verzuring alsmaar meer aanzwengelt. Moeten we tezamen met Tom Wolfe de toekomst zwart inzien?
De Duitser Franz Marc (1880 - 1916) had iets met blauwe paarden. Waarom blauw zul je je afvragen? Je kunt een blauwe teen hebben of blauwe druiven eten of een blauwtje oplopen, maar een blauw paard, waar haalt ie het verdorie uit? Kunstenaars hebben nu eenmaal van die eigenzinnige ingevingen, dat is u wellicht al een tijdje duidelijk, en Marc, expressionist zijnde, vond dat hij daardoor de kracht van een paard weergeeft. Sommigen zien er een symbool in van de mannelijke seksualiteit dat iets dierlijks heeft. Geef toe: het heeft wel iets, hè?
IDYLLE Martialis (°40 - 102)
Mijn kleine huisje heeft een veilig dak, met rijpe druivenranken aan een olm. Kersen, rode appels: bomen vol, olijventakken hangen zwaar omlaag. En waar mijn perkje stroompjes water drinkt staat fijne groente, kruipt de malve, klimt papaver voor een ongestoorde slaap. En krijg ik zin om vogels te belagen, wil ik schichtige hertjes in mijn netten jagen, visjes aan mijn hengel halen: verder gaat dat niet, ’t is eerlijkheid en eenvoud troef. Geen duur gedoe voor mij het leven is zo kort! Hier wil ik zijn en blijven tot het einde van mijn dagen.
FUNERAL BLUES W.H. Auden (°1907 - +1973)
Zet alle klokken stil, snijd de telefoon af, Geef de hond geen kluif meer, voorkom zijn geblaf, Verbied pianospel, breng met omfloerste trom De baar naar buiten, roep de rouwklacht om. Laat vliegtuigen kermend cirkelen en in het groot Boven ons hoofd de boodschap schrijven Hij Is Dood Doe om de witte hals der druiven een crêpepapieren kraag, Zorg dat elke verkeersagent zwarte handschoenen draagt.
Hij was mijn Noord, mijn Zuid, mijn West en Oost, Mijn lange werkweek en mijn Zondagse troost, Mijn middag en mijn middernacht, mijn spraak, mijn lied. Ik dacht dat liefde eeuwig duurt, dat doet ze niet.
Sterren zijn overbodig, doof ze stuk voor stuk; Pak de maan in, blus de zon van ons geluk; Maai weg het woud, leg droog de oceaan. Want niets meer komt er ooit nog goed voortaan.
VERKIEZINGEN Mannetje in het midden: Het is een kalvarietocht geworden! Rechts: En voor één keer hangt de dief in het midden!
DE GROTE SCHOONMAAK: Wat zegt je score over jou?
4: Je wijst alles wat vreemd is of afwijkt van de norm af, maar aangezien je een eerder zachtaardige mens bent, stel je je niet te agressief op. Je handelt de zaakjes op een beschaafde manier af. Mooi zo.
5-8: Met vreemde snuiters of abnormale individu’s kun je niet zo goed over de baan, maar soms wordt het je te veel en als ze je uitdagen, kookt het potje over. Toch oppassen: zulke mensen hebben weinig normbesef en hebben zichzelf niet altijd onder controle. Zorg dat je steeds een boksijzer bij de hand hebt.
9-12: Wie er anders uitziet of een afwijkend gedrag vertoont, zet zichzelf buiten de maatschappij. Daarom vind je dat doorslaggevende argumenten nodig zijn om deze onverantwoorde lieden wakker te schudden. Discussie is uit den boze. Actie is het enige wat telt! Je bent een man (of vrouw) uit één stuk en nee, niet jij maar zij zijn de extremisten…
Nu het Vlaams Belang de campagne voor de gemeenteraadsverkiezingen is begonnen rond het thema veiligheid, zien andere partijen zich genoodzaakt de handschoen op te nemen om niet van onverschilligheid te worden beticht.
Hoe vaak horen we (oudere) mensen niet hun beklag doen dat het vroeger zoveel beter was, dat de jongeren van vandaag alle besef voor waarden en normen hebben verloren, dat Louiske niet meer met twee woorden spreekt en Marieke nog nauwelijks goeiedag zegt, dat Kevin zich alleen nog interesseert voor computerspelletjes en je tegen Valerie geen woord meer kan zeggen omdat ze constant met oortjes rondloopt?
Tom Wolfe is geen Amerikaan zoals we die vaak karikaturaal afgebeeld zien. Hij behoort niet tot het Mc Donald's-clubje van vetgemeste yankees die blindelings de leider volgt en de rest van de wereld onder druk zet om zijn samenlevingsmodel over te nemen.
