Het is als het ontwaken na een lange, droomloze nacht: onthutst blik ik
rond in de kamer van mijn bescheiden bestaan en constateer dat tranen
en hartenpijn slechts verdwaasde blindheid tot gevolg hebben gehad. Wat
veronachtzaamd werd door onwetendheid moet opnieuw in de armen worden
gesloten met de tomeloze liefde die in elk van ons huist. Het is een
kwestie van je ogen openen en je oren spitsen, je handen uitstrekken en
je tenen krullen.
Op zoek naar mezelf ben ik op het punt teruggekomen waar ik mezelf verloren was.
Ik raak je weer aan. Ik neem de draad weer op. Ik word weer mens.
Een saboteur zet aan tot denken Of het knap en mooi en grappig geschreven was, of dat je zo lekker kon meeglijden op de herkenbare gevoelens en meningen, dat is opeens niet meer van belang. De aanraking verandert iets aan dat getob met die vraag, bijvoorbeeld het voegt er iets aan toe, zet iets op z'n kop, maakt iets ongeloofwaardig, doet iets van kleur verschieten. Je twijfelt, je bent van streek, je houdt opeens rekening met andere dingen. Dat gebeurt ook wel eens na het gesprek met een stervende vriend, of als je verliefd bent, of alleen bent in het bos of tijdens de nasleep van een beroving.
(Uit de lezing ‘Niet de bedoeling’ van Dirk van Weelden)
Jeannine trekt haar zwierige dichtershoed - damesmodel - strak over haar oren, zet haar zonnebril stevig op, slaat haar artistieke sjaal strijdlustig over haar linkerschouder en begint te lezen. Zoals in haar eigen gedichten ziet ze nu in de waas die voor haar ogen trekt vallende sterren, ziet ze zeeën van azuurblauw verschieten tot gifgroen, hoort ze oesters klepperen als castagnetten.
(Folkert van der Borg in zijn correspondentie met Victor van Olst)
Maar meestal ontvlucht ik de woorden, en voel ik de vlam van mijn fantasie opflakkeren. Zwart, donkerblauw, wit; zo verschieten de kleuren even, waarna ik waak over mijn creatie, vol blije wezentjes die niet weten wat studeren is, maar die slechts rollen over het gras.
(Anoniem, gevonden op het net)
en zie de eennachtsmuggen zoemen in de kelder van vervlogen idealen heldere kleuren verschieten in herhalende verhalen en ongeremd genot
(Anoniem, gevonden op het net)
Zij eet het rood van vliegenzwam Strekt zich op de bodem uit, stijgt op door scheuren in het web van mist Vijf vogels vliegen met haar mee Sterren verschieten gloeiend
Guido Devos glimlacht en grijnst, satert en schatert, maar is ook wel eens serieus…
02-03-2009
Wim Helsen is geen prutser
Cabaretier worden: het is niet makkelijk. Immers, mensen aan het lachen brengen, is het moeilijkste wat er bestaat. Velen zijn geroepen, weinigen uitverkoren. Als je de programmas rond stand-up comedians, die als paddestoelen uit de grond schieten, bekijkt, dan weet je het wel: flauw, flauwer, flauwst Geeuw, geeuw
Wim Helsen is dé Vlaamse cabaretier van het ogenblik. In enkele jaren tijd is hij van nobele onbekende opgeklommen tot de grappigste hedendaagse Nederlandstalige stand-up comedian (en ik ben niet de enige die dit zegt).
Hij debuteerde solo in Nederland, waar hij in 2002 een finaleplaats behaalde op het Leids Cabaretfestival en waar hij in diverse VARA-programmas te zien was. Hij werd gelauwerd met de VSCD-Cabaretprijs 2004 en genomineerd voor de Poelifinario 2005-2006, de prijs voor de theatermaker van de beste avondvullende voorstelling voor Bij mij zijt ge veilig. Intussen is hij BV geworden, niet in het minst door zijn gesmaakte optredens in diverse VRT-programmas als daar zijn Man bijt hond (met zijn poëzievrienden) en Het programma van Wim Helsen vorig jaar (niet voor herhaling vatbaar meneer Wauters?).
Na zijn succesrijke voorstelling Bij mij zijt ge veilig toert hij nu door Nederland en Vlaanderen met Het uur van de prutser. Van bij het begin van de voorstelling wordt de toon gezet als Helsen off-stage het publiek als prutsers en sukkels bestempelt die een miserabel leventje leiden om kort daarna ironisch de loftrompet over zichzelf te steken. Hij leidt het publiek, voor wie hij al lang geen onbekende meer is, naar een daverend applaus bij zijn opkomst op het podium.
Nee, Helsen, is geen windbuil maar een handige cabaretier die de gevoelens van het publiek manipuleert als geen ander en vooral een flinke dosis zelfrelativering inbouwt: hij slaat en zalft, attaqueert en relativeert, hanteert spot, sarcasme en cynisme, huppelt vrolijk van Absurdistan naar Melancholia en vice versa, zet je om de haverklap op het verkeerde been. Hij is de clown die geen rechtlijnig verhaal vertelt, maar van de uitwijding zijn handelsmerk heeft gemaakt. Hij vergelijkt het zelf met een omgewaaide boom waarop hij staat en van wiens stam hij geregeld (ook letterlijk) op de zijtakken springt om daarna even uitgelaten weer naar de stam terug te keren.
Op deze vertakkingen vertelt hij hilarische verhalen over de ontmoeting met schele Jezus in een piepklein kerkje in de Pyreneeën bijvoorbeeld of over de mentaal gehandicapte die zich steeds vooraan in een bus posteert en de sfeer in de bus helemaal doet kantelent. Helsen springt van hot naar her, beweegt en danst zich op Rafaella Carras A far lamore comincia tu met sprekend gemak doorheen een woud van grappen en grollen, balancerend op de koord van waarheid en leugen, terwijl hij zijn publiek van de ene lachbui naar de andere voert, maar het ook één of twee keer tot een onheilspellende stilte noopt, die hij dan met een rake pointe doorbreekt.
Rode draad door de voorstelling is de dialoog met zijn bakker aan de overzijde van de straat die hij telkens in een verder stadium van het gesprek onderbreekt om op een volgend punt in te gaan.
De moraal van het verhaal: laat ons prutsers, die hun leven lang dingen doen die ze eigenlijk niet met hart en ziel doen, eens de moed in de handen nemen om onze droom na te streven. Vertel het aan je vrouw, vertel het aan je vriend, vertel het aan wie je liefhebt.
Wie een voorstelling van Wim Helsen bijwoont is verzekerd van een vrolijk avondje uit. Menigeen verlaat de zaal met tranen in de ogen, nee niet van verdriet, maar dat had u al lang begrepen.
Tegelijkertijd met Het uur van de prutser is hij in de bioscoop te zien in de zwarte komedie Dirty mind van Pieter Van Hees. Allen daarheen?
De Duitser Franz Marc (1880 - 1916) had iets met blauwe paarden. Waarom blauw zul je je afvragen? Je kunt een blauwe teen hebben of blauwe druiven eten of een blauwtje oplopen, maar een blauw paard, waar haalt ie het verdorie uit? Kunstenaars hebben nu eenmaal van die eigenzinnige ingevingen, dat is u wellicht al een tijdje duidelijk, en Marc, expressionist zijnde, vond dat hij daardoor de kracht van een paard weergeeft. Sommigen zien er een symbool in van de mannelijke seksualiteit dat iets dierlijks heeft. Geef toe: het heeft wel iets, hè?
IDYLLE Martialis (°40 - 102)
Mijn kleine huisje heeft een veilig dak, met rijpe druivenranken aan een olm. Kersen, rode appels: bomen vol, olijventakken hangen zwaar omlaag. En waar mijn perkje stroompjes water drinkt staat fijne groente, kruipt de malve, klimt papaver voor een ongestoorde slaap. En krijg ik zin om vogels te belagen, wil ik schichtige hertjes in mijn netten jagen, visjes aan mijn hengel halen: verder gaat dat niet, ’t is eerlijkheid en eenvoud troef. Geen duur gedoe voor mij het leven is zo kort! Hier wil ik zijn en blijven tot het einde van mijn dagen.
FUNERAL BLUES W.H. Auden (°1907 - +1973)
Zet alle klokken stil, snijd de telefoon af, Geef de hond geen kluif meer, voorkom zijn geblaf, Verbied pianospel, breng met omfloerste trom De baar naar buiten, roep de rouwklacht om. Laat vliegtuigen kermend cirkelen en in het groot Boven ons hoofd de boodschap schrijven Hij Is Dood Doe om de witte hals der druiven een crêpepapieren kraag, Zorg dat elke verkeersagent zwarte handschoenen draagt.
Hij was mijn Noord, mijn Zuid, mijn West en Oost, Mijn lange werkweek en mijn Zondagse troost, Mijn middag en mijn middernacht, mijn spraak, mijn lied. Ik dacht dat liefde eeuwig duurt, dat doet ze niet.
Sterren zijn overbodig, doof ze stuk voor stuk; Pak de maan in, blus de zon van ons geluk; Maai weg het woud, leg droog de oceaan. Want niets meer komt er ooit nog goed voortaan.
VERKIEZINGEN Mannetje in het midden: Het is een kalvarietocht geworden! Rechts: En voor één keer hangt de dief in het midden!
DE GROTE SCHOONMAAK: Wat zegt je score over jou?
4: Je wijst alles wat vreemd is of afwijkt van de norm af, maar aangezien je een eerder zachtaardige mens bent, stel je je niet te agressief op. Je handelt de zaakjes op een beschaafde manier af. Mooi zo.
5-8: Met vreemde snuiters of abnormale individu’s kun je niet zo goed over de baan, maar soms wordt het je te veel en als ze je uitdagen, kookt het potje over. Toch oppassen: zulke mensen hebben weinig normbesef en hebben zichzelf niet altijd onder controle. Zorg dat je steeds een boksijzer bij de hand hebt.
9-12: Wie er anders uitziet of een afwijkend gedrag vertoont, zet zichzelf buiten de maatschappij. Daarom vind je dat doorslaggevende argumenten nodig zijn om deze onverantwoorde lieden wakker te schudden. Discussie is uit den boze. Actie is het enige wat telt! Je bent een man (of vrouw) uit één stuk en nee, niet jij maar zij zijn de extremisten…
