Het is als het ontwaken na een lange, droomloze nacht: onthutst blik ik
rond in de kamer van mijn bescheiden bestaan en constateer dat tranen
en hartenpijn slechts verdwaasde blindheid tot gevolg hebben gehad. Wat
veronachtzaamd werd door onwetendheid moet opnieuw in de armen worden
gesloten met de tomeloze liefde die in elk van ons huist. Het is een
kwestie van je ogen openen en je oren spitsen, je handen uitstrekken en
je tenen krullen.
Op zoek naar mezelf ben ik op het punt teruggekomen waar ik mezelf verloren was.
Ik raak je weer aan. Ik neem de draad weer op. Ik word weer mens.
Een saboteur zet aan tot denken Of het knap en mooi en grappig geschreven was, of dat je zo lekker kon meeglijden op de herkenbare gevoelens en meningen, dat is opeens niet meer van belang. De aanraking verandert iets aan dat getob met die vraag, bijvoorbeeld het voegt er iets aan toe, zet iets op z'n kop, maakt iets ongeloofwaardig, doet iets van kleur verschieten. Je twijfelt, je bent van streek, je houdt opeens rekening met andere dingen. Dat gebeurt ook wel eens na het gesprek met een stervende vriend, of als je verliefd bent, of alleen bent in het bos of tijdens de nasleep van een beroving.
(Uit de lezing ‘Niet de bedoeling’ van Dirk van Weelden)
Jeannine trekt haar zwierige dichtershoed - damesmodel - strak over haar oren, zet haar zonnebril stevig op, slaat haar artistieke sjaal strijdlustig over haar linkerschouder en begint te lezen. Zoals in haar eigen gedichten ziet ze nu in de waas die voor haar ogen trekt vallende sterren, ziet ze zeeën van azuurblauw verschieten tot gifgroen, hoort ze oesters klepperen als castagnetten.
(Folkert van der Borg in zijn correspondentie met Victor van Olst)
Maar meestal ontvlucht ik de woorden, en voel ik de vlam van mijn fantasie opflakkeren. Zwart, donkerblauw, wit; zo verschieten de kleuren even, waarna ik waak over mijn creatie, vol blije wezentjes die niet weten wat studeren is, maar die slechts rollen over het gras.
(Anoniem, gevonden op het net)
en zie de eennachtsmuggen zoemen in de kelder van vervlogen idealen heldere kleuren verschieten in herhalende verhalen en ongeremd genot
(Anoniem, gevonden op het net)
Zij eet het rood van vliegenzwam Strekt zich op de bodem uit, stijgt op door scheuren in het web van mist Vijf vogels vliegen met haar mee Sterren verschieten gloeiend
Guido Devos glimlacht en grijnst, satert en schatert, maar is ook wel eens serieus…
25-07-2006
Tuinkunst
Je ziet het niet vaak maar het gebeurt: je wandelt in een woonwijk en plots spatten ze je in het gezicht, de kunstwerken die een tuin extra kleur en cachet geven Bij deze lanceer ik een nieuwe rubriek (voor zover dit hier mogelijk is) op mijn blog: 'Tuinkunst'. Al wie foto's heeft over kunstwerken (voornamelijk beeldhouwwerken en aanverwanten neem ik aan), mag me die altijd toesturen, ze komen op deze blog in het zicht van elkeen die dit interesseert
Ik ga van start in mijn eigen (woon)gemeente, Grimbergen, Dressaertlaan Geniet ervan
Senne is dood. Ja, dé Senne. De acteur. Die wereldberoemd werd in Brussel toen hij in de KVS talloze verdorven Shakespeariaanse koningen speelde. Althans zo blijft hij mij het meeste bij. Hij was evenwel meer dan een uitzonderlijk Shakespeare-vertolker. U las het uitgebreid in de krant of op het Internet, u zag het op tv of hoorde het bij de kapper waar hij zijn haar kort liet knippen. Hij maakte deel uit van de fabelachtige generatie Ann Petersen, Nand Buyl, Ivonne Lex, Anton Peeters, stuk voor stuk schitterende acteurs en actrices, van wie enkel Nand Buyl nog overschiet. Misschien kan de Koning deze unieke acteur postuum in de adelstand verheffen? Rouffaer is de naam. R-O-U-F-F-A-E-R Rouffaer. De Senne. Dank u wel, Senne, voor de prachtige momenten die u ons heeft bezorgd
Het ministerie van Buitenlandse Zaken heeft de lijst bekendgemaakt van Belgen die dit jaar verheven worden in de adelstand, zo stond onlangs te lezen op de website van de VRT-nieuwsdienst. Jaarlijks worden door de Koning een hele reeks Belgen wegens hun verdiensten in de adelstand verheven en krijgen zij namen als burggraaf, baron of ridder. Hoeft het te verwonderen dat er op deze lijst vrijwel enkel mensen uit de hogere kringen prijken: oud-ministers, parlementsleden, rectors, hoogleraren, de hartchirurg die de Koning opereerde Mag ik aan de vooravond van onze nationale feestdag Zijne Majesteit misschien enkele suggesties doen voor de lijst van 2007 zodat ook meer bescheiden en in de schaduw werkende Belgen naar waarde zouden kunnen worden geschat? Dan denk ik bijvoorbeeld aan mevrouw Scheirlinkx, sanitair verzorgster in de koninklijke vertrekken die er zorg voor draagt dat de billen van de Koningin zich steeds mogen verheugen op een droge wc-bril? Of mevrouw Tommelein, een dame van middelbare leeftijd, voor vijf jaar door haar man gedumpt voor een jonger exemplaar, die in penibele financiële omstandigheden twee pubers en een achtjarig meisje grootbrengt? Of wat dacht U van de heer Saliën, jarenlang vrijwilliger bij het brandweerkorps van Sint-Joris-Winge, die er haast het leven bij inschoot toen hij een baby uit een uitslaande brand redde en een andere keer door een hevige rookontwikkeling met ernstige ademhalingsstoornissen werd opgenomen? En nu we toch in het ziekenhuis zijn aanbeland, kan ik Uw aandacht misschien vestigen op mevrouw Vercammen, verpleegster. Nee, zij stond niet aan Uw ziekenbed te Aalst, noch op de officiële foto toen U werd ontslagen, maar verzorgt wel al een leven lang hulpbehoevende bejaarden, inzoverre dat ze momenteel met zware rugproblemen wordt geconfronteerd. Weet U, dagelijks enkele bejaarden van hun bed naar een zetel aan het raam versleuren of ze in een badkuip helpen eist zijn prijs, zeker als er jaar op jaar op de personeelskosten wordt bespaard en mevrouw Vercammen steeds minder assistentie krijgt! Nee, ik maak geen deel uit van de raadgevers van de Koning, noch behoor tot de groep lobbyisten in parlementaire middens of in de bankensector, maar misschien kan de Koninklijke banketbakker op de taart die hij beslist zal bakken voor de nationale feestdag het adres van deze site in chocolade letters gieten zodat Z.M. Koning Albert II Zijn doorluchtige blik ook even landinwaarts kan laten waren?
Je staat rustig in de file en bent bijna ingedommeld als je plots brutaal wordt opgeschrikt door een van die geharnaste motards die rakelings langs je heen scheren. Je mag van geluk spreken als er geen buitenspiegel werd afgerukt en ga er maar eens achteraan als je een kras in je koetswerk meekrijgt Je kent ze wel, de kampioenen van de slalom, die zwartlederen hells angels op hun opgepoetste lawaaimobiels: ze halen je langs alle kanten in, doorlopende strepen of andere verbodsbepalingen negerend, zodat je constant op je qui vive moet blijven, ze veplaatsen zich onafgebroken van links naar rechts in regelrechte rodeostijl zonder hun richtingaanwijzers te gebruiken. Als er een maximumsnelheid van 90 kilometer geldt, mag je ervan op aan dat ze aan 120 voorbijrazen en als 120 de limiet is is 160 hun ding Snijden ze je de pas af, zodat je op je rem moet gaan staan en heb je het lef om met lichtsignalen te kennen te geven dat je dat niet apprecieert krijg je een opgestoken middelvinger cadeau. Ze maken lustig misbruik van de rijstrook voor bussen om files in te halen en slingeren de goorste verwijten naar je hoofd als je niet snel genoeg plaats voor ze maakt. Ik lust ze rauw, die gemotoriseerde belhamels, die levensgevaarlijke snelheidsmaniakken die zich inbeelden zich overal en op elk moment in hun oververhitte toestand voorrang te mogen toe-eigenen. Als ik er dan eens eentje onderuit zie gaan word ik met ziekelijk leedvermaak vervuld. Ik weet het, het is niet meteen mijn mooiste kantje Misschien kan de bende van Wim de gemoederen bedaren
Met de film Girl with a Pearl Earring werd het werk van Johannes Vermeer voor twee jaar opnieuw onder de aandacht gebracht. De prent steunt op de roman met dezelfde titel (1999) van de Amerikaanse schrijfster Tracy Chevalier die hierdoor haar moment de gloire in onze contreien beleefde. Wat weinigen weten is dat in datzelfde jaar haar landgenote Susan Vreeland eveneens een (verfilmde*) roman uitbracht waarin Vermeer centraal staat. In Meisje in hyacintblauw wordt het verhaal verteld van een fictief schilderij dat de Delftse kunstenaar van zijn tweede oudste dochter zou hebben gemaakt. In acht verhalen beschrijft Vreeland waar het doek doorheen de eeuwen terechtkwam en in welke omstandigheden het telkens van bezitter veranderde. Eenzelfde procédé paste Annie E. Proulx reeds toe in Accordeonmisdaden (1996) en ook de film The Red Violin (1998) had een gelijkaardige opbouw. Vreeland verrast echter door de chronologie radicaal om te gooien: haar eerste verhaal speelt zich in de twintigste eeuw af als de zoon van een naar Amerika gevluchte nazi een collega-professor van de authenticiteit van het schilderij probeert te overtuigen. Daarna volgt ze het spoor van het kunstwerk tot bij de conceptie ervan in de zeventiende eeuw en bij het meisje dat ervoor model stond. Zo houdt ze in elke eeuw eventjes halt om een verhaal te vertellen waarbij het schilderij telkens een rol speelt. In enkele gevallen worden de bezitters uit geldnood gedwongen om Het meisje in hyacintblauw van de hand te doen, een enkele keer wordt het als huwelijkscadeau weggegeven, in Hitler-Duitsland wordt het door een soldaat van een verdreven joodse familie gestolen. Na het eerste verhaal Liefde genoeg dat je met gretigheid leest, zakt het spanningsniveau wat om slechts af en toe (Blauwe hyacinten over echtgenoten die elkaar bedriegen en Stilleven, over het ontstaan van het doek) op te flakkeren. Tracy Chevalier en Susan Vreeland waren niet de eersten om Vermeer in een roman op te voeren. Ook Marcel Proust deed dat in zijn A la recherche du temps perdu (1913-1927) met dit verschil dat de Nederlandse kunstenaar daar slechts een bescheiden onderdeel was van een omvangrijk geheel.
* Brush in Fate (2003) met Glenn Close en Jan Decleir
Annelies, Jorunn en Nathalie iedereen kent ze intussen wel als Laïs, de drie meiden die een kleine tien jaar terug furore maakten op (onder andere) Dranouter en daarmee de aanzet gaven tot een schitterende carrière. Folkrock, wereldmuziek, folkpop: hoe catalogiseer je hun muziek eigenlijk? De basis van hun muziek is in elk geval de volksmuziek en daarvoor putten ze uit ons rijk verleden. Toen ze niet alleen maar a capella zongen maar met een begeleidingsband begonnen te toeren en zelfs in Frankrijk optraden werd een nieuw begin gemaakt. Dat Laïs nooit blijft stilstaan, blijkt met hun recentste initiatief. De maand mei stond immers in het teken van hun toernee met het Vlaams Radio Koor onder leiding van Johan Duijck, toch wel een gedurfde combinatie. Anderhalf uur lang werd je meegevoerd naar hogere sferen met een programma dat schommelde tussen klassiek en de typische Laïs-sound. Zowel apart als in samenzang met het koor was de magie nooit weg en de inbreng van het koor in enkele Laïs-songs was verbluffend mooi. Het concert werd zo aangekondigd: De volksmuziek heeft steeds een stem gegeven aan de gewone man. Het was een middel om zijn blijdschap, zijn passies, zijn verdriet te uiten, om verhalen te vertellen en om tradities in ere te houden. Het verhaal dat het Vlaams Radio Koor en Laïs vertellen is eenvoudig: muziek is universeel en kent geen grenzen. Ze laten horen hoe de volksmuziek door de eeuwen heen werd overgeleverd en tot vandaag nog componisten en uitvoerders inspireert: van de troubadours, via Poulenc, Britten en Shostakovich tot ... Laïs. Hoogtepunten voor mij waren alleszins het magnifieke Déploration sur la mort de Jean Ockeghem', een zesstemmig polyfonisch lied waarbij de drie dames in samenzang gingen met twee koorleden en de dirigent himself, en de Russische liederencyclus van Dmitri Shostakovich, een ontdekking, met Annelies in de hoofdrol. De helderheid, de zuiverheid, de tonaliteit van haar stem gekoppeld aan de prachtige interpretatie van een wondermooi lied bezorgden me kippenvel en tranen van ontroering. Mijn respect en bewondering voor deze drie Vlaamse meiden is hierdoor enkel groter geworden en wie weet wat we nog van hen mogen verwachten
Brusselse tweetaligen kunnen plezant uit de hoek komen
Dankzij vriend Tomas belandden deze twee foto's (linkerkolom), genomen op de Leuvensesteenweg te Evere, op mijn bureaublad. Humor kan hilarisch zijn en als ze iets zegt over onze samenleving
In Vilvoorde, waar burgemeester Jean-Luc Dehaene de plak zwaait, heeft men de hoofdvogel van intelligente aanpak van criminaliteit en pedofilie afgeschoten. Opdat jonge kereltjes niet meer zouden worden lastig gevallen, mogen personen ouder dan 18 de schaarse basketpleintjes die de stad nog rijk is, op politiebevel niet meer betreden. Dus jongeren (en ook ouderen) die hun lievelingssport nog willen beoefenen, zien zich verplicht bij een club aan te sluiten (voor zover dat nog kan in de sportfailliete stad) willen ze problemen vermijden. Is het zo dat men de verzuring te lijf gaat? In navolging van dit staaltje intelligente dorpspolitiek, vond ik een viertal ludieke verbodstekens te lande. Leuk om te bekijken misschien en er zelf nog een paar andere bij te verzinnen?
Meneer de Eerste Minister, Met lede ogen zien wij dagelijks de asielzoekers op het scherm steeds hogere eisen stellen. Deze ongenode gasten gebruiken alle mogelijke middelen om druk uit te oefenen op de overheid om hun illegale toestand te regulariseren alsof er geen wetten en verordeningen zijn waaraan iedereen onderworpen is. Niet alleen bezetten ze onze kerken en ontheiligen ze katholieke bodem, maar gaan ze ook nog eens in hongerstaking. Aldus jagen ze de gemeenschap op kosten door ons de factuur van hun ziekenhuisopname te laten betalen. Ik zeg u, in naam van alle kappers van België: het is genoeg geweest! In plaats van zoveel aandacht te besteden aan die vaandelvluchtigen die ons land komen op stelten zetten, zou de regering beter iets doen aan de problemen van de kleine zelfstandigen. Wij, kappers, werken ons te pletter en kloppen dagen van soms meer dan 12 uur om het hoofd boven water te kunnen houden. Na een rechtstaand leven worden we niet alleen getroffen door spataders, vingerspasmen, gelkramp en lakhoest, maar worden we voor onze werklust nog gestraft met een pensioen waarmee je niet eens voldoende wc-papier kan kopen om een maand met een schone poep rond te lopen. Omdat we nu al jaren in de woestijn prediken en er blijkbaar meer eieren onder vreemde luizen worden gelegd dan aandacht besteed aan de eigen mensen hebben we besloten om tot de actie over te gaan. Een van de volgende dagen zullen alle Belgische kappers onverwacht tot het kaalscheren van hun klanten overgaan als de regering aan hun eisen niet tegemoetkomt. Ik kan u verzekeren dat deze actie zijn doel niet voorbij zal schieten vermits er in onze agendas namen staan die bij iedereen een belletje doen rinkelen: ik denk niet dat de kaalgeschoren koppen van minister Landuyt, Herman Brusselmans, Yasmine, Sandra Kim, Carl Hoefkens, Elio di Rupo, Jan Hoet, koningin Fabiola, en Marc Reynebeau onopgemerkt zullen voorbijgaan. Wij hebben trouwens opgevangen dat ook andere bevolkingsgroepen het hartsgrondig beu zijn: de verwaarloosde jongeren overwegen drugspartys to the finish, onze cipiers willen de guillotine opnieuw invoeren om de gevangenisbevolking drastisch terug te schroeven en onbegrepen smers gaan zich toeleggen op wurgseks without return. Na de sans papiers zullen dus de sans cheveux binnenkort hun intrede in het stadsbeeld doen zo u uw verantwoordelijkheid blijft ontlopen. Met verbolgen groeten,
Namens de Unie van Misnoegde Kappers Coiffeur Firmin
Je hoeft geen fan van klassieke muziek te zijn om Carmen van Bizet te kennen, de op de gelijknamige novelle van Prosper Mérimée gebaseerde opera. Wie kent het verhaal van deze uitdagende Spaanse zigeunerin niet die een korporaal verleidt, hem aanzet tot deserteren en meesleurt in een smokkelavontuur, waarna ze hem dumpt voor een stierenvechter? Het maakt deel uit van ons collectief geheugen en eenieder heeft wel eens de Toreador uit volle borst meegezongen. Maar wat zou u ervan denken mochten we de handeling naar een van de Afrikaanse townships rond Kaapstad verplaatsen, je weet wel die krottenwijken rond de grote steden die de Apartheid kenmerkten? Wat als we van onze soldaat een politieagent maken en de stierenvechter het galakostuum van een succesrijke tenor laten aantrekken die vanuit de sloppenwijken zijn weg naar de top heeft gezongen en daarvoor door zijn medeburgers op handen wordt gedragen? Zou het geloofwaardig zijn de Franse voertaal te verlaten en de cast in het Xhosa te laten spreken en zingen? Zou u het toejuichen dit meesterwerk dat tot ons westers cultureel erfgoed behoort door kleurlingen te zien spelen? Zou u uitroepen: dit is te gek voor woorden? Met alle Chinezen maar niet met den dezen? Of erger: wie onze iconen besmeurt moet worden gestenigd? Mogelijk reageert u gelaten: als Peter Sellars Don Giovanni in de achterbuurten van New York situeert en Cosi fan Tutte met Viëtnamveteranen programmeert dan kun je je aan alles verwachten toch? Sommigen onder u zullen dit misschien boeiend vinden en zich de bedenking maken dat een verfrissende kijk op de dingen je wereldbeeld verruimt. Hoe je het ook draait of keert: je kunt het blasfemie vinden of een stap te ver of interessant of te gek, maar negeren zou zonde zijn Tot 4 juni kun je je nieuwsgierigheid in
Flagey
bevredigen, waar deze unieke filmversie draait. Ten titel van informatie: winnaar van de Gouden Beer in Berlijn in 2005.
Men wordt gevormd door de teksten die men leest. Men evolueert door de teksten die men leest. Men wordt meer mens door de teksten die men leest. Men IS de teksten die men leest.
In De Slegte kunnen literatuurliefhebbers vaak interessante romans aan een schappelijke prijs op de kop tikken. Vorige maand stonden talrijke romans van de Albanese schrijver Ismael Kadare in de belangstelling en kon je je ze voor een prikje aanschaffen. Verrassend toch voor een romancier die vorig jaar de Man Booker International Prize kreeg en daardoor internationaal hoog scoorde. Een van de romans die werden aangeboden was Het dromenpaleis over een Ottomaans ministerie, het Tabir Serail, dat de dromen van zijn burgers minitieus ontleedt om na te gaan of er geen aanwijzingen in verborgen zitten die een gevaar voor de staat kunnen uitmaken. Niettegenstaande deze roman als een aanklacht wordt beschouwd tegen de totalitaire staat in het algemeen, vond ik deze niet expliciet genoeg aanwezig, beperkt de schrijver zich tot een gewone registratie van feiten en vind ik niet zo direct aanwijzingen die op enige kritiek zouden wijzen. Natuurlijk werd dit boek geschreven op een moment dat Albanië nog een dictatoriale status had en was het wellicht niet zo verstandig om al te duidelijk de machthebbers te gaan aanvallen (toch werd het bij zijn verschijnen in 1981 meteen verboden), maar dan kun je je de vraag stellen wat voor zin zon roman dan nog heeft. Misschien heb ik niet de beste roman van Kadare uitgekozen en zou ik hem met een andere titel nog een kans moeten geven. Iemand suggesties?
De Zinneke Parade wordt stilaan een begrip in Brussel. Zaterdag trok ze voor de vierde keer sinds 2000 door de straten van onze hoofdstad: een kleurrijke, borrelende en bruisende optocht met mensen van allerlei pluimage die het multiculturele karakter van het trefpunt Europa dik in de verf zette. In hun inventieve, uit ouder materiaal gerecycleerde flitsende kostuums, begeleid door de vaak bizarste wagens en muziekbands, speelden, riepen, schreeuwden, scandeerden en zongen de deelnemers hun weg doorheen de dikke rijen toeschouwers die zich langs het parcours hadden opgesteld. Voor wie er nog aan twijfelt: wit, zwart, bruin, geel, oranje, blauw, groen, grijs: zo zal onze bevolking eruitzien over honderd jaar, want Brussel verbeeldt de toekomst was het thema van de parade. Vandaar dat alle deelnemende groepen zich hadden toegespitst op de samenleving van morgen en de problemen die zich (verder) zullen stellen als eenzaamheid, stress, bodem- en luchtvervuiling, water- en energietekort, vuilnisverwerking, dictatuur en slavernij. Wie de vrolijke, kleurrijke bende langs zich heen zag huppelen en dansen kon met eigen ogen vaststellen dat alle lagen van de bevolking hun futuristisch steentje hadden bijgedragen: oud, jong, dik, dun, groot, klein, arbeider, intellectueel, student, professor, gepensioneerde, kind, kleuter, adolescent, kroegbaas, marolien, junk, huismoeder, grootmoeder, buikdanseres, slangenmens, eenzaat, fuifbeest, hig-brow, low-brow, zuipschuit, holebi, trans, blond, bruin, zwart, grijs, valide, minder-valide, sportief, stram, soepel, noem maar op, ze waren er allemaal op hun manier en hun aanstekelijk enthousiasme deed Brussel zinderen onder een onverwacht schalks lachend zonnetje. Op een ogenblik dat het land dooreengeschud wordt door racistisch geïnspireerde steek-, schiet- en vechtpartijen, bewijzen de Zinnekes massaal en op ludieke wijze dat de overgrote meerderheid van de bevolking een harmonieuze samenleving met respect voor eenieder wenst. Een beter antidotum tegen zinloos geweld en racisme bestaat er niet. Wie breien een verlengstuk aan deze jonge Brusselse traditie? Voor wanneer een Sinjorenoptocht, een Stroppenstoet, een Maneblussersparty of een Brugsezottenmars?
Wie van sprookjes houdt en van een sprookjesbos kan één keer per jaar door een écht sprookjesbos wandelen. Het bevindt zich in Halle en is gehuld in de prachtige paarse gloed van hyacinthen. Eind april - begin mei is het ideale moment om het Hallerbos te bezoeken. Dus als je je alsnog wilt onderdompelen in een sprookjessfeer wordt het de hoogste tijd
Beantwoord volgende vragen voor jezelf, scroll en kijk in de linkerkolom om je punten te berekenen. Op basis van je totaal kijk je vervolgens rechts onderaan om jouw profiel te kennen Denk daarna eens goed na.
1. Je wil gaan tanken maar voor jou staat toch wel geen Afrikaanse hufter te treuzelen zeker? Wat doe je?
a. Je rijdt hem zachtjes aan -bumper tegen bumper- om hem aan te sporen op te schieten. b. Je scheldt hem uit voor kloteneger en je rent op hem toe om hem in elkaar te slaan. c. Je gooit een brandbom in zijn wagen.
2. Je zit in de metro en een Marokkaanse vrouw komt naast je zitten. Wat doe je?
a. Elke keer als de metro stopt of remt val je tegen haar aan en verkoopt haar zogezegd per ongeluk een fikse elleboogstoot in haar ribben, zij of buik. b. Je zet een wasknijper op je neus en zegt dat iedereen het goed hoort: "Ik ga zitten waar het minder stinkt. c. Je laat je portefeuille ongemerkt onder haar stoel vallen en ruit vervolgens de mensen om je heen op om de vrouw te molesteren omdat ze je probeerde te bestelen.
3. Een homofiel koppel komt in het huis naast het jouwe wonen. Wat doe je?
a. Je steekt het huis in de fik terwijl ze aan het slapen zijn. b. Je schildert hun voordeur in het rose en hangt elke dag een met melk gevulde condoom aan de klink. c. Je hangt een affiche voor je raam: Mijn buurman is een nicht knijp je billen nu maar dicht!
4. Je ziet een jonge Pool met een MP3-speler rondlopen. Wat doe je?
a. Je roept de politie en wijst hem aan als een dief. b. Je stoot hem een mes in de borst omdat hij gen respect voor Joe Van Holsbeeck betoont. c. Je neemt de MP3-speler af en gooit hem voor de wielen van een aanstormende bus.
In het Charliermuseum in Brussel vindt een interessante tentoonstelling plaats rond tekeningen, etsen en dergelijke meer van Edvard Munch en Félicien Rops. Dit is een klein museum in een prachtig herenhuis waar ook de meubelen, de muren, de luchters kunst op zich zijn en de vloeren nog ouderwets kraken onder je tred
Als illustratie vind je de 'Madonna' van Munch bij dit stuk. In de rechterkolom zie je een afbeelding van 'Pornokrates' van Rops en links 'Separation' van Munch. Deze drie werken kun je bewonderen op de tentoonstelling.
Er is me altijd voorgehouden: laat je niet kennen, spreek je eigen taal in onze hoofdstad! Het is geen kwestie van arrogantie of weigeren Frans te spreken, maar eerder een signaal verzenden dat wij, Vlamingen, ons niet in de hoek laten drummen. Wat oorspronkelijk een Vlaamse stad was, is door de eeuwen heen immers meer en meer een Franstalige enclave geworden omgeven door Vlaams gebied. Je kunt daarover sakkeren, weeklagen en er de goden om vervloeken, maar het is en blijft de realiteit. Moeten we daarmee leren leven? Dit weekend wilde ik me als Vlaamse bioscoopbezoeker laten kennen. Ik naar de kassa. Mijn vriendin achter me aan. Een piepjonge langharige kassajuffrouw blikte me met waterige ogen aan toen ik mijn opwachting maakte: Twee kaartjes voor La doublure alstublieft Oui, monsieur, antwoordde de schoonheid in haar beste Nederlands. Hoeveel maakt dat?, ging ik voort alsof de oui me was ontgaan. Dix-sept euros, antwoordde ze in Voltaires taal, maar Voltaire had mijn vraag in Vondels sprake wel degelijk begrepen. Omdat ik nogal koppig van aard ben als ik een zekere onwil aan de andere kant meen te bespeuren, ging ik halsstarrig voort in het Nederlands: In welke zaal speelt de film, juffrouw? A la salle trois, antwoordde ze met neergeslagen ogen alsof ze bang was voor de priemende blik van een zich steeds meer ergerende Vlaamse leeuw. Toen ze voelde dat ik bleef staan, keek ze weer op. Ben je nu nog niet weg schijtkereltje? Kunt u me mijn kaartjes misschien ook géven? vroeg ik, want die lagen nog altijd voor haar naast het computerklavier. Excusez-moi, monsieur, zei ze en ze begon te blozen. Ja, dat mocht wel. Ach, wat maakt het uit, bedacht ik. Je bent jong en je wil wat en je bent blij dat je een job aan de kassa van een bioscoop hebt kunnen versieren zonder dat men je het wettelijk voorgeschreven taalexamen heeft doen passeren. Wie kan je wat maken en één lastige Vlaming zal het bioscoopbezoek niet angstwekkend doen dalen. Op naar de zaal. Die bevond zich in de winkelgalerij even verderop. Voor de ingang van de bioscoop stonden twee afgeborstelde jonge kerels stoer te wezen. Kort geknipt, donker haar, strak in het pak, met ingestudeerde vriendelijkheid. Aha! Een nieuwe gelegenheid om mijn Vlaamse aanwezigheid in Brussel te manifesteren. Alstublieft! zei ik met luide stem terwijl ik Armani nummer één mijn kaartjes overhandigde. Deuxième niveau en bas, repliceerde hij met een brede glimlach en tintelende ogen. Het zal niet waar zijn. Mijn vriendin keek me spottend aan. Ik had evengoed Swahili kunnen praten. Toen de eerste beelden van de film op het doek geprojecteerd werden begon ik al een wee gevoel in de buik te krijgen. Het was een Frans-Italiaanse productie en, ja hoor, bij de eerste dialoog werd mijn vermoeden bevestigd: geen onderschriften! Met deze film mocht enkel in het Frans worden gelachen. Ik voelde me ongewenst, een Marokkaan op het congres van het Vlaams Belang. Tot mijn scha en schande moest ik bekennen dat ik het programmablad niet bekeken had en daarvoor betaalde ik nu het gelach. Vlamingen die Fransonkundig zijn, lachen helemaal niet. Hoe zouden zij reageren? Zouden zij met wapperende manen en met van woede vertrokken gelaat hun frustratie gaan uitbrullen aan de kassa? Of zouden ze verontwaardigde brieven aan de directie van de UGC Toison dOr schrijven? Mijn vriendin fluisterde me in het oor dat Vlaamse Brusselaars deze bioscoop waarschijnlijk niet frequenteren. Na de voorstelling keek ik wél het programmablad in: de UGC Toison dOr programmeert vijftien films deze week. Acht films hebben Franse én Nederlandse onderschriften. Zes films zijn origineel Franse en dus voor eentalige Vlamingen verboden terrein en de Zuid-Afrikaanse film in originele versie is enkel Frans ondertiteld Ik kreeg ter plekke haast een beroerte. Hoho, oppassen, makker, want als je in een Brussels ziekenhuis verzeild geraakt, klopt je hart beter in het Frans wil je zeker zijn dat het verder blijft kloppen.
Bedoeling van deze blog is op gezette tijden ook een stukje literaire creativiteit te etaleren Nu de lente in het land is en we allemaal kriebels door ons lijf voelen stromen is het misschien het moment om die kriebels onder woorden te brengen. Daarom een gedicht
TEDER
Teder Niet als een moeder haar pasgeborene Niet als een schaap haar lam Niet als een bries het blad
(Zo wreed zijn kan ik niet)
Maar als een prins op kousenvoeten Rieten matje op de vloer Hese woorden zonder franjes Met de waarheid heet als vuur
De Duitser Franz Marc (1880 - 1916) had iets met blauwe paarden. Waarom blauw zul je je afvragen? Je kunt een blauwe teen hebben of blauwe druiven eten of een blauwtje oplopen, maar een blauw paard, waar haalt ie het verdorie uit? Kunstenaars hebben nu eenmaal van die eigenzinnige ingevingen, dat is u wellicht al een tijdje duidelijk, en Marc, expressionist zijnde, vond dat hij daardoor de kracht van een paard weergeeft. Sommigen zien er een symbool in van de mannelijke seksualiteit dat iets dierlijks heeft. Geef toe: het heeft wel iets, hè?
IDYLLE Martialis (°40 - 102)
Mijn kleine huisje heeft een veilig dak, met rijpe druivenranken aan een olm. Kersen, rode appels: bomen vol, olijventakken hangen zwaar omlaag. En waar mijn perkje stroompjes water drinkt staat fijne groente, kruipt de malve, klimt papaver voor een ongestoorde slaap. En krijg ik zin om vogels te belagen, wil ik schichtige hertjes in mijn netten jagen, visjes aan mijn hengel halen: verder gaat dat niet, ’t is eerlijkheid en eenvoud troef. Geen duur gedoe voor mij het leven is zo kort! Hier wil ik zijn en blijven tot het einde van mijn dagen.
FUNERAL BLUES W.H. Auden (°1907 - +1973)
Zet alle klokken stil, snijd de telefoon af, Geef de hond geen kluif meer, voorkom zijn geblaf, Verbied pianospel, breng met omfloerste trom De baar naar buiten, roep de rouwklacht om. Laat vliegtuigen kermend cirkelen en in het groot Boven ons hoofd de boodschap schrijven Hij Is Dood Doe om de witte hals der druiven een crêpepapieren kraag, Zorg dat elke verkeersagent zwarte handschoenen draagt.
Hij was mijn Noord, mijn Zuid, mijn West en Oost, Mijn lange werkweek en mijn Zondagse troost, Mijn middag en mijn middernacht, mijn spraak, mijn lied. Ik dacht dat liefde eeuwig duurt, dat doet ze niet.
Sterren zijn overbodig, doof ze stuk voor stuk; Pak de maan in, blus de zon van ons geluk; Maai weg het woud, leg droog de oceaan. Want niets meer komt er ooit nog goed voortaan.
VERKIEZINGEN Mannetje in het midden: Het is een kalvarietocht geworden! Rechts: En voor één keer hangt de dief in het midden!
DE GROTE SCHOONMAAK: Wat zegt je score over jou?
4: Je wijst alles wat vreemd is of afwijkt van de norm af, maar aangezien je een eerder zachtaardige mens bent, stel je je niet te agressief op. Je handelt de zaakjes op een beschaafde manier af. Mooi zo.
5-8: Met vreemde snuiters of abnormale individu’s kun je niet zo goed over de baan, maar soms wordt het je te veel en als ze je uitdagen, kookt het potje over. Toch oppassen: zulke mensen hebben weinig normbesef en hebben zichzelf niet altijd onder controle. Zorg dat je steeds een boksijzer bij de hand hebt.
9-12: Wie er anders uitziet of een afwijkend gedrag vertoont, zet zichzelf buiten de maatschappij. Daarom vind je dat doorslaggevende argumenten nodig zijn om deze onverantwoorde lieden wakker te schudden. Discussie is uit den boze. Actie is het enige wat telt! Je bent een man (of vrouw) uit één stuk en nee, niet jij maar zij zijn de extremisten…
In Vilvoorde, waar burgemeester Jean-Luc Dehaene de plak zwaait, heeft men de hoofdvogel van intelligente aanpak van criminaliteit en pedofilie afgeschoten. Opdat jonge kereltjes niet meer zouden worden lastig gevallen, mogen personen ouder dan 18 de schaarse basketpleintjes die de stad nog rijk is, op politiebevel niet meer betreden.
