Het is als het ontwaken na een lange, droomloze nacht: onthutst blik ik
rond in de kamer van mijn bescheiden bestaan en constateer dat tranen
en hartenpijn slechts verdwaasde blindheid tot gevolg hebben gehad. Wat
veronachtzaamd werd door onwetendheid moet opnieuw in de armen worden
gesloten met de tomeloze liefde die in elk van ons huist. Het is een
kwestie van je ogen openen en je oren spitsen, je handen uitstrekken en
je tenen krullen.
Op zoek naar mezelf ben ik op het punt teruggekomen waar ik mezelf verloren was.
Ik raak je weer aan. Ik neem de draad weer op. Ik word weer mens.
Een saboteur zet aan tot denken Of het knap en mooi en grappig geschreven was, of dat je zo lekker kon meeglijden op de herkenbare gevoelens en meningen, dat is opeens niet meer van belang. De aanraking verandert iets aan dat getob met die vraag, bijvoorbeeld het voegt er iets aan toe, zet iets op z'n kop, maakt iets ongeloofwaardig, doet iets van kleur verschieten. Je twijfelt, je bent van streek, je houdt opeens rekening met andere dingen. Dat gebeurt ook wel eens na het gesprek met een stervende vriend, of als je verliefd bent, of alleen bent in het bos of tijdens de nasleep van een beroving.
(Uit de lezing ‘Niet de bedoeling’ van Dirk van Weelden)
Jeannine trekt haar zwierige dichtershoed - damesmodel - strak over haar oren, zet haar zonnebril stevig op, slaat haar artistieke sjaal strijdlustig over haar linkerschouder en begint te lezen. Zoals in haar eigen gedichten ziet ze nu in de waas die voor haar ogen trekt vallende sterren, ziet ze zeeën van azuurblauw verschieten tot gifgroen, hoort ze oesters klepperen als castagnetten.
(Folkert van der Borg in zijn correspondentie met Victor van Olst)
Maar meestal ontvlucht ik de woorden, en voel ik de vlam van mijn fantasie opflakkeren. Zwart, donkerblauw, wit; zo verschieten de kleuren even, waarna ik waak over mijn creatie, vol blije wezentjes die niet weten wat studeren is, maar die slechts rollen over het gras.
(Anoniem, gevonden op het net)
en zie de eennachtsmuggen zoemen in de kelder van vervlogen idealen heldere kleuren verschieten in herhalende verhalen en ongeremd genot
(Anoniem, gevonden op het net)
Zij eet het rood van vliegenzwam Strekt zich op de bodem uit, stijgt op door scheuren in het web van mist Vijf vogels vliegen met haar mee Sterren verschieten gloeiend
Guido Devos glimlacht en grijnst, satert en schatert, maar is ook wel eens serieus…
28-05-2006
Brusselse tweetaligen kunnen plezant uit de hoek komen
Dankzij vriend Tomas belandden deze twee foto's (linkerkolom), genomen op de Leuvensesteenweg te Evere, op mijn bureaublad. Humor kan hilarisch zijn en als ze iets zegt over onze samenleving
In Vilvoorde, waar burgemeester Jean-Luc Dehaene de plak zwaait, heeft men de hoofdvogel van intelligente aanpak van criminaliteit en pedofilie afgeschoten. Opdat jonge kereltjes niet meer zouden worden lastig gevallen, mogen personen ouder dan 18 de schaarse basketpleintjes die de stad nog rijk is, op politiebevel niet meer betreden. Dus jongeren (en ook ouderen) die hun lievelingssport nog willen beoefenen, zien zich verplicht bij een club aan te sluiten (voor zover dat nog kan in de sportfailliete stad) willen ze problemen vermijden. Is het zo dat men de verzuring te lijf gaat? In navolging van dit staaltje intelligente dorpspolitiek, vond ik een viertal ludieke verbodstekens te lande. Leuk om te bekijken misschien en er zelf nog een paar andere bij te verzinnen?
Meneer de Eerste Minister, Met lede ogen zien wij dagelijks de asielzoekers op het scherm steeds hogere eisen stellen. Deze ongenode gasten gebruiken alle mogelijke middelen om druk uit te oefenen op de overheid om hun illegale toestand te regulariseren alsof er geen wetten en verordeningen zijn waaraan iedereen onderworpen is. Niet alleen bezetten ze onze kerken en ontheiligen ze katholieke bodem, maar gaan ze ook nog eens in hongerstaking. Aldus jagen ze de gemeenschap op kosten door ons de factuur van hun ziekenhuisopname te laten betalen. Ik zeg u, in naam van alle kappers van België: het is genoeg geweest! In plaats van zoveel aandacht te besteden aan die vaandelvluchtigen die ons land komen op stelten zetten, zou de regering beter iets doen aan de problemen van de kleine zelfstandigen. Wij, kappers, werken ons te pletter en kloppen dagen van soms meer dan 12 uur om het hoofd boven water te kunnen houden. Na een rechtstaand leven worden we niet alleen getroffen door spataders, vingerspasmen, gelkramp en lakhoest, maar worden we voor onze werklust nog gestraft met een pensioen waarmee je niet eens voldoende wc-papier kan kopen om een maand met een schone poep rond te lopen. Omdat we nu al jaren in de woestijn prediken en er blijkbaar meer eieren onder vreemde luizen worden gelegd dan aandacht besteed aan de eigen mensen hebben we besloten om tot de actie over te gaan. Een van de volgende dagen zullen alle Belgische kappers onverwacht tot het kaalscheren van hun klanten overgaan als de regering aan hun eisen niet tegemoetkomt. Ik kan u verzekeren dat deze actie zijn doel niet voorbij zal schieten vermits er in onze agendas namen staan die bij iedereen een belletje doen rinkelen: ik denk niet dat de kaalgeschoren koppen van minister Landuyt, Herman Brusselmans, Yasmine, Sandra Kim, Carl Hoefkens, Elio di Rupo, Jan Hoet, koningin Fabiola, en Marc Reynebeau onopgemerkt zullen voorbijgaan. Wij hebben trouwens opgevangen dat ook andere bevolkingsgroepen het hartsgrondig beu zijn: de verwaarloosde jongeren overwegen drugspartys to the finish, onze cipiers willen de guillotine opnieuw invoeren om de gevangenisbevolking drastisch terug te schroeven en onbegrepen smers gaan zich toeleggen op wurgseks without return. Na de sans papiers zullen dus de sans cheveux binnenkort hun intrede in het stadsbeeld doen zo u uw verantwoordelijkheid blijft ontlopen. Met verbolgen groeten,
Namens de Unie van Misnoegde Kappers Coiffeur Firmin
Je hoeft geen fan van klassieke muziek te zijn om Carmen van Bizet te kennen, de op de gelijknamige novelle van Prosper Mérimée gebaseerde opera. Wie kent het verhaal van deze uitdagende Spaanse zigeunerin niet die een korporaal verleidt, hem aanzet tot deserteren en meesleurt in een smokkelavontuur, waarna ze hem dumpt voor een stierenvechter? Het maakt deel uit van ons collectief geheugen en eenieder heeft wel eens de Toreador uit volle borst meegezongen. Maar wat zou u ervan denken mochten we de handeling naar een van de Afrikaanse townships rond Kaapstad verplaatsen, je weet wel die krottenwijken rond de grote steden die de Apartheid kenmerkten? Wat als we van onze soldaat een politieagent maken en de stierenvechter het galakostuum van een succesrijke tenor laten aantrekken die vanuit de sloppenwijken zijn weg naar de top heeft gezongen en daarvoor door zijn medeburgers op handen wordt gedragen? Zou het geloofwaardig zijn de Franse voertaal te verlaten en de cast in het Xhosa te laten spreken en zingen? Zou u het toejuichen dit meesterwerk dat tot ons westers cultureel erfgoed behoort door kleurlingen te zien spelen? Zou u uitroepen: dit is te gek voor woorden? Met alle Chinezen maar niet met den dezen? Of erger: wie onze iconen besmeurt moet worden gestenigd? Mogelijk reageert u gelaten: als Peter Sellars Don Giovanni in de achterbuurten van New York situeert en Cosi fan Tutte met Viëtnamveteranen programmeert dan kun je je aan alles verwachten toch? Sommigen onder u zullen dit misschien boeiend vinden en zich de bedenking maken dat een verfrissende kijk op de dingen je wereldbeeld verruimt. Hoe je het ook draait of keert: je kunt het blasfemie vinden of een stap te ver of interessant of te gek, maar negeren zou zonde zijn Tot 4 juni kun je je nieuwsgierigheid in
Flagey
bevredigen, waar deze unieke filmversie draait. Ten titel van informatie: winnaar van de Gouden Beer in Berlijn in 2005.
Men wordt gevormd door de teksten die men leest. Men evolueert door de teksten die men leest. Men wordt meer mens door de teksten die men leest. Men IS de teksten die men leest.
In De Slegte kunnen literatuurliefhebbers vaak interessante romans aan een schappelijke prijs op de kop tikken. Vorige maand stonden talrijke romans van de Albanese schrijver Ismael Kadare in de belangstelling en kon je je ze voor een prikje aanschaffen. Verrassend toch voor een romancier die vorig jaar de Man Booker International Prize kreeg en daardoor internationaal hoog scoorde. Een van de romans die werden aangeboden was Het dromenpaleis over een Ottomaans ministerie, het Tabir Serail, dat de dromen van zijn burgers minitieus ontleedt om na te gaan of er geen aanwijzingen in verborgen zitten die een gevaar voor de staat kunnen uitmaken. Niettegenstaande deze roman als een aanklacht wordt beschouwd tegen de totalitaire staat in het algemeen, vond ik deze niet expliciet genoeg aanwezig, beperkt de schrijver zich tot een gewone registratie van feiten en vind ik niet zo direct aanwijzingen die op enige kritiek zouden wijzen. Natuurlijk werd dit boek geschreven op een moment dat Albanië nog een dictatoriale status had en was het wellicht niet zo verstandig om al te duidelijk de machthebbers te gaan aanvallen (toch werd het bij zijn verschijnen in 1981 meteen verboden), maar dan kun je je de vraag stellen wat voor zin zon roman dan nog heeft. Misschien heb ik niet de beste roman van Kadare uitgekozen en zou ik hem met een andere titel nog een kans moeten geven. Iemand suggesties?
De Zinneke Parade wordt stilaan een begrip in Brussel. Zaterdag trok ze voor de vierde keer sinds 2000 door de straten van onze hoofdstad: een kleurrijke, borrelende en bruisende optocht met mensen van allerlei pluimage die het multiculturele karakter van het trefpunt Europa dik in de verf zette. In hun inventieve, uit ouder materiaal gerecycleerde flitsende kostuums, begeleid door de vaak bizarste wagens en muziekbands, speelden, riepen, schreeuwden, scandeerden en zongen de deelnemers hun weg doorheen de dikke rijen toeschouwers die zich langs het parcours hadden opgesteld. Voor wie er nog aan twijfelt: wit, zwart, bruin, geel, oranje, blauw, groen, grijs: zo zal onze bevolking eruitzien over honderd jaar, want Brussel verbeeldt de toekomst was het thema van de parade. Vandaar dat alle deelnemende groepen zich hadden toegespitst op de samenleving van morgen en de problemen die zich (verder) zullen stellen als eenzaamheid, stress, bodem- en luchtvervuiling, water- en energietekort, vuilnisverwerking, dictatuur en slavernij. Wie de vrolijke, kleurrijke bende langs zich heen zag huppelen en dansen kon met eigen ogen vaststellen dat alle lagen van de bevolking hun futuristisch steentje hadden bijgedragen: oud, jong, dik, dun, groot, klein, arbeider, intellectueel, student, professor, gepensioneerde, kind, kleuter, adolescent, kroegbaas, marolien, junk, huismoeder, grootmoeder, buikdanseres, slangenmens, eenzaat, fuifbeest, hig-brow, low-brow, zuipschuit, holebi, trans, blond, bruin, zwart, grijs, valide, minder-valide, sportief, stram, soepel, noem maar op, ze waren er allemaal op hun manier en hun aanstekelijk enthousiasme deed Brussel zinderen onder een onverwacht schalks lachend zonnetje. Op een ogenblik dat het land dooreengeschud wordt door racistisch geïnspireerde steek-, schiet- en vechtpartijen, bewijzen de Zinnekes massaal en op ludieke wijze dat de overgrote meerderheid van de bevolking een harmonieuze samenleving met respect voor eenieder wenst. Een beter antidotum tegen zinloos geweld en racisme bestaat er niet. Wie breien een verlengstuk aan deze jonge Brusselse traditie? Voor wanneer een Sinjorenoptocht, een Stroppenstoet, een Maneblussersparty of een Brugsezottenmars?
Wie van sprookjes houdt en van een sprookjesbos kan één keer per jaar door een écht sprookjesbos wandelen. Het bevindt zich in Halle en is gehuld in de prachtige paarse gloed van hyacinthen. Eind april - begin mei is het ideale moment om het Hallerbos te bezoeken. Dus als je je alsnog wilt onderdompelen in een sprookjessfeer wordt het de hoogste tijd
Beantwoord volgende vragen voor jezelf, scroll en kijk in de linkerkolom om je punten te berekenen. Op basis van je totaal kijk je vervolgens rechts onderaan om jouw profiel te kennen Denk daarna eens goed na.
1. Je wil gaan tanken maar voor jou staat toch wel geen Afrikaanse hufter te treuzelen zeker? Wat doe je?
a. Je rijdt hem zachtjes aan -bumper tegen bumper- om hem aan te sporen op te schieten. b. Je scheldt hem uit voor kloteneger en je rent op hem toe om hem in elkaar te slaan. c. Je gooit een brandbom in zijn wagen.
2. Je zit in de metro en een Marokkaanse vrouw komt naast je zitten. Wat doe je?
a. Elke keer als de metro stopt of remt val je tegen haar aan en verkoopt haar zogezegd per ongeluk een fikse elleboogstoot in haar ribben, zij of buik. b. Je zet een wasknijper op je neus en zegt dat iedereen het goed hoort: "Ik ga zitten waar het minder stinkt. c. Je laat je portefeuille ongemerkt onder haar stoel vallen en ruit vervolgens de mensen om je heen op om de vrouw te molesteren omdat ze je probeerde te bestelen.
3. Een homofiel koppel komt in het huis naast het jouwe wonen. Wat doe je?
a. Je steekt het huis in de fik terwijl ze aan het slapen zijn. b. Je schildert hun voordeur in het rose en hangt elke dag een met melk gevulde condoom aan de klink. c. Je hangt een affiche voor je raam: Mijn buurman is een nicht knijp je billen nu maar dicht!
4. Je ziet een jonge Pool met een MP3-speler rondlopen. Wat doe je?
a. Je roept de politie en wijst hem aan als een dief. b. Je stoot hem een mes in de borst omdat hij gen respect voor Joe Van Holsbeeck betoont. c. Je neemt de MP3-speler af en gooit hem voor de wielen van een aanstormende bus.
In het Charliermuseum in Brussel vindt een interessante tentoonstelling plaats rond tekeningen, etsen en dergelijke meer van Edvard Munch en Félicien Rops. Dit is een klein museum in een prachtig herenhuis waar ook de meubelen, de muren, de luchters kunst op zich zijn en de vloeren nog ouderwets kraken onder je tred
Als illustratie vind je de 'Madonna' van Munch bij dit stuk. In de rechterkolom zie je een afbeelding van 'Pornokrates' van Rops en links 'Separation' van Munch. Deze drie werken kun je bewonderen op de tentoonstelling.
Er is me altijd voorgehouden: laat je niet kennen, spreek je eigen taal in onze hoofdstad! Het is geen kwestie van arrogantie of weigeren Frans te spreken, maar eerder een signaal verzenden dat wij, Vlamingen, ons niet in de hoek laten drummen. Wat oorspronkelijk een Vlaamse stad was, is door de eeuwen heen immers meer en meer een Franstalige enclave geworden omgeven door Vlaams gebied. Je kunt daarover sakkeren, weeklagen en er de goden om vervloeken, maar het is en blijft de realiteit. Moeten we daarmee leren leven? Dit weekend wilde ik me als Vlaamse bioscoopbezoeker laten kennen. Ik naar de kassa. Mijn vriendin achter me aan. Een piepjonge langharige kassajuffrouw blikte me met waterige ogen aan toen ik mijn opwachting maakte: Twee kaartjes voor La doublure alstublieft Oui, monsieur, antwoordde de schoonheid in haar beste Nederlands. Hoeveel maakt dat?, ging ik voort alsof de oui me was ontgaan. Dix-sept euros, antwoordde ze in Voltaires taal, maar Voltaire had mijn vraag in Vondels sprake wel degelijk begrepen. Omdat ik nogal koppig van aard ben als ik een zekere onwil aan de andere kant meen te bespeuren, ging ik halsstarrig voort in het Nederlands: In welke zaal speelt de film, juffrouw? A la salle trois, antwoordde ze met neergeslagen ogen alsof ze bang was voor de priemende blik van een zich steeds meer ergerende Vlaamse leeuw. Toen ze voelde dat ik bleef staan, keek ze weer op. Ben je nu nog niet weg schijtkereltje? Kunt u me mijn kaartjes misschien ook géven? vroeg ik, want die lagen nog altijd voor haar naast het computerklavier. Excusez-moi, monsieur, zei ze en ze begon te blozen. Ja, dat mocht wel. Ach, wat maakt het uit, bedacht ik. Je bent jong en je wil wat en je bent blij dat je een job aan de kassa van een bioscoop hebt kunnen versieren zonder dat men je het wettelijk voorgeschreven taalexamen heeft doen passeren. Wie kan je wat maken en één lastige Vlaming zal het bioscoopbezoek niet angstwekkend doen dalen. Op naar de zaal. Die bevond zich in de winkelgalerij even verderop. Voor de ingang van de bioscoop stonden twee afgeborstelde jonge kerels stoer te wezen. Kort geknipt, donker haar, strak in het pak, met ingestudeerde vriendelijkheid. Aha! Een nieuwe gelegenheid om mijn Vlaamse aanwezigheid in Brussel te manifesteren. Alstublieft! zei ik met luide stem terwijl ik Armani nummer één mijn kaartjes overhandigde. Deuxième niveau en bas, repliceerde hij met een brede glimlach en tintelende ogen. Het zal niet waar zijn. Mijn vriendin keek me spottend aan. Ik had evengoed Swahili kunnen praten. Toen de eerste beelden van de film op het doek geprojecteerd werden begon ik al een wee gevoel in de buik te krijgen. Het was een Frans-Italiaanse productie en, ja hoor, bij de eerste dialoog werd mijn vermoeden bevestigd: geen onderschriften! Met deze film mocht enkel in het Frans worden gelachen. Ik voelde me ongewenst, een Marokkaan op het congres van het Vlaams Belang. Tot mijn scha en schande moest ik bekennen dat ik het programmablad niet bekeken had en daarvoor betaalde ik nu het gelach. Vlamingen die Fransonkundig zijn, lachen helemaal niet. Hoe zouden zij reageren? Zouden zij met wapperende manen en met van woede vertrokken gelaat hun frustratie gaan uitbrullen aan de kassa? Of zouden ze verontwaardigde brieven aan de directie van de UGC Toison dOr schrijven? Mijn vriendin fluisterde me in het oor dat Vlaamse Brusselaars deze bioscoop waarschijnlijk niet frequenteren. Na de voorstelling keek ik wél het programmablad in: de UGC Toison dOr programmeert vijftien films deze week. Acht films hebben Franse én Nederlandse onderschriften. Zes films zijn origineel Franse en dus voor eentalige Vlamingen verboden terrein en de Zuid-Afrikaanse film in originele versie is enkel Frans ondertiteld Ik kreeg ter plekke haast een beroerte. Hoho, oppassen, makker, want als je in een Brussels ziekenhuis verzeild geraakt, klopt je hart beter in het Frans wil je zeker zijn dat het verder blijft kloppen.
Bedoeling van deze blog is op gezette tijden ook een stukje literaire creativiteit te etaleren Nu de lente in het land is en we allemaal kriebels door ons lijf voelen stromen is het misschien het moment om die kriebels onder woorden te brengen. Daarom een gedicht
TEDER
Teder Niet als een moeder haar pasgeborene Niet als een schaap haar lam Niet als een bries het blad
(Zo wreed zijn kan ik niet)
Maar als een prins op kousenvoeten Rieten matje op de vloer Hese woorden zonder franjes Met de waarheid heet als vuur
Toen ik in de jaren tachtig het literair eenmansschrift 'De Vos' uitgaf was ik begonnen met het aanleggen van een verzameling grappen in de literatuur. Nu ik 'Niemands meester, niemands knecht. Leve mij', een door Brigitte Raskin samengestelde keuze uit Johan Anthierens' autobiografisch werk aan het lezen ben, bekruipt mij de zin om deze aparte hobby weer op te nemen. Drie grapjes dus van de meester van de ironie, het sarcasme en het cynisme.
1. "Van de humordagen in Heist onthoud ik volgend verhaal: een man klaagt bij de dokter zijn nood over zijn ongelooflijk geheugenverlies. 'Hoe lang heb je dat al?' informeert de arts. 'Wat?' " (blz. 203)
2. "Ik hoorde het mopje van Roland Verhavert en die had het al van Hugo Claus en iedereen aan wie ik het kwijt wil, zegt: 'Ik ken het al hoe, vindt u het?' Het is een zeer positief verhaal, een triomf van het leven. Ik begin. Er wordt een kindje geboren en dat gebeurt nog wel meer, maar het opvallende is dat de boreling onbedaarlijk veel schik heeft. Sinds zijn ontstaan proest het van het lachen. Moeder maakt zich ongerust, vader vindt het vreemd en de dokter begrijpt het niet. En als het al die beduusde gezichten ziet, giert het kind het uit. De dokter roept een specialist bij dit opgewekte verschijnsel en die draait en keert het wicht en vraagt zich af waarom het zijn rechtervuistje krampachtig gesloten houdt. Na veel wrikken en trekken krijgt de arts het handje open en wat ziet hij in de geopende hand? Precies. De pil." (blz. 235)
3. Over zijn schoonmaakster: "Een tijdje later maakte iemand haar beklag over Lily's onprettige manier van telefoneren. 'Ja, meneer', verweert ze zich, 'maar u weet dat ik dat doe omdat ik zo ongemakkelijk telefoongesprekken voer.' Waarop ik haar ontsla van de plicht in mijn afwezigheid af te haken, laat maar bellen, sus ik haar. 'Ja, maar wat doe ik dan met dringende oproepen?' vraagt Lily.
Op 8 en 9 april werd de vernieuwde Koninklijke Vlaamse Schouwburg ingefeest en op 15 april vond er een opendeurdag plaats, waarbij eenieder zich kon vergapen aan de allernieuwste snufjes op theaterkundig vlak. Het gebouw was vroeger een wapenarsenaal maar werd eind van de negentiende eeuw als schouwburg voor het publiek opengesteld. Na vijf jaar restauratie- en vernieuwingswerken staat het opnieuw in volle glorie te prijken. Als je voor de gevel van het prachtige gebouw staat zie je drie borstebeelden boven de ingang (van links naar rechts): Willem Ogier (1618 -1689), een Antwerpse schrijver van kluchtspelen, Pieter Langendyck (1683 - 1756) een gevierd blijspeldichter en de onovertroffen Joost van den Vondel (1587 - 1679), de grote Nederlandse dichter en toneelschrijver. Interessant om weten. Ook interessant om weten is dat de KVS haar deuren wijdopen gezet heeft voor niet alleen het eigen gezelschap maar alle gezelschappen die kwaliteit te bieden hebben. Ook de multiculturele Brusselse samenleving heeft de programmatie beïnvloedt. Je kan het allemaal hier constateren. De Vlaamse aanwezigheid in Brussel blijft dus intact en wie houdt er ons tegen om daar massaal op in te spelen?
Geachte heer Oz, Ik denk niet dat de naam Amos Oz bij het grote publiek een belletje doet rinkelen, net zomin als die van Meir Shalev of A.B. Yehoshua. Omdat literatuur nu eenmaal mijn dada is, klonk uw naam mij wél bekend in de oren, maar tot meer dan wat nieuwsgierig geflapper heeft dat nooit geleid. Ik wist wel dat u tot het land van de Sharons en Peressen, de Talmud en de pijpenkrullen behoort, maar daar waar David Grossman op een blauwe maandag op mijn leestafel belandde, bleef uw werk mij vooralsnog onbekend. Ik lees nu dat u een links georiënteerd schrijver bent, oorspronkelijk actief binnen de Labourpartij, maar dat u later naar de extremere (Meretz)kant bent opgeschoven en de grote bezieler van de Vrede Nu-beweging werd. Ik lees ook dat u een gerespecteerd leraar literatuur bent en na het behalen van talloze internationale prijzen tot het selecte kransje kanshebbers op de Nobelprijs bent toegetreden. Mag daardoor mijn nieuwsgierigheid geprikkeld zijn? Als je een Joodse roman ter hand neemt, verwacht je ergens over de holocaust te lezen of over de gespletenheid die het huidige Israël kenmerkt, al is het maar in de kantlijn. Ik geef toe: het is clichématig denken, maar zolang de Jodenstaat niet tot rust is gekomen en de geest van de gaskamers niet bezworen, zullen deze themas blijven terugkeren als een brandhaard die blijft opflakkeren. Dat u Israël in twee blokken verdeelt, is een open deur intrappen: je hebt de ultraconservatieven die het land zijn bijbelse grenzen wensen terug te bezorgen en je hebt de tolerantere helft die begrip toont voor de Palestijnse verzuchtingen en inziet dat Joden niet de enigen zijn die door de geschiedenis werden verdreven. De kracht van de literatuur is realiteiten op oorspronkelijke wijze in fictie doen opgaan en personages in het leven roepen die met de stem van de schrijver spreken. Dit is één reden waarom ik uw roman Black Box (1987) zozeer gewaardeerd heb. Een puur literaire dus. Literatuur stopt echter niet bij het verhaal, maar zet zijn reflecterende tocht in het onderbewuste verder. Black Box refereert aan de beruchte zwarte doos die specialisten de oorzaak van een vliegramp helpen detecteren. Analoog probeert u in uw roman het hoe en waarom van het deficit van enkele relaties te achterhalen. Het samenvallen van twee personages met de Israëlische realiteit is slechts één aspect van deze roman, waarin liefde, haat, afstoting en verzoening angstwekkend dicht bij elkaar aanleunen, haast versmelten. Er is ook het religieus fanatisme dat soms op een verdoken maar steeds vaker op een expliciete manier ingrijpt in de Joodse en Arabische samenleving en als een permanente dreiging boven het boek hangt. Uw hoofdpersonage, professor Gidon, wordt zelfs wereldwijd geprezen om zijn studie van het fanatisme. Met de ketting van brieven, telegrams en ideeënkaartjes geeft u ons inzicht in de psyche van uw personages. Het is een interessant procédé om de stukjes van de puzzel te doen samenvallen. Literatuurlovers als ik breken na lectuur de puzzel snel weer op om het plezier te smaken hem een tweede keer te kunnen uitleggen, weliswaar met voorkennis, wat het lezen eens zo aangenaam maakt. Er zijn romans die me boeien omdat het thema me aanspreekt of omdat ze schitterend zijn geschreven, wat mijn bloed sneller doet stromen, maar de romans die beide combineren, daar lig ik wakker van. Van Black Box heb ik drie nachten niet geslapen en ik verzeker u: dat is een zalig gevoel.
De zinloze dood van deze levenslustige jongeman, neergestoken om een mp3, is alweer een uiting van de egocentrische en materialistische wereld waarin wij leven, waarin waarden en normen en respect voor de ander van geen belang meer zijn, waarin angst ons afstand doet nemen van onszelf en ons het schaamrood op de wangen bezorgt.
Silvio Berlusconi legt zich niet zomaar neer bij zijn verkiezingsnederlaag
Berlusconi (foto): ONTSPOORDEN, WILDEMANNEN!
Uit goed ingelichte bron hebben we vernomen dat de voorman van Forza Italia! vanmorgen nog een vergadering met zijn adviseurs heeft belegd waarop besproken werd hoe de gemene linkse manipulatie der verkiezingsuitslagen alsnog kon worden ongedaan gemaakt. Naar verluidt werden hierbij twee pistes gevolgd. In de eerste plaats zouden in de kiesdistricten waar de linkse oppositie een verdacht-duidelijke meerderheid behaalde de resultaten worden geannuleerd. De Olijf-coalitie zou er immers massaal oudere mensen hebben gemobilliseerd die manifeste symptomen van seniliteit vertoonden. Het ligt voor de hand dat dergelijke verwerpelijke praktijken voldoende reden zijn om van overheidswege in te grijpen ten einde de democratie niet in gevaar te laten komen. In andere districten waar een nek-aan-nek race in het voordeel van Romani Prodi uitdraaide zou aangedrongen worden om de verkiezingen opnieuw te laten plaatsvinden, maar om deze sneller en eerlijker en wars van manipulaties te laten verlopen zou de bevolking opgeroepen worden om zich naar het marktplein van de voornaamste steden te begeven om er bij handopsteking te stemmen. Van overheidswege aangestelde tellers zouden dan de échte wil van het volk kunnen laten doorwegen. Italië heeft het recht op een onvervalste verkiezingsuitslag, zei Berlusconi toen hij de vergadering verliet en zich naar een inderhaast samengeroepen ministerraad spoedde om de te nemen maatregelen te bespreken en het land van de chaos te redden.
Nu het Vlaams Belang de campagne voor de gemeenteraadsverkiezingen is begonnen rond het thema veiligheid, zien andere partijen zich genoodzaakt de handschoen op te nemen om niet van onverschilligheid te worden beticht.
Het CD&V laat via partijvoorzitter Jo Van Deurzen weten dat er betere manieren zijn dan het uitdelen van deur- en raamalarmpjes om het onveiligheidsgevoel weg te nemen. Het geloof verzet nog steeds bergen, stelt hij met uitgestreken gezicht. Daarom zal de christen-democratische partij tijdens het paasweekend aan elke burger een kruisbeeld overhandigen, versierd met een palmtakje. Hij kan het hangen waar hij het wenst: aan de deur of aan het raam. Geen snoodaard zal het nog aandurven om een door God gezegend huis te ontwijden
De VLD stuurde Rik Daems uit om twee problemen in één klap te regelen: Als sociaal voelende partij, stellen wij voor werklozen in te schakelen om de wacht op te trekken voor burgerwoningen. Zo zullen deze onfortuinlijke mensen zich weer nuttig voelen in onze samenleving en aan de mensen bewijzen dat zij zondermeer bereid zijn om hun stempelgeld terug te verdienen.
Voormalig minister van Binnenlandse Zaken Tobback maakt brandhout van de voorstellen van andere partijen: Een kruisbeeld heeft nog nooit bescherming geboden in precaire situaties. Vraag het maar aan al die priesters en nonnekes die in Afrika werden vermoord. Hetgeen Daems voorstelt is helemaal geen sociale maatregel, maar stigmatiseert de werkloze nog maar eens een keer. Over de gadgets van één euro die het Vlaams Belang uitdeelt hoeven we zeker niet uit te wijden: de prijs zegt al genoeg over deze ridicule verkiezingsstunt. De enige manier om het onveiligheidsgevoel weg te nemen is drastische maatregelen nemen: over subsidiëring van pitbullfokerijen moet nagedacht worden. Indien de overheid investeert in bonafide fokkerijen en aan elk gezin die dat wenst een correct opgeleide pitbull (met handleiding) cadeau doet, zal onze misdadig ingestelde medemens wel twee keer nadenken vooraleer zijn klokkenspel in gevaar te brengen.
Ze zijn u beslist niet ontgaan, de raadselachtige reclamespots van de overheid. Fientje Moerman, minister van Economie, schoot onlangs de Jij bent Flanders Future- actie op gang. Men wil bewijzen dat Vlaanderen een topregio is door zijn creatief vermogen centraal te stellen. Dat dat gebeurt met vooroorlogs taalgebruik (Weest zelf creatief!) en met een Engels paswoord stoort onze ministeriële vendelzwaaiers niet. Reden genoeg dus om de Satirische Saboteur op pad te sturen:
SS: Hallo, spreek ik met meneer Parys, algemeen directeur van Flanders District of Creativity? Parys: Inderdaad, ik ben nog steeds op post. Waarmee kan ik u van dienst zijn? SS: Ik merkte dat uw jong bedrijf volop in the picture staat en ik dacht: laat ik dat winning team gaan versterken. Parys: Het doet me genoegen dat ons initiatief aanslaat, meneer, maar voor sollicitaties kunt u zich beter wenden tot onze Senior Project Manager SS: Hold on, meneer Parys, ik ben vertrouwd met uw project! Met wie kan ik beter brainstormen dan met de voormalige woordvoerder van de minister van Economie? Parys: Mijn tijd is te kostbaar om SS: Time is money, indeed! Ik dacht aan de job van Creative Manager eigenlijk. Op uw schitterende site(Dutch only) zocht ik vruchteloos naar deze functie niettegenstaande u zich profileert als Vlaamse organisatie voor meer ondernemerscreativiteit. Zonder Creative Manager zie ik u onmogelijk uw eigen doelstellingen realiseren. Parys: Ik ben een andere SS: In feite kun je die functie opsplitsen: een CM op het vlak van business en een CM voor de language valley: immers het Vlaams wordt eens zo rijk met een Angelsaksische inslag. Uw Imagineering Officer geeft een aanzet op uw website. Parys: Hoe bedoelt u? SS: Hebben we het dan niet over Flanders Future, mister Paris? Parys: Inderdaad, wij zijn internationaal georiënteerd! SS: Precies! Vlaanderen, excuse me, Flanders heeft een internationale roeping! Wij moeten af van die verdomde losersmentaliteit. Luc Van den Brande was de eerste die tot dat besef kwam en zijn volk instrueerde met zijn Flanders Technology! Parys: U slaat de nagel op de kop: hij was een pionier. SS: Een pionier, mister Paris? Sorry, maar dat is een schromelijke onderschatting van onze aartsvader! Wist u dat de incrowd hem intussen met Abraham aanspreekt? No Flanders without him! En in zijn voetsporen treedt nu Fientje Moerman, de Vlaamse leading lady. Zij is onze Senior Creative Manager. Parys: Deze functie klinkt me niet echt bekend in de oren, maar SS: Ik zie dat u het idee niet ongenegen bent. Ik kan reeds morgen de job opnemen. Parys: ik moet hierover toch overleg plegen met onze Office Manager. SS: Zoals ik al zei kan een Creative Manager twee richtingen uit. Met mijn creatieve taalknobbel ben ik de geknipte persoon voor een CML. Een Creative Manager Language brengt pit in ons dorre taalgebruik. Zonder CM blijft uw organisatie een dooie boel. Hij spoort de Office Manager en de Project Managers aan om leven te brengen op de werkvloer en op het veld; de Sales Managers te lande leert hij hoe creative flyers de afzetmarkt opentrekken. Ik zie me het best functioneren als team leader binnen een Creative Unit Research and Development of Business Language. Parys: U kunt het allemaal goed aan de man brengen. Beschikt u over de nodige referenties? SS: Haha, u wenst me te screenen? Nu verwijst u me naar een Assessment Center, I suppose? Parys: Uw background is uw troef, meneer euh SS: Is dit een multiple choicevraag? U wenst een university degree te zien?:bachelor - master - doctor? Elke nitwit kan in een wip een diploma te voorschijn toveren, maar maakt hem dat tot een Creative Manager with balls? Het zijn de tentoongespreide kwaliteiten die het verschil maken! Vraag het uw Quality Coach maar! Ik heb onlangs nog een volledige check-up ondergaan in Saint-Luc en ik voel me in optimale conditie. Parys: Wat heeft Saint-Luc hiermee vandoen? SS: Het universitair ziekenhuis. Misschien bent u dat uit het oog verloren als corporate lawer in New York. Fysieke paraatheid is een must in de ondernemerswereld. U fitnest toch? Ik vind trouwens dat we ons niet mogen beperken tot het Engels in Flanders Fields, voyons. U comme francophone voelt dat toch kriebelen in uw kleine teen! Of hebben wij geen Franstalige broeders als buren die heel wat in de Europese pap te brokkelen hebben? Parys: Daar heeft u een punt, maar ik vrees dat uw concept niet kadert binnen de marketingstrategie van de minister en onze organisatie. Het lijkt me trouwens een té delicaat onderwerp om in de Vlaamse regering aan te kaarten. SS: Dommage, monsieur Paris! U bedoelt: op twee paarden wedden is not done? Parys: Zoiets, ja. The winner takes it all SS: Okay, alles op het Engels zetten dus? Maar u begrijpt dat ik als Creative Manager zo inventief mogelijk tewerk wil gaan. Got it? Parys: Dat siert u, meneer, maar SS: Ik verzeker u: met de nodige dosis creativiteit worden we Masters of the Universe! Parys: Thats the spirit, sir! Ik moet toegeven: uw enthousiasme werkt aanstekelijk. SS: We moeten dringend de handen uit de mouwen steken om Flanders top of the bill te maken. Ik zou trouwens het product Flanders nog ietsje meer commercialiseren als u mij toestaat een creatief ballonnetje op te laten Parys: Hoe bedoelt u? SS: Flanders ligt nogal droog in de mond. Wat dacht u van McFlanders? U voegt een extra dimensie aan de naam toe. De mensen leggen automatisch de link met de multinational en we zijn meteen ingeburgerd! Parys: Drijft u het niet een beetje ver nu? SS: Wilt u Flanders op de kaart zetten, bent u genoodzaakt om gedurfde initiatieven te nemen. Zo investeert u in human capital! Misschien kunnen we het doorpraten met uw staff op een dagje team building of ziet u het liever als een incentive voor uw personeel? De optie workshop mag evenmin uitgesloten worden. Parys: U loopt wel bijzonder hard van stapel, meneer euh SS: Doorzetting is me niet vreemd, mister Paris, het kenmerk van de headhunter. This is no small business, you know! Wanneer kunnen we een eerste werkvergadering beleggen om to the point te komen?
De Duitser Franz Marc (1880 - 1916) had iets met blauwe paarden. Waarom blauw zul je je afvragen? Je kunt een blauwe teen hebben of blauwe druiven eten of een blauwtje oplopen, maar een blauw paard, waar haalt ie het verdorie uit? Kunstenaars hebben nu eenmaal van die eigenzinnige ingevingen, dat is u wellicht al een tijdje duidelijk, en Marc, expressionist zijnde, vond dat hij daardoor de kracht van een paard weergeeft. Sommigen zien er een symbool in van de mannelijke seksualiteit dat iets dierlijks heeft. Geef toe: het heeft wel iets, hè?
IDYLLE Martialis (°40 - 102)
Mijn kleine huisje heeft een veilig dak, met rijpe druivenranken aan een olm. Kersen, rode appels: bomen vol, olijventakken hangen zwaar omlaag. En waar mijn perkje stroompjes water drinkt staat fijne groente, kruipt de malve, klimt papaver voor een ongestoorde slaap. En krijg ik zin om vogels te belagen, wil ik schichtige hertjes in mijn netten jagen, visjes aan mijn hengel halen: verder gaat dat niet, ’t is eerlijkheid en eenvoud troef. Geen duur gedoe voor mij het leven is zo kort! Hier wil ik zijn en blijven tot het einde van mijn dagen.
FUNERAL BLUES W.H. Auden (°1907 - +1973)
Zet alle klokken stil, snijd de telefoon af, Geef de hond geen kluif meer, voorkom zijn geblaf, Verbied pianospel, breng met omfloerste trom De baar naar buiten, roep de rouwklacht om. Laat vliegtuigen kermend cirkelen en in het groot Boven ons hoofd de boodschap schrijven Hij Is Dood Doe om de witte hals der druiven een crêpepapieren kraag, Zorg dat elke verkeersagent zwarte handschoenen draagt.
Hij was mijn Noord, mijn Zuid, mijn West en Oost, Mijn lange werkweek en mijn Zondagse troost, Mijn middag en mijn middernacht, mijn spraak, mijn lied. Ik dacht dat liefde eeuwig duurt, dat doet ze niet.
Sterren zijn overbodig, doof ze stuk voor stuk; Pak de maan in, blus de zon van ons geluk; Maai weg het woud, leg droog de oceaan. Want niets meer komt er ooit nog goed voortaan.
VERKIEZINGEN Mannetje in het midden: Het is een kalvarietocht geworden! Rechts: En voor één keer hangt de dief in het midden!
DE GROTE SCHOONMAAK: Wat zegt je score over jou?
4: Je wijst alles wat vreemd is of afwijkt van de norm af, maar aangezien je een eerder zachtaardige mens bent, stel je je niet te agressief op. Je handelt de zaakjes op een beschaafde manier af. Mooi zo.
5-8: Met vreemde snuiters of abnormale individu’s kun je niet zo goed over de baan, maar soms wordt het je te veel en als ze je uitdagen, kookt het potje over. Toch oppassen: zulke mensen hebben weinig normbesef en hebben zichzelf niet altijd onder controle. Zorg dat je steeds een boksijzer bij de hand hebt.
9-12: Wie er anders uitziet of een afwijkend gedrag vertoont, zet zichzelf buiten de maatschappij. Daarom vind je dat doorslaggevende argumenten nodig zijn om deze onverantwoorde lieden wakker te schudden. Discussie is uit den boze. Actie is het enige wat telt! Je bent een man (of vrouw) uit één stuk en nee, niet jij maar zij zijn de extremisten…
In Vilvoorde, waar burgemeester Jean-Luc Dehaene de plak zwaait, heeft men de hoofdvogel van intelligente aanpak van criminaliteit en pedofilie afgeschoten. Opdat jonge kereltjes niet meer zouden worden lastig gevallen, mogen personen ouder dan 18 de schaarse basketpleintjes die de stad nog rijk is, op politiebevel niet meer betreden.
Nu het Vlaams Belang de campagne voor de gemeenteraadsverkiezingen is begonnen rond het thema veiligheid, zien andere partijen zich genoodzaakt de handschoen op te nemen om niet van onverschilligheid te worden beticht.
