eindelijk denk je dan dat het ergste voorbij is en er gebeurt weer wat!gisterenavond deed ik met mijn moeder het gebruikelijke wandelingetje rond de tafel , daarna vroeg ze om haar poep in te smeren want ze deed pijn, dus ik de cremepot gepakt en terwijl ze aan de stoelleuning vasthield heb ik haar ingesmeerd, ik zei dat ze even moest vasthouden omdat ik eerst de pot terug op tafel moest zetten anders kon ik haar niet vasthouden, dus ik draai me om, zet de pot neer en draai terug en hoorde een harde knots, precies of er hout brak, was mijn moeder achterover gevallen met haar hoofd op de marmeren rand van de schouw. ze was buiten westen en het bloed stroomde uit haar hoofd, ik heb een kussen onder haar hoofd gelegd,toen zag ik dat ze haar mond dichtneep en er allemaal blaasjes uitkwamen, haar ogen waren ver open gesperd en ik dacht dat ze stierf, jongens, ik ben nog nooit zo in paniek geraakt, ik heb geroepen, gehuild en proberen te bellen maar door de consternatie heb ik een paar keer een verkeerd nummer gebeld, eindelijk kreeg ik mijn zus aan de lijn , en riep dat ze direkt moest komen en heb mijn gsm laten vallen, ik heb toen eerst mond op mond beademing toegepast en hartmassage, ik wist niet of dat nodig was maar deed het toch maar en na een vijftal keer was ze weer bij bewustzijn, ondertussen was mijn zus gearriveerd en belde de dokter, die had geen dienst,kreeg een ander nummer, kwam een dokter uit een ander dorp, die moest de ambulance verwittigen, daar is allemaal veel tijd door verloren, hij heeft haar onderzocht, en vond dat ik goed werk gedaan had, maar ik trilde op mijn benen en kom niet blijven staan;daarna is ook mijn oudste broer en zijn vrouw gekomen en samen zaten we te wachten op de ambulance. daarna kreeg ze een halskraag aan en in de ambulance hebben ze ook nog werk gehad voor ze vertrokken, mijn zus en schoonzus zijn meegereden, ik was niet bekwaam om auto te rijden, dus heb ik thuis de boel maar opgekuist, alles hing vol bloed, ikzelf ook, heb gewassen enz, gewacht op mijn zus die om halftwee deze nacht erdoor kwam. ze hebben een foto genomen van haar hoofd, de wonde genaaid, zes draadjes, en alle twee uur gingen ze kijken. deze morgen ben ik met mijn zoon en schoondochter gaan kijken, ze kan nauwelijks spreken, weet niet dat ze in het ziekenhuis is en dat ze gevallen is. morgen wordt er een ctscan van haar hoofd gemaakt,dus daar ga ik recht naartoe als ik van het vliegveld kom, jammer dat mijn zoons vakantie zo moet eindigen, maar die vindt dat ik te veel opoffer en dat ik andere maatregelen moet nemen, misschien brengt de volgende week vanzelf een oplossing, ik hou jullie op de hoogte!
ik ben er weer en dat op vrijdagmiddag! het was een flink gepuzzel om de hele dag vrij te hebben, maar het is gelukt! ik ben deze morgen vertrokken even na elven met mijn zoon en schoondochter, we hebben hier koffie gedronken, haar naar één van haar vroegere bazinnen gebracht en een pc winkel bezocht. nu doet mijn zoon een siesta en ik ga even in de tuin werken, dat is ook weer nodig. straks halen we mijn schoondochter op en gaan we ergens iets eten, ondertussen zit nu mijn zus bij mijn moeder en straks mijn dochter, zij zal ook het eten voor mijn moeder klaarmaken; hoe laat ik thuis zal zijn weet ik niet, maar ik ben blij dat ik kan rekenen op enkele invallers, zo kan ik de batterijen ook weer eens opladen. mijn moeder stelt het redelijk wel, de dokter adviseert een speciale stoel voor haar opdat ze wat meer op kan gaan zitten, ze is niet meer ziek maar ze krijgt altijd pijn in haar zij als ze op is, dus proberen we daar iets aan te doen, toen ik aan de dokter vroeg of dat nog wel de moeite was op deze leeftijd zei hij dat ze voor de rest gezond is en er nog veel plezier van kan hebben. weet je, al dat liggen op haar rug veroorzaakt steeds opnieuw een doorligplek en dan moet er steeds weer zalf op, dus nu maar afwachten. wat mezelf betreft, ik heb een week uitstel gekregen, volgende woensdag komt hij terug en als het dan niet goed is stuurt hij me naar het ziekenhuis, maar dat is van latere zorg, nu nog even genieten,dus tot later
dit is de tweede avond dat ik hier ben, maar ik heb nog veel te doen, dus het zal een kort stukje worden. mijn moeder blijft zo ongeveer het zelfde, als ik haar naar de tafel breng steekt ze haar handen in mijn broeksband maar ik voel dat ze geen evenwicht heeft, het ergste is dat zij zich niet laat leiden, ze wil altijd haar richting uit met als gevolg dat we al drie keer tegen de grond gegaan zijn, zonder veel erg want ik kon haar nog wel wat tegenhouden maar ik ging toch mee. eten doet ze alleen met het nodige gemors maar liever dat dan helemaal niks doen, ze heeft antibiotica gekregen, maar daar heeft ze vandaag last van, vier keer naar het toilet terwijl ze anders nooit kan. vandaag heb ik haar een uur alleen gelaten, ik moest naar de mediotheek, voor ik vertrok had ik haar een pamperbroek aangedaan, voor het geval, en ja hoor, ze had een vuile pamper, dus alles weer maar afgewassen, maar voor de rest was ze braaf in haar bed gebleven, ik kan toch niet voor elk wissewasje iemand roepen om op haar te passen? ze gaat nu redelijk vooruit en ik durf al eens naar de bakker of de bank, maar dat is allemaal dichtbij, de mediotheek is wat anders, maar enfin, zo erg was het ook weer niet. moegen wordt het vroeg dag want ik moet eerst hier gaan stemmen en daarna in mijn moeders dorp, zal weer aanschuiven zijn denk ik.mijn broer was vannacht bij mijn moeder, deze nacht een zus en morgenvroeg komt een andere zus haar de eerste zorgen toedienen en haar ontbijt brengen, hopelijk ben ik dan terug. dus voor deze avond wel te rusten en tot de volgende keer, wanneer dat zal zijn weet ik niet want mijn zoon komt over uit spanje en dan zal ik wel wat anders te doen hebben denk ik, dus tot later!
hier ben ik weer even, ja , het is haar gelukt om 95 jaar te worden, en ze is niet eens lastig geweest tot 's avonds, toen moest er weer van alles, wc, haar zakdoek die ze om de haverklap kwijt is, haar bel, haar drinken, en dat moet allemaal in het gelid staan!!! het was een drukke dag die begon om halftien met het bezoek van haar schoonzus van 101 jaar, een nicht, een broer en haar petekind natuurlijk ook met een grote bos bloemen, en dat komen en gaan heeft geduurd tot halftien, mijn zus en haar man kwamen even later en zij heeft haar mee in bed geholpen want ik moet het opgeven, de dokter is gisteren geweest en wou mij naar het ziekenhuis sturen en laten opnemen, maar dat kon echt niet volgende week daar mijn zoon een weekje overkomt uit spanje, dus komt hij volgende dinsdag langs, hij heeft me antibiotica gegeven waar je een paard mee om krijgt, maar ik ben alleen maar moe. morgenavond komt een broer slapen en zaterdag een zus , dus kan ik er eens een keertje tussenuit en wat bijslapen, dat is wat ik het meeste nodig heb, ik kan bijna geen enkele nacht doorslapen, ik hoor mijn moeder hoesten of ze rammelt met de bel, of ze gooit haar beker overboord, het is altijd wel iets, maar ze ziet dan ook heel slecht dus ze kan niets terugvinden,en dan slaat ze alarm, alhoewel het wat minder is dan het is geweest.zo, dit is weer wel genoeg voor vandaag,tot de volgende keer
en toch zal ze het halen! ze heeft al gezegd dat ik van alles in huis moet halen voor volgende woensdag. vanavond is er weer een zusje van mij aan het oppassen, maar het lijkt wel als iemand anders dat moet doen dat ze dan zenuwachtig wordt en lastig, nu zei mijn dochter om die buronil vlak na het avondeten te geven, 's avonds is haar jammeruurtje, niks ligt er goed, ze heeft pijn hier en daar,ze moet nog vanalles, eten of een uit bed,of een koek of botermelk, ze houdt me wel bezig.ze is al weer enkele kilos bijgekomen en dat voel je als je haar op moet tillen.maar ze eet dan ook zeer goed, ik snap het nog altijd niet, iedereen blijft verbaast, haar bloed is gecontroleerd en was in orde behalve dat ze een weinig bloedarmoede heeft, daar heeft ze nu ook iets voor gekregen. ik ben deze week een paar namiddagen naar de kermis geweest met mijn kleinzoon en nu weer hier dat lijkt al teveel te zijn,en morgenvroeg moet ik eerst naar de ortodont en dan kan ik pas naar huis. nu is mijn dochter hier met de kleinste, ze mag niet naar huis zolang er daar geschilderd wordt,maar ze komt ook wel eens babysitten bij mijn moeder.dus nu moet ik van alles in huis halen voor de festiviteiten met haar verjaardag, en, natuurlijk verdient dat een bloemetje!een hortensia die mijn man haar cadeau gaf voor zijn overlijden!
en toch waar! mijn moeder is weer aan het leren stappen, ze steekt haar handen in mijn broeksband en daar gaan we dan, we doen drie rondjes rond de tafel, maar ze heeft nog geen evenwicht.ze moet wel wat medicijnen nemen waar ik een beetje mee geexperimenteerd heb, maar nu blijkt het toch wat beter te gaan, ze zeurt niet meer zo erg, natuurlijk heeft ze nog pijn, vooral haar stuitje doet pijn maar de wonde is dicht, de verpleegster is daar erg blij mee want als je eenmaal een decubitus hebt geraak je daar zo maar niet vanaf. ze eet ook vaker maar wel wat minder als vroeger, maar ze is verlekkers op pudding en yougurt, en de hollandse gevulde koeken! ze begint uit te kijken naar haar 95 ste verjaardag op 4 october, deze namiddag zei ze dat ik maar iets in huis moest halen voor die dag, dus ik denk dat ze weer wat positiever denkt nu het allemaal wat beter gaat. het is dan ook verbazingwekkend wat ze allemaal doorstaan heeft en nu zo goed recupereerd , iedereen is verbaasd en ik nog het meeste denk ik. haar alleen laten is een andere zaak, deze avond is mijn zus bij haar, hopelijk kiepert ze niet weer uit mijn bed zoals de vorige keer, wat ze gedaan heeft snap ik niet maar ze is met matras en al op de grond getuimeld, nu moet ik wel zeggen dat ik twee matrassen op elkaar heb liggen, dat was voor in de tijd dat ik bij haar moest waken, en waar kan ik die matras dan beter laten dan op mijn bed? ze heeft er gelukkig niets aan over gehouden, volgende week komt een andere zus op vrijdag, dan kan ik ook weer naar mijn eigen kotje, bovendien zal mijn dochter en de kleinste dan ook hier slapen want ze zijn haar huis aan het schilderen en die geur is slecht voor een zwangere vrouw, dus kampeert ze hier. mijn huis heeft al meer gediend voor anderen dan voor mezelf, maar dat geeft niet, leeg staan is ook niet goed. daarna, in october komt mijn zoon en schoondochter voor een weekje over uit spanje, dus daar kijk ik ook naar uit, hopelijk kan ik dan ook iest regelen in verband met mijn moeder zodat ik ook wat tijd heb voor hen, ik kijk er al naar uit!!zo, dat was het weer voor vandaag!
als alles normaal doorgegaan was en mijn moeder niet zo ziek was geworden had ik nu kunnen genieten van een weekje spanje ! ik zou gisteren vertrekken maar ik heb geannuleerd ,ik kan er niet vandoor gaan terwijl zij daar zo ligt; vanavond kwam mijn jongste broer slapen maar dat ging ook niet van een leien dakje, ùijn moeder was vandaag al vier keer naar het groot toilet geweest en ze was bang dat ze weer moest als ik weg was, ze pannikeerde en zei dat ze liever had dat ik bij haar bleef, maar als ik één keer toegeef kom ik hier nooit meer en dit is tenslotte toch mijn thuis, ik heb haar dan maar een halve temesta gegeven en toen werd ze rustig , wat je dan rustig noemt,ik moest haar nog eens verleggen, de dekens fatsoeneren en uiteindelijk wou ze nog een potje pudding maar dat heb ik mijn broer laten geven, het was al laat genoeg, maar morgenvroeg moet ik om 8 uur terug zijn want mijn broer moet weg, dus zal het niet laat worden vandaag. nu de school weer begonnen is zit mijn kleinzoontje weer geplaagd met een verkoudheid en koorts, het arme schaap en zijn moeder is ook niet al te fit nu ze weer in verwachting is, hopelijk is het maar tijdelijk want ik kan haar weinig helpen nu mijn moeder zo ziek is, dat wordt nu al het 23ste achterkleinkind voor mijn moeder, ja we zijn met zeer velen.als het een meisje wordt en mijn moeder leeft nog, is er eindelijk een viergeslacht!dat was het zo wel weer, hopelijk ben ik er volgende week ook weer!
omdat mijn nichtje nog eens komt oppassen bij mijn moeder ben ik weer eens hier, ik was in de tuin bezig die onder het onkruid staat maar het is zo warm dat ik maar even een pauze genomen heb. het was ook al weer enige tijd geleden dat ik hier was.mijn moeder maakt vooruitgang, taai dat ze is, de huisdokter zegt dat hij dit nog nooit in zijn cariere heeft meegemaakt, ze was zo goed als overleden en toch krabbelt ze weer recht, ze is niet meer verward, tenminste, ze noemt me nog wel eens anna, maar voor de rest gaat het wel; haar petekind stond versteld van de vooruitgang die ze maakt, ook ispahan heeft zich terug getrokken op mijn verzoek, ze is niet meer in levensgevaar en ispahan is hard nodig bij ziekere mensen. nu komt er waarschijnlijk iedere week iemand een keertje slapen, het is nog niet helemaal geregeld, maar dan kan ik elke week een avond hier slapen. mijn moeder geeft wel veel werk, en soms is ze zeer lastig, ze wil dat ik het licht uit doe in de living om 8 uur, dus geen tv of lezen, zegt ze dat ik ook maar naar bed moet gaan, de dekens of de kussens liggen niet goed, dan moet ze op haar rechter- en dan op haar linkerzij, dan weer op haar rug, en dan ligt ze er pas i in en dan moet ze weer plassen, ze kan weer uit haar bed met hulp, sinds een paar dagen ben ik met haar aan het oefenen om te lopen, ze steekt haar handen in mijn broeksband en zo stapt ze de hele living rond, ik moet wel zien dat ze haar evenwicht bewaart, ik achteruit en zij vooruit. de mensen die haar hebben gezien toen ze zo ziek was en nu staan verbaast over haar vooruitgang, ik ook, de hele familie en de dokter! moest je zien wat zij op één dag eet! 's morgens twee of drie boterhammen, voor de middag babeurre of pudding, 's middags vier boterhammen, na de middag fruit of yougurt, 's avonds een tas soep, aardappelen, groenten en vlees zoveel als ik, en nog een nagerecht, en dan om een uur of acht nog een pudding of een ijsje! het is ongelooflijk maar waar, ik heb er zelfs fotos van, maar ze zijn te groot om hier te plaatsenen het rare is dat ze nu alleen kan eten, eerst moest ik haar voeren. op de dag zegt ze wanneer ze naar het toilet moet maar 's nachts heeft ze een pamper aan waar ze een gloeiende hekel aan heeft en die is dan 's morgens ook drijfnat,, dus elke dag haar bed verschonen, en wassen, maar dat vind ik niet zo erg, de kinesiste komt alle dagen en dan zou ze wel huilen van de pijn, ze moet haar knieen strekken en dat kan ze niet meer dus doet de kinesiste dat, nadien ligt ze afgepeigerd in bed.al bij al zijn het twee zware maanden geweest, gelukkig zijn er nu een paar familieleden die eens komen oppassen zodat ik ook eens weg kan, donderdag komt mijn schoonzus want ik moet naar de kapper, dat moet ook eens gebeuren. en nu weer naar de tuin, tot later
vandaag heb ik het risico genomen om weer eens naar hier te komen, ik laat mijn moeder achter in de handen van mijn jongste broer, blijkbaar is het gevaar eraf maar ze mag niet alleen gelaten worden, ze kent mij niet meer, ze noemt me moeder of maria of anna,terwijl ze de anderen wel kent. zelfs haar petekind herkent ze en haar zus en broer ook, het is raar, maar daar zit ik niet zo mee; het zijn een paar zeer enerverende weken geweest, na de morfine kwam de temesta, daarna de haldol, daarna de dolol,en nu weer een fles waar ik de naam niet meer van weet, maar die duidelijk een rare invloed heeft op mijn moeder, ze mocht 2 maal 25 ml en een keer 50 ml hebben, maar ze doet niks dan slapen of haar bed afbreken, ze heeft een speciaal kussen om tegen haar rug en tussen de knieen te leggen, en daar heeft ze eergisteren een uur mee gevochten voor ze het opgaf, ik had haar al vijf keer toegedekt en de zesde keer ben ik er bij gaan zitten en gekeken hoe ze zich moe maakte, toen ik haar vroeg of het zo nog al ging zei ze ja, dus liet ik haar doen, tot ze helemaal blootlag en eindelijk stil, daarna heb ik haar weer toegedekt en is ze in slaap gevallen. ik heb nu drie nachten ongestoord kunnen slapen, de rest van de nachten heb ik gekampeerd naast haar bed of er een paar keer uit gemoeten, met de babyfoon is het wel geruststellend,maar dan hoorde ik ook weer de klok slaan, dus die maar stilgezet.dan heeft ze me ook op een avond een lap tegen mijn oren verkocht, ik was zo verbaast dat ik haar vroeg waarom ze me geslagen had en ze zei dat ik maar beter moest luisteren! ik moest direkt aan mijn kinderjaren terugdenken, zo deed ze dat vroeger ook. ik stuurde een smsje naar mijn zus en die belde al direkt op om te vragen wat er aan de hand was en we hebben beiden zitten lachen aan de telefoon! de zenuwen zeker? nu heb ik aan ispahan gevraagd of ze voor mij niemand konden vinden om een paar uurtjes bij haar te blijven terwijl ik boodschappen doe en mijn vrienden nog eens kan zien, en vandaag is ze voor de eerste keer geweest, maar ze heeft niet veel moeten doen, ze heeft de hele tijd geslapen. en van ziekenzorg komt er elke dinsdag iemand een paar uurtjes, laat dat nu een nichtje van me zijn! dus krijg ik nu wat ruimte, ik wil ook niet te veel op mijn broers en zussen steunen, die hebben ook al zorgen genoeg, en zo is iedereen tevreden hoop ik. men vraagt me wel eens of ik het nog eens zou doen als ik alles op voorhand geweten had en ik durf niet volmondig ja te zeggen, maar ik heb mijn moeder een belofte gedaan en die wil ik volbrengen, en wat de dokter ook aandringt om haar naar een ziekenhuis te brengen,( zogenaamd om mij te ontlasten voor een paar dagen) ik wil dat niet omdat zij dat niet wil en daarmee is de kous af!wil hij misschien zijn verantwoordelijkheid ontlopen? nu ik deze regeling heb genomen hoop ik het te kunnen volbrengen zonder zorgen om mijn broers en zussen, en ik wil hen al bedanken wat ze voor mijn moeder en mij doen, maar ik vergeet zeker de mensen niet die mijn blog bezoeken en de moeite nemen om een reactie te sturen en mij zo moreel te steunen! hartelijk dank!
vandaag heb ik vrij, ik ben zowat uitgeput, deze morgen begon al met de verzorging van mijn moeder, ze had een vieze pamper aan en omdat het nog zo vroeg was heb ik het maar alleen gedaan. nu is mijn jongste zus bij haar en deze namiddag een broer, morgen na de middag komt mijn schoonzus, die is ook al een paar keer geweest, dat maakt het voor mij wat lichter.dit was ook de eerste nacht dat ze doorgeslapen heeft. een paar dagen geleden kwam haar petekind uit galmaarden op bezoek en ze kon geen woord uitspreken, en zie , twee dagen later kan ik haar weer verstaan. haar petekind was nog eens langsgekomen met haar man en toen kon ze het wel uitleggen.maar ondertussen is er heel wat gebeurd. ze bleek nl. allergisch voor morfine en die is nu verwijdert, daarna werd haar toestand wat beter, de temesta is ook afgebouwd, maar sinds gisteren weten we ook dat ze een uitgezette kransslagader heeft en dat maakt ons weer meer ongerust. de dokter zegt dat men dat kan opereren maar bij haar niet, ze is te zwak en te oud. gelukkig kent ze iedereen weer, maar ik vraag me af of dit niet naar de ergere gaat, en wat als ze weer huilt van de pijn? morfine gaat niet meer, dus..... afwachten weer, het is enerverend en je wordt er zo moe van, maar ja, het zal nog altijd haar tijd niet zijn zeker? tot de volgende keer hoor!
het lijkt erop dat mijn moeder is afgekickt van de morfine, ze is nu rustiger. gisteren heeft ze doodstil gelegen van 12 uur tot zeven uur, toen de verpleegster kwam heb ik gevraagd om haar gerust te laten, ze heeft enkel haar pamper nagekeken maar niks, dus vreesde de dokter dat haar nieren zouden uitvallen, maar deze morgen was ze goed nat. ik heb weer op de vloer gekampeerd, telkens als ik iets hoorde schrok ik wakker en ging dan weer bij haar kijken, maar de volledige stilte maakte me ook wakker, dus, om zeven uur koffie gezet en terug in bed, de poetsvrouw kwam om halfnegen en dan ben ik ook maar opgestaan.deze morgen had ze weer pijn, ik heb haar een halve temesta gegeven en een halve paracetamol, maar dat gaat niet vanzelf. ze kan niet meer slikken,ze kan ook niet meer praten, het is een soort gefluister dat ik ook niet versta, maar zij begrijpt me goed, vanmorgen waren er een paar familieleden op bezoek en ik vertelde haar dat, ik zei: moe, als je op reis gaat naar onze va, zeg dan nog eens goeie dag en lach eens, dat deed ze dus, het was echt ontroerend, maar het frustreert me dat ik haar niet kan verstaan. deze morgen vroeg belde mijn zoon ook al ongerust, de ene telefoon achter de andere, maar deze voormiddag heeft mijn zus me voor een groot deel vervangen en nu zit mijn broer bij haar. deze nacht komt er een andere broer waken, en morgenavond een andere zus met haar man, dus ik heb even vrij maar weet niet wat ik moet doen, ik loop er wat verloren bij, als ik weg ben wil ik weer zo snel mogelijk naar huis alhoewel ik weet dat mijn andere broers en zussen dat perfect kunnen, ik wil bij haar zijn;dus je zult mij hier niet lang zien. de dokter zei gisteren dat het leek of haar strijd gestreden was, ze vecht niet meer en ligt doodstil in bed, maar wat me benauwd is dat ze veel slijmen in haar mond heeft en steeds opnieuw opduiken, ik haal ze weg met een doekje maar er komen er steeds andere, zal straks eens aan de dokter vragen. ik hoop het vol te houden, maar sommigen zeggen dat ik verschrikkelijk uitzie, ik ben wel wat afgevallen, maar ik zal toch geen rust hebben tot alles voorbij is. mocht er vandaag nog iets voorvallen dan kom ik er vanavond op terug, zoniet dan tot de volgende keer
ik ben weer even hier dank zij mijn zus die op mijn moeder past. vannacht heb ik weer gekampeerd bij mijn moeders bed;maar wat daar allemaal aan vooraf gegaan is!!!!! de eigen huisdokter die weer terug is van verlof kwam maandagmorgen kijken,de helft van de morfine moest eraf want ze ziet spoken, praat wartaal en huilt in plaats daarvan 3 temesta per dag plus een tabletje morfine, twee halve per dag. natuurlijk veroorzaakte die morfine verstopping, mijn moeder huilde van de pijn in haar buik, toen de 50 mg morfine eraf waren heeft ze drie maal een stoelgang gehadin 12 uur en hoe!!!!!!!!'s morgens lag ze weer in haar eigen vuil, ik heb haar alleen uit bed gehaald en mijn zus gebeld, we hebben samen haar bed verschoond en haar gewassen. de morfine tabletjes heeft ze twee dagen genomen en de dokter veranderde weer, nu kreeg ze gisteren een paracetamol waarvan ze er al kilos binnen had, alleen dit waren smelttabletten, ze smelten inderdaad en lopen dan uit haar mond. gisterennacht is ze om halftwee beginnen huilen en dat heeft ze zestien uur volgehouden. gisterenavond heb ik de dokter weer gebeld en die zei dan ik de plakker van 25 ook moest verwijderen, dat heb ik gedaan, ik heb haar een temesta gegeven en een slaappilletje en eindelijk na een uur was ze rustiger en is ze in slaap gevallen tot deze morgen half zeven. nu is mijn jongste zus bij haar en die had ook al slecht nieuws bij, haar dochter die een opleiding volgt bij de politie is in haar oog geschoten, niemand weet door wie en de vraag is of ze nog zal zien, en of ze niet afgekeurd zal worden,dus ik wou dat ze terug naar huis ging maar ze wilde even bij mijn moeder zijn. morgenavond komt mijn broer slapen, dus kan ik weer eens hier slapen. al bij al vind ik het barbaars hoe ze met mijn moeder omgaan, ze wil niets liever dan sterven, maar ze bekijken het liever en proberen allerhande produkten uit, die een bom geld kosten.zoals haldol, moest ik gaan halen maar ik mag het haar niet geven!waar zijn ze dan mee bezig??????? het zal er nog op uitdraaien dat ik haar naar het ziekenhuis moet sturen, maar dat doe ik niet, ze wilde dat niet en nu ben ik haar stem!!!!!zo, voorlopig is dat alles, misschien tot morgen!
lang geleden dat ik hier was, maar ik kon mijn moeder niet alleen laten, nu krijg ik hulp van zussen en schoonzussen die even bij haar willen blijven terwijl ik de noodzakelijke dingen doe, maar de nachten zijn voor mij. ik heb nog geen enkele nacht kunnen doorslapen, steeds huilde ze van de pijn. en nu ben ik boos op de huisarts.vorige week maandag zijn we samen geweest om over pijnbestrijding te praten, we waren met acht, de negende kwam niet maar komt anders ook niet, allemaal waren we het eens over de behandeling die hij voor ogen had, maar één van mijn broers vroeg wat er zou gebeuren als de negende er niet mee akkoord zou gaan,we hebben hem gezegd dat hij niks te vertellen had als hij niet zou komen, maar hij bleef er over doordrammen, wij vroegen zijn mening, niet die van de afwezige, maar hij zei dat we er nadien toch wel mee te maken zouden krijgen. uiteindelijk gaf hij toe, maar mijn zus had een paar dagen van te voren gebeld met hem en hij zei dan als mijn moeder stierf hij een onderzoek zou laten instellen. toen besloot de dokter om de morfine tot 50 te verhogen, 's anderendaags ging hij op vakantie met de uitdrukkelijke opdracht aan zijn collega om deze week niets te veranderen aan de medicatie. hoe kan hij zoiets verantwoorden? wat als mijn moeder nog slechter wordt? toen de pleisters verhoogd waren kreeg mijn moeder maandag verschrikkelijke nachtmerries, ze huilde en smeekte om haar te bevrijden, de weg naar de hemel was zo lang en bergop, help me toch, moeder , kom me toch halen, enz, het was afschuwelijk.! onbegrijpelijk!de hele dag en nacht heeft ze zo gelegen, ik heb haar opnieuw opgebeld en eindelijk schreef ze temesta en haldol voor, na een poos was ze buiten westen en heeft enkele uren geslapen, maar daarna doken de nachtmerries weer op en ook de pijn, haar stuitje ligt helemaal open, dus moet ze vaak gedraaid worden, één zus komt 's morgens en 's avonds mee helpen, ze wil op de wc stoel en geen pampers, maar nu kan ze niet meer op haar benen staan en ik heb de kracht niet op haar alleen in en uit het bed te doen, dus heeft ze voortaan pampers aan, maar daar zit ze zelfs in haar slaap aan te trekken, het moet een grote vernedering voor haar zijn om zo behandeld te worden. gisteren is mijn dochter opgekomen voor mijn moeder, (zij is verpleegster in een bejaardenhuis) en ze zei tegen de dokter als zij haar verantwoordelijkheid niet neemt dan we dan ispahan inschakelen en dat is ook gebeurd, de dokter zou naar ons komen om een gesprek te hebben met de verantwoordelijke maar wie niet kwam was zij!, ik had ook de verantwoordelijke van de verpleging gebeld en die was er wel, nu hebben ze samen een pijnbehandeling uitgewerkt die redelijk goed werkt, haar nare dromen zijn weg, maar ze kent niemand meer en praten, eten of drinken doet ze ook nauwelijks. nu ben ik hier omdat mijn jongste zus me vervangt, ze vinden dat ik aan een beetje rust toe ben, en morgenavond doet mijn dochter de nacht, zij vertrekken op vakantie volgende maandag en wil op die manier afscheid nemen van mijn moeder. dus slaap ik hier donderdagnacht, maar of het zal lukken???????dat was het wel weer zo een beetje, tot de volgende keer
hier ben ik weer even terwijl mijn zus de wacht houdt bij mijn moeder. ze is verschrikkelijk afgevallen, vandaag moeten haar morfineplakkers verhoogd worden, dus zal ze weer in de war zijn,gisteren was de dokter er weer en ik heb er een flinke discussie mee gehad,en alweer over euthanasie. ze vroeg of ik geen wroeging zou krijgen als zij bv. haar een dodelijke injectie zou geven en ik antwoordde: neen, als jij hier zo een jaar moest liggen met zoveel pijn en je moet daar machteloos op toezien zou je wel anders denken. ik kan haar pijn niet wegnemen, die plakkers hebben nu drie weken gediend, nu moet ze al een hogere dosis hebben, maar nog niet genoeg om de pijn te doen weggaan,waarom nog????????????? ze wil zo graag dood zijn, ze heeft niets meer om voor te leven en ze zegt dat ze ons leven tot een hel maakt, wat moet je als dochter dan doen? gewoon kijken wanneer ze haar laatste adem uitblaast terwijl ze vergaat van de pijn,? dokters moeten ook hun grenzen kennen vind ik, een hond doet men dit nog niet aan!ik ben boos, boos , boos!!!!
mijn moeder is nog steeds ziek en met deze warmte wordt het er niet beter op. de dokter is gisteren weer geweest , hij zegt dat ze nog een reeks moet hebben van de kinesiste, ze kan niet goed hoesten en dan lijkt het wel of ze stikt. al haar medicijnen zijn afgeschaft buiten één, ze heeft nu morfineplakkers en dat gaat reelijk goed, maar ze wil me altijd in haar nabijheid, ze zei tegen de dokter dat ik bij haar moest slapen op de grond want ze is bang, maar dat heeft hij verboden, ze heeft alles wat ze nodig heeft en een pamper aan, maar om drie uur vannacht was het prijs, ze moest naar het toilet, dus de pamper af en daarna een broekje. maar vooraleer ik haar terug in bed had dat duurde een poosje. om zes uur van 't zelfde, ik heb haar niet geholpen ,ze had enkel het laken en de deken tegen de grond liggen. ze is ook vaak verward, dan ziet ze stro in de keuken en varkens buiten, dan vraagt ze weer wanneer ze naar huis mag, en waar ze toch in was beland. het is erg, maar beter dit dan pijn.of ze nog zal kunnen stappen weet ik niet, ze eet in bed en ik zit naast haar met mijn bord op schoot. nu moet ik wat rekeningen betalen en dan ga ik er weer vandoor, tot later
ik heb een vrije namiddag, ik dacht even hier te ontspannen maar de planning is anders verlopen, ik ga met mijn zus winkelen en een terrasje doen, dus tot later
heel even hier , alleen voor het hoognodige, er steeg een luchtballon op hier vlakbij met vrienden erin en dat wou ik niet missen.maar ik heb geen tijd om adem te halen, mijn moeder had een longontsteking in plaats van een bronchitis, ze heeft twee kuren antibiotica op, dat is redelijk goed gegaan, maar nu ze aan de morfine is heeft ze hallucinaties, ze wordt boos, dan huilt ze weer, dan scheldt ze me uit, dan bedankt ze me weer, het is raar, dan zegt ze weer dat ik meer weet dan ik wil vertellen, we zijn allemaal leugenaars etc..maar ja, het doet soms wel pijn maar ik weet waardoor het komt, maar toen de huis arts er van hoorde wilde hij de morfine terug afnemen, maar daar heb ik me tegen verzet, nu heeft ze geen pijn en ligt ze confortabel in een ziekenhuisbed dat op en neer kan om het werk van de verpleegsters te verlichten, die komen twee maal per dag, de dokter is deze week vier keer geweest, dus ik kan niks plannen of ergens naartoe want er kan altijd iemand komen, en dan denk ik nog niet aan het bezoek dat ze krijgt; ik heb 5 nachtten bij haar gekampeerd op de grond, maar nu durf ik het weer aan om naar mijn kamer te gaan.en nu ga ik weer, tot de volgende keer
vrijdagmorgen, ik ben even hier om wat dingetjes te doen, maar ik kan vanavond helaas niet hier zijn, mijn moeder is erg verzwakt en ik durf haar niet meer alleen laten, ik heb al drie nachten bij haar geslapen op de grond op een matras. nu is de hulp in huis en kon ik even weg. de dokter is al vier keer geweest, blijkt het weer een longontsteking die ze had, ze is zo zwak, kan niet meer op haar benen staan, we moeten haar met twee helpen, dus krijgt ze pampers aan, ik vind dat eigenlijk een beetje vernederend, ze is altijd zo zelfstandig geweest en nu is ze zo hulpeloos als een baby.nu krijgt ze eindelijk morfinepleisters en heeft ze geen pijn meer, maar ondertussen kan ik een winkeltje beginnen met al de pijnstillers die ze ooit heeft gebruikt en niet hielpen! ik ben boos op de dokter dat hij het zo ver heeft laten komen . nu komt de verpleegster twee maal per dag om haar te verzorgen, en de kinesist om te kloppen, daarna is ze zo afgepeigerd dat ze amper iets kan zeggen. eten doet ze nog weinig, een puddinkje, wat yougourt, en af en toe een boterhammetje, voor de rest slaapt ze, en soms is ze ook verward, maar daar zit ik niet zo mee, als ze maar geen pijn heeft. ik heb nog niemand van mijn broers of zussen gezien die het even wil overnemen, alleen belde mijn jongste zus dat ze maandagnamiddag me een paar uur komt aflossen. onbegrijpelijk dat ik haar kinderen zo weinig zie nu ze er zo aan toe is. voor mezelf heb ik weer antibiotica gekregen, nu s zijn het weer streptokokken waar ik tegen moet vechten, ik ben echt moe, moe ,moe, maar ik moet vooruit he, ik wil dit tot een goed einde brengen. ik leef per dag omdat je nooit weet wat de volgende dag zal brengen, dus kan ik ook niet zeggen wanneer ik terug kom, dank je aan allen die mij een reactie of e-mail stuurden,dat is voor mij een waren steun, dank!!!
eindelijk ben ik weer eens hier om een stukje te schrijven, maar ik heb een bangelijke week achter de rug. het eerste weekend waren de kleinkinderen bij mij en ze waren goed ziek, enkele dagen nadien kreeg ik en mijn moeder een zware bronchitis, de dokter kwam op maandag en had alleen voor mij medicijnen voorgeschreven, de dinsdag heb ik de hele dag in bed gelegen maar 's nachts moest ik er vier keer uit voor mijn moeder, ze hoestte en hoesste maar, dus om 8 uur 's morgens de dokter weer maar gebeld, en die pipo kwam pas 's avonds om 5 uur. hij schreef antibiotica voor en pijnstillers, maar nu was ik het beu, alle pijnstillers die er bestaan had ze al gehad en nu dan weer met codeine! ze kan daar niet tegen! daarbij heeft het invloed op de darmfunctie, daarin gaf hij me gelijk maar hij wist niet zo gauw wat dan voor te schrijven, dus vroeg ik hem of het nu stilaan geen tijd werd om haar morfine te geven en uiteindelijk heeft hij toegestemd. maar wat heeft ze afgezien! ondertussen hadden we een ander ziekenhuisbed gehaald met een verzorgingstafel want nu komen de verpleegsters twee maal per dag en de kinisiste elke dag om te kloppen, ze kan haar fluimen niet boven krijgen. de dokter heeft even voor haar leven gevreesd. natuurlijk was ik die avond in paniek, ze had ook koorts, mijn dochter heeft de eerste schokken opgevangen . ze heeft de familie gebeld.vanaf gisteren heeft ze geen koorts meer, maar af en toe is ze er naast, maar ze heeft god zij dank geen pijn meer. toen ze daar zo lag kwam er bezoek en die zeiden, het is toch wel erg he, een hond of kat maken ze af en dat mens laten ze verrekken van de pijn! ondertussen ben ik zelf nog niet genezen, heb weer een monster moeten binnendoen en maandag komt de dokter terug. ik weet nog niet of ik hier nog kan komen slapen, nu kan ze niet meer uit bed dus draagt ze pampers. ik bekijk het weer maar dag na dag, dus tot de volgende keer.
