Ik ben René Schupp, en gebruik soms ook wel de schuilnaam utopia.
Ik ben een man en woon in Kerkrade (Nederland) en mijn beroep is Gepensioneerd.
Ik ben geboren op 02/01/1941 en ben nu dus 83 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven. Lezen, Muziek, Tai Chi..
FILOSOFIE:
Bij het recht om te zeggen wat je denkt, hoort de plicht om te denken over wat je zegt.
Uiteraard ging de aandacht naar mijn broertje en zusje. Zowel door mijn ouders als door mijzelf. Maar ik miste wel eens de aandacht, knuffel of een schouderklopje. Ook al brandde de kachel; vaak had ik het koud. Vader was een man van weinig woorden. Echter hij kon goed van leer trekken; letterlijk en figuurlijk. Op een keer kwam ik laat terug van de kermis; de striemen heb ik lang gevoeld; in mijn hart. In gedachte wilde ik weg lopen; op een goederentrein springen, naar onbekende bestemming!
GENEGENHEID Ongetwijfeld hebben mijn ouders veel van elkaar gehouden. Echter het was niet echt zichtbaar. Nooit heb ik gezien dat ze elkaar een knuffel gaven. Kennelijk bracht dat hun tijd niet met zich mee. Echter hij kon haar niet missen; zodra moeder weg was om boodschappen te doen, stond vader al te kijken of ze noch niet terug kwam. Dus toch!
Tochtjes met de buurtvereniging naar het Schutterspark in Brunssum of wandelingen in de omgeving was al een hele gebeurtenis. Mijn ouders samen op een bank bij de roei- en visvijver in Kerkrade . Het was erg grappig om moeder te horen praten. Haar Nederlands, doorspekt met Limburgse woordjes.
TIJDSBESTEDING Vader uitte zich in de muziek. Met hart en ziel speelde hij viool. Als hij de gevoelige snaren bespeelde, raakte ik geroerd door de prachtige klanken. Hij speelde vaak zigeunermuziek of prachtige walsen van Johan Strauss. Door de melancholische klanken ben ik al op jonge leeftijd in de ban van klassieke muziek geraakt.
Fotograferen; een zeer serieuze aangelegenheid. Zijn Afga uitvouwbaar fototoestel werd op statief opgesteld. Vervolgens werd de meetlat van lens tot object toegepast. Ontelbare malen. Kleurenfotografie bestond nog niet; diverse portretfoto's heeft vader handmatig ingekleurd. In een muurkast stond een legergroene filmprojector; ook deze werd handmatig bediend. Door middel van een zwengel werden de films voortbewogen. Dit was een moeizame bezigheid; zeker om het juiste ritme te vinden. Dan weer liep de film liep te snel, dan weer te langzaam. Tenslotte; bakken deed hij als de beste. Pannenkoeken en vlaaien in vele soorten; heerlijk...!
FIETSEN Als huzaar was vader natuurlijk een goede ruiter. Echter ik had hem nog nooit op een fiets gezien. Ik had een fiets gehuurd, terwijl ik zo door de straten reed, vroeg vader of hij ook eens mocht fietsen. Toen ik vader de fiets had gegeven en zag hoe hij het stuur heen en weer bewoog, stond ik doodsangsten uit; bang dat hij er vanaf zou vallen. Vader wist niet hoe hij moest remmen of af stappen; in paniek greep ik de fiets bij de bagagedrager vast en bracht vader hierdoor tot stilstand. Benieuwd vroeg hij wanneer ik weer een fiets ging huren.
LEZEN Moeder en ik waren dol op lezen; wekelijks bezochten wij de bibliotheek. In een aantal rekken werd dan gezocht naar passende lectuur. Vele boeken hebben we verslonden. Moeder met romantische boeken en ik met de avonturen van ´Arendsoog en Witte Veder´. Later werd ik diep ontroerd door het verhaal ´De negerhut van oom Tom´. Ik las voor het eerst over de slavernij en kon niet begrijpen dat mensen slaven konden houden. Het grote onrecht en onderdrukking raakte mij zeer. Gevoelens tot ´Wereldverbeteraar´ werden in mij losgeweekt. Vaker stond ik op de bres voor zwakkeren.
I HAVE A DREAM Historische woorden van Martin Luther King. Woorden met enorme zeggingskracht en dromen van Eensgezinde Wereld. De onderdrukking van vele volken, het uitbuiten en uitmergelen van culturen blijft een groot onrecht. Onnoemlijk het leed dat mensen elkaar aandoen. Eeuwige strijd om macht, bezit of geloof. Zaaien van haat en creëren van angst. Oorzaak en gevolg; helaas een bittere oogst.
Ik was een jaar of vijftien toen een van mijn vriendjes (LD), vroeg of ik wel wist waar de kindjes vandaan kwamen. Toen ik hem verbaasd antwoordde: "Van de ooievaar," lachte hij mij uit omdat ik het nog niet wist. "Nee hoor, daarvoor moeten je ouders vies doen", was zijn reactie! Kapelaan en pastoor spraken regelmatig over de tien geboden; over hel en verdoemenis. Ik was zó bezorgd om mijn ouders. Vaak heb ik Onze Lieve Heer om hun bescherming gevraagd.
SCHULDGEVOELENS Over seksualiteit werd niet gesproken; hoogstens in het geniep. Het geloof sprak over zonde. Schuldgevoelens werden je aangepraat. Ik had een groot rechtvaardigheidsgevoel en voelde mij vaak een wereldverbeteraar. Vaker wilde ik voor zwakkeren opkomen. Deelde wel eens klappen uit, maar moest ze ook zelf terugontvangen.
De klappen die ik gaf: ´Het spijt mij.´ De klappen die ik kreeg: ´Kennelijk verdiend.´
CONGREGATIE Zondagscongregatie voor de jongeren; ik had geen zin om hier naar toe te gaan. Nauwgezet werd de aanwezigheid bijgehouden. De pastoor kwam zich beklagen over mijn afwezigheid. Moeder zei dat ze mij vrij liet in de keuze. Hierop sprak de pastoor moeder aan op het feit dat ze een ander geloof had dan vader en zei heel verontwaardigd: "Twee geloven op één kussen, daar zit de duivel tussen." Echter moeder zei heel gevat: "Nee hoor, ik kruip zo vast op mijn man, dat de duivel er niet tussen kan." De pastoor werd zo rood als een biet!
DONDERPREKEN In onze wijk was een noodkerk gebouwd. De bouwpastoor had zich hiervoor enorm ingezet. In het souterrain bevonden zich een aantal ruimten waar we spellen konden doen zoals biljart of tafeltennis. Zo probeerde men de jeugd van de straat te houden. De pastoor had enorme donderpreken. Deze waren eens te meer zo somber omdat hij in het concentratiekamp een stalen kaak had opgelopen. Hij sprak over het gezin als de hoeksteen van de samenleving. Ook over in zijn ogen verloederende jeugd: "Dreigt onze jeugd te verwilderen; zie jongens rijden op hun brommers met de meisjes achterop; de ene hand aan het stuur; en de andere hand; God weet waar?"
HARTENDIEF God wist het wel. Wij hadden een zeer jonge kapelaan (B) die overal aan mee deed. Het had gesneeuwd en gevroren; we waren baantje aan het glijden en met de meisjes aan het stoeien. De kapelaan deed ijverig mee; hield zelfs met beide handen het hart vast van een van de meisjes (MW).
MISSIEBLAADJE In een missieblaadje las ik over het kloosterleven. Op een plaatje zag ik een missionaris; witte baard en lange witte pij. Hij stond in de schaduw van een boom; zeven zwarte kinderen stonden om hem heen. Kennelijk vertelde hij hen over Jezus. Zijn hand aaide een krullenbol. Het plaatje zag zó vredig uit dat ik aspiraties in die richting kreeg. Echter de hormonen kregen de overhand. In de leesmappen las ik aanvankelijk de strips van Donald Duck. Later keek ik stiekem in de weekbladen naar de pikante foto's van de toen bekende vrouwelijke filmsterren. Zwart-wit foto's in 'De Lach,' en in kleur in ´De Piccolo'
Op woensdag 16 juli 1958 is mijn zusje Tineke geboren. Ik was ruim 17 jaar. Aan moeder had ik duidelijk gezien dat er een baby op komst was. Ik geloofde niet meer in de ooievaar. Ik kon nog steeds niet bevatten dat ze het 'deden´. Mijn eigen biologische gevoelens raakte in conflict met opgelegde dogma's. Schuldgevoelens ten spijt! Thuis werd veel gekaart; tijdens zo'n avondje werd ik met mijn broertje Willy al vroeg naar bed gestuurd. Gezien het vroege tijdstip wist ik dat er iets ging gebeuren. Vol spanning wachtte ik de gebeurtenissen af.
DROOMLAND Willy was al spoedig in diepe slaap verzonken. Aanvankelijk kon ik de slaap niet vatten en lag tegen het plafond te staren. Even later zag ik in het schemerdonker, allerlei figuren in het gewolkt behang. Uiteindelijk waren het de Engelen die mij naar het land der dromen leidde. Midden in de nacht werden we wakker gemaakt en hoorden we dat er een zusje was geboren. We dansten rond het bed van blijdschap. Twee dagen vóór de verjaardag van moeder is Tineke geboren. Vader en moeder hadden een grote wens in vervulling zien gaan. Ik was erg blij met het zusje; het was zo'n schat en het zonnetje in huis. Regelmatig stonden tienermeisjes aan de deur die met haar wilde wandelen. Trots liepen ze dan achter de kinderwagen te paraderen!
VERTIER Bezoeken aan het zwembad, hertenpark of speeltuin. Volop genieten op de schommels of de wip. Maar ook uitrusten op een bank en kijken naar de kinderen in de zandbank. Spelen met emmertje en schep. Moeder altijd in dichte nabijheid van Tineke en een bezorgde levensvervulling. Haar ernstige ziekte; mogelijk ruim van te voren aangevoeld. Wie zal het zeggen?
LIEF EN LEED Enerzijds werd Tineke omringt met liefdevolle zorg, anderzijds werd Tineke al op jonge leeftijd geconfronteerd met verdriet. Tineke was acht jaar toen moeder overleed en 12 jaar toen vader overleed. In goed overleg met familie en de Raad van Kinderbescherming werd Tineke opgevangen in het gezin van een oudere nicht, die zelf ook een dochter had van die leeftijd. Een bewogen periode; emoties door verlies van ouders, opkomende pubertijd, maar ook wennen aan nieuwe huisregels. Ruim anderhalf jaar verbleef ze in het gezin.
INTERNAAT Hierna kwam Tineke enige tijd in huis bij broer Wiel die inmiddels getrouwd was. Diverse oorzaken waren het gevolg dat Tineke een brief schreef aan de Kinderrechter. Uiteindelijk kwam ze in het internaat ´Dennenheuvel´ in Heerlen. Van haar vijftiende tot haar achttiende jaar verbleef ze bij de nonnen Franciscanessen. Hier bezocht ze de huishoudschool waarna ze intern doorstoomde naar de verzorging in het ziekenhuis. Zelf omschrijft ze dit als een prettige en zeer leerzame periode.
POESIE ALBUM Veel meisjes vroegen aan familieleden, vrienden en vriendinnen of ze een stukje in de poesiealbum wilden schrijven. Vaak werden versjes overgeschreven uit een andere album, een bekend gedicht of levenswijsheid. In principe kwam het gedichtje op de rechter pagina en op de linker pagina een poesieplaatje of een andere leuke versiering.
GEDICHTJE VADER (1907-1971) Vader was dol op Tineke; gaf haar de ruimte. Schreef in haar poesie album het volgende gedichtje: "Tineke zat in vaders wagen, tussen kool en biet. Alles te koop", riep vader. "Maar mijn Tineke krijg je niet!"
GEDICHTJE MOEDER (1921-1967) Toen Tineke met haar poëziealbum begon, was onze moeder reeds overleden. Onvergetelijk; spontaan en oprecht. Op maandag 18 juli 2016, de 95ste geboortedag van moeder. Op deze dag op een of andere wijze naar een pagina geleid met nostalgische versjes. Onderstaande gedachten zouden zo maar van moeder kunnen zijn… “Ik ken een aardig meisje. Wil je haar graag zien. Kijk dan in de spiegel Dan zie je haar misschien. Ik zou je willen wensen. Blijf als een spiegel rein. En vang de warme stralen. Van 's levens zonneschijn. Geef dan aan je omgeving. Iets van die milde gloed. Een mens die zo kan leven. Doet in de wereld goed. Langs de sloot of waterkant. Waar men zelden bloemen plant. Waar men zelden bloemen ziet. Bloeit de bloem "Vergeet Mij Niet."
GEDICHTJE VAN RENÉ "Durven" is een machtig woord. Zolang je durft zoals het hoort. Weet je wat je durven moet. Alles wat rein is, braaf en goed. Echter als iemand je iets vraagt, wat de naam van laagheid draagt. Zeg dan wat er ook geschiedt. Flink en welgemoed: "Dat durf ik niet!"
ESPANJA OLÉ In de zomer van 1995 was Tiny met zes vriendinnen op vakantie in Malgrat de Mar, gelegen aan de zonnige Costa Brava. Gezellig shoppen, maar ook genieten van zon, zee en strand. Op een gegeven ogenblik bevond het uitgelaten damesgroepje zich in een ouderwetse danskelder waar ze de jaren 70 liedjes draaiden. Uiteraard hadden ze veel plezier, hetgeen onderstaande foto dan ook illustreert. In later jaren kreeg haar man Ger ook vakantiekriebels. Samen meerdere malen naar vakantielanden Spanje en Turkije.
GEZINSLEVEN Intussen zijn er vele jaren vergaan; lief en leed is ondergaan. Het meisje van weleer; nu een dame met een heer. Vanaf 1980 is Tiny getrouwd met Ger Epping. Samen hebben zij een zoon Tim.
Op zaterdag 11 januari 1947, ruim een week na mijn zesde verjaardag, is mijn broertje Willy geboren. Op het moment van de geboorte was ik aan het spelen bij Indische kennissen. Vader kwam vertellen dat de ooievaar een broertje had gebracht en dat moeder een paar dagen in bed moest blijven, omdat de ooievaar moeder in het knie had gebeten. Toen ik even later aan moeder vroeg of ze veel pijn had, glimlachte ze. Ik was zó blij met mijn broertje, maar vond het wel erg gemeen van die ooievaar.
KIELE WIELE WIELE Willy groeide voorspoedig; het was al een stevige baby. Ik knuffelde hem vaak. Nadat hij in het badje was geweest lag hij op tafel op een deken nog na te spartelen. Vader en ik stonden toe te kijken. Terwijl moeder een luier uit de kast pakte, stond vader over Willy gebogen en was aan het knuffelen: "Kiele, kiele kiele; wiele wiele wiele." Willy kraaide van pret; plotseling plaste hij in een boogje vader in het gezicht. Met grote hilariteit zei moeder: "Gelukkig is de luier nog droog gebleven...!"
GORDEL VAN SMARAGD In 1947 vonden er in het Nederlandse gebiedsdeel Indonesië grote onlusten plaats. President Soekarno wilde een onafhankelijke staat vormen. Om de opstanden te bestrijden trad het KNIL hardhandig op. Duizenden militairen vertrokken vrijwillig naar de ‘Gordel van Smaragd’ om te strijden voor belangen van het ‘Vaderland’. Helaas zouden velen niet meer terug keren. In dit jaar vertrok het gezin Buyzerd eveneens naar Indonesië (Surabaya). Het was een zeer emotioneel afscheid. De jongste dochter Francisca, huilde tranen met tuiten. SLANG Allen waren dol op mijn broertje Willy; enkele maanden later ontving hij een leuk cadeau. Een houten slang; deze was samengesteld uit scharnierende elementen. Als men de slang bij de staart vasthield, bewoog deze zich van kop tot staart. Indrukwekkend in zijn kleuterjaren. Later heeft de slang de vensterbank gesierd.
TERUGKEER In 1950 het keerde gezin weer terug. Grote blijdschap; echter hun vorige woning was inmiddels bewoond door familie (E). Met een van de zonen was ik bevriend. Onze Indische kennissen kregen nu een woning in Chevremont; bezoeken over en weer. Tot onze spijt verhuisden zij in 1953 weer; nu naar Amsterdam. De oudste zoon Emile, zat in de examenklas. Bleef een aantal weken onze gast. Eefje, een van de dochters trouwde later met mijn neef Lambert Hundscheidt.
BIOGRAFIE WIEL Aanvankelijk is broer Wiel werkzaam geweest in de ondergrondse mijnbouw. In 1970 is Wiel gehuwd met José Jacobi; zij runden een goed lopende frituurzaak in combinatie met een druk bezochte videotheek / speelhal. In 1986 in goed overleg gescheiden. Samen hebben ze twee kinderen; Patrick en Susan. Daarnaast vier kleinkinderen.
Vanaf 1986 gaat Wiel solo door het leven. Heeft een groot aantal fietsvrienden en geniet intens van het leven. Hij staat met beide benen op de grond of op zijn trappers. Wandelen en fietsen is zijn grote passie. Regelmatige ontmoeting met gesprekken in het algemeen. Maar ook fijne herinneringen aan onze lieve zorgzame ouders.
Op donderdag 2 januari 1941 ben ik geboren als oudste in een gezin van drie kinderen. Deze heuglijke gebeurtenis vond plaats in het St. Jozefziekenhuis van Kerkrade. Met mijn geschreeuw hield ik de jonge moeders uit hun nachtrust. De Duitse nonnen stelden hen echter gerust: "Schon wieder das Kindlein Schupp, das wird wohl ein Sänger werden!" Niet ver van de waarheid; muziek en zang mijn grote passie. Een opvallend fenomeen: het ziekenhuis en ouderlijke woning hadden hetzelfde huisnummer (61). In het dagelijks leven associeer ik dit getal in ieder geval met mijn lieve ouders en onbezorgde jeugdjaren.
GEBOORTENAAM Ik ben vernoemd naar opa Renier Franciscus Schupp. De doopnaam 'Renier' betekent ´wijze raadgever' en de roepnaam 'René' betekent 'wedergeboren'. Renier is afgeleid van het Germaanse ´Regin´ met de betekenis ´Raad´ en van ´Her´ met de betekenis ´Leger´. De volledige betekenis is waarschijnlijk: ´de raadgever van het leger.´ Op 4 augustus is er een feestdag ter ere van Renier, in de twaalfde eeuw was hij aartsbisschop in Dalmatië. Hij werd gestenigd in de strijd om kerkelijk bezit.
De tweede naam ´Franciscus´ is afgeleid van het Italiaans ´Francesco´ wat Fransman betekent. Dit is de naam die aan Franscicus van Assisi (Giovanni Bernadore (1182-1226) werd gegeven. Sint Franciscus is de grondlegger van de Franciscaner monniken, benaderde de religie met vreugde en een liefdevol karakter, riep alle levende wezens op om broeders en zusters te zijn.
GEBED FRANCISCUS Heer, maak mij een werktuig van Uw vrede. Waar haat het hart verscheurt, wil i liefde brengen. Waar beledigingen worden geplaatst, wil ik vergeving schenken. Waar verdeeldheid mensen van elkaar vervreemdt, wil ik eenheid stichten.
Waar twijfel knaagt, wil ik geloof brengen. Waar dwaling heerst, wil ik waarheid uitdragen. Waar wanhoop tot vertwijfeling voert, wil ik hoop doen herleven. Waar droefenis neerslachtig maakt, wil ik vreugde brengen. Waar duisternis het zicht beneemt, wil ik licht ontsteken.
Maak dat we niet zo zeer zoeken, om getroost te worden, als wel om te troosten. Om begrepen te worden, als wel om te begrijpen. Om bemind te worden, als wel om te beminnen. Want wij ontvangen door te geven. Wij vinden door ons zelf te verliezen. Wij worden tot eeuwig leven geboren door te sterven.
PEETTANTE MARIE (1900-1990) Maria Magdalena Schupp, werd geboren te Maastricht op 9 februari 1900, is overleden te Kerkrade op 21 april 1990, voorzien van de Sacramenten der zieken. Ik draag haar in herinnering mee als een lieve peettante; haar zilvergrijze haren opgestoken in een dot. Eveneens de heerlijke chocoladerepen van het merk Meurisse; haar favoriete gift. Jarenlang verkocht ze bier en limonade aan huis. Er waren nogal dorstige kelen in de buurt. Menigmaal de keldertrap op en af.....
Schoendozen verzamelde foto's; confrontatie met beelden uit het verre verleden van ouders, grootouders en overige familieleden. Ondersteuning en impressie van vervlogen tijden. In hun tijd was er geen materiële rijkdom, echter wel sociale saamhorigheid. Zij waren met weinig tevreden; grote eenvoud siert de mens. Beelden geven de sfeer weer van een eenvoudige wereld.
VADER Op dinsdag 22 oktober 1907 is vader geboren in Herstal (België). Hij was het zesde kind uit een gezin van zeven kinderen. Vanaf zijn vijftiende jaar heeft vader in de mijn gewerkt. Dertig jaar als ondergronds mijnwerker; daarna nog zes jaar boven de grond. Hij had stoflongen opgelopen, had het vaak benauwd. Is met vervroegd pensioen gegaan toen hij een jaar of vijftig was. Hij stond bekend als een noeste werker met een bijzondere zorg voor zijn gezin. Hij was erg muzikaal. Speelde viool, bugel en trompet. Soms ook mondharmonica. Bakken kon hij als de beste. Stapels pannenkoeken, maar ook vlaaien in diverse soorten en maten.
HUZAAR In 1927 had vader in Breda gediend als Huzaar bij de Cavalerie. Op 26 oktober 1927 schreef hij vanuit Breda een ansichtkaart aan zijn zes jaar oudere broer. Het is leuk om de oude schrijfwijze in zijn krachtige handschrift terug te zien.
Beste broer en schoonzuster,
Bij deze laat ik u weten dat ik nog frisch en gezond ben hetgeen ik ook van u hoop. Beste broer en schoonzuster u moet mij naar niet kwalijk nemen als dat ik lang niet meer geschreven heb. Want verder is niets nieuws te vertellen als dat de boel nog goed gaat, het is steeds knollen poetsen dat me vrek 'smorgens op de nugtere maag want u weet wel de knollen gaan voor de menschen. Verder laat ik u weten als dat wij van de week weer de rotte inspeksi hebben want dat is vervelend als u dat weten wil. Verder de groeten aan allen. Uw broer Michel.
MOBILISATIE Als men aan vader vroeg of hij al verkering had zei hij: "Mijn meisje moet nog geboren worden." Hiermee was hij niet ver van de waarheid; september 1939 werd hij in verband met oorlogsdreiging naar Rotterdam gemobiliseerd. Met huzaren te paard werd hij ingekwartierd in Maassluis. Daar leerde hij haar kennen. Hij was 32 en zij 19 jaar!
GRIJPSTUIVERS Tijdens zijn verkeringstijd vroegen de broers van moeder: "Michel krijgen wij een stuiver voor een ijsje." Vader gaf als antwoord: "Kinderen die vragen worden overgeslagen." Heel gevat zei toen broer Jaap: "Ik vraag niks, daarom krijg ik een zeker een duppie...!"
MOEDER Op maandag 18 juli 1921 is moeder in Maassluis geboren. Zij was het vierde kind uit een gezin van 14 kinderen. Uit de verhalen die ik van moeder hoorde heeft ze het thuis niet gemakkelijk gehad. Enerzijds door haar moeder die in die tijd zeer dominant was en anderzijds door haar broers die sterk in de meerderheid waren. Haar oudere zus Neeltje was reeds buitenshuis. Moeder werd enorm getreiterd; moest als Assepoester het vuile werk doen. Vooral haar oudste broer overheerste haar. Regelmatig klonk het: "Mien doe dit...! Mien doe dat....!"
RESPECT Ze was een jaar of zestien; had reeds de uitgebreide was in de tobbe gedaan. Na het lappen van de ramen begon ze met het schillen van een enorme berg aardappelen. Plotseling kwam haar oudste broer binnen en gebood haar om zijn schoenen te poetsen. Moeder kaatste terug dat hij dit maar zelf moest doen, ze had het druk genoeg. Omdat hij een dreigende houding aannam, vluchtte zij naar boven; via het slaapkamerraam op het plat dak aan de achterzijde van de woning. Aangezien hij haar bleef dreigen, sprong ze met haar volle gewicht boven op hem en trommelde haar vuisten op hem neer. Hierop begon hij te bulderen van het lachen; echter zijn respect voor haar was enorm toegenomen.
VEERTIGER JAREN In 1940 leerde ze een knappe huzaar kennen. Beiden waren in vuur en vlam. Mogelijk heeft ze de situatie met beide handen aangegrepen om de gespannen verhouding te ontvluchten. Door de oorlogssituatie en het feit dat treinvervoer meer dan acht uur in beslag nam waren de contacten met Maassluis dan ook sporadisch. Het viel voor moeder niet mee in het begin. Een ´Hollandse´ vrouw in een Limburgse gemeenschap van mijnwerkers. Vaak vertelde moeder over bittere ervaringen uit haar jeugd of stond in de woonkeuken te zingen. Bewogen liedjes; heel ontroerend.
STEENKOOL Na de oorlog gaven de mijnen het lijfblad `Steenkool´ uit. In elk nummer een overzicht van jubilarissen, met vermelding van naam en functie. Juli 1947 had vader het 25 jarig dienstjubileum. Hij was werkzaam als Houwer in het ondergronds bedrijf van de Domaniale Mijn. Kompels uit Kerkrade en omgeving werden gehuldigd in het ´Volkshuis´ van Kerkrade. Uiteraard vergezeld van hun echtgenoten. Voor bewezen diensten een zakhorloge; dubbel en dwars verdiend. Tevens werd in de thuissituatie een foto genomen voor eerder genoemd lijfblad. Onze buurman stond op de foto met zijn lievelingsduif in de hand.
SAMEN OP DE FOTO Hoewel ik er met mijn zes jaar nog niet veel van begreep, mocht ik samen met vader op de foto. Vader in het zondagse pak en ikzelf op zijn paasbest met een mooi gekamde scheiding en de armen netjes over elkaar. Vol bewondering keek ik vader aan, die glimlachend naast de radio had plaats genomen. Er werd feest gevierd; familie en buurtgenoten kwamen op de koffie. Uiteraard in latere uren aanwezig voor de borrel. Vader speelde op zijn viool en de overbuurman op zijn accordeon. Voor deze speciale gelegenheid mocht ik een uurtje langer opblijven.
VIJFTIGER JAREN Jaarlijkse bezoeken van broers en zussen aan mijn ouders. De een kwam en de ander ging. Het waren steeds drukke en gezellige weken. Moeder was in haar nopjes om familie weer te ontmoeten en voor mij de gelegenheid om kennis te maken met neefjes en nichtjes.
Gelukkig verbeterde ook de relatie tussen moeder en haar moeder. Moeder was spontaan en sociaal en erg geliefd. Regelmatig waren er meisjes uit de buurt op bezoek of zaten buiten op de stoep. Veel truien en sokken werden aan de pennen geregen. Naast breien deed moeder graag lezen, maar ook kaarten met familie of kennissen. Ze was gelukkig en tevreden en zei vaak: "De Koningin kan het niet beter hebben
WATERSNOOD In de nacht van 31 januari op 1 februari van het jaar 1953 braken tijdens een enorme storm, de dijken door in Zeeland, West-Brabant en op de Zuid-Hollandse eilanden. Grote delen van Zeeland, Zuid-Holland en een gedeelte van (West) Brabant waren ondergelopen. Een groot kolkend watergebied. Mensen gevlucht op de daken. Grootscheepse reddingsacties. Veel mensen zagen voor eigen ogen familieleden en vee ten onder gaan. Ongeveer 1800 mensen vonden de dood, 72.000 mensen raakten dakloos, 200.000 hectaren land overstroomden. Ieder met eigen herinneringen.
Tijdens de bewuste stormramp was ik twaalf jaar; een en ander zit opgeslagen in mijn geheugen. Ondanks het feit dat de rest van Nederland droog bleef, raasde de storm over het land. Zo ook in het verdere en hoger gelegen Limburg. Het stormde en sneeuwde hevig. Op diverse plaatsen hadden rukwinden de sneeuw meters hoog tegen de gevels opgeblazen. Mijn ouders zaten de hele dag aan de radio gekluisterd om de nieuwsberichten te volgen. Ze waren erg ongerust over de familie in Zuid-Holland, uiteraard leefden allen mee met de trieste gebeurtenissen.
ZESTIGER JAREN Moeder was vrijwilligster bij het Rode Kruis. Regelmatig deed ze dienst op de EHBO post van het zwembad, of liep met haar tas over de schouder bij evenementen. Een ernstig ziekbed; een laatste sprankje hoop, een speciale kliniek in Rotterdam, helaas in 1967 overleden. Zeer aangrijpend was de belangstelling van familie, vrienden en bekenden. Leden van het Rode Kruis in uniform, droegen moeder naar haar laatste rustplaats.
Wat we telkens in haar moesten bewonderen was haar moed, haar offerbereidheid, haar hoop en vertrouwen, dat haar leven zin en betekenis had, ondanks het smartelijk lijden, dat haar lichaam teisterde. Zij wilde nog steeds liefde, goedheid en vreugde geven. De dood kon voor haar niet het einde zijn. "Ik ben de verrijzenis en het leven. Wie in mij gelooft zal leven, al is hij ook gestorven, en ieder die leeft en gelooft in Mij, zal in eeuwigheid niet sterven". (Johannes 11, 25 en 26).
ZEVENTIGER JAREN Geheel onverwacht, op de leeftijd van 63 jaar, is onze goede vader uit ons midden weggerukt. Het heengaan van moeder, 4 jaar van te voren had zijn leven leeg gemaakt. Sedert die tijd leefde hij alleen nog voor zijn kinderen met een bijzondere zorg en liefde voor ons zusje Tineke, die hij zo graag een goede toekomst wilde bezorgen.
Vader was een goed en gelovig mens. Hij aanvaardde het leven, ook bij ziekte en tegenslag, in grote rust en tevredenheid uit de hand van God. Echter ruim van te voren ontving ik een brief van vader, waarin hij zijn zorgen deelde; vier kantjes vol. In grote dankbaarheid zullen wij hem blijven gedenken en bidden dat de Heer van leven en dood, op Wie hij al zijn vertrouwen had gesteld, hem weer verenigd met moeder, aan wie hij zo innig gehecht was, om samen te delen in de eeuwige vreugde van God.
We dragen onze familie in onze genen en herinneringen; in onze normen en waarden. De uitwerking daarvan reikt over continenten en generaties. Velen van ons willen dolgraag meer over zich zelf en over de mensen uit hun omgeving weten. We wensen ons leven beter te begrijpen, er achter te komen waardoor bepaalde dingen gebeuren en waarom we reageren zoals we doen. Doelstelling van familieverhalen is om weer te geven hoe onze voorouders hun stempel in de geschiedenis hebben gedrukt.
INHOUD 2.1 OUDERS 2.2 IKKE 2.3 BROERTJE 2.4 ZUSJE 2.5 PUBERTIJD 2.6 GEZINSLEVEN 2.7 GENEALOGIE 2.8 FAMILIE SCHUPP 2.9 FAMILIE VAN DER LINDEN
Allen zijn we min of meer acteurs in het theater van ons leven. De afloop van het stuk wordt beïnvloed door de rol die we spelen. De mens die we worden, de mate waarin en waarop we groeien, ons ontwikkelen en de confrontatie aangaan met de uitdagingen in ons leven. Naarmate we in de loop der jaren ouder en rijper worden, krijgen we intenser voeling met de echte waarden in ons leven. Immers het verleden wordt steeds groter en de toekomst steeds kleiner. De scheidslijn tussen zijn en niet zijn is flinterdun.
HIER EN NU Soms moet men terugblikken om vooruit te kunnen kijken. Ervaringen; een waardevolle bijdrage in geestelijke ontwikkeling. Uitdaging om te overdenken hoe zinvol het leven kan zijn. Het draait om de vraag wie je werkelijk bent, wat je werkelijk wilt en waarom je hier op aarde bent. Zoektocht naar de zin van het bestaan. Als wij er aan toe zijn en ons hart open stellen, zijn er voldoende handreikingen. Een opmerking uit de omgeving, verwijzing naar een artikel of het juiste boek. Maar ook een droom of spontane ingeving. Aan ons de keuze of wij de deur openen of sluiten.
I HAVE A DREAM Historische woorden van Martin Luther King. Woorden met enorme zeggingskracht en dromen van Eensgezinde Wereld. De onderdrukking van vele volken, het uitbuiten en uitmergelen van culturen blijft een groot onrecht. Onnoemlijk het leed dat mensen elkaar aandoen. Eeuwige strijd om macht, bezit of geloof. Zaaien van haat en creëren van angst. Oorzaak en gevolg; helaas een bittere oogst. In het streven om de wereld te verbeteren, zie ik naast de bekende splinter ook wel de balk in eigen ogen. Echter beginnen bij jezelf is een lange weg naar verdraagzaamheid.
INFORMATIE Via Satellieten wordt de wereld in de gaten gehouden. Van hier tot ginder kunnen we zien welk weer het is, of wie er tweeduizend kilometer verderop over straat loopt. We worden overspoelt met informatie. We zijn verslaafd aan Internet, Facebook of Twitter. Techniek draagt bij aan verbinding met de buitenwereld. Maar hoe kunnen we ons richten en afstemmen op de binnenwereld.
TRANSFORMATIE Bewustwording is het begin van het uur van de waarheid en roept ons terug naar ons zelf. We moeten voortdurend keuzes maken; geven op die manier vorm aan ons leven en tijdsplan. Vaak voelen we ons een speelbal van omstandigheden. Laat ons ophouden met de strijd met onszelf, met elkaar, en zelfs met de tijd. Kennelijk is de weg naar Utopia nog een brug te ver. We kunnen ook kiezen voor de tijd dat geluk nog heel gewoon was.
TENSLOTTE Met bijzonder veel genoegen heb ik ´Mijn Levensboek / Soldatenleven ' geschreven. Toegegeven; bij het oproepen van herinneringen kwam ik in diverse stemmingen. Emoties; glimlach en traan zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Echter uiteindelijk is alles relatief. Een haar op je hoofd is weinig; een haar in de soep is veel. Ouders, buren, vrienden en vriendinnen; ik heb u lief...!!!
Een dagboek bijhouden, veel mensen doen het. Omdat ze dingen willen vasthouden, gebeurtenissen van zich af willen schrijven en ervaringen een plek willen geven. Schrijven over iets wat je bezighoudt lucht vaak op. Je kunt het dan beter loslaten en verder leven. Naar mate je ouder wordt neemt de behoefte toe, om terug te blikken naar vroeger en stil te staan bij goede en minder goede momenten. Je krijgt als het ware de neiging om de balans op te gaan maken.
ERVARINGEN Het is belangrijk dat we bepaalde ervaringen in ons leven met iemand kunnen delen. Met familie, vrienden of kennissen. Dat kan ons rust, evenwicht of nieuwe energie geven. Je kan de zin van bepaalde gebeurtenissen gaan zien. We kunnen moeilijke momenten beter verwerken of ze een plaats geven in ons leven en van de goede momenten kunnen we meer genieten. Bovendien kunnen anderen een hoop leren van onze ervaringen.
BLOED, ZWEET EN TRANEN Mijn levensboek heeft mij heel wat bloed, zweet en tranen gekost. Op het moment dat je achter de computer of schrijftafel zit, beleef je het opnieuw. Voor mij werkte het heel verhelderend. Mensen zeggen dat het goed is om dingen van je af te schrijven. In mijn geval is dit zeker zo.
RODE DRAAD Voor mij persoonlijk is 'De Groene Baret' de rode draad in mijn leven. Als vrijwilliger ging ik naar de speciale opleiding in Roosendaal. Het 'Korps Commando Troepen', pittige tijd; discipline en karaktervorming door steeds weer grenzen te verleggen. De Groene Baret was voor mij de basis voor verdere levensloop. Zaadjes werden gelegd; heel veel dank aan instructeurs.
ZWARTE DRAAD Het overlijden van ouders, familieleden, vrienden en bekenden is helaas de zwarte bladzijde van mijn boek. Maar ook afscheid nemen van vertrouwde situaties. Vriendschappen en contacten die elders zijn opgebouwd. Loslaten; afscheid nemen doet pijn!
ZILVEREN DRAAD Het leven is als een zilveren draad. Steeds meer knoopjes komen erin die je moet zien te ontwarren. Ben je daarin geslaagd dan heb je een waardevol sieraad
LESPROGRAMMA Ieders leven wordt in meer of mindere mate gekenmerkt door een rode- zwarte- en zilveren draad. Onze ervaringen kunnen we zien als het lesprogramma op onze Aardeschool. De mensen die we tegenkomen zijn onze leraren en dat is een nieuw besef. Ervaringen van gisteren en de keuze van vandaag is bepalend voor de dag van morgen.
Met dit boek hoopt schrijver al die dingen vast te leggen die voor hem belangrijk zijn (geweest); maar ook orde te scheppen in een veelvoud van notities die in de loop der tijd verzameld zijn. De een spaart postzegels of sigarenbandjes; de ander schrijft verhalen en gedichten. Hoe dan ook; ieder zijn meug. Enerzijds beschreven in een uitgebreid (privé) boek; anderzijds in aangepaste vorm op Internet. Dit boek is vastgelegd op PC en externe schijf (USB); daarnaast beschikbaar als externe back-up.
HERINNERINGEN Verhalen vanuit herinneringen, maar ook van horen zeggen. Gebeurtenissen zijn waarheidsgetrouw beschreven; althans voor zover de herinnering reikt. Daar waar het geheugen schrijver in de steek liet, is enige fantasie niet uitgesloten. Vaak heb ik overwogen of ik een en ander wel op internet zou publiceren. In principe geschreven voor mijzelf; echter als anderen hier plezier aan beleven of lering trekken doet mij dat enorm veel deugd.
VERHALEN EN GEDICHTEN In het algemeen worden ervaringen door persoonlijke emoties gekleurd. Gebeurtenissen en de beleving daarvan vormen ons tot wie we zijn. Sommige gebeurtenissen hadden zodanige impact, dat deze zijn vertaald naar een gedicht. Evenzo spontane gedachten of oude verzen die boven komen drijven. Alles onder het motto: 'Wie schrijft, die blijft.'
BRONNEN Elk hoofdstuk is voorzien van een of meerdere illustraties. Beeldmateriaal of aanvullende informatie uit verschillende bronnen. Daarnaast met foto's uit eigen beheer. Voor zover mij bekend zijn geen illustraties gebruikt met 'copyright'. Er is geen opzet om materiaal van anderen commercieel te gebruiken. Het doel is uitsluitend om met beschikbare informatie van Internet mijn behoefte te ondersteunen. Waar nodig met bronvermelding. Op internet zullen relevante aanpassingen plaats vinden, zolang het mij gegeven is. Als zodanig worden constructieve op- en aanmerkingen in grote dank aangenomen.
NOOT Met betrekking tot de rubriek 'SOLDATENLEVEN' het volgende: Kunstschilder Jos Antens is een aantal jaren werkzaam geweest als KCT-sportinstructeur. Heeft zich vervolgens toegelegd op aquarellen, landschappen en portretten. Heeft als zodanig het KCT op universele wijze beeld gebracht. Bezit geen of weinig persoonlijke afbeeldingen. Via een privébericht (Facebook) toestemming gevraagd om middels een aantal aquarellen mijn blog te ondersteunen. Helaas tot heden toe geen reactie ontvangen; intussen een aantal illustraties als zodanig gebruikt. Zoals reeds eerder vermeld zonder commerciële doelstelling. Mochten er alsnog bezwaren zijn zal ik uiteraard betreffende illustraties verwijderen.
Elk mens is Uniek; heeft een eigen leerproces. Vanaf onze geboorte zijn we op reis; op weg in ons eigen verhaal. Zonder verleden geen toekomst. Niet belangrijk is de weg die we gaan; maar het spoor dat we achterlaten. Bestemming geen doel op zichzelf. Aaneenschakeling van momenten; telkens weer richting kiezen. Af en toe stil staan; genieten van het uitzicht.
Ons geheugen: schatkamer van herinneringen. Ze leven in ons voort als een prentenboek van vervlogen gebeurtenissen. Soms komen herinneringen spontaan boven drijven. Daarnaast liggen verhalen diep te sluimeren en worden door de juiste prikkels aan de vergetelheid onttrokken. Soms met een glimlach, soms met een traan.
RUBRIEKEN Mijn Levensboek is onderverdeeld in een aantal afzonderlijke rubrieken. In principe is elke rubriek met één of meerdere hoofdstukken een afgebakend geheel. Bij elke rubriek volgt een korte inleiding en een inhoudsopgave. Het doel is om een en ander tastbaar te maken voor familie, vrienden en bekenden. Daarnaast om de grijze hersencellen actief te houden.
SNELKOPPELINGEN In de linkerkolom bevinden zich de snelkoppelingen naar de gewenste rubrieken. Daarnaast als externe back-up beschikbaar op onderstaande internetlinks. Uiteraard elke link in een eigen vormgeving. Naast de reeds bestaande indeling, is er voor de rubriek 'SOLDATENLEVEN', een extra separate snelkoppeling naar de Website: https://reneschupp.jouwweb.nl
Ik ben René Schupp, en gebruik soms ook wel de schuilnaam utopia.
