de actieve 60 plusser Begin te lezen van 1st verhaaltje !
08-12-2014
HOOG OP DE GROENE WAGEN...
Hoog op de gele wagen, rijden we door berg en dal, lustige kleppers draven, blij klinkt het hoorngeschal. (carnaval! , riepen wij schoolkinderen dan) Water en wouden en weiden, stromen zo machtig en vrij, ik kan van je schoon haast niet scheiden, maar ’t gaat voorbij en voorbij…
Dit staplied leerden wij vroeger in het lager onderwijs en schalde op elke schooluitstap door de autobus. Het lied weerklonk nu opnieuw door de immense natuur van Ecuador. Wij zaten niet in, maar boven op het dak van een trein. Eventjes waren de muzieknoten in onze bange kelen blijven steken, maar eind goed al goed…
Wat vooraf ging:
Wij keken beteuterd toen onze gids ons vertelde, dat het hoogtepunt van onze Ecuador reis afgelast was. De duivelstrein, de ‘Del Nez de Diablo’ de trein naar de duivelsneus, die vanuit Riobamba via haarspeldbochten steil naar de kust afdaalde zou voor geruime tijd stilliggen. Iedereen had boven op die trein kunnen zitten en had kunnen meehelpen om de wagon op de steile helling in de bochten rond te duwen. Door de aanhoudende regen was er een stuk van het spoor echter weggespoeld en het traject veel te gevaarlijk geworden. Spijtig, helaas, pindakaas, niets aan te doen, het spektakel was ons niet gegund. Onze gids zou een alternatief samenstellen en beloofde ons dat we er zeker geen spijt van zouden krijgen.
Vanuit Ibarra werden wij met een ‘chiva’ (een vroeger slavenvoertuig, maar nu omgetoverd naar folkloristische bus) naar de El Chota vallei gereden. Hier woonde de zwarte gemeenschap van Ecuador, de afstammelingen van de vroegere slaven. Achter in de bus zat een orkestje dat ons de hele trip op vrolijke muziek zou trakteren. Als pleister op de ‘duivelstreinwonde’ mochten wij boven op de bus plaatsnemen. Hotsend en botsend en ‘lalala’ mee zingend, wuifden wij naar de kleurrijke, glunderende terug wuivende Ecuadorianen.
Toen we in het dorpje in de Chota vallei aankwamen, werden wij door de ganse gekleurde gemeenschap met applaus ontvangen. De kinderen dromden rond ons heen, wreven benieuwd over onze blanke handen en klommen in en op de ‘chiva-bus’. Het was duidelijk dat ze nog geen massatoerisme gewoon waren en dat dit bezoek voor hen een fantastische afwisseling was in hun schoolloze bestaan.
Onder begeleiding van gitaarmuziek werden wij mee naar het dorpsplein gevoerd. Hier werden wij verondersteld mee te dansen met de inheemse populatie. Manlief bleek, om de een of andere onduidelijke reden, een geliefde danspartner. Hij werd, door verschillende jonge zwarte schonen tegelijk, uit de groep geplukt. Hij moest met een glas op zijn hoofd met de plaatselijke miss Chota dansen. Die had een fles boven op haar kroeshaar geplaatst. Of dit nu werkelijk de traditionele ‘fles op het hoofd El Chota dans’ was of een danspasje dat ‘à la minute’ uitgevonden werd om de toeristenbende er ridicuul te laten uitzien, blijft tot op heden een mysterie. De zwarte Ecuadorianen klapten in hun handen en stampten in het zand. De zwarte kindjes joelden, schaterden en rolden over de zandvlakte van plezier. De groep wiebelde en huppelde wat mee en sprongen van de ene voet op de andere. Ons enthousiasme kwam echter niet voort door een niet te stuiten drang naar beweging of dansmoves. Noch een dansmicrobe, noch de opzwepende muziek deed ons huppelen, maar terwijl we de capriolen van manlief in het oog hielden werden wij ondertussen aan de rand van de dansvloer tot onze knieën opgevreten door vlooien. De beestjes beten zich jeukend, met rode stippen, tot onder de rand van onze shorts.
Vanuit dit dorpje vertrok de Ferrocarril, de Tropical Railway, een omgebouwde groene bus die op rails geplaatst was. Onze gids wees naar de wagon en wij klommen één voor één boven op het dak van de trein. Niemand zat in het wagentje. Boven op de wagon is het treintraject een stuk spannender en volgens onze gids volledig ongevaarlijk. De enige steun en houvast die we hadden, was een groot touw dat over onze dijen gespannen was. Onze benen bungelden ‘rood vlooienbeet-gestipt’ naast de wagon. Het treintje zou ons, zingend van “In een klein stationnetje, ’s morgens in de vroegte…” met een gezapige snelheid van 40 km per uur naar Ibarra terugbrengen. De trein volgde de rivier en daalde slingerend in de vallei af. Wij waanden ons alleen op de wereld, nergens in de wijde omgeving was een levende ziel te bekennen. Regelmatig krabbend aan onze benen, wiebelden onze voeten richting de sporen. Langs het betoverde tracé stonden overal palmbomen en bloeiende bromelia’s. Wij joelden: “Stonden zeven wagentjes netjes op een rij.” Hij tufte door tunnels, over kleine bruggetjes en jakkerde over de rails . Sommige sporen hingen in het luchtledige want de aarde eronder was weggespoeld. Het parcours werd ruwer en ruwer. Wij fotografeerden en zongen: “Zie het machinisteke draaien aan het wieleke..” De trein toeterde langs steile hellingen en over diepe ravijnen. “Akke akke tuut tuut weg zijn wij.” Hij naderde schokkend en uiterst langzaam de brug die de diepe ravijn over de Chota-rivier overspande…en juist hier in het midden viel hij stil. Ons gezang verstomde en de vlooienjeuk werd op een instant natuurlijke wijze plots onderdrukt. Onder ons gaapte een immens diepe afgrond. Sommigen onder ons, die al een milde vorm van hoogtevrees voelden opkomen, schoven hun achterwerk al wat verder het dak op. Daardoor spande het touw niet meer strak over onze billen. Ik bewoog me wat meer naar voor, want ik wilde wat graag die gigantische diepte op de foto vastleggen, maar de koord gaf teveel mee en ik kukelde bijna de dieperik in. Manlief had me nog juist vast en trok me geschrokken achteruit. “Schatteke, wat jij allemaal niet aanvangt om een foto te maken, ‘k was je bijna kwijt!”
Wij begonnen te morren, wilden weten wat er aan de hand was, en klopten geërgerd op het dak van de ferrocaril. Toet, toet, schommelend zette het treintje zich terug in beweging. Het was de Ecuadoriaanse manier om de reizigersinvasie van spanning en avontuur te voorzien. Met een zucht van opluchting begonnen enkele onder ons terug te zingen: ”Hoog op de groene wagen, trein ik door berg en dal, dal, dal dal…” Het wagonnetje waggelde de weggebrokkelde hellingen af en schuurde langs de afgekalfde bergwanden. De vallei werd stilaan breder en breder. “Lustige kleppers draven, blij klinkt het toetergeschal..” Op het groene grasland graasden lama’s en schapen. Toet, toet, wij reden Ibarra binnen. Daar had de plaatselijke middenstand de rails omgetoverd tot de dorpswinkelstraat. Overal werden vierklauwens de kraampjes opgebroken, de luifels weggeschoven en de stalletjes afgebroken. De veelkleurige hoedjesparade stoof alle kanten op. De eters van de ‘cavia/marmot bbq-restaurantjes’ sprongen verschrikt op en zetten tafeltjes en stoeltjes op elkaar. Voor het station stopte de Tropical Railway en wij klauterden één voor één van het dak naar beneden, klaar voor het volgende avontuur. Galapagos here we come en yes ik had als enige een foto boven de afgrond!
Manlief en ik hebben in de jaren dat wij samen rondreizen al verschillende zelfmoordpogingen ondernomen. Zoals jullie kunnen lezen, zijn ze gelukkig, voor ons, allemaal mislukt.
In een ver en onderontwikkeld vakantieland wil je spanning en avontuur en aan eventuele desastreuze gevolgen wil je op dat moment helemaal niet denken. Er hangt een aura van onsterfelijkheid rond je en je bent jong en roekeloos. Enfin wij waren ondertussen al niet meer zo piepjong maar we waren wel overmoedige nieuwsgierige waaghalzen.
In Vietnam ondernamen wij gezamenlijk onze allereerste zelfmoordpoging. Ons hotel bevond zich langs de ene kant van de drukke verkeersader, alle bezienswaardigheden van Hanoi zaten aan de overkant. We stonden beiden langs de kant van de straat en bekeken de aanhoudende stroom vrachtauto’s, auto’s, moto’s, brommertjes en fietsen die langs alle kanten zigzaggend voorbij scheurden. De fietsen waren zo hoog en breed beladen met koopwaar en kwamen met slingerbewegingen nauwelijks vooruit. Op een brommertje zat niet één, zaten geen twee maar soms vier mensen helmloos maar breed lachend met de nodige bagage op elkaar geplakt. De meeste bestuurders droegen een mondlapje om de uitlaatgassen tegen te houden. Daartussen toeterden de toeristenbussen en het openbaar vervoer. Claxonnerend, bellend en roepend koersten ze allen kriskras door de straat, reden frontaal op elkaar af en draaiden op het laatste moment het stuur om. Zebrapad of verkeerslichten geen enkele gemotoriseerde Vietnamees verleende voorrang. De doorsnee spleetoog stapte gewoon met een zekere doodsverachting zonder rondkijken de straat op en de brommertjeszee spleet als de Rode zee uit elkaar. Manlief nam me bij de hand en dwong mij het voetpad af. Ik volgde hem aarzelend, met één voet nog op de stoep, de andere schoen al tussen het moordende verkeer. Ik hield mijn ogen stijf gesloten en met een heel groot ei in mijn broek, sleurde manlief mij naar de overkant van de drukke straat. Niet terugdeinzen, niet twijfelen gewoon zoals de Vietnamees, onbevreesd doorstappen. De kamikazechauffeurs hadden ons wonder boven wonder volledig ontweken. Na enkele dagen werden wij zelfs verkeersovermoedig en ondernamen wij onze volgende suïcideactie. Wij huurden een ‘fiets toek- toek’ richting museum. Wij lieten ons in de stoeltjes van een overdekte stootkar zakken. Zonder enige beveiliging vooraan werden wij door de fietsende eigenaar achteraan, als levende projectielen in het verkeer en het kabaal gestoten. Ik had de camera in aanslag en het zou een uiterst spannend filmpje worden. De man trapte alsof zijn leven ervan af hing, hij fietste zich bijna letterlijk een ongeluk. Hij slalomde tussen de fietsers. Hij sprintte met zijn fietstaxi alle brommers voorbij. Het werd een helse rit, een Disneyland Space Mountain attractie waardig. Onze stuntman probeerde een auto in te halen, bleef op de tegenovergestelde richting voort peddelen en reed pal een autobus van het openbaar vervoer tegemoet. De bus kwam angstaanjagend toeterend dichterbij. Wij gilden en sloegen wild met onze armen in de hoop dat onze fietsbestuurder onze gebaren en waarschuwingen boven het zeteltje zou zien. De schrik sloeg ons om het hart. Mijn fototoestel bengelde al lang werkloos rond mijn arm. De film met het rampscenario ‘the final collision’ zou nooit in België bekeken worden. Onze horrorchauffeur leek stekeblind en doof. We hotsten en botsten. We zochten een uitweg maar de snelheid waarmee we trappend in de verkeerschaos voortgestuwd werden, hield ons bang in het karretje geklemd.
Ofwel hadden de remmen van onze toek-toek fiets het begeven ofwel hield onze fietsheld van spannende thrillers. Juist op het allerlaatste moment, op 10 centimeter voor de luid claxonerende bus, draaide de snelheidsduivel het stuur om en vloog onze ‘taxi-velo’ langs de tegengestelde richting, de stoep op. Onder luid protest sprongen de voetgangers alle kanten op. Krijsende verkopers veerden op en liepen met gebalde vuisten achter onze kamikazeheld aan. Hij ontweek op een haar na de gehurkte ‘straat-restaurant-eters’. Iets verder stopte onze James Dean en met een brede glimlach, zich totaal van geen kwaad bewust, wees hij op het museum en zei: ”Xin vui lòng, viện bảo tang” wat zoveel betekende als “Alstublieft, zie hier het museum”. We scharrelden bibberend onze rugzak en fotocamera bij elkaar, betaalden onze superman en strompelden totaal van de kaart uit het fietskarretje. Met een ‘big smile’ zei hij:” I wait for you, go back to hotel, good price!” Wij bedankten beleefd en zagen af van het gunstig retourprijsje naar het hotel. Aziatisch geel en groenig bleek liepen we met knikkende knietjes in het museum rond. Hoever de terugweg naar het hotel ook zou zijn, ons kregen ze nooit meer in een Vietnamese ‘fiets toek-toek’. Wij gingen nog liever te voet zigzaggend de Vietnamese pijp uit.
De Antwerpse Sim beschrijft op humoristische wijze heel herkenbare situaties en waargebeurde verhalen. Zij schrijft op een ludieke manier over haar jeugd (als blonde ‘babe’), over haar loopbaan als secretaresse en over haar angst voor kleine ruimtes. Ze vertelt op een grappige manier over de liefde voor haar man, kinderen en kleinkinderen. Komische, lachwekkende vakantieavonturen en het rondtrekken met de caravan zijn steeds terugkerende gegevens. ‘Manlief’ is voor haar een hilarische en onuitputtelijke bron van inspiratie. Zij houdt zielsveel van hem, maar ze kan hem af en toe wel achter het behang plakken. Geniet van haar columns en haar humor!
unquote
Lezers die geinteresseerd zijn om haar verhalen te lezen en het grappige boekje aan te kopen, kunnen altijd op deze blog reageren. Ik contacteer jullie dan zelf.
Mijn eerste boekje ‘Het scharnierend schuurtje’ wordt door een Nederlandse uitgeverij uitgegeven. Op zich is daar totaal niets mis mee, ware het niet dat ik van hen de opdracht kreeg om mijn Vlaamse zinnen en uitdrukkingen wat te vernederlandsen. De Vlaamse lezers lezen ‘plezante’ verhalen. Hollanders moeten ze ‘leuk’ vinden. Vermits de uitgeverij niet alleen op mijn Vlaamse achterban mikt, maar tevens mijn schrijfsels in Nederland gaat promoten, zal ik een Hollands tandje moeten bijsteken. Uit statistieken blijkt dat Nederlanders nog steeds fervente boekenkopers zijn. De Vlamingen echter hinkelen ergens krenterig (kijk, nu al komen er Nederlandse woorden uit mijn pc ) achterop. Tijdens al mijn uitgeversopdrachten liep hier, in Antwerpen, inmiddels de jaarlijkse Boekenbeurs. In Vlaanderen werden nog nooit zoveel afhaalmaaltijden, afhaalchinees of thuis geleverde pizza’s besteld en gegeten. Duizend voorbereide schotels werden ’s avonds snel in de microgolfoven geschoven, want half België zat tijdens het kookuurtje voor de buis. In plaats van in de keuken in de potten te staan roeren, zapten zij van het ene kookprogramma naar het andere. Wat de Vlaamse boekenbeursbezoeker dan ook hoofdzakelijk maar interesseerde op deze beurs waren de BV’s en de BK’s. De ‘Bekende Vlamingen’, de ‘Bekende Voetballers’ en de ‘Bekende Koks’. ‘Leesminnend’ Vlaanderen verdrong zich in rijen van 10 voor de signeerstanden van de televisiekoks. Als er een uitgeverij aankondigde dat er een televisienitwit zijn opwachting zou maken en weeral een nieuw kookboek zou komen handtekenen, ontstond er gegarandeerd een lezersfile voor deze stand. Er was ook massale belangstelling aan de stand waar een gesigneerde biografie over een Belgisch miljonairsvoetballertje van 23 jaar te koop was. U leest het goed! De aanvallende middenvelder van 23 is amper de tienerjaren voorbij en er werd al een levensloop over hem geschreven.
De fans stonden reeds anderhalf uur op voorhand aan de boekenstanden te wachten om hun ‘vedettes’ te zien. Het boek was bijzaak, het werd gekocht en vermoedelijk nooit gelezen noch in de keuken gebruikt. Het enige wat deze ‘boekenbeursgangers’ uiteindelijk wilden, was gewoon allemaal met de tv-koks, de soapsterren en/of hun Rode Duivel op de foto gaan. De echte auteurs, met de pen in aanslag, achter het bureau van de lege uitgeversstand, keken dit met lede ogen aan…
Ik dwaal af. Ik had het dus over de Vlaamse- en Nederlandse taal en mijn columns, die met het oog op de promotie bij onze noorderburen, eventjes onder handen genomen moesten worden.
Zo liet ik manlief, in mijn boekje, met ‘peper in zijn holleke’ naar het sanitair spurten. Geef nu toe, dit klinkt toch veel liefelijker dan ‘peper in zijn reet’. Het ‘anusgebeuren’ klinkt in het Nederlands toch een pak heftiger. Zo komt er bij de Vlamingen ‘verdunde speculoospasta’ uit hun achterste terwijl ze in Holland ‘zeven kleuren bagger schijten’. Hun grote boodschap noemen ze ook ‘poepen’. Bij de Vlamingen komt er met het woord ‘poepen’ niets uit, maar gaat er daarentegen iets in. Zo hebben wij, hier in het zuiden, ‘goesting’ in muizenstrontjes en zwarte jappen en hebben ze daarboven zin in hagelslag en zoute drop. Echte zwarte en bruine muizenstrontjes lijken volgens mij dus veel meer op die chocoladelekkernij. Hebben jullie al eens bruine hagel gezien? Zwarte sneeuw, figuurlijk, dat kan, maar zwarte hagel?? Ze zijn daarboven volledig in de war. Zo geven ze beschuit met muisjes. Dit zijn witte en roze anijsbolletjes op een beschuit. Geef nu toe dat dit totaal niets met muizen te maken heeft maar dat dit eerder op hagel lijkt. In Nederland speelt men verstoppertje en in Vlaanderen noemt men dit kinderspelletje ‘bedot’. Onze grootouders, de bomma’s en bompa’s worden meer noordelijker oma’s en opa’s en onze nonkel is een oom. Hollanders nemen een kiekje, maar Vlamingen trekken nog steeds een foto. Wij zijn met onze taal blijkbaar nog in het tijdperk van de beginnende fotografie blijven steken. Toen ‘trok’ men nog een glazen plaat uit het fototoestel omhoog.
Onze koffer is de belaadbare ruimte in onze auto, boven de noordelijke grens is dit de kofferbak. Een koffer is dan bij hen weer een stuk bagage en bij ons een valies. Wij Vlamingen hebben een ‘curieuzeneuzemosterdpot’ en Nederland heeft een nieuwsgierig Aagje! Wij ‘verschieten’ ons een ongeluk en in Nederland schrikt men zich ‘het apelazarus’?? Terwijl de Nederlanders iets te vrezen hebben, zitten wij in Vlaanderen ‘met de poepers’. Wat een Babylonische spraakverwarring! Nochtans spreken wij dezelfde taal, of niet?
Zo had ik een jaar geleden een misverstand met mijn Amsterdamse vriendin. Zij vertelde mij dat ze bij het overlijden van haar 90 jarige tante, bij het opruimen van de kleerkasten, een kleedje voor mij achtergehouden had. Ik begreep er helemaal niets van. Wat moest ik mogelijkerwijs met een oubollig kleed van een antieke suikertante aanvangen? Ik reageerde lauwtjes want ik wou geen ‘ambras’… sorry ruzie, met mijn vrienden. Bij het eerstvolgende bezoek in Almere kreeg ik ongevraagd toch een plastiekzak in de hand geduwd met daarin het bewuste ‘kleed’. Het bleek een mooi tafelkleedje! Wat wij hier kleedje noemen, is bij de noorderburen een jurk. Een kleed is een tafelkleed of een vloerkleed. Bij ons is een vloerkleed een tapijt. Bij hen is een tapijt, een vast tapijt, iets wat over het ganse oppervlakte van de kamervloer gelegd wordt. Dit noemen wij dan weer ‘tapis plein’, voltapijt.
Om zot van te worden niet? Ho, ho nee hoor..om gek van te worden! Ook de klemtoon wordt bij sommige woorden door onze Nederlandse vrienden totaal anders gelegd. Neem nu bijvoorbeeld het woordje PIJAMA. We schrijven het beiden op identieke wijze. Als wij het uitspreken, wordt het op één of andere manier een totaal ander woord. Wat bij ons met de franse slag als ‘PIsjamma’ met een p dan een korte ‘i’, gevolgd wordt door een ‘ssjj-klank’, daarna een ‘a’, een goed hoorbare dubbele ‘mm’ om dan te eindigen met een korte ‘a’... uitgesproken wordt, roept bij de Nederlanders twee grote vraagtekens op: “Wat wil die Vlaming ons nu weer vertellen?” Bij hen moet pijama als ‘PIE- JAA- MAA’ klinken.
Onderweg naar het zuiden, stoppen wij op een camping in ‘Langres’. Fonetisch uitgesproken Langre. Onze noorderburen kamperen in Langrès…Wij rijden over de brug van Millau, die op zijn Frans klinkt als Mijo, maar Nederlanders blijven het viaduct van Milllaauu nemen.
Hierna schrijf ik dus een verhaaltje over een ‘Vlaams weekeindje weg en daarna volgt de vernederlandste versie!
Vlaams weekeindje weg :
Wij werden door onze Amsterdamse vrienden uitgenodigd om het weekeinde bij hen door te brengen. Ik trok dus mijn schoonste kleedje aan en mijn nieuwe botten. Mijn pelsjas legde ik achterin de auto. Manlief draagt sinds zijn pensionering al lang geen kostuums en plastrons meer, maar blazers. Voor we de deur van onze bel-etage woning in het slot trokken, zette manlief nog rap de vuilbak buiten. Hij keek in de brievenbus of de facteur er de gazet al ingestoken had. Ik opende de koffer van de wagen en legde hier de valiezen in. In de appartementen rondom ons stonden de buren ons vertrek in de mot te houden. Ik had voor onderweg alleen een fles plat water en wat appelsienen ingepakt. Wij zouden op weg naar Almere, de autostrade nemen tot de afrit Breda. Hier in het centrum wilden we nog geld uit de muur halen. Wij wilden bij de beenhouwer eventueel een broodje met hesp kopen. Misschien was er wel een leuk cafeetje waar we een croque-monsieur met een tas koffie konden bestellen. In de viswinkel konden wij dan wat maatjes, met ajuin en stukjes zoetzure augurk, aanschaffen. Dat vonden onze vrienden lekker als aperitiefhapje. We kwamen niet in de verleiding om nog bij een frietkot te stoppen en een pak frieten met stoofvleessaus te bestellen. Mijn vriendin had ons verzekerd dat het geen afhaalchinees in de microgolfoven zou worden maar dat zij voor ons weer die lekkere ‘pekesstoemp’ met stoofvlees zou klaarmaken. Daar had ik nu al zo’n goesting in! Toen we Breda uitreden, zou ik mijn vriendin met onze GSM opbellen en haar verwittigen dat we eraan kwamen.
Op weg naar Nederland.
Wij werden door Amsterdamse vrienden uitgenodigd om bij hen te komen logeren. Ik trok dus mijn mooiste jurk aan en mijn nieuwe laarzen. Mijn bontjas legde ik achterin de auto. Manlief draagt sinds hij in de AOW is, al lang geen maatpakken en dassen meer, maar colbertjes. Voor we de deur van onze aanleunwoning in het slot trokken, zette manlief nog snel de vuilnisbak buiten. Hij keek in de brievenbus of de postbode de krant er al ingestoken had. Ik opende de kofferbak van de wagen en legde hier de koffers in. In de flats rondom ons stonden de buren ons vertrek in het oog te houden. Ik had voor onderweg alleen een flesje Spa blauw en een paar sinaasappels ingepakt. Wij zouden op weg naar Almere, de snelweg nemen tot de uit naar Breda. Hier in het centrum wilden wij nog ergens wat geld pinnen. (Ja het enige wat een Nederlander uit de muur haalt, zijn kroketten) We wilden, bij de slager eventueel een kadetje met ham kopen. Misschien was er wel een leuk kroegje waar we een tosti en een kopje koffie konden bestellen. Bij de visboer konden wij dan wat jonge haringen, met ui en gesnipperde zure bom kopen. Onze vrienden vonden dit lekker bij de borrel. We kwamen niet in de verleiding om nog bij een patatzaak te stoppen en een bakje patat met stoverijsaus te bestellen. Mijn vriendin had ons verzekerd, dat het geen afhaalchinees in de magnetron zou worden, maar dat zij weer die lekkere wortelstamppot met draadjesvlees zou klaarmaken. Daar had ik nu al zo’n zin in! Toen we Breda uitreden, zou ik mijn vriendin nog eventjes met het mobieltje bellen en haar verwittigen dat we eraan kwamen.
Vermoeiend hé.
Beste uitgever, ik zal mijn best doen. Nu geef ik de pijp aan Maarten...Aan wie? Juist, ik stop ermee, het is hartstikke leuk geweest. Doei!
Vorig weekeinde trakteerde ik mijn neven en nichten op een etentje. Toen de wijn al wat gevloeid had en de tongen wat losser werden, kwamen de meest uiteenlopende Kafka-verhalen los. Iedereen had sinds het computertijdperk al eens een aanvaring gehad met de digitale televisie - en telefoon providers, met arrogante medewerkers van allerlei overheidsinstanties en het systeem paraplu. De beste ‘Kafka- verhalen’ wil ik jullie echt niet onthouden.
Mevrouw Kafka werkt bij de posterijen:
Mijn neef, Guido had een tandartspraktijk met de naam G.Britolli BVBA. Guido stopte zijn activiteit en de firma werd, na een onoverzichtelijk kluwen van administratieve documenten, ontbonden. Na een paar maanden kreeg hij een briefje van de post in de brievenbus, waarop stond dat de BVBA G. Britolli een aangetekend schrijven moest afhalen. Guido ging naar het desbetreffende postkantoor. Vermits de firma niet meer bestond, nam hij de acte van stopzetting van de firma G.Britolli BVBA en zijn paspoort met zich mee. De postbediende bezag het briefje, keek naar de papieren en verklaarde: ”de G. Britolli BVBA is weliswaar op hetzelfde adres gevestigd, maar is volgens mij niet hetzelfde als de BVBA G. Britolli. U krijgt de aangetekende zending niet.” Toen Guido wat aandrong werd de postbediende arrogant en zei ze met een zekere minachting: “Meneer wilt U alstublieft voor mijn loket weggaan. Ik blijf erbij G.Britolli BVBA is niet hetzelfde als BVBA G.Britolli!” Mijn neef probeerde met hand en tand uit te leggen dat de firma stopgezet was, maar dat hij de vroegere bestuurder was. Hij duwde zijn identiteitskaart onder de neus van de postbediende. Hij vroeg of ze hem dan eventueel kon vertellen wie de afzender van de brief was. Dit schrijven was vermoedelijk heel belangrijk anders had men dit niet aangetekend opgestuurd. Als hij de naam van de afzender wist, zou hij deze kunnen bellen om de juiste aanspreektitel te veranderen. De rood aangelopen, kortzichtige bediende weigerde de informatie te geven en zei alleen:“Meneer ik wens U niet verder te woord te staan. Ik blijf erbij G.Britolli BVBA is niet hetzelfde als BVBA G.Britolli, U houdt de achter U wachtende mensen op, verdwijn voor mijn loket!” Gelukkig voor de postdame is Guido de zachtheid in persoon. Manlief had mevrouw Kafka waarschijnlijk door het doorgeefluikje van het loket naar buiten getrokken!
Kafka betaalt je rekeningen:
Toen we na een maand vakantie terug thuis kwamen, lag er een onbetaalde rekening te wachten van Water-Link, de vroegere Waterwerken. Deze factuur werd binnen de week na factuurdatum gevolgd door een aanmaning met bijbehorende interesten en administratiekosten. Vermits wij regelmatig uithuizig zijn, laten wij alle doorlopende rekeningen met een domiciliëring bij de bank betalen. We contacteerden onmiddellijk Water-Link. De medewerkster verzekerde ons dat de bank de rekening geweigerd had. Zelf kon ze op de computer zien, dat onze domiciliëring al van 2003 dateerde en er voordien nooit betalingsproblemen geweest waren. Zij was dan ook zo vriendelijk als we de rekening nog diezelfde dag betaalden, om de extra aangerekende kosten te annuleren. Wij namen contact op met de bank. De bankbediende hield vol dat Water-Link zelf de betalingsopdracht geannuleerd had, dat de bank nooit of te nimmer zelf een domiciliëring annuleerde. Een geïrriteerde bediende bij Water-link beweerde dan weer, dat zij ervan overtuigd was dat het hier om een fout van de bank ging. Om een lang verhaal wat korter te maken, na een maand gefrustreerd over en weer mailen en bellen met arrogante betweterige medewerkers, bleven zowel de bank als Water-link de bal naar elkaar doorspelen. Water-link bezorgde ons een status waarop men kon zien, dat bij hen de domiciliëring nog steeds lopende was. De bank mailde een computerfile waarop duidelijk de domiciliëring uitgevinkt was. Toen er na een maand weer een niet betaalde rekening in de bus viel, ontplofte manlief. Hij dreigde ermee van bank te veranderen als de boel niet binnen de 24 uur opgelost was. Wonder boven wonder ging er plots, ergens in het bankwezen, een licht branden. De volgende dag liet onze bankbediende weten, dat op het hoofdhuis, computer veranderingen doorgevoerd waren. Daar waren gedurende de vakantiemaanden ‘vermoedelijk’ verschillende fouten ingeslopen… Moraal van dit verhaal. Als je als klant niet op je strepen staat en van je afbijt, gaat het systeem ‘paraplu’ in werking en word je oeverloos van het kastje naar de muur gestuurd.
Kafka is Franstalig:
Ook het voormalige Belgacom, nu Proximus ontsnapt niet aan de onafgebroken ergernis en frustratie van de doorsnee klant. Toen de moeder van nichtje Laurie overleed, bracht zij de acte van overlijden naar de klantendienst. Hier werd door een vriendelijke dame verteld, dat zij al het nodige zouden doen om het telefoon- en digitaal kijken- abonnement met onmiddellijke ingang te annuleren. De eerstvolgende factuur zou de allerlaatste zijn. Groot was de verwondering van Laurie, toen er nog zeker een viertal facturen in de brievenbus van het moederlijk huis bleven vallen. Alle rekeningen werden netjes teruggestuurd, maar steeds opnieuw kwamen ze als een boemerang terug naar het inmiddels verkochte appartement. Niet alleen moesten Laurie en haar man het rouwproces verwerken, het appartement leeghalen maar ook nog eens tegen een ‘Kafkaiaanse’ bureaucratie opboksen. Dus wat doet een brave cliënt, hij of zij belt Belgacom/Proximus om uitleg : Indien U nieuwe klant wilt worden, druk 1: om een verhuis te melden, druk 2: om informatie over Uw facturen, druk 3 en zo voort”. Dus oké, 3 werd ingedrukt. “Al onze medewerkers zijn in gesprek, gelieve aan Uw toestel te blijven.” Nadat Laurie een volle tien minuten met een irriterend muziekje en de telefoon tegen het oor gedrukt wachtte, kwam de dame in kwestie nog eens zeggen:” Al onze medewerkers zijn nog steeds in gesprek, daarvoor onze excuses, gelieve aan Uw toestel te blijven”. Nog eens tien minuten verder, viel het muziekje weg en kreeg ons nichtje een bezettoon. Nadat Laurie op verschillende dagen en tijdstippen deze tijdrovende handelingen steeds opnieuw zonder resultaat herhaalde, drukte zij op nummer 1. “Indien U een nieuwe klant wilt worden, druk 1”. Binnen de 5 seconden had zij een medewerkster aan de lijn. Deze mevrouw was heel verwonderd maar nadat zij de gefrustreerde uitleg gehoord had, wilde zij onmiddellijk meewerken. “Ik zie hier, dat Uw moeder destijds het abonnement onderschreef in het Franstalige gedeelte van Brussel en zij verhuisde nadien naar Antwerpen, ja? Ik zal U doorverbinden met de desbetreffende Franstalige klantendienst” Onmiddellijk kwam er een bediende aan de lijn. Madame Kafka verstond geen jota van de Nederlandstalige uitleg. Laurie, zelf half Franstalig opgevoed, legde het probleem in het Frans uit. “Ha, oui, je comprend, ik begrijp het. Je consulte l’ordinateur, ik zal eventjes in de computer kijken. Eh bien, bij het abonnement van Uw moeder ik zie staan une notation, maar je ne comprend pas le Néerlandais, ik versta keen Nederlangs. Alors, voulez- vous, wilt U dit voor mij traduire, vertalen? Ik et miskien zeggen, mot par mot, ou bien vous le préférez phonétiquement?” De bediende hakkelt op zijn Di Rupo’s Nederlands “Ecoutez, er staat ‘on middel li jeke stop zet tinggg van l’abonnement oewegens over lijeiijden’.. et ça veut dire quoi???” ‘Onmiddellijke stopzetting van het abonnement wegens overlijden’, zo simple was het! De omgekeerde wereld, een medewerkster van een gigantisch bedrijf als Belgacom/Proximus die een vertaling aan een klant vraagt??! Geen haar op het hoofd van deze Belgische Franstalige medewerkster had eraan gedacht om ook maar iemand om een vertaling te vragen van wat er voor haar neus stond. “Oewat ikke niet verstaan, moet ik niet veroewerken n’est-ce pas!” Bedankt Belgacom/Proximus voor Uw competente medewerkers!
Als kers op de taart, wil ik jullie zeker ‘The amazing story of the American Kafka’ niet onthouden.
Mijn neef en nicht, Glendon en Marie-Louise kwamen samen met hun kinderen, na een vermoeiende vlucht heel laat op de avond, in Amerika aan. Het was elf uur ’s avonds. Het restaurant van het hotel was al gesloten en de room service niet meer voorhanden. Zij hadden nog geen huurauto en alle eetgelegenheden in de directe omgeving hadden hun rolluiken al geruime tijd neergelaten. Zelfs de fastfoodketen aan de overkant van de straat had alle lichten uitgedaan en zat niet meer te wachten op de legen magen van deze Belgische toeristen. Geen nood, de fastfoodketen bezat een drive in restaurant, open 24h/24h. Glendon en zijn zoon gingen te voet tussen de wachtende auto’s aanschuiven. Aan het kastje plaatsten ze hun order. So far so good! Toen ze aan het doorgeefluik van de drive in kwamen, hadden ze pech. Mister American Kafka, was juist aan zijn nachttaak begonnen. “Sorry Sir, where is your car? Waar is jullie auto?” “We just arrived en wij hebben nog geen huurauto, what’is the problem?” “The problem is Sir, dat ik, volgens our Insurance policy geen maels mag afleveren aan mensen zonder auto!” Alle mogelijke argumenten van het naar eten snakkende duo, werden van het menu gevaagd. Glendon babbelde zich blauw maar de afhaalidioot was niet te vermurmen: “No car, no food!”. Met een gebaar van ‘please leave the area Sir’ zagen de twee Belgen, de voor hun ingepakte fastfood zak in het hokje van de kassa verdwijnen. Ondertussen had er zich al een hele file auto’s gevormd met hongerige en op vettig eten verlekkerde mensen. De eerstvolgende wagen reed tot voor het loket. De bestuurder draaide de raampjes aan beide zijden van de auto open en riep mijn neef en zijn zoon. Zij moesten zich naast de auto, langs de kant van de medepassagier opstellen. Vervolgens vroeg de Amerikaan de bestelling van Glendon aan de halfgare nachthulp. Deze schoof, zonder mopperen, het ingepakte nachtelijk diner door het raampje van de auto. De bestuurder gaf de zak aan zijn medepassagier, die vervolgens de waarschijnlijk ondertussen koud geworden hap aan Glendon en zijn zoon gaf. Op dezelfde manier werden de dollars ter betaling door de beide autoraampjes, van Glendon opnieuw aan de medereiziger, vervolgens aan de bestuurder en dan aan de fastfood medewerker gegeven. Het wisselgeld ging langs hetzelfde traject opnieuw de andere richting uit. “Sorry Sir, rules are rules!”
Het is nog pikkedonker als ik de telefoon hoor. Heel ver weg hoor ik het geluidje en juist als ik uit mijn droom naar half waaktoestand overschakel is het bellen gedaan. Nog eventjes dommel ik terug in, maar na een tijdje begint het gerinkel opnieuw. Samen met het geklingel gaan mijn innerlijke alarmbellen af. Angst klemt eventjes rond mijn slaperig hart, want telefoons zo vroeg op de ochtend, betekenen meestal miserie.
Ik strompel naar de telefoon en hoor ineens de van adrenaline overslaande stem van mijn zoon
“Gelukgewenst bompa en nana, jullie kleindochter is al geboren, bijna een maandje te vroeg, maar alles is erop en eraan en met mama is ook alles OK” Mijn juichkreet stijgt op. Mijn slaapdronken man staat ineens klaar wakker naast mij en wil ineens alle details horen. Hoe heet mijn kleindochter….VALENTINA !
Valentina, een naam, die als een parfum bloemengeur van Valentino ons leven binnenzweeft.
Valentina, een naam met een belofte aan romantische 14 februari feestjes.
Valentina, die onmiddellijk doet denken aan zonovergoten italiaanse vakantiedagen.
Valentina dove sei, (waar ben je) Matteo non in aqua (niet in het water)…Ik zie het al helemaal voor mij !
Lieve schat ik zal je eens proberen uit te leggen wat voor familie verwarring er allemaal kan ontstaan met namen.
Ik probeer je gewoon je papa’s en mijn tak van de familiestamboom te schetsen en dan zwijg ik nog van je mama’s kant.
Het begon allemaal met je over overgrootvader Franciscus, die ze gewoon Franske noemden, mijn vava.
Je over overgrootmoeder heette Sidonie, maar zij werd overal, ons Nie genoemd, mijn moemoe.
Franciscus-Franske en Sidonie- Nie kregen een dochtertje, Leonie, maar dit werd snel Nieke of Nini. Zij was mijn mama en dus de bomma van je papa, maar voor Matteo werd ze bomma Kiel, omdat ze daar woonde.
Je tweede over overgrootvader werd als Ferdinand geboren, maar dit verkortte men snel naar Nand, mijn bompa.
De andere over overgrootmoeder was een Louiza, maar iedereen zei gewoon Wis tegen haar, mijn bomma.
Wel Ferdinand-Nandje en Louiza-Wis hadden ook twee kindjes, de eerste was een Petrus, die men Pierre noemde. Hij was mijn papa en dus je papa’s bompa.
Pierre was ook een grote broer, zijn zusje heette Maria. Maar Maria werd al snel vervangen door Mariette. Mijn tante Mariette. Toen tante Mariette haar man leerde kennen, vond zij haar naam ineens niet mooi meer en transformeerde zij zichzelf in een Suzy, dus mijn tante Mariette werd ineen mijn tante Suzy. Toen tante Suzy grootmoeder werd, gingen haar kleinkinderen bomma Boechout zeggen, naar het dorp waar zij woonde. Vermits dit veel te lang was, verkortte men dit naar BB. Om alle misverstanden met de franse sexy pin up Brigitte Bardot te vermijden, werd dit later bibi. Gelukkig heb ik maar één tante, want ik vond het destijds al moeilijk genoeg !
Hé Valentina, non nel sonno..niet in het slaap vallen, want er komt nog meer !
Mijn tante Mariette-Suzy huwde met Lodewijk, in de volksmond Louis. Mijn nonkel (oom)Louis had op zijn beurt een zus, die heette Jeanne, eerst Janneke en later Janci genoemd, die kon het verkleinwoord van Louis, Lowietje niet uitspreken. Zij sprak altijd van Witje. Met het gevolg dat mijn nonkel Louis ineens Ome Witje werd. Om de één of andere onverklaarbare rede werd Janci als grootmoeder plots mamadoes genoemd.
Valentina, proseguire con la lezione, bij de les blijven. ’t Is nog niet gedaan hoor, niet indutten !
Leonie-Nini en Petrus-Pierre kregen ook een schattig dochtertje, dat was ik, jouw Nana. Ik heet eigenlijk Simone, maar de helft van de familie en vriendenkring noemt mij Sim. Ik had geluk, want mijn moemoe vond dat ik Sidonie moest heten ! Stel je voor…
Toen ik grootmoeder werd van jouw grote broer, vond ik bomma zo ouderwets klinken,dus ging ik op zoek naar een leukere naam. Matteoke noemt mij nu Nana, zoals de oma’s en bomma’s in Amerika. Dus voor jou, kleine schat ben ik ook Nana.
Jou Nana was vroeger gehuwd met Leon, de man die zich door jullie nu Don Leon laat noemen; Dit klinkt ook Italiaans maar het doet mij steeds een beetje aan de Siciliaanse maffia tak van de spaghettivreters denken.
Nana hertrouwde met jouw bompa, Raymond, maar veel mensen noemen hem Mon, of Monneke.
Hé, Valentina, waarom geeuw je, io ti annoio, verveel ik je ?
Nana en Don Leon kregen een zoontje, jouw papa Tom, en Tom bleef gewoon Tom.
Tom werd verliefd op jouw mama, Wendy. En Wendy bleef gewoon Wendy.
Dus we dachten dat de warboel van doop- en roepnamen nu eindelijk van de baan was.
Dag Jan…
Je mama heeft ook een grote broer, Dominique, die zichzelf snel tot Nick omdoopte.
Jouw mama en papa kregen eerst jou broertje Matteo, niet Mateo, niet Matheo, maar met twee tt’s. Een fantastische Italiaans klinkende naam. Dat kan later dan een Matt of een Teo worden.
Het tweede kindje moest ook Italiaans klinken.
Valentina, misschien wordt je een Val of een Tina. Maar jouw ouders brengen nu nog meer verwarring in het circus, je heet Valentina Olivia. Ik begin er niet meer aan, deze stamboom chaos is al complex genoeg.
Mijn twee Italiaans klinkende wondertjes, Matteo is mijn grootste schat en jij bent sinds woensdag mij allerkleinste schat, mijn pakketje liefde !
Je moet je van al dat geharrewar en gegoochel met namen totaal niets aantrekken, twee woordjes moet je supersnel leren….MAMA en PAPA en misschien wat later…..nana.
OVER HIGH-TECH, TV FANATEN, DIGIBETEN EN OUDERE MAMA'S
Enkele maanden geleden kregen wij van onze provider Telenet een brief. Ons vertrouwd digiboxje moest vervangen worden. Telenet verwachtte van al zijn klanten, dat ze niet meer gewoon, maar met zijn allen in HD (High Definition) televisie zouden kijken. Dus mochten wij gratis onze nieuwe HD box in een van hun winkels afhalen. Voor de meeste senioren klinkt elke verandering in het High-Tech bestand als een rampscenario. In een donkere hoek van onze living staat een trapeziumvormig kastje. Hierop staat de televisie. In het kastje staan de dvd recorder met daarboven het digiboxje. Onderaan in de kast, achter de deurtjes bevinden zich de radio en de cd speler. Alle elektriciteitssnoeren, scart kabels, verbindingen naar luidsprekers, aansluitingen naar het internet en digitaal kijken wurmen zich door een 7 centimeter cirkelvormig gaatje door de achterwand . Achter de kast bevindt zich een kluwen van snoeren, adapters, verstekdozen en een scart verdeelbox. Geen kat die nog wist hoe de vork aan de steel zat. De omwisseling van de digiboxen werd dus zo lang mogelijk uitgesteld. Manlief sputterde al op voorhand: “Stel je voor dat het mislukt en ik straks al het voetbal moet missen!” De complete technische analfabeet die al lang blij was als hij ’s avonds de televisie en digibox zonder problemen kon opstarten en zappend de avond doorbracht, sloeg al in paniek. Eens het zomerse voetbal voorbij en op risico van afsluiting van het net, moesten wij dan toch zonder verder uitstel de Telenet koe bij de horens vatten.
Ik trok de verouderde digibox uit de kast en tekende, voor alle zekerheid op een papiertje, hoe alle aansluitingen in elkaar zaten. Ik schoof het televisiekastje zoveel mogelijk uit de hoek, wiebelde met de digibox om het juiste snoer via het kleine gaatje uit het stopcontact te halen. Alle connecties van en naar de Telenet wandcontactdoos en de scart aansluiting uit de dvd recorder werden met enige twijfel uit elkaar gehaald. In de Telenet winkel kregen wij een grote doos met een spiksplinternieuwe HD digibox inclusief allerlei vreemde snoeren. Terug thuis plugde ik in het donkere hoekje al de kabels en de scarts op identieke wijze terug in de moderne digitale aanwinst. Wonder boven wonder leek alles terug te functioneren! De televisie gaf volgens ons een dieper beeld, de dvd recorder nam programma’s op en speelde ze zonder problemen af. Yes, Yes! Mama had het voor elkaar!
De volgende zaterdag kwam zoonlief en familie naar ons afgezakt. Ik vertelde vol trots hoe ik onze nieuwe HD digibox zonder problemen helemaal alleen geïnstalleerd had. Kleinzoontje wilde tekenfilms kijken en mocht van ons de televisie aanzetten. Zoonlief bekeek het scherm en verklaarde dat onze televisie helemaal geen HD signaal doorkreeg. Hij vroeg of we geen HDMI kabel meegekregen hadden. Voor ons technische klunzen klonk dit als Chinees, HDMI nooit van gehoord! In de lege Telenet doos zaten inderdaad nog een paar niet gebruikte en voor ons totaal overbodige snoeren. Zoonlief zou dit eens eventjes, ongevraagd, voor ons in orde brengen. Mijn zoon, de jongere generatie, die opgegroeid was met de computer, de tablet, het internet, de smartphone, games, apps en het volledige digitale aanbod zou zonder problemen alle High-Tech problemen eventjes voor ons oudjes oplossen! Vol vertrouwen bekeek ik het wonder der techniek dat ik 37 jaar geleden op de wereld gezet had. Hij wurmde zich met zijn 1,84 m achter het televisiekastje en trok alle scart verbindingen uit. Hij zwoegde in de donkere hoek met de kabels die als een hoop wormen door het kastgaatje naar buiten bengelden en plugde de HDMI kabel in. Vol trots zei hij: “Zie je nu mama, dat is nu HD resolutie!” Manlief en ik bekeken het televisiebeeld, maar konden geen verschil zien tussen de weergave van voorheen en die van nu…Om niet als twee complete idioten door te gaan, hielden wij onze commentaar binnensmonds. “Oké, zoontje, goed hoor, maar functioneert onze dvd recorder nu nog?” Nee dus, het ding weigerde alle commando’s. Zoonlief glimlachte: “Geen probleem hoor, ik fiks dat wel eventjes!”. Drie uur later hoorden wij zoonlief vanuit het donkere hoekje grommen en tandenknarsen. Onze persoonlijke familiale technicus worstelde nog steeds met allerlei scart kabels. Hij zweette als een otter, zijn hemd kliedernat van onmacht. Als wij hem vroegen om alles dan maar terug als voorheen aan elkaar te schakelen, zagen wij de frustratie als een domper over hem heen vallen. Dat was nu juist het probleem… Hij kreeg de boel niet opnieuw aan de praat. Wat een anticlimax, voor ons beloofde dit pure ellende. Als zoonlief met zijn kroost en een enorm grote berg schuldgevoel terug naar huis reed, was manlief zijn enige commentaar: “Nu kan ik het voetbal niet meer met de dvd recorder opnemen en dus zal jij verplicht worden, om twee avonden na elkaar, rechtstreeks mee naar de match te zien!” Later die dag kregen wij van zoonlief een sms met: “Sorry mama, zal ik morgen terug langskomen om het alsnog in orde te brengen?” Manlief reageerde: “Ach je deed het alleen om goed te doen. Je mama zal het wel terug in orde krijgen en indien niet, dan kom je volgend weekeinde maar eens terug wat knoeien.” ’s Nachts lag ik te woelen; kabels, elektriciteitssnoeren, scart kabels en verdeeldozen hielden mij uit mijn slaap. Niet dat ik zo’n televisiefanaat ben, maar iets wat voorheen wel functioneerde, moet kost wat kost, ook nadien op identieke wijze werken. Van zondagavond tot donderdagnamiddag ploeterde ik, als een bezetene, telkens een paar uur aan de verbindingen van het digitale kijkgenot. Duizend mogelijkheden waren er: Scart bovenaan in de dvd recorder, dan weer onderaan erin, van digibox naar dvd recorder, van televisie naar scart verdeelbox, van scart splitter naar digibox. Snoeren en kabels moesten steeds opnieuw door dat pietepeuterige gaatje in de achterwand van de kast gefoefeld worden…! Ik was volledig het noorden kwijt en wist allang niet meer welk snoer bij welk toestel hoorde. Ik kroop op mijn knieën, als een blinde, in het donkere hoekje achter het televisiekastje rond.. Manlief, de grootste digibeet ter wereld gaf, bovenop alle miserie, nog wat nutteloze aanwijzingen: “Moet je de instellingen op de televisie misschien veranderen?” Ik zweette peentjes, mijn haren kleefden op mijn hoofd en de transpiratie liep onder mijn oksels vandaan recht mijn bustehouder in. Ik klom achter het kastje vandaan en trok mijn doorweekte trui over mijn hoofd. Manlief, die zich gezellig op de bank geïnstalleerd had, keek op uit zijn weekblad en beweerde glimlachend: “Ja, ja, lui zweet is rap gereed!” Eventjes wou ik mijn eigenste ‘stuurlui aan wal’ een mep verkopen. Ik dreigde ermee een Telenet technicus te laten komen, maar de in mijn ogen 85 Euro weggegooid geld gaf de doorslag en ik verdween terug richting snoeren en kabels. Wat een afknapper! De drie afstandsbedieningen werden om beurt in- en uitgeschakeld, de televisie werd aan- en weer uitgezet. Op de dvd speler werden tevergeefs de knoppen “record” en afspelen ingeduwd. De digibox flikkerde aan en uit. De hoeveelheid aan mogelijkheden dreef mij tot waanzin. Het zweet druppelde in mijn bilspleet. Ik strompelde achter de kast vandaan en stroopte mijn broek van mijn lichaam. In bh en onderbroek glibberde ik terug naar mijn claustrofobisch donker kamerhoekje. Alleen mijn naakte billen staken naast de kast omhoog. Manlief keek verwonderd naar deze striptease. Hij grijnsde: “Als we die toestellen dan toch niet aan de praat krijgen, is dit misschien wel een even, zij het niet een veel leuker alternatief dan televisiekijken!” Juist als mijn opgekropte frustratie als een vulkaan wou uitbarsten, stak ik de juiste scart in de juiste opening.
Halfnaakte High-Tech mama had het voor elkaar gekregen!
Als onze provider Telenet en zoonlief nog eens iets weten…
De twee eerste weken van juli 2014 stonden wij met onze rijdende villa op camping De Schatberg te Sevenum in Nederlands Limburg. Onze kinderen en kleinkinderen huurden hier een huisje en hoopten op twee weekjes zomer samen met bompa en nana. Wat als een mini hittegolf begon, ontaardde na drie dagen in een complete zondvloed.
Geen malse zomerregen maar grote dikke druppels trommelden onophoudelijk op het dak van de caravan en de chalet. De regen gutste non stop in de buitenzwembaden en de vijver. Stilaan werden er mini riviertjes op de paadjes tussen de kampeerplaatsen gevormd . Na een oorverdovend onweer regende het hier vervolgens zonder ophouden pijpenstelen !
Al na de eerste hevige bliksemschichten en grote donderknallen stroomde er een beekje door onze voortent. Ons grondzeil dobberde op de blubbermodder.
Iedereen zocht een doel om de constante regen te negeren. In de binnenspeeltuin en het binnenzwembad was het dus super druk. Langs de rand van het zwembad stonden twee grote boxen waar muziek uitdonderde. Zelfs dit oorverdovende lawaai werd door het gejoel en gekrijs van de jonge zwemmertjes overstemd.. Spelletjes en boeken werden bovengehaald, maar waren maar een magere troost voor alles wat De Schatberg te bieden had.
De moraal van onze kinderen zakte zachtjes aan naar het nulpunt. Eén dag non stop regen was nog te overbruggen, twee dagen continu water uit de hemel was nog met spelletjes op te vangen, maar drie dagen zeiknat rond ploeteren, was om een depressie vragen. Vakantie aan het water, alle plannen vielen letterlijk in het water. Onze kleindochter van 6 maand trok er zich nog niets van aan. Zij kraaide van plezier als je in haar buikje prikte, kiekeboe deed en haar op tijd en stond eten voorhield. Onze kleinzoon van zeven, stapte zonder nadenken door de grote plassen, zodat zijn schoenen en kousen door en door nat werden. Hij vond het echt vakantie als hij twee ganse dagen en nachten bij bompa en nana in de caravan mocht logeren en er onverdeeld alle aandacht kreeg, die hij nu met zijn mini zusje moest delen. De verwarming in de chalet werd aangezet want niets droogde nog. Mijn keukenhanddoek hing al drie dagen tevergeefs wapperend op het rekje te drogen. De voortent veranderde stilaan in een droogkuis. Op elke stoel, op de tafel, overal hingen handdoeken, zwembroeken, badpakken en regenjasjes tevergeefs uit te lekken.
Toen het constante geroffel van de regen overging naar zachte miezerige regen waren we al tevreden en als de nattigheid een half uurtje overbleef, werden wij bijna euforisch.
Zelfs ik kon het niet opbrengen om optimistische en leuke verhaaltjes te schrijven.
Wij besloten dan ook en famille voortijdig de boel op te breken en thuis in onze warme droge huizen de vakantie uit te zitten.
Toen we inpakten hebben wij meegenomen ; 2 eenden, twee mussen, twee eksters, twee vliegen, twee oorwurmen, twee muggen, twee slakken, en na enige twijfel, twee regenwormen. Zo heeft men destijds toch ook de zondvloed overwonnen !
Nadat manlief en ik, bijna een kwart eeuw geleden, voor de eerste keer een hele verre reis gemaakt hadden, kwam bij mij het idee op, om onze vrienden hiervan mee te laten genieten.
Vanaf dan organiseerden wij elk jaar een avond, met op de achtergrond de diashow en de aangepaste muziek van het eerdere reisdoel. Onze living werd omgetoverd en vrolijk versierd met allerhande souvenirs, herinneringen, dekens en vlaggen. Ik kocht de meest uiteenlopende kookboeken en kookte een diner bestaande uit de traditionele gerechten van het door ons bezochte land.
Voor onze vriendenkring was er maar één voorwaarde aan verbonden : zij moesten, net zoals wij, gekleed komen in de klederdracht van ons vakantieland. Zij mochten er geen geld tegenaan smijten, geen kleding gaan huren, maar hadden van het ene tot het volgende verlof, de tijd om overal bij vrienden en kennissen, op zolders en in verkleedkoffers, naar de nodige kleding en objecten te zoeken. Het werd een volledige bezigheidstherapie Al na de eerste keer was deze verkleedpartij een geweldig succes. Zo kwamen er na onze Mexico reis, drie mariachis met gitaar over de drempel, die geen van allen één noot muziek konden spelen. Na de nodige Margarita’s ging het gitaargetokkel van heel slecht naar nog slechter.
Na Vietnam, kwamen zowel Vietnamese verkoopstertjes als GI soldaten springrolls eten en na het Indische etentje, stonden alle monden in brand van het spicy voedsel ! Na Peru had iedereen wel een veel te klein hoedje op de kop gedrukt en werden de fleeche dekentjes als jassen gedrapeerd. Na de Egypte reis, vonden de kameraden ook links of rechts djellabas, die dan opnieuw dienst deden met de Marokkaanse avond. Plezant feit was, dat toen er aangebeld werd, manlief en ik geheel verkleed, hij met een djellaba en een grote donkerblauwe tulband en ik met een boerka over mijn hoofd, met op de achtergrond luide Marokkaanse muziek, de voordeur opentrokken.
Op de dorpel stonden er geen vrienden, maar twee Getuige van Jehova, die de schrik van hun leven beleefden…en die, toen ze zagen, dat wij van de slappe lach niet meer bijkwamen, rechtsomkeer maakten met de vermelding “dat ze later nog wel eens zouden terugkomen”…Sindsdien gaat er in Vlaanderen het verhaal, dat het schandalig is, dat men zelfs in de mooie huizen van Edegem, asielzoekers onderbrengt, die helemaal niet willen integreren !
Toen onze reisdoelen wat minder ver werden, kwamen alle Europese landen aan bod. Een Tiroleravond, een Grieks diner, en een Italiaanse avond, waarbij ik de genodigden vroeg om als Romeinen verkleed te komen. Elk jaar opnieuw was het grote hilariteit als de verkleedpartij begon en de vrienden zich twee per twee lieten bewonderen.
Na een aantal jaren in dezelfde Europese landen rondgetoerd te hebben, werd de creativiteit er wat minder op en waren wij al tevreden als de minder fantasievolle makkers in de kleuren van de vlag van het reisdoel, uitgedost waren. Vorig jaar toerden wij voor de zoveelste keer alleen in Frankrijk rond. Rood, wit, blauw, alpinopetten, olijven, tapenade, baguette,franse kazen,sloten wijn en profiterolles, we hadden het al allemaal eens gehad. Er moest dus, wilde het nog interessant blijven, dringend aan het project gesleuteld worden. Dit maal kwamen de kameraden zelf met alle mogelijke alternatieven. Ze wilden nog lang niet stoppen met de bijeenkomsten en zagen er jaar na jaar naar uit, om eens goed te lachen !
Eén van de voorstellen was een “flower power, hippie avond”.
Zoonlief kreeg de opdracht om voor de nodige hippie en “Woodstock”muziek te zorgen. Een uitnodiging uit naam van Sonny en Cher werd verstuurd met de vraag alle wiet en LSD thuis te laten, en vorige week was het dan zover. Terwijl “if you’r coming to San Francisco, be sure to ware some flowers in your hair” door de gang galmde en ons volledig huis naar Patchuli stonk, kwamen de overjarige hippies één voor één aan. Het was ongelofelijk hoe zij weer allemaal hun best gedaan hadden om de hippie tijd weer tot leven te brengen. Wapperende rokken, bloemen in het haar, grote flaphoed en brede olifantenpijp-broeken. Spandoeken met “make love not war” en overal vredestekens. Mannen met pruiken met lange haren, linten en sjaals rond het hoofd. Manlief had zelfs een hele grote zelfgerolde sigaret in zijn mond, waar hij voorin wat mos uit de tuin gestoken had. Tijdens het aperitief, zongen we mee met Joan Baez, “we shall overcome”en Monday Monday van de Mama’s en de Papa’s. Toen ik het diner op tafel zette, bekeek ik onze troep vrienden nog eens goed. Het leek wel of ik de oudere versie van de Rolling Stones aan de tafel had !
Over één ding waren wij het allemaal grondig eens…konden wij de klok maar terugdraaien en het allemaal nog eens overdoen, zonder beginnende diabetes, zonder stramme botten, zonder dikke buiken, dubbel kinnen en alle mogelijk bobokes die de kop opstaken in het ouder worden ! Maar we doen voort, zolang we het kunnen en het nog leuk is..
Op 1 mei vertrekken wij met onze rijdende villa richting Madrid, dus Olé, Olé haal jullie castagnetten, waaiers en toreadorkostuumpjes maar boven water..’t zal Spaanse avond worden, jullie zijn gewaarschuwd !
Er was eens, heel lang geleden, in de tijd dat er nog koninkrijken waren, niet ver van hier een landje dat twee koningen en drie koninginnen had. Belgenland lag ingebed tussen twee republieken en een protestants koninkrijk. In dit laatste land droeg het staatshoofd geen kroon maar een hoed, die op een grote kaasbol leek.Vermits Koning Wijntje in zijn eigen land, geen goede katholieke juffrouw vond om mee te huwen, ging hij op zoek in het buitenland. Samen met de stoomboot van de Sint kwam Donna Ariola uit het verre christelijke Spanje mee naar het koninkrijkje. Hiermee was de bodem gelegd voor de allochtone instroom. Elke avond nadat hij zijn kroon afgezet had, knielde Koning Wijntje op zijn blote knietjes naast het echtelijke bed en bad tot God dat er snel erfgenaampjes zouden komen. God had er waarschijnlijk plezier in Koning Wijntje een beetje te sarren want hij liet op geen enkel wijze aan de devote man weten, dat hij niet naast het bed moest knielen, maar juist erin een beetje moest zondigen. Enfin, Wijntjes gebeden werden niet verhoord, waarschijnlijk had God andere dingen met hen voor.Met lede ogen zagen zij, dat de jongere broer, Prins Adelbertje met volle teugen van het leven genoot. Toen deze zijn wilde haren wat verloren had, schafte hij zich ook een vreemde Italiaanse schone aan. Prinses Paulina was mooi, lief maar stond zeker niet op de eerste rij, toen de talenknobbels uitgedeeld werden. Inburgering en de verplichting om alle landstalen te kunnen spreken bestond toen nog niet en werd met een zekere dedain verworpen. Zij had hoogstwaarschijnlijk andere kwaliteiten want al heel snel produceerde zij kleine prinsjes en een prinsesje.Na jaren van bidden en pauselijke absoluties, hebben Wijntje en Ariola hun kinderdroom dan maar opgeborgen. Zij zagen Paulina omringd door charmezangers en Adelbertje de ene zonde na de andere bedrijven. Terwijl deze vrolijk naast de prinselijke pot piste, besloten zij dus maar om de rest van hun Koninklijke vakantiedagen in Spanje door te brengen. Koningin Ariola kreeg Koning Wijntje eindelijk zo ver dat hij samen met haar naar een Flamenco show zou gaan kijken. Na het eten van een vettige paella, weggespoeld met de nodige miswijn, zag Koning Wijntje met veel animo naar het opzwepende zwieren van de danseressen en verleidelijke draaien van hun heupen. Van deze wulpse bewegingen kreeg hij ondeugende gedachten. Zijn ogen knipperden op de klanken van de castagnetten. Hij voelde eindelijk zijn lichaam leven..en zag plotseling het licht. Hij pakte Ariola vast en…nog voor hij de daad bij het woord kon voegen, werd hij voor deze zondige gedachte onmiddellijk door God met een hartinfarct beloond.Belgenland was in diepe rouw. De koning is dood lang leve de koning.Prins Adelbertje werd onmiddellijk weggesleurd bij zijn minnares en bastaardkind, aan de Cote d’Azur en legde al bibberend de koningseed af. Vanaf dan had Belgenland, één koning en maar liefst twee koninginnen ! Van degradatie in de Koninklijke rangorde, had men ten paleize nog nooit gehoord !Koningin Ariola kreeg een weduwen pensioen en besteedde haar dagen met het stijf houden van haar kapsel en het uitdokteren hoe ze zo kosteloos mogelijk, alles van haar vermogen en wijlen Wijntjes erfenis naar haar vaderland kon versassen.De nieuwe Koning Adelbert en zijn Koningin Paulina gingen stande pede op audiëntie bij de Paus in Rome. Zij kusten zijn ring en kochten op die manier, met tien Weesgegroetjes, hun overspelige zonden af.Na lange jaren van lintjes knippen en kerstboodschappen inspreken, werd Koning Adelbert moe. De kroonprins lag niet zo goed in de markt en daarom moest het majesteitelijk blazoen wat opgeluisterd worden. Men raadde Prins Flup aan, om weer geen onverstaanbare allochtoon naar het koninkrijk te slepen, maar een vrouw te zoeken, die niet alleen, alle volkstalen zou spreken, maar tevens lief en welwillend zou zijn om voor het nageslacht te zorgen. Tilly werd gesommeerd om van de houten klaas Prins Flup een echte koning te maken.Na jaren ignoreren van zijn onwettige dochter,werd Koning Adelbert constant gerechtelijk achtervolgd om zijn dna als vaderlijk bewijs aan haar af te staan. Toen de media hem dan ook nog eens in zijn ivoren toren aanviel en de paparazzi zich massaal op hem stortten, dacht Koning Adelbert dat het beter was voor Belgenland dat hij met pensioen zou gaan. De rust zou weerkeren in het koninkrijk en zijn overspel met royaal gevolg zou alzo vlug vergeten worden. Zijne Majesteit zou de Koninklijke fakkel doorgeven aan zijn oudste zoon, Prins Flup. Daar zaten de inwoners van Belgenland duidelijk niet op te wachten. Niet alleen zouden zij op dat moment twee koningen en drie koninginnen, maar ook nog eens vijf regeringen met belastinggeld moeten gaan onderhouden. Na de kroning kwam het Koningspaar op het bordes van het paleis en las de nieuwe Koning een stuntelig zinnetje voor. Daarna voerde het kersverse koningspaar een zoentoneeltje op, waarbij alle burgers steil achterover sloegen. Toen Koning Adelbert dan ook nog kwam verkondigen, dat hij met zijn gezinspensioentje niet meer toekwam om met zijn luxejacht te varen en zijn verschillende buitenverblijven zou moeten verkopen, begon er iets de broeien onder de bevolking.Verschillende regeringsleden probeerden de verontwaardigde populatie te sussen en stelden de koning op rust voor, om zoals de meeste onderdanen, te bezuinigen. Hij kon de vakantie doorbrengen aan de Azurenkust in een stacaravan op een luxe camping en als “framboos” (dixit Flup) op de taart konden zij een tochtje met een Flandria boot maken.Stilaan kwam het besef en de verontwaardiging bij de inwoners van Belgenland. Koning Flup en Koningin Tilly hielden hun hart vast. Zij zagen de anti royalistische bui al hangen..De overgrote meerderheid van de inmiddels migranten bevolking wilde tevens dat er een Iman kwam om de wetten en regels vast te leggen en hadden al dat dure protocol niet nodig. Enkele jaren later, barstte de bom en spatte het sprookje van koningen, koninginnen, prinsen en prinsessen onvermijdelijk uit elkaar…Flup en Tilly kregen hun C4 voor ”bewezen” diensten en werden regelmatig, maar tevergeefs, door de arbeidsbemiddeling opgetrommeld om te solliciteren. Alle, broers, zusters en als prins en prinsesjes geboren nageslacht moesten vanaf dan, werken voor hun adellijke boterham.De ex Koninklijke familie woonde van dat moment allemaal prinseerlijk samen in de sociale woningen die massaal opgetrokken werden op het grondgebied van Laken. Hun pensioen werd, zoals bij alle inwoners van Belgenland geplafonneerd en uitgerekend op jaren van effectief werken. Met een beetje geluk konden zij nog met vervroegd brugpensioen gaan. Enkelen onder hen, die nooit iets van betekenis presteerden, kregen alsnog na lang aandringen, een leefloon. Met de nodige angst, dat ze zelf een bijpassing bij het ontoereikende pensioen van Ariola zouden moeten ophoesten, kregen Adelbert en Paulina, de bejaarde koningin echter niet in een rusthuis geplaatst. Uit plaatsgebrek zouden zij zelf de zorg voor de oude charismatische gelovige op zich moeten nemen. Adelbert ontdekte de modelbouw en kleefde bibberend bootjes in elkaar. Terwijl Paulina in de keuken verse pasta maakte, oefende zij wat onwennig samen met haar kleinkinderen de vervoegingen van de Nederlandse taal. De onwettige dochter van Adelbert, maakte furore in de kunstenaarswereld en werd schatrijk. Hij vroeg haar om vergiffenis, in de hoop dat zij later haar “vader” zou onderhouden.
En de Belgenlanders leefden nog lang en gelukkig..in afwachting van de sharia.
Bedenkingen van mijn schoondochtertje Wendy, mama van Valentina nadat borstvoeding niet lijkt te lukken
Als er een God bestaan heeft en hij heeft de mens geschapen, dan was hij zonder twijfel een MAN.
Een man die zijn eigen beperkingen kende en het daarom aan de vrouw heeft overgelaten om een kind 9 maanden in de buik te dragen (met alle gevolgen van dien) , daarna haar kind uit een te kleine opening te moeten persen (met alle gevolgen van dien) om dan haar kind op eigen houtje te moeten zogen. En voor wie nu denkt: "er is niks natuurlijker dan dat", heb ik schokkend nieuws!
-Zwanger zijn is niet geheel onprettig, maar er zijn leukere lichamelijke geneugten - Over de bevalling heb ik maar 1 ding te zeggen, LANG LEVE EPIDURALE VERDOVING (zou dit een uitvinding zijn van een vrouw? Of een man die medelijden kent!) - Borstvoeding, het beste dat je aan je kind kan geven... Had de natuur daar dan niks makkelijker (lees: pijnloos) op kunnen vinden?! Elke paar uur schreeuwen mijn borsten om leeggegeten te worden, wat voor dochterlief toch niet zo vanzelfsprekend blijkt te zijn. Met als resultaat dat mijn borsten nu fulltime brullen dat het etenstijd is en dochterlief fulltime brult van de maag- en darmlast en het geregeld dondert in haar pamper met daarbij nog eens een kreet van oprechte pijn.
De 1e 2 etappes heb ik met de glimlach doorstaan, maar nu moeder- en dochterlief er geen van beide nog mee kunnen lachen, geef ik de fakkel der borstvoeding zonder schroom door aan een volgende utopisch denkende zoogster in wording. Weliswaar zonder haar te ontmoedigen, want zeg nu zelf, het is en blijft het meest natuurlijke!
Vol verwijt keken ze elkaar aan. Er was niemand meer over om de schuld te geven.
Elk jaar was er wel iemand, die ze dachten te straffen, door er plots niet meer tegen te spreken. Eerst een paar dagen, dan een paar maanden, aaneengeregen tot jaren van stom lopen. Telkens opnieuw werd een geschil beantwoord door stilzwijgen. Elke onenigheid botste op een muur van zwijgzaamheid. Niets werd er uitgeklaard. Gewoon stommetje spelen.
Toen broers, zussen, vrienden en zelfs hun kinderen niet meer de moeite namen om de muur van stilte te doorbreken, maar hun schouders ophaalden en vrolijk doorgingen met hun leven, zochten zij nog steeds de oorzaak niet bij zichzelf. Geen moment kwam het in hun op, dat hun koppig zwijgen alleen henzelf pijn deed.
Hun leefwijze en hun wil opdringend, gaven ze onbeschoft kritiek op andermans leven. Commentaar van anderen verwerkten zij met een levenslang koppige stilte. Jaloersheid op andermans geluk werd weggeduwd achter een zwijgmuur.
Niemand zat nog te wachten op hun verontschuldigingen, die nooit kwamen.
Na al die jaren bleven ze nu alleen over. Hun zwijgmuur was een klaagmuur geworden.
Twee mensen met een berg verwijten en een frustratie die ze nu slechts aan zichzelf kwijt konden.
Het verwijt dat hij alle dagen doofstom voor de televisie rondhing. Het verwijt dat hij misschien veel gelukkiger met die andere zou geweest zijn. Het verwijt dat zij door hypotheken en een berg stenen vastgeketend zat in een liefdeloos huwelijk. Het verwijt dat het elkaars schuld was, dat niemand hen nog wou kennen.
Maar een leven lang geleden, hadden zij elkaar gezocht, waren ze verliefd geworden en hadden buiten elkaar ook niemand nodig gehad…alleen was dat toen anders.
Een jaar is uit, een jaar begint, ik wens U als een minzaam kind, dat heel het jaar en al zijn dagen, U geven mag, wat Uw hart mag vragen en dat dit bloggertje al begin ik klein, een deel van Uw leesplezier mag zijn
Toen ons kleinzoontje, twee weken geleden, hoestend, proestend en snotterend, kwam logeren, hadden wij al een sterk vermoeden, dat dit zich voor ons wel eens zou kunnen wreken.Onze vluchttickets waren nog niet uitgeprint, of manlief voelde de virusjes al in zijn neus kriebelen ! ’t was allemaal snot, begot ! En solidair als hij was, gaf hij zijn microben onmiddellijk aan zijn reismaatje door.
De koffer werd stante pede verzwaard met een grote hoeveelheid papieren zakdoeken, hoestsiroop en een neusspray.
Berlijn werd dan ook voor het eerst met waterige oogjes bekeken.
Voor de Brandeburger Tor lagen een twintigtal asielzoekers honger te lijden. Zij duwden een pamflet in onze handen, met een gebrekkige Duitse tekst : dat deze hongerstaking onze schuld was, dat het onze schuld was dat zij hier(in Berlijn, maar dus nu ondertussen ook overal) illegaal waren, dat het onze schuld was, dat zij hun thuisland ontvlucht waren, dat het onze schuld was.enfin het was een uiterst warme welkom.
Toen wij ons omdraaiden richting centrum, zagen wij, dat alles één grote bouwwerf was , van de Brandeburger Tor tot aan de Alexanderplatz ! Op de zo gezegde romantische en gezellige Unter den Linden werd een nieuw stuk metro aangelegd en in plaats van er lekker te kunnen flaneren, kon men nu onder het lawaai van de graafmachines, ter compensatie naar foto’s kijken die aangebracht waren op de hoge afsluitmuren. Foto’s van Berlijn kort na het einde van de oorlog, na het vallen van de muur en afbeeldingen hoe alles er nu anno 2013 “zou moeten” uitgezien hebben. Wel, we hebben in een reality versie, een goed beeld van het naoorlogse Berlijn gekregen.
Naast de Dom, de opera , het Rathaus en alle in renovatie getooide bezienswaardigheden, torende telkens een bos torenkranen, de hemel in.
Snotterend zochten wij naar onaangeroerde gezellige hoekjes…tevergeefs het leek wel of Berlijn op het reisduo Vercauteren-Cornelis gewacht had, om ineens in alle straten putten te graven, stukken uit te breken of stenen te herleggen. Als er dan al een onaangeroerde straat bewandeld werd, dan stonden er minstens drie mooie gevels in de stelling of waren ganse gebouwen ingepakt met doeken. Het leek wel of Cristo hier een snelcursus gegeven had.
Historisch is Berlijn natuurlijk wel belangrijk. Zo was ons logeeradres in een appartementscomplex, opgetrokken op de ondergrondse, maar na de oorlog vernietigde Hitler bunker. Door ons raam zagen wij het monument voor alle in de oorlog vermoorde joden. Een grote vlakte vol met stenen rechthoeken. Een bewaker moest regelmatig een hoop lachende, poserende toeristen en schoolkinderen, van de stenen halen, die waarschijnlijk de werkelijke betekenis van dit gedenkteken niet ten volle meer begrepen. Als ze durfden, en de zon had geschenen, zouden ze er zelfs hun picknick op uitgestald hebben.
Als we onze straat uitgingen kwamen wij onmiddellijk aan de resten van de Muur. Dit gedeelte was wel heel indrukwekkend en vol verwachting stapten wij, de regen trotserend door de plassen, richting Checkpoint Charlie.
Toen alle fotograferende Japanners uiteengeweken waren, konden wij deze “Disneyland”- toestand bekijken. Drie nep Amerikaanse soldaten, onder paraplu, stonden voor het wachthuisje. Als je tussen hen in ging staan, kreeg je een grote Russische pet op je kop gedrukt, en mocht je jezelf, weliswaar met je eigen camera voor 10 Euro voor de rest van je leven belachelijk op de foto laten vereeuwigen.
Na deze attractie, bezochten wij het Checkpoint Charly museum. 12,5 Euro ingang per persoon en als je een ecouteur wilde, dan kon je nog eens extra 3 Euro dokken. Het museum bestaat uit allemaal kleine kamertjes. Wat wij niet wisten, was dat er na ons, twee volle busladingen toeristen en een volledige ongeïnteresseerde groep Nederlandse pubers in diezelfde kamertjes geduwd werden. Als haringen in een ton, claustrofobisch warm probeerden wij de kilometers tekst te verwerken, maar er was geen beginnen aan. Aan de helft van de tentoonstelde attributen kon je niet aan of omtrent. Met een teleurgestelde rode kop vol snot en vijfentwintig euro lichter zakten wij parapluend af naar de Potsdammerplatz.
Hier was het nieuwe Berlijn. Wolkenkrabbers en een speciale met glas, overkoepelde winkelgalerij, waar het leek of je onder een gigantische paraplu liep.
Van hieruit plensden we verder richting Reichstag, die maar “ half” in de steigers stond. Binnen zijn we niet geraakt, want er stond een rij verkleumde toeristen aan te schuiven, die de lengte van de Meir* benaderde.
Even verder liepen er een twintigtal Roma zigeuners, die plotsklaps allemaal doofstom geworden waren .Hoeveel pech kan een mens hebben ? Allemaal hadden ze hetzelfde papiertje in hun hand en loerden ze naar achteloze slachtoffers. Met kinderwagens vol mini doofstommen, liepen ze op toeristen af, mimeden honger en wezen naar hun arme bloeikes.
Maar wat we met onze eigen ogen zagen, waren twee” doofstomme” zigeuner-haantjes, die twee lieve dikke dametjes aanspraken (enfin hier een misplaatste uitdrukking natuurlijk)
Van zodra deze door schuldgevoel overmande volslanke dametjes hun geldbeugel bovenhaalden, gritsten de twee dieven deze uit hun handen en liepen als een weerlicht elk een kant uit, de twee goedgevulde toeristes geshockeerd achterlatend… En natuurlijk geen Polizei in de buurt te bekennen, want die stonden allemaal op wacht bij een ambassade en rond de slapende asielzoekers voor de Brandenburger Tor.
Proestend en niezend, bezochten wij ook Potsdam. Eventjes werd Berlijn dan toch nog spannend. Toen we op onze trein stonden te wachten, hoorden wij in de verte sirenes dichter en dichter komen. Een aantal politieagenten stormden ons perron op; Er was een verdacht pakket gevonden op de stilstaande trein op het andere spoor. Wij werden met zijn allen zo ver mogelijk bij de trein weg gemaand. Zes agenten sleepten de koffer uit het treincoupé en bleven er in een cirkeltje rond staan. Moest het ding op dat moment boem hebben gezegd…
Enfin even later kwam de verstrooide eigenaresse haar bagage opeisen. Ze kon vertrekken met haar koffer, een proces-verbaal en waarschijnlijk een flinke boete.
Aan het Sanssouci kasteel aangekomen, zagen wij dat de helft van het gebouw omringd was door een stelling, een gedeelte ingepakt en in de tuin stonden overal gravers en kranen . Eén derde van het kasteel was dan ook ter renovatie voor het publiek gesloten.
Potsdam zelf, was heel gezellig. Nog eventjes meegeven, dat men van bijna in het
stadscentrum tot aan het station, speciaal een voetgangersgedeelte had aangelegd. Alle gemotoriseerd verkeer werd omgeleid, omdat de weg volledig….. ja zeker …. Open geploegd was.
Manlief had zijn microben overwonnen, en ik zou ziek of niet ziek, de laatste dag naar het overweldigend mooie Pergamon museum gaan. Prachtig opgevat, leek het wel of je in de Tentoongestelde tempels zelf rondliep. We begonnen het stilaan gewoon te worden en waren dan ook niet verwonderd dat een aantal zalen voor de geïnteresseerde toerist gesloten waren.
Maar met mijn gebruikelijke niessalvo’s, met tranende oogjes, een kop waar het snot van links naar rechts leek te beuken en twee hoogrode koortswangen was voor mij de lol er al vlug af.
Ik deed voor de rest van de dag en de nacht, wat ik thuis ook zou doen. Ik kroop in mijn Berliner bed, nam twee paracetamols, en een hete thee. Onder het donsdeken zou ik gewoon de rest van de namiddag en de nacht uitzieken !
Hopelijk heb ik alle doofstomme zigeuners lekker met mijn bacillen aangestoken !
Heel lang geleden, in de tijd toen het mobiel bellen, de computer, de PC, de WIFI, en dee-mail nog niet bestonden, schreef ik al, van op de camping in het buitenland, hilarische brieven naar mijn bedlegerig vriendinnetje in de hoop haar wat mee te laten genieten van mijn vakantie.
Telkens als mijn andere wederhelft, zonnekloppend, met een long drink in de hand, blik op nul, zich weeral afvroeg, wat de zin van het leven was, voelde ik allerlei verhaaltjes opborrelen, die hoognodig richting België gestuurd moesten worden.
Ik stuurde zelfs eens een omslag vol fijn zand, met op de achterkant de verwittiging “opgepast gevaarlijke inhoud”,(iets wat je nu dezer dagen waarschijnlijk niet meer ongestraft zou kunnen doen) Hopend op alweer een plezant verhaaltje, scheurde mijn geadresseerde, gretig de enveloppe open, maar alleen een minuscuul stukje Frans strand, kwam in haar bed terecht.
Aan mijn ontluikende schrijverstalent kwam abrupt een einde, toen ik van partner verwisselde en de tijd van vervelen voorgoed voorbij was.
Maar toen we dit jaar, een minder actieve vakantie planden, kreeg ik er weer zin in.
Alles was voorhanden, PC meegenomen, gratis WIFI in de caravan, mailadressen, om de twee avonden voor manlief voetbal op één of ander satelliet kanaal, en dus twee maal 45 minuten om ongestoord verhaaltjes in elkaar te draaien.
Al na de eerste mailtjes kwamen de reacties; “superleuk” want iedereen kent ons, en ziet onze belevenissen als in een stripverhaal voorbijgaan. Iedereen heeft wel ergens een hardhorig familielid of een verloren artikel op camping of hotel.
Een ex collegaatje schreef even ludiek terug, dat onze vakantieverhalen voor haar en haar man heel herkenbaar waren. Nog andere schreven, dat toen ze het aan iemand voorlazen, deze bijna van het lachen van de stoel viel. Dat ze met plezier het vervolg zouden lezen…Eén familielid mailde zelfs, dat hij al die soap-verhaaltjes afdrukte, om ze dan ’s avonds nog eens glimlachend terug te lezen, veel leuker dan de eindeloze herhalingen op de TV.
Je laat de zon schijnen in het grijze België, dus meer, meer…..wij hebben er zo van genoten !
Door deze fanclub aangemoedigd, doorstond ik elke voetbalmatch, vrolijk typend
Toen we terug in het Belgenland kwamen, droogte mijn fantasie enigszins wat op en stopten mijn vakantie-epistels.
Maar manlief had ook al heel snel op de Belgische televisie de voetbalgekte terug gevonden.
Na een avondje voetbal kreeg ik ’s anderdaags onmiddellijk een mailtje van een ex-collegaatje “Helaba… ’t was gisteravond voetbal, waar blijft het ?????”
Dus terwijl de Rode Duivels zich Brazilië binnenschopten, heb ik zonder morren entypend, alle corners, strafschoppen en goals doorstaan. Viva gelijkspel met verlengingen;
Dus zo lang ik het leuk vind en jullie vinden het leuk, zal ik proberen jullie een glimlach op het gezicht te toveren.
Er zal nog heel veel voetbal op de televisie zijn. En voor diegene die het stoort, bovenaan jullie mailbox staat een groot rood kruis. Eén klik hierop en mijn verhaaltjes gaan ongelezen naar de mailtjes hemel.
Toen wij hier vorige zondag aankwamen, moesten wij even slikken. De ganse camping staat vol Duitsers ! Nog nooit meegemaakt.
Twee dagen hebben wij al tegen elkaar gezegd, zijn we nu in Duitsland of in Frankrijk. i.p.v de melodische zangerige franse taal, horen wij hier constant de harde afgekapte Duitse klinkers.
Als we ‘s morgens op het strand komen, lijkt het wel of ze opnieuw een bunkergordel langs de middellandse zee gegraven hebben. Daar valt ons fort, het putteke en bergje met omgedraaide emmertjes zand, in het niet.
Maar na het weekeinde begint in Bayeren ook de school terug en druppelsgewijs beginnen die schweinefleiss dikke spekbuiken, hun lawaaierige tieners en hun grote ego's in hun super BMW's en Audi's te proppen. De heimat roept !!!! Dus nog enkele dagen geduld en dan zullen de geallieerden de camping terug van de vijandige troepen terugwinnen !
Dan keert de rust terug... enfin, de campingleiding veronderstelt nog steeds dat wij tot 23.30 u moeten geanimeerd worden... maar tot vandaag valt dat reuze mee. We staan op de langste afstand denkbaar van het hele podium gebeuren. Geen Tommorowland bass-beats tot hiertoe!
De zee is knalblauw, het zonnetje schijnt, maar bij jullie blijkbaar ook ....moeten wij daar nu 1000 km voor rijden ? Maar wij hebben wel zuurstof bij 30 gr en jullie lekker niet, troosten wij ons dan maar.
Nee hoor voor de thuisblijvers, geniet nog lekker van de laatste zomerdagen.
Wij zijn reuze blij met onze nieuwe rijdende villa (in onze ogen een kasteel) Alleen toen wij hier aankwamen was het bloedheet en dan moet je eens een nieuwe nog nooit opgestelde voortent proberen op te zetten....het zweet liep langs mijn oren in mijn hals en in mijn ogen. Een sauna was er niets tegen.
Maar al lekker langs het strand gewandeld, een fietstocht gedaan langs Canal du Midi, marktje meegepikt waar nu alles 50 % goedkoper lijkt dan in het voorseizoen !
Enfin voor de rest al lekker gegeten en gedronken, Tielles de Sète enz Vive la France
Ik ben Cornelis Sim, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sim.
Ik ben een vrouw en woon in Edegem (Belgie) en mijn beroep is gepensioneerde secretaresse.
Ik ben geboren op 17/12/1951 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen, lezen, schrijven, fotografie en koken.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Ik ben Cornelis Sim, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sim.
