Ik ben jenny, en gebruik soms ook wel de schuilnaam speelster.
Ik ben een vrouw en woon in den helder (nederland) en mijn beroep is vrijwilligster mantelzorger,huisvrouw, echtgenoote.
Ik ben geboren op 14/07/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: accordeon spelen, wandelen,schrijven,paintshoppro, de pc.
Ik ben zeer positief ingesteld en voel meer dan gemiddeld. Mijn fles is altijd halfvol, halfleeg kan altijd nog. Ik probeer te zijn zoals ik mezelf graag zie. Een vrouw met levenservaring
die elke dag nog bijleert en geniet van de kleine dingen.
Als U op de bovenstaande afbeelding klikt komt U op het blog OPS-CTE Zeer de moeite waard Zeer zeker een aanrader
Organo Psygo Syndroom. Vervroegde Dementie Voor de partner Geen hulp OPS is een beroepsziekte Die het hele gezinsleven ontwricht. klik op de afbeelding en lees en huiver. Mijn blog over OPS
lieve bezoeker U vindt op dit blog zelfgeschreven gedichten al dan niet bewerkt op een mooie achtergrond evenzoveel spreuken die ik bewerkt heb de spreuken algemeen bekend aan de zijkant heb ik eigen bewerkingen van plaatjes neergezet ik wens u veel kijk-en leesplezier
wat doet de chemie met de hersenen. dat daar geen onderzoek naar gebeurt is wel te verklaren Men komt dan aan de economie.
Er komen steeds meer jonge mensen voor met dementie het is geen ouderdomsziekte meer. Het is aftakeling van lichaam en geest. onomkeerbaar proces wat niet te genezen is.
waarom ik hier op kom is zeer verklaarbaar ik maak het mee met mijn man
Mensen die werken met oplosmiddelen zoals alcohol, thinner, benzine, chloor, ook zware metalen en bestrijdingsmiddelen alles propt op in de hersenen.
en op een dag is het feit geslecht de een krijgt het jong, de ander laat mijn man was 35 dat de eerste symptomen kwamen dat is achteraf te beredeneren
hij werkte vanaf zijn 16e met die stoffen in hoge concentraties er werd nergens naar gekeken. ook nu vandaag de dag niet
Sommige bedrijven doen goed werk want gezondheid staat voorop maar zijn te duur voor klanten die willen slecht en goedkoop
daarom zal dementie steeds vaker voorkomen en hoe vuiler de lucht wordt Hoe meer ziektes zullen ontwikkelen wereldwijd is dat aan de orde
Kom thuis met accordeon. Niets aan de hand. Tot zo bij het eten. Al wat er komt...Niemand.
Ik voel me steeds meer niet op mijn gemak. De zorg vraagt zich ook af... Waar meneer blijft. Ik weet het niet.
Wel, ik heb gegeten En krijg eten mee voor Meneer. Ik ben op het ergste voorbereid, zeg ik. Dan valt het misschien allemaal wel mee.
Thuisgekomen zie ik niemand in de kamer. De achterdeur is los. Er is ook niemand in de keuken. Ik roep en hoor een stem.
Een pak van mijn hart, hij leeft. Hij kon zijn sleutels niet vinden en bleef thuis. Ze zaten in een andere zak van zijn jas. En verder zoeken dat gaat niet.
Ik heb eten voor je, eet maar lekker op. Ga ik nog even terug het goede nieuws vertellen. Dat je niets mankeert. En zal de groeten doen.
de zorg is blij met de goede afloop En ik krijg een dikke knuffel. Blij fiets ik weer naar huis Zonder naar gevoel.
Mensen hebben het erover. Zo oud en dan uit elkaar. De een woont thuis De ander in het tehuis.
Konden ze niet samen in het tehuis? Nee, dan hadden ze ook samen kunnen blijven . Een echtpaar haal je niet zomaar van elkaar Dan is er echt iets aan de hand.
Soms als beiden dement zijn Kan het wel samen in de woonkamer Elkaar kennen ze niet meer Toch af en toe herkenning
Vertederd naar elkaar kijken Even een hand over de wang Aandoenlijk handen streken. Ja het gevoel blijft.
Een ander echtpaar Het vechtpaar Die leven apart Onder toezicht een uur bij elkaar
Hij thuis en zij in het tehuis Schrijnend en schreiend. Maar het kon niet meer Het is pijnlijk en doet zeer
Dementie een gemene ziekte Wat dat doet met emoties Wel daar weten we alles van Die dit overkomt.
Dementie is onuitputtelijk. Dementie sloopt de naaste. Tegen vreemden zo aardig. Tegen mij zo kribbig.
Dat is niet te rijmen En dat doet zeer Telkens weer
waarom tegen mij zo kribbig en tegen jou zo lief Dat valt soms niet uit te leggen Ik weet het gelukkig wel Ik ben eigen en vertrouwd tegen jou lief en aardig blijven Anders blijf je weg.
twee gezichten in één persoon lief en aardig voor jou. alsof er niets aan de hand is thuis kribbig en narrig want dat is vertrouwd daar kan men zich zelf zijn met de ziekte dementie
de partner is spekkoper en heeft het maar te slikken tuurlijk is er een uitweg maar die kiest men niet zolang het gaat doormedderen
Oh wat zijn we sterk Oh wat is het een werk. tot het niet meer gaat dat voelt als verraad
Dementie een aflopende zaak een feit dat is raak Iedereen gaat er anders mee om er is geen handvat voor
Liefde, kracht, gevoel. het leven leven. dat is het doel met heel veel gevoel....!
ik wens iedereen een hele fijne plezierige dag toe ikzelf heb alleen nog maar plezier in het leven ook al draag ik een flinke rugzak iemand zei ooit jij sjouwt geen rugzak maar een halve camping met je mee ik ga straks naar een school voor moeilijk lerende kinderen en die help ik met nivolezen dat doe ik elke dinsdag- en donderdag ochtend van 11 tot kwart over 12 en al 15 jaar lang en ik doe dat met veel plezier (eerst als leesmoeder en tegenwoordig als vrijwilligster) er is een minpunt en dat is dat ik merk dat de kwaliteit van leven van deze kinderen zeker met 10 jaar geleden een stuk minder is en dat komt in mijn ogen door de ritalin die deze kinderen slikken toen mijn kind 15 jaar geleden op die school kwam slikte een op de 10 kinderen ritalin nu is het 9 van de tien die ritalin slikken ik hoor van ouders dat hun kind zo duf wordt ik dacht niet dat dat de bedoeling is maar dat de drukte wat onderdrukt zou worden ik heb dus liever een druk kind aan tafel die luistert dan een die bijna in slaap valt het is zo zonde maar ik ben geen dokter en ik zie genoeg en merk dat ritalin soms goed helpt maar dat het ook de verkeerde kant opgaat vanmiddag ga ik uit spelen en dan kan ik ook lekker mijn emoties kwijt in mijn spel op de accordeon oude mensen zie ik opfleuren ogen zie ik twinkelen een blik van herkenning die oude moppies van hun jeugd mee zingen mee klappen en plezier hebben dat ik wat ik zo'n anderhalf uur breng gezelligheid kent geen tijd maar voor de een is een uurtje veel te lang en voor de ander is 2 uur veel te kort dus af en toe een korte pauze en dan hoor ik oh wat mooi muziek en we kunnen het nog zien ook een praatje een liedje een melodietje dat doet de mensen goed een arts klopte me eens op de schouder en zei mevrouw wat u brengt dat is pas een goede medicijn vreugde en plezier dat vrolijkt mensen op en dat weet ik maar al te goed en zolang de mensen het leuk blijven vinden ga ik gewoon door om voor die mensen te spelen want deze mensen zijn oud dement en komen nergens meer maar gevoel hebben ze wel en dat laten ze blijken ook en dat is dubbel plezier want als je plezier kunt overbrengen via woord muziek of gedicht een heerlijk fenomeen laat je niet weerhouden en ga aan de slag de mensen zijn zo dankbaar en die hartelijkheid daar put ik kracht uit
als mensen zichzelf van het leven beroven vooral als ze jong zijn dan hebben die al een hele lijdensweg achter de rug het zijn ook mensen die geen liefde kennen en voelen het zijn mensen die zo veel pijn hebben dat zij als enige weg zien ik wil dood dan ben ik verlost van de pijn het zijn ook mensen die absoluut de zin in het leven kwijt zijn en geen plezier meer kennen het zijn mensen zonder emotie en als het een bekende is van jou dan is de schok groot en het ongeloof daar want het was toch zo'n aardig mens ja voor de buitenwereld maar innerlijk een strijd voerende van pijn en verdriet dus als het je overkomt dat een bekende zelfmoord pleegt berust dan in het gevoel die persoon heeft nu rust gevonden en is verlost van pijn en verdriet ik hoop dat dat een stukje troost geeft want zelfmoord plegen doe je niet zomaar daar is lang over nagedacht neem dat maar aan iemand die zegt dat ie het gaat doen wil aandacht en doet het niet het zijn de stille die het plegen op het moment dat ze er klaar voor zijn en dan is de schok groot en ben je verdrietig dat je er niet bent geweest voor die persoon want je wist het niet kijk eens om je heen en praat met die stille dan kun je een leven redden maar als hij/zij het echt niet meer ziet zitten dan is hij /zij niet meer te redden ook al schijnt de zon nog zo fel ze voelen en begrijpen het leven niet meer en dan moet je er maar vrede mee hebben dat ze er op een gegeven ogenblik niet meer zijn
Sinds de chemische industrie zijn intrede heeft gedaan is het met de mensheid stukken achteruit gegaan. De chemische industrie maakt veel slachtoffers zonder dat men er echt erg in heeft. Tot het je zelf overkomt en dan is het te laat. Aftakeling is wat je dan in je vroege leven te verwerken krijgt. En je kan niemand om verhaal vragen. Want niemand die jou gelooft.
Men schrikt niet meer als er een misvormde baby geboren wordt. Een operatie en het euvel is verholpen. Harde woorden maar zo werkt het wel. De oorzaak is te vinden in chemicaliën.
Je wordt ziek door je werk en wilt verhaal halen. Wel dat is een proces van Jaren. Als je goed onderbouwd te werk gaat is de mogelijk dat je in het gelijk gesteld wordt groot. Maar de werkgever neemt je dat niet in dank af.
Je bent ziek en gehandicapt tegelijk. Je bent afhankelijk van je naaste geworden. Dit brengt veel spanningen met zich mee. Je wilt nog zo veel en het gaat niet meer. Eindstation is dan het verpleegtehuis.
Dementie een pijnlijk proces van aftakeling Dementie vreet energie. Loslaten en genieten. Wat genieten als je constant de kous op de kop krijgt. Mantelzorgers hebben het zwaar. Als je niet uitkijkt krijg je een leeg leven. Liefde geven en niet terugkrijgen als partner. Visite wordt geweerd. Elke extra prikkel is funest. Nog meer boosheid. Dat is wat mij overkomt. Ik ben niet de enige die dit overkomt. Ik lijk wel de enige die er openlijk over praat. Maar ik merk ook dat men geïnteresseerd is. Je hebt dementie in vele vormen. Niet elk mens met dementie heeft dezelfde problemen. Niet elk mens heeft het zelfde karakter. En ook op afdelingen ontstaat onenigheid tussen bewoners. Structuur op de dag is belangrijk. Spoken in de nacht erg naar. Mensen willen langer thuis wonen. Ja, haal je de koekoek. Zonder hulp is het een ramp. Het geld speelt een grote rol. Ook de afhankelijkheid. Tot het goed fout loopt. Liefdevolle verzorging is een must voor mensen met dementie. Altijd vriendelijk blijven en geduld bewaren. Oh Oh wat hebben verzorgenden een geduld. Net als ik... Er is in de jaren heel veel veranderd. En niet ten goede. En dat vind ik erg jammer. We leven momenteel in een verschrikkelijke maatschappij Alles wordt bekeken wat kost het. Welzijn hoeft niet veel te kosten. Als iedereen zorgt al is het maar een paar minuten met liefde en geduld kan er veel leed bespaard blijven. Knuffelen kost geen geld . Wel tijd en moeite. Maar tijd is geld. Elke seconde is kostbaar. ik snap dat niet. Men verdient toch een salaris. Dan kan je toch zorg verlenen. Nee tegenwoordig zit men meer achter de computer formulieren in te vullen dan aandacht aan de mensen te geven. De bewoner heeft een chateter en hoeft niet meer naar de wc. Gelukkig zie ik dat weinig. Ik kom alle dagen in tehuizen bij mij in de buurt. waar goede zorg wordt gegeven. Maar zie ook bewoners met blauwe gezichten van het vallen. Dat kun je niet voor zijn. Mensen met zware dementie hebben geen besef meer. Maar wel gevoel. Je kan wel 100 keer zeggen, Mevrouw of Meneer, niet gaan staan anders valt U. Dat geduld betrachten vind ik zo fijn om te zien. Dat de bewoner boos wordt op den duur is heel begrijpelijk. Die inleving is er ook. Afleiding is dan belangrijk. Welkome afleiding de accordeon. Lekkere in het gehoor liggende muziek. Voor elk een persoonlijke noot. Geeft ons allen plezier. Maar niet te lang, want luisteren vergt ook inspanning en energie.
Ik vind het moeilijk dat ik mijn man straks uit huis moet laten plaatsen. Omdat ik de zorg niet meer aankan, Ik ga er geestelijk kapot aan. Geen goed meer kunnen doen is verdrietig en ook dat vreet energie. Ik heb me maar niet meer afgevraagd waarom. Ik heb het ook helemaal totaal losgelaten. Hoor ik dat vind ik knap van je. Wel mensen dat is een proces van jaren. Dat doe je niet zomaar eventjes. Want het is constant inleveren van .... Elke dag merk ik dat. En het gaat soms zomaar hard. En dat is een pijnlijk hartverscheurend proces. We leven op 2 eilandjes die alleen maar verder uit elkaar drijven. Dementie...
Speelster. Ik schrijf als Speelser dat is mijn internetnaam. Ik speel met kleuren, woorden en klanken. Het toetsenbord is mijn wereld naar buiten. Zo kan ik mijn emoties kwijt... En men reageert met het hart. Net zoals ik dit uit het hart schrijf.
Ik ga zo weer uit spelen. Mijn man is nog niet aangekleed. Dat doet hij pas tegen dat hij eten moet. Dat doen we in het zorgcentrum. anders zou hij zich de hele dag niet aankleden. Dit breekpunt gaat nog steeds goed. Hij heeft taxibonnen en als het regent neemt hij de taxi. Ik zal geen ongetogen woord zeggen. En laat hem in zijn waarde. Zo is er dan toch een vorm van rust. wat heel belangrijk is. Mij wel commanderen maar anderom nooit meer. dat heb ik afgeleerd.!
Ik speel 5 dagen in de week met heel veel plezier...en ben blij dat ik het nog steeds kan en mag doen....Nu ik zelf mantelzorger ben geworden voor mijn man.. ! Het genot en de blijdschap zijn ingrediënten die het plezier voortstuwen elke dag weer.
Ik ben jenny, en gebruik soms ook wel de schuilnaam speelster.
