Ik ben jenny, en gebruik soms ook wel de schuilnaam speelster.
Ik ben een vrouw en woon in den helder (nederland) en mijn beroep is vrijwilligster mantelzorger,huisvrouw, echtgenoote.
Ik ben geboren op 14/07/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: accordeon spelen, wandelen,schrijven,paintshoppro, de pc.
Ik ben zeer positief ingesteld en voel meer dan gemiddeld. Mijn fles is altijd halfvol, halfleeg kan altijd nog. Ik probeer te zijn zoals ik mezelf graag zie. Een vrouw met levenservaring
die elke dag nog bijleert en geniet van de kleine dingen.
Als U op de bovenstaande afbeelding klikt komt U op het blog OPS-CTE Zeer de moeite waard Zeer zeker een aanrader
Organo Psygo Syndroom. Vervroegde Dementie Voor de partner Geen hulp OPS is een beroepsziekte Die het hele gezinsleven ontwricht. klik op de afbeelding en lees en huiver. Mijn blog over OPS
lieve bezoeker U vindt op dit blog zelfgeschreven gedichten al dan niet bewerkt op een mooie achtergrond evenzoveel spreuken die ik bewerkt heb de spreuken algemeen bekend aan de zijkant heb ik eigen bewerkingen van plaatjes neergezet ik wens u veel kijk-en leesplezier
vrienden zijn heel belangrijk in iemands leven een goede vriend waar je mee kunt huilen en lachen die je steunt in je verdriet en met je meelacht die zomaar even een arm om je heenslaat
een vriend die even niets van zich laat horen je weet dat het hem goed gaat en plots daar is een teken van leven vriendschap, zo warm en liefdevol
een vriendschap door dik en dun je steun en toeverlaat dat wederzijds respect een vriendschap is voor altijd
Mijn man heeft OPS. Wat dat voor mij betekent is dat ik eigenlijk een vreemde tegenover me heb staan waar ik onderdehand 31 jaar mee getrouwd ben. zo geleidelijk aan is mijn man weggegleden in zijn eigen wereldje. ziet mij vaak niet staan en doet waar hij zin in heeft. Ik kijk toe en zie dat het helemaal mis loopt. Ik weet ook van te voren dat het zal mislopen. Hij boos en het op mij afreageren. Ik zeg niets en laat het maar even over me heen komen. het lijkt zo makkelijk maar het is o zo moeilijk. Altijd maar slikken en wikken en wegen. Geen wonder dat het me zo nu en dan boven me hoofd groeit. Zo ben ik dus weer een weekje ziek geweest. Ik had dat dus erg nodig blijkbaar. het was of mijn hoofd uit elkaar zou barsten. Er werden laadjes geopent en ik vervulde de opdracht het laadje ging dicht en mijn hoofd werd leger en leger. na 4 dagen slapen en behoorlijke koorts was alles weer geordend en werd ik koortsvrij wakker. Een rare gewaarwording maar ik heb het nu al voor de derde keer meegemaakt zo rond deze tijd in het jaar. Ik heb er aan toe gegeven en het heeft me geholpen. Ik begin weer te leven en heb weer overal zin in. En dan bedoel ik echt zin hebben, niet op de automatische piloot. Mijn man heeft mij verzorgt op zijn manier. Als ik naar de wc kan kan ik ook wel naar de keuken om eten te koken. Mooi niet deze keer. Daar was ik even te zwak voor. ik heb veel gedronken maar eten kreeg ik niet naar binnen. daar was ik te ziek voor. de vierde dag heb ik weer gekookt en het smaakte wonderwel lekker. Mijn man was op zijn manier ziek en ging zijn gangetje. Mij aan mijn lot overlatend maar zelf steeds vragen en ik gaf geen antwoord ik was zo goed als van de wereld. ondanks deze 2baansweg toch weer op eenrichtingsverkeer uitgekomen. ik geef aan en krijg antwoord. Zo denk ik weer voor 2 en doe voor 2 tot de volgende kortsluiting. want daar kan ik op wachten dat mijn emmertje weer raakt overgestroomd. speelster.
AFGHANISTAN:
Je gaat er heen om vrede te stichten en komt verminkt of erger terug.
De regeringen wassen hun handen in onschuld.
Maar onze jongens ...daar ben ik trots op.
Ze doen het toch maar met gevaar voor eigen leven.
De middelen die ze hebben blijken ontoereikend.
Anders was dit ongeluk niet gebeurd.
De taliban die wil macht en meer.
Om die de kop in te drukken zullen er slachtoffers vallen.
aan beide zijden van het front.
Het zou beter zijn om eens te leren praten en vriendschappelijk een uitweg zoeken.
dan kan men vreedzaam met elkaar door een deur.
Maar die weg lijkt wel uitgesloten en slachtoffers ja die vallen constant in elke oorlog
ik kan me het beste verwoorden als ik een gedichtje schrijf.
zomaar met mijn gevoel en mijn emoties verschijnt het op het scherm.
oorlog is voor de dommen, is een gezegde
praten en komen tot een strategie van ophouden met vechten is voor sterke persoonlijkheden weggelegd.
Maar tegenwoordig zijn dollartekens en macht de grote prijsvechters.
Met veel machtsvertoon moet er opgetreden worden en waar lijdt dat toe?
Helaas niet naar vrede en verdraagzaamheid wat we zo graag willen.
Het beest in de mens komt naar boven en het hek is van de dam.
telkens weer overal waar mensen denken. ik wil macht.
Het wereld leed draait maar om één ding. De macht van het geld.
Want uiteindelijk is er van alles genoeg maar het wordt verkeerd
gedeeld.
Ergens steek iemand de kop uit en oorlog is het devies. Niet iedereen is
een Ghandi of Mandela of Luther King. Als je over liefde, vriendschap of
saamhorigheid praat is men doof. Dat brengt geen geld in het
laatje. Ghandi en Luther King zijn ook niet voor niets vermoord net als
Kennedy,
Die hadden het goed voor met de wereld.
Maar dat is mijn mening. Goed zijn voor een ander en daar een goed
gevoel aan overhouden is toch het mooiste wat een mens kan overkomen dacht
ik. Helemaal fout in deze maatschappij. Als je iemand een doodschop geeft ben
je pas iemand en daar heb ik dus helemaal geen affiniteit mee.
We leven maar in een rare nare wereld. Ik heb het goed
naar me zin op mijn manier met mijn goeddoen op allerlei gebied.
IK mag me een gelukkig mens prijzen te zijn met een flink portie verdriet
en tranen die men niet ziet.
Maar zo is het leven nu eenmaal.
Wees gelukkig op je eigen manier en heb plezier in de dingen die je
doet.
Het kan soms raar lopen raar lopen in het leven.Van uitstippelen is geen sprake.Ik rol van het een in het andere. En het gaat maar door. Als ik eens achterom kijk en zie wat ik allemaal gedaan heb kan ik trots zijn op mijn levensloop. Ik ben blij met mijn leven dat ik leid. Een mengeling van gevoelens gaat door me heen. Mijn grootste goed is mijn maatje de accordeon. Daar heb ik nu 45 jaar een band mee en die sleept me overal door heen. Muziek maken is emotie. En ik blijk die emotie over te kunnen brengen door de gevoelige klanken die ik voortbreng. Mijn mooiste compliment is "U speelt alsof U zingt". Er is ook een vorm van Jalouzie waar ik heb leren bovenstaan. Ik treed namelijk gratis op en laat het aan de toehoorder over of die het mooi genoeg vindt. Het is mijn genoegen om te spelen en applaus is mijn beloning dat mensen genieten van een stukje muziek. Of het nu Air van Bach is of het Kleine cafe aan de haven van Vader Abraham. Ik speel op mijn manier en dat komt over blijkbaar. Ik hoef niet groot of bekend te worden. Ik speel voor een select gezelschap elke week weer. Mensen die nooit op straat komen. Die uitkijken naar ......! Mooie momenten blijven in mijn hart gegrift. Dankbaarheid dat ik het ooit heb mogen leren want echt talent had ik niet volgens de leraar. Mijn doorzettingsvermogen heeft me zover gebracht dat ik alles wat ik wil en het staat op notenschrift dat ik het kan spelen. En als het niet te koop is schrijf ik het zelf. in een zetting die voor mij speelbaar is.Mijn accordeon heeft me door heel moeilijke perioden heengeholpen. De muziek die ik dan speelde was van mij alleen. Dan kon ik me tranen de vrije loop laten. Ik speelde dan met een handdoek op de kast dan kon die niet nat worden. Dit doe ik nog wel eens maar niet zo vaak meer. Ouder worden is ook meer relativeren en over je heen laten gaan. Ik geniet enorm en het geeft me veel energie als ik zie dat anderen ook genieten. Het is een wisselwerking die goed werkt. ik hoop dat ik dat nog lang mag volhouden want ik ben ook maar een mens van de dag. speelster
Ik ben jenny, en gebruik soms ook wel de schuilnaam speelster.
.
