De weermannen voorspellen al een hele tijd dat de nazomer nu wel echt op zijn einde loopt. En ik ben de eerste die dat wil geloven. Om toch nog even van het zonnetje te kunnen genieten heb ik er nog vlug deze zonsondergang opgezet...
Wie had dat gedacht dat men midden de maand oktober nog een receptie kon houden buiten op het terras. Gisteren was ik op een verjaardagsfeestje van een vriendin. Het gezelschap was een allegaartje van vrienden, paardenliefhebbers en popcorndansers. Zoals je kan merken ging het er zeer kameraadschappelijk aan toe...
Het mag dan nog schitterend najaarsweer zijn, toch voel je dat de herfst beetje voor beetje een rol van betekenis opeist. De herfstkleuren komen stilaan te voorschijn en de kale velden wordt nu druk bezocht door duiven. Die proberen ook nog een graantje mee te pikken van achtergebleven maïskolven...
Als je nu eens lekker gegeten hebt, je wil eventjes een kleine siësta houden en door niets of niemand gestoord worden: kan je dan een beter plekje vinden bovenop het afdak van de houtstapel? Blondie kiest dus wel haar plekjes uit maar het is dan ook een snuggere poes, al zijn de meeste dat ook wel...
Het is niet toevallig dat dit boerenwormkruid nog steeds in bloei staat. Als je de bloemhoofdjes goed bekijkt zal je opmerken dat deze plant nog verre familie is van onze chrysanten die we binnen een paar weken op de kerkhoven plaatsen. Vanwege zijn aroma's gebruikten onze grootouders deze plant in droogboeketten voor het verjagen van muggen en motten...
Wandelen in zo'n prachtig nazomer weertje is echt een aanrader. Iedereen vindt zijn streek "de mooiste" maar men moet er ook "het oog" voor hebben. Ik geniet enorm van de fauna en flora om mij heen. Ik tracht dan ook met deze foto een kijkje te geven op "mijn eigen prachtige omgeving"...
Tijdens mijn ochtendwandeling langs één van de talloze veldwegen in de streek, zag ik in de berm dit prachtig bloempje staan. Het is enigszins verwonderlijk dat er nog zoveel planten zo laat in bloei staan. Natuurlijk te danken aan het gunstige weer. Mooi toch, zo'n vlasleeuwebekje, is het niet?...
Normaal gezien had deze trekvlinder (Vanessa atalanta), bij ons beter gekend als nummervlinder, al lang zijn koffers moeten pakken richting "het zuiden". Het uitzonderlijk warme najaarsweer heeft zo'n aantrekkingskracht op hem dan hij dan ook maar verkiest om nog eventjes te blijven. Dit exemplaar trof ik vandaag in mijn tuin aan...
Hoe vredig staat zij nu nog "alleen" te grazen in deze weide. Ik hoop dat het niet al te lang meer duurt vooraleer er hier ook een vrolijk veulentje zal ronddartelen want het is al heel goed merkbaar dat er eentje op komst is...
Ons Mieneke was het beu om nogmaals te poseren want bij iedere foto die ik wilde nemen, zette ze het op een lopen. Dan zal ik het maar bij dit plaatje houden en hopen dat ze morgen gewilliger is. Ja een poes kan ook zo haar grilletjes hebben...
Het moest er uiteindelijk van komen! In volle ochtendstond en met machines die aan "monster jam" doen denken, werd vandaag het maïsveld achter mijn tuin gekortwiekt. Zo te zien viel de oogst goed mee ondanks het te droge en schrale voorjaar, de te natte zomer maar het prima najaar. Het is opnieuw genieten van de open ruimte met zijn prachtige najaarskleuren en met zicht op de heuvels van de Vlaamse Ardennen...
Mijn biologisch tuintje is grotendeels "opgesoupeerd". Ik heb nog enkele spruitkolen staan en de rondfladderende koolwitjes hebben er niet beter op gevonden om net daar hun nieuwe kroost te gaan uitzetten. Ik laat jullie even "meegenieten" van dit resultaat. Zolang zij het gebladerte consumeren kan me dat niet schelen maar de spruiten moet ze intact laten...
Er zijn mensen die dit seizoen de bossen intrekken op zoek naar eetbare paddestoelen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik niet de nodige kennis (en durf) heb om één en ander uit te proberen, laat staan te proeven. Maar ik vond dit paddestoeltje wel mooi genoeg om op mijn blog te plaatsen. Maar ik blijf er wijselijk met mijn beide handen van af...
Daar Rusty zijn eten liet staan heb ik het dan maar bij Blondie geplaatst. Het resultaat was dat Rusty het bordje leeg at van Blondie en omgekeerd. Nu Rusty liever katteneten lust zal hij toch niet gaan miauwen zeker?...
Langs wegbermen kan je momenteel nog steeds dit plantje in bloei aantreffen. Na het uitbloemen bemerk je een soort erwtvormige vruchten. Het is de "vogelwikke", zo genoemd omdat veel vogels verzot zijn op de zaadjes. Zo zie je maar: in de natuur gaat echt niks verloren...
Het was deze namiddag echt schitterend weer hier in de Vlaamse Ardennen. Ik ben er maar eens op uit getrokken, trainingsken en loopschoenen aangedaan en ons Rusty-ken mocht natuurlijk mee. Op dit wandelpad mocht hij zelfs vrij rondlopen. Het zonnetje geeft wel een heel speciaal effect op deze bomen...
Het is sinds enige tijd een traditie geworden om rond deze tijd pompoenen en sierfruit vooraan je woonst te leggen. Ik heb dit jaar geopteerd om een mand op te vullen met plantjes en wat sierfruit...uit eigen gewin...
Ik vind het een beetje poverkes één foto van de vogelshow ! Dus hier ben ik dan terug met nog een toemaatje. Deze kleurrijke vogel noemt een "Swift". Ik geef het eerlijk toe van deze soort had ik nog nooit gehoord...
Deze namiddag ben ik uit pure nieuwsgierigheid naar een vogelshow geweest. Ik hoopte daar papegaai-achtigen aan te treffen en die waren er in overvloed maar spijtig genoeg geen muisparkieten (zoals Tibo). Doch...ik kreeg daar een "Agapornus canu" in het vizier en ik moet zeggen qua karaktertrekjes deed hij mij onmiddellijk denken aan mijn Tibo. Hij had ook geen schrik en kwam zeer eigenwijs over...
