Oplichters: aldus beroven de rijken de armen

De raaf en de vos is een van de mooiste (dieren)fabels van de zeventiende-eeuwse Franse schrijver Jean de La Fontaine (die zich inspireerde op de Helleense Aesopus en Phaedrus en op de Indiase Pañcatantra) en het illustreert met brio wat oplichting is. "Meester raaf zat in een eikeboom", aldus het eerste vers van het gedicht. "Hij klemde in zijn bek een heerlijk brokje Gouda" en de vos spreekt hem aan met "Doctor honoris causa" , hij vleit: "Als ook uw stemorgaan zo mooi is als uw veren, dan moet toch ieder dier u als een feniks eren!" De raaf begint te zingen, de kaas valt uit zijn bek en de vos is ermee weg. (1)

De oplichter maakt gebruik van de zwakheden van zijn slachtoffer (in het geval van de onderhavige fabel is dat de ijdelheid) en hij licht zijn slachtoffer op, hij tilt hem als het ware van de grond, hij doet hem zweven, spiegelt hem een droom voor waarin die gaat geloven. De bekendste Belgische oplichter was wellicht Jean-Pierre Van Rossem met zijn 'Moneytron' waarmee hij zogezegd de koers van de beurs kon voorspellen en zijn slachtoffers werden uiteraard verblind door hun eigen hebzucht.

De meest schrijnende vormen van oplichting treffen mensen die in een noodsituatie verkeren, die daardoor met de rug tegen de muur staan en geen andere 'oplossing' zien dan wat de oplichter hen voorhoudt: uitgeprocedeerde asielzoekers schenken hun fortuin aan mensenhandelaars; zogenaamde 'helderzienden' ontfutselen kapitalen van mensen die wanhopig een vermist kind proberen op te sporen; 'wonderdokters' maar ook allerlei religieuzen ontfermen zich mits 'vrijwillige schenkingen' over het lot van ongeneeslijk zieken.

Soms worden aan mensen fictieve ziekten, gevaren of bedreigingen aangepraat die dan door aan te kopen producten kunnen worden afgewend en de meest bekende Belgische oplichter in dezer is wellicht ondernemer Marc Coucke met zijn op de gsm-toestellen te bevestigen stukje metaal dat ziekmakende straling onschadelijk zou maken - een farce die toentertijd het televisiejournaal haalde.

Minder zichtbaar en derhalve veel schadelijker zijn echter de geïnstitutionaliseerde vormen van oplichterij. Frappant zijn de gevallen van cliëntelisme in scholen waarbij opvoedelingen feitelijk tot klanten worden herleid die moeten renderen ten koste van hun onderwijs en waarbij het onderwijzend personeel door de directie onder druk wordt gezet om de lat inzake de aan leerlingen te stellen studie-eisen zo laag te leggen dat in de praktijk het getuigschrift quasi zonder inspanningen bekomen wordt, waarbij dan verondersteld wordt dat de meerderheid van de leerlingen gemak boven kennis verkiezen en waarbij gehoopt wordt dat met deze 'troef' de concurrentie de loef kan worden afgestoken, wat dan allemaal wordt aangemoedigd met het argument, gericht aan het onderwijzend personeel, "dat elke leerling anderhalf lesuur waard is". (2)

Nog minder zichtbaar is de meest grootschalige oplichting die de hele bevolking betreft en waarbij via in de eerste plaats de politici, het recht van de sterkste wordt gediend en waar met andere woorden de rijken leven op kosten van de armen terwijl dit door gesofisticeerde monetaire en subsidiaire systemen wordt voorgesteld alsof het tegendeel het geval was.

Men zou het hier kunnen hebben over pensioengelden die grotendeels door de rijken worden opgeslorpt omdat die veel langer leven dan de armen of over allerlei sanitaire voorzieningen waarvan armen geen gebruik kunnen maken omdat de remgelden alsnog te hoog zijn, wegens onwetendheid ook of omdat de zorg met twee snelheden werkt. Maar beperken we ons hier tot een goed zichtbare en concrete aangelegenheid.

Met gemeenschapsgelden worden parken en pleinen aangelegd, groene zones met lommerrijke dreven, bossen, weilanden, sport- en speelterreinen en dat allemaal in zones waar alleen de rijken kunnen wonen omdat de prijs van de bouwgronden er de pan uitrijst. Principieel of dus in theorie zijn deze (vaak peperdure en immer door de staat onderhouden) faciliteiten voor alle burgers toegankelijk maar in de praktijk zal uiteraard geen enkele bewoner van een armtierig flatgebouw in de stad het in zijn hoofd halen om dagelijks zijn ochtendwandeling te gaan maken tien kilometer verderop in de lanen en de bossen waar de meer begoeden hun optrekje (lees: hun villaatje of hun kasteel) hebben. Die verplaatsing is te duur voor armelui, tijdrovend ook en dus praktisch onmogelijk. Komt daarbij dat de vandaag als paddenstoelen uit de grond rijzende zogenaamde 'burgerinformatienetwerken' of 'burgerwachten' weliswaar clandestien maar met de feitelijke steun van de plaatselijke politici op een quasi legale manier het deze wandelaars die alsnog gebruik willen maken van hun genoemde rechten, onmogelijk maken omdat zij hen vrijwel straffeloos kunnen stigmatiseren als 'verdachte personen'. Gezeten burgers alarmeren de politie die in een mum van tijd arriveert en die aan de wandelaars vraagt wat ze daar te zoeken hebben, aangezien zij daar inderdaad niet wonen...

Het door een meerderheid van armen betaalde maar door een kleine minderheid van rijken genoten territorium is nog het makkelijkste voorbeeld van deze vorm van oplichting. Nog minder zichtbaar immers zijn de gemeenschappelijke faciliteiten met een abstracter karakter, zoals allerlei infrastructuren waarvan armen geen gebruik maken omdat zij er vanwege hun armoedige toestand niet eens voor in aanmerking komen: universiteiten, musea, kunstzinnige happenings, bibliotheken en nog meer dergelijke voorzieningen: zij zijn alleen louter theoretisch voor iedereen toegankelijk; in de praktijk worden zij betaald door de armen maar genoten door de rijken.

En dan hebben we het nog helemaal niet gehad over ons gesofisticeerde monetair systeem dat in staat blijkt om de ganse bevolking te foppen zoals men een ezel fopt door hem een wortel voor de neus te hangen. Stoute tongen beweren zelfs dat aan de trucs die hier aan de orde zijn, zelfs meester-oplichters zoals Jean-Pierre Van Rossem niet kunnen tippen.

(J.B., 17 augustus 2022)

Verwijzingen:

(1) De fragmenten zijn ontleend aan een uitgave van een bloemlezing in Nederlandse vertaling bij Davidsfonds/Clauwaert, Leuven 1994, getiteld: Fabels van La Fontaine. Over leven, liefde en dood, (Bijeengelezen door Jan van den Berg), pag. 43.

(2) Van die frauduleuze praktijk was de auteur dezer directe getuige en werden toentertijd door hem dienaangaande artikels in de media verspreid.

De moordmachines van de duivel

De duivelsverzen uit 1988 van Salman Rushdie werd in 1989 beantwoord met een fatwa van ayatollah Khomeini van Iran en nadat 33 jaar lang jacht werd gemaakt op de waarheidsspreker, is Salman Rushdie gisteren, 12 augustus 2022, in New York door een 'vrome moslim' neergestoken (- er stond nota bene drie miljoen dollar op zijn hoofd). Dat gebeurde nadat in 1991 de vertaler van de Japanse uitgave van het 'godslasterlijke geschrift' werd vermoord en in 1993 een aanslag werd gepleegd op Rushdies Noorse uitgever.

Tussen 30 juni en 2 juli 1934, de zogenaamde Nacht van de Lange Messen, vormde in nazi-Duitsland de SS doodseskaders die bij hun slachtoffers (de top van de SA) gingen aanbellen en hen doodschoten. Op 24 mei 1940 kreeg een doodseskader van Mexicaanse communisten de opdracht Trotski te vermoorden. Ook in de Joegoslavische oorlogen (1991-2001) werden doodseskaders ingezet. In Guatemala, El Salvador en Haïti waren doodseskaders aan het werk om de bevolking te intimideren - een van de bekendste slachtoffers was Oscar Romero. En zo te zien kan een gemeenschap van gelovigen door één woord van haar leider spoorslags worden omgeturnd tot een doodseskader.

De fatwa vormt als het ware een pop-up-doodseskader uit de gemeenschap van de vrome moslims; het eskader blijft bestaan zolang de fatwa geldt en met betrekking tot Salman Rushdie is dat levenslang. Een fatwa bestaat niet in de katholieke kerk maar de banvloek heeft alras een vergelijkbaar resultaat waar de scheiding van kerk en staat er (nog) niet is: de excommunicatie uit de geloofsgemeenschap betekent daar dan ook de totale verbanning uit de maatschappij.

Op 27 juli 1656 werd wegens ketterij de joodse banvloek of de 'cherem' uitgesproken over de filosoof Spinoza die dan uit de Amsterdamse gemeenschap werd verstoten. De apostel Paulus vervloekt (in zijn Brief aan de Galaten 1:8-9) wie een ander evangelie verkondigen dan het zijne, dat het 'Paulinische christendom' of het katholicisme grondvest. Het Concilie van Trente (1545-1563) spreekt over de Reformatie honderdzesentwintig keer de vervloeking uit en in de Heidelberger van het Nederlandse Gereformeerde Christendom wordt dan weer de katholieke leer over de H. Mis als afgoderij vervloekt. Zowel de fatwa als de banvloek maken dat de veroordeelden levenslang vervolgd worden. Levenslange vervolging is dan de feitelijke prijs die wordt betaald voor het tegenspreken van een geloof of dus voor de vrije meningsuiting welke meestal bestaat in het spreken van de waarheid.

Geloofsgemeenschappen zijn potentiële moordmachines en ook als oorlog dreigt zijn het de religieuze leiders die het vrome volk naar het front jagen. Volkeren die ten strijde trekken, roepen de hulp van de godheid in en houden voet bij stuk dat met God aan hun zijde hen niets kan overkomen omdat de schepper van het leven uiteraard sterker is dan de dood. De oostfronters van toentertijd (het zogenaamde 'Vlaams Legioen') gingen in de Tweede Wereldoorlog aan de zijde van de Duitsers aan het oostfront tegen de communisten strijden; zij werden daartoe opgeroepen door de clerus tijdens de preken in de heilige mis. Slechts weinigen keerden terug. Ook in Nederland bestond er een vrijwilligerslegioen. Vandaag kan men opnieuw vaststellen dat met betrekking tot de oorlog in Oekraïne de orthodoxe leider Kyrill de Russen aanspoort om Poetin te volgen terwijl hier te lande de bisschoppen het hebben over de hoogste vorm van naastenliefde wanneer soldaten gaan sneuvelen in de oorlog tégen de Russen. De partijdigheid en de verdeeldheid worden mede bewerkstelligd door de religies teneinde hun heerschappij te verzekeren.

Doordat de oorlog niet voortdurend woedt, krijgt men de valse indruk dat de heerschappijen van staat en kerk slechts nu en dan toeslaan, zoals men ook verkeerdelijk kan denken dat een moord zoals die op veekeurder Karel Van Noppen zeer uitzonderlijk is. De waarheid ziet er echter heel anders uit: dat veekeurders niet dagelijks vermoord worden is alleen te wijten aan het feit dat zij zich na een gruwelijke moord gedeisd houden maar het zeggenschap van de hormonenmaffia wordt al die tijd gecontinueerd; staat een volgende veekeurder op zijn strepen, wat door de bestaande dreiging echter bijzonder onwaarschijnlijk is, dan zal die binnen de kortste keren eveneens worden omgebracht. Evenzo continueren zich de macht van staat en de kerk: zij kunnen op elk willekeurig ogenblik van het volk een moordmachine maken.

Wat de religie in feite doet, komt neer op het volgende. De macht van een religie manifesteert zich daar waar zij in staat blijkt om aan haar gelovigen te verbieden om te zeggen dat de som van twee en twee gelijk is aan vier. Houden zekere burgers zich niet aan dit verbod, dan blijkt een religie in staat om vrome gelovigen tegen deze ongelovigen op te zetten en wel in die mate dat zij hen doden. Het weze herhaald dat de doodsdreiging welke uitgaat van religies voortdurend aanhoudt. Deze dreiging is zeer reëel doch onzichtbaar omdat zij zich pas hoeft te manifesteren waar de ongelovigen in opstand komen.

De aanslag op Salman Rushdie is geen eenmalige gebeurtenis, het is daarentegen de manifestatie van de dreiging onder welke de waarheidsschrijver op elke seconde van zijn leven gebukt moet gaan en waarvan alleen zijn dood hem kan verlossen. Deze doodsdreigingen hangen principieel alle mensen voortdurend boven het hoofd en zij zullen pas ophouden te bestaan nadat aan de religies als zodanig een definitief einde werd gemaakt.

(J.B., 13 augustus 2022)

Het racisme rukt weer op

Aflevering 2: racisme en slavernij

Alle mensen worden blank geboren zoals ook iedereen geboren wordt met blauwe ogen. Eventuele verkleuringen gebeuren na enkele dagen of weken. De genen spelen een rol maar ook de omgeving want pigmenten beschermen de huid tegen UV-straling. Zwarten die naar koude streken trekken, krijgen al na enkele generaties een veel blankere tint. Dat mensen in de embryonale fase allemaal vrouwelijk zouden zijn, heeft men lange tijd geloofd maar dat blijkt een mythe.

Etnocentrisme is de opvatting dat de eigen cultuur superieur is aan alle andere culturen zoals egocentrisme de idee is dat men zelf het centrum van de wereld vormt en geocentrisme de opvatting dat alle andere hemellichamen rond de aarde draaien. Maar wetenschappelijk onderzoek heeft aangetoond dat de aarde rond de zon draait, dat de eigen cultuur niet beter is omdat ze eigen is en dat er geen menselijke rassen bestaan.

Misvattingen hieromtrent zijn te wijten aan ongeletterdheid maar kunnen ook volgen uit hardnekkige irrationele en derhalve volstrekt onwetenschappelijke overtuigingen, waarvan de religieuze een flink deel uitmaken. Dat laatste geldt ook en vooral voor de seksuele geaardheid en de discriminatie op grond daarvan wordt eveneens ondergebracht bij racisme.

Zo spannen racisten het Bijbelboek Genesis voor hun kar, meer bepaald met de zin: “Man en vrouw schiep Hij hen”, om de niet-heteroseksualiteit te kunnen veroordelen. Over genetische 'tussenvormen' zegt de Bijbel uiteraard helemaal niets omdat de genetica pas ontstond rond 1900 met de wetten van Mendel; de inzichten inzake DNA kwamen pas goed op gang in de jaren vijftig van de voorgaande eeuw en de inzichten inzake de intersexen dateren van nog meer recente datum. Het hermafroditisme verkeert nog steeds in de taboesfeer.

Een dictator die zweert bij een letterlijke interpretatie van de Bijbel is een hel voor de homo's maar ook democratieën kunnen ten prooi worden aan irrationaliteit en aan haat: zoals eerder gezegd stelt een democratie geen andere eisen aan politici dan dat zij verkozen zijn en zij zijn derhalve te duchten als zij aan de macht komen vergezeld van flagrante onwetendheid. De kans dat dit gebeurt neemt zienderogen toe ingevolge de macht van het geld dat politici in het zadel helpt en dat niet zozeer door kennis en kunde wordt verworven maar steeds vaker door onverschrokkenheid, bedrog en misdaad. We weten allang dat de onfortuinlijke combinatie van kapitaal en onverstand de wereld in nood brengt door oorlog en dat zij nu ook via catastrofale milieuschade de aarde aantast en het leven als zodanig.

“Quod non est in scriptis, non est in mundo” (“Wat niet in de [Heilige] Schrift staat, bestaat ook niet in de wereld”): als in de Bijbel geen sprake is van intersexen dan bestaan die ook niet. Het religieuze denken (tenminste als de term 'denken' hier van toepassing kon zijn) is aan het wetenschappelijke tegengesteld: in de religie wordt de werkelijkheid afgeleid uit de Heilige Schrift terwijl de wetenschappen de werkelijkheid beschrijven. De wereld heeft zich in de religie naar de Schrift te voegen, precies zoals zich in het totalitarisme de feiten te voegen hebben naar de opvattingen en de voorschriften van de dictator. Als Stalin beweert dat x percent van alle burgers hem vijandig gezind zijn, dan zullen er x percent opgepakt worden en in kampen verdwijnen (en Stalins handlangers pakken ongeacht wie op om aan hun quota te komen). Als de paus beweert dat er alleen maar mannen en vrouwen bestaan, dan zullen alle mensen die zichzelf in geen van beide categorieën kunnen onderbrengen, ofwel levenslang een obligate rol acteren, ofwel op de een of andere manier opgeruimd worden. In Rusland zijn er geen homo's, aldus Poetin, en als hij net zoals zijn evenknieën in Tsjetsjenië, in Iran en in Afghanistan de doodstraf invoert voor homofilie, dan zal men er inderdaad geen vinden. De irrationaliteit van extreemrechts en die van het religieuze denken zijn verwanten, zij dwingen de feiten om zich aan te passen aan hun eigen ficties die zij voor de waarheid houden. Onze-Lieve-Vrouw is onbevlekt ontvangen, wat betekent dat zij niet besmet is met de erfzonde welke verantwoordelijk is voor onze sterfelijkheid, zodat zij dus onsterfelijk is; het probleem van haar afwezigheid op aarde wordt prompt opgelost met de leer van haar tenhemelopneming en dit feit wordt door een jaarlijkse viering alom ter wereld ook bekrachtigd. Wie niet mee viert en derhalve dit 'feit' ontkent, werd ook hier te lande tot voor kort gestraft met sociale uitsluiting: broodroof of nog erger.

Het racisme, het etnocentrisme en de discriminatie op grond van seksuele geaardheid worden in stand gehouden middels de genoemde irrationaliteit eigen aan kerken en aan dictaturen die op die wijze samenzweren; zij verschuilen zich achter krankzinnige stellingen om even irrationele frustraties en haatgevoelens te kunnen botvieren, wat slechts destructie kan betekenen: zij vernietigen gewoon wie niet passen in hun kraam en Adolf Hitler bracht in vier jaar tijd zowat zes miljoen mensen om - als hij aan de macht gebleven was, kon dat de halve wereldbevolking worden, of negentig percent van de wereldbevolking, zoals in het huidige plan van het soort van gekken die menen dat de wereld overbevolkt is en die het aantal mensen willen terugbrengen totdat het overeenstemt met wat zij zelf in hun grootheidswaan het beste achten. Niet meer mensen dan in hun plan voorzien. Geen andere kleuren dan blank. Uitsluitend heterofiele exemplaren. Geen zieken en gehandicapten. Geen krankzinnigen en derhalve ook geen wilde dansers, geen kretenslagers die zich dichters en musici noemen of dus geen kunstenaars, alleen nog ambtenaren, commerçanten en bedienden die netjes uitvoeren wat wordt opgedragen - wat zeg ik? Alleen nog slaven!

(J.B., 10 augustus 2022)

Over kapitalisme, geloof en schuld

(Nog een ontmoeting met Van Togenbirger)

Wij zagen de heer Van Togenbirger op een bankje in een park nadat berichten gingen circuleren over kerncentrales die met simpele drones en in een mum van tijd tot atoombommen kunnen worden herschapen.

- Mijnheer Van Togenbirger, goedemiddag en hoe gaat het? Niet langer in het... tehuis?

OVT: Hoe gaat het? Neen, neen, neen, zoals u ziet: ik ben ontsnapt, haha! U komt mij beslist iets vragen over het nucleaire gevaar, nietwaar?

- Hoe kunt u het raden!

OVT: Doe gerust, ik heb tijd...

- De dreiging, beste Omsk, van een nucleaire catastrofe: is dat nu een nieuw reëel kwaad of is er geen reden tot paniek?

OVT: Het is waar dat kernenergie een groot probleem is maar dat is niet nieuw en het gevaar heeft diepere oorzaken: investeerders willen die centrales zo lang mogelijk open houden omwille van de winsten en dan wordt berekend hoe groot de kans op lekken is en op gezondheidsschade en nu ook de kans op aanslagen natuurlijk. En dat minpunt wordt dan afgewogen tegen het pluspunt, de winst. Er staat met andere woorden een prijs op een mensenleven, een mensenleven is niet langer onbetaalbaar, de risico's worden berekend en als ze niet al te groot worden geacht, denkt men ze te mogen of te moeten nemen.

- Niets is zonder risico's, toch?

OVT: Daarover gaat het niet. Het gaat erom dat sommige beslissingen, die helemaal niet hoeven genomen te worden maar die men bijvoorbeeld neemt onder economische druk, risico's meebrengen die er voordien niet waren. U weet dat een risico wordt uitgedrukt in percenten, het gaat hier om kansrekening.

- Bijvoorbeeld?

OVT: Stel dat je naar de kliniek moet voor een preventief onderzoek, je moet een proef ondergaan en men informeert je dat daaraan een sterfterisico verbonden is van één pro mille. Je kunt dan wel geloven dat je slechts een klein risico neemt maar de betekenis van dat cijfer is wel ontnuchterend: het zijn niet duizend mensen die elk een verwaarloosbaar risico lopen, neen: de ware betekenis van dat risico is dat er voor elke duizend mensen op wie men een dergelijke proef toepast, één echte dode zal zijn.

- Ja, inderdaad...

OVT: En als deze mensen de proef tien keer in hun leven ondergaan, zal één van elke honderd mensen sterven.

- Ja, dat is zorgwekkend...

OVT: Doen al die mensen de proef jaarlijks en dat is dan bijvoorbeeld vijftig keer in een mensenleven, dan wil dat zeggen dat het testen van elke twintig mensen betaald zal worden met één mensenleven. Dat zou dan preventie heten...

- Dat is zeker ontnuchterend...

OVT: Maar dat is wat die cijfers betekenen. Over borstkanker weet men nu dat preventief onderzoek, dat bestraling met röntgen vereist, de kwaal dikwijls heeft veroorzaakt.

- Ja, dat blijkt een feit.

OVT: Aan dat verschrikkelijke denken in termen van percenten, als het om mensenlevens gaat, en de daaraan inherente opvatting dat risico's sowieso onvermijdelijk of dus noodzakelijk zijn, is men inmiddels al gaan wennen omdat de kapitalistische economie alles in deze termen giet: wij zijn gelijk aan ons economisch rendement, we zijn vervangbaar en de economie staat niet langer ten dienste van de mens maar wel andersom. Het grootste kwaad vandaag ligt daarom in de onwetendheid die erin bestaat dat de mensen maar niet willen begrijpen dat het kapitalisme doodt.

- Is dat dan werkelijk zo?

OVT: Het kapitalisme doodt omdat het de mens in dienst stelt van de economie. Nu weet je dat de economie een werktuig is, een levensmiddel van de mens. De mens ondergeschikt achten aan zijn werktuigen of levensmiddelen en hem daarom daaraan opofferen, is zonder meer krankzinnig. Het gaat hier om een geestesziekte die de mensheid kapotmaakt. Dat is denk ik het allergrootste gevaar vandaag. Dus principieel zijn niet de kerncentrales als zodanig gevaarlijk. Voor een moordenaar zijn principieel alle mogelijke voorwerpen moordwapens en neem je uit bezorgdheid alle voorwerpen uit de wereld weg, dan doodt de moordenaar met de blote vuist.

- Onwetendheid, zegt u?

OVT: Ik ben geen blinde aanhanger van wat men de Verlichting noemt maar onwetendheid op zich is een bijzonder kwaad. Waar men er iets kan aan doen, bijvoorbeeld door het irrationele categoriek af te zweren, is onwetendheid wraakroepend maar dikwijls kan men er niets aan doen en ook die situatie is bijzonder frustrerend.

- Kunt u daarvan een voorbeeld geven?

OVT: Soms is men veroordeeld tot onwetendheid en die vorm van onwetendheid neemt vandaag enorm toe ingevolge het groeiende wantrouwen dat alle menselijk verkeer vergiftigt.

- Wat bedoelt u?

OVT: Men moet op zijn hoede zijn voor bedrog. Bedrog is inherent aan een economie met een kapitalistisch karakter. Als het niet langer de bedoeling is om het goede na te streven van de mensen aan wie men iets verkoopt, dan ziet men hen alleen als middel voor de eigen winstmaximalisatie.

- Een concreet voorbeeld?

OVT: Ik voel me ziek en ik raadpleeg een dokter omdat ik beter wil worden. Maar bij voorbaat moet ik gaan incalculeren dat ik dan niet alleen zijn patiënt zal zijn maar ook zijn klant, begrijpt u? Op zich lijkt dat niet problematisch maar steeds vaker werken die twee elkaar tegen en het is geen sinecure om dan in te schatten of het wel goed is om meteen een dokter te raadplegen.

- Nog concreter?

OVT: Stel dat ik aan slapeloosheid lijd en ik sta op het punt om naar de dokter te gaan. Eerst praat ik met mijn buurman die mij immers ooit vertelde voor dezelfde kwaal een arts te hebben geraadpleegd. Ik vraag hem of zijn probleem nu opgelost is en hij antwoordt mij dat zijn toestand alleen maar is verergerd: hij kreeg immers pillen voorgeschreven. De eerste week sliep hij als een roos. Hij dacht dat hij genezen was, zei hij maar hij merkte algauw dat hij helemaal niet meer sliep als hij geen slaappil nam. Intussen gaat hij maandelijks om een voorschrift en is zijn dosis slaapmiddelen verdubbeld en zo ook de dosis nevenwerkingen. Het slaapprobleem is bovendien teruggekeerd. Hij is er dus niet beter van geworden. Alleen de verkoop van de slaapmiddelen neemt toe, alleen de farmareuzen, die de dokter wel moet vertrouwen, worden er beter van.

-Zeer zeker...

OVT: Maar stel eens dat ik geen raad kan vragen aan mijn buurman, bijvoorbeeld omdat de kwaal niet simpel is. Kan ik elke arts zomaar vertrouwen? Moet ik abstractie maken van het feit dat de farmareuzen op de lijst van de meest winstgevende bedrijven de absolute nummer één zijn, dat zij daar prat op gaan, dat iedereen kan becijferen dat zij alleen maar geld verdienen als er zieken zijn en dat hun omzet recht evenredig is met het aantal zieken en met de ernst en duur van de ziekten? Met andere woorden: moet ik gewoon het feit over het hoofd zien dat de instanties die zieken horen te genezen, financieel baat hebben bij een toename van hun aantal? Moet ik ontkennen dat hebzucht een van onze drijfveren is?

- Het zou struisvogelpolitiek zijn om daarmee geen rekening te houden...

OVT: Inderdaad. En als mijn kwaal levensbedreigend is, wordt kiezen wel bijzonder moeilijk. Komt daarbij dat je als klant ook verplicht wordt tot het maken van een keuze: je arts vraagt je tenslotte om zelf te beslissen of je een of andere behandeling al dan niet wil, en hij doet dat als er risico's aan verbonden zijn, ziet u: men weet met de verantwoordelijkheid geen blijf omdat er geld mee gemoeid is vanwege de verzekeringsinstanties. Ziet u: de schuld belandt in de schoenen van de zwakste.

- Dat lijkt inderdaad het geval.

OVT: Maar dat maakt dat je dus twee keer onwetend bent: een eerste keer omdat je geen arts bent, laat staan een specialist en een tweede keer omdat je niet kunt inschatten hoe groot de kans is op bedrog. Je mag dan nog heel terecht je huisarts vertrouwen: die moet op zijn beurt wel vertrouwen hebben in het hele systeem: de specialisten, de klinieken, de farmacie. Anderzijds kan niemand ontkennen dat dit systeem als zodanig onmisbaar is geworden...

- Als ik het goed begrijp, bestaat onwetendheid dus in twee vormen. Enerzijds kun je bijvoorbeeld als patiënt onwetend zijn omtrent de juiste geneeskundige behandeling maar anderzijds is het ook een vorm van onwetendheid wanneer je je moet afvragen of je de geneeskunde wel kunt vertrouwen?

OVT: Het is verstandig om je onwetendheid te erkennen maar paradoxaal genoeg brengt uitgerekend dit verstandige inzicht je in nauwe schoentjes: je moet je vertrouwen schenken aan een instituut waarover in de jongste decennia menig geleerde heeft moeten concluderen dat het onbetrouwbaar is geworden. Zoals gezegd, als gevolg van een kapitalistische economie.

- Akelig, inderdaad.

OVT: Een mogelijkerwijze nog groter euvel van de kapitalistische economie, alvast in psychologisch opzicht, is dat zij ertoe neigt om de schuld voor haar tekorten, en die zijn niet gering, in de schoenen te schuiven, van haar slachtoffers. En zij ligt zodoende in het verlengde van de natuurwet, the struggle for life, het recht van de sterkste, waar kracht of macht het hoogste goed is en zwakheid een kwaad. Een moraal die de natuur tot voorbeeld stelt en die het goed acht om de natuur een handje te helpen, is fascistisch: Hitler deed dat toen hij besloot om de zwaksten uit te roeien in concentratiekampen.

- Ik zie niet goed in hoe slachtoffers kunnen worden opgezadeld met schuld...

OVT: Een op concurrentie gebaseerde samenleving beloont wie goed presteren maar beschuldigt en straft wie er niet in slagen om met anderen te wedijveren. Winnaars ontvangen veel loon, zij worden beloond omdat zij beschouwd worden als helden, hun naam prijkt bovenaan in de lijsten van de allerrijksten, zij zijn kampioenen. Maar wie arm blijven, worden niet alleen beschouwd als verliezers maar tevens als schuldigen omdat hun prestaties uitblijven en zij derhalve beschouwd worden als een last voor alle anderen. Nota bene: het begrip 'prestatie' wordt hier overigens verengd tot louter financiële prestatie, tot winst dus, zodat uitgerekend de drugsdealer zichzelf mag beschouwen als een van de grootste weldoeners, hij maakt immers veel winst en een hard werkende huismoeder blijft onbetaald. In het Derde Rijk hingen grote affiches in de straten met daarop een zieke in een rolstoel geflankeerd door een arts, met de bijhorende ophitsende tekst: “60.000 Mark kost deze zieke jaarlijks aan de staat en het is uw geld, volksgenoten!” Vandaag is dit fascisme teruggekeerd en blokken grote kranten hier te lande dat de hoge kosten voor de ziekenzorg schade toebrengen aan onze economie! De heilige economie wordt ondermijnd en de schuldigen zijn de zieken, begrijpt u? De mens in dienst van het geld in plaats van andersom. Als u het mij vraagt, schuilt daarin het grootste kwaad.

De kerk doet wat betreft dit kwaad haar duit in het zakje waar zij het schuldcomplex van de zwaksten alleen maar voedt door het kwaad systematisch aan vermeende zonden toe te schrijven. En zij doet dat om de werkelijke oorzaken van het kwaad buiten schot te houden. De werkelijke oorzaken zijn vaak gelegen in het blinde noodlot maar nog veel vaker in uitbuiting. Wat betreft dat laatste: de kerk houdt de uitbuiters een hand boven het hoofd omdat zij een handlanger van de machthebbers is.

- Is dat zo?

OVT: Dat is historisch het geval: de keizer heeft reeds in zijn beginjaren het christendom tot staatsgodsdienst verklaard in ruil voor wederdiensten: de twee zijn sindsdien twee handen op een en dezelfde buik en wel in die mate dat ook hier te lande alle clerici staatsweddes trekken: zij worden betaald met belastinggelden en verkeren aldus in het onvermogen om kritiek te uiten op de staat waarvan wij niet kunnen ontkennen dat alvast haar economische motor aangedreven wordt door iets dat niet bepaald christelijk is, zoals u weet, met name de hebzucht. Als puntje bij paaltje komt, komt loontje om zijn boontje en jagen de zogenaamde herders prompt hun kudde naar het front!

- Dankuwel, Omsk Van Togenbirger.

OVT: Zonder dank. En over het noodlot hebben we het misschien een volgende keer.

- Afgesproken!

(J.B., 8 augustus 2022)

Het racisme rukt weer op

De inmiddels meer dan driehonderd erkende hondenrassen werden bekomen door honden selectief op kenmerken te fokken. Er bestaan ongeveer evenveel paardenrassen en er zijn een tachtigtal kattenrassen. Echter, volgens de hedendaagse wetenschappelijke inzichten bestaan er helemaal geen 'menselijke rassen' binnen de soort van de homo sapiens: de drierassenleer waarin gesteld wordt dat het blanke ras superieur is aan het negroïde en aan het Aziatische is negentiende-eeuws en van de hand van Arthur de Gobineau (1816-1882) en de vijfrassentheorie van 'schedelmeter' Johann Friedrich Blumenbach (1752-1840) is achttiende-eeuws.

Niemand echter kan verhinderen dat politici met die volstrekte onzin uitpakken omdat in een democratie aan politici nu eenmaal geen andere eisen gesteld worden dan dat zij verkozen zijn. Ook negentiende-eeuwse Russische keizers en Europese kolonisatoren zwaaiden gretig met racistische pseudowetenschap die hun immers toeliet om anderen aan zich te onderwerpen en dikwijls kregen zij ook nog de steun van de kerk: Afrikanen werden door de blanke kolonisatoren beschouwd als mensen zonder ziel; vanuit christelijk oogpunt mochten zij derhalve veroordeeld worden tot de slavernij.

Verwijzend naar Blumenbach die meende dat de mens in de Kaukasus ontstaan was en die de Kaukasiërs ook de mooiste mensen vond, beschouwden de nazi's de mensen uit de Kaukasus als superieur. Zo geacht minderwaardige rassen dienden uitgeroeid te worden en in de holocaust werden dan ook zes miljoen 'Lebensunwertigen' omgebracht; het superieure ras daarentegen werd gekweekt, met name in Hitler's 'Lebensborn' - Gobineau had immers bedacht dat rassenvermenging de mens zou doen degenereren.

Het zuivere ras, de stamboom, de afkomst, het nationalisme, blauw bloed: het zijn allemaal excuses waarmee figuren die helemaal niets te betekenen of te bieden hebben - snobs en parvenu's - zich alsnog naar het voorplan pogen te werken. Bij uitstek lui zonder verdiensten beroepen zich op zaken zoals afkomst en ras in hun pogingen om degenen de loef af te steken die zich daarop niet (kunnen of willen) beroepen. Zwaaien met afkomst en ras is even gemeen als kwaadsprekerij omdat de twee handelwijzen te herleiden zijn tot zelfverheerlijking middels de onterechte vernedering van anderen.

Dat politici het ook vandaag nog doen - uitpakken met ras - zegt in de eerste plaats iets over het bedenkelijke niveau van deze intrieste figuren: nooit voorheen in de cultuurgeschiedenis was de combinatie van enerzijds rijkdom en macht en anderzijds onverstand dermate zorgwekkend als in het huidige door het klimaat van het kapitalisme getekende tijdperk. Opportunisme en vriendjespolitiek alom hebben de onbekwaamheid aan de macht gebracht. De onbekwaamheid is het nieuwe normaal geworden en voortaan worden de wetenschappelijkheid en het recht door het narrenkorps naar de verdomhoek verwezen alwaar ze een stille dood sterven ingevolge een letale kwaal die op het mensdom weegt, zijnde de algemene onverschilligheid.

En zo bestaat het dat een Europees staatshoofd vandaag, geruggensteund door de immer schaamteloze kerken, nazistische en racistische praat uitslaat welke aanmeert als een succesvolle boodschap in godbetert de zogenaamde Nieuwe Wereld: de extreemrechtse Victor Orban, goede leerling van de christelijke neonazibende in de abdij van Trisulti, welke zichzelf beschouwt als een leger van 'gladiatoren voor het christendom', krijgt gehoor bij de kapitalisten van Texas die heersen over talloze jaknikkers waaraan zij hun macht danken. Het gepredikte nationalisme en het racisme zijn vormen van snobistisch elitarisme.

Een bijzonder gevaarlijke vorm van elitarisme explodeert vandaag in de bijzonder groteske plannen van zekere burgemeesters en andere vermeende 'volksvertegenwoordigers' die lijden aan de hoger geschetste kwaal welke macht combineert met onverstand en dat uit zich nu ook in de constructie van zogenaamde BIN's of 'burgerinformatienetwerken': formaties van gefrustreerde onwetende en onbekwame vrijwilligers die zich onder de dekmantel van beschermers van de veiligheid straffeloos willen kunnen afreageren op allerlei door henzelf te creëren categorieën van zondebokken waardoor de zwakkeren in de samenleving met quasi legale middelen kunnen worden verdrukt en uitgerangeerd zonder hoop op rechtspraak.

De betrokken politici gaan prat op deze BIN's welke doen denken aan de schrijnende toestanden in het Roemenië van Nicolae Ceaușescu waar drieëndertig jaar na de dood van deze gruwelijke dictator de paranoia quasi onverminderd rondwaart, het alle menselijk verkeer blokkerende wantrouwen in het zog van het nazisme, het stalinisme en het totalitarisme als zodanig. Voor de ongeletterden, die immers allerminst uitgesloten worden van inspraak en macht, hebben sociale analisten zoals Aldous Huxley en George Orwell vruchteloos geleefd en gewerkt en de leeghoofden komen prompt weg met een niet te harden gedoe wars van geschiedenis, cultuur, wet en recht, dat de benaming van leiderschap opeist.

Onder de titel “Mee een oogje in het zeil houden” en met de slogan “samen zorgen we voor veiligheid” publiceert een controlefreak met burgemeesterssjerp in zijn door de burgers betaalde gedrukte periodiek zijn enthousiasme voor de herscholing van zijn onderdanen tot argusogen van zijn politiekorps: “Het is belangrijk dat, als mensen verdachte handelingen of gedragingen vaststellen, ze meteen de politie verwittigen via het nummer 112.”, zo schrijft hij: “ We roepen burgers op om zich mee te engageren in het buurtinformatienetwerk. Wie lid wenst te worden, kan een mail sturen (…). Op die manier is bijna het hele grondgebied van onze gemeente voorzien van een BIN, want ook het BIN Schellebelle, Billegem en De Gilde (Wichelen) bestaan al geruime tijd.” (1)

Wel, wie begaan zijn met het lot van de inwoners van deze boom- en rozenkwekersgemeente kunnen misschien beginnen met het verwittigen van de politie via het nummer 112 van de dagelijkse ongeremde sproei-activiteiten die zich uitstekken over bijna het hele grondgebied van de gemeente: sproei-activiteiten met zware vergiften waaraan alle inwoners, de uiterst gevoelige kinderen incluis, achteloos worden blootgesteld, dag na dag en jaar in jaar uit, en ten gevolge waarvan zij steeds vaker kankers ontwikkelen en overlijden nog vooraleer zij de leeftijd van de volwassenheid hebben bereikt. Kennelijk gebeurt dit zonder dat ook maar iemand het nodig acht om het kwaad aan te klagen bij de politieke verantwoordelijken. Men heeft de mond vol over maffioso die de feitelijke regering uitmaken in Mexico, Colombia of Rusland maar in de eigen straat wordt prompt de andere kant opgekeken als nevelen van vergif over de akkers drijven. Winst als excuus voor de dodenakkers, applaus voor de daders die paraderen met villa's en met dure wagens en ter gelegenheid van de verkiezingen een stem voor de politici die mee-eten van de koek.

Criminelen vertrouwen zich op de omerta. Zij hebben daartoe alle redenen want de straffen van de wetgever kunnen niet tippen aan hun eigen laffe revanches. Talloze jonge mensen worden verkracht, alleen de enkelingen die verzet bieden, hoeven vermoord te worden en zo lijkt de misdaad een uitzonderingstoestand. Veekeurder Karel Van Noppen werd koelbloedig omgebracht omdat hij gewetensvol zijn job deed en weigerde om het gebruik van ziekmakende verboden hormonen over het hoofd te zien: bijna dertig jaar later vertellen ons de opgeblazen runderen in de wei dat de criminele hormonenmaffia onverminderd de plak zwaait.

De onverschilligheid is een nog groter kwaad dan de massamoord: dat zijn de woorden van Primo Levi die de holocaust overleefde maar de onverschilligheid houdt aan ten koste van talloze vaak jonge mensenlevens. We roepen de burgers op om zich mee te engageren en als zij vaststellen dat tractoren gewapend met uitgestrekte sproeifonteinen tonnen vergift over onze akkers verspreiden, onmiddellijk de politie te verwittigen via het nummer 112.

(Jan Bauwens, 6 augustus 2022)

Verwijzingen:

(1) Kenneth Taylor (v.u.), “De warmste gazette” d.d. 3 augustus 2022, pag. 2.

Taiwan

Altijd onvoorspelbaar – zo is de toekomst. En ook nu alle ogen gericht zijn op Rusland dat massaal troepen naar zijn grenzen met Europa stuurt of op de V.S. in twist met Noord-Korea of op Israël en de Palestijnen: na de oorlogszuchtige uitspraken van de Chinese leider Xi Jinping, blijkt plotseling het lot van de wereld af te zullen hangen van dat van het zogenaamde Eiland van Pracht, want dat is de naam die de Portugese ontdekkingsreizigers in 1583 gaven aan het huidige Taiwan dat sinds 1949 de eigenlijke Republiek China herbergt, afgescheiden van het vasteland dat, toen ingepalmd door de communisten, aangeduid wordt als de Volksrepubliek China.
Taiwan beschouwt zichzelf als onafhankelijk van China dat in twee gespleten werd onder invloed van het Russische communisme na de Oktoberrevolutie aldaar in 1917: Mao stichtte met zijn communistische partij gesteund door de Russen de Volksrepubliek China (in 1949) terwijl de anti-communisten met hun nationalistische Republiek China (sinds 1912) en met steun van de V.S. (in 1949) naar het eiland vluchtten en zich daar vestigden als een westers gekleurde democratische partij. (1)
De huidige Chinese communisten beschouwen Taiwan als een afvallige provincie en ze willen die terug, precies zoals Irak zijn voormalige provincie Koeweit terug wilde – wat mislukte – of zoals Rusland aanspraak maakte op de Krim die prompt door Poetin werd heroverd. En als het mogelijk bleek voor de Russen om quasi zonder enige westerse tegenstand de Krim te heroveren vlakbij de Europese grens, hoe zou het dan onmogelijk zijn voor de Chinezen om hun naburige voormalige provincie opnieuw in te palmen, te meer daar zij zo veraf ligt van het westen? Xi Jinping sprak zich enkele dagen geleden daarover uit in niet mis te verstane bewoordingen. De kwestie is alleen dat het Westen de Taiwanezen waarschijnlijk niet zomaar aan hun lot zal overlaten en dat betekent oorlog.
Sinds de Oktoberrevolutie (in 1917, gevolgd door een burgeroorlog die in 1922 uitmondde in de stichting van de USSR) heeft de ganse politieke wereld zich in twee gespleten: een kapitalistisch en een communistisch deel. De kiemen van die strijd lagen in feite al bij de Franse Revolutie (in 1789-1799) of, eerder nog, bij de opstand in Engeland onder Cromwell (met de afschaffing van de monarchie in 1649, welke zich echter herstelde twee jaar na zijn dood – in 1660): dit waren volksopstanden gericht tegen clerus en adel; de communistische revolutie richtte zich weliswaar tegen de Tsaren maar ook en vooral tegen de geldadel – de zogenaamde kapitalisten. Het lelijke kapitalisme dat immers verregaande ongelijkheid brengt, volgt paradoxaal genoeg uit de mooie ideologie van de vrijheid die vertrekt vanuit een (al te) groot (en daarom vaak rampzalig) vertrouwen in het volk. Het communisme verwerpt die ongelijkheid maar kan dat niet doen zonder het vertrouwen in het volk op te geven en de individuele vrijheid aan banden te leggen. Het communisme biedt onderling gelijke doch verknechte enkelingen waar het kapitalisme dreigt te stranden in een rampzalige vrijheid waarvan de milieuverloedering ingevolge ongeremde concurrentie en verkwisting slechts één van de vele exponenten is. Een bijkomend en in zekere zin onvoorzien doch nu alles overschaduwend probleem is dat van de tegenstelling tussen deze twee wereldvisies.
De spanningen tussen China en Taiwan weerspiegelen zich sinds 1949 op het wereldtoneel met betrekking tot de erkenning van hetzij het ene hetzij het andere China, want er moet nu eenmaal een keuze worden gemaakt door elk land dat handelsbetrekkingen wil aanknopen met een van beide. China misprijst landen die Taiwan erkennen en geeft aan dat misprijzen ook uiting door met die landen geen politieke betrekkingen aan te knopen en landen die politieke betrekkingen aanknopen met China, mogen dan weer Taiwan niet in. Zo bijvoorbeeld erkennen de VS Taiwan wél en zij hebben er een ambassade maar bijvoorbeeld België staat op goede voet met het communistische China...
(J.B., 23 maart 2018)
Verwijzingen:
(1) Meer in detail: zie het artikel over China: https://www.bloggen.be/tisallemaiet/archief.php?ID=3062603  of
http://www.bloggen.be/tisallemaiet/archief.php?ID=3062605  

Het pact

Wat je beloofd wordt, is het best denkbare, namelijk het eeuwige leven dat voor zover je je dat kan voorstellen, alleen de goden bezitten. Het is weliswaar geen geschenk maar een belofte. Maar je moet er wel wat voor teruggeven en dat moet je nota bene ook effectief doen: alleen maar de belofte van die teruggave volstaat niet.

Het gaat hier om een heel vreemd pact: je wil wat kopen en je betaalt er ook voor maar je wordt vervolgens wandelen gestuurd met louter de belofte dat je het echt betaalde ook echt zal krijgen. Pruttel je tegen, dan krijg je meteen als antwoord dat niemand je tot die koop verplicht en dat je zelf ook wel weet dat je het niettemin doet omdat hetgeen je wordt beloofd, het best denkbare van alle dingen is.

En de verkoper houdt vol precies zoals de visser volhoudt die geduldig wacht totdat hij een prooi aan de haak heeft. Geduldig en ook vol zelfvertrouwen omdat hij weet dat de vis honger heeft. De vis zal hoe dan ook toehappen omdat die geen andere keuze heeft als hij zijn honger stillen wil.

Volgens sommigen gaat het hier om een valse honger maar het te sluiten pact is allerminst vals: het is een realiteit die zich presenteert aan elke mens. En het gaat hier uiteraard over die bombastische stoet volgestouwd met allerlei groteske irrationaliteiten en aangevoerd door het bonte kraam van de religies.

Het pact dat Faust sluit met de duivel, kennen we maar dit is een gelijkaardige zaak, ofschoon een beetje anders. Faust ruilt het succesvolle leven dat de duivel hem belooft voor zijn eigen ziel. De duivel echter komt zijn belofte na en hij doet dat uiteraard omdat de verkochte ziel al in zijn bezit is - de duivel hoeft alleen te wachten op Faust zijn levenseinde dat er sowieso komt omdat het al een feit is: Faust behoort tot het mensenras dat zich met de erfzonde de sterfelijkheid heeft op de hals gehaald - de dood is onafwendbaar. Maar voor de belofte gedaan door een religie staat niets of niemand borg: wat anders kon pausen en bisschoppen beletten om ons te beliegen dan de hellestraffen die zij zelf verzinnen?

Uit de tijd zijn ze, die opera's der dynastieën, de verkleedpartijen van de clerus met de mijters en de scepters, de hax pax max deus adimax (alias: de hocus-pocus) van het Vaticaan en als ze er niet meer zullen in slagen het exuberante bedrog te camoufleren, straks ook de sector van de farmacie en die der witte schorten. Waar rook is, is vuur en waar geld is, is bedrog. Hoe doen ze het, om na de afslachting van zowat de halve wereld gedurende twintig eeuwen, met een gedoe dat op excuses moet gelijken opnieuw in het gevlei te komen bij de massa? Zij rekenen gewis precies zoals voorheen op het gigantische onverstand waarvan zij tenslotte leven, rijk worden en waardoor zij heersen. Een mensenleven is door de band te kort om erachter te kunnen komen met wie men dan te doen heeft als men geconfronteerd wordt met die met goud gedrapeerde reuzen die zich met toverformules in dode talen een laan banen door het verstomde volk dat bij hun passage prompt een knieval doet.

Twee handen op één buik, zo gaan ze te werk, de staat en de kerk, alvast volgens de ketters die oorspronkelijk katharen waren. Het volk dat wordt gepluimd door graven en baronnen en in deze dagen kennelijk door drugsbaronnen, heeft zijn ellende volgens kardinalen, bisschoppen en pausen niet aan uitbuiting te wijten doch aan eigen zonden. Mea culpa, zegt de massa, van de wijs gebracht door al dat goud en die bombarie, en de slavernij gaat lustig door. Twijfelen aan de woorden van de hoogdravende zotskappen doet men niet want dan verliest men immers meteen het in het pact beloofde en wie deinst daar niet voor terug?

Het kastensysteem in India garandeert de continuering van de ongelijkheid en de macht van de heersende kaste: de onaanraakbaren zijn wat zij zijn door eigen karma of fouten en derhalve treft niemand schuld voor de situatie van een ander. Het hindoeïsme helpt aldus het recht van de sterkte, de volstrekte rechteloosheid of de dictatuur te bestendigen. De slavernij van de slaaf is er door het geweld van zijn uitbuiter maar de religie snoert de mond van de gedupeerde en belaadt prompt het slachtoffer met de schuld. Precies omdat de mensen geloven, geloven ze ook dat ze schuldig zijn en zij durven niet te twijfelen omdat zij, het pact indachtig, de hoop willen behouden op het beloofde goed waarvoor zij met hun geloof betalen. Vele goden, vele religies, variaties op hetzelfde thema.

Het pact is gemeen, het volk wordt voor de gek gehouden, de hoop is ijdel maar kennelijk is het onverstand verblindend genoeg om dat alles te laten voortduren tot in de eeuwigheid: niet omdat mensen nooit tot inzicht zouden komen maar omdat zij sterfelijk zijn en hen derhalve telkenmale pas als bejaarden de schellen van de ogen vallen. Dan komen nieuwe generaties, zo blind als de voorgaande. Als u hier eventjes wilt tekenen?

(J.B., 28 juli 2022)

Het pensioengeld en de Moloch

Afrikanen werken om te leven en hun tijdschema volgt de reële fysieke noden maar sinds het tijdperk dat door Charlie Chaplin wordt bestempeld als 'Modern Times' werd dat allemaal op zijn kop gezet en wel in die mate dat zelfs de werking van onze blaas, maag en darmen zich dient te schikken naar het door elke arbeider te volgen schema: plaspauze om tien uur, schafttijd van twaalf tot kwart na twaalf en na het afklokken om vijf uur mag de vermoeidheid toeslaan - hoe je thuisgeraakt is niet meer de verantwoordelijkheid van je baas, je bent overigens perfect vervangbaar.

De heilige Augustinus van Hippo was een groot filosoof en het behoort tot een van zijn briljantste inzichten dat er een fundamenteel onderscheid bestaat tussen enerzijds dingen die door ons gefabriceerd zijn en anderzijds dingen die geschapen zijn of gegroeid: de boom die voortkomt uit een zaadje en de vogel hoog in de lucht zijn van een heel andere orde dan de verlichtingspaal en het vliegtuig. De mens is van een heel andere orde dan de robot en mensen analyseren en beschrijven zoals men een robot analyseert en beschrijft, is de gigantische vergissing van het zogenaamde micro-reductionisme die nochtans heel wat bekende 'wetenschappers' in zijn greep houdt.

De illusie dat mensen maakbaar zouden zijn en 'verbeterbaar' zoals ook computers dat zijn, is een onverstand dat de mensheid aantast in haar diepste kern en aan de grondslag van dit euvel ligt het zogenaamde darwinisme: het geloof dat de evolutie van het leven ook anders had kunnen verlopen en dat bijgevolg 'wetenschappelijk onderbouwde' menselijke ingrepen daarin, niet alleen verantwoord zijn maar tevens wenselijk. Zelfs als men zou stellen dit waar was, dan zou dit door toedoen van de regerende kapitalistische economie resulteren in de productie van allerlei machinemensen of slaven: mensen quasi zonder eigen hoofd die zich door anderen laten besturen maar die wel beschikken over alle andere gesofisticeerde vermogens van de menselijke fysiek. Nu reeds worden bijvoorbeeld dolfijnen militair ingezet om explosieven snel en doeltreffend naar vijandelijke plekken te transporteren - uiteraard voor eenmalig gebruik.

Kijkt men echter goed om zich heen, dan kan men vaststellen dat nu reeds mensen met een eigen hoofd alleen nog te vinden zijn in wat men 'primitieve gemeenschappen' noemt, zoals de vergeten stammen in het Amazonewoud. Van alle 'beschaafde' (lees: 'geteleviseerde') volkeren hebben de mensen een hoofd dat allang niet meer functioneert als eigen denkkracht maar dat alleen nog dienst doet om gevuld te worden met de imperatieven van wie hen (- ons dus) overheersen: onze gedachten worden ons ingelepeld tijdens onze eerste levenshelft (want zoveel tijd neemt deze gesofisticeerde conditionering in beslag) in het proces van de zogenaamde 'opvoeding' en levenslang via de zogenaamde informatiekanalen zoals de media zichzelf misleidend bestempelen en langs nog een aantal sluikwegen die wij niet meteen kunnen ontdekken omdat zij dermate verfijnd zijn dat ze ons petje te boven gaan. Met de stok van sociale uitsluiting achter de deur, zorgt sociale controle ervoor dat de greep van de macht op de massa reeds dermate gevorderd is dat technologische hoogstandjes zoals de implantaten waarvan niet alleen meer in de sciencefiction sprake is, daar eigenlijk niet veel meer kunnen aan toevoegen.

Het is een enorm misverstand dat implantaten, genetische manipulatie en nog meer van die zaken aan het menselijke vermogen verbeteringen zouden aanbrengen: zij kunnen ons functioneren alleen veranderen door toedoen van het inbouwen van allerlei 'listen' gedirigeerd door derden met het oog op onze instrumentalisering. Vandaag gaat het voorlopig nog grotendeels via de oude weg. Neem nu de pensioenen: wat is de bedoeling van deze heisa?

Enkele jaren geleden werden de (verzwegen) Amerikaanse kernkoppen in Kleine-Brogel vernieuwd met Belgisch geld. Van nog recentere datum is de Belgische aankoop van Amerikaanse gevechtsvliegtuigen waarmee de regering ons in de schuld stak voor nog verschillende decennia. Dat er bespaard moet worden, zal derhalve niemand meer verwonderen en waar er precies bespaard zal worden, is ook niet langer een geheim: zoals altijd zullen de grootste lasten terechtkomen op de schouders van de zwaksten. Zieken- en gehandicaptenzorg, mentaal welzijn en opvoeding kregen het al hard te verduren en ook de wegens hun hogere leeftijd 'nutteloze' burgers delen in de klappen. Er zijn er die zeggen dat de pandemie een poging is geweest om de 'dure oudjes' te laten verdwijnen maar die bleken hoe dan ook taaier dan verwacht en hier te lande kon er op amper twintigduizend pensioentrekkenden worden bespaard. Plan B zou er dan in bestaan dat de pensioenen gewoon worden opgeschort want wie zei ook weer dat de staat geen liefdadigheidsinstelling is?

Die opschorting gebeurt op zijn zachtst gezegd nogal doorzichtig, men doet zelfs geen moeite om het groteske bedrog wat te camoufleren. Vooreerst zullen de grootverdieners en de bezetters van de best betaalde banen worden gespaard: ofschoon het systeem waarbij werk gelijkgesteld wordt met inkomen ervoor gezorgd heeft dat zij de enigen zijn die geld opzij hebben kunnen zetten voor hun oude dag, zal aan hun pensioen niet worden geraakt en kunnen zij bovendien onbeperkt blijven bijverdienen. Degenen echter die op de arbeidsmarkt niet of nauwelijks aan de bak kwamen omdat zij eruit gerangeerd werden door de genoemde, meer agressieve elementen, konden derhalve helemaal niets opzij leggen: men zou verwachten dat voor hen een inkomen voorzien werd om de harde winter van het leven door te kunnen komen maar niets blijkt minder waar: wie geen loon ontvingen voor hun vijfenzestigste, zullen ook na die leeftijd in de kou blijven staan.

Op de vraag wie de ouderlingen zonder pensioen dan in leven zullen houden, luidt prompt het antwoord dat zij niet langer verplicht zullen worden om verder te leven en reeds werd de uitweg van de euthanasie voorbereid door zelfverklaarde 'topartsen' die zich in dezer 'pioniers' noemen. En verder zal uiteraard alles verglijden naar de wantoestanden van de feitelijke bedelarij in het zog van het Amerikaanse neokapitalisme dat om die reden het middeleeuwse pakt met de (overigens onderling sterk verdeelde) religies herwaardeert. Dat komt dan hier op neer dat oudjes zonder pensioen steuntrekkers worden bij de OCMW die op haar beurt de centen zal moeten halen bij de families van de behoeftigen. Aanpassingen van alle wetten ter zake hebben er al voor gezorgd dat via de life-pass en dergelijke verklaringen meer met betrekking tot het levenseinde, zich volstrekt wettelijk een genocide vanjewelste zal kunnen voltrekken, wat dan de redding zal zijn van de huidige economie. En voor het restant van de hulpbehoevenden die dan vermoedelijk nog zeer talrijk zullen zijn, zijn er dus... de kerken.

Ja, wie had dat gedacht, daar komen ze weer achter de hoek kijken, de volksverlakkers met hun leugens over hemel en hel: zij zullen er uiteindelijk voor zorgen dat het neoliberalisme ongestoord zijn gang kan gaan. Rijkelui kunnen dan wat nog overschiet van hun geweten sussen met nu en dan een gulle gift voor de armlastigen en de armen kunnen om den brode bij de kerk terecht. Twee vliegen in één klap: de rijken worden niet langer wettelijk verplicht om bij te dragen aan de armenzorg en zij kunnen die bovendien aftrekbaar maken; de armen op hun beurt zullen in functie van de bevrediging van hun fundamentele behoeften niet langer een recht opeisen (dat hebben zij immers niet meer!) maar zij zullen zoals tamme dieren dat doen, voortaan om eten schooien. Exit de humaniteit; exit de beschaving; exit de mens. En de rode loper voor de nieuwe god, de Moloch.

(J.B., 22 juli 2022)

In sneltempo verovert vandaag de onmens ook de politieke macht

In sneltempo verovert vandaag de onmens ook de politieke macht. Hij wordt verkozen door de massa die niet nadenkt omdat die helemaal niet denken kan. Hij haat zoals de massa haat. Hij voert uit wat de dwingelandij van een joelende menigte hem gebiedt. Hij is de echo van de massa, hij is de massa aan de macht. Hij is de onmens die de mens verplettert met zijn onnadenkend geweld, zijn beestachtige emoties die zichzelf niet kennen maar met vooral zijn haat voor alles wat ook maar enigszins afwijkt van de standaard, de domme standaard, de middenmoot, de replica van één en hetzelfde specimen: de zo misleidend op een mens gelijkende figuur waarvan de hersenen uit het hoofd werden gehaald dat dan werd opgevuld met info uit de supermarkt, eenheidsworst, dat werd geprogrammeerd tot laffe gehoorzaamheid, warempel met het oog op een perfecte perfide moordmachinerie.

De paragraaf hier boven lijkt alleen maar onzin, de werkelijkheid immers overtreft de stoutste fantasie en doet dat uiteraard vooral daar waar de fantasie gekortwiekt wordt, waar kunstenaars worden beschouwd als kunstjesmakers, als mee-eters die niet opbrengen, als overbodig ballast en hun werk als onwerk, tijdverdrijf en prutserij. Edoch met rasse schreden zet het monster zonder kop zijn logge tred voort richting regering, wet en recht om daar alle fijne constructies, destijds met zweet en tranen in elkaar geweven en gevezen, met de veeg van één poot te doen verdwijnen.

Werkgelegenheidsvoorziening is een verantwoordelijkheid van de regering, niet een van de werknemers: werknemers zijn verantwoordelijk voor hun eigen werk, niet voor dat van de regering. De tendens in de huidige pensioenhervormingen gaat in de richting van de bestraffing van uitgerekend degenen aan wie het fundamentele recht op arbeid werd onthouden. Door arbeid als een plicht voor te stellen, wordt verdonkeremaand dat hier een fundamenteel mensenrecht met voeten getreden wordt. De eerste paragraaf van het artikel 23 van de Universele Verklaring van de Rechten van de mens luidt: “Eenieder heeft recht op arbeid, op vrije keuze van beroep, op rechtmatige en gunstige arbeidsvoorwaarden en op bescherming tegen werkloosheid." (1) De eerste paragraaf van artikel 25 luidt: "Eenieder heeft recht op een levensstandaard, die hoog genoeg is voor de gezondheid en het welzijn van zichzelf en zijn gezin, waaronder inbegrepen voeding, kleding, huisvesting en geneeskundige verzorging en de noodzakelijke sociale diensten, alsmede het recht op voorziening in geval van werkloosheid, ziekte, invaliditeit, overlijden van de echtgenoot, ouderdom of een ander gemis aan bestaansmiddelen, ontstaan ten gevolge van omstandigheden onafhankelijk van zijn wil." (1) Zowel het recht op arbeid als dat op voorziening in geval van ouderdom dreigen met zekere uitlatingen over de huidige voorstellen voor een pensioenhervorming ter ziele te gaan en in de plaats komen... het recht op sociale en economische uitsluiting en het recht op discriminatie op grond van leeftijd!

En dan is er nog de dubbele boekhouding, de dubbele tong en de dubbele moraal welke allemaal behoren tot de tactieken van de superbedotters: als zij dan toch de mond vol hebben over 'effectief gewerkte jaren', laten zij dan maar aanvangen met de bestraffing van hun beschermelingen die in ruil voor een stem op de dag van de verkiezingen levenslang een loon opstrijken voor een baan die niet veel meer voorstelt dan de aan- of afwezigheid van haar bekleder in een of ander lokaal van een gebouw behorend tot het ministerie van de door hun corrupte stemmen aan de macht geholpen beschermers. 'Effectief gewerkt', zo klinkt het uit hun scheve kelen, maar zij bedoelen uiteraard 'effectief beloond' want in dit tijdperk der grofste leugens betekent 'werken, 'verloond worden' en wordt onbetaalde slavernij gelijkgesteld met nietsen, wat uiteraard geen recht geeft op pensioen.

Het tart elke vorm van logica maar het is niet aan zijn prestaties - en dat zijn de vruchten van de arbeid - dat een burger wordt beoordeeld in functie van zijn recht op pensioen: in functie van zijn pensioenrechten wordt een burger uitsluitend beoordeeld op zijn beloningen. Van die beloningen wordt immers verondersteld dat zij in evenredigheid zijn met de geleverde prestaties terwijl iedereen weet dat veel vaker het omgekeerde het geval is: zij die het hardst werken, en dat zijn de slaven, de mensen uit de derde en de vierde wereld, de vluchtelingen en de illegalen voor wie geen andere keuze rest dan zich voor een boterham te pletter te werken, uitgerekend zij die het hardst werken houden aan hun hongerloon niets over en van een pensioen is uiteraard geen sprake want op papier bestaan deze mensen zelfs helemaal niet. En de slaven zijn geen uitzonderingen: zij vormen een absolute meerderheid aangezien de westerling zijn levensstandaard in geen geval te danken heeft aan zijn zogenaamde hoogtechnologische cultuur waar hij prat op gaat maar wel aan het labeur van gemiddeld veertig tot vijftig slaven per gepapiereerde (!) burger. Onze politici geven het grif toe: als wij illegaal werk verbieden, dan kost uw bloemkool in de supermarkt niet één maar wel tien euro, zo verontschuldigen zij zich bij jan met de pet die het aandurft om er een opmerking over te maken. Zelf behoren zij tot de grootverdieners, onze politici, en de enige prestatie die van hen verwacht wordt, bestaat erin dat zij door een meerderheid van burgers worden verkozen. Zeg maar door de massa. De massa stemt hen naar de macht op voorwaarde dat zij ook de wensen van de massa inwilligen en dat zijn uiteraard onwensen. Inderdaad, in sneltempo verovert vandaag de onmens ook de politieke macht.

(J.B., 18 juli 2022)

Verwijzingen:

(1) https://www.amnesty.nl/encyclopedie/universele-verklaring-van-de-rechten-van-de-mens-uvrm-volledige-tekst

Aldus sluipt het kwaad de wereld in

De wet van de jungle, het recht van de sterkste of de immoraliteit is onverenigbaar met de ethiek van de naastenliefde maar het feit dat in een oorlog misdadigers, geweldenaars en moordenaars, plotseling 'overwinnaars' kunnen gaan heten, getuigt van het bestaan van de mogelijkheid van een verborgen schrikwekkende metamorfose van de ene gezindheid in de andere.

Verdraagzaamheid is onverenigbaar met onverdraagzaamheid maar de overgang van de eerste naar de laatst genoemde moraal voltrekt zich van zodra de onverdraagzaamheid uit de illegaliteit wordt gehaald doordat onverdraagzame lieden erin geslaagd zijn om een gelijkgezinde aan de macht te brengen.

Macht bestaat waar aan mensen kan verboden worden om te beweren dat de som van één en één gelijk is aan twee omdat macht zich met dwang boven de waarheid plaatst middels haar zeggenschap over leven en dood.

Het nazisme bestond reeds jarenlang voordat Hitler aan de macht kwam: men schaamde zich ervoor om het ook openlijk te belijden totdat de nazi's zelf het voor het zeggen kregen en schaamte voor niets meer nodig was omdat die ingevolge de genoemde machtswisseling niet langer kon leiden tot schande.

De dictatuur is altijd deze van de massa zodat ook democratieën of meerderheidsregeringen er niet vrij van zijn en zo de rechtspraak geschiedt in de openbaarheid, blijft ook zij in handen van de dictator. De rechtspraak en derhalve ook de moraal, wat goed en kwaad zal heten, wat obligaat is en wat 'not done': dat alles wordt opgelegd met de dwang van ongeacht welke wetten en niet door een vermeend geweten, dat immers slechts een resultante van de handhaving van zekere wetten kan zijn.

De overgang van samenhorigheid naar racisme wordt (pas) mogelijk waar de geweldpleging door racisten het geweld overtreft waarmee de wetten gehandhaafd worden die de samenhorigheid waarborgen. Het gevaar van de oorlog bestaat derhalve niet zozeer in het geweld als zodanig maar wel in die specifieke macht welke besloten ligt in het gebruik van geweld, namelijk de macht om goed en kwaad te herdefiniëren. De eerste slachtoffers van het oorlogsgeweld zijn chronologisch gezien weliswaar mensen maar in ontologische zin sneuvelt vooreerst de bestaande ethiek door toedoen van een nieuwe dictatuur waarbij de potentaat zich profileert als niemand minder dan de nieuwe godheid die zijn nieuwe 'tien geboden' oplegt. Het geloof in het objectief bestaan van goed en kwaad gaat in elke oorlog aan het wankelen, waardoor de waarheid als zodanig dreigt te sneuvelen en het bijzonder moeilijk wordt om recht te spreken daar de grond van recht en orde dan verschuift.

Bij de aanvang van de oorlog zal elkeen Napoleon of eender welke dictator veroordelen als een wreedaard maar waar deze massamoordenaar uiteindelijk de titel verovert van 'overwinnaar', worden alras zijn meest verachtelijke wandaden als heldendaden bejubeld. De sterkste is nu eenmaal hij die in de jungle overleeft en niemand zal ontkennen dat deze jungle vandaag alle beschavingen aantast vanuit de huidige (wereld)economie die immers een oorlogszuchtig karakter heeft. Niet zomaar wordt beweerd dat de oorlog het verlengstuk is van de economie en het is daarom van het allergrootste belang dat met het oog op het algemeen welzijn aan de bestaande economie dringende beperkingen worden gesteld: zij blijkt de sluikweg via welke de te vrezen metamorfose van de ene gezindheid in de andere zich voltrekt.

(J.B., 13 juli 2022)

De grens

De wereld is totaal veranderd. Edoch, die verandering zelf is allerminst nieuw: het verleden was een quasi eindeloze herhaling van het soort van transformaties die ook vandaag aan de orde zijn. En de huidige verandering heeft niet zozeer te maken met een vermeende stormachtige ontwikkeling van technologie, zoals al vaker beweerd wordt door hen voor wie de geschiedenis dermate onbekend is dat zij zich blind kijken op het onmiddellijke verleden. Deze herschikking van de kaarten heeft veeleer te maken met de onafwendbare intrede van een (dit keer wereldomvattende) culturele ontwikkelingsfase, (volgens sommigen is er immers nog slechts één cultuur) namelijk de kentering die volgt op elke bloeiperiode, zoals ook in het zog van elke mooie zomer na de oogsttijd en de herfst, de melancholie zijn intrede doet wanneer donkere hemelen de aarde hullen in duisternis en in de verschrikking van de winterkou.

Uiteraard houdt de onderhavige transformatie geen verband met de weerwisselingen die de jaargetijden vergezellen, met de getijden in het zog van de gang van de maan of met de golfbeweging van groei en aftakeling die het leven tekent maar voor wie aannemen dat ook de cultuurgeschiedenis althans voor een deel een organisch karakter heeft, lijkt de opeenvolging van opgang en neergang geenszins een abnormaliteit en zo lag ook de huidige ineenstorting van de beschaving in de lijn van de verwachtingen.

Men zou nu wel eens kunnen denken dat de neergang welke vergezeld gaat met de opkomst van economische recessie, faillissementen, oorlog, honger, vluchtelingenstromen en allerlei kwalen en ziekten, te wijten is aan tekorten maar een angstwekkende paradox maakt dat het tegendeel het geval is: de neergang van de beschaving volgt rechtstreeks uit een teveel aan het goede. Als er al sprake is van een tekort, dan gaat het wel om een tekort aan maat: een teveel van het goede is een groot gebrek dat recht naar de ondergang voert. Alle tafels zijn gedekt met de fijnste spijzen maar de eters worden ziek omdat zij zich bezondigen aan overdaad. Auto's scheppen meer afstanden dan zij kunnen overbruggen; voedsel berooft ons van energie waar wij toestaan dat het ons obees en immobiel maakt; de drang naar de rust welke verwacht wordt van steeds meer bezit, brengt slechts nieuwe lasten en onrust. De perfecte maatschappij waarin niemand nog aan het werk is, teert noodzakelijkerwijze op de meest onmenselijke slavernij. Wij weten dat al het werk gedaan wordt door illegalen die zestien uur per dag aan de slag zijn en die per twintig in garageboxen wonen, zo zeggen onze politici, maar als wij dit niet toestaan, wordt alles tien tot twintig keer duurder. En zo zwijgt iedereen.

Het is eigen aan de kapitalistische economie dat zij haar gewisse ondergang meevoert in de kiem omdat zij gedijt bij de gratie van de eeuwige groei, terwijl de groei begrensd is: de afvalbergen kunnen niet blijven groeien want er is ruimte te weinig; de schade aan het milieu kan niet blijven toenemen want zij maakt steeds meer mensen ziek; de economie van de winstmaximalisatie kan niet blijven duren omdat het principe van zo weinig mogelijk geven en zoveel mogelijk krijgen zichzelf alras de das omdoet en de bandeloze vrijheid met haar concurrentiemaatschappij mondt onafwendbaar uit in monopolievorming en dictatuur. Het is een angstwekkende paradox maar ongeremde vrijheid leidt naar gevangenschap, de bevrediging van alle behoeften creëert nieuwe en niet langer te bevredigen behoeften; de drang naar absolute zekerheid voedt slechts de onwetendheid en de twijfel. Inderdaad, alle leven leidt onherroepelijk naar de dood.

Edoch, allerminst een blind geloof in een hemels hiernamaals kan deze malaise een halt toe roepen: niets is makkelijker maar niets is ook bedrieglijker dan het geloof dat ooit alles wel in orde komt. Alleen het op de lange baan schuiven van het einde, brengt enig soelaas. Wij moeten ons tevreden stellen met de eindigheid omdat wij schepselen zijn en nimmer goden. Goden die de goddelijkheid beloven aan hun schepselen, kunnen slechts producten zijn van onmogelijke wensen van ontevreden creaturen. Indien schepselen ooit goden werden, dan konden zij teruggaan in de tijd, zichzelf scheppen en hun eerste scheppers overboord gooien maar zo kan de werkelijkheid niet in elkaar steken omdat alle mogelijkheden te danken zijn aan het bestaan van onmogelijkheden. Iemand kan zich pas verplaatsen van punt A naar punt B als hij nu niet in punt B is; immers, was hij reeds in punt B, dan ware een verplaatsing daarheen onmogelijk.

De cultuurgeschiedenis is op haar eindpunt beland omdat alles wat een begin heeft, ook een einde moet hebben: begint iets, dan staat het als een paal boven water dat in dat begin reeds het einde besloten ligt. Het is nu eenmaal een van de onmogelijkheden dat er dingen zijn die beginnen en nimmer eindigen. Dat religies maar ook ideologieën en economieën die onzin alsnog aan mensen kunnen slijten, is alleen hieraan te wijten dat mensen in staat zijn om de wens met de wil te verwisselen. Om iets te kunnen willen, moet men eerst weten dat dit ook kan gerealiseerd worden. Wensen daarentegen houden met hun realiseerbaarheid geen rekening: zij behoren tot het rijk van de fantasie en van de dromen, dat alleen begrensd wordt door dat van de nuchtere werkelijkheid. Al het bestaande heeft een grens nodig om zichzelf te kunnen zijn. En aan zijn grens houdt het ook op te bestaan.

(J.B., 12 juli 2022)

'Sympathie'

De gijzeling die volgde op de bankoverval in Stockholm naar welke het stockholmsyndroom genoemd werd, is intussen welhaast een halve eeuw geleden (namelijk d.d. 1973) maar het psychologische verschijnsel dat ermee wordt aangeduid is actueler dan ooit: gegijzelden gaan sympathiseren met hun gijzelnemers waar die absolute macht hebben over hun leven, waarbij de sympathie zelfs omslaat in actieve medewerking met de criminelen en met de bestrijding van hun tegenstanders tot lang na de fysieke bevrijding van de slachtoffers. Onder het juk van een omerta gaan wie misdaden toedekken en verzwijgen, degenen die ze aan het licht pogen te brengen naar het leven staan.

Angst blijkt het uitnemende middel waarmee mensen van hun eigen wil (en dus van hun eigen ik) kunnen worden beroofd om dan de wil uit te voeren van criminelen van wie zij de handlangers worden. Het verschijnsel doet zich voor in vele gedaanten maar het gevaar wordt dikwijls onderschat omdat het zich verschuilt achter onschuldig klinkende benamingen zoals 'invloed' en 'belang'. Het voedt volstrekt onpersoonlijke monsters, onder welke religies, ideologieën en politieke partijen de meest bekende zijn.

Mensen van wie men niets te vrezen heeft, zijn zo goed als onzichtbaar en pas wie een mogelijk gevaar vormen voor het eigen leven, worden opgemerkt, gevolgd, naar de mond gepraat en bejubeld, ook al richten zij alleen maar onheil aan. Soms neemt de hypocrisie waarmee wie zich dan misschien wel niet gegijzeld weten maar dan toch 'onder invloed' staan, afzichtelijke vormen aan die dikwijls heel terecht als lafheid worden gekenschetst. Het uit vermeend persoonlijk gewin quasi kritiekloos gaan aanschurken bij potentaten waarbij de eigen getrouwen het navenante verraad moeten dulden, wekt weerzin bij de buitenstaanders maar kan op pervers begrip rekenen bij wie zich in gelijkaardige opportunistische schuitjes bevinden. En het is de ellende van deze tijd dat de wereld steeds meer geconditioneerd wordt door invloeden, belangen, machten en angsten. De kleinen worden niet meer apert fysiek verorberd door de groteren: zij worden tot 'bondgenoten' gemaakt, waarbij verzwegen wordt dat het gaat om afgedwongen bondgenootschappen of dus om mentale, psychosociale, economische inkapseling met vrijwillige toestemming van de verorberden.

Waar oorlog aan de orde is en het leven van velen letterlijk op het spel komt te staan, klinken de valse noten van wie met tirannieke partijen sympathiseren steeds luider. Selectieve verontwaardiging, vaak de kers op de taart der ongeloofwaardigheid, maakt dat de werkelijkheid onder flagrante leugens bedolven geheel onzichtbaar wordt. Waar anders linkse en rechtse extremen onderling contrasteren, maakt hun tiranniek karakter hen plotseling tot gelijken en zo bejubelen gezaghebbende 'geleerden' in één adem communisten (de nieuwe Mao die zich verrijkt middels kinderarbeid, strafkampen en spreekverbod) en nationalisten (de nieuwe Napoleon die politieke tegenstanders vergiftigt en die in het jaar 2022 prompt Europese buurlanden begint te bombarderen alsook voor racisme veroordeelde partijen) in een poging om de sensoren en de critici van het totalitarisme het vrije woord te ontnemen door hen terecht te wijzen als 'decadent': onder het juk van een omerta gaan wie misdaden toedekken en verzwijgen, degenen die ze aan het licht pogen te brengen naar het leven staan en zoals immer starten deze moordpartijen met ordinaire monddoodmakingen terwijl recht wordt afgevlakt tot louter 'mainstream'.

(J.B., 6 juli 2022)

Gekkenland Utopia

Met de regionalisering van het toekennen van het recht op abortus en vervolgens met het toekennen van voorrang aan de godsdienstvrijheid boven de vrijheid welke steunt op het belangrijkste principe van de Franse Verlichtingsfilosoof Montesquieu (waarmee deze weerwerk wilde bieden aan het despotisme), namelijk de scheiding van kerk en staat, keert katholiek Amerika met rasse schreden terug naar de duisternis van de waanzinnige middeleeuwen.

In wezen gaat het om een zaak welke in feite de kern vormt van het hoofdwerk van de Duits-Belgische filosoof Rudolf Boehm: de ontevredenheid van het schepsel mens met zijn lot als oorzaak van talloze kwalen die de moderne wereld teisteren. (1) Boehm zit hiermee in het vaarwater van onder meer Herbert Marcuse maar de kritiek is uiteraard veel ouder en wij kennen hem vooral van het sprookje van de gebroeders Grimm, getiteld: Von dem Fischer un syner Fru. Het gaat in dezer om het spook der utopieën.

Een ou-topos is een niet bestaande plaats (3) of een utopie. Ruim vijfhonderd jaar geleden, meer bepaald in 1516, gaf de humanist Thomas More Utopia als titel aan zijn hoofdwerk, handelend over de ideale samenleving. Edoch, de ideale samenleving is niet alleen onverwezenlijkbaar (zoals reeds More zelf vermoedde): waar men haar najaagt, resulteert zij in haar tegendeel (het mythische spook van de tegendoelmatigheid!) omdat zij de totale controle over alle burgers vereist en geen tegenstand duldt, wat haar tot een eenpartijstaat maakt zodat zij uitmondt in niets minder dan totalitarisme.

Het communisme is een welbekende utopie, de ideale staat van het nazisme onder Hitler was een utopie, de theocratieën zoals in de Islamitische Staat of in de katholieke keizerrijken zijn utopisch maar ook het kapitalisme met zijn vrijemarkteconomie blijkt een utopie. Allemaal zijn zij dwingelandijen met elk hun eigen concentratiekampen en gevangenissen, hellen en verdoemenissen, uitdraaiend op het tegendeel van wat zij zich hadden gewenst en voorgewend.

Schepsels die hun schepper naar de kroon steken, belanden in een beerput en het weinige dat zij bezaten, verliezen zij uitgerekend omdat zij er geen vrede konden mee nemen - “wie het kleine niet begeert, is het grote niet weerd”. De arme die nochtans genoeg heeft om te bestaan, wenst rijk te worden, wordt daardoor te gierig om te leven en offert aldus ook het weinige dat hij wél bezat, op aan een ijdele droom. De utopie verleidt wie niet tevreden kunnen zijn en straft hen met het tegendeel van wat zij najagen: zij krijgen de droom voor korte tijd doch zij verliezen wat echt was voor immer. De legende van Faust, de droom van het pensioen, de beloften van de wetenschappen, de sprookjes van de godsdiensten, het ene nog gekker dan het andere.

Utopisten met macht dwingen de massa in hun gareel, in de hoop om hun waangedachten te kunnen realiseren. En in die wanen spelen zij uiteraard de eerste viool, zoals de pausen die zichzelf onfeilbaar, zalig en heilig verklaren, de kunstenaars die zichzelf verheerlijken, de wetenschappers die zich 'top' noemen en genieën wanen, de politici die nadat zij door de mand vielen ten aanschouwe van de ganse wereld, maar blijven azen op macht.

In de hoofden van deze simpele geesten zitten allerlei gedaanten van het idée fixe, een heuse geestesziekte welke zo treffend werd in beeld gebracht in de satirische blijspelen van Molière (1622-1673): de mens is volmaakt, zo liegen deze zieken zichzelf voor, en dat hij het alsnog niét is, is slechts te wijten aan een kleine vergissing, echter makkelijk te verhelpen middels een eenvoudig en door hen zelf voorgeschreven recept. Dat het voorschrift onmogelijk uitvoerbaar is, nooit tot voleindiging kan komen, iedereen ongelukkig maakt en uiteindelijk uitdraait op waanzin, chaos, algehele uitputting en vernietiging van de schone aarde: daar hebben de utopisten helemaal geen oren naar want zij zijn een gevaarlijk soort van waanzinnigen, met name: fanatici. Zij zweren bij hun heilige geschriften die elkaar allemaal tegenspreken doch die waar moeten zijn omdat zij dat nu eenmaal wensen.

“Man en vrouw schiep Hij hen”: het is niet zo, de natuur laat zich niet bevelen door de wanen van 'profeten'. Er worden mensen geboren met twee hoofden, zonder hersenen en met meer 'afwijkingen' van 'de norm' dan men voor mogelijk kan houden maar dat is dan maar te wijten aan onze eigen zonden of aan die van onze voorouders, de eerste mensen. Er zijn geen homo's in Rusland, zo zegt Poetin en wij horen het ook Hitler zeggen over zijn ideale Duitsland vol van volmaakte supermensen en verder alle dictators uit de geschiedenis. Zij hebben uiteraard gelijk zolang zij al degenen die niet beantwoorden aan hun gekke maatstaven, oppakken en vergassen of anderszins onzichtbaar maken of ombrengen, overigens samen met al degenen die deze slinkse misdaden aan het licht pogen te brengen: zij worden in stukjes gesneden en met een chemisch product opgelost totdat nog slechts een beetje kalkgruis overschiet dat dan kan worden doorgespoeld in het toilet, zodat zij niet alleen niet meer bestaan maar zodat het op de koop toe uitschijnt dat zij ook nooit hébben bestaan. En uiteraard zijn hun veroordelingen niet van toepassing op zichzelf want voor zichzelf maken zij een uitzondering, Hitler was niet blond en had geen blauwe ogen en de katholieke Amerikaanse opperrechter waarvan hoger sprake is een hertrouwde man maar katholieken weten dat allemaal handig te verantwoorden zoals zij ook een kerkvaderlijke uitleg hebben om bijvoorbeeld oorlog goed te praten, het recht op oorlog - wat zeg ik: de plicht tot oorlog. Vatte wie kan.

(J.B., 28 juni 2022)

Verwijzingen:

(1) Voor een beknopte uiteenzetting van Rudolf Boehms Kritiek der grondslagen van onze tijd, (2) zie de paragrafen 22 tot en met 35 van het hoofdstuk Corona en de heilige zaak in het vijfde deel (eveneens genaamd: Corona en de heilige zaak) van Panopticum Corona, pp. 946-984.

(2) Rudolf Boehm, Kritiek der grondslagen van onze tijd, Het Wereldvenster, Baarn 1977. (Oorspronkelijk: Kritik der Grundlagen des Zeitalters (1973)) in een Nederlandse vertaling door Willy Coolsaet met een taalkundige revisie d.d. 2011 van Guy Quintelier. De integrale tekst van dit werk is beschikbaar op het internet op het volgende adres:

https://www.marxists.org/nederlands/boehm/1977/kritiek/index.htm

(3) De term komt uit het Grieks; daaraan verwant is een eu-topos een goede plaats en een dys-topos een slechte.

Een zoveelste Amerikaanse oorlog

In het spoor van Christoffel Columbus moordden Europese veroveraars op het Amerikaanse continent de autochtone Indiaanse bevolking uit en vervolgens werd het gebied bevolkt met slaven die gedurende vele eeuwen onophoudelijk per schip vanuit Afrika werden aangevoerd om aldaar tot de dood de thee- en katoenplantages van de imperialisten te bevolken en ziedaar het ontstaan van de V.S.

Op enkele van zijn eilanden na werd het land nooit aangevallen omdat het net zoals zijn voornaamste moederland, Engeland, quasi helemaal door zeeën omgeven is. Die bijzondere geografie zorgt dan voor een gevoel van onaantastbaarheid en voor de navenante onverschrokkenheid en agressie, nodig voor de onderwerping van een gigantische overzeese wereld. Naar het model van de British Empire werden de United States of Amerika een onaantastbaar rijk, florerend op de kap van onderworpen gebieden en kolonies, buit gemaakt met de bijzondere oorlogstactiek ons bekend van Julius Caesar: divide et impera - verdeel en heers. Door tweedracht te gaan zaaien op den vreemde en daar dan wapens te leveren aan de partij der bondgenoten, is een nieuw wereldrijk ontstaan dat op het eigen gebied nooit een andere oorlog te verduren kreeg dan een burgeroorlog van eigen makelij.

Rijk werden de wapenleveranciers wel van het beproefde handeltje met weinig risico's voor de eigen ondernemers maar met des te meer slachtoffers in de te veroveren gebieden. En het recept werd eindeloos herhaald in de welbekende reeks van jammerlijke, aanslepende en bloedige conflicten waaronder: Barbarije (1801-1805 en 1815), Canada (1812-1815), China (Tweede Opiumoorlog, 1856-1860), Spanje (1898), Filipijnen (1899-1913), W.O.I (1914-1918), Rusland (1918), W.O.II (1940-1945), Mexico (1946-1948), Korea (1950-1953), Laos (1953-1975), Vietnam (1955-1975), Grenada (1983), Panama (1989-1990), Irak/Koeweit (Golfoorlog, 1990-1991), Mogadishu (Somalië, 1993), Irak (2003-2011) en Waziristan (Afghanistan/Pakistan, 2004).

Dezelfde tactiek wordt vandaag andermaal toegepast voor de ogen van een wereld die zijn geschiedenis blijkbaar vergat. Politici die tot vandaag nooit hoorden over Transnistrië en Moldavië en professoren in de internationale politiek juichen een Europese uitbreiding toe die slechts zal verplichten tot een wereldwijde oorlog van zodra de overjaarse Napoleon uit Moskou één raket afvuurt op wat hij beschouwt als gestolen gronden met een onder invloed van westerse propaganda overgelopen bevolking. Opnieuw zullen de Amerikanen vanuit hun door wereldzeeën beveiligd continent supporteren voor Europeanen die hun laatste euro uitgeven aan oorlogswapentuig geleverd door Uncle Sam en die vervolgens andermaal reusachtige kerkhoven zullen bevolken ten bate van de Far West alwaar dan ongestoord de imperialistische nederzettingen kunnen doorgaan van fabrieken, pretparken en McDonalds.

Uiteraard moet men geen steun verlenen aan een nationalistische gefrustreerde gek en massamoordenaar uit Moskou maar een al even groot kwaad is het om in de val te trappen van de obligate partijdigheid, bekend van de zozeer misleidende slagzin: "Wie niet voor mij is, is tegen mij". De nuance en de diplomatie van het eigen continent blijken aangetast door hetzelfde fanatisme en de oppervlakkigheid die zij voorhouden te bestrijden. Volgens de heer Van Togenbirger die kennelijk niet bang is om vergiftigd te worden, gaat het om een zoveelste Amerikaans conflict uitgevochten met andermans middelen en op andermans territorium.

(J.B., 24 juni 2022)