Het is zondag. De koorfestivalgekte is achter de rug. Gisteren heb ik weer een hoop klanten van verse rijke tomaten voorzien, één euro per kilo voor grote en vier euro voor kerstomaten, rode en gele. Vandaag heb ik een boel werk voor de website van de camping, omdat de foto’s van het festival moeten bewerkt en geplaatst worden. Laten we dan hopen dat het regent. Dan blijf ik binnen en kan ik me beter concentreren op mijn taak. Ondertussen is Bea haar algen aan het drogen en bewerken. Toen ik opstond, werd ik bedwelmd in de aromatische wereld van de mysterieuze algen.
Het is springtij. Onder begeleiding van Bea is een groepje algen gaan zoeken ver in de zee. Hier zie je een foto van het groepje onderweg naar het verste punt in de oceaan. En de oogst mocht rijk genoemd worden. De blijheid valt van de gezichten af te lezen. Het is de week van het koorfestival. Gisteren zagen we het bekende koor Luci Caré met Pierre Figaro als dirigent. Wegens overweldigend succes moesten ze drie bijkomende nummers opvoeren. “Until we meet again” is het hartverwarmend lied, dat in het hoofd blijft nazinderen.
De derde opeenvolgende avond van het koorfestival werd verzorgd door de groep “Côte des Légendes”. Niet minder dan 60 zangers beklommen een speciaal gebouwd podium. Een stuk van Verdi werd begeleid door een man, die zich van hamers en aambeeld bediende. Allen zongen meerstemmig uit volle borst in het Frans en Bretoens. “Kenavo!”, tot volgend jaar!
De drang naar culinaire kennis is hoog. Zelfs vanuit Spanje, Engeland, Duitsland en Vlaanderen komen ze om de Bretoense gerechten aan te leren. Gelukkig dat de camping de logistieke faciliteiten biedt om hotelschool te volgen. Marité doet weer haar best om de koksschool op hoog niveau te houden. Ik ben benieuwd hoe de examens er zullen uitzien. Libenter is een koor uit Aber Wrac’h, Landéda, met 20 mannen, zangers en muzikanten. Ze zijn een prettige club en hadden er gisteren duidelijk weer zin in tijdens hun optreden met zeemansliederen.
De wandeltocht gaat gepaard met het maken van selfies. Selfies verhogen de levenskwaliteit in hoge mate. Daarom worden de verkeersspiegels in Landéda door ons omgedoopt in “selfiespiegels”. Zo krijgen die spullen nog hun nut en een hypermoderne functie. De zon brandt stevig door; het is bijna hoog zomer. Morgen gaat Bea terug algen zoeken in de zee, drie kilometer ver, want het is springtij. Gisteren zijn onze goede vrienden uit Bayreuth aangekomen. We moesten een hele hoop bijpraten. Hier zie je ook nog Angel, het hondje van de campingbaas, de mascotte van de camping.
Niets is gezonder dan een avondlijke voettocht. Je wandelt in een avondzon, je kijkt voortdurend op een afwisseling van taferelen van zonsondergangen, je maakt je hoofd leeg en je ganse lichaam maakt zich klaar voor de nachtrust. Zo zijn we naar Aber Benoit gestapt in een stralende zon. De eerste foto is de oude wasplaats, toen er nog geen Miele of Bauknecht bestonden.
Er lopen hier gasten rond met hun blik geconcentreerd op de smartphone om de buienradar te lezen. Erg grappig dat mensen niet meer naar de horizon turen, de wolken bekijken en de wind aanvoelen. . Meeleven met de natuur is vreemd geworden. Mist hangt in dikke slierten over de Aber Wrac’h. Hoog tijd voor een wandeltrip door de mistsluiers. En ik plaats hier ook nog een foto van een typisch Bretoense taart, zo geliefd door mijn schoonzus.
