Idyllisch zijn de kapel “Notre Dame du Traon” van Plouguerneau en de brug van Paluden over de Aber Wrac’h. Kapel en brug liggen niet ver van elkaar. De kapel is van de 16e eeuw. In de Aber Wrac’h liggen schuiten, waarmee oesters opgehaald worden. Paluden is ook een van de commerciële centra voor de “fruits de mer”. Iedereen komt me feliciteren met de vooruitgang van de Belgen in het voetbalspel. Ik weet van toeten en blazen, omdat heel dat hypercommerciële balgetrap me geen fluit interesseert. Ik ga toch mijn best eens moeten doen om enige vorm van notie of kennis op te brengen voor de wonderlijke prestaties van het moderne “brood en spelen”.
Er heerst vlijt op ons perceel. De vrouwen zetten zich aan het werk en de mannen turen naar de horizon. Gisteravond konden we weer naar een gratis concert. Deze keer waren er twee groepen. Het lokale dameskoortje “Kanteda” van Landéda presenteerde haar tweede optreden. Dan was Mathieu Le Donge aan de beurt. Een mengeling van Franse chansons denderde door de te kleine zaal. Pianist Marco en zanger-gitarist Mathieu deden hun best om de sfeer erin te brengen.
Het ochtendgloren zet zich in met volle glorie. Het wordt een zonnige dag en er zullen nog vele volgen. We zetten ons schrap. We zitten aan de langste dag. Mijn totem, varken met algen, wordt naar de zee meegedragen en wordt bejubeld. De oogst van de vrouwenarbeid van gisteren wordt genuttigd. Het is zonnewende!
De ochtendmist trekt over de zee. Er valt wat vocht uit de lucht. Het zijn heerlijke momenten om nooit te vergeten. Ik tuur de horizon af en zie de natuur op zijn best. De beteuterde toeristen lopen al klagend rond met hun smartphone. De zon is aangekondigd, en wil maar niet komen. Geduld is een schone deugd, jongens! De natuur laat zich niet bepalen door apps. Dan breekt de zon door en brandt op de tere huid. Slierten nevel (brûme) dwalen over camping en zee, de ganse dag lang. Je voelt het verschil tussen warm en fris. Bea, Elisabeth en Kristine zijn in zee getrokken. Om een maaltijd voor de echtgenoten te bereiden, moet er gewerkt worden. Bijna verzwolgen de drie in de mistvlagen. Volgende keer zetten ze een mijnwerkershelm met lamp op hun kop.
Het ochtendritueel op camping Les Abers is een vaste waarde. Om tien voor acht begeef ik mij naar de frontzijde van de camping, alwaar ik de receptie vind. Een paar meter verder staat een winkeltje, dat open is van 8 tot 10. Het dagelijks brood wordt er afgehaald. Fritz, Bob en ikzelf zijn steevast de eerste klanten. Bea heeft vandaag een “Flammenkuche” gemaakt, een kruising van een quiche en pizza, die vooral in de Elzas en Vogezen gegeten wordt. Onze buren waren proefkonijnen.
Gisteren was het een dag, die vol zat met administratief werk. Een mens moet af en toe zijn zaken op orde houden. Thuis moet er een aanpassing gebeuren aan de energielevering. Er moeten papieren ondertekend worden. Gelukkig is er hier een Duitse vriend met een printer. Dan moet er een grote omslag naar “la Poste” in Lannilis. Mijn belastingaangifte is al in orde, dank zij “Tax on web”. En zo is de dag rap gevuld met administratieve beslommeringen. Als ontspanning speelden we een partij “jeu de boules”. De overwinning zat er bijna aan te komen, maar door tegenwind en een verdwaald kiezelsteentje raakte het laatste puntje helaas zoek. Volgende keer beter!
Hollanders en algen. Bea was met een groepje in zee getrokken om eetbare algen te plukken. Ze heeft de techniek van een Bretoense gids geleerd. In het groepje zat een Nederlands koppel met een stijl van ernstige communicatie, eigen aan sommige Nederlanders. De aanwijzingen van Bea waren voor hen nutteloos en ze gingen er lustig op los, beter wetend dan de Franse visserslui. Hun kennis was veel te groot. Zo kwamen ze terug met drek en oneetbaar spul. Ik weet dat Bea zorg draagt voor het spoelen en drogen. Voor de Hollanders was dat niet nodig. De natte algen werden meteen in een plastic zak gestoken. Zo gingen ze naar huis met een stinkende verrotte boel vol schimmel. Als ze morgen of overmorgen thuiskomen, zullen ze een drek ontdekken met de geur van een beerput. Ze wisten het toch beter, Hollanders op zijn best! Gelukkig zijn de meeste Nederlanders hier van een andere gedachte, echt sociaal en met een flinke dosis humor.
