Nu er toch weinig nieuws te rapen valt, geef ik een lesje aardrijkskunde. We zitten in Bretagne, in het departement Finistère (het einde van de wereld), in het gebied dat “Les Abers” wordt genoemd. Les Abers is ongeveer zo groot als het Waasland. Een “aber” is een inham die de zee neemt in het land, dus geen rivier of estuarium, want er is geen bron. Het is de zee die het land inwaarts trekt. Er zijn drie abers: de Aber Ildut, de Aber Benoît en de Aber Wrac’h. Ildut is de meest zuidelijke en behoort eigenlijk niet tot het “abergebied”. Foto’s van de Aber Wrac’h heb je al gezien en Aber Benoit zie in de foto’s hierbij en je zal er nog veel meer zien. Industrie in les Abers is er nauwelijks. Er staat geen enkele fabrieksschoorsteen en er zijn geen industriële gebouwen, zoals wij die in Vlaanderen kennen. Als er al sprake is van enige industrie, dan gaat dit over de verwerking van de algen, die in de zee gewonnen worden. Met een “skoubidou”, een soort metalen spin, worden de algen opgevangen, zoals wij spaghetti eten met lepel en vork. Algen worden verwerkt tot dierenvoeding, cosmetica en voedingssupplementen. Tewerkstelling in Les Abers is een rariteit, want buiten kleine zelfstandigen en lokale ambtenarij is er nauwelijks iets, al zie je hierbij een foto van de oesterbanken. Les Abers is dus voornamelijk een woongebied, waar vele inwoners zich voor het werk verplaatsen naar Brest. Brest is een grootstad, maar niet de hoofdstad van het departement Finistère, om politieke redenen. De lucht is hier zuiver in de Abers en in de dorpen is het vredig slapen, omdat er nergens fabrieksgeluiden of rookwalmen zijn. Er is geen uitgaansleven en enkel de visrestaurantjes trekken toeristen aan met hun vaste menu’s.