Een lieve dame deed me een mailtje met de vraag: Waar vind je de mooie fotos op je blog? Zijn die hier getrokken? Zijn die gedichtjes van jou?
Een beetje stuntelige vragen, doch heel vriendelijk gesteld.
Als geboren naïeveling verraste het me dat er mensen zijn die interesse betonen voor oorsprong en omgeving van wat ik invoeg op mijn blog.
Als welopgevoede jongeman beantwoorde ik uiteraard het mailtje.
Weliswaar met een humoristische ondertoon, doch correct.
Om eventueel andere geïnteresseerden te genoegen, graag deze beknopte verwijzing: de fotos zijn eigen kiekjes, doorgaans gefotografeerd in de Belgische Ardennen, en tijdens mijn buitenlandse reizen in Frankrijk, Spanje en Italië.
De gedichtjes en filosofische bedenkingen zijn eigen werkjes. Trouwens, al wat ik schrijf bedenk ikzelf, wat niet uitsluit dat ik soms tracht inspiratie op te doen door gebeurtenissen die me nauw aan het hart liggen, of naar aanleiding van werken van geëerde letterkundigen en wetenschappers. Inspiratie zoek ik ook regelmatig op bij mensen die niet door het noodlot gespaard bleven. Ik heb namelijk de neiging me te interesseren aan mensen waar doorgaans weinig aandacht aan besteed wordt. Bijvoorbeeld uitgestotene van de maatschappij, waarbij o.a.: Landlopers, aan hun lot overgelaten jongeren, ex-gevangenen, wanhopigen enz. Kortom, mensen die nood hebben aan een opbeurend gesprek en zich niet te min voelen hun belevenissen uitvoerig te vertellen.
Mijn gedichtjes steunen ook deels op eigen ervaringen. Het zijn uiteraard geen meesterwerken, maar het plezier ze te schrijven vult dat gemis op met veel vreugde.
Dat was het dan. Hopelijk doe ik hiermee sommigen plezier en behoud ik het genoegen van vele bezoekjes te mogen blijven genieten.
In een leven kan een mens dikwijls verliefd worden. Dat kan variëren tussen kalverliefde en intens verliefd worden. Ik weet niet hoe het met jou gesteld is, maar mij is dat meermaals overkomen. Doch, niettegenstaande elke keer dat ik verliefd werd het gemeend was, blijft er één liefde bovenuit steken: de vrouw van mijn leven! Helaas voelde ik dat pas sterk aan toen ik haar door eigen domheid verspeelde. Hoewel ik vrees dat gedane zaken zelden keer krijgen wijde ik er niettemin toch onderstaand gedichtje aan.
Staat er een grens op liefde als de jaren beginnen door te wegen? Ik geloof het niet. Van zodra ik even wegdoezel in het verleden word mijn hart opnieuw beroerd door het verlangen haar in mijn armen te nemen zoals weleer. Een intens gelukkig gevoel, maar, al klinkt het paradoxaal, ook een heel triest gevoel door het besef dat wat ooit was, nooit meer zal zijn.
Ik ben Firmin
Ik ben een man en woon in Bastogne (Bastenaken) (België) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 11/09/1945 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, schrijven, wandelen, vrijwilligerswerk.
Ik hou van de natuur en neem elke gelegenheid te baat om er op uit te trekken. Mijn belangstelling gaat ook uit naar de ervaring van mensen die, om de een of andere reden, in de knoei geraakten.
