Het is niet altijd gemakkelijkte zijn - en te blijven - wie je bent.
Wil je de kerk in het dorp houden is het je dikwijls aangeraden de ander naar de mond te spreken en te doen alsof. Natuurlijk is dat een beetje hypocriet, maar wat wil je, we leven nu immers in een maatschappij die ons bitter weinig alternatieven aanbied. Uiteraard sluit het niet uit dat je kan neerpennen wat je met woorden niet gezegd krijgt.
Vandaar dit korte gedichtje.
IK BEN WIE IK BEN
Ik ben wie ik ben .
Broer van mijn broers
Broer van mijn zussen
Vader van mijn kinderen
Kind van dezelfde ouders
Hetzelfde bloed in een ander lichaam
Ik zoek geen familie, ik ben familie
Ik zoek geen vrienden, ik ben een vriend
Ik zoek geen vriendschap, ik geef vriendschap
Ik ben wie ik ben, en niet hij die je achter me zoekt
Over vriendschap worden er veel lovende woorden geschreven. Zou het allemaal echt zijn zoals met de pen beschreven, zou de wereld een paradijs zijn met haast niets anders dan engeltjes. Ik heb er andere gedachten over. Uiteraard hecht ik enorm veel belang aan vriendschap, maar opgedane ervaringen hebben me wat dat betreft zeer sceptisch gemaakt. Van daaruit onderstaan gedicht.
INGEBEELDE VRIENDEN
Ik vroeg niet veel, geen wederdienst noch erkentenis.
Een vriendelijk woord volstond als bedankenis.
Was het nodig, stond ik steeds klaar om te helpen,
mijn vrienden hun problemen door dik en dun te verhelpen.
Arm of rijk, van lage of hoge stand,
een vriend reik je steeds de hand.
Het was een principe dat ik hoog aansloeg,
met fierheid hoog in mijn vaandel droeg.
Schaamte noch vernedering konden me deren,
mijn vrienden tegen laster te verweren.
Thans heb ik duidelijk begrepen,
wat ik al jaren lang had moeten weten,
dat vriendschap slechts een vaag begrip is,
opgevuld met mooie woorden zonder betekenis.
Zulke vrienden zijn gewoon een illusie,
ontsproten aan de pen zonder verdere discussie.
De werkelijkheid is minder mooi, minder evident.
Trouwe vrienden zijn zelden gekend.
Ja, als alles op wieltjes loopt zijn er geen zorgen,
en blijft de vermeende vriendschap vredig opgeborgen.
Komt echter de nood aan de man dan wordt het andere koek,
en ben je soms dagen en weken lang op zoek.
Op zoek naar die ene vriend waarop je had geteld,
in wie je jouw vertrouwen had gesteld.
Neen, ik heb het hier niet over hulp bij de verhuis,
of over financiële probleempjes bij je thuis.
Die vrienden zijn er wel te vinden,
althans, voor zover ze zich aan niets hoeven te binden.
Maar wat gezongen als je in een diepe zit,
als je moreel wordt gekraakt tot in het zenit,
als oneer onterecht over je hoofd wordt uitgegooid,
als roddel lasterlijk op de stoep wordt uitgestrooid?
Vindt je dan ook nog die trouwe vrienden naast je staan?
Die zogezegde echte vrienden die voor jou door een vuur gaan?
Vrienden die niet te verlegen zijn om schaamte en trots te negeren
en bereidt zijn te bewijzen hoeveel ze je waarderen?
Of blijven enkel zij over, deze van de vele mooie woorden,
geschreven in alle talen, verspreid in alle oorden?
Zij, die vrienden van de zorgeloze dagen,
te zelfbehouden om je te helpen, hun eer erop te gewagen!
Dergelijke vrienden vindt je op elke hoek van de straat,
bij hen kom je welgelegen, kom je nooit te laat.
Helaas, de waarheid komt soms dodelijk zwaar aan.
Alleen echte vrienden, blijven in alle omstandigheden naast je staan.
Ik kan er nu om huilen, ik was een aartsdomme vent,
gedacht te hebben zulke vrienden te hebben gekend.
Ik ben Firmin
Ik ben een man en woon in Bastogne (Bastenaken) (België) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 11/09/1945 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, schrijven, wandelen, vrijwilligerswerk.
Ik hou van de natuur en neem elke gelegenheid te baat om er op uit te trekken. Mijn belangstelling gaat ook uit naar de ervaring van mensen die, om de een of andere reden, in de knoei geraakten.
