Met schoonheid kan men alle kanten uit. Wie of wat schoon is voor de enen, kan minder in de smaak vallen van de anderen. Schoonheid is echter zeer relatief. Met een paar rijmpjes gaf ik er een eigen versie aan.
De onwetendheid van de jeugd is onschuldig. Als kind, als opgroeiende teenager, en zelfs aan het begin van onze volwassenheid beelden we ons allerlei dingen in die zelden worden bereikt in ons verder levensbestaan. Gaat het niet zoals we ons voorgenomen hadden beloven we stellig daar verandering in te brengen. Meestal zonder resultaat. Je kan het zowat vergelijken met de loze beloftes die we ons jaarlijks opleggen bij de overschakeling van oud naar nieuw. Hoeveel rokers zweren niet bij hoog en laag bij aanvang van het nieuwe jaar te stoppen met roken? Hoeveel mensen beweren niet bij oudejaarsavond hun uitgaven drastisch te zullen verminderen? Zelfs weinigen slagen er daadwerkelijk in hun goede voornemens waar te maken. Zelf overliep ik mijn leven, en ondanks ik meestal erin slaagde een wending ten goede te geven aan mijn levensweg stel ik vast dat mijn inspanningen me bitter weinig respect hebben opgebracht. Vandaar onderstaand gedichtje.
DOOR DE JAREN HEEN
Ik was er 20, en zou de wereld verslaan,
alle wegen zouden voor me opengaan.
Ik zou gaan trouwen,
een nestje bouwen.
Carrière maken, succes nastreven,
een gelukkige toekomst beleven.
Ik werd er 30, vele dromen al vervlogen,
weinige wensen uitgekomen.
Luchtkastelen bouwen,
zoeken naar zelfvertrouwen.
In tweestrijd met de realiteit,
geen oog voor de werkelijkheid.
Aan mijn 40, nog altijd niet geleerd
had zowat van alles geprobeerd.
Mezelf voorgelogen,
mezelf bedrogen.
Vrienden werden schaars, familie werd vergeten,
niet luisterend naar mijn geweten.
Aan mijn 50, had ik begrepen, zou het veranderen,
zocht mijn fouten niet meer bij anderen.
Een knagend geweten,
waarden te zijn vergeten.
Verbittering maakte plaats voor liefde, domheid voor wijsheid.
Een nieuw mens was geboren, een hart vol blijheid.
Echte liefde is onsterfelijk! Wie het daar niet mee eens is, heeft nog nooit echt lief gehad. Wie dolverliefd is verondersteld dat deze liefde wederkerig is, en dat er hem of haar niets kan overkomen. Het kan aldus gebeuren dat je te laat gaat beseffen dat de liefde die je voor hem of haar voelt slechts eenzijdig is, met als gevolg dat je er onnoemelijk zwaar gaat om lijden. Uit deze gevoelens is onderstaand gedichtje ontstaan.
NAÏEF
In de fout gaan, en toch ontzettend liefhebben
Even haar vergeten, je zinnen op wat anders zetten
Geen aandacht aan haar schenken als ze zit te zeuren
Denken, ze houdt van me, er kan me niets gebeuren
Zomaar onooglijke dingen waar je niet bij stil staat
Dagelijkse dingen die niemand schaadt
Je denkt, een zonde is het niet, ze heeft me immers lief
Een gedachte in onschuld, maar o zo naïef!
Te laat ga je beseffen hoe onecht en broos haar liefde is
Slechts opgebouwd met mooie woorden zonder betekenis
Zelfvoldoening en zelfbehoud, de drijfveer van haar bestaan
Ik ben Firmin
Ik ben een man en woon in Bastogne (Bastenaken) (België) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 11/09/1945 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, schrijven, wandelen, vrijwilligerswerk.
Ik hou van de natuur en neem elke gelegenheid te baat om er op uit te trekken. Mijn belangstelling gaat ook uit naar de ervaring van mensen die, om de een of andere reden, in de knoei geraakten.
