Als ik door de blogs wandel valt het me op hoeveel gedichtjes, gezegden en spreuken er geschreven worden over vriendschap. Daarentegen wordt er heel wat minder aandacht besteed aan de liefde. Nochtans staan we nergens zonder liefde. Zelfs vriendschap, is een zekere vorm van liefde.
Wie niet van de ander houdt kan geen vriendschap geven, noch vriendschap verwachten! Wie zijn hart niet blootlegt verstikt de liefde!
Mijn interpretatie, van hoe ik de liefde aanvoel, vindt je in onderstaand gedichtje.
Haat en wraak, zijn zowat de laagst bij de grond zijnde negatieve eigenschappen van de mens. In dat rijtje hoort ook nog roddel, laster en jalousie bij. Over die drie gemene ondeugden schrijf ik later nog wel iets. Voor vandaag hou ik het bij het schrijven van een paar korte gedichtjes over de eerste twee, dus haat en wraak.
Ik weet niet hoe het met jou gesteld is, doch zelf ben ik er niet zo scheutig op elke dag ergens een nieuw rimpeltje te zien opduiken. Nu ja, een man heeft er minder last van dan een vrouw, maar het is ook voor hem een teken dat de beste jaren achter de rug liggen. Om mijn vrees, op weg te zijn naar de eeuwige velden wat te milderen, heb ik getracht een positief gedichtje te schrijven over oud worden.
OUD WORDEN
Iedereen wil lang leven,
maar niemand wil oud worden.
Nochtans is oud worden mooi
als men het kan beleven!
Als bij toeval passeert Pietje-de-dood,
leeftijd speelt bij hem geen rol.
Ben je jong, oud, mooi of lelijk,
ergens wacht zijn sikkel je op.
De jeugd is voortdurend in beweging,
maar ze zaait slechts wind.
Haar hart is steeds op zoek,
lopend achter luchtkastelen.
Bejaarden lopen traag, heel traag.
Ze weten de tijd te waarderen.
Rimpels kunnen hen niet deren,
want hun hart heeft rust gevonden.
Wees niet bang om oud te worden
Wees eerder bang van misleiding
Bang van verkeerd te oordelen
Bang verkeerd beoordeeld te worden
Pietje-de-dood, heeft me tot op heden gespaard,
ongeacht wat ik deed in goed of kwaad.
Een vriendelijk woord volstaat om nieuwe moed te rapen,
om oud te worden, en mijn rimpels met een glimlach te aanvaarden.
Op het fotoblog van Jasmijn2, las ik het volgende:
Geluk is heel gewoon als je er oog voor hebt!
Inderdaad, geluk is heel gewoon als je er oog voor hebt. Maar dat korte zinnetje houdt veel meer in dan deze enkele woorden laten vermoeden.
Waar je oog voor hebt, daar ga je voor! Geluk ligt niet voor het rapen. Geluk wordt verdiend. Je dwingt het af! Het is een eeuwige strijd tegen jezelf. Geluk beleef je niet alleen. Het is een zoektocht naar vrede en begrip, in goede en kwade tijden. Pas als deze voldaanheid wordt bereikt, kan men gewag maken van geluk, en kan dat gevoel openbloeien tot iets mooi!
Meestal gaan we ervan uit dat zelfgenoegen voldoende is om zich gelukkig te voelen. Dat is verkeerd! Tenzij men alleen door het leven gaat, en dan nog!
Er is wel altijd iemand of iets dat je stoort, of zorgen berokkent, om je compleet gelukkig te voelen.
Denk daarbij bijvoorbeeld aan meningsverschillen met je vrienden, kennissen, je geburen en eventueel je kinderen. Maar bovenal aan je partner (als die er is).
Het betrachten van een goede verstandhouding met je partner is de voornaamste factor om geluk na te streven. En dat is niet zo gemakkelijk!
Twee mensen vormen twee karakters, al dan niet sterk van elkaar afwijkend. De kunst is, op het juiste moment water bij de wijn te doen. Met andere woorden; het wegcijferen van je eigen ik als dat noodzakelijk blijkt om beiders belangen te dienen. Dat is niet zo evident als het lijkt. Hoogmoed, ijdelheid, jaloezie of zelfingenomenheid zijn daarbij dikwijls spelbrekers die een struikelblok vormen om tot eensgezindheid te raken
Ik kan zo nog een tijdje doorgaan, doch ik denk dat een aandachtig lezer voldoende argumenten onder de ogen heeft gekregen om te beseffendat geluk heel erg relatief is, en niet zo heel gewoon als je er enkel oog voor hebt!
Hoe dikwijls hebben we het niet over die goede oude tijd? Maar was dat ook zo? Ik heb er sterk mijn twijfels over! Ja, de mensen waren toen behulpzamer en doorgaans vriendelijker, en zelf stelden we ons tevreden met heel wat minder dan de dag van heden. Dat laatste vooral omdat er geen alternatieven voor handen waren. Maar goed overwogen, al bij al hebben we het thans toch voor een stuk beter. Wie daar niet akkoord mee gaat, zal ook wel zijn gelijk halen.
Mijn mening schreef ik hieronder in een gedichtje.
DIE GOEDE OUDE TIJD
Die goeie oude tijd, t wordt wel eens meer gezegd,
en uitvoerig aan onze kinderen uitgelegd.
Dat er ook toen honger werd geleden,
en naar vrede werd gesnakt in onze gebeden,
zijn we blijkbaar vergeten,
of willen het niet meer weten.
Ja, er werden minder kredieten aangegaan,
en bij luxe werd er minder stilgestaan,
maar gelukkiger waren we er niet om,
en om te cijferen waren we meestal te dom.
Vergeleken met het hedendaagse leven,
was schoolgaan niet aan iedereen gegeven.
Voor velen was het aan hun twaalf uit werken gaan,
en van klokslag vijf tot savonds laat op de akker staan.
Voor stedelingen, een beetje minder gesleur,
maar ook voor hen was het verre van rozengeur.
Vele ziektes en vroegtijdige sterfgevallen,
slikken van medicamenten die waren vervallen.
Een hedendaagse simpele operatie,
indertijd biddend tot God om zijn gratie.
Ja, die goeie oude tijd, t is maar hoe je bekijkt,
in welke mate het jouw geest verrijkt.
Het verschil tussen notabelen en het gewone volk,
was zo groot als de afstand tussen de aarde en een wolk.
De schoolmeester, de huisdokter en de dorpspastoor,
daar moest je de hoed voor afdoen in koor.
Zij hadden het voor het zeggen, punt aan de lijn.
Stilzwijgen was geboden, wou je niet de dupe zijn.
Middenklasse bestond er amper, er was geen vergelijk,
met een cent op zak was je al de koning te rijk.
Ja, er waren minder inbraken en minder vandalisme op straat,
maar wat viel er te stelen dat je rijker maakt?
Die goeie oude tijd, een beetje folklore,
een beetje melancholie rond de kerktoren.
Meer is het niet, meer valt er niet van te maken.
Wat was, dat was, nu moet ik nog een eindje verder zien te raken!
Niet elke dag zit het je mee. Soms kan het echt zodanig tegenzitten dat je er depressief bij wordt. Bedenk dan even dat je er niet alleen voor staat. En zelfs al heb je niemand, het leven heeft zoveel moois te bieden. Zoveel dingen waar we aan voorbij gaan zonder te beseffen hoeveel geestelijke rijkdom ze voor ons inhouden!
Met schoonheid kan men alle kanten uit. Wie of wat schoon is voor de enen, kan minder in de smaak vallen van de anderen. Schoonheid is echter zeer relatief. Met een paar rijmpjes gaf ik er een eigen versie aan.
De onwetendheid van de jeugd is onschuldig. Als kind, als opgroeiende teenager, en zelfs aan het begin van onze volwassenheid beelden we ons allerlei dingen in die zelden worden bereikt in ons verder levensbestaan. Gaat het niet zoals we ons voorgenomen hadden beloven we stellig daar verandering in te brengen. Meestal zonder resultaat. Je kan het zowat vergelijken met de loze beloftes die we ons jaarlijks opleggen bij de overschakeling van oud naar nieuw. Hoeveel rokers zweren niet bij hoog en laag bij aanvang van het nieuwe jaar te stoppen met roken? Hoeveel mensen beweren niet bij oudejaarsavond hun uitgaven drastisch te zullen verminderen? Zelfs weinigen slagen er daadwerkelijk in hun goede voornemens waar te maken. Zelf overliep ik mijn leven, en ondanks ik meestal erin slaagde een wending ten goede te geven aan mijn levensweg stel ik vast dat mijn inspanningen me bitter weinig respect hebben opgebracht. Vandaar onderstaand gedichtje.
DOOR DE JAREN HEEN
Ik was er 20, en zou de wereld verslaan,
alle wegen zouden voor me opengaan.
Ik zou gaan trouwen,
een nestje bouwen.
Carrière maken, succes nastreven,
een gelukkige toekomst beleven.
Ik werd er 30, vele dromen al vervlogen,
weinige wensen uitgekomen.
Luchtkastelen bouwen,
zoeken naar zelfvertrouwen.
In tweestrijd met de realiteit,
geen oog voor de werkelijkheid.
Aan mijn 40, nog altijd niet geleerd
had zowat van alles geprobeerd.
Mezelf voorgelogen,
mezelf bedrogen.
Vrienden werden schaars, familie werd vergeten,
niet luisterend naar mijn geweten.
Aan mijn 50, had ik begrepen, zou het veranderen,
zocht mijn fouten niet meer bij anderen.
Een knagend geweten,
waarden te zijn vergeten.
Verbittering maakte plaats voor liefde, domheid voor wijsheid.
Een nieuw mens was geboren, een hart vol blijheid.
Echte liefde is onsterfelijk! Wie het daar niet mee eens is, heeft nog nooit echt lief gehad. Wie dolverliefd is verondersteld dat deze liefde wederkerig is, en dat er hem of haar niets kan overkomen. Het kan aldus gebeuren dat je te laat gaat beseffen dat de liefde die je voor hem of haar voelt slechts eenzijdig is, met als gevolg dat je er onnoemelijk zwaar gaat om lijden. Uit deze gevoelens is onderstaand gedichtje ontstaan.
NAÏEF
In de fout gaan, en toch ontzettend liefhebben
Even haar vergeten, je zinnen op wat anders zetten
Geen aandacht aan haar schenken als ze zit te zeuren
Denken, ze houdt van me, er kan me niets gebeuren
Zomaar onooglijke dingen waar je niet bij stil staat
Dagelijkse dingen die niemand schaadt
Je denkt, een zonde is het niet, ze heeft me immers lief
Een gedachte in onschuld, maar o zo naïef!
Te laat ga je beseffen hoe onecht en broos haar liefde is
Slechts opgebouwd met mooie woorden zonder betekenis
Zelfvoldoening en zelfbehoud, de drijfveer van haar bestaan
Dromen zijn slechts dromen. Ik weet het, maar soms voel ik me er zo goed bij dat ik ze voor werkelijkheid neem, en de werkelijkheid liefst zou willen beschouwen als een nare droom.
Ik ben niet, wat je kunt noemen, een overtuigd gelovige. Om heel eerlijk te zijn, geloven in het bovenmenselijke was niet aan mij besteed. Je kan het des gewild in het belachelijke trekken, mijn koude kleren raakt het niet, maar een feit is zeker, mijn zienswijze is danig veranderd. Neen hoor, mijn geloofsfilosofie is verre van aangetast, doch van één ding ben ik thans overtuigd: ergens waar dan ook- is er iemand die over ons waakt. Noem het God,het blijft me gelijk, maar wie het ook mogen zijn, ons lot ligt in zijn handen, en die overtuiging ben ik nu wel toegedaan! Misschien kinderlijk naïef, doch in dank voor mijn bestaan, schreef ik met oprechte gevoelens onderstaand gedichtje neer.
Het is niet altijd gemakkelijkte zijn - en te blijven - wie je bent.
Wil je de kerk in het dorp houden is het je dikwijls aangeraden de ander naar de mond te spreken en te doen alsof. Natuurlijk is dat een beetje hypocriet, maar wat wil je, we leven nu immers in een maatschappij die ons bitter weinig alternatieven aanbied. Uiteraard sluit het niet uit dat je kan neerpennen wat je met woorden niet gezegd krijgt.
Vandaar dit korte gedichtje.
IK BEN WIE IK BEN
Ik ben wie ik ben .
Broer van mijn broers
Broer van mijn zussen
Vader van mijn kinderen
Kind van dezelfde ouders
Hetzelfde bloed in een ander lichaam
Ik zoek geen familie, ik ben familie
Ik zoek geen vrienden, ik ben een vriend
Ik zoek geen vriendschap, ik geef vriendschap
Ik ben wie ik ben, en niet hij die je achter me zoekt
Over vriendschap worden er veel lovende woorden geschreven. Zou het allemaal echt zijn zoals met de pen beschreven, zou de wereld een paradijs zijn met haast niets anders dan engeltjes. Ik heb er andere gedachten over. Uiteraard hecht ik enorm veel belang aan vriendschap, maar opgedane ervaringen hebben me wat dat betreft zeer sceptisch gemaakt. Van daaruit onderstaan gedicht.
INGEBEELDE VRIENDEN
Ik vroeg niet veel, geen wederdienst noch erkentenis.
Een vriendelijk woord volstond als bedankenis.
Was het nodig, stond ik steeds klaar om te helpen,
mijn vrienden hun problemen door dik en dun te verhelpen.
Arm of rijk, van lage of hoge stand,
een vriend reik je steeds de hand.
Het was een principe dat ik hoog aansloeg,
met fierheid hoog in mijn vaandel droeg.
Schaamte noch vernedering konden me deren,
mijn vrienden tegen laster te verweren.
Thans heb ik duidelijk begrepen,
wat ik al jaren lang had moeten weten,
dat vriendschap slechts een vaag begrip is,
opgevuld met mooie woorden zonder betekenis.
Zulke vrienden zijn gewoon een illusie,
ontsproten aan de pen zonder verdere discussie.
De werkelijkheid is minder mooi, minder evident.
Trouwe vrienden zijn zelden gekend.
Ja, als alles op wieltjes loopt zijn er geen zorgen,
en blijft de vermeende vriendschap vredig opgeborgen.
Komt echter de nood aan de man dan wordt het andere koek,
en ben je soms dagen en weken lang op zoek.
Op zoek naar die ene vriend waarop je had geteld,
in wie je jouw vertrouwen had gesteld.
Neen, ik heb het hier niet over hulp bij de verhuis,
of over financiële probleempjes bij je thuis.
Die vrienden zijn er wel te vinden,
althans, voor zover ze zich aan niets hoeven te binden.
Maar wat gezongen als je in een diepe zit,
als je moreel wordt gekraakt tot in het zenit,
als oneer onterecht over je hoofd wordt uitgegooid,
als roddel lasterlijk op de stoep wordt uitgestrooid?
Vindt je dan ook nog die trouwe vrienden naast je staan?
Die zogezegde echte vrienden die voor jou door een vuur gaan?
Vrienden die niet te verlegen zijn om schaamte en trots te negeren
en bereidt zijn te bewijzen hoeveel ze je waarderen?
Of blijven enkel zij over, deze van de vele mooie woorden,
geschreven in alle talen, verspreid in alle oorden?
Zij, die vrienden van de zorgeloze dagen,
te zelfbehouden om je te helpen, hun eer erop te gewagen!
Dergelijke vrienden vindt je op elke hoek van de straat,
bij hen kom je welgelegen, kom je nooit te laat.
Helaas, de waarheid komt soms dodelijk zwaar aan.
Alleen echte vrienden, blijven in alle omstandigheden naast je staan.
Ik kan er nu om huilen, ik was een aartsdomme vent,
gedacht te hebben zulke vrienden te hebben gekend.
In een mensenleven kan veel gebeuren. Zowel het goede, als het kwade maken er deel van uit. Bewust of onbewust, het kan je allemaal overkomen. Hoe oprecht het ook mogen zijn, spijt komt meestal te laat. Blijft nog slechts de hoop ooit vergiffenis te worden geschonken.
Hieronder een passage uit mijn leven waar ik niet fier op ben, doch ondanks naderhand bewezen onschuld, verloor ik er tijdelijk mijn vrijheid door, en werd alle hoop op een gelukkige toekomst met de vrouw van mijn dromen definitief verbrijzeld.
VERLOREN VRIJHEID
Hemel, blauw, grijs of grauw,
ik zie je niet, ik die zoveel van je hou.
Waar zijn de vogeltjes gebleven,
waar naartoe is alle leven?
Waar ben jij, lieve schat,
jij, die ik zo vaak in mijn armen had?
Onze dromen, jij mijn zonneschijn,
thans bedolven onder striemende pijn.
Hoop op toekomst, op eeuwig geluk,
verdwenen, begraven, voor altijd stuk.
Ver van jou, verjaagd uit je hart,
innerlijk verscheurd, ontroostbare smart.
Vuile muren, ellende om me heen,
smorgens, savonds, elke dag keer op keer.
Verdriet om wat er was, niet meer komen zal.
Vergeten, uitgewist, begraven in het diepste dal.
Verbannen uit je geest, je ziel, je bloed,
voor immer, voor altijd, voorgoed.
Mijn zonnestraal, mijn engel, mijn levenslucht,
voor eeuwig mijn geliefde, mijn laatste zucht.
Ik zie je, ik voel je, en toch ben je er niet.
Enkel een gebroken hart, een onmetelijk verdriet.
Was me ware liefde en twijfel gegund,
niets zou zijn verloren, had anders gekund.
Echter, alles is thans voorbij, voorgoed gedaan.
doch, in mijn hart blijf je voor altijd bestaan,
als de dierbaarste vrouw van mijn leven,
aan wie ik nog zoveel liefde had willen geven.
Het heeft niet mogen zijn, berouw komt thans te laat.
k Had beter moeten weten, pleegde op mezelf verraad!
Je hebt zo van die dagen dat je het niet meer ziet zitten. En net dan heb je niemand om je heen om met een opmonterend woordje je gemoed wat op te krikken. Zwaarmoedig zak je neer op een stoel waarbij de zotste gedachten door je hoofd zweven. Wel, zulke dagen heb ik al eens meer. Ik probeer ze dan te verdrijven door het neerschrijven van mijn gevoelens, en al is het niet altijd gemakkelijk, meestal lukt het wel.
Ik weet niet hoe het met jullie gesteld is, maar als ik in een rustig moment de ogen sluit dwalen er allerlei gedachten door mijn hoofd.
Een greep uit die gedachten probeer ik hieronder samen te vatten in enkele overwegingen.
OVERWEGINGEN
Domweg ben ik tot de simpele conclusie gekomen dat de waarden van de mens niet afhankelijk zijn van de huidskleur, maar van het hart.
Hetzij in recht of in onrecht, in gelijk of bij ongelijk, in vrijheid of in gevangenisschap, in liefde of in haat; niets is zo versmachtend, zo wanhopig, zo vernederend, zo verschrikkelijk als zich totaal machteloos te voelen.
Geen wapen dat zoveel schade aanricht dan de tong die roddel en laster verspreid.
Geen daad zo schandelijk, geen woord zo kwetsend, geen ellende zo groot, geen verdriet zo diep dat niet kan overwonnen worden door ware liefde.
Ware liefde verzet bergen, opent alle deuren, overwint alles
Niets zo edel, zo bewonderenswaardig en zo moedig als het schenken van vergiffenis.
Vergiffenis schenken siert de mens, plaveit de weg naar innerlijke vrijheid, en opent de poort naar rede en vrede.
Als ik om me heen kijk zie ik veel ellende, armoede en verdriet. Als ik mijn ogen sluit voel ik me daaraan medeschuldig. Niet wetend waarom, maar juist daarom!
Als ik de wereld zou kunnen verbeteren zou ik beginnen met mezelf, en pas de ogen terug openen als ik zonder schaamte om me heen kan kijken.
Ik ben Firmin
Ik ben een man en woon in Bastogne (Bastenaken) (België) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 11/09/1945 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, schrijven, wandelen, vrijwilligerswerk.
Ik hou van de natuur en neem elke gelegenheid te baat om er op uit te trekken. Mijn belangstelling gaat ook uit naar de ervaring van mensen die, om de een of andere reden, in de knoei geraakten.
