De avond valt licht als een laken over de dag.
Rozigblauw kleeft de stilte aan de hemel.
De wind houdt de adem in. Bomen vergeten te bewegen.

Op zo'n avond gebeurt er niets.
Ik ben sterk in niets. Dat geloof ik graag, tenminste.
Hier zitten geen gasten aan tafel. Geen gelach.

Geen proletarisch gebulder, zelfs geen ingehouden Engelse glimlach.
Geen witte stranden of wuivende palmen. Geen dijk om over te flaneren. O, zopas passeerde een buur over het plein. We wuifden.

Ik kijk naar buiten. Om zeker te zijn.
Er gebeurt niets. En ik denk aan Brusselmans.
Schreef die geen boek: "En plotsklaps gebeurde er niets."?

Zo'n avond dus. Om een boek over te schrijven.
De avonden. Reve. Uren die gewoon duren. Die voorbijgaan.
En nooit bestaan hebben. Tenzij iemand ze opschrijft.

Voor een voorbijganger. Zoals Tobias. Zo nu en dan.
Zou hij vanavond langskomen?
Hij kan geen beter avond kiezen.

Misschien gebeurt er wel iets.

Uvi