Vertrouwen


Heel even maar
raak ik je aan.
Wil ik verdwalen
in je blauw.

Mezelf niet tegenkomen.
Tenzij onherkenbaar trouw.
Mezelf omgorden
met je lichte lenden.

En over de deining
van je woorden stappen
als was het
breekbaar water.

Uvi



 

Sommigen kunnen dat.
Schrijven.
Licht als een libelle.

Net of hun pen over papier zweeft.
En nu en dan een woord laat druppen.
Dat dan ligt te glanzen in het blauw.
Een glimpwormpje. Een glimwoordje.

Een zeepbel of een pluisje ...
Of iets onvoorstelbaar mooi als
de ogen van een vrouw.

Ik wou dat ik kon schrijven
zoals haar lippen kussen.

Uvi

Het ochtendlicht en het avondlicht
is familie van elkaar.
Traag en teder, opstaan en ondergaan.

Het vroege licht laat mij lezen en schrijven.
En met Gruwez aan tafel ook herfstig weemoedig worden.
Terwijl het nog volop zomer is.

Zijn letters zijn late tranen
over het sepia kleuren van de jeugd. Een zerk op z'n vage idealen.
Later moet alles afgelijnd kloppen.
Een baan en kinderen zijn nefast voor je dromen.

We all read to know we're not alone. (Shadowlands)

Mijn leven is een perkament.
De tijd schreef het vol. Gerimpelde gevoelens.

In een hoekje
koestert de zon nog wat vergeten dromen.
Papier is een hoffelijke spiegel.
Wat blauwe schmink over de rimpels van het leven.

Uvi

PS.
" ... tussen droom en daad,
tussen alles wat je nog even zijn mag en het weinige
wat je uiteindelijk worden zult, ..."
" ... dat niemand straffeloos ouder dan twintig wordt."
Uit "Een stenen moeder" Luuk Gruwez.

Het licht van september is lankmoedig.
Het is trager, valt lager.

Dat voel ik vandaag al.
Het hangt als een blonde lok over m'n schouder.
Ik zit aan tafel.

Daar wacht ik dan op het verdwijnen van de ochtend.
De andere dagen resideer ik in m'n zetel.
Zonder haar zachte stralen.
Maar vandaag zit de zon met mij aan tafel.

Wij wachten ...
op jou.

Uvi

Vakanties, ach, wat zouden ze zijn zonder brochures.
En buren bereidwillig om te luisteren naar hun versleten verhalen.
Het graniet van 't lange wachten op de havens,
voor hun vlucht het land verliet. De verveling daar gelaten.

Het groene ginder dat hen zal verrassen.
De tuberculose van hun dromen moet genezen.
Met wat zanderig water. En een druppel blauw.
Terwijl heel even maar de symptonen worden aangepakt.
En diep onder hun bruine vel, de leegte gaapt.

Het eten en de drank. Het bed. En als het kan. Wat seks.
En dan de zon om in te slapen.
En als de laatste bar stomdronken de brochure dichtslaat,
dan wacht weer het doordeweeks verlangen. Thuis.
Te vergeten. En het waarom.

Ach, zeg ik dan, in de spiegel,
wanneer trek jij nog eens je vleugels aan ...

Uvi

Epiloog

O Heer,
geef mij de vakantie van weleer

Moe van het werk
in een lege zetel vallen

Geen iele ochtendstond
of duister avond,
geen baas, gezaag,
of hitte, barre koude,
geen stof of zwarte longen.

Maar langs het tuinpad
van m'n vader,
kijken naar het kweken
van de slakken en wat frêle sla
nog geen september ...

nog jong
en geen Kopland in gedachten ...

Ze liggen naast mij. Als gestapelde gedichten.
De boeken waarmee ik de ochtend opensla.
Hun namen lijken mij al verborgen verhalen.

Een stenen moeder. Mijn tweede stem.
Lof der lankmoedigheid. Loerhoek.
Blauwzieke badkamer. Alle uitbarstigen.
Laat alle deuren op een kier.
en o, zo levensecht :
De prijs van de passie. Trouw aan ontrouw.

Ze liggen op elkaar en lijken zo wel een novelle.
Het leven geschreven in titels.

Ik had vanochtend kunnen kijken naar het blauw.
En luisteren naar het fluisteren van de wind.
Mijn gedachten laten weken op de dauw.

Maar in mijn handen hoor ik schrijvers.
Intenser dan ik kijken kan.

 

Uvi

 

 

Heen en weer

 

Als het blauw
van water

en het wit
van papier

drijven woorden
over later

weer
naar hier



Uvi







Moe van de actie.
Geen tijd voor gedachten.

 

Het licht trekt traag schaduwen.
Uitgerokken duplikaten.
Het klonen van de dingen.

Ochtend groet het gloren.
In mijn hoofd rusten nog de spinnen.
Zonder web van woorden.

Slapen in herinneringen.
En hoe het vroeger
nooit geweest was.

Het aftasten van de dag.
Weldra zal het geluid
weer zingen. Decibels te luid.

 Uvi

Neen, een kopje staat er niet zomaar. 
Zelfs leeg heeft het een tweede leven.
Het bewaart ochtend of verzamelt herinnering.

Zo ook, kan dat gebeuren met het licht.
Het ligt dan zonder ogen te wachten op een boek.
Gebundelde aarzeling van woorden.

Het betasten van het leven.
Wat nog moet komen. De dood. Als een oefening.
En het leven. Om te leren verliezen.

Daarom staat er een kopje. Ook al is het leeg.
Op de daartoe bestemde plaats. Na genot, een etalage van gemis.
En licht. Gevangen om te lezen. Wat een ander reeds wist.

 

Uvi

Het geluk ligt aan zee.

Dat schreef ik gisteren.
Toen ik zopas m'n Afrikaner trachtte te 'Skypen'
was hij niet thuis.

Had het te druk met
voetballen op het strand. Van de oceaan.

Ligt het geluk
ook aan een oceaan voor het rapen?


Uvi

Soms geuren m'n woorden
naar oude filosofen.
Ze dragen de namen van bomen.

Frazelen in hooghartige hagen.
En plensen blauwe letters
in wit water.

Dikwijls moet ik me reppen
om te volgen wat m'n vingers
me dicteren.

Ik voel me dan een schooljongen
die de kadans van de meester
verliest bij een dictee.

Het gaat me boven m'n petje.
Vraag me af waar die vingers
hun taal hebben geleerd.

Of ze meer deden dan peuteren.
Kleurden ze woorden
die spraken. Voelden ze blind.

Wat andere vergaten.
Te zeggen.
Nu en dan vraag ik aan m'n vingers.

Of ze even
tot op mijn kniehoogte
zouden willen spreken.

Soms voel ik ze vervreemden.

Uvi

Het geluk ligt aan zee.

Wat een zin.
Van Sam de Graeve in DSL van gisteren, vrijdag.
Schrijven, het lijkt eenvoudig.

Vandaag de dag krijg je heel wat publiciteit
rond 'Creatief schrijven'.
Er zijn handige jongens, ook dames, die brood zien
in de 'schrijfdrift' van aanstormende pennenlikkers.

Je kan het hen niet kwalijk nemen.
Niet iedereen verkoopt warme broodjes of bloedpens.

Op donderdag 9 september 2004,
schreef Gilbert Roox in De Standaard der Letteren,
onder de kop 'Schrijfzucht' ondermeer dit:
"De bruggepensioneerde in deze contreien die
nog geen boekje geschreven heeft, krijgt meteen een prijs."

"Op de persoonlijkheidsmarkt van het Internet
is iedereen alleen bezig met zichzelf te promoten, niemand luistert.
Eigenlijk stort je je ziel uit in een leegte."

Ook nagels met koppen.
Ik ben geen bruggepensioneerde, maar een échte gepensioneerde.
Kan dus rustig verder schrijven.
Heb immers nog geen cursus gevolgd of boekje gevuld.
Ik maak deel uit van "De naakte massa" (Jeffrey Rosen).
Hoor het zwarte gat reeds suizen in de leegte.

Uvi

 

Ik heb
een buurjongen

hij heeft
the blues

en gitaarmuziek
met luid verdriet

het stopt
niet aan de muren

Uvi

 

De ochtend blijft onaangeroerd.
De stilte geeuwt zich wakker.

In de veilige verte roept een moeder
haar toekomst tot de orde.
Dewulf baadt nog
in z'n blauwzieke badkamer.

Het leven zoals
het hoort te zijn.

Het kleppen van een klok.
Geschetter van een ekster.
De wind die amper ademt.
De hagen die nog slapen.

Dit huis
is mijn heilige huid
mijn staat
van genade.

Vandaag
wil ik het niet verlaten.
Amper
tot aan de brievenbus
van de buren op vakantie.

De Morgen
kan beginnen.

uvi

 

Niets

 

En als
de dag ooit slaapt
en niet meer
wakker wordt

waar
ben ik dan
in welke staat
Frankrijk of Amerika

of
in het Land van Zand
de zee
van alle doden

en is daar blauw
over het strand
gespoten
of enkel niets

Uvi

 

Goedenmorgen, Het licht drapeert zich reeds rond de blauwe ochtend. In de tuin verschuilt de dauw zich in een vrouwenmantel. Spinnen spinnen als een poes een web. Een schrijver spint. Om woorden in te vangen. Goedenmorgen, Als de angst nog slaapt dan borrelt geluk in de fontein van mijn gedachten. Wat ben ik gelukkig! Mijn kleinzoon ziet weer enkel! Eén beeld per keer! Geen plagiaat meer! Hallelujah! Zo dikwijls moest ik deze week denken aan 'Clarence'. Zegt haar naam je nog iets? Uit 'Safari' of 'Met een luipaard op schoot'? Zij was een leeuwin en zag alles dubbel. Clarence kan nu gewoon weer 'tata' zijn die bij hem in Afrika woont. Hallelujah! De naakte aap

Onderwijl vergat zij nog het land van twijfel waar elke pauw zich spiegelt in de dauw en een naakte aap in veelvoud kleurt Uvi Gewoon ergens anders geschreven als reactie op een tektst. Zo inspireren wij elkaar! Aan alle lezerers geluk vandaag! En morgen ook!

 

Un petit bleu


un petit jardin secret
teken ik op jouw huid

fluister in je poriën
het geluid van een geheim

als jij luistert
met de oren van je sensoren

dan hoor je de zee ...

                   ***



Van alpha tot omega


En zij schreven de chronologie
van de liefde.

Het monochrome blauw
van diep vergeten.

De rauwe rouw.
Tot aan de horizon.

Van omega.


Uvi

Een lieve oma schreef me een vertederende reactie.
Een stukje:


ik wou dat ik hem kon ontmoeten,
dat lieve, flexibile afrikaantje.
misschien zijn de geuren
van Afrika reeds weggeschrobt.
of zit er toch nog een beetje
rode aarde, achter zijn linkeroortje.

ik zou hem toefluisteren
dat ik ook van Afrika hou,
misschien gelooft hij mij wel.

...

een oma

 

Dag lieve Oma,

Rode aarde.
Zou de aarde kleuren van het bloed?
Het verdriet van verschroeide tranen?

Geluk in grote ogen, witte lachende tanden.
Dat is Afrika in de brochures.
Ze dansen voor de gestresseerde blanke man.

Hij komt 'armoede consumeren'.
Om nadien, enkele weken terug thuis in het paradijs,
minder snel te 'verzuren'.

Afrika,
en ik denk aan bootvluchtelingen,
mensen die liever sterven op het water
dan te verhongeren op de rode aarde.

Een moeder vertelt
dat haar zonen zelfmoord pleegden
omdat ze haar niet meer konden helpen.

Congo, Rwanda, Soedan, Somalië, Niger, Ethiopië ...
Allemaal Afrika ...
Aids en verbod op condooms en medicatie ...
Corruptie op elk echelon.

Van de gerant in de auberge,
die het geld in eigen zak steekt,
als er 's nachts nog een toerist over de vloer komt,
de boekhouderS die met geld gaan lopen,
de aannemer ...
de politieman, de dedouanier ...
a neverending story van armoede en wanhoop ...

Vergat ik de krijgsheren en de regeringen?

Afrika, wat ben jij mooi tijdens je vakantiedagen.
Helaas, willen ze jou allemaal verlaten ...



Lieve oma,

deze woorden mag je me niet kwalijk nemen.
Ze zijn niet bitter. Klagen ook niet aan.
Ze zijn alleen maar verdrietig ...


Een opa
die niet naar Afrika wil
die hier het geluk maar voor op te rapen vindt



PS.

Voor alle duidelijkheid:
Afrika is een schitterend continent voor mensen met geld.
Zelfs voor ontwikkelingshelpers met 'westerse statuten'.
Voor 'les nouveaux riches'. O ja, die zijn er ook daar.
De kustlijn van het dorp waar m'n dochter woont
wordt vol gebouwd met villa's.
Haar vennoot noemde me het onlangs 'Blankenberge'.

Afrika is wellicht zo verschillend als elke zandkorrel.

 

 

Valavond.
Shadowlands.

Anthony Hopkins dixit:
"The most intens joy lies not in the having, but in the desire."

Hij was dan ook professor literatuur.
Een waargebeurd verhaal. Met een jongetje in.
Zijn mama sterft.

Ik heb de video gestopt.
Geen zin om me te laven aan verdriet. Vanavond.

Integendeel.
Ik tracht het te misleiden.
De vergetelheid te verleiden.

Hier treuzelt de tristesse.
Laat alle deuren op een kier, schrijft de dichter. Nolens.
Ik sluit ze.
Klap de luiken dicht. Als klaprozen bij valavond.

De troost van woorden.
Slenter langs de geur van syllaben.
Ze ruiken naar de aarde. Na blauwe regen.

Dag professor,
'Het verlangen naar verlangen.'

Arme lui leven van hoop op verandering.
Rijke intellectuelen rusten op een lauwerkrans.
Van gemis.

Uvi

 

 

Hij maakt de ochtend wakker.
En opa ook.

Ik laveer me
langs Kaap de Goede Hoop.
Koffie.

Moet de nacht
nog van m'n huid schrobben.
Het water wacht.

Was straks
de stormen uit m'n hoofd.
Wil wat blauw
als vitamines voor m'n dag.

Mijn ritueel
is hopeloos verstoord.
Straks komt zijn oma langs.
Hij gaat mee. Voor even.

Ik strijk
alles in de oude plooi.
Zondag
klimt hij hoog op vleugels.

Mijn hart
traint reeds het kloppen.
Zonder hem.


Uvi