"wanneer wij helemaal vollopen met het verlangen om weg te gaan,
uit ons land, uit onze stad en uit onszelf.
Daar zouden we desnoods onze ziel voor verkopen ..."

Uit 'Een stenen moeder' van Luuk Gruwez.

Van zo'n gedachte Gruwez, gruwel ik.

Elke meter die ik uit huis ga, verwijder ik mij verder van het geluk.
Zonder m'n tederste huid. Mijn stenen bruid.
Ik ben verslaafd aan dit huis. En haar contouren.

En nochtans, het is een doodgewoon huis.
Op een woonerf. In de stad.

Het is haar stilte. Haar groen.
Haar ogen en haar armen.
Haar zwijgen en praten. Luisteren ook.

De boeken en de chaise longue.
De dromen opgestapeld langs mijn handen.
Het verdriet aan de muren.

Mijn hemelbed.
M'n vers gestreken lakens.
En m'n geliefde. Om er samen plooien in te maken.

M'n ziel.

Uvi

 

 

 


.

It feels like home to me

Nog even hou ik de dag vast.
Vastgeklemd tussen de toetsen.
Nooit zal hij me nog wakker maken.

Ik schrijf 'm uit m'n leven.
Dek hem toe met wit.
Van eindeloos vergeten.

 

Uvi

.

De ringbus, da's altijd een beetje schoolreis.
Boekentas en kameraden.
Korte broek tot in de retorica. En juveniele zorgen.

Even moest ik weg. Van dit huis.
Het gesprek van deze morgen hing hier nog aan de muren.
Soms moet je het 'leeggoed' verzamelen. Of het stapelt zich op.

De wind is een goedkope therapeut.
In de bib liggen kranten. Het nieuws van gisteren te verzanden.
Ik heb geluk. Kan lezen in Uitgelezen. De Morgen van vandaag.

Ik geraak er niet doorheen.
Te veel woorden van een ander.
De mijne wachten thuis. Met wat koffie.

Mijn hoofd zit al in de zetel.
Nu mijn voeten nog naar ginder slepen.
En dan dit. Het comfort van vergeten.

Uvi

Vidange Perdue II

Hoe ik mij soms leeggoed voel. Goed leeg.
Kinderen aan mijn geluk knagen.

Als zij vraagt of haar zoon, die ook de mijne is,
het 'recht' heeft om in het huis te komen wonen.
Als hij weer maar eens aan de deur voor geld staat.
En ik haar gerust moet stellen, dat hij slechts een 'naakte' eigenaar is.
Bloot en zonder vruchtgebruik. Hij nog moet wachten op haar dood.

Talent zat. En ook dikwijls dronken.
Maar geen verstand. Intelligentie daar kan je mee studeren.
Maar voor het leven is dat een onvoldoende.

Ik schrijf me hard. Sla m'n struisvogelvleugels open.
En vlucht in woorden.

Uvi

.

 

 Vidange Perdue

Hoe ik vlug nog wat tijd opschrijf.
Want straks komt zij langs de tuin
naar boven.

Hoe ik Dewulf
nog even uit zijn blauwe slaap haal.
Met stille handen. En voorzichtige verbeelding.

Want als de jaren je bezetten
en de Tuinman zit te staren,
dan weet je dat de tijd irreversibel is.

En alleen het beste overblijft.
Zoals, niets doen bijvoorbeeld.

Of vermoeden dat het zo is.

Uvi

 

 

Stilleven

Ochtend. Kruimels licht laat hij vallen.
Op het tafellaken ligt de morgen.
Boterhammen. Confituur en kaas.
Het beleg van een Belg.

De dag twijfelt.
Hij tuurt over de komende uren.
Als een herder over zijn kudde.
Schapen. Ze staren naar later.

Eerst nog wat woorden vergaren.
Om daarin het leven toe te laten.
Plagiaat op papier.
Om het zo te bewaren.

 

Uvi

Ik vermoed
dat de regen ooit naar school geweest is.
Waarom zou hij anders wenen vandaag.

Kan me best inbeelden
hoe hij moest leren zich te beheersen.
Tot zijn tijd was gekomen.

Om dan later, als hij een grote wolk geworden was
zijn sporen te trekken. Door het land.
Langs rivieren en stromen. Tot aan die grote plas.

De zee.
De droom van elk water.

Hoe hij klein begon.
Te spelen. Zoals alles wat jong is.
Poezen en kinderen. Om maar iets te noemen.

Hoe hij voorzichtig
zijn eerste druppels neerlegde op het venster.
Het tikken tegen ruiten.
Meanderende beekje speelde op het glas.

En in het tuinpad gootjes tekende.
Of gaatjes boorde in een plas.
Als hij de grote mensen wilde verrassen.
Met een plotse plensbui.

En als er dan een auto passeerde
met veel gebruis en openslaande lakens
naar een fietser greep. Ach, pubers plagen graag.

Tja, het kan ook wel, dat hij vandaag
heimwee zal hebben.
Naar al de oevers die hij zag.
Soms al eens overtrad.

Al dat leven. Die herhaling.
Van druppels regen naar de zee.
En wachten op een wolk.

Misschien denkt hij ook wel eens
aan vroeger, toen hij rustig
in een helder gracht,

een jongetje zag spelen.

Uvi

Koelte. Daar hou ik van.
Een geneeskrachtig kruid tegen hitte.
Waar ik onder lijd. Als er een golfje is, natuurlijk.

Vanochtend voel ik koelte.
Geen kilte. Dat is totaal wat anders.
Die gedijt vooral in eenzaamheid.

De ochtend hangt stil in de bomen.
Te dromen.
Ik lees blauw.

Komen en gaan

Als een verlegen vel
lag ik blank te wachten.

Zij schreef geluk op mij.
Een ode aan m'n oude knoken.

Haar adem als een  hinde.
Juichend over m'n trage ritme.

En in de glooiing van haar komen,
liet ik mij graag verloren gaan.

Uvi

Mijn tuin is de gelukkige bezitter van een deurtje.
Wat dromerig van aard. En totaal niet volgens de 'hof-etiquette'.
Ik ben ervan overtuigd dat mijn buren het graag zouden vervangen.
Ik niet.

Het heeft alle kenmerken van een romantisch poortje.
Het kriept in z'n hengsels. Zoekt al leunend wat steun.
Hangt scheef om het in directe taal te zeggen.
En om het af te sluiten heb ik boven een schopje steken.
Tusen een balkje. Een 'schopbalk'. Achter de deur.

Het poortje staat verborgen tussen m'n wuivende beukenhaag.
Nog zo'n bron van ergernis voor de beschaafde wereld.
Ooit had 'n passant de moeite gedaan om er een brief aan vast te pinnen. Hij zou ze zelf komen kortwieken of de burgemeester erbij halen.

En als je onze bekende burgervader zou kennen
dan zou je misschien wel mijn buitensporige reactie begrijpen.
Ziedend knipte ik de takken tot tegen de stam weg.
Slechts het skelet overleefde. Het werd een kankerhaag.
Net terug van een chemokuur.

Als ik er nu aan terugdenk ben ik nog beschaamd en verdrietig.
In plaats van de dader aan te pakken koelde ik m'n woede op het slachtoffer.
Hing tegen m'n tuindeur een antwoord voor de 'woordenagressor'.
Maar ach, ...

Na twee zomers en winters, herstelt ze zich langzaam van haar groene gaten.
De wind trekt terug aan haar haren. Ze fezelt en ze frazelt weer.
Ik hoor ze praten.

Uvi

 

Thuis.


De wind heette me welkom toen ik thuiskwam.
Het ontroerde me. Zoveel trouw.
Hij kwispelde in de bomen als een tevreden hond.

Thuis. Is mijn tederste woord. Ook voor haar.
Ik streelde de hortensia's. En die enige late roos.
Mijn vingers voelden hun trage ademhalen.

Over de tegula's ligt het patin gespreid.
Van voeten. En van tijd.
Als ik goed luister hoor ik nog de stemmen.

Uvi






 

 

Vertrouwen


Heel even maar
raak ik je aan.
Wil ik verdwalen
in je blauw.

Mezelf niet tegenkomen.
Tenzij onherkenbaar trouw.
Mezelf omgorden
met je lichte lenden.

En over de deining
van je woorden stappen
als was het
breekbaar water.

Uvi



 

Sommigen kunnen dat.
Schrijven.
Licht als een libelle.

Net of hun pen over papier zweeft.
En nu en dan een woord laat druppen.
Dat dan ligt te glanzen in het blauw.
Een glimpwormpje. Een glimwoordje.

Een zeepbel of een pluisje ...
Of iets onvoorstelbaar mooi als
de ogen van een vrouw.

Ik wou dat ik kon schrijven
zoals haar lippen kussen.

Uvi

Het ochtendlicht en het avondlicht
is familie van elkaar.
Traag en teder, opstaan en ondergaan.

Het vroege licht laat mij lezen en schrijven.
En met Gruwez aan tafel ook herfstig weemoedig worden.
Terwijl het nog volop zomer is.

Zijn letters zijn late tranen
over het sepia kleuren van de jeugd. Een zerk op z'n vage idealen.
Later moet alles afgelijnd kloppen.
Een baan en kinderen zijn nefast voor je dromen.

We all read to know we're not alone. (Shadowlands)

Mijn leven is een perkament.
De tijd schreef het vol. Gerimpelde gevoelens.

In een hoekje
koestert de zon nog wat vergeten dromen.
Papier is een hoffelijke spiegel.
Wat blauwe schmink over de rimpels van het leven.

Uvi

PS.
" ... tussen droom en daad,
tussen alles wat je nog even zijn mag en het weinige
wat je uiteindelijk worden zult, ..."
" ... dat niemand straffeloos ouder dan twintig wordt."
Uit "Een stenen moeder" Luuk Gruwez.

Het licht van september is lankmoedig.
Het is trager, valt lager.

Dat voel ik vandaag al.
Het hangt als een blonde lok over m'n schouder.
Ik zit aan tafel.

Daar wacht ik dan op het verdwijnen van de ochtend.
De andere dagen resideer ik in m'n zetel.
Zonder haar zachte stralen.
Maar vandaag zit de zon met mij aan tafel.

Wij wachten ...
op jou.

Uvi

Vakanties, ach, wat zouden ze zijn zonder brochures.
En buren bereidwillig om te luisteren naar hun versleten verhalen.
Het graniet van 't lange wachten op de havens,
voor hun vlucht het land verliet. De verveling daar gelaten.

Het groene ginder dat hen zal verrassen.
De tuberculose van hun dromen moet genezen.
Met wat zanderig water. En een druppel blauw.
Terwijl heel even maar de symptonen worden aangepakt.
En diep onder hun bruine vel, de leegte gaapt.

Het eten en de drank. Het bed. En als het kan. Wat seks.
En dan de zon om in te slapen.
En als de laatste bar stomdronken de brochure dichtslaat,
dan wacht weer het doordeweeks verlangen. Thuis.
Te vergeten. En het waarom.

Ach, zeg ik dan, in de spiegel,
wanneer trek jij nog eens je vleugels aan ...

Uvi

Epiloog

O Heer,
geef mij de vakantie van weleer

Moe van het werk
in een lege zetel vallen

Geen iele ochtendstond
of duister avond,
geen baas, gezaag,
of hitte, barre koude,
geen stof of zwarte longen.

Maar langs het tuinpad
van m'n vader,
kijken naar het kweken
van de slakken en wat frêle sla
nog geen september ...

nog jong
en geen Kopland in gedachten ...

Ze liggen naast mij. Als gestapelde gedichten.
De boeken waarmee ik de ochtend opensla.
Hun namen lijken mij al verborgen verhalen.

Een stenen moeder. Mijn tweede stem.
Lof der lankmoedigheid. Loerhoek.
Blauwzieke badkamer. Alle uitbarstigen.
Laat alle deuren op een kier.
en o, zo levensecht :
De prijs van de passie. Trouw aan ontrouw.

Ze liggen op elkaar en lijken zo wel een novelle.
Het leven geschreven in titels.

Ik had vanochtend kunnen kijken naar het blauw.
En luisteren naar het fluisteren van de wind.
Mijn gedachten laten weken op de dauw.

Maar in mijn handen hoor ik schrijvers.
Intenser dan ik kijken kan.

 

Uvi

 

 

Heen en weer

 

Als het blauw
van water

en het wit
van papier

drijven woorden
over later

weer
naar hier



Uvi







Moe van de actie.
Geen tijd voor gedachten.

 

Het licht trekt traag schaduwen.
Uitgerokken duplikaten.
Het klonen van de dingen.

Ochtend groet het gloren.
In mijn hoofd rusten nog de spinnen.
Zonder web van woorden.

Slapen in herinneringen.
En hoe het vroeger
nooit geweest was.

Het aftasten van de dag.
Weldra zal het geluid
weer zingen. Decibels te luid.

 Uvi

Neen, een kopje staat er niet zomaar. 
Zelfs leeg heeft het een tweede leven.
Het bewaart ochtend of verzamelt herinnering.

Zo ook, kan dat gebeuren met het licht.
Het ligt dan zonder ogen te wachten op een boek.
Gebundelde aarzeling van woorden.

Het betasten van het leven.
Wat nog moet komen. De dood. Als een oefening.
En het leven. Om te leren verliezen.

Daarom staat er een kopje. Ook al is het leeg.
Op de daartoe bestemde plaats. Na genot, een etalage van gemis.
En licht. Gevangen om te lezen. Wat een ander reeds wist.

 

Uvi