Ik vermoed
dat de regen ooit naar school geweest is.
Waarom zou hij anders wenen vandaag.

Kan me best inbeelden
hoe hij moest leren zich te beheersen.
Tot zijn tijd was gekomen.

Om dan later, als hij een grote wolk geworden was
zijn sporen te trekken. Door het land.
Langs rivieren en stromen. Tot aan die grote plas.

De zee.
De droom van elk water.

Hoe hij klein begon.
Te spelen. Zoals alles wat jong is.
Poezen en kinderen. Om maar iets te noemen.

Hoe hij voorzichtig
zijn eerste druppels neerlegde op het venster.
Het tikken tegen ruiten.
Meanderende beekje speelde op het glas.

En in het tuinpad gootjes tekende.
Of gaatjes boorde in een plas.
Als hij de grote mensen wilde verrassen.
Met een plotse plensbui.

En als er dan een auto passeerde
met veel gebruis en openslaande lakens
naar een fietser greep. Ach, pubers plagen graag.

Tja, het kan ook wel, dat hij vandaag
heimwee zal hebben.
Naar al de oevers die hij zag.
Soms al eens overtrad.

Al dat leven. Die herhaling.
Van druppels regen naar de zee.
En wachten op een wolk.

Misschien denkt hij ook wel eens
aan vroeger, toen hij rustig
in een helder gracht,

een jongetje zag spelen.

Uvi