Sint Sixtus,Westvleteren, een plek naar mijn hart.
Ik mag zeggen dat ik deze plaats ken.
Ik heb er gewoond, als kleine vluchtelinge, samen met mijn familie.
Eén van mijn zusjes werd er geboren.

Tijdens de V-bommen kregen wij gastvrij onderdak.
En gastvrij zijn ze altijd gebleven, de broeders.

De laatste die wij nog kenden uit die periode overleed
in het jaar dat ook mijn moeder overleed, in 2002.
Zij waren de laatste getuigen, alhoewel ik
mij nog heel veel herinner, ik was toen vijf.

Broeder Bosco was gastenbroeder in 1944 - 45, toen dat
jonge gezin en ook nog anderen, daar onderdak
hadden gevonden.
En de toen jonge Vader Abt had opdracht
gegeven dat het de vluchtelingen
aan niets mocht ontbreken.

Het is een lang en minzaam verhaal,
(dat ik trouwens al geschreven heb - op verzoek
van de huidige archivaris - om het in het archief
te bewaren, samen met de vele foto's
die mijn ouders later regelmatig stuurden)

De relatief jonge broeders van nu
hadden helemaal geen weet
over het reilen en zeilen van de abdij
tijdens de oorlogstijd.

Het bestaan van de kluis
was mij reeds als jong meisje bekend,
want ook in die tijd
werd die door de broeders gebruikt.

Er is nog zoveel te vertellen,
vooral dan
over de gewijde stilte,
de vrede, de rust,

en het geluk dat deze broeders uitstralen.

En al hadden zij altijd een open hart
en een open deur voor medemensen,
internet en e-mail
heeft de abdij nu voor velen
toegankelijk gemaakt.

Wij mochten er vorig jaar in oktober nog te gast zijn,
een mooie herinnering
die we koesteren en meedragen.

ria

http://blog.seniorennet.be/abc_tuinieren

dag Uvi, bedankt dat U mij op dit spoor zette