Op 29 03 2008 16:11:57
vervalt de houdbaarheid van het stukje Côte d'Or
dat ik zopas bij de koffie in m'n mond liet smelten.

Stel je voor, zeg ik tegen mezelf.
Vermits ik alleen ben, spreek ik geregeld met mezelf.
Beleefd maar toch in de jij-vorm, kwestie van gemoedelijk
maar toch hoffelijk te blijven tegenover het gezelschap.

Stel je voor dat er vooraf op de liefde een houdbaarheidsdatum
vastgelegd werd.
Bruid en bruidegom geven elkaar de kus en kijken vol verwachting
naar de burgemeester die zijn datumstempel bovenhaalt.
En dan tergend traag, bewust van de belangrijkheid van het ogenblik,
met enige zelfingenomenheid, maar plechtstatig in het boekje
de stempel klopt: 29 03 2008 16:11:57.

Tja, dan wist je tenminste waar je aan toe was.

Ach, ik heb wel meer gekke gedachten.
Ik schrijf ze dan liever op, opdat ze niet in m'n hoofd zouden rotten.
Schrijftherapie.

Zopas baadde de zon nog topless in de hemel.
De oevers van de Rhône walsten rood in m'n glas.
En in m'n diepe bord zag ik de heuvels en valleien van Toscana.
Geuren en kleuren gevangen in een ambachtelijke spaghetti à la Flamande.

Je bent 'un voyageur immobile' of niet.

Bosbankje, jij weet bijna zoveel als Google.
En sinds God gestorven is en in de hemel van z'n pensioen geniet,
wil dat toch wat zeggen.


'Bleu comme la nuit'.

Président de l'académie Goncourt, François Nourissier n'écrit pas des romans. Il écrit des digressions. Mais sur le moment, on s'en fout, qu'il nous entraîne dans des méandres sans but apparent, on remarque à peine qu'il pourrait nous faire tourner en rond, car avec une écriture aussi riche, l'instant présent nous comble. Phrase après phrase, on se laisse hypnotiser. On goûte les mots, l'oeuvre d'un géant qui, ni poète, ni penseur, ni conteur, mise tout sur le style, un style sûr et plein où chaque mot porte, où chaque mot se réinvente quasiment sous nos yeux, serti dans un ensemble littérairement sans faille.


Kijk, Bosnimf,
Sorry, maar die Côtes du Rhône hebben krachtige oevers.
Daar heb je me toch weer op het goede spoor gezet.
Die monsieur Nourissier lijkt me een man naar m'n hart te zijn.
Moet ik dringend instellen op m'n GPS.

Maar eerst vlij ik me nog even in de armen van Morpheus.
Bij gebrek aan beter.

Uvi