De zon penetreert nogal onbehoorlijk vroeg m'n ochtend.
Ik zit nog in mijn 'koekeloeren'-fase. Hij al in m'n chaise longue.
Te veel licht in z'n ogen. En daarom drijft de nacht hem uit z'n bed.
Mijn stille vroegte binnen.

Even aan de toetsen 'goedenmorgen-voelen'.
Ze zijn er nog. Behalve die 'e'.
Die is al lang vervlogen onder m'n 'Fingerspitzengefühl'.
Een beetje week van karakter. Die 'e'.

Hij denkt al aan straks. Terwijl ik nog moet wakker worden.
'Opa, on va nager.' Heb ik geluk dat hij geen Wolof spreekt.
Want dat zou Chinees voor me zijn. 'Oui, cet après-midi, mon amour'.
'Mon amour pour toujours.' Of 'mon petit prince'. Zo spreek ik 'm aan.

Even wat soelaas met een speculoos.
Neen, niet in m'n koffie soppen. En ook niet slurpen.
Zo iets doe ik alleen stiekem.
Als jij niet op m' vingers zit te kijken.

Uvi