Mijn wolken zijn niet met vakantie.
En de uwe?

 

Tja, het kan letterlijk. Maar ook figuurlijk.
Ik hou van wolken. Maar niet als ze op zorgen lijken.

Een Senior, zo lijkt me, zou door de dag mogen komen
ingepakt enkel door z'n eigen zorgen.
Een scheut pijn in de rug. Of elders.
Wat te weinig adem en te veel reuma.
Enfin, dàt soort dagdagelijkse verstrooiing.

Zou dat een onbezonnen en onrechtvaardige gedachte zijn?

Gisteren had ik een gesprek van twee lange uren
over m'n dochter.
Ik hoorde gedonder en zag zwarte wolken.
In feite hoefde ik me niet te verwonderen.
Hoorde het reeds jaren rommelen. In de verre verte.
Nu en dan een bliksemschicht.

Getraind in 'survival' noem ik mezelf 'een gelukkige struisvogel'.
Alleen als ik nu en dan m'n kop uit het zand moet trekken
doet het pijn.
Gisteren twee uur lang getrokken.

Ik zie de wolken dichterbij komen.
Luister al naar de donder.

 Uvi