Meer en meer
begin ik de scheiding tussen de schuifjes te wantrouwen.
Ze zijn niet meer woorddicht. En lijken eerder communicerende vaten te worden. Ze verweven het verleden.

Vroeger trok ik hen onverhoeds open
en elk idee, gedachte of gebeurtenis,
lag duidelijk en geordend zo maar klaar om naar boven te halen.

Vandaag lijkt het gisteren te weifelen.
Het stof van de twijfel ligt als een verrimpelde huid
over het lichaam van m'n geheugen.
Erger nog de cellen muteren.

Ze hebben het in eigen beheer overgenomen.
Verhaallijnen lopen door elkaar.
Mijn harde schijf is gehackt door de tijd.

Uvi