Een stenen ochtend

 

Ach, hoe kwetsbaar is een ochtend.
Ik tracht het leven van een roos te rekken. Reanimeren.
Terwijl ik reeds een al te vroege vlieg vermorzeld heb.
Dood en leven. Het kan allemaal op een ochtend.
Euthanasie en palliatieve zorg.

Nog even tracht ik de herinnering aan liefde vers te houden.
Knip wat groen van een stengel en verfris het water.
Dat helpt. Ze geurt naar haar.

De vlieg verloor een leven. Het hare. Te vroeg.
Ik ontnam het haar. En dàt omdat zij ronkt,
de keuken als territorium kiest en dan nog specifiek het raam
dat ik gisteren terug glashelder blonk.
Ze ging roekeloos te ver in mijn dagelijks bestaan.

Wat doe je dan met de rest van zo'n ochtend?
Terwijl schuldgevoel in je vingers je humeur bezet.
Je schrijft. Nadat je eerst gelezen hebt. Om te vergeten.
"Een stenen moeder."
Ik lees erin over maart. De wispelturige. De oorlogszuchtige.
Mars, de god van de oorlog. Het is maart in m'n keuken.

Was het al maar mei vanavond ...

Uvi