Het zal al winter wezen
vooraleer ik weet of ze met drie of vier zijn.
Nu staan ze hemelhoog, rond de vijver,
als een gesloten groene haag.

Als de wind hen streelt
imiteert hij het geruis van regen.
Hun kruinen buigen
als een wuivende sluier.

Een watergordijn.
Bedrieglijke schijn.
Het zijn slechts bladren
die spreken.


Uvi



PS.
Ik word belegerd door woorden.
Nu en dan geef ik me over.
Ik bombardeer de lezer.
Ben een oorlogskind.