M'n kopje staat niet zomaar op tafel.
Het is geometrisch symmetrisch neergezet.
M'n laptop moet ook altijd secuur centraal staan.
Een estheet is moeilijk om mee te leven.

Raar, toch. Want in de tuin laat ik
God's water en wilde verbeelding onbeheerd.
Daar laat ik Moeder natuur haar vrije loop en fantasie.
Geen groene vingers. Ik schrijf blauw.

Het positieve aan buren die met vakantie zijn,
is dat ik hun post uit de brievenbus 'mag' halen.
Twee kwaliteitskranten.
De tijdschriften laat ik in hun gesloten omslag.

Het gewijde moment van het openen
wil ik hen niet ontnemen.
Hoewel een bergje post na een vakantie
dat gevoel wellicht zal reduceren tot een snelle scheur.

Woensdag. En zo kon ik een verse Dewulf smaken.
Over 'nergens op vakantie gaan' ging het.
Was hij niet jonger dan ik,
dan zou ik de 'bakervrouw' ervan verdenken
een stukje tweeling ontvreemd te hebben.

En vermits ik nog denk en dus besta,
kan ik ook nog niet gereïncarneerd zijn.
Hoe kan er iemand leven
die schrijft wat ik denk en voel?!

Uvi