Laten we niet flauw doen.
We kijken allemaal al wel eens met een scheef oog
naar ons numeriek bestaan.
Ook al klagen we dan het belang of de methode aan
die anderen zich veroorloven
voor de opwaartse druk van het getal.
Hoe groter, hoe belangrijker.
Ik wil de grootste hebben ... (Raymond van het GW).
Big is beautiful.
Laat ik deemoedig bekennen:
ik onderzoek geregeld de conditie van mijn lezermeter.
Heeft hij koorts? Of ligt hij op apegapen?
Een diagnose is dan vlug gesteld.
Ik haal de letterdokter er bij.
Teel wat frêle frazen, wikkel ze in een boeketje woorden.
En zet ze in m'n etalage. Lokvogels.
Maar ik heb het voorzichtige gevoel
dat er enkel vrouwelijke vlinders fladderen over
m'n bloemrijke parolen.
Hoe kan ik die mannelijke ontbrekende helft inpalmen?
Door ze te pakken op hun weke plek,
fluistert het (zet)duiveltje in mijn gewillige oren.
Monteer wat rode lampionnekes voor je venster.
Ontbloot een bil. Desnoods een ander stuk met een b.
En test hun testosteron-kwetsbaarheid.
Ah, wat zou een mens al niet doen om
deze labiele teller aan het zwijmelen te krijgen.
Ik veeg deze viriele verlangens manmoedig van m'n pc-tafel.
Schermke, schermpje aan de wand,
wie heeft het mooiste Blogje van gans het land?
Voel me soms Doornroosje. Voor honderd jaar slaperig.
Of Sneeuwwitse. Met één armzalig dwergje.
Soms wil ik zelfs een jager wezen ...
op zoek naar Roodkapje met een wulpse grootmoeder in bed.
Schiet dan in het grote bos op elke lezer die beweegt.
En hang z'n scalp als een trofee aan m'n teller.
Ziezo nu ben ik weer Old Shatterhand en Winnetou.
Waar zit hier een nietsvermoedend 'Letterhoofd'?
Aha ... daar rinkelt weer m'n "trofeeënkast"!
Uvi
Maar voor de rest hecht ik écht geen belang
aan de teller, hoor.
Neen, alleen maar aan dat wispelturig getalleken ...
