Hoe hij ligt te slapen. In de armen van de onschuld.
Als een verse engel.
Net gevallen uit de hemel.
Hoe ik Dewulf mis.
Als een huisschilder.
Om dit moment in een aquarel te gieten.
Omdat een foto slechts een 'ogenblik' bevriest.
Terwijl verf
bezieling in een beeld schept.
Ook al zijn het dan maar woorden.
En zijn ze monotoon blauw.
Ze leven. Voor heel even.
Mijn kleine nazaat.
Hij stapelt tederheid
in mijn oude zinnen.
En in mijn monochrome hart
nestelt zich de angst.
Een opa met zoveel toekomst.
Voor zich.
In dat slapende bed.
Hoelang leeft een engel?
Uvi
|
