365 pixels

Er zijn dichters die voor de eeuwigheid schrijven.
Beitelen hun woorden in boterzacht papier.
Betreden de hoofden van hun lezers,
als waren ze een tabula rasa.
De diepgang van hun gedachten waardig.

Zelf schrijf ik hooguit voor één dag.
Elk jaar heeft er zo'n slordige 365.
Mijn letters hebben de eeuwigheid van een krant.
Leven tot een moederschoot hen als
schillen zonder vrucht boven de billen opvangt.

O, goden van de literatuur.
Nog voor jullie lichaam tot as wederkeert,
ligt jullie naam reeds onder 't stof begraven op harde planken.
Vergeten en niet meer aanbeden door de massa van een hoofd.
Evenmin gekoesterd door een paar handen dat door je woorden ploegt.

En als dit al gebeurt
met de beroemde goden
aan het papieren firmament,
wat zal er dan geschieden
met de pixels van een virtueel genie?

 

Uvi